Έρχεται
η στιγμή, που η μοίρα σου ως ανθρώπου σε
υποχρεώνει, να δεις κατάματα την αλήθεια,
πως η ανηφόρα έχει πάψει πια να είναι
δυνατότητα για σένα. Σου μένει ένα χρέος
αξιοπρέπειας, απέναντι στον εαυτό σου,
να αποδεχθείς την μοναδική πλέον
πραγματικότητα·
να διαχειριστείς με ευπρέπεια τον
βιολογικό σου κατήφορο, ως τη στιγμή,
που θα αποδεσμευτείς από τα εγκόσμια.
Τέτοιες στιγμές, καταλαβαίνεις πόση
σοφία κρύβει η ευχή της Εκκλησίας, κατά
την θεία λειτουργία: “Χριστιανὰ
τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα,
ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά...”. Σταυρώνεις
τα χέρια και ψελλίζεις την ευχή, τα τέλη
της ζωής σου, να είναι ανώδυνα, χωρίς
ντροπές και προπάντων ειρηνικά. Οι
αγωνίες, οι τύψεις, που στα έσχατα σε
ταράζουν σύγκορμο, διώχνοντας τον
λιγοστό ύπνο μακριά απ’ το μαξιλάρι
σου τις νύχτες, είναι ολωσδιόλου περιττές.
Το να σε κυνηγούν οι Ερινύες ενόσω
πορεύεσαι να συναντήσεις την δύση του
βίου σου, είναι τρομερή κατάσταση. Για
τούτο, ψέλλιζε συνεχώς, νύχτα μέρα: Τα
τέλη της ζωής ειρηνικά, κλείνοντας την
ευχή με το “Αμήν”.
Θεσσαλονίκη,
Ντεπώ 24/02/2019
Κυριακή
του Ασώτου
No comments:
Post a Comment