ΤΟ “ΝΑΙ” ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΔΕΙΓΜΑ ΑΚΡΑΙΟΥ ΕΚΜΑΥΛΙΣΜΟΥ…

         

Ζούμε στην περίοδο του Καπιταλισμού, που κυριαρχούν δύο στοιχεία αλληλένδετα μεταξύ τους. Πρόκειται για την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (World Trade Organization) (1995) και για την τάση ολοκληρωτικής επιρροής των πάντων στη διεθνή ζωή και σε επιμέρους χώρες, από ένα ανάλγητο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα. Αυτή η όψη του Καπιταλισμού έχει καταφέρει τον πιο μαζικό εκμαυλισμό, σχεδόν όλων των λαών του κόσμου, μέσω της υποδούλωσής τους στη μανιώδη  λατρεία της υπερκατανάλωσης! 

          Οι μικροαστοί είναι εγκλωβισμένοι στο φόβο τους, μήπως χάσουν τη βολή τους, ακόμα κι αν πρόκειται για μια μίζερη ψευδαίσθηση ζωής, χωρίς ίχνος ποιότητας. Από την άλλη μεριά, οι λούμπεν μεταξύ των εργαζόμενων, ακόμα και των πραγματικών προλετάριων, έχουν αυξηθεί τρομακτικά σε αριθμούς. Στην Ελλάδα της κρίσης τα προηγούμενα φαινόμενα προκαλούν συχνά, ακόμα και αηδία…

          Η Ενωμένη Ευρώπη εκχώρησε τις δημοκρατικές αρχές και την αρχή της αλληλεγγύης, που υπήρξαν τα θεμέλια της ίδρυσής της, στο περιθώριο της απαξίας, ιδίως μετά το 2009 που εμφανίστηκε στο προσκήνιο της διεθνούς ζωής η νέα κρίση του Καπιταλισμού. Υπήρξε μια ολοφάνερη τάση επιβολής της Γερμανίας στα κοινά πράγματα της Ευρώπης. Το μοντέλο επιβολής ήταν εξ αρχής, εφαρμογή αυστηρής λιτότητας στις λαϊκές τάξεις των εργαζομένων, χωρίς να εξαιρείται ο γερμανικός πληθυσμός και προνομιακή μεταχείριση του κεφαλαίου. Συνέπεια αυτών των επιλογών υπήρξε η σκόπιμη παραμέληση  των δημοκρατικών αρχών και της προκλητικής παραβίασης θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι γνωστό βέβαια, πως η Ελλάδα επιλέχτηκε ως το κατεξοχήν κράτος πιλότος εφαρμογής των απάνθρωπων μέτρων λιτότητας, που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στους πιο αδύναμους κρίκους της Ενωμένης Ευρώπης· στον ευρωπαϊκό Νότο και στην Ιρλανδία. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποκαλύφθηκαν χωρίς προσχήματα ως στυγνά όργανα του Καπιταλισμού, στη φάση κυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.  Η Ελλάδα, υπό τη διακυβέρνηση επί μια πενταετία, όσο διαρκεί η διεθνής καπιταλιστική κρίση, ανθρώπων πρόθυμων να εκτελούν χωρίς αντιρρήσεις τις αξιώσεις και τις εντολές κέντρων εξυπηρέτησης ξένων και εχθρικών προς το λαό συμφερόντων, οδήγησαν τη χώρα σε έναν πρωτοφανή εξανδραποδισμό και τον λαό σε μια πρωτόγνωρη, απ’ τον καιρό της Κατοχής, ανθρωπιστική κρίση. Την ίδια περίοδο της έσχατης δοκιμασίας είναι γνωστό πως υπήρξαν Έλληνες και Ελληνίδες, που μεταμόρφωσαν την κρίση των πολλών, σε κερδοφόρα επιχείρηση….

          Οι λεγόμενοι θεσμοί (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), ως εκπρόσωποι των δανειστών της χώρας μας, είναι γνωστό ότι απαίτησαν μόλις στα τέλη της περασμένης εβδομάδας (25/6/15), η Ελλάδα να δεχθεί και να εφαρμόσει μεταξύ των άλλων και τα εξής: 1.- 23% ΦΠΑ στην εστίαση.2.- Κατάργηση της έκπτωση του ΦΠΑ στα νησιά. 3.- Επιβολή προκαταβολής φόρου 100% στις εταιρίες και στους ελεύθερους επαγγελματίες. 4.- Κατάργηση εκπτώσεων φόρου για τους αγρότες (πετρέλαιο, φόρος εισοδήματος). 5.-Περικοπή κατά 900 εκατ. ευρώ (0,5% του ΑΕΠ) οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια (επιδόματα κ.λπ.). 6.- Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ. 7.-Πλήρης εφαρμογή του νόμου 3863/2010, που επιβλήθηκε με Μνημόνιο για το ασφαλιστικό. 8.- Να εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και η χρηματοδότηση των επικουρικών ταμείων να γίνεται μόνο από ίδιους πόρους. 9.- Αύξηση των κρατήσεων για υγειονομική περίθαλψη στις συντάξεις από 4% σε 6%. 11.-Να νομοθετηθούν οι ομαδικές απολύσεις και να μην υπάρξει η επαναθέσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αν δεν το επιτρέψουν οι θεσμοί. 12.-Να μειωθεί το ακατάσχετο των 1.500 ευρώ στις καταθέσεις. 13.-Να αυξηθεί το επιτόκιο που ισχύει για τη ρύθμιση οφειλών . 14.-Να επιβληθούν μέτρα που τελικά θα πλήξουν συντριπτικά το ελληνικό φάρμακο. 14.-Ιδιωτικοποίηση του Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ). 15.-Πώληση των μετοχών του ΟΤΕ που κατέχει το Δημόσιο. 16.- Να μην επιβληθεί η έκτακτη εισφορά 12 % στα κέρδη άνω των 500.000 για τη χρήση του 2014.17.-Να μην επανέρθουν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στα επίπεδα του 2014.

          Οι προηγούμενες αξιώσεις των δανειστών της χώρας, μια επιδίωξη έχουν: Την παγίωση της αποικιακού καθεστώτος στην Ελλάδα και την ακύρωση του αποτελέσματος των εθνικών εκλογών της 25^ης Ιανουαρίου 2015, που ανέδειξαν μια κυβέρνηση, που εξαρχής είχε δηλώσει, ότι δεν προτίθεται να είναι υποχείριο και εντολοδόχος των διεθνών τοκογλύφων. Είναι τραγική αλήθεια, πως η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, με περιορισμένης διάρκειας συνεργό τον Κουβέλη, με τα επανειλημμένα δάνεια που δέχονταν όλα τα χρόνια που ασκούσαν την εξουσία, παραβιάζοντας το Σύνταγμα και ένα σωρό άλλους νόμους εις βάρος του λαού και της χώρας, επανατροφοδοτούσαν αδιάκοπα την κερδοφορία των πιστωτών, θρυμματίζοντας βάναυσα τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.

          Η ελληνική κυβέρνηση, ακολουθώντας τις διατάξεις του Συντάγματος, αποφάσισε να εισηγηθεί τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ώστε  ο λαός, ως πράγματι κυρίαρχος, να αποφασίσει, αν συμφωνεί να   εφαρμοστούν τα μέτρα που πρότειναν οι λεγόμενοι θεσμοί ή όχι.

          Το δημοψήφισμα σε καμιά περίπτωση και υπό οποιοδήποτε ενδεχόμενο δεν αμφισβητεί τη θέση της Ελλάδος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε επιδιώκει, έστω με πλάγιο τρόπο, έξοδο της Ελλάδος από τη Νομισματική Ένωση που καθιέρωσε το ευρώ ως κοινό νόμισμα, παρά την προπαγανδιστική παραπληροφόρηση, που επιχειρούν κύκλοι του εσωτερικού, αλλά και του εξωτερικού.

          Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιδιαίτερα μορφωμένος, για να καταλάβει, διαβάζοντας με στοιχειώδη προσοχή, ποιες θα είναι οι συνέπειες αποδοχής των αξιώσεων των δανειστών. Πρώτον, θα καταργηθεί η δημοκρατία στον τόπο, αφού όποια κυβέρνηση και αν εκλέγεται, θα είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί σαν ορντινάντσα των λεγόμενων θεσμών. Η Ελλάδα θα είναι μια αποικία των διεθνών τοκογλύφων. Η Βουλή θα υπάρχει σαν φιοριτούρα μιας καρικατούρας δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού είτε θα νομοθετεί κατ’ εντολή των εξουσιαστών πιστωτών, είτε θα αποφασίζει για ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας. Οι δανειστές αξιώνουν ουσιαστική κατάργηση κάθε έννοιας κράτους πρόνοιας. Ο τουρισμός, η αγροτική παραγωγή και η ανταγωνιστική ελληνική φαρμακοβιομηχανία, οικονομικές δραστηριότητες που υφίστανται με επιτυχία ακόμα στην Ελλάδα, πλήττονται εξοντωτικά, έτσι ώστε να καταντήσουμε απόλυτα εξαρτημένοι από τις εισαγωγές, ακόμα και ζαρζαβατικών (!), γιατί έτσι συμφέρει και έτσι θέλουν οι δυνάστες μας, που αποκαλούμε ακόμα, με αβρότητα εταίρους!

Επειδή το διακύβευμα, αν γίνουν δεκτές οι αξιώσεις των λεγόμενων θεσμών από την ελληνική κυβέρνηση, αφορά την ύπαρξη μιας Ελλάδας ανεξάρτητης και ισότιμης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή μιας Ελλάδας αποικίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, για απροσδιόριστο βάθος χρόνου, πολύ ορθά κατά τη γνώμη μου,  καλείται επ’ αυτού να αποφασίσει ο Λαός.

          Η ελληνική Δεξιά, με φορέα τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, μαζί με το γκρουπούσκουλο του απο-κόμματος του ΠΑΣΟΚ και το θολό συνονθύλευμα του Ποταμιού, του αχυράνθρωπου, όπως λένε, Σταύρου Θεοδωράκη και του τιμημένου (!), κατά τους ισχυρισμούς του ΚΚΕ, αντιτίθενται στο δημοψήφισμα. Είναι φανερό ότι η Δεξιά και οι δύο συνέταιροί της στο σχεδιασμό μιας ανώμαλης πολιτικής εκτροπής, τρέμουν την απόφαση του Λαού και για τούτο την εξορκίζουν σαν κάτι δυσοίωνο! Τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια και τα διάφορα έντυπα (εφημερίδες και περιοδικά), που ανήκουν σε ανθρώπους της διαπλοκής, έχουν επιστρατεύσει τα δημοσιογραφικά στελέχη τους σε ένα ανίερο και πονηρό έργο παραπληροφόρησης του ελληνικού λαού. Δεν πρόκειται για δημοσιογράφους, αλλά για χυδαίους προπαγανδιστές ψεμάτων, με απώτατο σκοπό να στρεβλώσουν την πολιτική κρίση των εκλογέων που θα προσέλθουν στο Δημοψήφισμα!

          Η Δεξιά, πάντοτε το πίστευα και το υποστήριζα: Δεν σέβεται τη Δημοκρατία, δεν αποδέχεται τη Δημοκρατία, εκτός αν είναι ανάπηρη και κολοβωμένη…. Αυτές τις μέρες, ενόψει του Δημοψηφίσματος της 5^ης  Ιουλίου, η Δεξιά και οι θεραπαινίδες της, έδειξαν και πάλι τη φοβία και την απέχθεια που τρέφουν έναντι του Λαού και των δημοκρατικών θεσμών.

          Επιστρατεύτηκαν ένα σωρό σκοτεινές δυνάμεις για να αλλοιώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Επιχειρηματίες, που δεν διαθέτουν στάλα επαγγελματικού ήθους τρομοκρατούν τους εργάτες και τους υπαλλήλους τους, με ενδεχόμενο κλείσιμο της επιχείρησης αν επικρατήσει το ‘ΟΧΙ’ στο δημοψήφισμα, αφήνοντας το φάσμα της ανεργίας να αιωρείται σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια των δύσμοιρων κακοπληρωμένων μισθωτών τους. Άλλοι πάλι, από την ίδια συνομοταξία των δήθεν επιχειρηματιών αυτού του τόπου, βρήκαν ευκαιρία να μην καταβάλλουν εγκαίρως τους μισθούς των ανθρώπων που δουλεύουν γι’  αυτούς, προβάλλοντας σαν πρόφαση τον έλεγχο που δικαιολογημένα επιβλήθηκε στην κίνηση κεφαλαίων.

          Τελικά, έχουμε διαφθαρεί σε μεγάλο βαθμό από τις μεθοδεύσεις του Καπιταλισμού της εποχής μας. Έχουμε αλλοτριωθεί και πάρα πολλοί καταντήσαμε μηχανές που παράγουν χρήμα για να το καταναλώσουν με μανία. Αν τελικά κατά το δημοψήφισμα που θα γίνει επικρατήσει το «Ναι», θα είναι ένα θλιβερό δείγμα εκτεταμένου συνειδησιακού εκμαυλισμού του λαού μας, κάτι που ελπίζω ότι δεν πρόκειται να συμβεί.   

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

30/6/2015         

       

Ἡ ἀπώλεια τῆς Εὐρώπης

Ὁ ποιητής τό ἒχει πεῖ πρίν ἀπό καιρό·

ἡ Εὐρώπη δίχως τήν Ἑλλάδα θά χάσει τήν ψυχή της

θά νεκρωθεῖ.

Ἡ Εὐρώπη δίχως τήν Ἑλλάδα

θά εἶναι μιά τεράστια ἀγορά, ἓρμαιο μάταιων συναλλαγῶν

πλήρως εὐτελισμένη.

Μιά Εὐρώπη πού θά πορεύεται χωρίς ἀξίες πλέον

στεῖρα ἀπό ὁράματα,

σύντομα θά καταντήσει ἂπνοη,

μέ τούς ἀνθρώπους της

δέσμιους κίβδηλων εἰδώλων

δύσμοιρα θύματα, σφάγεια σέ  βωμό βουλιμικοῦ δαίμονα.

Μιά Εὐρώπη δίχως τήν Ἑλλάδα στήν καρδιά της

θά χάσει καί τό παραμικρό ἲχνος ἱκμάδας

ἀπό τό παρελθόν της

θά ξεπέσει στό ἒσχατο σκαλοπάτι

τῆς ντροπῆς…

Γιῶργος Δοῦδος

25/6/15

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ

Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Πριν λίγες μέρες, η ιερά σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, το διοικητικό όργανο της θεσμικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, δημοσίευσε μια απόφαση καταδίκης της γιόγκα, θεωρώντας πως είναι εντελώς ασυμβίβαστη για έναν Χριστιανό Ορθόδοξο. Αφορμή της ανακοίνωσης αυτής υπήρξε η καθιέρωση από τον ΟΗΕ της 21^ης Ιουνίου ως Παγκόσμιας Ημέρας της Γιόγκα.

Αυτή καθαυτή η συνοδική ανακοίνωση και το όλο ύφος της με προβλημάτισαν. Μολονότι σκέφτηκα κατ’ αρχάς να επιλέξω την σιωπή, ως έκφραση απόλυτης αδιαφορίας για μια συλλογική πρωτοβουλία ανθρώπων, που δυστυχώς έχουν παύσει εκουσίως να διαλέγονται με τον σύγχρονο κόσμο, ναρκισσευόμενοι με την εξουσία που διαθέτουν στη χώρα μας και αισθανόμενοι ποικίλες φαντασιώσεις μεγαλείου, όταν καμαρώνουν με τα αρχιερατικά τους άμφια, που καμιά εντελώς σχέση δεν έχουν με το στοιχειώδες χρέος τους, να υπάρχουν δηλαδή ως Επίσκοποι «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ». Αναγνωρίζω τους αδάμαντες μεταξύ των μελών της Ιεραρχίας, τους τιμώ και τους σέβομαι, αλλά νομίζω πως είναι τόσο λίγοι και για τούτο πολύτιμοι, που απλώς βαρύνουν το κλίμα της πνευματικής θλίψης….

Στα πλαίσια της ελευθερίας του λόγου και οι συνοδικοί ιεράρχες ως σώμα είχαν κάθε δικαίωμα να διατυπώσουν την άποψή τους. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά, γι’ αυτούς που καλώς ή κακώς ασκούν συλλογικά την διοίκηση της θεσμικής Εκκλησίας. Θα ήταν απόλυτα θεμιτό να εκφραστούν με έντονη επιφύλαξη κατά του συγκρητισμού, αλλά να απαγορεύσουν και να καταδικάσουν κάτι, επειδή συνδέεται με την πνευματική παράδοση του Ινδουϊσμού, νομίζω ήταν πνευματική αμετροέπειά τους, ποιμαντικό αμάρτημα και θεολογικό ατόπημα.

Η άποψη της ιεράς Συνόδου θέτει ένα σοβαρό πρόβλημα. Η Εκκλησία και το Ευαγγέλιο του Χριστού υφίσταται εντός των στεγανών του ιουδαιοχριστιανικού κόσμου μόνον; Ο διάλογος μεταξύ Χριστιανισμού και Ελληνισμού ή Σλαβικού Πολιτισμού αργότερα, τουλάχιστον για την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία είναι αποδεκτός περιοριστικά;

Πώς είναι ανεκτή λόγου χάρη, η πανθομολογούμενη έμπνευση των συντακτών ακολουθιών της θείας λειτουργίας της Εκκλησίας από την αρχαία ελληνική τραγωδία; Η θεία λειτουργία αναπαριστά λειτουργικά, κορυφαία σωτηριώδη συμβάντα και καλεί την συμμετοχή των πιστών στο σώμα του Χριστού, δηλαδή την μέθεξή τους στην ευχαριστία. Το πρότυπο υπήρξε το αρχαίο δράμα, που η επίδρασή του στην ευχαριστιακή ακολουθία είναι ορατή, τόσο σε σχέση με τη δομή, όσο και με επιμέρους σημεία της θείας λειτουργίας.

Ο τρόπος άσκησης στη νοερά προσευχή κατά την ησυχαστική παράδοση, έχει άραγε σχέση με τα πρώιμα χριστιανικά χρόνια; Αναμφίβολα είναι η πρόσληψη επιρροών στο σώμα της Εκκλησίας εκ μέρους άλλων πολιτισμών, που μάλλον βρίσκονται αρκετά μακρυά από την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και το πιο πιθανό είναι ότι φθάνουν στον κόσμο των Ινδιών (όποιος ή όποια αμφιβάλλει ας διαβάσει από την Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών και από τον τέταρτο τόμο της έκδοσης του Αστέρος την σελίδα 27, όπου περιέχονται οδηγίες του μακαρίου Νικηφόρου του Μονάζοντα, δασκάλου του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, περί του τρόπου περισυλλογής του πνεύματος την ώρα της προσευχής). Ο αναχωρητισμός που εμφανίστηκε στην έρημο της Αιγύπτου και αργότερα στην έρημο της Παλαιστίνης έχει κάποια σχέση με τον Ιουδαϊσμό, ακόμα και με την μυστικιστική παράδοση της Καμπαλά ή με τον Χριστιανισμό του Χριστού και των Αποστόλων; Δεν είναι μια ολοφάνερη επιρροή που δέχθηκε η Εκκλησία από την μακρινή Ασία, πάλι από την ινδική χερσόνησο,  την υιοθέτησε και την έντυσε με τα δικά της ενδύματα;    

Νομίζω, ότι η πρόσληψη του κόσμου στο σώμα της Εκκλησίας γίνεται κατανοητή εντός των πλαισίων πρόσληψης σύνολου του ανθρώπινου γένους και όλης της κτίσεως στην ανθρωπότητα του Χριστού, «ἵνα ᾗ τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ. 3, 11).

Είναι ορθός ο αποκλεισμός ενός διαλόγου μεταξύ Εκκλησίας και άλλων πνευματικών ρευμάτων, θρησκευμάτων ή πολιτισμών, έστω και αν ένα τέτοιο άθλημα είναι δύσκολο; Μπορεί να αποκλεισθεί ο Ινδουϊσμός, ο Βουδισμός, η παράδοση Ζεν του Βουδισμού, ο Ταοϊσμός, ακόμα και ο ανιμισμός από τα ενδιαφέροντα της Εκκλησίας; Στο παρελθόν βέβαια, η θρησκειολογία επιχειρούσε να πληροφορήσει για τα άλλα θρησκεύματα τους θεολόγους, προκειμένου να ασκήσουν την ιεραποστολική επιθετικότητά τους με επάρκεια και αποτελεσματικότητα. Νομίζω ευτυχώς, ότι αυτή η στάση δεν διαθέτει σοβαρούς υποστηρικτές πλέον, εκτός αν πρόκειται για τον όχλο των φανατικών, ακόμη και εγγραμμάτων, που με πείσμα θέλουν να περιορίσουν το Πνεύμα του Θεού….

          Πιστεύω ότι τα παρακάτω αποσπάσματα ποιήματος περί της Εκκλησίας του Χριστού διατυπώνουν αλήθειες, που συχνά οι ευσεβείς αγνοούν ή παραβλέπουν:

«Ναῦς νοητή ἡ Εκκλησία

ἐλευνομένη πνοαῖς Πνεύματος Ἁγίου…

Ὁ τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ

καί πάντα Κόσμον κάλλει κοσμήσας

ὁ Λόγος Χριστός

οὐκ ἒθετο αὐτῇ πέρατα·

ὣσπερ γάρ ἀτέρμονα σύμπαντα

περίκλεα τῆς Χάριτος εἰσίν

οὓτως καί Ἐκκλησία…

περίκλεως Πνεύματος ὑπάρχει

οὐ δέ χωρεῖ ὁρίοις

καίτοι ὁρωμένη ἃμα».

                                                                                                                     21/6/2015

      

Κλείνοντας τις πληγές της Προσφυγιάς….

            Εισήγηση σε πάνελ εκδήλωσης του Δήμου Bandırma της Τουρκίας για την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας (29/05/15).

Προφορικά, πριν αναπτύξω την εισήγησή μου, απάγγειλα στα τουρκικά τους πρώτους στίχους από το ποίημα του Nazim Hikmet Ran "Angina Rektoris" 'Yarısı burdaysa kalbimin yarısı Çin'dedir, doktor' (Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδωπέρα, η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται, γιατρέ), λέγοντας πως αν μισή μου καρδιά βρίσκεται στην Ελλάδα, η άλλη μισή βρίσκεται στην Bandırma, όπου αντίκρυσε το φως του ήλιου η Μάνα μου.... 

Τα λεξικά λένε, πως «Εθνικισμός ( τουκικά milliyetçilik, nasyonalizm) είναι μια πολιτική ιδεολογία, που υποστηρίζει την ιδέα της εθνικής ταυτότητας μιας  συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων, τη διατήρηση της ανωτερότητας της ταυτότητας αυτής και των ξεχωριστών χαρακτηριστικών των ατόμων που ανήκουν στο ίδιο  έθνος, θεωρώντας τους υπόλοιπους λαούς και πολιτισμούς κατώτερους». Επίσης προσθέτουν, ότι ο εθνικισμός ορίζεται, ως «η απόλυτη και με πάθος προσήλωση των ατόμων στο έθνος τους, που   φτάνει ως την περιφρόνηση και την εχθρότητα προς άλλα έθνη».

Η όψη του εθνικισμού στα Βαλκάνια υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή. Προκάλεσε παράλογες θυσίες αμέτρητων ανθρώπων στον βωμό των εθνικών ανταγωνισμών. Τα θύματα δεν ήταν μόνο στρατιώτες που σκοτώθηκαν στα πεδία λυσσαλέων μαχών, αλλά και αμέτρητοι άμαχοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, που τα πτώματά τους πολλές φορές στοιβάχτηκαν ανώνυμα σε λάκκους, με την ελπίδα εκείνων που εγκλημάτησαν, να κρύψουν μ’ αυτό τον τρόπο το κακούργημά τους κατά της ανθρωπότητας.

Ένα εφεύρημα του εθνικισμού, τρομερό ως προς τις συνέπειές του, είναι η εθνοκάθαρση (τουρκικά etnik temizlik). Μια απάνθρωπη διαδικασία, που με τη χρήση απροκάλυπτης και ωμής βίας ή έμμεσων υπόγειων πιέσεων τρόμου, επιδιώκει να «καθαρίσει» την επικράτεια ενός κράτους από εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες εκδιώκοντας τα μέλη τους, για να εξασφαλιστεί έτσι η απόλυτη κυριαρχία του «καθαρού έθνους».

Αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923, υπογράφτηκε η Σύμβαση Ανταλλαγής Ελληνικών και Τουρκικών Πληθυσμών, μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος, στις 30 Ιανουαρίου 1923. Το κριτήριο της ανταλλαγής, όπως είναι γνωστό, δεν ήταν ούτε η εθνοφυλετική καταγωγή, ούτε η γλώσσα, αλλά το θρήσκευμα. Επρόκειτο για κατάλοιπο του συστήματος millet, που εφάρμοζε η οθωμανική διοίκηση, διαχωρίζοντας τους υπηκόους της με βάση το θρήσκευμα. Ένας ακόμα πιο σοβαρός λόγος ήταν που καθιστούσε την ανταλλαγή των πληθυσμών με βάση το θρήσκευμα, ότι αυτό που ονομάζουμε «εθνική συνείδηση», δεν είχε ωριμάσει πλήρως σε μεγάλο αριθμό Ορθοδόξων Χριστιανών, Ρωμιών, που ζούσαν σχεδόν σε κάθε γωνιά της Τουρκίας, ενώ το ίδιο ίσχυε και για τους Μουσουλμάνους που ζούσαν σε εδάφη, που μετά τους βαλκανικούς πολέμους έγιναν ελληνικά.

Η ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος του 1923 ήταν μια νόμιμη, κατά το διεθνές δίκαιο, διακρατικά συμφωνημένη και υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών εθνοκάθαρση. Σκοπός αυτού του μέτρου ήταν, όπως ειπώθηκε πιο πάνω, η εκκαθάριση της επικράτειας του κάθε κράτους, από ξένα στοιχεία, που εμπόδιζαν την εθνική ομογενοποίηση των πληθυσμών των δύο χωρών.   

Στην ιστορία θα συναντήσουμε πολλές μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, από έναν τόπο σε άλλο. Στο Βυζάντιο επιβαλλόταν η υποχρεωτική μετακίνηση ως διοικητικό μέτρο ή ποινή, κάτι που υιοθέτησαν στη συνέχεια και οι Οθωμανοί.

Το βιβλίο μου «Το Παραμύθι του Στραβού Πλάτανου», που εκδόθηκε στα ελληνικά το 2001, αναφέρεται και στους Ρωμιούς αυτής της πόλης, της Πανόρμου των Ελλήνων, της Panderma των Οθωμανών, της σύγχρονης Bandırma. Στην πόλη αυτή, που την δροσίζουν τα κύματα της θάλασσας του Μαρμαρά, γεννήθηκε η Μάνα μου. Έτσι εδώ, ψάχνοντας, ανακαλύπτω και τις δικές μου ρίζες.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου μου συναντιούνται δυο νέοι άνδρες που γίνονται φίλοι. Ο ένας Έλληνας, με καταγωγή από την Πάνορμο, όπου είχαν φτάσει οι πρόγονοί του από την Κρήτη. Ο άλλος Τούρκος, που οι πρόγονοί του, καταδιωγμένοι από τις προκαταλήψεις, μιας και ένας Μουσουλμάνος Πομάκος αγάπησε μια Ρωμιά, εγκατέλειψαν τον τόπο τους και ήρθαν σε τούτη την πόλη για να ζήσουν την αγάπη τους, άγνωστοι ανάμεσα σε ανθρώπους μακρυά απ’ τους δικούς τους. Είναι οι όψεις της κοινής ιστορίας, που πλέξαμε Έλληνες και Τούρκοι, Μουσουλμάνοι και Αλεβίτες με τους Χριστιανούς, όσο υπήρχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι συγγενείς μου, παρά την προσφυγιά που αναγκάστηκαν να γευτούν, ποτέ δε λησμόνησαν την αγάπη τους γι’ αυτόν τον τόπο και για τους ανθρώπους που μοιράζονταν μαζί τους το ψωμί αλλά και τα όνειρα, έπιναν χαρές αλλά και θλίψεις της ζωής, είτε ήταν Τούρκοι, είτε Αρμένηδες, είτε Ρωμιοί. Το ίδιο βιβλίο, στο δεύτερο μέρος, με τον τρόπο του παραμυθιού, προσπαθεί να πει αλήθειες, που πολλοί δεν τις αρέσουν, για την οθωμανική περίοδο της Ρούμελης, δηλαδή της σημερινής Ελλάδας. Εξιστορείται το όνειρο του σπουδαίου στρατηλάτη Γαζή Εβρενός Μπέη, να χτίσει μια πόλη στους πρόποδες του όρους Βέρμιον στη Μακεδονία, που να κατοικείται προνομιακά αποκλειστικά από Χριστιανούς. Αυτή η πόλη, που σήμερα ονομάζεται Νάουσα, είχε ονομαστεί από τους απογόνους του Γαζή Εβρενός, που αξιώθηκαν να την χτίσουν Ağustos, μάλλον για την ομορφιά της υποθέτω. Εκτός αυτού, στο βιβλίο μου αναφέρομαι στις πνευματικές οικειότητες που υπάρχουν στις παραδόσεις του χριστιανικού Ησυχασμού (İsihazm, Hristiyan gizemcilik), που καλλιεργείται στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στον Σουφισμό (Tasavvuf), που καλλιεργείται στο Ισλάμ. Οι Μουσουλμάνοι και οι Αλεβίτες της Τουρκίας, μοιράστηκαν πολλά πράγματα με τους Ρωμιούς γείτονές τους στα πολλά χρόνια που ζούσαν σε ίδιες πόλεις και συχνά μοιράζονταν τους ίδιους μαχαλάδες. Θυμάμαι κάτι που συνέβαινε για χρόνια, ως την ανταλλαγή των πληθυσμών. Σ’ ένα χωριό που κατοικούνταν από Τούρκους και Ρωμιούς, στο Aşaköy, κοντά στο Bilecik, υπήρχε μια εποχή που οι κάτοικοι ήταν τόσο φτωχοί, που ο Παπάς και ο Ιμάμης μοιράζονταν τον ίδιο χώρο για να μαζεύονται οι Χριστιανοί την Κυριακή και οι Μουσουλμάνοι την Παρασκευή. Κάθε Πέμπτη απόγευμα, ο Παπάς του χωριού βοηθούσε τον Χότζα να καθαρίσει τον χώρο για την Cuma και το Σάββατο βράδυ βοηθούσε ο Χότζας τον Παπά να ετοιμάσει τον χώρο για την λειτουργία της Κυριακής….

Στον 20^ο αιώνα, η ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, υπήρξε το πρώτο μέτρο εθνοκάθαρσης, μέσω της υποχρεωτικής μετακίνησης πληθυσμών, με την έγκριση της Διεθνούς Κοινότητας. Για τούτο και αποτέλεσε υπόδειγμα πολιτικής πρακτικής το 1947, όταν διαμελίσθηκε η Βρετανική Ινδία σε δύο ανεξάρτητα κράτη και ξεριζώθηκαν τότε από τα σπίτια τους 14,5 εκατομμύρια άνθρωποι, που αναγκάστηκαν να περάσουν σύνορα, που μέχρι πριν λίγο δεν υπήρχαν. Τα κριτήρια της ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν ήταν επίσης θρησκευτικά, όπως στην περίπτωση της Ελλάδος και της Τουρκίας.

Οι πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ λαών προκαλούν πολύ πόνο, πληγώνουν αφάνταστα. Έτσι ο πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, η Μικρασιατική Εκστρατεία για τους Έλληνες, που κατέληξε στην οδύνη της Μικρασιατικής Καταστροφής και ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας για τους Τούρκους, που έσωσε την Τουρκία από τον διαμελισμό, που είχε σχεδιαστεί και αποφασιστεί με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), άφησε πολλούς νεκρούς. Πληγές που άνοιξαν τότε και στους δυο λαούς, ακόμα ματώνουν. Μια πληγή που δεν λέει να κλείσει και είναι απότοκος αυτού του καταστροφικού πολέμου υπήρξε και η ανταλλαγή πληθυσμών. Μάλλον θα είναι λάθος να σβήσουμε την ιστορική μνήμη. Αλλά επίσης, είναι τεράστιο λάθος να μείνουμε αγκυλωμένοι και δέσμιοι του παρελθόντος, εξαιτίας της οδύνης και των πληγών που άφησε. 

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κεμάλ Ατατούρκ, μετά την λήξη του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, είχαν την τόλμη και τον πολιτικό ρεαλισμό να υπογράψουν στην Άγκυρα, στις 29 Οκτωβρίου του 1930, το «Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας, Ουδετερότητας, Συνδιαλλαγής και Διαιτησίας». Επρόκειτο για ένα γενναίο βήμα υπέρ της φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς. Ακολούθησαν και άλλες διακρατικές συμφωνίες, που αναμφίβολα είχαν σκοπό να διώξουν τους εφιάλτες του πόνου και του άδικου θανάτου τόσο από τους Τούρκους, όσο και από τους Έλληνες.

Στην πορεία προς την οικοδόμηση ειλικρινούς φιλίας μεταξύ των λαών μας και την σφράγιση μιας σταθερής συνεργασίας μεταξύ των χωρών μας, πολύ συχνά έγιναν πισωγυρίσματα. Πολύ συχνά οι σχέσεις μας τεντώθηκαν επικίνδυνα…. Η αναφορά στις αιτίες ή στις αφορμές για τη δημιουργία του αρνητικού κλίματος στις σχέσεις μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων ή στην καλύτερη περίπτωση διατήρηση αμοιβαίας επιφυλακτικότητας, δεν νομίζω ότι πρέπει να γίνει τώρα από μας. Υπάρχουν άλλοι, που θα κάνουν τις αναγκαίες αναλύσεις για να δοθούν χρήσιμες απαντήσεις, ώστε να μην επαναληφθούν λάθη που είναι επικίνδυνα, όσο το ύπουλο νερό, που όταν τρυπώνει στα θεμέλια ενός κάστρου τελικά το γκρεμίζει….

Εκείνο που έχει τεράστια σημασία, είναι να κατανοήσουμε Τούρκοι και Έλληνες, ότι είναι της κοινής μοίρας μας να ζούμε ο ένας λαός δίπλα στον άλλο και  να μοιραζόμαστε ως πατρίδες μας κοινούς τόπους. Οι εκκλησιές που υπάρχουν εγκατεσπαρμένες σε απίθανα μέρη της Τουρκίας, και εδώ και λίγα χρόνια άρχισαν να λειτουργούνται ξανά, είναι μάρτυρες των όσων ανέφερα. Αλλά και στην Ελλάδα, και δεν αναφέρομαι στη Θράκη ή στα Δωδεκάνησα, αλλά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα, στα Τέμπη, στα Γιαννιτσά, στα Φάρσαλα και αλλού, υπάρχουν σεβάσμια για την παλαιότητά τους τζαμιά, μεντρεσέδες, ιμαρέτ και τεκκέδες, που είναι επίσης ακοίμητοι μάρτυρες της προηγούμενης αλήθειας. Αξίζει να αποκαλυφθεί, ότι η λαϊκή θρησκευτικότητα του τουρκικού Ισλάμ, είτε πρόκειται για Σουννίτες, είτε για Αλεβίτες, έχει πολλά κοινά στοιχεία ευσέβειας και ήθους με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό της Ανατολής. Η Παναγία των Ρωμιών είναι η ίδια Μητρική Μορφή, που εδώ οι Μουσουλμάνοι αποκαλούν με πολλή τρυφερότητα Meryem Ana…. Ενώ ο αγαπημένος άγιος Γεώργιος των Χριστιανών φαίνεται να παίζει συχνά κρυφτό με τον μυστικό χαζρέτι Χιζίρ (Hz. Hizir) των Μουσουλμάνων. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε, ότι ο ποταμός που διασχίζει τη Θράκη, είτε λέγεται Έβρος είτε Meriç, είναι πολύ πιο όμορφο να μας ενώνει και όχι να μας χωρίζει. Ότι το Αιγαίο είναι μια θάλασσα κοινή για τους λαούς μας και από όποια μεριά του κι αν κοιτάξεις, τα ίδια τοπία αντικρύζεις, ο ίδιος ήλιος σε χαμογελά. Αυτός ο ήλιος μπορεί να θερμαίνει συνεχώς τις καρδιές μας με τη φλόγα  της φιλίας και της συντροφικότητας, μιας και είμαστε, Έλληνες και Τούρκοι, άνθρωποι πλασμένοι από την ίδια πάστα και είμαστε ως λαοί ικανοί να ζήσουμε ειρηνικά στην ευλογημένη γωνιά της Γης,  όπου γειτονεύουν οι πατρίδες μας, η Ελλάδα και η Τουρκία.

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ ©

18/05/2015