ΤΟ ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ: ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ‘ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ’ Ή ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ;

Ο Binali Yıldırım είναι ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας,

αλλά δεν μπορεί να είναι «ο Πρωθυπουργός μας»

για οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη, έστω και αν είναι ή αυτοπροσδιορίζεται εθνοτικά ως Τούρκος…

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Η παράδοξη κατάσταση ανθρώπων που εκούσια επιλέγουν ένα δυνάστη, η εθελοδουλία, είχε αποτελέσει αντικείμενο μελέτης του Γάλλου συγγραφέα Etienne de La Boétie, που έζησε τον 16^ο αιώνα. Και δεν είναι μόνο παράδοξη η εθελοδουλία, αλλά αντιμάχεται θεμελιώδες γνώρισμα της ύπαρξής μας ως νοήμονος όντος. Όπως έχει γράψει ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (1^ος αώνας π.Χ.), «ἒμφυτος πᾶσιν ἀνθρώποις ὁ τῆς ἐλευθερίας πόθος». Σε ελάχιστες λέξεις διατυπώνεται η σημαντική αλήθεια, πως η ελευθερία συνδέεται με μιαν υποστατική εκζήτηση κάθε ανθρώπου, χωρίς διακρίσεις ή εξαιρέσεις.

Ο αγώνας υπέρ της ελευθερίας δεν περιορίζεται από σύνορα· είναι καθολικός και οικουμενικός. Όταν σε μια χώρα η ελευθερία και οι θεσμοί που την εκφράζουν αμφισβητούνται, παραβιάζονται, ακυρώνονται ή βρίσκονται σε κίνδυνο από αυταρχικούς ηγέτες, που επιδιώκουν να εγκαταστήσουν μια δικτατορία, είναι χρέος των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων, που πιστεύουν στην αξία της ελευθερίας και των δημοκρατικών θεσμών, να μην σιωπούν!

Για τους προηγούμενους λόγους δικαιολογείται το ενδιαφέρον και η αγωνία πολιτών από όλο τον κόσμο, για όσα συμβαίνουν στην Τουρκία, από τη στιγμή που επιβλήθηκε στη χώρα αυτή το αυταρχικό καθεστώς του Recep Tayyip Erdoğan.

Ο Recep Tayyip Erdoğan έχει εξαπολύσει, ιδίως από τις 15 Ιουλίου του 2016 και μετά, ένα πρωτοφανές κύμα διωγμών στη χώρα του. Συγχρόνως, επανειλημμένα έχει εμφανιστεί προκλητικός απέναντι στην Ελλάδα, είτε εγείροντας εδαφικές διεκδικήσεις, είτε αμφισβητώντας το κύρος της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923. Επίσης, η πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην κρίση της Συρίας, κατά παράβαση της διεθνούς νομιμότητας, είναι έντονα και προκλητικά επεμβατική, γεννώντας ποικίλα ερωτηματικά ως προς τις σχέσεις της κυβέρνησης Erdoğan με τον Ισλαμικό Κράτος, τουλάχιστον πριν από καιρό.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ της συνταγματικής «ανατροπής», που προκάλεσε ο Recep Tayyip Erdoğan, το οποίο με βάσιμες ενδείξεις αμφισβητείται έντονα ως προϊόν νοθείας, προσδίδει πλέον επίφαση νομιμότητας στην αυθαιρεσία, στο κρατικό έγκλημα, στην φίμωση του τύπου, στην κατάργηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Έχουν ενταθεί, με ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα, οι εξοντωτικοί διωγμοί, κατά των Κούρδων. Επί πλέον η Τουρκία του Erdoğan, παραβιάζοντας τις υποχρεώσεις της χώρας του από την Συνθήκη της Λωζάνης απέναντι στις μη μουσουλμανικές μειονότητες, ήδη έχει ξεκινήσει, εδώ και μια δεκαετία περίπου, την  μεθοδευμένη αρπαγή της περιουσίας αρχαίου Μοναστηριού της Συροορθόδοξης Κοινότητας. Πρόκειται για το Μοναστήρι Μορ Γκάμπριελ, που βρίσκεται στο οροπέδιο του Τουρ Αμπντίν, κοντά στο Μιντιάτ, στην επαρχία Μαρντίν της νοτιοανατολικής Τουρκίας και ο αρχικός οικοδομικός πυρήνας του χρονολογείται από το 397 μ.Χ. . Τελικά η περιουσία της Συροορθόδοξης Μονής που δημεύθηκε παράνομα, δόθηκε στην Προεδρία Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας, στο Diyanet İşleri Başkanlığı, που αποτελεί μια παντοδύναμη πλέον αρχή του κράτους που διαχειρίζεται όλα τα ζητήματα που αφορούν τους Σουννίτες Τούρκους!

Στην Τουρκία η Ελευθερία βρίσκεται υπό απαγόρευση! Η ανθρώπινη ζωή, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η προσωπική ελευθερία έχουν ευτελιστεί στο έπακρο από μια κρατική εξουσία, που κρατά τη χώρα και τους πολίτες υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης και έχει επίσημα αναστείλει την εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Για τούτο, έχω την πεποίθηση, ότι αποτελεί χρέος κάθε ανθρώπου με γρηγορούσα συνείδηση και ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης, να αρθρώσει λόγους διαμαρτυρίας και να αναλάβει δράση, για όσα θλιβερά συμβαίνουν στη γειτονική χώρα, για όσα διακυβεύονται  με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, θέτοντας σε κίνδυνο τις ελευθερίες των λαών της χώρας και τις δομές του δημοκρατικού πολιτεύματος!

Πριν λίγες μέρες ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Binali Yıldırım, μετά από επίσκεψή του στην Αθήνα, βρέθηκε «ανεπίσημα» και στην Δυτική Θράκη. Ήταν περίοδος Ραμαζανιού και παρατέθηκε με την ευκαιρία της παρουσίας του Τούρκου Πρωθυπουργού, ένα πανηγυρικό ιφτάρ στο χωριό Λύκειο του Δήμου Αρριανών. Παραβρέθηκαν πολλοί Έλληνες πολίτες Μουσουλμάνοι, που ασχολούνται με τα κοινά, είτε στην Αυτοδιοίκηση, είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μειονοτικός βουλευτής, που στην πολιτική διαδρομή του, φαίνεται να αντιμετωπίζει τα πολιτικά κόμματα όπως οι παίχτες του Ιπποδρομιακού Στοιχήματος τα άλογα που τρέχουν, ποντάροντας κάθε φορά σε όποιο άλογο ελπίζει να βγει πρώτο, έγινε γνωστό πως είχε δηλώσει τα εξής: «…ευχαριστώ αυτούς που έγιναν αιτία και μόχθησαν, ώστε μετά από 13 χρόνια από τον ερχομό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να έρθει εδώ ο πρωθυπουργός μας…». Άλλοι πολιτικοί από την Μειονότητα, γυναίκες και άνδρες, δεν έκρυβαν την ιακνοποίησή τους στις φωτογραφίες, που αποθανάτιζαν την παρουσία τους στο ιφτάρ προς τιμήν του Τούρκου Πρωθυπουργού.

Υπάρχει μια φαντασιακή προσήλωση σε μια «μητέρα πατρίδα», που συνέχει ακόμα αρκετούς μειονοτικούς πολίτες ελληνικής ιθαγένειας στην Θράκη. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για μια ψυχολογική εξάρτηση από έναν άγονο εθνικιστικό αλυτρωτισμό, που εκτρέφει η Τουρκία, με αποδέκτες Έλληνες Μουσουλμάνους. Η προηγούμενη εξάρτηση εμπεδώνεται,  είτε με την άσκηση εκβιασμών και πίεσης, μέσω του φόβου, στις συνειδήσεις αυτών των ανθρώπων, είτε εξαγοράζοντάς τους με ποικίλες παροχές. Αυτή η εμμονή στην «μητέρα πατρίδα» καθιστά πολιτικά αφερέγγυους, όσες και όσους από τα μέλη της μειονότητας τρέφουν πολιτικές φιλοδοξίες, αφού είναι ανίκανοι να συμβάλλουν σε πολιτικές εξελίξεις με προοπτική και συνολικό ενδιαφέρον για πολίτες, που υπερβαίνουν το νοητό γκέτο των Μουσουλμάνων της Θράκης. Η εκούσια εθελοδουλία τους,  που τους κάνει να αποδέχονται έλεγχο και καθοδήγηση από τα υπόγεια διαμερίσματα του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, είναι μια δυσάρεστη κατάσταση για τους ίδιους, αλλά και για τον τόπο.

Είναι γνωστό πως σε στην Ευρώπη υπάρχουν εγκατεστημένοι Τούρκοι, που απέκτησαν την ιθαγένεια των χωρών που επέλεξαν ως πατρίδες τους. Θα περιορισθώ σε μερικές περιπτώσεις:

Η Melek Ekim, είναι Γαλλίδα τουρκικής καταγωγής. Πριν δύο χρόνια, όταν ήταν 22 ετών, υπήρξε από τους νεότερους υποψηφίους στις τοπικές γαλλικές εκλογές που είχαν διεξαχθεί στις 22 Μαρτίου 2015. Σε δηλώσεις της η Μελέκ Εκίμ είχε πει τα εξής: "Ως Γαλλίδα πολίτης, θέλω να κάνω κάτι για το μέλλον αυτής της χώρας. Έθεσα υποψηφιότητα μετά την επιμονή οικογενειακού μας φίλου αρμενικής καταγωγής ".

Η Lale Akgün είναι Γερμανίδα πολιτικός τουρκικής καταγωγής, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Έχει διατελέσει βουλευτής της περιφέρειας της Κολωνίας ΙΙ στην γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή από το 2002 έως το 2009.

Η Muhterem Aras, κουρδικής καταγωγής από την περιοχή Bingöl της Τουρκίας, είναι Γερμανίδα πολιτικός των Πρασίνων. Από τον Μάιο του 2016 είναι πρόεδρος της (Landtag) της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Η Aras είναι το πρώτο μέλος των Πρασίνων που αναδείχθηκε πρόεδρος της τοπικής βουλής ομόσπονδου κράτους στη Γερμανία. Είναι επίσης η πρώτη Αλεβί Μουσουλμάνα γυναίκα και η πρώτη γυναίκα, που ανέλαβε πρόεδρος στην τοπική βουλή της Βάδης-Βυρτεμβέργης.

Ο Cem Özdemir είναι Γερμανός πολιτικός τουρκικής καταγωγής. Από το 2008 είναι συμπρόεδρος του γερμανικού πολιτικού κόμματος των Πρασίνων μαζί με την Simone Peter. Είναι μέλος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής από το 2013, ενώ ήταν μέλος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής την περίοδο μεταξύ 1994 και 2002 και στη συνέχεια μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μεταξύ των ετών 2004 και 2009. Σήμερα είναι ένας από τους δύο υποψήφιους αρχηγούς των Πρασίνων, για τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017.

Θα ήταν παράλειψη αν δεν ανέφερα τη «δική μας» Τζεμιλέ Γιουσούφ (Cemile Giousouf), που κατάγεται από την Κομοτηνή και διατηρεί την ελληνική ιθαγένειά της, παράλληλα με την γερμανική. Η Τζεμιλέ Γιουσούφ είναι η πρώτη Μουσουλμάνα, μέλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας, που ανήκει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) της Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ. Η ίδια δηλώνει Γερμανίδα τουρκικής καταγωγής.

Η Τζεμιλέ Γιουσούφ πριν από λίγο σχετικά καιρό είχε απευθυνθεί προς τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του θύμισε ότι οφείλει να ζητήσει συγγνώμη από την Καγκελάριο Μέρκελ, για τις αβάσιμε κατηγορίες του περί ναζισμού, επισημαίνοντάς του, ότι αυτές οι δηλώσεις δεν υπήρξαν ευπρόσδεκτες από τους τουρκικής καταγωγής κατοίκους της Γερμανίας.

Αξιόλογοι μειονοτικοί πολίτες στην Θράκη, που θέλουν να ασχοληθούν ή ασχολούνται ήδη με τα κοινά, που αφορούν το ίδιο, τόσο τους Μουσουλμάνους, όσο και τους Χριστιανούς ή τους άθρησκους ή τους άθεους, πιστεύετε ότι οι παραπάνω Ευρωπαίοι πολιτικοί τουρκικής καταγωγής, θα μπορούσαν να διαπρέψουν και να προσελκύσουν την πολιτική εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους, αν είχαν την αφέλεια να αποκαλέσουν τον Πρωθυπουργό της Τουρκίας «πρωθυπουργό τους»; Θα είχαν καταφέρει να είναι φερέγγυοι πολιτικοί απέναντι στο εκλογικό σώμα που τους παρέχει την εμπιστοσύνη και την ψήφο του, αν ήταν δουλικά υποχείρια του οποιουδήποτε Τούρκου διπλωμάτη, που δουλεύει στο κοντινότερο τουρκικό Προξενείο της περιοχής τους;

Είναι ένα ερώτημα, που η απάντηση έχει ενδιαφέρον και μας αφορά όλους, όχι μόνον τους Μειονοτικούς πολίτες.

Όλοι και όλες οι προβεβλημένοι μειονοτικοί πολιτικοί, εν ενεργεία ή εκκολαπτόμενοι, που έσπευσαν να υποδεχθούν περιχαρείς τον  Binali Yıldırım στο ιφτάρ του Λυκείου, συμφωνούν με την επίθεση που δέχεται η Δημοκρατία στην Τουρκία; Συμφωνούν με την οργιώδη καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από το καθεστώς Ερτογάν, που όργανό του είναι ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας;

Τελικά, μια φαντασιακή «μητέρα πατρίδα», έχει μεγαλύτερη αξία από την Ελευθερία, από τις δημοκρατικές Αρχές, από τον σεβασμό της νομιμότητας  και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Τί αξία μπορεί να έχει μια φαντασιακή «μητέρα πατρίδα», ένα σκιάχτρο ουτοπίας, ακόμα και αν ολισθαίνει συνεχώς προς μια βάρβαρη δικτατορία, με επίφαση μόνο δημοκρατικότητας;

Υπάρχει μια αρχή σημαντικής αξίας ως προς το περιεχόμενό της. Πρόκειται για τον συνταγματικό πατριωτισμό.  Σύμφωνα με την αρχή αυτή, αγαπώ την πατρίδα μου, τον τόπο που γεννήθηκα και ζω, όχι γενικά και αόριστα,  αλλά γιατί είναι μια χώρα που κατοικούν ελεύθεροι άνθρωποι και γιατί σ’ αυτή την πατρίδα υπάρχει Δημοκρατία, που εγγυάται τα δικαιώματα όλων!

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

6/7/17