ΤΙ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΣΒΙΑ!

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΤΗΣ

Αφορμή για τούτο το σημείωμα μου πρόσφερε η παρακολούθηση δύο ταινιών στο NETFLIX: Η μία ήταν η DISOBEDIENCE, με απόδοση του τίτλου στα ελληνικά ΑΝΥΠΑΚΟΗ και η άλλη η BOY ERASED, που στα ελληνικά ο τίτλος αποδόθηκε ως ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.

Και οι δυο ταινίες καταπιάνονται με το ίδιο θέμα: Η ομοφυλοφιλία σε μια συντηρητική εβραϊκή κοινότητα στη Βρετανία και σε μια συντηρητική επίσης, ευαγγελική χριστιανική κοινότητα στις Η.Π.Α..

Συνήθως περιορίζουμε την έννοια της θεσμικής θρησκείας σε ένα θρήσκευμα, που αναγνωρίζεται ως επίσημη ή κρατική θρησκεία σε μια χώρα. Θα πρότεινα μια διεύρυνση της έννοιας και στις περιπτώσεις, που η θρησκεία ασκεί καταλυτική επιρροή σε μια κοινότητα ανθρώπων, ακόμα και αντίθετα με τους κοινούς νόμους. Οι θρήσκοι Εβραίοι σε χώρες της Διασποράς κατά κανόνα ζουν σε γκέτο, που έχουν φτιάξει οι ίδιοι για να περιφρουρούν τον τρόπο ζωής τους, σύμφωνα με τις επιταγές της Halakhah (σύνολο κανόνων που ρυθμίζουν θρησκευτικές πρακτικές και λεπτομέρειες της καθημερινότητας των Εβραίων). Οι Ευαγγελικοί Προτεστάντες στην Αμερική ασκούν έντονες πιέσεις στην δημόσια ζωή και χαρακτηρίζονται για τον ακραίο φονταμενταλισμό τους. Άλλωστε ο όρος “φονταμενταλισμός”, που συνήθως τα τελευταία χρόνια αποδίδεται σε Μουσουλμάνους, ξεκίνησε από Ευαγγελικούς που ακολουθούν την Βίβλο κατά γράμμα, χωρίς ερμηνευτικές κατ’ αυτούς παρεκκλίσεις, για την αναζήτηση της ουσίας του μηνύματος πίσω από το γράμμα....

Το χαρακτηριστικό μιας θεσμικής θρησκείας, με την διευρυμένη έννοια που πρότεινα πιο πάνω, είναι ότι κατ’ αρχάς είναι άκρως συντηρητική στο δόγμα των πιστεύω της και στις ηθικές επιταγές, που επιβάλλει στους πιστούς της. Και κατά δεύτερο λόγο, με ένα σωρό τρόπους ασκεί πιέσεις και επηρεάζει την κοινωνική και πολιτική ζωή, με σκοπό, κατά τη μέθοδο του μυθικού Προκρούστη να προσαρμόσει την πραγματικότητα στις δικές της απαιτήσεις, ακόμα και αν αυτές οι απαιτήσεις είναι απόλυτα αντίθετες στον ορθό λόγο ή στην κοινή λογική και στην Επιστήμη, που κατά κανόνα αντιμάχεται περιφρονητικά.

Στην πρώτη ταινία, ο Ραβίνος της κοινότητας, όταν διαπιστώνει ότι η μοναχοκόρη του είναι ομοφυλόφιλη, της επιβάλλει την ποινή του εξοστρακισμού από την κοινότητα (herem στα εβραϊκά) και την αποκλήρωσή της μετά το θάνατό του. Στη δεύτερη ταινία, όταν ο μοναχογιός της οικογένειας, που ο πατέρας ασκεί και καθήκοντα ποιμένα σε κοινότητα Βαπτιστών, διαπιστώνεται πως είναι ομοφυλόφιλος, κατόπιν συμβουλών των “σοφών”, στέλνεται για “μεταστροφή” σε ένα ίδρυμα που αναλαμβάνει με φοβερές πρακτικές να μεταστρέψει ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες στην straight σεξουαλικότητα!

Η ομοφυλοφιλία αποτελεί μια ανθρώπινη κατάσταση, συνομήλικη όπως φαίνεται με την ανθρώπινη ύπαρξη.

Οι θεσμικές θρησκείες θεωρούν την ομοφυλοφιλία θανάσιμη αμαρτία και σίγουρο διαβατήριο για την κόλαση! Από τους ταγούς θρησκειών, που μονοπωλούν για τον εαυτό τους ως δικαίωμα, την ερμηνεία των ιερών βιβλίων και των άλλων πηγών πίστης και ηθικής που ποδηγετούν την κοινότητα των πιστών, διατυπώνουν εδώ και αιώνες θέσφατα, που αντιμάχονται την Ζωή και ό,τι προσφέρει Χαρά στους ανθρώπους. Θεολόγοι, ιεράρχες, πάστορες, πολλοί “μεγάλοι” ραβίνοι, ουλεμάδες και αγιατολλάχ πετούν την χαρά του έρωτα στην κόλαση της αμαρτίας και αντιμετωπίζουν το σεξ, σαν αναγκαίο κακό, χρήσιμο μόνο για την “διαιώνιση του είδους”! Όταν το σεξ γενικά θεωρείται χρήσιμο αναγκαίο κακό, πολύ περισσότερο η ομοφυλοφιλία, που δεν βοηθά στον υπερπληθυσμό της γης, δεν μπορούσε, παρά να αντιμετωπίζεται με απόλυτη απαξία!

Τα πράγματα έχουν αλλάξει εδώ και μερικά χρόνια, κι αυτό προσφέρει ελπίδα, πως επιτέλους η θρησκευτικότητα αποκτά την αναγκαία φιλάνθρωπη διάστασή της, τόσο όσον αφορά τον έρωτα γενικά, όσο και ειδικότερα τον ομοφυλόφιλο έρωτα. Στην Αγγλικανική Κοινωνία και σε πολλές εκκλησίες της Μεταρρύθμισης γυναίκες γίνονται ιερείς ή ποιμένες και η ομοφυλοφιλία, δεν αποτελεί κώλυμα διακονίας της εκκλησιαστικής κοινότητας. Το ίδιο συμβαίνει σε προοδευτικούς κύκλους Εβραίων, που γυναίκες γίνονται ραβίνοι και η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί πια εμπόδιο. Στο Ισλάμ τα βήματα είναι πιο δειλά αλλά ακόμη πιο τολμηρά. Παρόλα αυτά είναι γιγάντια βήματα ελπίδας. Υπάρχουν τζαμιά, που είναι ανοιχτά χωρίς διακρίσεις σε ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκεςⁱ. Ενώ Μουσουλμάνες γυναίκες έχουν τολμήσει, παρά τις αμφισβητήσεις και τις κατάρες από αντιδραστικά μουσουλμανικά κέντρα “αυθεντίας” να είναι ιμάμες σε σύναξη πιστών ανδρών και γυναικών. Στην Καθολική Εκκλησία η παρουσία του γλυκύτατου ιερέα padre Júlio Lancellotti, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του Sao Paulo, που βλέπει με καθαρά και ανυπόκριτα μάτια τους ομοφυλόφιλους και τους τρανς ως παιδιά του Θεού, μπορώ να πω ότι είναι μια αίσθηση παρουσίας της Χάρης του Θεού σε μια δύσκολη γειτονιά του κόσμου! Τέλος, η σχετικά πρόσφατη δημόσια δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου, ότι και οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα για μια οικογένεια, για τον απλό λόγο ότι είναι παιδιά του Θεού, είναι κάτι, που προσφέρει ευκαιρία στην ελπίδα ν’ ανθίσει!

Στις Η.Π.Α. επί δεκαετίες, η “επιστήμη” θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ως διαστροφή, ως ασθένεια που μπορούσε να “θεραπευθεί”. Έχει καταγραφεί ότι 698.000 ενήλικες Αμερικανοί ομοφυλόφιλοι, γυναίκες και άνδρες, έχουν υποβληθεί σε “θεραπεία μεταστροφής” της σεξουαλικότητάς τους!

Εν τέλει, ένας μεγάλος αριθμός επιστημονικών στοιχείων δείχνει ότι, το να είναι κάποια λεσβία, ή κάποιος gay, αμφιφυλόφιλος, τρανσέξουαλ ή διαφυλετικός ή διαφυλεκτική, είναι μια κατάσταση απόλυτα συμβατή με μια φυσιολογική και υγιή ζωή. Η κλινική βιβλιογραφία δείχνει ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις και τα συναισθήματα απέναντι σε άτομα του ίδιου φύλου είναι υγιή. Είναι καταστάσεις, που αποτελούν αποδεκτές παραλλαγές της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, χωρίς επιφυλάξεις.

Παρόλα αυτά, ο στιγματισμός και οι διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλόφιλων, κάτι που δυστυχώς δεν έχει εξαλειφθεί σε πάρα πολλές κοινωνίες, μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα ψυχικής υγείας. Η ομοφυλοφιλία από μόνη της, δεν είναι πρόβλημα ψυχικής υγείας. Αυτή είναι η γνώμη της επιστημονικής κοινότητας, που εγκρίθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ).

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας καταρτίζει την Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση Νόσων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας (ICD). Αυτή η λίστα επανεξετάζεται τακτικά και τροποποιείται ανάλογα, σύμφωνα με τις κάθε φορά τελευταίες ιατρικές έρευνες. Το 1977, το ICD-9 εξακολουθούσε να απαριθμεί την ομοφυλοφιλία ως ασθένεια. Ωστόσο, ο ΠΟΥ αργότερα, αφαίρεσε το στοιχείο, που αναφερόταν στην ομοφυλοφιλία από τη λίστα. Η 43η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας ενέκρινε αυτήν την απόφαση τον Μάιο του 1990. Η Διεθνής Στατιστική Ταξινόμηση Νόσων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας, γνωστή ως ICD-10 που ισχύει σήμερα δηλώνει ρητά, ότι «ο σεξουαλικός προσανατολισμός από μόνος του δεν πρέπει να θεωρείται διαταραχή».

Θρησκευτικές κοινότητες με συντηρητικές και φονταμενταλιστικές δεσμεύσεις, επιμένουν να διακηρύττουν ότι κάθε μορφής ομοφυλοφιλία ή τέλος πάντων παρέκκλιση από την “σεξουαλική ορθότητα” είναι θανάσιμη αμαρτία. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι αποδεκτοί σε συνάξεις τέτοιων κοινοτήτων, ενώ σε καθεστώτα μουσουλμανικά η ομοφυλόφιλη συμπεριφορά επισύρει ακόμα και τον θάνατο ως ποινή.

Θα περιοριστώ να αναφερθώ σε Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους που κλείνουν την θύρα του ελέους του Θεού για τους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες. Τολμώ να πω τούτο: Αυτοί οι υποτιθέμενοι πιστοί στην Τανάχ, στην Βίβλο και στο Κοράνι, ως λόγο του Θεού, είναι ουσιαστικά άπιστοι απέναντι στο ιερό βιβλίο, που διακηρύσσουν ως αυθεντία για την πίστη τους. Όπως είδαμε πιο πάνω, η επιστήμη αναγνώρισε πλέον, ότι η ομοφυλοφιλία και οι άλλες μορφές σεξουαλικού προσανατολισμού, που δεν ταυτίζονται με το πρότυπο “σχέσεις ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα”, δεν είναι ασθένεια, αλλά μια υγιής κατάσταση. Αν λοιπόν, όπως δέχονται Χριστιανοί και Ιουδαίοι, η αναφορά στη Γένεση της Βίβλου και αντίστοιχα στο βιβλίο Μπερεσίτ της Τανάχ, ότι “ο Θεός είδε τα δημιουργήματά του και ήταν όλα πάρα πολύ καλά” (Γένεσις 1:31, Μπερεσίτ 1:31), θα πρέπει επιτέλους να δεχθούν, ότι ο Θεός είδε όλα όσα δημιούργησε, βρίσκοντάς τα “πάρα πολύ καλά”, χωρίς εξαιρέσεις ή επιφυλάξεις. Άρα, ανάμεσα στα υπέροχα δημιουργήματα ήταν και οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι!

Παρόμοια και το Κοράνιο, διατρανώνει περισσότερες από μια φορές, την τελειότητα της δημιουργίας του σύμπαντος και του ανθρώπου (Σούρες: Αν Ναμλ 27:88, Λουκμάν 31:20, Ατ Τιν 95:4). Επομένως, οι Ισλαμιστές που εξορίζουν τους ομοφυλόφιλους σαν αμαρτωλούς, στην άκρα ανυποληψία και συχνά τους δολοφονούν σαν παραβάτες του “νόμου του Θεού”, μάλλον είναι άπιστοι οι ίδιοι και επιδιώκουν με την βαρβαρότητά τους να διορθώσουν λάθη που ξέφυγαν από την προσοχή του Αλλάχ, αφού δεν μπορεί, παρά και οι ομοφυλόφιλοι να είναι δημιουργήματά του!

Πριν από καιρό χάρηκα πάρα πολύ, όταν διάβασα πως ο Βουδιστής Μοναχός και σπουδαίος Δάσκαλος Thich Nhat Hanh στη διάρκεια μιας ομιλίας του (dharma talk) στο Κέντρο Plum Village της Γαλλίας το καλοκαίρι του 1998 είχε δεχτεί μια ερώτηση, που στην απάντησή του κατέληξε σε μια τολμηρή, όσο και αληθινή απάντηση, ότι ‘Ο Θεός είναι Λεσβία’!.ⁱⁱ

© Γιώργος Δούδος

23/12/2020

i Αξίζει να αναφέρω το Τζαμί Ibn Rushd-Goethe στο Βερολίνο, με Ιμάμα γυναίκα, την Δικηγόρο Seyran Ateş, το Τζαμί Open Mosque στο Cape Town της Νότιας Αφρικής και την μικρή κοινότητα στο Παρίσι, με Ιμάμη τον Mohamed Zahed Ludovic, που είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω την κίνηση “Muslims for Progressive Values”, με έδρα στο Λος Άντζελες και περιφερειακά γραφεία στην Μαλαισία και στην Ολλανδία. Πρόεδρος της Κίνησης αυτής είναι η Ani Zonneveld, που γεννήθηκε στη Μαλαισία. Επίσης δεν μπορώ να μην αναφέρω ανάμεσα στις δροσερές σταγόνες ελπίδας στον κήπο του Ισλάμ την Irshad Manji. Η Irshad Manji είναι ομοφυλόφιλη, με προσήλωση στο Ισλάμ και θεωρώ ότι η συμβολή της στην αποδέσμευση της Ijtihad, (ισλαμική παράδοση ερμηνευτικής προσέγγισης του Κορανίου και των δογμάτων πίστης με χρήση της κριτικής σκέψης), από το μονοπώλιο των Ουλεμάδων και των Αγιατολλάχ, είναι εξαιρετικά σημαντική.

iiΠαραθέτω στα αγγλικά όλο το απόσπασμα από την ομιλία του Thich Nhat Hanh:

Thich Nhat Hanh : “God is a lesbian…”
Excerpt from Dharma Talk given by Thich Nhat Hanh on July 20, 1998 in Plum Village, France.

Question : “Dear Thay, I feel very well and safe here in Plum Village, but there were times in my life when I experienced discrimination, so there is one question which really interests me. What does Buddhism say about homosexuality?”

Reply: “Discrimination is something that many of us know, and there were times when we wanted to cry out for justice. You might be tempted by violent means in order for injustice to be removed. There are very many of us who are seeking non-violent means in order to remove injustice and discrimination imposed on us. Sometimes those discriminating against us act in the name of God, of the truth. We may belong to the third world, or we may belong to a particular race, we may be people of color, we may be gay or lesbian, and we have been discriminated against for thousands of years. So how to work on it, how to liberate ourselves from the suffering of being a victim of discrimination and oppression? In Christianity it is said that God created everything, including man, and there is a distinction made between the creator and the creature. The creature is something created by God. When I look at a rose, a tulip, or a chrysanthemum, I know, I see, I think, that this flower is a creation of God. Because I have been practicing as a Buddhist, I know that between the creator and the created there must be some kind of link, otherwise creation would not be possible. So the chrysanthemum can say that God is a flower, and I agree, because there must be the element “flower” in God so that the flower could become a reality. So the flower has the right to say that God is a flower.

“The white person has the right to say that God is white, and the black person also has the right to say that God is black. In fact, if you go to Africa, you’ll see that the Virgin Mary is black. If you don’t make the statue of the Virgin Mary black, it does not inspire people. Because to us the black people, “black is beautiful,” so a black person has the right to say that God is black, and in fact I also believe that God is black, but God is not only black, God is also white, God is also a flower. So when a lesbian thinks of her relationship with God, if she practices deeply, she can find out that God is also a lesbian. Otherwise how could you be there? God is a lesbian, that is what I think, and God is gay also. God is no less. God is a lesbian, but also a gay, a black a white, a chrysanthemum. It is because you don’t understand that, that you discriminate.

“When you discriminate against the black or the white, or the flower, or the lesbian, you discriminate against God, which is the basic goodness in you. You create suffering all around you, and you create suffering within yourself, and it is delusion, ignorance, that is the basis of your action, your attitude of discrimination. If the people who are victims of discrimination practice looking deeply, they will say that I share the same wonderful relationship with God, I have no complex. Those who discriminate against me, do so because of their ignorance. “God, please forgive them, because they do not know what they are doing.” If you reach that kind of insight, you will no longer get angry at that person who discriminates against you, and you might have compassion toward him or her. You will say: “He does not know what he is doing. He is creating a lot of suffering around him and within him. I will try to help him.” So your heart opens like a flower and suffering is no longer there, you have no complex at all, and you turn to be a bodhisattva in helping the people who have been discriminating against you. That is the way I see it, out of my practice of looking deeply, so one day I made the statement that God is a lesbian, and this is my insight.”

Η μεταλαβιά από την ίδια λαβίδα μεταδίδει τον ιό...

 

Οι απόψεις του Γιάννη Τούντα, Καθηγητή Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής στο ΕΚΠΑ, ότι η Θεία Κοινωνία μπορεί να μεταδώσει τον ιό covid-19, είτε μέσω του λαβίδας που τοποθετείται στο στόμα του πιστού, είτε μέσω της κοντινής επαφής με τον ιερέα, ενόψει των ευχαριστιακών συνάξεων στις Ορθόδοξες εκκλησίες τα Χριστούγεννα και τα Θεοφάνεια, με έστω, περιορισμένη συμμετοχή λαϊκών, εύλογα προκαλεί ανησυχίες.

Ο κ. Τούντας, εξηγεί τους λόγους της ανησυχίας του. «Ο ένας τρόπος, (μετάδοσης του ιού) είναι με το κοινόχρηστο κουταλάκι, το επονομαζόμενο ως λαβίδα. Ο ιός βρίσκεται και εντός της στοματικής κοιλότητας ενός μολυσμένου ατόμου και για τον λόγο αυτό επηρεάζει, μεταξύ άλλων, και τη γεύση. Ένα μολυσμένο άτομο τη στιγμή που μεταλαμβάνει μπορεί να μολύνει με το στόμα του τη λαβίδα (κουταλάκι), και έτσι να μεταδώσει τον ιό και σε όσα άλλα άτομα τη χρησιμοποιήσουν πριν καθαριστεί σχολαστικά». «Δεν ισχύει το αντεπιχείρημα, ότι ο ιός δεν μεταδίδεται με την κατάποση, αφού στην προκειμένη περίπτωση εμπλέκεται η στοματική κοιλότητα, που αποτελεί κοινό όργανο τόσο του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος όσο και του πεπτικού συστήματος». Ο δεύτερος τρόπος μετάδοσης, αναφέρεται στην επαφή του ατόμου που μεταλαμβάνει με τον ιερέα, ο οποίος του χορηγεί τη Θεία Κοινωνία. «Από τη στιγμή που δεν μπορεί να υφίσταται η προστασία της μάσκας κατά τη διενέργεια του μυστηρίου και από τη στιγμή που η απόσταση που χωρίζει τον πιστό από τον ιερέα είναι μικρότερη, του έτσι κι αλλιώς επισφαλούς ορίου των δύο μέτρων, ο κίνδυνος της άμεσης αερογενούς μόλυνσης είναι υπαρκτός και για τους δύο».

Οι παραπάνω επισημάνσεις δύσκολα μπορεί να ανατραπούν με την επίκληση μεταφυσικών και ανορθολογικών επικλήσεων, που επιστρατεύουν στελέχη της Εκκλησίας που αντιμάχονται τα επιστημονικά δεδομένα και διαμαρτύρονται έντονα, ορισμένοι μητροπολίτες μάλιστα με περισσή αμετροέπεια, για την έστω ελεγχόμενη και όχι απόλυτα ελεύθερη λειτουργία των ναών, με ακώλυτη προσέλευση των πιστών και συμμετοχή τους στην Θεία Κοινωνία!

Στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, απευθύνεται ο Ιησούς στους μαθητές του για να αναφερθεί στην φύση της “εξουσίας” τους: “Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ’ εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους” (Ευαγγέλιο του Μάρκου 10: 42-45). Τα ίδια λόγια διασώζονται και στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου.

Κι ερχόμαστε τώρα σ’ ένα ερώτημα: Οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην πλειοψηφία τους μεμονωμένα και ως Σύνοδος συλλογικά, μας δίνουν την εντύπωση πως είναι δούλοι μας, (εδώ συμπεριλαμβάνονται και οι παπάδες, κυρίως οι έγγαμοι), ή συμπεριφέρονται πράγματι ως δεσπότες, όπως άλλωστε αρέσκονται να αποκαλούνται, θυμίζοντας απόλυτους μονάρχες άλλων εποχών;

Επίσης, είναι πικρή αλήθεια, πως στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κράτος εν κράτει. Έχει τον τρόπο να καρατομεί υπουργούς που δεν είναι αρεστοί, να καταργεί σχολικά εγχειρίδια και με αφορμή την θανατηφόρα πανδημία που μας πλήττει, να κάνει διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση και να κερδίζει(!) ως προς τον αριθμό των πιστών που θα συμμετέχουν Χριστούγεννα και Θεοφάνεια στις λειτουργίες με ευχέρεια να κοινωνήσουν. Στην Ελλάδα, που μόνο κατ’ όνομα δυστυχώς επικαλείται την ευρωπαϊκή της ταυτότητα, όποιο κόμμα εξουσίας και αν στελέχωνε την κυβέρνηση, δυστυχώς, για ψηφοθηρικούς λόγους, δεν θα αδιαφορούσε, ακόμα και για παράλογες και επικίνδυνες αξιώσεις των δεσποτάδων!

Η αντικατάσταση του τρόπου μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας χωρίς κοινή λαβίδα (κουταλάκι), θα μπορούσε να γίνει, με την επιστροφή στην κανονική τάξη της Εκκλησίας, όπως προβλέπει ο 101ος κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, αντικαθιστώντας ένα χρηστικό έθιμο! Από την άλλη μεριά, οι λειτουργοί θα μπορούσαν να είναι τόσο οι ίδιοι προφυλαγμένοι, αν φορούσαν μάσκα προστασίας κατά την μετοχή τους και στην Θεία Λειτουργία, αλλά να προστατεύουν και τους πιστούς που τους εμπιστεύονται ως “ποιμένες”. Δυστυχώς όμως, ακόμα και στο δρόμο, βλέπουμε παπάδες να μην φορούν “προκλητικά” μάσκες, ή να τις έχουν περασμένες στο χέρι, σαν τους μοτοσυκλετιστές που κρατούν το κράνος στο χέρι...

Τελικά, ως λαός, με την έννοια των πολιτών μιας δημοκρατικής πολιτείας, είμαστε κατά πλειοψηφία άθλιοι. Τέτοιοι πολιτικοί ηγέτες μας αξίζουν, να μοιράζονται την αθλιότητά μας. Αλλά και τέτοιοι επίσκοποι χρειάζονται στους Έλληνες, που κατά πληθυσμιακή πλειοψηφία είμαστε “Χριστιανοί Ορθόδοξοι”, δεσπότες, που μάχονται για να περιφρουρήσουν την εξουσία τους, ακόμα και αν η κίβδηλη και αντίχριστη εξουσία τους, μπορεί να αποδειχθεί τραγική για την διάδοση του ιού!

16/12/20

Στοιχειωμένα τα όνειρά μας....

Είχαμε την ψευδαίσθηση, πως οι εφιάλτες μας,

είχαν βυθιστεί στο έρεβος της λήθης.

Πόσο στ’ αλήθεια έχουμε σφάλλει.

Ο τρόμος, η ύβρις, η άρνηση κάθε ίχνους πολιτισμού,

ορθώνονται μπροστά μας

με περισσήν αναίδεια...

Το ήθος, έχει πεταχτεί σαν άχρηστο σκουπίδι

της μανιώδους κατανάλωσης που μας διαφεντεύει.

Ο εφιάλτης, που έλαβε σάρκα, οστά κι ένα χαμόγελο αυτάρεσκο

έχει όνομα, είναι το Κράτος....

Με αφορμή, όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, από δράσεις αστυνομικών κατά πολιτών, και όσα πρόκειται να συμβούν στη Γαλλία, μετά το νέο νόμο, που προσφέρει ασυλία στις αγριότητες των δυνάμεων καταστολής κατά των πολιτών...

 

23/11/2020

ΠΑΠΑ ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΥΡΟΥΝΑΚΗΣ Πρωτοπρεσβύτερος Ελευσίνας. Ο Άγιος Παπάς στα χρόνια της δικτατορίας...

Λόγια του Παπά Γιώργη του Πυρουνάκη, που είπε στο μνημόσυνο που τέλεσε για τον πρώτο νεκρό του Πολυτεχνείου της Αθήνας, τον Διομήδη Κομνηνό.

«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ,
και ζητώ συγγνώμη από τα θύματα της εφτάχρονης τυραννίας του Τόπου μας, ως παπάς, για όσα δεν πράξαμε οι Ιερωμένοι, να τα σώσουμε από τα άγρια νύχια τους. και για την παράλειψη ακόμη να συμπαρασταθούμε στους πόνους και τους φόβους, που τους προκαλούσαν οι αδίστακτοι διώκτες τους.

Έ π ρ ε π ε κ α ι μ π ο ρ ο ύ σ α μ ε ! Ούτε καν οι διαμαρτυρίες μας δεν διατυπώθηκαν επίσημα και διεθνώς, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες μη Ορθόδοξες σε παρόμοιες κακές περιστάσεις. Μα ούτε και τώρα που αποδείχνονται δικαστικώς τα άθλια και φρικιαστικά δεν εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας... Και παραπονιόμαστε γιατί οι πιστοί - τα παιδιά μας, μας περιφρονούν και λένε τόσα σε βάρος μας άσχημα σχόλια!

Οι απουσίες συνεχίζονται: Δεν περιζώσαμε τότε το Πολυτεχνείο για να εμποδίσουν τα ράσα μας τα τανκς. Εκείνες οι εκκλήσεις δεν μας καίνε; Γι’ αυτή την αμαρτία μας γιατί δεν κλαίμε; Και γιατί με τρίχινους σάκκους (όχι με χρυσούς) δεν πέφτουμε στα γόνατα στον ίδιο χώρο να ζητήσουμε το έλεος του Θεού και τη συγγνώμη του Λαού; Γιατί;

Δεν είμαστε από το Λαό; Αυτή δεν είναι η αποστολή μας; Από πού βρήκαμε την υπόδειξη μόνο βασιλικά ή τυραννικά καθεστώτα να στηρίζουμε, να ευλογούμε, να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και να ορκίζουμε τους «άρχοντές» τους;»

Ν τ ρ έ π ο μ α ι . . .

ϯ π. Γ.Π.

“Μικρά Αγωνιστικά Φύλλα” σ. 9

sophia-ntrekou.gr/piroynakis

Τον πατέρα Γεώργιο Πυρουνάκη, είχα την χαρά να τον γνωρίσω και να τον φιλοξενήσω στο σπίτι μας στη Νάουσα. Την δεκαετία του ’70, μετά την μεταπολίτευση, ο Δήμος της Νάουσας, με δήμαρχο τον Δημήτρη Βλάχο, έναν άνθρωπο με οράματα, δημιούργησε άτυπα τον θεσμό του “Λαϊκού Πανεπιστημίου”. Δεν ήταν απλά συνάξεις για την παρακολούθηση μιας ομιλίας, αλλά ευκαιρίες ανάπτυξης διαλόγου με έντονες και πολύωρες συχνά συζητήσεις, ανάμεσα στον ομιλητή και στους συμμετέχοντες. Στα πλαίσια λοιπόν του Λαϊκού Πανεπιστημίου, ο Παπά Γιώργης Πυρουνάκης, είχε επισκεφθεί τη Νάουσα, μίλησε και σε μια γόνιμη συζήτηση με τους συμμετέχοντες, αντάλλαξαν απόψεις. Αυτά συνέβησαν ένα Σάββατο βράδυ, σε μια μεγάλη αίθουσα στο κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου (πρώην κινηματογράφου Διάνα). Το πρωί της Κυριακής εκκλησιάστηκε στον Άη Γιώργη.

Ο Παπά Γιώργης ο Πυρουνάκης δεν ήταν ο μόνος Έλληνας κληρικός που αντιτάχθηκε στην δικτατορία των συνταγματαρχών. Αλλά με τους λόγους του, με τις πρωτοβουλίες του και με τις διώξεις που είχε υποστεί, από την τότε διοίκηση της Ελλαδικής Εκκλησίας και από το καθεστώς της χούντας, σήκωσε στους ώμους του την ντροπή της Εκκλησίας, που δεν στάθηκε πλάι στον Λαό, ούτε σε ώρες κινδύνου. Για μένα, ο Πρωτοπρεσβύτερος της Ελευσίνας πατέρας Γεώργιος Πυρουνάκης είναι ένας Άγιος άνθρωπος του Θεού, και πιστεύω πως όσοι τον γνώρισαν ή πληροφορήθηκαν για την βιωτή του μαρτυρούν για την αγιότητα του Παπά.

Η μνήμη των συμβάντων του Πολυτεχνείου της Αθήνας, αλλά και της Θεσσαλονίκης το 1973, ως εξέγερση νέων κατά της χούντας είναι νωπή, και θα παραμένει επίκαιρη πάντοτε. Οι πληγές από τα έκτροπα βίας των αστυνομικών χθες, ματώνουν ακόμα και πονούν. Έτσι, σκέφτηκα να γράψω αυτές τις αράδες και να μνημονεύσω τον εν αγίοις Πατέρα Γεώργιο Πυρουνάκη, τον Πρεσβύτερο.

Πρόσθεσα και λίγες δικές μου σκέψεις για τον Παπά του Λαού, που φορούσε στο στήθος έναν ασημένιο λιτό σταυρό, που είχε χαραγμένη επάνω του την λέξη “Ελευθερία”!

Και μια σημείωση, αναγκαία, θαρρώ.

Στις Εκκλησίες της Χριστιανικής Ανατολής, Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία, Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία, Αρμενική Αποστολική Εκκλησία, οι Άγιοι δεν επιβάλλονται, ούτε παρασκευάζονται- “αγιοποιούνται”. Η αναγνώριση ενός Χριστιανού ως Αγίου του Θεού είναι θέμα που αφορά την συνείδηση της Εκκλησίας, την μαρτυρία του Λαού του Θεού. Η πράξη της αγιοκατάταξης που ενεργεί η Ιερά Σύνοδος, είτε Πατριαρχείου, είτε μιας κατά τόπους Εκκλησίας δεν αγιοποιεί αλλά αναγνωρίζει την αγιότητα, που μαρτυρείται ήδη από την Εκκλησία, ως Κοινωνίας Χριστιανών χωρίς διάκριση μεταξύ Λαού και Κλήρου. Στην αρχαία Εκκλησία δεν υπήρχαν επίσημες και γραπτές πράξεις ανακηρύξεως αγίων, γιατί δεν χρειαζόταν σε καμιά περίπτωση επίσημη πράξη προς τούτο.

Σε περιπτώσεις που ένας επίσκοπος ή ο κλήρος έσπευδε στην ανακήρυξη κάποιου σαν αγίου, χωρίς να την μαρτυρία της συνείδησης της Εκκλησίας, υπό την έννοια, όχι της διοικούσας ή ποιμαίνουσας εκκλησίας, αλλά ως της Κοινότητας των Χριστιανών, τότε η ανακήρυξη έμενε πράξη χωρίς περιεχόμενο.

Με την διαδρομή των χρόνων, δίχως κατ’ ουσίαν να αλλάξει κάτι, εντούτοις υπήρξαν και στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία επιρροές από την Λατινική Δύση στο θέμα της επίσημης αναγνώρισης των Αγίων του Θεού. Ιδίως στην Ρωσική Εκκλησία, επί τσαρικού καθεστώτος, για να γίνει η αγιοκατάταξη, δεν αρκούσε μόνον συνοδική πράξη, αλλά ήταν απαραίτητη η επικύρωση από τον Τσάρο.

Μια περίπτωση “επιβολής” αγίων στην τοπική Εκκλησία της Νάουσας, είναι η πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμονα Καλπακίδη, να προκαλέσει την αγιοκατάταξη χιλίων διακοσίων σαράντα ενός (1241) κατοίκων της Νάουσας που είχαν εκτελεστεί από τους Οθωμανούς, μετά την κατάπνιξη της εξέγερσης των κατοίκων της πόλης το 1822. Οι Ναουσαίοι και οι Ναουσαίες, πάντοτε τιμούσαν τη μνήμη όσων σφάχτηκαν κατά την καταστροφή της πόλης, όταν οι Οθωμανοί με ιδιαίτερη σκληρότητα αντιμετώπισαν τους εξεγερμένους. Τιμούσαν επίσης τη μνήμη και το θάρρος των νεαρών γυναικών, που προτίμησαν να χαθούν στον καταρράκτη των Στουμπάνων, μερικές κρατώντας τα βρέφη τους στην αγκαλιά, παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Ποτέ, δεν άκουσα προσωπικά, να προσδιορίζεται ο αριθμός αυτών των εθνομαρτύρων, με την ακρίβεια του Μητροπολίτη. Πάντοτε οι κάτοικοι της Νάουσας τιμούσαν τα θύματα της μεγάλης σφαγής και του διωγμού, ως εθνομάρτυρες, ως μάρτυρες της Ελευθερίας. Η συνείδησή τους, ως Χριστιανών δεν μαρτυρούσε, επί τόσα χρόνια, ότι εκείνα τα σφάγια της μανίας των Οθωμανών ήταν Άγιοι της Εκκλησίας...

Η περί αναγνωρίσεως των Αγίων του Θεού αρχαία συνήθεια διασώζεται ως τις μέρες μας στην Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία. 

 

18/11/2020 

Της Αγαπημένης Βιβής...

Η ζωή ξεχείλιζε από ολόκληρη την ύπαρξή της. Τα λόγια της παθιασμένα, το βλέμμα της φωτεινό, οι κινήσεις των χεριών της... όλα ένα μπουκέτο ζωντάνιας, λατρείας για την ζωή, για τους ανθρώπους.... Και το τσιγάρο, που με τόσο πείσμα αρνιόταν να το πετάξει από τα χείλη της, είχε γίνει το σημάδι που την ξεχώριζε, ώσπου την επισκέφθηκε η αρρώστια...

Έτσι γνώρισα την γλυκιά μου Φίλη, την Βιβή, που ξεκινώντας από την πατρίδα της την Κοζάνη, συχνά ερχόταν στην Θεσσαλονίκη και απολαμβάναμε τον καφέ μας στην πλατεία Αριστοτέλους. Ησυχία δεν είχε αυτή η γυναίκα. Την συμβουλευόταν μεγάλο δικηγορικό γραφείο της Αθήνας και συχνά της ζητούσε να είναι δίπλα στον επικεφαλής του γραφείου Δικηγόρο, όταν ερχόταν σε επαφή με πελάτες τους, που ταλανίζονταν να βρουν μια λύση, απέναντι στις αδηφάγες και απάνθρωπες τράπεζες, που ως ύαινες ζητούσαν ακόμα και τις ψυχές μας.... Η Βιβή, πρώην στέλεχος τραπεζών, είχε γνώσεις και πολύτιμη εμπειρία και την διέθεσε για να βοηθήσει συνανθρώπους, που βασανίζονταν. Και στην διαδρομή αυτής της προσφοράς βοήθησε πολλούς και βρήκε καλές λύσεις.

Γίναμε φίλοι με την Βιβή. Μου εμπιστευόταν κατά καιρούς διάφορα, όπως έκαμνα κι εγώ το ίδιο. Υπήρξα κι εγώ ένας από εκείνους που βοήθησε, να αποδεσμευτεί από το κυνήγι μιας άθλιας τράπεζας, από εκείνες, που για να μη βουλιάξουν, έλαβαν λεφτά από τον δημόσιο προϋπολογισμό! Ικανοποιήθηκα πάρα πολύ, όταν χάριν της Βιβής, η υπόθεσή μου με την τράπεζα αποδεσμεύτηκε από το αρπακτικό δικηγορικό γραφείο της Αθήνας, που είχε αναλάβει την είσπραξη του χρέους μου....

Και τώρα, σήμερα το πρωί έμαθα το πικρό μαντάτο, πως η Βιβή μας άφησε. Την είχε παιδέψει εδώ και μήνες η αρρώστια. Μα ποτέ η ελπίδα δεν την εγκατέλειψε και όλο το πάλευε να κρατηθεί στη ζωή, να μην την αφήσει, αφού την λάτρευε.... Μα νικήθηκε χθες βράδυ, από τον πόνο που προκαλεί η αρρώστια....

Νιώθω στ’ αλήθεια φτωχός με την απώλεια της Βιβής. Ο λόγος του παππού μας του Επίκουρου αληθεύει πικρά τώρα: “Ὧν ἡ σοφία παρασκευάζεται εἰς τὴν τοῦ ὅλου βίου μακαριότητα πολὺ μέγιστόν ἐστιν ἡ τῆς φιλίας κτῆσις” (Επικούρου Κύρια Δόξα 27).

Αλλά η Βιβή μπορεί να πέρασε στο επέκεινα, να μην είναι πια κοντά μας, μα δεν χάθηκε. Έσμιξε με ό,τι είναι Αλήθεια στο Σύμπαν. Και θα ζει στους αγαπημένους της, στους φίλους της, σε όλους εκείνους και εκείνες, που είχαν την ευλογία να τη γνωρίσουν, γιατί η μνήμη της θα είναι συνεχώς ένα φως, ωσάν ακοίμητη καντήλα....

 

Στην ανάμνηση της Βιβής Γιαννάκη-Τσιόπτσια.

Γιώργος Δούδος

16 Νοεμβρίου 2020

Κοινή η μοίρα μας, καιρός ν’ αγαπηθούμε... / Kaderimiz ortak, sevme zamanı ...

https://youtu.be/DVBqy7RVNeo

Ένας σεισμός, καταστροφές, πόνος ψυχών, άνθρωποι χαμένοι παράωρα! Σάμος και Σμύρνη, İzmir ve Sisam....

Έλληνες και Τούρκοι έχουμε πάρα πολλά κοινά αναμεταξύ μας, τόσα που πάρα πολλοί δεν τα ξέρουν, δεν θέλουν να μάθουν γι’ αυτά που μας σμίγουν.

Η πολιτική, πολλές φορές έχει γίνει ο κακός δαίμονας που πληγώνει τις σχέσεις μας και παρασέρνει να θαρρούν πως Τούρκοι και Έλληνες είμαστε εχθροί....

Και τώρα ήρθε ένας σεισμός για να φανούν οι αλήθειες: Είμαστε γείτονες, μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα σε τούτη την πανέμορφη γωνιά μας. Είμαστε δυο λαοί πως αμέτρητες κοινές συνήθειες, με χούγια, που μας κάνουν να μην ξεχωρίζουμε ο Έλληνας από τον Τούρκο...

Ένα τραγούδι από την Μαύρη Θάλασσα, τον Εύξεινο Πόντο των Ρωμιών, την Kara Deniz για τους Τούρκους, Λαζούς, Καραντενιζλίδες. Την Πατρίδα μ έχασα....

ΤΟ ‘ΙΣΛΑΜ’ ΤΟΥ RECEP TAYYIP ERDOĞAN ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ

Το καθεστώς του Recep Tayyip Erdoğan στην Τουρκία είναι μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα!

Η Τουρκία Δημοκρατία, ως κοσμικό και δημοκρατικό κράτος, κινδυνεύει να αφανιστεί! Η πολιτική και πολιτισμική παρακαταθήκη του Kemal Atatürk αποδομείται συστηματικά. Ο Τούρκος Πρόεδρος οραματίζεται μια Τουρκική Ηγεμονία, που θα είναι προσαρμογή της Οθωμανικής Εξουσίας στις σύγχρονες συνθήκες.

Η επιθετική πολιτική της Τουρκίας με τις καταστροφικές επεμβάσεις της στη Συρία, στο βόρειο Ιράκ, στο νότιο Καύκασο για να υπερασπιστεί το Αζερμπαϊτζάν, στη Λιβύη και η διατάραξη των σχέσεων καλής γειτονίας με την Ελλάδα, φανερώνουν ένα τουρκικό καθεστώς, που μπορεί να παρομοιασθεί με το Τρίτο Ράιχ της Γερμανίας!

Ο Recep Tayyip Erdoğan περιθάλπει τρομοκράτες του “Ισλαμικού Κράτους” (ISIS ή DAESH). Είναι γνωστό πως έχει στείλει μισθοφόρους, πρώην τζιχαντιστές, στο Αρτσάχ για να ενισχύσουν τους Αζέρους, όπως νωρίτερα στην Λιβύη. Οι δεσμοί του καθεστώτος Erdoğan με το “Ισλαμικό Κράτος” δεν είναι καινούργιοι. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση Kemal Kılıçdaroğlu, είχε καταγγείλει παράνομες συναλλαγές μεταξύ της κυβέρνησης Erdoğan και των τρομοκρατών του “Ισλαμικού Κράτους”, όταν το τελευταίο ήταν στις “δόξες” του ακόμα. Έχει προσφέρει ασφαλή και άνετη διαμονή στην Τουρκία και τουρκικά διαβατήρια στους ηγέτες της τρομοκρατικής Χαμάς. Επιτίθεται έντονα κατά του Ισραήλ, αποκαλύπτοντας έντονο αντισημιτισμό.

Ο Recep Tayyip Erdoğan θέλει να επιβληθεί στον μουσουλμανικό κόσμο σαν Ηγέτης, που αναπληρώνει τον απόντα Χαλίφη. Πιστεύει πως μπορεί να ενώσει τους Μουσουλμάνους όλου του κόσμου, σε έναν πόλεμο κατά της Δύσης και του Δυτικού Πολιτισμού.

Ο Recep Tayyip Erdoğan καπηλεύεται το Ισλάμ για να ικανοποιήσει τις τερατώδεις φιλοδοξίες του. Στην πραγματικότητα κακοποιεί το Ισλάμ, παρερμηνεύοντας το Κοράνιο και την Σούννα του Προφήτη. Παρουσιάζει ένα κακέκτυπο του Ισλάμ, αναμεμειγμένο με τον ακραίο εθνικισμό του πολιτικού συμμάχου του Devlet Bahçeli. Θέλει να ικανοποιεί τα πάθη και τα συμπλέγματα μίσους των μαζών των αμαθών και ακαλλιέργητων Μουσουλμάνων, που επίτηδες τους κρατά δέσμιους στο περιθώριο της γνώσης.

Στο Κοράνιο, συναντούμε την εξής εντολή του Θεού προς τον Προφήτη Του: “Διάβαζε!”(ίσως πιο σωστά θα ήταν η απόδοση ‘Απάγγειλε”) (Σούρα αλ Άλακ 3). Η πιο ουσιώδης και απλή ερμηνεία αυτού του εδαφίου είναι, πως κατά τη θέληση του Αλλάχ, οι άνθρωποι οφείλουν να μπορούν να απαγγέλουν ή να διαβάζουν το Κοράνιο. Αυτό όμως προϋποθέτει στοιχειώδη μόρφωση και απόκτηση γνώσεων, έτσι ώστε να είναι ελεύθεροι από την άγνοια και τις προκαταλήψεις, που φορτώνουν και δηλητηριάζουν το νου και την ψυχή μας και προσέγγιση του ιερού κειμένου, χωρίς παρεμβάσεις τρίτων (Ιμάμηδων ή Ουλεμάδων). Το τουρκικό Ισλάμ προσπαθεί να κρατά υποταγμένους τους Μουσουλμάνους σε όσα προσφέρει το Diyanet, η ανώτατη θρησκευτική αρχή του Σουννιτικού Ισλάμ στην χώρα. Αυτή η πρακτική αντιμάχεται το Ισλάμ και το Κοράνιο, που ενθαρρύνουν την μάθηση και τις γνώσεις, ως χρέος απέναντι στον ίδιο τον Θεό.

Το τουρκικό Ισλάμ του Προέδρου Erdoğan, εναντιώνεται στο Ισλάμ και στην Παράδοση του Μωάμεθ. Ο Προφήτης, στο τελευταίο δημόσιο κήρυγμά του (Khutbah), στις 9 του μήνα Dhul Hijjah, του έτους 10 από την Εγίρα, μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής σημαντικά: “Όλη η ανθρωπότητα προέρχεται από τον Αδάμ και την Εύα. Ένας Άραβας δεν έχει υπεροχή απέναντι σε έναν μην Άραβα, ούτε ένας μη Άραβας έχει υπεροχή απέναντι σε έναν Άραβα. Επίσης, ένας λευκός δεν έχει καμιά υπεροχή απέναντι σε ένα μαύρο, ούτε ένας μαύρος έχει υπεροχή απέναντι ενός λευκού...”.

Όσα είπε ο Προφήτης Μωάμεθ στο τελευταίο του κήρυγμα, είχαν ήδη μεταδοθεί προς την ανθρωπότητα, μέσω του Κορανίου: “...ο Κύριος, σας έπλασε από μία μοναδική ψυχή...” (Σούρα Αν Νισά 1), “σας πλάσαμε από ένα άνδρα και μία γυναίκα...”( Σούρα Αλ Χουτζουράτ 13), “έπλασε τον άνθρωπο από ένα θρόμβο αίματος” (Σούρα Αλ Άλακ 2). Το Ισλάμ δεν μπορεί να υψώνει τοίχους χωρίζοντας τους ανθρώπους λόγω καταγωγής ή φυλής, το Ισλάμ δεν ανέχεται τους εθνικισμούς.

Σήμερα το καθεστώς Erdoğan για να αστυνομεύσει το φρόνημα των Τούρκων που ζουν στο εξωτερικό ως εργαζόμενοι, ιδίως στη Γερμανία, χρησιμοποιεί πράκτορες της ΜΙΤ που εμφανίζονται σαν ιμάμηδες στα τζαμιά. Έτσι παρακολουθούν και ελέγχουν τους απλούς ανθρώπους. Αυτό έχει γίνει γνωστό στις αρχές ασφαλείας της Γερμανίας και έχουν απελαθεί αρκετοί από αυτούς τους πράκτορες της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας. Παρόμοια τακτική ακολουθεί το τουρκικό Ισλάμ και σε χώρες των Βαλκανίων που ζουν Τούρκοι ή τουρκόφωνοι Μουσουλμάνοι. Αστυνομεύεται η ζωή των ανθρώπων, με κύριο εργαλείο ιμάμηδες ή ψευτομουφτήδες που ενεργούν με οδηγίες και χρηματοδότηση της ΜΙΤ!

Με εξαίρεση το Κατάρ, το Πακιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράν και πολιτικά μορφώματα των Παλαιστινίων, όλοι οι άλλοι Μουσουλμάνοι και κυρίως τα αραβικά κράτη, έχουν δημιουργήσει ένα μέτωπο κατά της Τουρκίας του Erdoğan. Ο λόγος είναι απλός: Το τουρκικό Ισλάμ που εξυπηρετεί την πολιτική του Προέδρου της χώρας αυτής, είναι επικίνδυνο γιατί αλλοιώνει το Ισλάμ, ενώ η σημερινή Τουρκία αποτελεί απειλή για την ειρήνη στον κόσμο!

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας σε τζαμιά στην Κωνσταντινούπολη, είναι μια ενέργεια του Recep Tayyip Erdoğan, που δείχνει το μέγεθος του λαϊκισμού που τον διακατέχει, για να κλέψει τις ψήφους των λαϊκών μαζών της χώρα του. Δεν είναι μόνο πράξη που απαξιώνει αποφάσεις του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, αλλά συνιστά και ενέργεια κακοποίησης του Ισλάμ. Πώς κατανοεί άραγε ο Τούρκος Πρόεδρος τη Σούρα Αλ Χατζ (22) του Κορανίου, που στο εδάφιο 40, προβάλλει το ήθος Μουσουλμάνων, που θέτουν σε κίνδυνο και τη ζωή τους ακόμα για να διαφυλάξουν, όχι μόνο τα τζαμιά τους, αλλά και τα μοναστήρια, τις εκκλησίες και τις συναγωγές «γιατί μέσα σ’ αυτά δοξάζεται όνομα του Αλλάχ»; Η μετατροπή των δύο παραπάνω χριστιανικών μνημείων, από μουσεία σε μουσουλμανικά τεμένη και οι παρεμβάσεις στο εσωτερικό τους, με απόκρυψη έργων τέχνης της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, υπήρξε μια κίνηση απαξίας και τεράστιας προσβολής απέναντι στον Πολιτισμό!

Η Τουρκία όφειλε να διαφυλάττει χριστιανικά μνημεία που υπάρχουν εδώ και αιώνες στη χώρα και όχι να τα καταστρέφει, όπως έχει κάνει, ιδίως με την Μονή της Χώρας, που “έκρυψε” με γυψοσανίδες τα μοναδικού κάλλους ψηφιδωτά και τις υπέροχες τοιχογραφίες, που έχουν διασωθεί και προκαλούν μόνο δέος και θαυμασμό.

Ο Προφήτης Μωάμεθ, όταν πλέον είχε εγκατασταθεί στην πόλη Γιαθρίμπ, την κατοπινή Μεντίνα, μια αντιπροσωπεία Χριστιανών από την πόλη Νατζράν, που βρίσκεται σήμερα στα νότια σύνορα της Σαουδικής Αραβίας με την Υεμένη, τον επισκέφθηκε με σκοπό να τον γνωρίσουν και να μάθουν τί πίστευε για τον Χριστό. Στη Μεντίνα δεν υπήρχαν Χριστιανοί και εκκλησίες. Οι άνθρωποι από τη Νατζράν ζήτησαν ένα χώρο λατρείας. Και τότε, ο Προφήτης τους παραχώρησε το μικρό τζαμί των Μουσουλμάνων, αγνοώντας τις αντιρρήσεις ορισμένων από τους συντρόφους του! (The Life of Muhammad: A Translation of Ibn Ishâq’s Sîra Rasûl Allâh, A. Guillaume trans., Oxford 1968). Άραγε ο Πρόεδρος της Τουρκίας, μιμείται την παρακαταθήκη του Προφήτη Μωάμεθ για τον σεβασμό των Χριστιανών, μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας σε τζαμιά;

Ο Τούρκος Πρόεδρος σκέπασε στη Μονή της Χώρας υπέροχα έργα τέχνης, που απεικονίζουν ιερά πρόσωπα την κοινής παράδοσης του Χριστιανισμού και του Ισλάμ, δήθεν για να μην προσβάλλεται η ευσέβεια των Μουσουλμάνων όταν προσεύχονται στο τζαμί. Όπως φαίνεται, ο Recep Tayyip Erdoğan αγνοεί το εξής περιστατικό από την ζωή του Προφήτη Μωάμεθ ή το αποκρύπτει, γιατί οι αμαθείς και φανατικοί Μουσουλμάνοι ψηφοφόροι του, δεν μπορούν να το δεχθούν: Όταν ο Μωάμεθ επέστρεψε ως Προφήτης και Ηγέτης των πιστών στη Μέκκα, μια από τις πρώτες πράξεις του ήταν να καθαρίσει το εσωτερικό της Καάμπα από τα είδωλα που ήταν παρατεταγμένα στους τοίχους. Μάλιστα φρόντισε προσωπικά ο ίδιος γι’ αυτό. Εκτός από τα διάφορα ξόανα, υπήρχε και μια αγιογραφία της Παρθένου Μαρίας με το Βρέφος Ιησού. Ο Προφήτης στάθηκε μπροστά στην εικόνα, άπλωσε τα χέρια του, κατά τέτοιο τρόπο που την κάλυπτε και είπε στους ανθρώπους: «Καθαρίστε τα πάντα, εκτός απ’ αυτό που καλύπτεται από τα χέρια μου»! (Martin Lings, Muhammad: His Life Based on the Earliest Sources Inner Traditions International, Ltd., One Park Street, Rochester, Vermont, 1983).

Τώρα, ο Τούρκος Πρόεδρος, επιτίθεται κατά του Γάλλου Προέδρου Macron και κατά της Γαλλίας, κηρύσσοντας εκστρατεία boycottage στα γαλλικά προϊόντα, για την σφροδρή αντίδραση του Macron στην δολοφονία του Samuel Paty από έναν ισλαμιστή τρομοκράτη στο Παρίσι! Ίσως η επίθεση του Προέδρου Erdoğan κατά του Γάλλου Προέδρου, βρήκε την κατάλληλη αφορμή που ζητούσε, μετά την αμφισβήτηση των ενεργειών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, κατά της Κύπρου και της Ελλάδος, κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκ μέρους της Γαλλίας.

Η Γαλλία και η Ευρώπη, ακόμα και αν ενοχλείται από δημοσιεύματα καυστικά, σαν αυτά του Charlie Hebdo, που στο τελευταίο του εξώφυλλο παρουσίασε μια μάλλον χυδαία καρικατούρα του Erdoğan, δεν πρόκειται να ποινικοποιήσει, ακόμα και τις ακραίες εκδηλώσεις πράξεων ελευθερίας της έκφρασης, όπως συμβαίνει στην Τουρκία σήμερα και η χώρα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη φυλακή….

©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

30/10/2020

Η ΜΑΥΡΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΓΚΟΡΝΟ ΚΑΡΑΜΠΑΧ

Το Αρμενικό Μοναστήρι Gandzasar, του 13ου δίπλα στη λίμνη Vank 

στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, που καρπός της υπήρξε η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε και διαλύθηκε, λες και ήταν μια βαριά οικοδομή δίχως θεμέλια. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, επί Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ξεκίνησε η περίοδος της “γκλασνόστ”, (ρωσική λέξη που σημαίνει ειλικρίνεια και διαφάνεια). Άνοιξαν κρατικά αρχεία και δημοσιοποιήθηκαν επτασφράγιστα ως τότε μυστικά, που αποκάλυψαν την φοβερή φυσιογνωμία του κράτους, που σπαργάνωσαν, γαλούχησαν και συντήρησαν επί 69 χρόνια για την ακρίβεια οι Μπολσεβίκοι.

Ο Ιωσήφ Στάλιν έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης το 1922. Εκείνη την περίοδο ο Λένιν ήταν βαριά άρρωστος και είχε προτείνει στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος την αντικατάσταση του Στάλιν. Οι Μπολσεβίκοι που συμμετείχαν στο συνέδριο, τελικά δεν υιοθέτησαν την πρόταση του Λένιν και ο Στάλιν, αποφασίστηκε να παραμείνει γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ.

Μετά το θάνατο του Βλαντιμίρ Λένιν, ο Στάλιν επικράτησε του Λέοντα Τρότσκι, σε μια πολιτικοϊδεολογική αντιπαράθεση, που είχε διαρκέσει σχεδόν όλη τη δεκαετία του 1920 και τελικά “λύθηκε”, με ένα σωρό σκληρά, εξοντωτικά, διοικητικά μέτρα κατά των αντιπάλων του.

Η εξουσία του Στάλιν εδραιώθηκε απόλυτα την δεκαετία του ’30, με την εξάλειψη κάθε μορφής αντιπολίτευσης, ακόμα και της πιο απλής αμφισβήτησης σε βάρος του. Με το σύνολο των ποικίλων απάνθρωπων μέτρων που είχαν επιβληθεί την περίοδο εκείνη, οικοδομήθηκε το φαινόμενο του “σταλινισμού”. Πρόκειται για την άκαμπτη προσήλωση στο ιδεολογικό μόρφωμα του “μαρξισμού-λενινισμού”, για την θεοποίηση της κρατικής αυταρχικότητας και ενός άτεγκτου συγκεντρωτισμού, για την κυριαρχία στις κοινότητες των Σοβιετικών πολιτών ενός φρικτού συστήματος αστυνόμευσης και βίαιης κατάργησης κάθε έννοιας “προσωπικής ζωής”. Εκείνη την περίοδο, εφαρμόστηκε συστηματικά το μέτρο των εξοριών αντιφρονούντων, στις πιο άφιλες περιοχές της αχανούς Σοβιετικής Ένωσης. Το μέτρο της εξορίας αντιπολιτευόμενων ή αντιφρονούντων, είχε αρχίσει να εφαρμόζεται επίσημα από τον Απρίλιο του 1919, και έγινε γνωστό ως “γκουλάγκ”, από το αρτικόλεξο της υπηρεσίας εποπτείας των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας. Την διετία 1936 ως 1938, ο Στάλιν επέβαλε την Μεγάλη Εκκαθάριση. Περίοδος σκληρής καταστολής, με διαγραφές από το κόμμα, φυλακίσεις, εξορίες και δολοφονίες, είτε μετά από παρωδίες δικών, είτε και δίχως κανένα πρόσχημα τήρησης κανόνων “δικαίου”. Τα θύματα ήταν κομμουνιστές, που διαφωνούσαν με τις επιλογές και τη νοοτροπία της “γραμμής” που επικρατούσε στο ΚΚΣΕ, χωρίς βέβαια να εξαιρούνται και πολίτες που δεν εμπλέκονταν σε κριτική των πολιτικών επιλογών του κόμματος, αλλά κατηγορούνταν για πολιτικά εγκλήματα, καλοσχεδιασμένα από τα όργανα της NKVD του Λαυρέντι Μπέρια.

Η επιρροή του Στάλιν επεκτάθηκε σε όλα τα κράτη του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” της Ανατολικής Ευρώπης, έτσι που ως ένα σημείο δικαιολογημένα χαρακτηρίζονταν δορυφόροι της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Ιωσήφ Στάλιν αντιμετώπισε ολόκληρες εθνικές ομάδες και λαούς της απέραντης Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς κανένα σεβασμό, λες και ήταν πιόνια σε μια σκακιέρα.

Σε μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης της Κριμαίας, μεταφέρονται βίαια περίπου 191.044 Τάταροι μέσα σε τρεις μέρες (18-20 Μαΐου 1944) στο σοβιετικό Ουζμπεκιστάν. Ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, ηλικιωμένοι, Κομμουνιστές και στελέχη του Κόκκινου Στρατού. Η εντολή ήταν του Στάλιν και την εκτέλεσε ο Μπέρια. Επρόκειτο για μια όψη της σταλινικής πολιτικής, βίαιης μεταφοράς πληθυσμών.

Η “Ελληνική Επιχείρηση”, υπήρξε ένας οργανωμένος μαζικός διωγμός κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης που αποφασίστηκε από τον Στάλιν. Οι ίδιοι οι Έλληνες, αναφέρονταν στους διωγμούς αυτούς ως “πογκρόμ”. Η Επιχείρηση κατά των Ελλήνων άρχισε στις 15 Δεκεμβρίου του 1937 και διήρκεσε δέκα πέντε χρόνια περίπου. Στο τέλος των μαζικών διωγμών, υπολογίζεται ότι πέθαναν 20.000 μέχρι 50.000 Έλληνες πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι Σοβιετικοί Εβραίοι δεν ήταν δυνατό να μη μπουν στο στόχαστρο των σταλινικών διωγμών. Η πολιτική διωγμών κατά των Εβραίων που σχεδιαζόταν από το Κρεμλίνο, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, οφείλεται στο απύθμενο μίσος του Στάλιν κατά του Λέοντα Τρότσκι, που ήταν Εβραίος....

Ο Στάλιν το 1928, δημιούργησε στην Σοβιετική Άπω Ανατολή την Εβραϊκή Αυτόνομη Περιοχή, με την φιλοδοξία να γίνει μια “Σοβιετική Σιών”. Επίσημη γλώσσα στην περιοχή θα ήταν τα γίντις, ενώ η προλεταριακή σοσιαλιστική λογοτεχνία και τέχνη θα αντικαθιστούσε ό,τι είχε σχέση με τον Ιουδαϊσμό. Αν και είχε γίνει μια τεράστια προπαγάνδα για να πετύχει το όραμα του Στάλιν για την Σοβιετική Σιών, ο εβραϊκός πληθυσμός της περιοχής δεν ξεπέρασε το 30% των κατοίκων, ενώ το 2003 οι Εβραίοι στην περιοχή μόλις που έφταναν το ποσοστό 1,2%. Επρόκειτο για ένα πείραμα που απέτυχε και σταμάτησε στα μέσα της δεκαετίας του 1930, στη διάρκεια των σταλινικών Μεγάλων Εκκαθαρίσεων. Άλλωστε οι τοπικοί ηγέτες της Αυτόνομης Εβραϊκής Περιοχής δεν γλύτωσαν από το κύμα των εκκαθαρίσεων. Παρόλα αυτά, μετά την σοβιετική επέμβαση και προσάρτηση μέρους της ανατολικής Πολωνίας, στα πλαίσια εφαρμογής του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, άρχισε να εφαρμόζεται μια πολιτική αναγκαστικής μεταφοράς Εβραίων στην Εβραϊκή Αυτόνομη Περιοχή και σε άλλα μέρη της Σιβηρίας.

Τέλη Δεκεμβρίου 1943 μετακινούνται βίαια περισσότεροι από 93.000 Καλμούκοι και σύζυγοι Καλμούκων ανδρών, έστω και αν ανήκαν σε άλλες εθνοτικές ομάδες. Ολόκληρες οικογένειες και μεμονωμένα άτομα, επιβιβάζονται σε βαγόνια μεταφοράς βοοειδών και κατευθύνονται στη Σιβηρία, σε ειδικά στρατόπεδα εργασίας. Εξαιρέθηκαν τότε Καλμούκες γυναίκες παντρεμένες με μη Καλμούκους. Η επίσημη αιτιολογία από την κυβέρνηση ήταν, ότι 5.000 Καλμούκοι συνεργάστηκαν με τους Ναζί, ενώ αγνοήθηκε το γεγονός, ότι 23.000 Καλμούκοι είχαν υπηρετήσει στον Κόκκινο Στρατό και πολέμησαν κατά των δυνάμεων του Άξονα, την ίδια περίοδο!

Ένα έγκλημα της Σοβιετικής Ένωσης, που παραμένει ασυγχώρητο και στοιχειώνει τον σταλινισμό, είναι η σφαγή του Katyn. Επρόκειτο για μια σειρά μαζικών εκτελέσεων σχεδόν 22.000 Πολωνών αξιωματικών και διανοουμένων, που εκτέλεσε η τρομερή NKVD ("Λαϊκή Επιτροπή για Εσωτερικές Υποθέσεις"), τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1940. Μαζικές δολοφονίες Πολωνών έγιναν στις φυλακές Kalinin και Kharkiv, όπως και αλλού, αλλά η σφαγή πήρε το όνομά της από το δάσος Katyn, όπου ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά μερικοί από τους ομαδικούς τάφους των θυμάτων.
Την σφαγή πρότεινε στον Στάλιν ο Μπέρια, κι εκείνος όχι μόνο την αποδέχθηκε, αλλά πήρε και έγκριση από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ. Κατά την σοβιετική εισβολή στην Πολωνία το 1939, είχαν συλληφθεί Πολωνοί αξιωματικοί, όπως και διακεκριμένα μέλη της πολωνικής κοινωνίας. Από τους συλληφθέντες που δολοφονήθηκαν, περίπου 8.000 ήταν αξιωματικοί του στρατού, 6.000 αστυνομικοί και άλλοι 8.000 ήταν Πολωνοί διανοούμενοι, επιχειρηματίες, γαιοκτήμονες και ιερείς. Η Πολωνία τότε ήταν ένα πολυεθνικό κράτος και στις τάξεις των αξιωματικών του στρατού, εκπροσωπούνταν η πολυεθνική κοινωνία της χώρας. Μεταξύ των δολοφονημένων ήταν Πολωνοί, εθνοτικά Ουκρανοί , Λευκορώσοι, Εβραίοι, ενώ είχε δολοφονηθεί και ο στρατιωτικός Αρχιραβίνος της Πολωνίας Baruch Steinberg.

Αφήνουμε το σταλινικό παρελθόν και την ήδη διαλυμένη Σοβιετική Ένωση και φτάνουμε στο σήμερα, ανασκαλεύοντας ανάμεσα σε απομεινάρια που έφτιαξε ο Στάλιν, αλλά δεν τα πήρε μαζί του όταν εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο. Για τούτο και προκαλούν συγκρούσεις μεταξύ λαών, δολοφονούν αθώους ανθρώπους και προσφέρουν αφορμή για “μεγάλα παιχνίδια” γεωπολιτικής και οικονομικών συμφερόντων, σε σχέση με πηγές ενέργειας (πετρέλαιο και φυσικό αέριο), απ’ τις οποίες ακόμα εξαρτιόμαστε. Ο λόγος για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, που σημαίνει για τους Ρώσους σημαίνει ‘Ορεινός Μαύρος Κήπος’. Το τοπωνύμιο “Καραμπάχ” έχει προέλευση από την περσική και τουρκική γλώσσα και σημαίνει “Μαύρος Αμπελώνας”. Οι Αρμένιοι προτιμούν για την περιοχή το τοπωνύμιο ‘Αρτσάχ’, που ήταν το όνομα της δέκατης επαρχίας του αρχαίου Βασιλείου της Αρμενίας και εκτεινόταν στην ευρύτερη περιοχή του σημερινού Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Η σύγχρονη αιματηρή σύγκρουση μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, έχει τις ρίζες της στην απόφαση του Ιωσήφ Στάλιν, που έλαβε στην αρχή της δεκαετίας του 1920, όταν ήταν Κομισάριος για τις Εθνότητες στη νεαρή Σοβιετική Ένωση. Τον Απρίλιο του 1920 το Αζερμπαϊτζάν είχε περιέλθει στον έλεγχο των Μπολσεβίκων, ενώ το 1921 η Αρμενία και η Γεωργία περιήλθαν στην σοβιετική εξουσία. Οι Μπολσεβίκοι, προκειμένου να πετύχουν μάλλον διεθνή υποστήριξη, είχαν υποσχεθεί, ότι το Καραμπάχ θα ανήκει στην Αρμενία. Την ίδια στιγμή όμως, για να αποκτήσουν την συμπάθεια της Τουρκίας, η Σοβιετική Ένωση συμφώνησε, πως θα ήταν καλύτερα, το Καραμπάχ να τεθεί υπό τον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν. Όταν τελικά η περιοχή του νότιου Καυκάσου περιήλθε στην κυριαρχία της Σοβιετικής Ένωσης, η διαμάχη για την περιοχή του Καραμπάχ υποχώρησε για αρκετές δεκαετίες.

Νομίζω πως αξίζει να παρακολουθήσουμε την περιπέτεια των Αρμένιων του Ναγκόρνο Καραμπάχ, όταν επικράτησε η σοβιετική εξουσία στην περιοχή του νοτίου Καυκάσου.

Τον Απρίλιο του 1920, πραγματοποιήθηκε το Ένατο Συνέδριο των Αρμενίων του Καραμπάχ, που ανακήρυξε το Ναγκόρνο Καραμπάχ τμήμα της Αρμενίας. Το τελικό έγγραφο της απόφασης ανέφερε:
“1. Πρέπει να εξετάσουμε τη συμφωνία, που είχε γίνει με την κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν, μετά από απόφαση του Έβδομου Συνεδρίου του Καραμπάχ, γιατί η τελευταία παραβιάστηκε, μετά την οργανωμένη επίθεση στρατευμάτων του Αζερμπαϊτζάν στον άμαχο πληθυσμό των Αρμενίων στη Σούσα και στα γύρω χωριά.
2. Να ανακηρυχθεί η ένταξη του Ναγκόρνο Καραμπάχ στην Αρμενία, ως ουσιαστικού τμήματος της Αρμενίας ".

Παρά την παραπάνω συνεδριακή απόφαση του λαού του Καραμπάχ, μετά από άμεση παρέμβαση ρωσικών στρατευμάτων, το Αζερμπαϊτζάν επανέκτησε τον έλεγχο της περιοχής.

Στις 4 Ιουλίου του 1921, η Ολομέλεια του Γραφείου Καυκάσου της Κεντρικής Επιτροπής του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος αποφάσισε, ότι το Καραμπάχ θα ενσωματωθεί στην Αρμενία. Την επόμενη μόλις ημέρα, 5 Ιουλίου 1921, με παρέμβαση του Στάλιν, αποφασίστηκε η ενσωμάτωση του Καραμπάχ στο Σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν. Αυτή η απόφαση είχε ληφθεί, χωρίς καμιά συζήτηση ή λαϊκό δημοψήφισμα των κατοίκων του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ήταν μια αυθαίρετη απόφαση ενός στυγνού δικτάτορα!

Επίσημα, η Αυτόνομη Περιφέρεια του Ναγκόρνο Καραμπάχ, εντός της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν ιδρύθηκε το 1924. Οι περισσότερες αποφάσεις σχετικά με την μεταφορά εδαφών και τη δημιουργία νέων αυτόνομων σοβιετικών περιοχών, είχαν ληφθεί από τον Στάλιν. Μέχρι τις μέρες μας, οι Αρμένιοι κατηγορούν τον Ιωσήφ Στάλιν, γιατί πήρε αποφάσεις χωρίς οι ίδιοι να ερωτηθούν και σε βάρος των εθνικών συμφερόντων τους.

Όταν ο Στάλιν αποφάσισε να ενσωματωθεί το Ναγκόρνο Καραμπάχ στο Αζερμπαϊτζάν, ο πληθυσμός αυτής της ορεινής περιοχής του νότιου Καυκάσου, σε ποσοστό περισσότερο από 94% ήταν Αρμένιοι!

Με την πάροδο του χρόνου και με οργανωμένη πολιτική εθνικής αλλοίωσης του πληθυσμού του Καραμπάχ, οι Αζέροι της περιοχής αυξήθηκαν, ενώ οι Αρμένιοι, που συνέχισαν να αποτελούν την πλειοψηφία, υφίσταντο ποικίλες διακρίσεις και το 1960 εκδηλώθηκαν εχθροπραξίες μεταξύ των δύο πληθυσμιακών κοινοτήτων.

Όταν η Σοβιετική Ένωση άρχισε να καταρρέει, η αμφισβήτηση ως προς το Ναγκόρνο Καραμπάχ αναζωπυρώθηκε. Τον Αύγουστο του 1987 δεκάδες χιλιάδες Αρμένιων έστειλαν ένα αίτημα προς την Μόσχα, για την ένωση του Καραμπάχ με την Αρμενία.

Μετά την πλήρη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, τόσο της Αρμενίας, όσο και του Αζερμπαϊτζάν το 1991, οι συγκρούσεις για την τύχη του Ναγκόρνο Καραμπάχ εντάθηκαν. Μέχρι το τέλος του 1993, η αιματηρή αντιμαχία είχε προκαλέσει χιλιάδες θύματα και δημιούργησε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και από τις δύο πλευρές.

Ως τον Μάιο του 1994, οι Αρμένιοι είχαν τον έλεγχο του 14% του εδάφους του Αζερμπαϊτζάν. Εκείνη την περίοδο, για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια συγκρούσεων, η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν αναγνώρισε το Ναγκόρνο Καραμπάχ ως το τρίτο μέρος στον πόλεμο με την Αρμενία. Αυτή η απόφαση της κυβέρνησης του Αζερμπαϊτζάν, θα μπορούσε κάλλιστα να αναγνωσθεί, ως de facto αναγνώριση από το Αζερμπαϊτζάν του Ναγκόρνο Καραμπάχ, ως αυτόνομης τουλάχιστον “οντότητας”, διακεκριμένης από την αζέρικη επικράτεια. Μετά απ’ αυτή την αναγνώριση, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και τοπικών αρχών του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Στις 12 Μαΐου 1994, επιτεύχθηκε εκεχειρία με ρωσική διαμεσολάβηση. Δυστυχώς, οι εντάσεις αναθερμάνθηκαν τον Απρίλιο του 2016, όταν το Αζερμπαϊτζάν ισχυρίστηκε, ότι είχε σκοτώσει ή είχε τραυματίσει, περισσότερους από εκατό Αρμένιους στρατιώτες.

Τα σύνορα των ανεξάρτητων μεταξύ τους κρατών σε όλη την Ευρώπη, καθώς προήλθαν από την διάλυση πολυεθνικών αυτοκρατοριών, χαράχτηκαν τεχνητά και χωρίς να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την εθνοτική σύνθεση πληθυσμών που κατοικούσαν σε μια περιοχή, που είχε αποφασιστεί να ενσωματωθεί σε κράτος, όπου θα αποτελούσαν μειονότητα. Αυτό το γεγονός προξένησε συγκρούσεις και θύματα. Ιδίως στη νότια Βαλκανική, γευόμαστε ακόμα, τους πικρούς καρπούς αυτής της πραγματικότητας.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης προκάλεσε μιαν έκρηξη του “εθνικισμού” στους κόλπους των πολυάριθμων εθνοτήτων και στην ανακήρυξη ανεξάρτητων κρατών. Η Σοβιετική Ένωση, ως διάδοχη κατάσταση της πολυεθνικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ουσιαστικά δημιούργησε επί μέρους σοβιετικές δημοκρατίες και αυτόνομες εθνοτικά περιοχές, χωρίς να σημαίνει τούτο, ότι είχαν ληφθεί υπόψη οι επιθυμίες των επί μέρους λαών, που κατοικούσαν στα διάφορα εδάφη. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση θέλησαν να υλοποιήσουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων που ήταν “φυλακισμένες” κάτω από το σκήπτρο των τσάρων. Τυπικά, στα ερείπια της τσαρικής Ρωσίας οικοδομήθηκε η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, στην πράξη όμως, ιδίως από την εποχή που ανέλαβε τα ηνία της μεγάλης χώρας ο Στάλιν, η ΕΣΣΔ ήταν ένα απέραντο, γεωγραφικά κράτος, κάτω από την αυταρχική εξουσία ενός δικτάτορα, που συχνά η σκληρότητά του, ξεπερνούσε τα όρια της μανιώδους παράνοιας. Όσο υπήρχε η σοβιετική εξουσία, οι εθνοτικές διαφορές, στους κόλπους “τεχνητά” διαμορφωμένων σοβιετικών δημοκρατιών ή αυτόνομων περιοχών, “κρύβονταν” με την καταστολή. Η διάλυση όμως του σοβιετικού κράτους επέτρεψε να γίνονται “αποκαλύψεις” και να καταρρέουν καταστάσεις, που είχαν επιβληθεί σε βάρος λαών, με πλούσια ιστορία, όπως είναι οι Αρμένιοι του νότιου Καυκάσου.

Η δικτατορία του Στάλιν, άφησε μια μαύρη κληρονομιά και στον τομέα της αυτοδιάθεσης εθνοτήτων που είχαν αναγκασθεί να υπομείνουν την σοβιετική εξουσία. Μια τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή του Ναγκόρνο Καραμπάχ, που de facto ανήκει πλέον στην Δημοκρατία του Αρτσάχ. Η Δημοκρατία του Αρτσάχ είναι ένα μη αναγνωρισμένο ως προς την ανεξαρτησία του κράτος με αρμενικό πληθυσμό και με πλούσια μνημεία στο έδαφός του, που μαρτυρούν την αρμενική ταυτότητα του τόπου. Ο λαός του Αρτσάχ, διεκδικεί το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του, ως λαού Αρμενίων και ως απόρροια της αυτοδιάθεσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων του, κόντρα στο Αζερμπαϊτζάν και στην προστάτιδά του “νεο-οθωμανική” Τουρκία του Προέδρου Ερντογάν.

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

25/10/2020