ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ

 

Μνήμη ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, 12 Ἰουλίου.

Εἶχα τήν εὐκαιρία νά ἐπισκεφθῶ τό Ἃγιον Ὂρος γιά πρώτη φορά τήν περίοδο τοῦ Πάσχα τοῦ 1966. Ἢμουν μαθητής τῆς δευτέρας Λυκείου. Τό ἐγχείρημα δέν ἦταν εὒκολο ἐκείνη τήν ἐποχή. Ξεκινήσαμε τρεῖς φίλοι γιά νά ἀνακαλύψουμε ἓναν ἂγνωστο σέ μᾶς κόσμο.

Οἱ σχέσεις μου μέ τό Ὂρος συνεχίστηκαν καί οἱ ἐπισκέψεις μου, πού ἀργότερα συνειδητοποίησα πώς ἦταν κατ’ οὐσίαν προσκυνήματα καί ὂχι ἁπλές περιηγήσεις, πύκνωναν τό κατά δύναμη. Κάποια στιγμή ἂκουσα γιά ἓνα μοναχό πού ζοῦσε στά Κατουνάκια καά ἀπό τήν πολλή ἀγάπη του προσευχόταν ἀκόμα καί γιά τόν Διάβολο, νά βρεῖ ἒλεος…. Τό ὂνομά του Παΐσιος….

Τή δεκαετία τοῦ ’70 συνδέθηκα κατά κάποιο τρόπο μέ τήν Μονή Σταυρονικήτα καί τόν εὐλογημένο γέροντά της πατέρα Βασίλειο. Σέ ἀκολουθίες τῆς Μονῆς εἶχα τήν εὐκαιρία νά γνωρίσω κατά πρόσωπο τόν χαριτωμένο γέροντα, τόν πατέρα Παΐσιο. Τόλμησα κάποια φορά νά τόν ἐπισκεφθῶ στό Κελλάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὃπου ἐγκαταβίωνε. Δέν θυμᾶμαι πολλά ἀπό τήν πρώτη συνάντηση. Ἀλλά, τώρα πού ἀναπολῶ τά παρελθόντα, θυμᾶμαι πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Γέροντα μέ σκέπασε μέ πολλή τρυφερότητα.

Ἐκείνη τήν ἐποχή, ὁ Γέροντας ὃταν ἐρχόταν στή Θεσσαλονίκη, ἂν δέν μέ ἀπατᾶ ἡ μνήμη μου ἒμενε στό σπίτι ἑνός γιατροῦ στήν περιοχή τῆς Ἁγίας Σοφίας. Σέ μιά ἐπίσκεψή του ἢθελε νά μέ συναντήσει. Πρέπει νά ἦταν μᾶλλον τό 1972 ἢ τό 1973, τελείωνα τό Πανεπιστήμιο. Γιά νά γίνει ἡ συνάντησή μας ἒκανε ἀγάπη καί ἦρθε στό σπίτι ἑνός καλοῦ φίλου μου, στήν ὁδό Σπάρτης. Ἦρθε ἐκεῖνος κοντά μου…. Ἀργότερα ἢμουν στρατιώτης καί ὑπηρετοῦσα στό Χαϊδάρι τῆς Ἀττικῆς. Δέν θυμᾶμαι μέ ποιό τρόπο ὁ Γέροντας πληροφορήθηκε τήν ἐκεῖ διαμονή μου. Μοῦ διαμήνυσε λοιπόν πώς θά βρισκόταν στήν Ἀττική, σ’ ἓνα μοναστήρι στό Κορωπί καί νά πήγαινα νά τόν συναντήσω….

Ὃταν ἒμενε πλέον στήν Παναγούδα, στό κουτλουμουσιανό Κελλί, ὃποτε πήγαινα στό Ὂρος ἒπρεπε ὁπωσδήποτε νά τόν ἐπισκεφθῶ. Ὑπῆρξαν φορές πού ἐνῶ περίμενα ἀρκετήν ὣρα στήν ἐξώθυρα τοῦ Κελλιοῦ ὁ Γέροντας δέν ἂνοιξε. Παρόλα αὐτά δεν ἒφευγα μέ παράπονο, ἀλλά μᾶλλον μέ χαρά. Ὁ τόπος ἦταν μιά μυστική εὐλογία….

Ἓνας καλός φίλος εἶχε περάσει μιά δύσκολη δοκιμασία ὑγείας. Ἡ ἀπελπισία του μεγάλη, ὃπως μοῦ εἶχε ἐκμυστηρευτεῖ τοῦ εἶχε περάσει ἡ ἰδέα τῆς αὐτοκτονίας. Δέν ἂντεχε νά νιώθει πόσο βάρος ἦταν στή σύζυγό του, μιᾶς καί ὁ ἲδιος ἦταν πέρα ὡς πέρα ἀνήμπορος γιά κάθε ἐργασία. Ἐκείνη τήν περίοδο τῆς μεγάλης δοκιμασίας του ἂρχισε νά βλέπει διάφορα ὁράματα. Οἱ μορφές πού ἒβλεπε τόν καθοδηγοῦσαν γιά τή θεραπεία ἀνθρώπων καί εἶναι ἀλήθεια πώς οὐδέποτε ἐκμεταλλεύτηκε τήν ἰδιόμορφη κατάσταση πού ζοῦσε γιά πλουτισμό. Τά ἐρωτηματικά γιά τά φαινόμενα τόν βασάνιζαν καί ἒμεναν ἀναπάντητα. Μοῦ ζήτησε λοιπόν νά πᾶμε μαζί στόν Γέροντα Παΐσιο μέ τήν ἐλπίδα πώς θά ἒπαιρνε μιά ἀπάντηση. Πήγαμε στήν Παναγούδα καί μᾶς καλοδέχτηκε ὁ Παπποῦς στό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι του. Μετά τίς ἐκ μέρους μου πρῶτες συστάσεις ὡς πρός τόν φίλο μου καί ὡς πρός τό πρόβλημα πού τόν βασάνιζε ἐν συντομίᾳ, ὁ Γέροντας «ἀγρίεψε». Μέ αὐστηρότητα καί χωρίς νά ἀφήσει τόν φίλο μου νά μακρηγορήσει, τοῦ εἶπε νά παύσει νά ἀσχολεῖται μέ τά ὁράματά του καί νά σταματήσει νά ἐμπιστεύεται τίς «μορφές» πού ἒβλεπε. Ὁμολογῶ ὃτι ὁ τρόπος τοῦ Γέροντα μέ δυσαρέστησε. Σκέφτηκα, πώς καί οἱ ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὃπως ἦταν ὁ πατέρας Παΐσιος, μπορεῖ νά κάνουν λάθη…. Μερικοί μῆνες ἒπρεπε νά περάσουν γιά νά δῶ καί νά καταλάβω πόσο δίκαιο εἶχε ὁ Παππούλης. Ὁ φίλος μου, ἒγινε ὁλοφάνερο, ὃτι ἐξαιτίας τῶν ὁραμάτων καί ὃλων τῶν συμπαρομαρτούντων εἶχε καταληφθεῖ ἀπό οἲηση καί ἦταν δέσμιος ἀρρωστημένων φαντασιώσεων. Ὁ Γέροντας εἶχε δεῖ κατάβαθα αὐτή τήν κατάσταση καί ἒπραξε ὃπως ὂφειλε νά ἐνεργήσει ὁ πνευματικός θεραπευτής….

Εἶχα ἀκούσει ὃτι ὁ Γέροντας φιλοξενοῦσε στό Κελλάκι του κατά καιρούς ἀνθρώπους πού περνοῦσαν δύσκολες καταστάσεις, χωρίς νά ἒχω προσωπική γνώση. Μιά φορά τόν ἐπισκέφθηκα σχετικά ἀργά ἓνα καλοκαιρινό ἀπόγευμα. Ἢμασταν μόνοι καί καθώς ἡ ὣρα περνοῦσε καί ὁ ἣλιος σέ λίγο θά ἒγερνε στή δύση του μέ κατευόδωσε γιά νά μήν κλειστῶ ἒξω ἀπό τή Μονή Κουτλουμουσίου ὃπου θά διανυκτέρευα. Εἶχα διανύσει τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἀπόστασης καί πλησίαζα στό μοναστήρι. Ἀπό τή μεριά τῆς Παναγούδας ἂκουσα μιία φρικώδη κραυγή, πού ἀκόμα καί τώρα, μετά ἀπό τόσα χρόνια, ἀνατριχιάζω ὃποτε θυμᾶμαι το περιστατικό. Ἢμουν βέβαιος πώς ἐρχόταν ἀπό τό Κελλί τοῦ Γέροντα καί μᾶλλον θά προερχόταν ἀπό κάποιον πού βασανιζόταν καί ὁ Γέροντας τόν κάλυπτε μέ τήν ἀγάπη καί τίς προσευχές του….

Ὁ πατέρας Γρηγόριος συνδεόταν ἀπό παλιά μέ τόν Γέροντα. Ἐγκαταβίωνε ἓνα διάστημα στή Μονή Σταυρονικήτα καί ἀργότερα μέ τή μικρή του συνοδεία πῆγαν σ’ ἓνα κουτλουμουσιανό Κελλί πολύ κοντά στήν Παναγούδα. Τό Κελλί χρειαζόταν φροντίδα γιά νά γίνει κατοικήσιμο. Σέ μιά ἐπίσκεψή μου δέν βρῆκα τόν Γέροντα στό Κελλάκι, ἀλλά κάποιος μοῦ εἶπε ποῦ θά τόν βρῶ. Ἒτσι βρέθηκα στό Κελλί τοῦ Γέροντα Γρηγορίου, ὃπου ἐργάζονταν οἱ πατέρες γιά νά ὀμορφύνουν τόν τόπο. Ἐκεῖ λοιπόν ἀντίκρυσα τόν Παππούλη πού ὡς ἒμπειρος ἀπό παλιά μαραγκός ἀσχολούνταν μέ τά κουφώματα τῶν παραθύρων τοῦ Κελλιοῦ.

Τελευταία φορά, πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, ὁ Γέροντας μοῦ ἒκανε μιά μεγάλη τιμή. Ἢμασταν μόνοι στήν Παναγούδα. Μέ ἒβαλε στο Κελλάκι του καί καθήσαμε στό ἐκκλησάκι. Μάλιστα μ’ ἒβαλε νά καθήσω σ’ ἓνα στασίδι πού ἦταν στή θέση τοῦ δεσποτικοῦ. Τότε μοῦ ἒδωσε ὁ Γέροντας ἓνα μικρό κομποσχοινάκι πού τό ἒπλεξε μέ τά εὐλογημένα χέρια του καί κάποιο ξύλινο εἰκονάκι ἀπ’ αὐτά πού ἒφτιαχνε ὡς ἐργόχειρο καί τά μοίραζε εὐλογία στούς προσκυνητές πού τόν ἐπισκέπτονταν.

Τό κομποσχοινάκι τό εἶχα δώσει στή σύντροφό μου ἡ ὁποία ἐν συνεχείᾳ τό ἒδωσε στήν ἀδελφή μου, Ἀργυρώ, πού εἶχε δοκιμασθεῖ σοβαρά μ’ ἓνα πρόβλημα τῆς ὑγείας της. Ἒκτοτε τό κομποσχοινάκι εἶναι στά χέρια τῆς ἀδελφῆς μου, ἡ ὁποία μοῦ ἒχει πεῖ ὃτι τό κρατᾶ ὃποτε προσεύχεται. Μάλιστα μᾶς διηγήθηκε τήν ἀκόλουθη ἐμπειρία. Πρίν δύο χρόνια περίπου μεσημέρι, ἦταν ἀπομονωμένη σ’ ἓνα δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ της,
ὃπου συνηθίζει νά προσεύχεται. Κρατοῦσε τό κομποσχοινάκι πού εἶχε πλέξει ὁ Παπποῦς. Κάποια στιγμή ἒπεσε σέ μιά κατάσταση μεταξύ ὓπνου καί ξύπνιου. Ἂκουσε σύρσιμο ποδιῶν πού φοροῦσαν παντόφλες καί ἀντίκρυσε ὁλοζώντανα ἓναν γέροντα μέ γκρί ἀντερί ἀσκεπή καί μέ γένεια ὂχι πολύ μακρυά. Τά μάτια του ἦταν ὑπερβολικά φωτεινά. Τῆς ἀπηύθυνε δυό λέξεις μόνο: «Δέν πᾶμε καλά…», καί χάθηκε. Ἀμέσως «ξύπνησε» καί ἐκ τῶν ὑστέρων συνειδητοποίησε ὃτι ὁ ἐπισκέπτης της ἦταν ὁ Γέροντας Παΐσιος….

Προσωπικά ἓνα ἒχω νά πῶ ὡς μαρτυρία γιά τόν Γέροντα Παΐσιο, ὃτι ἦταν πράγματι ἓνας ἃγιος ἂνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρξε καί συνεχίζει τώρα πού βρίσκεται πλησίον τοῦ Ἀγαπημένου του, ἂνθρωπος ἀγάπης, ἁπλότητας καί πνευματικῆς ἀχοντιᾶς. Οἱ ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι πλημμυρισμένοι ἀπό τά Ἃγιο Πνεῦμα, ζοῦν ἐν χάριτι καί ἑπομένως μπορεῖ ὁ Θεός μέσῳ αὐτῶν νά φανερώνει τό ἒλεος καί τήν χάρη του στούς ἀνθρώπους μέ ποικίλους τρόπους.

Εἐχαριστῶ γιά τήν εὐκαιρία πού μοῦ δώσατε νά μιλήσω γιά τόν ἀγαπημένο Παππούλη μου. Ἡ πρόσκλησή σας ὑπῆρξε μιά εὐλογία καί μιά ἀπόδειξη ὃτι ὁ Γέροντας δίχως τούς περιορισμούς τῆς σάρκας φανερώνει ἀκόμα περισσότερο τήν ἀγάπη μέ τήν ὁποία τόν εἶχε χαριτώσει ὁ Κύριός μας πού εἶναι Ἀγάπη….

Θέρος του 2013

Γεώργιος Δ.