Εις τιμήν και μνήμην της οσίας Γαβριηλίας της Παπαγιάννη

Στις 18 Ιουλίου για πρώτη φορά εφέτος, γιορτάζεται η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων της αγίας Γαβριηλίας της Παπαγιάννη, που με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατατάχθηκε μεταξύ των Αγίων της Εκκλησίας στις 3 Οκτωβρίου του 2023. Η κατά κόσμον Αυρηλία Παπαγιάννη υπήρξε μια χαρισματική προσωπικότητα. Από την Κωνσταντινούπολη όπου γεννήθηκε το 1897, μαζί με την οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1923. Φοίτησε ως ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γιατί τότε δεν γίνονταν δεκτές ως φοιτήτριες γυναίκες. Έχουν γίνει γνωστά πολλά για την βιοτή της Αυρηλίας Παπαγιάννη. Για το έργο της στην Ινδία ανάμεσα σε λεπρούς και στους πλέον φτωχούς των φτωχών. Για την αγάπη και την τυφλή εμπιστοσύνη της στον Ιησού. Για την τρυφερή αγάπη της προς την Παναγία. Στην Ινδία συναναστρεφόταν με ανθρώπους διαφορετικών πίστεων, αλλά ποτέ δεν υπήρξε “επιθετική” ιεραπόστολος. Μιλούσε για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, μονάχα αν της το ζητούσαν.... Η ζωή της ήταν μαρτυρία για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου βρέθηκε στην Μεγάλη Βρετανία. Εκεί σπούδασε Χειροπρακτική και Φυσιοθεραπεία. Το 1945 επέστρεψε στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με την Αποστολή Προσφύγων των Φίλων (οι Φίλοι, είναι περισσότεροι γνωστοί ως Κουάκεροι) και την Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης. Μετά το τέλος του πολέμου και ενώ η Ελλάδα μάτωνε από τον Εμφύλιο Πόλεμο, ο Σκωτσέζος Sydney Loch και η Αυστραλή σύζυγός του Joice Loch, και οι δύο Κουάκεροι, κατάφεραν κάτι σημαντικό. Έπεισαν τους Κουάκερους στο Λονδίνο να ιδρύσουν ένα σχολείο για κορίτσια, παρόμοιο με το σχολείο της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής. Οι Loch εξασφάλισαν την οικονομική ενίσχυση και ο διευθυντής της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Charlie House παραχώρησε την γη και τα ξύλινα κτίσματα. Το νέο εκπαιδευτήριο μαζί με οικοτροφείο ονομάστηκε Οικοκυρική Σχολή των Κουάκερων, ενώ έμεινε γνωστή και ως Σχολή Θηλέων της ΑΓΣ ή Σχολή των Κουάκερων. Περισσότερα από 40 κορίτσια από περιοχές της Χαλκιδικής, γράφτηκαν στο σχολείο, δίχως να πληρώσουν δίδακτρα, ούτε τροφεία για διατροφή και στέγη. Η Αυρηλία Παπαγιάννη, διορίστηκε διευθύντρια της Οικοκυρικής Σχολής Θηλέων της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης ή της Σχολής των Κουάκερων, για το διάστημα των ετών 1946 έως 1948. Σε ηλικία 66 χρόνων, το 1963, έλαβε το μικρό μοναχικό σχήμα από τον άγιο Αμφιλόχιο Μακρή στην Πάτμο. Ως Μοναχή Γαβριηλία πλέον, διακόνησε στην Οικουμενική Κοινότητα του Taize, όπου στάλθηκε για λίγο από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Αργότερα στάλθηκε στην Αμερική, ενώ διακόνησε στην Μητρόπολη Γερμανίας, μετά από πρόσκληση του από Κισάμου και Σελίνου Μητροπολίτη Γερμανίας Ειρηναίου Γαλανάκη. Για μια δεκαετία (1967-1977) επισκεπτόταν χάριν διακονίας την Ανατολική Αφρική και την Ευρώπη. Στην Ευρώπη συναντιόταν με αγαπημένους φίλους και πνευματικούς Πατέρες, όπως ο Lev Zillet και ο άγιος Σωφρόνιος του Essex. Για αρκετά χρόνια, από το 1977, έζησε σε ένα ισόγειο μικρό διαμέρισμα στα Πατήσια, στην καρδιά της Αθήνας, που είχε ονομάσει “το Σπίτι των Αγγέλων”, γιατί ήταν ανοιχτό σε καθένα και καθεμιά, που ζητούσε να δει την Γερόντισσα Γαβριηλία.... Το 1989 εγκατέλειψε την Αθήνα και βρήκε καταφύγιο στο Ερημητήριο της Αγίας Σκέπης στην Αίγινα, πολύ κοντά στο προσκύνημα του αγίου Νεκταρίου. Το ερημητήριο ήταν ανοιχτό σε όσες και όσους ήθελαν να την συναντήσουν.... Κατά την αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής του 1990, νοσηλεύτηκε για καρκίνο των λεμφαδένων επί σαράντα μέρες στο νοσοκομείο. Έλαβε εξιτήριο την Μεγάλη Εβδομάδα και κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια το Πάσχα. Προς μεγάλη έκπληξη των γιατρών της, οι εξετάσεις που υποβλήθηκε λίγο καιρό αργότερα αποκάλυψαν, ότι ο καρκίνος είχε εξαφανιστεί με θαυμαστό τρόπο! Μετά από τα προηγούμενα συμβάντα η Γερόντισσα Γαβριηλία αποσύρθηκε στην “έρημο”. Με σύντροφο μόνο μια μοναχή, μετακόμισε για τελευταία φορά στη ζωή της και εγκαταστάθηκε στο νησί της Λέρου. Εκεί ίδρυσε το Ησυχαστήριο των Αγίων Αρχαγγέλων. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, η Γερόντισσα δέχτηκε το Μεγάλο και Αγγελικό Μοναχικό Σχήμα από τον Πνευματικό της πατέρα Διονύσιο, από την Συνοδεία του αγίου Γερασίμου του Υμνογράφου στην Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης του Αγίου Όρους. Ο π. Διονύσιος ήρθε στην Λέρο και έκειρε την αγία Γαβριηλία μεγαλόσχημη Μοναχή στο Παρεκκλήσι της Παναγίας του Κάστρου, στην κορυφή της Λέρου. Η Γερόντισσα Γαβριηλία έφυγε απ’ αυτόν τον κόσμο στις 28 Μαρτίου 1992. Μόνον οι άγγελοι θα μπορούσαν να μετρήσουν τον αριθμό των ανθρώπων, που άγγιξε ο Θεός και τους άλλαξε μέσω της Γερόντισσας. Η βιογραφία της και διάφορες επιστολές και διδαχές της Γερόντισσας Γαβριηλίας αποτέλεσαν το υλικό ενός βιβλίου με τίτλο “Η Ασκητική της Αγάπης”, που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1996, από την πνευματική θυγατέρα της Μοναχή Γαβριηλία Γεωργίου και έκτοτε επανεκδόθηκε πάρα πολλές φορές. Όποιος είχε γνωρίσει τη Γερόντισσα Γαβριηλία, έχει συνειδητοποιήσει, ότι ο Θεός ποτέ δεν μας αφήνει χωρίς τους Αγίους Του. Οι λέξεις είναι εργαλεία αυτού του κόσμου. Το θαύμα της βιοτής της Γερόντισσας είναι καλυμμένο από το μυστήριο της σιωπής του κόσμου που έρχεται! Η αγία Γαβριηλία δεν αναζήτησε ποτέ τη φήμη. Δεν επέτρεψε ποτέ να δημοσιευθεί τίποτα γι’ αυτήν ενόσω ζούσε. Μόνο στα τελευταία χρόνια της, επέτρεπε στα “παιδιά” της να την φωτογραφίζουν.... Όσους άγγιξε ο Θεός μέσω αυτής, την αποκαλούσαν Γερόντισσα. Η ίδια όμως, ποτέ δεν επιδίωξε να φτιάξει κάποια “εικόνα” για τον εαυτό της, ούτε να δημιουργήσει ομάδα ακολούθων “υποτακτικών”. Δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η μοναχή Γαβριηλία. Στο πρόσωπό της, η ταπεινοφροσύνη και η αγάπη εύρισκαν ανάπαυση και ενσαρκώνονταν! Παρόλα αυτά, “επίσημα”, το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, του γνωστού για τις ακραίες απόψεις του Μητροπολίτη Σεραφείμ Μεντζελόπουλου, έχει χαρακτηρίσει την αγία Γαβριηλία, ως φορέα “νόθης πνευματικότητος”. Ο διάκονος της Μητρόπολης Πειραιώς Βασίλειος Σπηλιόπουλος, κατανάλωσε φαιά ουσία για την συγγραφή μελέτης με τίτλο, “Κρίσεις και σχόλια στο περιεχόμενο του βιβλίου ‘Ασκητική της αγάπης’” (έκδοση 2003). Τον πρόλογο στο παραπάνω βιβλίο του Διακόνου είχε γράψει ο αρχιμανδρίτης Σαράντης Σαράντος, που όσο ζούσε, δεν έπαυσε να αμφισβητεί την πίστη και το ήθος της αγίας Γαβριηλίας, με ιδιαίτερο μένος! Οι κατηγορίες κατά της Αγίας του Θεού, από την Μητρόπολη Πειραιώς, μεταξύ των άλλων ήταν, ότι δήθεν στο βιβλίο “η Ασκητική της Αγάπης”, “κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος το στοιχείο του θρησκευτικού συγκρητισμού και του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, ενώ παράλληλα ακυρώνεται η μοναδικότητα του Θεανδρικού προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος ισοπεδώνεται και τοποθετείται στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους αρχηγούς θρησκειών”. Το μόνο που αξίζει να ειπωθεί, είναι ότι ο διάκονος Σπηλιόπουλος και ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, υποκαθιστώντας με προφανή αμετροέπεια τον δικαιοκρίτη Θεό, από ένα βιβλίο, που ενόσω ζούσε η αγία Γαβριηλία η Παπαγιάννη δεν συνέταξε ούτε μισή αράδα, “πέταξαν” στο πυρ το εξώτερο σαν αιρετική και μάλιστα επικίνδυνη για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς μια αγία Γυναίκα, που με την ζωή της έδειξε πως αγάπησε πολύ τον Ιησού... Επίσης, κατέδειξαν την βαθειά άγνοιά τους σε εκείνο που ο Ιησούς είπε, ότι “Τό πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καί τήν φωνήν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ᾿ οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καί ποῦ ὑπάγει” (Ευαγγέλιο του Ιωάννη 3: 8). Στην Εκκλησία του Χριστού της Ανατολής, οι Άγιοι αναγνωρίζονται από την συνείδηση του Λαού του Θεού, που μαρτυρεί για την αγιότητα ανθρώπων ομοιοπαθών κατά πάντα με όλες και όλους τους θνητούς. Οι Άγιοι του Θεού δεν είναι υπεράνθρωποι, ούτε αλάθητοι, ούτε άμωμοι. Απλά είναι άνθρωποι της μεγάλης αγάπης, που ελκύονται εν Αγίω Πνεύματι από τον Χριστό και δείχνουν ως φωτοδείχτες τον δρόμο προς Εκείνον που είναι Αγάπη. Τα όργανα της διοικούσας και ποιμαίνουσας Εκκλησίας, όπως είναι η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, λαμβάνοντας υπόψη την μαρτυρία της συνείδησης του Λαού του Θεού, διακηρύττει πως ένας άνθρωπος, είναι Άγιος και τον κατατάσσει στις δέλτους των Αγίων της Εκκλησίας ορίζοντας την ημέρα τιμής της μνήμης του. Αυτό συνέβη με την Γερόντισσσα Γαβριηλία την Παπαγιάννη. Αρκετά πριν τον Οκτώβριο του 2023, που το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως κατέταξε ως αγία της Εκκλησίας την Γερόντισσα, στη συνείδηση των Χριστιανών και όχι αποκλειστικά των ελληνικής καταγωγής, η Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη, ήταν ένας Άγιος άνθρωπος του Θεού. Σε τοιχογραφία στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Ιννοκεντίου της Αλάσκας στο Ντιτρόιτ των Η.Π.Α., εικονίζονται οι ευλογημένες (blessed) Μαρία Σκομπτόβα, Ματρώνα της Μόσχας και Γαβριηλία Παπαγιάννη, με φωτοστέφανα της δόξας. Η τοιχογραφία είχε ιστορηθεί πριν ακόμα οι παραπάνω Άγιες Γυναίκες καταταγούν στις δέλτους των Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.... Το Κοντάκιον, που έχει γραφεί εις τιμήν και μνήμην της αγίας Γαβριηλίας την επευφημεί, με τις εξής λέξεις: “Θερμῆς ἀγάπης συνοδὸν καὶ ταπεινώσεως, τὴν ἐν τῷ κόσμῳ ἔξω κόσμου παραμένουσαν, εὐχομένην καὶ προσφέρουσαν ὡς θυσίαν ἑαυτὴν Χριστῷ ἐκθύμως ἀνυμνήσωμεν θεαυγῆ Γαβριηλίαν, τὴν ἀσκήτριαν, πόθῳ κράζοντες· Χαίροις, μῆτερ θεόληπτε”. Στην πρώτη φωογραφία είναι η τοιχογραφία των τριών Αγίων Γυναικών στην εκκλησία του αγίου Ιννοκεντίου στο Ντιτρόιτ. Στην δεύτερη είναι η διευθύντρια της Οικοκυρικής Σχολής των Κουάκερων Αυρηλία Παπαγιάννη με τις μικρές μαθήτριές της και στην τρίτη είναι η Αυρηλία Παπαγιάννη και η Joice Loch, μέλη της Αποστολής Προσφύγων των Φίλων (Κουάκερων). Γιώργος Δ. 18/07/2024

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ

Εἶχα τήν εὐκαιρία νά ἐπισκεφθῶ τό Ἃγιον Ὂρος γιά πρώτη φορά τήν περίοδο τοῦ Πάσχα τοῦ 1966. Ἢμουν μαθητής τῆς δευτέρας Λυκείου. Οἱ σχέσεις μου μέ τό Ὂρος συνεχίστηκαν καί οἱ ἐπισκέψεις μου, πύκνωναν τό κατά δύναμη. Κάποια στιγμή ἂκουσα γιά ἓνα μοναχό πού ζοῦσε στά Κατουνάκια καί ἀπό τήν πολλή ἀγάπη του προσευχόταν ἀκόμα καί γιά τόν Διάβολο, νά βρεῖ ἒλεος…. Τό ὂνομά του Παΐσιος…. Τή δεκαετία τοῦ ’70 συνδέθηκα κατά κάποιο τρόπο μέ τήν Μονή Σταυρονικήτα καί τόν εὐλογημένο γέροντά της πατέρα Βασίλειο. Σέ ἀκολουθίες τῆς Μονῆς εἶχα τήν εὐκαιρία νά γνωρίσω κατά πρόσωπο τόν χαριτωμένο γέροντα, τόν πατέρα Παΐσιο. Τόλμησα κάποια φορά νά τόν ἐπισκεφθῶ στό Κελλάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὃπου ἐγκαταβίωνε. Δέν θυμᾶμαι πολλά ἀπό τήν πρώτη συνάντηση. Ἀλλά, τώρα πού ἀναπολῶ τά παρελθόντα, θυμᾶμαι πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Γέροντα μέ σκέπασε μέ πολλή τρυφερότητα. Ἐκείνη τήν ἐποχή, ὁ Γέροντας ὃταν ἐρχόταν στή Θεσσαλονίκη, ἂν δέν μέ ἀπατᾶ ἡ μνήμη μου ἒμενε στό σπίτι ἑνός γιατροῦ στήν περιοχή τῆς Ἁγίας Σοφίας. Σέ μιά ἐπίσκεψή του ἢθελε νά μέ συναντήσει. Πρέπει νά ἦταν μᾶλλον τό 1972 ἢ τό 1973, τελείωνα τό Πανεπιστήμιο. Γιά νά γίνει ἡ συνάντησή μας ἒκανε ἀγάπη καί ἦρθε στό σπίτι ἑνός καλοῦ φίλου μου, στήν ὁδό Σπάρτης. Ἦρθε ἐκεῖνος κοντά μου…. Ἀργότερα ἢμουν στρατιώτης καί ὑπηρετοῦσα στό Χαϊδάρι τῆς Ἀττικῆς. Δέν θυμᾶμαι μέ ποιό τρόπο ὁ Γέροντας πληροφορήθηκε τήν ἐκεῖ διαμονή μου. Μοῦ διαμήνυσε λοιπόν πώς θά βρισκόταν στήν Ἀττική, σ’ ἓνα μοναστήρι στό Κορωπί καί νά πήγαινα νά τόν συναντήσω…. Ὃταν ἒμενε πλέον στήν Παναγούδα, στό κουτλουμουσιανό Κελλί, ὃποτε πήγαινα στό Ὂρος ἒπρεπε ὁπωσδήποτε νά τόν ἐπισκεφθῶ. Ὑπῆρξαν φορές πού ἐνῶ περίμενα ἀρκετήν ὣρα στήν ἐξώθυρα τοῦ Κελλιοῦ ὁ Γέροντας δέν ἂνοιξε. Παρόλα αὐτά δεν ἒφευγα μέ παράπονο, ἀλλά μᾶλλον μέ χαρά. Ὁ τόπος ἦταν μιά μυστική εὐλογία…. Εἶχα ἀκούσει ὃτι ὁ Γέροντας φιλοξενοῦσε στό Κελλάκι του κατά καιρούς ἀνθρώπους πού περνοῦσαν δύσκολες καταστάσεις, χωρίς νά ἒχω προσωπική γνώση. Μιά φορά τόν ἐπισκέφθηκα σχετικά ἀργά ἓνα καλοκαιρινό ἀπόγευμα. Ἢμασταν μόνοι καί καθώς ἡ ὣρα περνοῦσε καί ὁ ἣλιος σέ λίγο θά ἒγερνε στή δύση του μέ κατευόδωσε γιά νά μήν κλειστῶ ἒξω ἀπό τή Μονή Κουτλουμουσίου ὃπου θά διανυκτέρευα. Εἶχα διανύσει τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἀπόστασης καί πλησίαζα στό μοναστήρι. Ἀπό τή μεριά τῆς Παναγούδας ἂκουσα μιία φρικώδη κραυγή, πού ἀκόμα καί τώρα, μετά ἀπό τόσα χρόνια, ἀνατριχιάζω ὃποτε θυμᾶμαι το περιστατικό. Ἢμουν βέβαιος πώς ἐρχόταν ἀπό τό Κελλί τοῦ Γέροντα καί μᾶλλον θά προερχόταν ἀπό κάποιον πού βασανιζόταν καί ὁ Γέροντας τόν κάλυπτε μέ τήν ἀγάπη καί τίς προσευχές του…. Ὁ πατέρας Γρηγόριος συνδεόταν ἀπό παλιά μέ τόν Γέροντα. Ἐγκαταβίωνε ἓνα διάστημα στή Μονή Σταυρονικήτα καί ἀργότερα μέ τή μικρή του συνοδεία πῆγαν σ’ ἓνα κουτλουμουσιανό Κελλί πολύ κοντά στήν Παναγούδα. Τό Κελλί χρειαζόταν φροντίδα γιά νά γίνει κατοικήσιμο. Σέ μιά ἐπίσκεψή μου δέν βρῆκα τόν Γέροντα στό Κελλάκι, ἀλλά κάποιος μοῦ εἶπε ποῦ θά τόν βρῶ. Ἒτσι βρέθηκα στό Κελλί τοῦ Γέροντα Γρηγορίου, ὃπου ἐργάζονταν οἱ πατέρες γιά νά ὀμορφύνουν τόν τόπο. Ἐκεῖ λοιπόν ἀντίκρυσα τόν Παππούλη πού ὡς ἒμπειρος ἀπό παλιά μαραγκός ἀσχολούνταν μέ τά κουφώματα τῶν παραθύρων τοῦ Κελλιοῦ. Τελευταία φορά, πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, ὁ Γέροντας μοῦ ἒκανε μιά μεγάλη τιμή. Ἢμασταν μόνοι στήν Παναγούδα. Μέ ἒβαλε στο Κελλάκι του καί καθήσαμε στό ἐκκλησάκι. Μάλιστα μ’ ἒβαλε νά καθήσω σ’ ἓνα στασίδι πού ἦταν στή θέση τοῦ δεσποτικοῦ. Τότε μοῦ ἒδωσε ὁ Γέροντας ἓνα μικρό κομποσχοινάκι πού τό ἒπλεξε μέ τά εὐλογημένα χέρια του καί κάποιο ξύλινο εἰκονάκι ἀπ’ αὐτά πού ἒφτιαχνε ὡς ἐργόχειρο καί τά μοίραζε εὐλογία στούς προσκυνητές πού τόν ἐπισκέπτονταν. Προσωπικά ἓνα ἒχω νά πῶ ὡς μαρτυρία γιά τόν Γέροντα Παΐσιο: Ὑπῆρξε ἐνόσω ἦταν σωματικά ἀνάμεσά μας, πράγματι ἓνας ἃγιος ἂνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρξε καί συνεχίζει τώρα πού βρίσκεται πλησίον τοῦ Ἀγαπημένου του, ἂνθρωπος ἀγάπης, ἁπλότητας καί πνευματικῆς ἀχοντιᾶς. Οἱ ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι πλημμυρισμένοι ἀπό τό Ἃγιο Πνεῦμα, ζοῦν ἐν χάριτι καί ἑπομένως μπορεῖ ὁ Θεός μέσῳ αὐτῶν νά φανερώνει τό ἒλεος καί τήν χάρη του στούς ἀνθρώπους μέ ποικίλους τρόπους. Ὁ Ἅγιος Γέροντας δίχως τούς περιορισμούς τῆς σάρκας φανερώνει ἀκόμα περισσότερο τήν ἀγάπη μέ τήν ὁποία τόν εἶχε χαριτώσει ὁ Κύριός μας πού εἶναι Ἀγάπη…. 12 Ἰουλίου 2024 Μνήμη ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου

RELIGION-POWER AGAINST LIFE AND SPIRIT THE MESSAGE OF KARBALA

The turning of a Life movement into a religion, a vehicle of power and manipulation of people, is a very common phenomenon. It was not possible for Islam not to fall into a religion of power, while the Prophet Muhammad, with the revelation of the Qur’an, offered humanity a message of Life, Freedom and Justice! On July 8 common date, the new Islamic year 1446 AH and the month of Muharram began. For the majority of Muslims, who follow Sunni Islam, it is an anniversary of joy, wishes and gifts. For a sizeable community of Muslims, the Shia as well as the Sufis, the month of Muharram marks a period of Mourning, culminating in the 10th day of the month of Muharram, Ashura. In October of the year 61 AH (681 AD) in the city of Karbala, in present-day Iraq, the forces of the Caliph of Damascus Muawiya I, led by his son Yazid, clashed with the forces of Imam Hussayn, son of Imam Ali, of last of the Righteous Caliphs, assassinated while praying in the mosque and grandson of the Prophet Muhammad. In Karbala under horrible circumstances Imam Hussayn was murdered, almost all the members of his Family and his army was defeated.... Sunni Islam was shaped as a form of Ummah centralizing and domineering religion by Muslim monarchs, following the standards of the rulers of the 7th century of common date, with the first being Muawiya I, who moved the seat of his "throne" from Arabia to Damascus. Shia Muslims, like the Sufi Brotherhoods, who seek the depth of the words of the Qur'an, behind the words, question and refuse to submit to an authority, which under the guise of the religion of Islam, manipulates the Ummah and deprives the people of the Freedom of existence! Unfortunately, in modern times, we have the case of the Islamic Republic of Iran, which while invoking the Shia tradition brutally denies it, since it is a dictatorship, in the tradition of the rulers who were called caliphs.... Today, Muslims, at least those who respect and love Allah, honor the Prophet Muhammad and his legacy, must overcome the division of the Ummah (Universal Community of Believers). Karbala is a point that should illuminate the choices of the Believers, but their duty is to study and understand, with an open mind, not only the obvious points of the holy Book (zahir), but above all, what needs consideration to understand them man, the so-called "hidden" points of the Koran (batin). Ali Osman Wadud 5 Muharram 1446 AH/ 11 of July 2024 For copying George Doudos

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ... ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ ΤΟΥ!

Η πρώτη και η δεύτερη φωτογραφία αποτυπώνουν, από διαφορετικές γωνίες, την συστάδα κουφαριών μαύρης πεύκης στον προαύλιο χώρο συγκροτήματος παραθεριστικών κατοικιών στην τοποθεσία Νυστέρι της Θάσου. Τα υποκείμενα της πεύκης είχαν κριθεί ασθενή και η αντιμετώπιση της “ασθένειάς” τους ήταν η καρατόμησή τους και εντέλει η δολοφονία τους! Η καρατόμηση των πεύκων έγινε με άδεια, που είχε ληφθεί από πολιτικό μηχανικό και όχι με γνώμη έστω της τοπικά αρμόδιας δασικής υπηρεσίας, μολονότι η μαύρη πεύκη είναι δένδρο αποκλειστικά δασικού χαρακτήρα. Η τρίτη φωτογραφία δείχνει τον Στραβό Πλάτανο της Νάουσας, που η ηλικία του συνδέεται με την οικοδόμηση της πόλης από τον Αχμέτ Εβρενόσογλου (εγγονό του μεγάλου Γαζή Εβρενός Μπέη) και έχει κηρυχθεί διατηρητέο στοιχείο του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος της πόλης με την Υπουργική Απόφαση (ΜακΘρακ) αρ. 1221/2002 (ΦΕΚ Δ΄428). Θεωρήθηκε ότι ο πλάτανος ίσως ήταν ασθενής και με επίβλεψη Γεωπόνου του Δήμου και όχι Δασολόγου (!!!) συνεργείο επέβαλλε μερική καρατόμηση κλάδων του αιωνόβιου πλατάνου! Οι φωτογραφίες είναι μάρτυρες της απαξίας που επιδεικνύουν οι άνθρωποι για την Φύση. Η Φύση αντιμετωπίζεται από τον εγωτικό άνθρωπο, σαν “άψυχο” αντικείμενο, που προσφέρεται προς εκμετάλλευση χάριν του κέρδους! Στην Ελλάδα, είμαστε μάρτυρες τελευταία, με φονική ευθύνη της πολιτείας, να καταστρέφονται πράσινα δάση ουσιαστικά, για να “φυτευτούν” σε κορυφογραμμές γιγάντιες ανεμογεννήτριες, που εγκαθίστανται από κερδοσκοπικές επιχειρήσεις παραγωγής “πράσινης” ηλεκτρικής ενέργειας! Άλλο τραγικό φαινόμενο, είναι η εγκατάσταση κατόπτρων συλλογής ηλιακής ενέργειας, προς παραγωγή ηλεκτρισμού, σε γόνιμες εκτάσεις.... Η εγκατάσταση των ηλιακών κατόπτρων γίνεται από επιχειρηματίες που επιδιώκουν το κέρδος και διόλου δεν τους ενδιαφέρει η εναλλακτική παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας! Η ύβρις και η αμετροέπεια του ανθρώπου απέναντι στην Φύση, είχε επισημανθεί ήδη από το 1966 από τον Lynn Townsend White Jr., που είχε υποστηρίξει ότι η ιουδαιοχριστιανική κουλτούρα, που επικρατεί στη Δύση, έχει αποδειχτεί με οξύ τρόπο αντι-οικολογική! Η αποδοχή του δυαλισμού από τον Χριστιανισμό της Δύσης κυρίως, επέβαλλε αντιμαχία μεταξύ των ανθρώπων και του φυσικού περιβάλλοντος. Οι άνθρωποι θεωρούσαν και επιμένουν να θεωρούν τον εαυτό τους ξεχωριστό και ανώτερο ον από την Φύση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της βάναυσης επίθεσης του ανθρώπου κατά της φύσης και της επακόλουθης καταστροφής, παρατηρήθηκε, όταν με πρόσχημα την διάδοση ενός στρεβλού Ευαγγελίου, ο Δυτικός άνθρωπος, σαν ιεραπόστολος, επέβαλλε καταστροφή και απαξία των ιθαγενών θρησκευτικών πεποιθήσεων, που χαρακτηρίζονται από εναρμόνιση και βαθύ σεβασμό προς την Φύση και προσβλέπουν στην Γη ως κοινή Μητέρα! Κάποια στιγμή της ιστορικής μας διαδρομής, εμφανίστηκε ο Καπιταλισμός, που παρά τις προσαρμογές του στις κάθε φορά συνθήκες, παραμένει συνεπής σε τούτο: το κέρδος είναι ο ύψιστος στόχος. Ο Max Weber στο κλασικό έργο του, “Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού” (τίτλος πρωτοτύπου: Die protestantische Ethik und der Geist des Kapitalismus) (1904-1905), είχε υποστηρίξει βάσιμα, ότι οι κοινωνίες που είχαν υιοθετήσει τον Καλβινικό Πορτεσταντισμό, ενθάρρυναν έναν εγκόσμιο ασκητικό τρόπο ζωής, με κύρια χαρακτηριστικά την συσσώρευση υλικού πλούτου, ως παράγωγο “ιεροποίησης” της σκληρής εργασίας, αλλά και την λιτή διαβίωση. Η ανάπτυξη της Ελβετίας ως του κατ’ εξοχήν κέντρου του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, οφείλεται στους Προτεστάντες, ακόλουθους του Ιωάννη Καλβίνου, που είχε ως κέντρο της μεταρρυθμιστικής δράσης του τη Γενεύη. Ο Καπιταλισμός, χάριν της επιδίωξης όλο και περισσότερου κέρδους, αντιμετωπίζει την φύση και γενικότερα το περιβάλλον σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης και μόνο! Αυτή η συμπεριφορά είναι εναρμονισμένη με την “χριστιανική” πεποίθηση του ανθρωποκεντρισμού, δηλαδή της πίστης ότι ο άνθρωπος αποτελεί την κορωνίδα του σύμπαντος και επομένως “ως κατ’ εικόνα Θεού”, είναι ο κυρίαρχος του φυσικού περιβάλλοντος. Ο Μαρξισμός αποτέλεσε μια εξαιρετικά εμβριθή ανάλυση του καπιταλισμού και της βιομηχανικής επανάστασης. Η οικολογία δεν είχε συμπεριληφθεί μεταξύ των ενδιαφερόντων της μαρξικής σκέψης. Αργότερα, όταν επί Στάλιν ο Μαρξισμός μορφοποιήθηκε σε δόγμα, όπως συμβαίνει στις μονοθεϊστικές θρησκείες, με την οικοδόμηση του “Μαρξισμού-Λενινισμούό”, επιδίωκε επίσης την συσσώρευση πλούτου, στο ολοκληρωτικό κράτος της πρώτης “σοσιαλιστικής χώρας”, αντιμετωπίζοντας το φυσικό περιβάλλον, ως αντικείμενο εκτεθειμένο σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης. Ας έχουμε κατά νου πως το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ συνέβη στην Σοβιετική Ένωση, όπως και η έντονη ανησυχία παλιότερα, για ένα πιθανό πυρηνικό ατύχημα στο Κοζλοντούι της Βουλγαρίας, της εποχής του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Στην Ανατολή, φιλοσοφικά ρεύματα που αναπτύχθηκαν στον ελληνικό χώρα, αλλά και στον Χριστιανισμό που καλλιεργήθηκε εδώ, ο δυαλισμός θεωρείται ξένο σώμα, παράγωγο του Μανιχαϊσμού, ιδίως για τους Χριστιανούς στοχαστές. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας και Στωϊκός φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος (121-180), στο σημαντικό έργο του “Τα εις εαυτόν”, που έγραψε στα ελληνικά κατά την διάρκεια των εκστρατειών του, έχει γράψει (6, 38): Πολλάκις ἐνθυμοῦ τὴν ἐπισύνδεσιν πάντων τῶν ἐν τῷ κόσμῳ καὶ σχέσιν πρὸς ἄλληλα. τρόπον γάρ τινα πάντα ἀλλήλοις ἐπιπέπλεκται καὶ πάντα κατὰ τοῦτο φίλα ἀλλήλοις ἐστί˙ καὶ γὰρ ἄλλῳ ‹ἄλλο› ἑξῆς ἐστι ταῦτα διὰ τὴν τονικὴν κίνησιν καὶ σύμπνοιαν καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς οὐσίας. Η Φύση είναι απόλυτα σεβαστή και η πεποίθηση της ιερότητάς της μαρτυρείται από μια αρκετά διαδεδομένη προσευχή προς τον Παράκλητο: ο Θεός, είναι “ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν” (Δοξαστικό της Πεντηκοστής). Επίσης, στο Ισλάμ υπάρχει όμοια μαρτυρία από το ιερό Κοράνιο: “όπου και αν στρέψετε το βλέμμα σας, εκεί είναι ο Αλλάχ” (σούρα αλ Μπάκαρα 115).” Σώζεται από τον λόγο 81 του αγίου Ισαάκ του Σύρου, ένα απόσπασμα, ‘Περί τῆς ἐλεήμονος καρδίας’: “Τι είναι μια σπλαχνική καρδιά; Μια καρδιά σε πυρκαγιά για ολόκληρη τη δημιουργία, για την ανθρωπότητα, για τα πουλιά για τα ζώα, για τους δαίμονες, και για όλα όσα υπάρχουν. Με την ενατένισή τους, τα μάτια ενός ευσπλαχνικού ατόμου χύνουν δάκρυα σε αφθονία. Με το ισχυρό και έντονο έλεος που συγκρατεί την καρδιά του ατόμου αυτού, και με τόσο μεγάλη συμπόνια, η καρδιά είναι ταπεινωμένη και κανείς δεν μπορεί να αντέξει να ακούσει ή να δει κάθε τραυματισμό ή παραμικρή θλίψη σε οποιαδήποτε δημιουργία. Για το λόγο αυτό, ένα τέτοιο πρόσωπο, προσφέρει διαρκώς προσευχή με δάκρυα ακόμα και για άλογα θηρία, για τους εχθρούς της αλήθειας, και για εκείνους που τον βλάπτουν, να προστατευτούν και να λάβουν έλεος. Λόγω της μεγάλης συμπόνοιας που καίγεται χωρίς μέτρο σε μια καρδιά που είναι σε ομοιότητα του Θεού”. Ένας κορυφαίος μυστικός της Ανατολής, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έχει γράψει (Προς Θαλάσσιον 15): “Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, οὐδενός ἄπεστι τῶν ὄντων· καί μάλιστα τῶν λόγου καθοτιοῦν μετειληφότων.... Συνεκτικόν γάρ ὑπάρχει τῆς ἑκάστου γενέσεως, ὅτι Θεός καί Θεοῦ Πνεῦμα κατά δύναμιν προνοητικήν διά πάντων χωροῦν...”. Θα θυμίσω και ένα απόσπασμα από την περίφημη “Εξαήμερον” του αγίου Βασίλείου του Μεγάλου: “Μη νομίσεις άνθρωπε, ότι επειδή στη φύση υπάρχουν ζώα ή φυτά, τα οποία μπορεί να βλάπτουν εσένα, αυτά είναι άχρηστα ή δημιουργήθηκαν από λάθος του δημιουργού. Αυτά τα οποία μπορεί να φαίνονται βλαπτικά σ’ εσένα είναι ωφέλιμα για άλλες ζωντανές υπάρξεις”. Γιατί, “…ου πάντα της γαστρός ένεκεν της ημετέρας δε δημιουργήται”! “Αντικρίζω τον Θεό μου ντυμένο το Κάλλος του Σύμπαντος και θαυμάζω σιωπηλός! Γιατί ο Θεός μου έχει προικίσει με την χάρη Του, ό,τι υπάρχει στο Σύμπαν και όχι μονάχα τους ανθρώπους, όπως πιστεύουν πολλοί... Ο Θεός μου υπάρχει παντού. Δεν μπορώ να φανταστώ γωνιά στο Σύμπαν, οπουδήποτε στη Γη μας, είτε στον Ήλιο ή στη Σελήνη και στους άλλους Πλανήτες, όπου ο Θεός μου δεν αναπαύεται. Δεν υπάρχουν ασήμαντες γωνιές για τον Θεό μου, δεν υπάρχουν μέρη μιαρά και ανίερα, όπως νομίζουν άνθρωποι ανόητοι και υπερόπτες...”. Κλείνοντας, θα ήθελα να θυμηθώ την Πίστη Konkokyo (Διδαχές του Χρυσού Φωτός), από την Ιαπωνία. Ο Θεός με το όνομα Tenchi Kane No Kami, πιστεύεται, πως είναι το συνειδητό πνεύμα και η ενέργεια, που ρέει και διαχέεται μέσα στο Σύμπαν, νιώθοντας αγάπη για όλα τα έμβια όντα... ©Γιώργος Δούδος Θάσος, 9 Ιουλίου 2024

ΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ...

Με αφορμή όσα δυσάρεστα συμβαίνουν στην μη δογματική και ανανεωτική Αριστερά στην πατρίδα μας, την Ελλάδα, κυρίως στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, που είναι το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη χώρα, με απειροελάχιστες διορθώσεις, δημοσιεύω ένα κείμενο-μαρτυρία, που είχα γράψει πριν ένα χρόνο περίπου. Μοιράζομαι τις σκέψεις μου, γιατί νομίζω πως μπορεί να προκαλέσουν γόνιμο προβληματισμό σε συνοδοιπόρισσες και συνοδοιπόρους. Στρατεύτηκα στην Αριστερά πριν πολλά χρόνια, κόντρα στην παράδοση της οικογένειάς μου. Ήταν μια επιλογή με πρόσημο το ήθος και μόνο, καθώς δεν υπήρχαν ταξικές προϋποθέσεις. Η Αριστερά μου, θέλω να έχει τρυφερό ανθρώπινο πρόσωπο, χωρίς αγκυλώσεις από δόγματα ιδεολογικά.... “...στη ζυγαριά της αλήθειας, ο πόνος βαραίνει περισσότερο, από οποιοδήποτε ανατρεπτικό κίνημα, χάριν της ουτοπίας”. Don Ernesto de la Barca Η Αριστερά, με όλα τα προσωπεία που έχει φορέσει στη διαδρομή του χρόνου, επέμενε να φανερώσει πάνω στη γη μιαν Ουτοπία. Και σε τούτο τον αγώνα, η μέθη για την πραγμάτωση ενός άπιαστου ονείρου σκόρπισε πολύ πόνο, έγιναν φρικτά εγκλήματα. Δολοφονήθηκαν αθώοι άνθρωποι, γιατί οι Αριστεροί νόμιζαν, πως στέκονταν εμπόδιο στην πραγμάτωση της Ουτοπίας. Ξεθεμελιώθηκαν μακραίωνες αρχές και παραδόσεις, που είχαν κριθεί σαν φρένα στο είδωλο που ονομάστηκε Πρόοδος. Παρόλα αυτά, η Αριστερά αντέχει στον 21ο αιώνα, προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες. Το Όραμα μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, όχι ως Ουτοπίας, μα ως πολιτικής πρότασης, παραμένει επίκαιρο, όσο υπάρχουν αδικημένοι άνθρωποι, όσο υπάρχει φτώχεια και εκμετάλλευση, όσο μια μειοψηφία ισχυρών της οικονομίας διαφεντεύει τις ζωές μας, χάριν του κέρδους, που γεννά κατόπιν την δύναμη και την επιβολή. Η Αριστερά μου γνωρίζει δυο αγκωνάρια που την στηρίζουν: Ελευθερία και Αλληλεγγύη. Αξίες απαρέγκλιτες και απόλυτα αδιαπραγμάτευτες. Σε τούτες τις αρχές οικοδομείται συνεχώς, μέρα με τη μέρα η Ανοιχτή Κοινωνία των Ανθρώπων. Ανοιχτή Κοινωνία, δίχως αποκλεισμούς, δίχως περιθωριοποιήσεις, δίχως φράχτες διακρίσεων για οποιοδήποτε λόγο.... Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς είχε γράψει, “…ἔμφυτος ἅπασιν ἀνθρώποις ὁ τῆς ἐλευθερίας πόθος…” (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, Λόγος δ΄, κεφάλαιον ΠΓ, 2). Ο Προφήτης του Θεού, είχε καλέσει τους ανθρώπους· “δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς” (Ησαΐας 26:9). Η Αριστερά είναι ένας τεράστιος χώρος σκέψης, κοινωνικού προβληματισμού και πολιτικής δράσης. Μετά την χωρίς την παραμικρή αμφιβολία αποκάλυψη των εγκλημάτων του Στάλιν και αργότερα του Μάο Τσε-τουνγκ, η Αριστερά δεν έχει καμιά σχέση, με τον σταλινικό “μαρξισμό-λενινισμό”, ούτε με όσα φοβερά έγιναν στην λεγόμενη πολιτιστική επανάσταση της Κίνας, ούτε βέβαια με τις μαζικές γενοκτονικές δολοφονίες των Ερυθρών Χμερ. Η Αριστερά οφείλει να απεγκλωβιστεί από πολιτικές αναλύσεις εξαρτημένες από παρωχημένες εποχές, με διαφορετικά δεδομένα. Για την Αριστερά, η διασφάλιση της αρχής της ελευθερίας συμπορεύεται με το κράτος δικαίου, την θεσμική διασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης και της επικοινωνίας. Για την Αριστερά, η Αλληλεγγύη, ως δύναμη συνοχής των κοινωνικών ομάδων που συγκροτούν το τμήμα των εργαζόμενων του λαού πρέπει να παραμένει συνεχώς ενεργή πρόταση. Η αλληλεγγύη ως πολυεπίπεδη πολιτική επιλογή, σημαίνει ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και των θεσμών του. Αλληλεγγύη όμως σημαίνει πως η Εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες είναι προσιτή για όλους. Ότι η Υγεία δεν αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα. Αριστερά δεν μπορεί να σημαίνει κρατισμό, ούτε ανάληψη από το κράτος επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να δαιμονοποιείται, αλλά να ενθαρρύνεται με ακύρωση της περιττής γραφειοκρατίας. Η ενθάρρυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε όλους τους τομείς από την πολιτεία, σημαίνει ταυτόχρονα για την Αριστερά, λειτουργία θεσμών κοινωνικού ελέγχου των ιδιωτικών επιχειρήσεων στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης και εύρους επιρροής κάθε επιχείρησης. Η Αριστερά και οι πολιτικοί φορείς που επικαλούνται τις αξίες της στους σύγχρονους καιρούς, δεν μπορεί να είναι αγκυλωμένοι από σεκταρισμό και πολιτικό δογματισμό. Κοντολογίς, ο διάλογος με ευρύ φάσμα πολιτικών σχημάτων πρέπει να διακρίνει κόμματα που επικαλούνται αριστερές αρχές και συνακόλουθα, να είναι πρόθυμα για συμβιβασμούς, όχι για την διαχείριση και τη νομή της κρατικής εξουσίας αλλά για την πληρέστερη διακονία του λαού. Τέλος κάτι πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου, είναι πως η Αριστερά, έχει χρέος να αμφισβητεί ακατάπαυστα το κύρος και την αυθεντία της κρατικής εξουσίας. Το κράτος, όταν γίνεται tatoo, απυρόβλητο στην κριτική, ακόμα και στην αμφισβήτηση, τρέφει τις ταξικές διακρίσεις και γεννά συνεχώς καινούργια φαρμακερά κεφάλια της λερναίας ύδρας. Η Αριστερά οφείλει, αν πρόκειται να είναι αυθεντική, να συγκατανεύει στην Αναρχία! Τα παρακάτω λόγια του Errico Malatesta, δεν είναι δυνατό να αφήνουν αδιάφορους τους Αριστερούς και τα κόμματα, που επικαλούνται την Αριστερά: “οι καταπιεσμένες μάζες που ποτέ δεν αποδέχτηκαν πλήρως την καταπίεση και τη φτώχεια και που… δείχνουν να διψούν για δικαιοσύνη, ελευθερία και ευημερία, αρχίζουν να κατανοούν ότι δεν θα μπορέσουν να επιτύχουν τη χειραφέτησή τους παρά μόνο με την ένωση και την αλληλεγγύη με όλους τους καταπιεσμένους, με τους εκμεταλλευόμενους όπου γης”. Η Αριστερά μου, κρατά σαν φυλαχτό τον λόγο του Εβραίου σοφού Χιλέλ του Πρεσβύτερου (περίπου 110 π.Χ.- 10 μ.Χ.): “Όποιος καταστρέφει μια ψυχή, είναι σα να έχει καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο. Και όποιος σώζει μια ζωή, είναι σα να σώζει ολόκληρο τον κόσμο”. Δυστυχώς, συχνά αληθεύει η σκέψη του Jacques Julliard, αρθρογράφου στο αριστερό περιοδικό «Marianne», ότι, “...σήμερα η Αριστερά υπάρχει κυρίως μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, ως πόθος για ελευθερία και ισότητα, απαύγασμα της δικαιοσύνης, ενώ δύσκολα θα τη βρούμε σε κόμματα που την επικαλούνται.” Στοιχειωμένα τα όνειρά μας.... Είχαμε την ψευδαίσθηση, πως οι εφιάλτες μας, είχαν βυθιστεί στο έρεβος της λήθης. Πόσο στ’ αλήθεια έχουμε σφάλλει. Ο τρόμος, η ύβρις, η άρνηση κάθε ίχνους πολιτισμού, ορθώνονται μπροστά μας με περισσήν αναίδεια... Το ήθος, έχει πεταχτεί σαν άχρηστο σκουπίδι της μανιώδους κατανάλωσης που μας διαφεντεύει. Ο εφιάλτης, που έλαβε σάρκα, οστά κι ένα χαμόγελο αυτάρεσκο έχει όνομα, είναι το Κράτος.... Μιλώντας για την Αριστερά μου, λέγω στους συνοδοιπόρους μου: Μη λησμονείτε σύντροφοι και συντρόφισσες, πως τούτο τον κόσμο τον σώζουν μονάχα οι τρελοί και οι προφήτες. Αυτοί τον σπρώχνουν προς τα μπρος, αυτοί γιατρεύουν τις πληγές του, που ματώνουν ή έχουν κακοφορμίσει. Οι "καθώς πρέπει", σέρνονται πέρα δώθε στον κόσμο και τον σκονίζουν μονάχα. Οι παντιέρες της Αριστεράς μου, θέλω να είναι πολύχρωμες, στολισμένες με τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου. Να δείχνουν πως η Ανοιχτή Κοινωνία της Αριστερής Πρότασης είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους εθνικισμούς και προκαταλήψεις λόγω γλώσσας, φυλής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή σεξουαλικής επιλογής. Η Αριστερά μιου, οφείλει να τιμά και να αναγνωρίζει τις μειονοτικές κοινότητες στη χώρα μου, αλλά και στην πιο πλατειά πατρίδα την Ευρώπη. Γιώργος Δούδος Mάιος 2023/Ιούλιος 2024