Η
δυστοκία εκ μέρους της κυβερνήσεως της Ελλάδος να παράξει ένα αποτελεσματικό νομοθέτημα
για την ποινική αντιμετώπιση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας στη χώρα, ένα
πράγμα μπορεί μόνο να σημαίνει: Ότι ιδίως στους κόλπους του πλειοψηφούντος
κοινοβουλευτικά κόμματος της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν παράγοντες, βουλευτές
και μη, που εφησυχάζουν με το αναποτελεσματικό καθεστώς του νόμου 927/1979
“περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις”, και
παρά τις τροποποιήσεις που επέφερε στο νόμο αυτό εν τω μεταξύ ο νόμος 2190/2001, όπως τουλάχιστον έχει
αποδειχθεί στην χρονική διαδρομή της ισχύος του.
Από το
2011 η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει πως επιθυμεί να αντιμετωπίσει τη ρατσιστική
βία και παρόλα αυτά ως σήμερα, αυτή η δήλωση αποδεικνύεται κενή. Ερωτηματικά
προκαλεί στους Έλληνες και τις Ελληνίδες, που διατηρούν ενεργό τη συνείδησή τους
η εμπλοκή ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας, πρόκειται για τους μητροπολίτες Πειραιώς Σεραφείμ, Κυθήρων Σεραφείμ, Αιτωλίας Κοσμά και
Γόρτυνος Ιερεμία, που θέτουν με ποικίλους τρόπους προσκόμματα
στην ψήφιση ενός νόμου, που θα θωρακίσει αποτελεσματικά την κοινωνία μας από το
φάσμα της βίας που παράγει ο ρατσισμός κάθε μορφής.
Επίσης πρέπει
να επισημανθεί, ότι αποφεύγεται με μεγάλη και υπέρμετρη ίσως επιμέλεια από
κυβερνητικούς πολιτικούς, να γίνει αναφορά στις ουσιαστικές αιτίες που έχουν
προκαλέσει την εκρηκτική εμφάνιση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στη χώρα μας.
Γιατί η ανέχεια που προκαλεί η λιτότητα των Μνημονίων, τα οποία η κυβέρνηση Νέας
Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει χωρίς αντιρρήσεις, όπως φαίνεται, έχουν προκαλέσει
πλήρη ευτελισμό στο αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας και απόλυτη σχεδόν
απαξία του πολιτικού μας συστήματος.
Ενόψει
της αναβολής της συζήτησης του περιβόητου πλέον αντιρατσιστικού νομοσχεδίου,
προβάλλεται στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης, να γίνει σαφής αναφορά σε
τούτο, στις γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου και των Χριστιανών της Μικράς
Ασίας (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται κυρίως οι Αρμένιοι και οι Συριάνοι ή
Συρορθόδοξοι, απόγονοι Ασσυρίων που
εκχριστιανίστηκαν, με κοιτίδα την επαρχία Μαρντίν της νοτιοανατολικής Τουρκίας).
Έχω
τη γνώμη ότι γίνεται μια αδόκιμη χρήση του όρου ‘γενοκτονία’ και θα ήθελα να
καταθέσω τις απόψεις μου.
Στο εθνικό και στο διεθνές ποινικό δίκαιο ισχύει η αρχή
‘nullum crimen, nulla poena sine praevia lege’ (κανένα έγκλημα, καμιά ποινή
χωρίς προηγούμενο νόμο), που απαγορεύει την αναδρομική ισχύ ποινικών διατάξεων
και την συνακόλουθη επιβολή ποινών για πράξεις που κατά το χρόνο εκτέλεσής τους
δεν θεωρούνταν ποινικά αδικήματα. Η προηγούμενη θεμελιώδης αρχή καθιερώθηκε για
πρώτη φορά με τη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1789),
υιοθετήθηκε από το Αμερικανικό Σύνταγμα (1789) και αργότερα από τον Βαυαρικό
Ποινικό Κώδικα του 1813. Ήδη αποτελεί δεσμευτικό κανόνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου,
που περιέχεται στα άρθρα 22, 23 και 24 παράγρ. 1 του Καταστατικού της Ρώμης του
Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Αποτελεί μια δικαιϊκή αρχή που θέτει φραγμό στην
κρατική αυθαιρεσία, μιας και τα κράτη, υπό οποιαδήποτε μορφή και σχήμα, υπήρξαν
πάντοτε και συνεχίζουν να είναι φορείς της ποινικής καταστολής.
Μετά την φρίκη που προκάλεσε στις
συνειδήσεις της σύνολης ανθρωπότητας το Ολοκαύτωμα που προκάλεσαν οι Ναζί σε
βάρος των Ισραηλιτών, των Ρομά κ. ά., η Διεθνής Κοινότητα μέσω του Ο.Η.Ε.
κατάρτισε την από 9.12.1948 “Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος
της Γενοκτονίας”, που κυρώθηκε από την χώρα μας με το νομοθετικό διάταγμα 3091/1954.
Με τη σύμβαση αυτή τυποποιείται, δηλαδή περιγράφονται οι όροι τέλεσης του
εγκλήματος της γενοκτονίας, με τρόπο αυστηρό και περιορισμένο.
Στο ποινικό δίκαιο γενικά, η
παραβατικότητα μπορεί να αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα που βρίσκονται στη ζωή.
Κράτη, εταιρίες, οργανισμοί και άλλων μορφών νομικά πρόσωπα, που υπάρχουν είτε
σύμφωνα με την εσωτερική νομοθεσία των κρατών, είτε σύμφωνα με το Διεθνές
Δημόσιο Δίκαιο δεν είναι δυνατό να είναι υπόλογα για οποιοδήποτε έγκλημα. Νεκροί,
ακόμα και αν κατηγορούνταν για τα πιο ανατριχιαστικά εγκλήματα, βρίσκονται
εκτός δικαιοδοσίας των ποινικών δικαστηρίων!
Σύμφωνα με τα παραπάνω, μπορούμε να
αναφερόμαστε σε έγκλημα ‘γενοκτονίας’ από το 1948 και μετά, με τους όρους που
αναφέρονται στη Σύμβαση του Ο.Η.Ε. και ειδικότερα ως προς την Ελλάδα, το
έγκλημα της γενοκτονίας υπάρχει από το 1954 και μετά, που κυρώθηκε η παραπάνω
διεθνής Σύμβαση.
Το
ορθό λοιπόν θα είναι να γίνεται αναφορά σε μαζικούς διωγμούς Ελλήνων του Πόντου
και χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας με πρωτοβουλίες και μέτρα κρατικών
αρχών της Οθωμανικής Τουρκίας, υπό συνθήκες και έκταση που περιγράφονται στο
αδίκημα της Γενοκτονίας.
Επειδή ανασύρεται εκ νέου το ζήτημα της καταστροφής
του Μικρασιατικού Ελληνισμού, είναι αναγκαίο πλέον να παραδεχτούμε ότι αυτή η τραγική Καταστροφή, δεν οφείλεται μόνο στους διωγμούς των Τούρκων,
αλλά και σε συγκεκριμένες πράξεις του ελληνικού κράτους, διά των κυβερνήσεων
της εποχής. Την εποχή που ήδη είχε αποφασισθεί η εκκένωση της Μικράς Ασίας από
τον ελληνικό στρατό, μετά την ήττα του από τις δυνάμεις του Κεμάλ Μουσταφά ψηφίσθηκε
στην Ελλάδα ο νόμος 2870/1922 (ΦΕΚ 119 Α΄), με τις υπογραφές του βασιλέα Κωνσταντίνου,
του Γούναρη και του Ρούφου, με τον οποίο απαγορεύτηκε με μεγάλη αυστηρότητα στον
ελληνικό πληθυσμό της Μικράς Ασίας να αποχωρήσει από την περιοχή. Την ίδια
περίοδο η κυβέρνηση των Αθηνών με τηλεγράφημα προς τον Ύπατο Αρμοστή της
Σμύρνης Αριστείδη Στεργιάδη, του ζητά να μην επιτρέψει στους Έλληνες της Ιωνίας
να φύγουν για την Ελλάδα. Ο Γρηγόρης Δαφνής (Η Ελλάς μεταξύ των δύο πολέμων,
β’ έκδ., τόμ. Α’, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα,1974, σελ. 16) έχει διασώσει το εξής
περιστατικό: «Λίγο πριν την αναχώρηση από τη Σμύρνη των ελληνικών υπηρεσιών και
ενώ το μέτωπο είχε σπάσει, ο νεαρός πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου ενημερώνεται
από τον Στεργιάδη για την επερχόμενη καταστροφή. Στην ερώτηση του Παπανδρέου
‘γιατί δεν ειδοποιείται τον κόσμο να φύγει;’, ο Στεργιάδης απαντά: ‘Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο
Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα’…»….
©Γιώργος Δούδος, Αύγουστος 2014
No comments:
Post a Comment