Η ΜΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΩΣ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Στις 29 Ιουνίου η Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως και οι Ελληνοκαθολικές Εκκλησίες, τιμούν την μνήμη των αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, των Πρωτοκορυφαίων. Η Ρωσική Υπερόρια Ορθόδοξη Εκκλησία (ROCOR), τιμά σήμερα την μνήμη ενός χαρισματούχου Επισκόπου, του αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, Αρχιεπισκόπου Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο, ακολουθώντας το ιουλιανό εορτολόγιο. Αφορμή για τούτο το σημείωμα μου πρόσφερε η σημερινή ανάρτηση στο Facebook της Αδελφής Βάσσας (Coffe with Sister Vassa), με τίτλο “The Cross of Church – Authority” (Ο Σταυρός της Εκκλησίας – Αυθεντία, Κύρος). Η Αδελφή Βάσσα, Μοναχή της Ρωσικής Υπερόριας Ορθόδοξης Εκκλησίας (ROCOR) και Καθηγήτρια Ορθόδοξης Λειτουργικής σε Πανεπιστήμιο της Βιέννης, προβάλλει τόσον τον άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, όσο και τον Απόστολο Παύλο, ως υποδείγματα ποιμένων και φυσικών ηγετών της Εκκλησιαστικής Κοινότητας. Θα ήθελα να αποφύγω κάθε περιττή πολυλογία, και περιορίζομαι να αντιγράψω το απόσπασμα από την Πρώτη προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου (4: 9-16), με το οποίο ξεκινά την ανάρτησή της η Αδελφή Βάσσα. “Μου φαίνεται πως ο Θεός, σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στην αρένα. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, για αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε μωροί για χάρη του Χριστού, ενώ εσείς είστε σοφοί χάρη στον Χριστό· εμείς είμαστε αδύναμοι, ενώ εσείς είστε δυνατοί· εμείς είμαστε περιφρονημένοι, ενώ εσείς είστε τιμημένοι! Ως αυτήν την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτήν την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας. Δε σας τα γράφω αυτά για να σας κάνω να ντραπείτε, αλλά για να σας συμβουλέψω, όπως ο πατέρας τ’ αγαπημένα του παιδιά. Γιατί, κι αν ακόμα έχετε χιλιάδες δασκάλους στη ζωή σας με το Χριστό, δεν έχετε πολλούς πατέρες αλλά μόνον ένα. Στη σωτήρια οικονομία του Ιησού Χριστού, εγώ σαν πατέρας σάς γέννησα με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Σας ζητώ λοιπόν να μου μοιάσετε”. Βέβαια η Εκκλησία του Χριστού σήμερα, κατά κανόνα δεν ζει στην ανασφάλεια των πρώτων αιώνων των φρικτών διωγμών. Σε πολλές περιπτώσεις οι ορατές Εκκλησίες, (κάθε παράδοσης ή ομολογίας), έχουν προικιστεί με ποικίλα προνόμια. Συχνά, ιδίως στις λεγόμενες παραδοσιακές εκκλησίες (Ορθόδοξη, Καθολική, Κοπτική, Αρμενική κ.ά.) οι Επίσκοποι, ως διάδοχοι των Αποστόλων, έχουν ενδυθεί με διάφορους βαρύγδουπους τίτλους και κυρίως έχουν ενδυθεί με εξουσία, με την οποία ποδηγετούν τους Χριστιανούς συχνά καταπιεστικά, ενώ μιμούνται δίχως αιδώ, την εξουσία των αρχόντων του κόσμου τούτου.... Ενώ η μόνη αυθεντία, το μοναδικό κύρος για την Εκκλησία παραμένει ο Σταυρός! Μπορεί οι καιροί και οι συνθήκες για την Εκκλησία του Χριστού, στα περισσότερα μήκη και πλάτη της γης να έχουν αλλάξει, αλλά το υπόδειγμα του Αποστόλου Παύλου για τους Επισκόπους και γενικά για τους Ποιμένες του Λαού του Θεού, όπως παρατίθεται στο παραπάνω απόσπασμα της Πρώτης προς Κορινθίους Επιστολής, πιστεύω πως οφείλεται να τηρείται αναλλοίωτο...