ΜΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΣΩΖΕΙ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ!

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΡ. 41/2023 ΤΟΥ ΜΟΝ. ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ (ΕΚΟΥΣΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ) Ο εθνικισμός είναι μια τοξική πολιτική ιδεολογία. Δεν υπάρχει καλός και κακός εθνικισμός! Έτσι, αν αμφισβητώ κύκλους της ελληνικής δημόσιας διοίκησης ή πολιτικούς της χώρας μου, που προβάλλουν απόψεις απαράδεκτες, με εθνικιστικό υπόβαθρο, είτε σε θέματα της Μειονότητας της Θράκης, είτε σε θέματα που αφορούν Έλληνες και Ελληνίδες πολίτες, που αυτοπροσδιοζίνται ως εθνικά Μακεδόνες, το ίδιο θεωρώ τοξικές, απόψεις μειονοτικών συμπολιτών, που είτε αποδεικνύονται υποχείρια του τουρκικού εθνικισμού, είτε ενός “μεγαλομακεδονικού” εθνικισμού κ.τ.ο.. Πιστεύω, ότι η ποιότητα μιας δημοκρατικής πολιτείας, γενικά, κρίνεται μεταξύ των άλλων και από την θέση που έχουν οι κάθε λογής μειονότητες στη χώρα. Η Ελλάδα, ως μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, στις 22 Σεπτεμβρίου 1997 υπέγραψε την Σύμβαση Πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων (01/02/1995), αλλά μέχρι σήμερα δεν την έχει κυρώσει, ώστε να καταστεί νόμος του κράτους. Αυτή η κατάσταση είναι άκρως προβληματική, για ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Τα μειονοτικά δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Πλαίσιο, αποτέλεσε ένα πρώτο επίσημο νομικό κείμενο για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων, που δυστυχώς η χώρα μου αρνείται να υιοθετήσει ως νόμο του κράτους, επί τόσα χρόνια. Ελληνικά δικαστήρια, αρνήθηκαν επανειλημμένα να αναγνωρίσουν σωματεία μειονοτικών πολιτών, με την καταχρηστική επίκληση λόγων “δημόσιας τάξης” και ενώ η Ελλάδα έχει καταδικαστεί επανειλημμένα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για την προηγούμενη αντιμετώπιση σωματείων, είτε πρόκειται για την “Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού”, είτε για την “Τουρκική Ένωση Ξάνθης”! Έλληνες και Ελληνίδες Δικαστές, συχνά απαξιώνουν έμπρακτα τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αρνούμενοι να τις σεβαστούν! Αυτοί οι άνθρωποι, “πεισματώνουν” που ένα Δικαστήριο, το οποίο θεωρούν “ξένο”, αφού βρίσκεται εκτός ελληνικής επικράτειας, έρχεται να τους μάθει νομικά γράμματα! Το ότι η Ελλάδα καταδικάζεται επανειλημμένα σε πρόστιμα εξαιτίας αποφάσεων των εθνικών δικαστών, ελάχιστα συγκινεί αυτούς τους δικαστές, μηδέ των Αρεοπαγιτών εξαιρουμένων.... Όλες οι μειονότητες, εθνοτικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές, γλωσσικές, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες και πέραν των Βαλκανίων, είναι θύματα σοβαρών παραβιάσεων των δικαιωμάτων του ανθρώπου, εξαιτίας κυρίως της αντίληψης, ότι μπορεί να αποτελέσουν απειλή για την εθνική άμυνα και την εσωτερική ασφάλεια! Το Ειρηνοδικείο της Φλώρινας είχε εκδώσει τη Διάταξη αριθμός 27/2022, με την οποία αναγνωρίστηκε σωματείο με την επωνυμία “Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα” και έδρα την Φλώρινα. Στο άρθρο 2 του καταστατικού, αναφέρεται ως σκοπός, “η διατήρηση και καλλιέργεια της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα”. Εξ αρχής, είχαν αντιδράσει πολλοί για την έκδοση της παραπάνω διάταξης του Ειρηνοδικείου. Έγιναν ποικίλα σχόλια, με κατηγορίες κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, από γνωστούς και άγνωστους “μακεδονομάχους”. Είναι γεγονός, των εθνικοφρόνων Ελλήνων, πέραν του μανιώδους αντικομμουνισμού τους, κατ’ ουσίαν, δεν σέβονται, ούτε τη Δημοκρατία, ούτε το Σύνταγμα της χώρας! Τελικά, όπως έχει ακουσθεί και με εντολή του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου, η Εισαγγελέας Πρωτοδικών Φλώρινας Αναστασία Καλαϊτζή, άσκησε ανακοπή κατά της απόφασης του Ειρηνοδικείου Φλώρινας, με την οποία αναγνωρίστηκε ως νόμιμο το σωματείο με την επωνυμία «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα». Στην ανακοπή της Εισαγγελέως, αναφέρονταν μεταξύ των άλλων και τα εξής: “το καταστατικό του σωματείου θεωρεί δεδομένη την αυθαίρετη θέση «ότι υφίσταται στα όρια της ελληνικής επικράτειας ως ομιλούμενη μια ξένη γλώσσα, η “μακεδονική”, οποία “ομιλείται ιδίως στις Περιφέρειες της Δυτικής Μακεδονίας, της Κεντρικής Μακεδονίας και της Ανατολικής Μακεδονίας”». Oπως διευκρινίζει η δικαστικός, ως «μακεδονική» αναγνωρίζεται η γλώσσα μόνο των πολιτών του κράτους της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. «Ο προσδιορισμός της γλώσσας “μακεδονική”, που αναφέρεται στη συμφωνία των Πρεσπών, μόνο περιγραφική ομοιότητα ενέχει με τη γεωγραφική περιφέρεια της Μακεδονίας, που αποτελεί ενιαίο και αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής Δημοκρατίας και δεν συνδέεται με κανέναν τρόπο με αυτήν, ως σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα, το οποίο, κατά κάποιους, ομιλούνταν στα γεωγραφικά όρια της Μακεδονικής Περιφέρειας της Ελληνικής Δημοκρατίας (…) Αφού στην Ελλάδα δεν υπάρχουν “Μακεδόνες” πολίτες, που ομιλούν αυτή τη γλώσσα, αλλά Eλληνες πολίτες, που ομιλούν την ελληνική γλώσσα, είναι πρόδηλο ότι οι ως άνω σκοποί του αναγνωρισθέντος σωματείου δεν είναι διόλου σαφείς, καθώς το καταστατικό του είναι αντικειμενικά πρόσφορο να δημιουργήσει παραπλανητική εικόνα και την εντύπωση ότι το αναγνωρισθέν σωματείο ενδεχομένως να επιδιώκει την προώθηση άλλου γλωσσικού ιδιώματος υπό τον τίτλο μακεδονική γλώσσα, μη υπαρκτού στην Ελλάδα…»”. Η ανακοπή της Εισαγγελέως Πρωτοδικών Φλώρινας κατά της Διαταγής αριθ. 27/2022 συζητήθηκε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας και σχετικά πρόσφατα εκδόθηκε η απόφαση αριθ. 41/2023 (εκούσια δικαιδοσία), η οποία απέρριψε την ανακοπή της Εισαγγελέως, τις τριτατανακοπές νομικών και φυσικών προσώπων και τις πρόσθετες παρεμβάσεις, που είχαν ασκηθεί χάριν της “ενδυνάμωσης” της εισαγγελικής ανακοπής, κατά της Διαταγής του Ειρηνοδικείου Φλώρινας όσον αφορά την έγκριση σωματείου. Ως Νομικός, που έχω ασκήσει το επάγγελμα του Δικηγόρου επί τριάντα οκτώ περίπου χρόνου, θεωρώ την απόφαση του Πρωτοδικείου Φλώρινας, επιστημονικά απόλυτα άρτια και πλήρως αιτιολογημένη. Συχνά, αποφάσεις δικαστηρίων, όπως και δικαστικών αρχών, όπως είναι οι Εισαγγελείς, θεωρείται ότι προσκρούουν το “κοινό περί δικαίου” αίσθημα, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με την βεβήλωση κάθε έννοιας δικαίου από αντιδράσεις του όχλου! Η απόφαση αριθ. 41/2023 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας (εκούσια δικαιοδοσία) καταδεικνύει ότι υπάρχουν Δικαστές, που ασκούν τα καθήκοντά τους, όπως ορίζει το Σύνταγμα και οι λοιποί νόμοι, που αφορούν του δικαστικούς λειτουργούς. Ότι υπάρχουν δικαστές, που δεν υποχωρούν χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων, παραβιάζοντας το Νόμο, με νομικές κατασκευές φτηνών φληναφημάτων. Και θα καταλήξω τούτο το κείμενό μου, λέγοντας, πως πράγματι η μακεδονική γλώσσα, της ομάδας των νοτιοσλαβικών γλωσσών κατά τους Γλωσσολόγους, πλην μάλλον Μπαμπινιώτη (!!!), δεν είναι ξένη σε σχέση με την Ελλάδα, αλλά παρά τους ποικίλους διωγμούς, που έχουν υποστεί οι χρήστες της, η γλώσσα επιμένει να υπάρχει, γιατί είναι γλώσσα ανθρώπων, Ελλήνων και Ελληνίδων πολιτών, που αυτήν έμαθαν από την μάνα τους, όταν τους τάιζε το γάλα της... Αυτή η γλώσσα, η μακεδονική, ανεξάρτητα αν το ελληνικό κράτος αρνείται την ύπαρξή της εντός της επικράτειας της χώρας, ομιλείται σε περιοχές της Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας.