ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗ ΜΕΓΓΕΝΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ… ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ

Οι Εβραίοι, που από τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισαν να φθάνουν στην οθωμανική Παλαιστίνη, προκειμένου να μην αφανιστούν από τους Κοζάκους και την ‘Οχράνα’ (μυστική υπηρεσία του Τσάρου), που είχε βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο για τα δεινά της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στα πρόσωπα των Εβραίων, αναζητούσαν ειρήνη και ησυχία. Μάλιστα η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν εντελώς άμαθοι σε πολεμικές αντιμαχίες. Σε αντίθεση με τις προθέσεις τους και παρά τις ειρηνικές σχέσεις που είχαν δημιουργήσει με τους Άραβες της Παλαιστίνης, κυρίως με εκείνους που είχαν προσλάβει ως εργάτες γης στα κιμπούτς και στα μοσάβ, αντιμετώπισαν αρκετά σύντομα εχθρότητα και επιθετικότητα, από τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης. Στα πλαίσια της Κοινωνίας των Εθνών και μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η άλλοτε οθωμανική Παλαιστίνη περιήλθε κατά το σύστημα της εντολής, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Διακήρυξη Μπάλφουρ (2 Νοεμβρίου 1917) είχε προτείνει την Παλαιστίνη ως πατρίδα για τους μέχρι τότε «απάτριδες» Εβραίους. Ο Σιωνισμός υπήρξε καρπός του κινήματος των εθνικισμών που είχε κατακλύσει την Ευρώπη. Αυτό που είχε συμβεί με τους Εβραίους της Διασποράς είχε συμβεί την ίδια περίοδο στους περισσότερους λαούς, που αποζητούσαν πατρίδα ανεξάρτητη και ελεύθερη από τις άλλοτε κραταιές πολυεθνικές αυτοκρατορίες. Από το Νοέμβριο του 1918, ως απάντηση στην Διακήρυξη Μπάλφουρ εμφανίστηκε η εθνικιστική αντίδραση των Αράβων της Παλαιστίνης, που εναντιώνονταν στην προοπτική ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους στα πατρογονικά ιστορικά εδάφη του Λαού Ισραήλ. Η εχθρότητα των Αράβων στην εβραϊκή μετανάστευση είχε οδηγήσει σε πάρα πολλά περιστατικά βίας. Αναφέρομαι σε ορισμένα απ’ αυτά: Οι ταραχές του Νέμπι Μούσα το 1920, οι ταραχές στη Γιάφα το 1921, γενικότερες ταραχές στην Παλαιστίνη το 1929, η αραβική εξέγερση των ετών 1936 έως 1939 στην Παλαιστίνη. Η αμέσως προηγούμενη εξέγερση των Αράβων αντιμετωπίστηκε από τις βρετανικές δυνάμεις και είχε καταπνιγεί με περίπου 5.000 Παλαιστίνιους νεκρούς. Μετά την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών του 1947 για τον διαμοιρασμό της Παλαιστίνης και την ίδρυση ενός εβραϊκού και ενός αραβικού κράτους, υπήρξε εκ νέου βίαιη αντίδραση εκ μέρους των Παλαιστίνιων Αράβων, οι οποίοι επ’ ουδενί ήθελαν ένα εβραϊκό κράτος. Είναι γνωστό, ότι μετά την επίσημη κήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948, την επομένη ακριβώς μέρα, γειτονικές αραβικές χώρες επιτέθηκαν με έναν πόλεμο, πλήρους κλίμακας, προκειμένου να «σβήσουν» από τον χάρτη το Ισραήλ! Το Ισραήλ αντιμετώπισε με επιτυχία την αραβική επιθετικότητα. Μετά απ’ αυτό το γεγονός, περίπου 700.000 Άραβες της Παλαιστίνης, που οι οικισμοί και τα χωριά τους είχαν περιέλθει στην επικράτεια του Κράτους του Ισραήλ, εγκατέλειψαν το Ισραήλ, είτε από φόβο αντιποίνων, είτε μετά από πίεση και έγιναν πρόσφυγες κυρίως στο Λίβανο και στην Ιορδανία. Το φαινόμενο της παλαιστινιακής βίας, αποτελεί την πολιτική αντίδραση κατ’ αρχάς στην ίδρυση εβραϊκού κράτους στην άλλοτε οθωμανική και κατόπιν υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη και μετά την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ το 1948, στην εξάλειψη αυτού του κράτους και στην εκδίωξη των Εβραίων από την αποκλειστικά αραβική Παλαιστίνη. Κατ’ αρχήν, πρέπει να επισημανθεί, ότι υπήρχε μια πολυδιάσπαση στις οργανώσεις της Παλαιστινιακής «Αντίστασης» απέναντι στο Κράτος του Ισραήλ. Μεταξύ των διαφόρων οργανώσεων υπήρχαν ορισμένοι κοινοί στόχοι. Ένας κοινός στόχος, όπως ειπώθηκε υπήρξε και για μερικές οργανώσεις συνεχίζει να είναι η κατάργηση του Κράτους του Ισραήλ από τον χάρτη των κρατών της γης και η αντικατάσταση της ισραηλινής επικράτειας από ένα Παλαιστινιακό Κράτος. Κυρίως η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, και οι δυο ισλαμιστικές, που ο αγώνας τους έγκειται στην «κατάργηση» του Ισραήλ! Το σύνθημα που ακούγεται ιδίως τον τελευταίο καιρό από Παλαιστίνιους και φιλοπαλαιστίνιους δυτικών χωρών και της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό και ανήκει στις πιο πάνω οργανώσεις: «Από τον ποταμό στη θάλασσα» (αγγλικά ‘from the river to the sea’). Ο ποταμός είναι ο Ιορδάνης και η θάλασσα είναι η Μεσόγειος…. Σε πιο μετριοπαθείς οργανώσεις Παλαιστινίων η απαίτηση μετριάζεται κάπως. Ζητείται η αναγνώριση ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης, με επικράτεια στα εδάφη της Ιορδανίας και της Συρίας, πριν από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών (1967), συμπεριλαμβανομένης και της Λωρίδας της Γάζας. Με άλλα λόγια, η εναλλακτική λύση αξιώνει, απομάκρυνση του Ισραήλ από τα Υψίπεδα του Γκολάν, από την Ανατολική Ιερουσαλήμ και από τα κατεχόμενα από τον ισραηλινό στρατό εδάφη της Δυτικής Όχθης. Η παραπάνω δεύτερη πρόταση εκτός από το τέλος της ισραηλινής κατοχής στην Δυτική Όχθη, προτείνει την απελευθέρωση των Παλαιστίνιων που κρατούνται σε φυλακές του Ισραήλ και την αναγνώριση του δικαιώματος της επιστροφής για τους Άραβες πρόσφυγες στους οικισμούς και στα χωριά τους εντός του Κράτους του Ισραήλ. Δύο λόγια για την Λωρίδα της Γάζας, που εδώ και ενάμιση χρόνο αποτελεί πεδίο γενικά δυσάρεστων εξελίξεων, μετά την δολοφονική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023. Η Λωρίδα της Γάζας ως το 1967 ήταν υπό αιγυπτιακή διοίκηση. Μετά τον πόλεμο των Έξη Ημερών περιήλθε υπό την κατοχή και τον έλεγχο του Ισραήλ. Το 2005 ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν απέσυρε τον ισραηλινό στρατό από την Γάζα, ενώ είχε υποχρεώσει, ακόμα και με τη χρήση βίας εκατοντάδες Εβραίους εποίκους, που είχαν εγκατασταθεί εκεί. Το 2006 έγιναν εκλογές στη Γάζα, όπως και στα υπόλοιπα παλαιστινιακά εδάφη. Στη Γάζα επικράτησε «πανηγυρικά» η ισλαμιστική Χαμάς, ενώ στα εδάφη της Δυτικής Όχθης είχε επικρατήσει η Φατάχ, με ηγέτη τον Μαχμούντ Αμπάς. Το 2007 στη Γάζα επήλθε σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων της Ανεξάρτητης Παλαιστινιακής Αρχής του Αμπάς και των δυνάμεων της Χαμάς, με επικράτηση της δεύτερης. Έκτοτε, οι κάτοικοι της Γάζας στην κυριολεξία είναι «κρατούμενοι» της Χαμάς! Επειδή οι Άραβες της Παλαιστίνης, κατά ένα μεγάλο μέρος τους αρνήθηκαν να αποδεχτούν την πραγματικότητα του Κράτους του Ισραήλ οι οργανώσεις που δημιούργησαν κατά του Ισραήλ είχαν επιλέξει την χρήση της τρομοκρατικής βίας. Αναφέρονται πιο κάτω οι παλαιστινιακές οργανώσεις, που είχαν επιλέξει την βία, ως εργαλείο πολιτικής δράσης: Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), Φατάχ, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Οργάνωση Αμπού Νιντάλ. Το 1988 η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η Φατάχ υπό την ηγεσία του Γιάσερ Αραφάτ αναγνώρισαν την ύπαρξη του Ισραήλ και αυτό οδήγησε στις διαπραγματεύσεις που είναι γνωστές ως Συμφωνίες του Όσλο (1993, 1995). Η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987 στη Γάζα, ως παράρτημα της οργάνωσης ‘Αδελφοί Μουσουλμάνοι’ της Αιγύπτου. Το ‘Χαμάς’ είναι αρτικόλεξο του τίτλου της οργάνωσης που είναι «Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης». H ‘Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ’ ιδρύθηκε το 1981, εμπνέεται από τους ‘Αδελφούς Μουσουλμάνους’, αλλά η πιο έντονη επιρροή της προέρχεται από την ‘Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν’. Η Παλαιστινιακή Τζιχάντ κυρίως δρα στην Δυτική Όχθη, με έδρα τη Τζενίν. Και οι δυο παραπάνω οργανώσεις δεν δέχονται την επίλυση του παλαιστινιακού με την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, δίπλα στο Κράτος του Ισραήλ. Μετά τις Συμφωνίες του Όσλο η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, έκαναν πολύ έντονη την επιθετικότητά τους, τόσο κατά του Κράτους του Ισραήλ και των Εβραίων όλου του κόσμου, όσο και κατά της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, με πρόεδρο τον Μαχμούντ Αμπάς. Ο Μαχμούντ Αμπάς, de facto έχει ανακηρύξει την Παλαιστινιακή Αρχή ‘Κράτος της Παλαιστίνης’, κάτι που έχει γίνει δεκτό από αρκετές χώρες, ενώ υπάρχει και έδρα του στον ΟΗΕ. Ο Μαχμούντ Αμπάς, ακολουθώντας την πολιτική του Αραφάτ, αναγνωρίζει το Κράτος του Ισραήλ, αλλά σε διάφορες περιστάσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις σε βάρος του επιθέσεις της Χαμάς και Παλαιστινιακής Τζιχάντ, εκτοξεύει σκληρές δηλώσεις κατά του Ισραήλ, κυρίως για την πολιτική των εβραϊκών αποικιών στα παλαιστινιακά εδάφη στην Δυτική Όχθη και στην κατάληψη παλαιστινιακών συνοικιών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ από ακραίους θρήσκους Εβραίους. Η επίθεση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου 2023 εκτός από τη δολοφονία Ισραηλινών πολιτών και ορισμένων αλλοδαπών κατοίκων του Ισραήλ συμπεριέλαβε και την ομηρία ακόμα και βρεφών. Αυτή η πράξη της Χαμάς προκάλεσε την επίθεση του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας, προκειμένου να εξαλειφθεί η τρομοκρατική οργάνωση, με πλήθος όμως θυμάτων αμάχων και βρεφών. Θα πρέπει με επίταση να επισημανθεί, ότι δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η Χαμάς στη Γάζα, εκτός του ότι από το 2006 έχει δημιουργήσει μια μεγάλη ανοιχτή φυλακή, με έγκλειστους τους κατοίκους της, Μουσουλμάνους κατά κύριο λόγο και μια μικρή μειονότητα Χριστιανών, διαφόρων ομολογιών, έχει χρησιμοποιήσει τους αμάχους, τα νοσοκομεία, τα ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας και τα σχολεία κάθε βαθμίδας για να κρύβει οπλισμό και ρουκέτες, με τις οποίες βάλει κατά του Ισραήλ. Στην μακρά διάρκεια του πολέμου στη Γάζα, έχουν γίνει καταγγελίες, ότι η Χαμάς κλέβει φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας, που εισάγονται στην περιοχή και τα μεταπουλά στη συνέχεια σε συνθήκες μαύρης αγοράς. Το Κράτος του Ισραήλ, βρίσκεται καθηλωμένο στη μέγγενη της βίας! Αυτή την κατάσταση την έχουν προκαλέσει η Χαμάς, η Παλαιστινιακή Τζιχάντ και οι υποστηρικτές τους, όπως η σιϊτική Χεζμπολλάχ του Λιβάνου, το Ιράν των Μουλλάδων, η Υεμένη των Χούθι. Το Ισραήλ αγωνίζεται, όπως γνωρίζει πολύ να το πράττει, για την επιβίωσή του στο Έρετζ Γισραέλ (Γη του Ισραήλ) και για την ασφάλεια των πολιτών του. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος για τους Εβραίους, που επί αιώνες ήταν λαός απάτριδων, καταδικασμένος σε διωγμούς εξοντωτικούς, με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα, αλλά πολίτες του του Ισραήλ υπάρχουν, με πλήρη ισοτιμία δικαιωμάτων, Άραβες, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί, Βεδουΐνοι, Δρούζοι, Κιρκάσιοι κ.ά.. Ισραηλινοί Άραβες και Δρούζοι κυρίως, στελεχώνουν τις Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ, όπως και το Διπλωματικό Σώμα της χώρας. Στην Κνεσσέτ υπάρχουν μέλη που ασκούν οξεία κριτική στην κυβέρνηση Νετανιάχου, χωρίς να φονεύονται από τρομοκράτες ή να φυλακίζονται. Μπορεί η κυβέρνηση Νετανιάχου με επιλογές της να προκαλεί ανησυχίες και να δέχεται δικαιολογημένες έντονες κριτικές, ότι θέτει σε κίνδυνο τη Δημοκρατία στη χώρα. Αλλά, ευτυχώς, δεν έχει επιβληθεί δικτατορία στο Ισραήλ. Υπάρχουν εφημερίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ασκούν ελεύθερα ερευνητική δημοσιογραφία και αποκαλύπτουν κάθε τόσο τις απαράδεκτες επιλογές της κυβέρνησης Νετανιάχου, ακραίων υπουργών της που εμφορούνται από τις ιδέες του Ραβίνου Καχάνε χωρίς να το κρύβουν, όπως και μέλη της Κνεσσέτ που επίσης είναι απροκάλυπτα «Καχανιστές». Ο Αντισημιτισμός είναι παράγωγο του χριστιανικού αντι-ιουδαϊσμού. Οι ρίζες του βρίσκονται στην χριστιανική Ανατολή, όσο και στη Δύση. Η μεγάλη μορφή της Μεταρρύθμισης, ο Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) υπήρξε ακραίος αντισημίτης. Το έργο του Λουθήρου “Von der Juden und Ihren Lügen” (‘Για τους Ιουδαίους και τα ψέματά τους’) (1543) υπήρξε κλασικό για την αντισημιτική ιδεολογία. Μάλιστα αυτό το έργο του Λουθήρου επανεκδόθηκε την περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας και διαδόθηκε ως ντοκουμέντο κατά των Εβραίων. Στο Ισλάμ δεν είχε εμφανιστεί εξ αρχής η επιθετικότητα κατά των Εβραίων, που είχε εδραιωθεί μεταξύ των Χριστιανών, από τον 4ο αιώνα και μετά. Ο Προφήτης Μωάμεθ είχε εισαγάγει στην αρχή την κατεύθυνση της Ιερουσαλήμ, για την προσευχή των Μουσουλμάνων. Η Μέκκα ήταν δεύτερη και κατοπινή επιλογή, που εδραιώθηκε. Στο Κοράνιο συναντούμε την εξής αναφορά: «Αναλογιστείτε, όταν ο Μωυσής είπε στο λαό του: ‘Λαέ μου, να θυμάστε τη χάρη του Αλλάχ προς εσάς, όταν όρισε από ανάμεσά σας Προφήτες και σας έκανε κυρίαρχους και σας έδωσε, όσα δεν είχε δώσει σε κανέναν άλλο από τους λαούς του κόσμου. Λαέ μου, εισέλθετε στους Αγίους Τόπους, που προόρισε ο Αλλάχ για σας και μην τους εγκαταλείψετε, γιατί τότε θα καταστραφείτε’» (Κοράνιο σούρα Αλ Μάιντα 5:20-21). Τα παραπάνω εδάφια του Κορανίου, καθιστούν σαφές, ότι ο Θεός «δεν είχε δώσει (αυτή τη γη), σε κανέναν άλλο μεταξύ των λαών του κόσμου», εκτός από τον Λαό Ισραήλ. Από τα εδάφια αυτά, και από άλλες παρόμοιες αναφορές, γίνεται κατανοητό, ότι η Ιερουσαλήμ, είναι μια ιερή πόλη, σύμφωνα με την βούληση του Θεού, αλλά δεν είναι μια ιερή ισλαμική πόλη, λόγω του γεγονότος, ότι η ιερότητά της είχε καθιερωθεί πολύ πιο πριν, από την ιστορική εμφάνιση του Ισλάμ (621 μ. Χ.). Τα παραπάνω εδάφια καθιστούν σαφές, ότι ο Θεός «δεν είχε δώσει (αυτή τη γη), σε κανέναν άλλο μεταξύ των λαών του κόσμου», εκτός από τον Λαό Ισραήλ. Από τα εδάφια αυτά, και από άλλες παρόμοιες αναφορές, γίνεται κατανοητό, ότι η Ιερουσαλήμ, είναι μια ιερή πόλη, σύμφωνα με τον Θεό, αλλά δεν είναι μια ιερή ισλαμική πόλη, λόγω του γεγονότος, ότι η ιερότητά της είχε καθιερωθεί πολύ πριν, από την ιστορική εμφάνιση του Ισλάμ. Η αμφισβήτηση εκ μέρους Μουσουλμάνων του δικαιώματος των Εβραίων να εγκατασταθούν στην πατρογονική γη τους, εμφανίστηκε “πανηγυρικά”, στην διακήρυξη της οργάνωσης “Αδελφοί Μουσουλμάνοι” της Αιγύπτου το 1928. Ο νεαρός Γιάσερ Αραφάτ, ως φοιτητής στο Κάιρο, όπου είχε γεννηθεί, όχι απλά ήταν μέλος των ‘Αδελφών Μουσουλμάνων’, αλλά το 1948, στον πόλεμο των συνασπισμένων αραβικών δυνάμεων, κατά του νεόφυτου Κράτους του Ισραήλ, συμμετείχε ως εθελοντής, στο ένοπλο σώμα που είχαν οργανώσει οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατά του Ισραήλ. Η άρνηση του δικαιώματος των Εβραίων για μια πατρίδα στην Παλαιστίνη, υιοθετήθηκε και από τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ Μοχάμεντ Αμίν Αλ Χουσεϊνί. Ο Αλ Χουσεϊνί υπήρξε “λάτρης” του Χίτλερ και του Ράιχ. Έγινε δεκτός στο Βερολίνο με τιμές αρχηγού κράτους, αποδεχόταν τις ναζιστικές επιλογές για την καταστροφή των Εβραίων από προσώπου γης. Ο Αλ Χουσεϊνί ενθάρρυνε την δημιουργία στην Βοσνία σώματος Μουσουλμάνων, που εντάχθηκαν στα γερμανικά SS και στήριζαν τη ναζιστική κατοχή στην Γιουγκοσλαβία. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κατηγορήθηκε ως εγκληματίας πολέμου, αλλά ο Νάσερ του προσέφερε καταφύγιο στην Αίγυπτο, όπου συνέχισε από ραδιοφώνου τους μύδρους κατά των Εβραίων και του Κράτους του Ισραήλ μέχρι το θάνατό του. Οι Άραβες Χριστιανοί, κυρίως οι Ελληνορθόδοξοι, διαθέτουν αρκετά «πυρομαχικά» για να καλλιεργούν τον αντισημιτισμό τους, από πατερικά κείμενα κατά των Εβραίων μέχρι «λαοφιλείς ύμνους» κυρίως της Μεγάλης Εβδομάδας. Οι Άραβες Μουσουλμάνοι καλλιεργούν το αντισημιτικό μίσος τους, με επίκληση ορισμένων χαντίθ, (συλλογές αποφθεγμάτων του Προφήτη Μωάμεθ και περιστατικών από την ζωή του), παρόλο που αμφισβητείται αυθεντικότητά τους! Αναφέρω τα χαντίθ από την συλλογή Sahih al-Bukhari 2926, από τη συλλογή Sahih Muslim 2921, 2922, που είναι χαρακτηριστικά και αναφέρονται στον εξολόθρευση των Εβραίων από τους Μουσουλμάνους, κατά τα έσχατα της Ιστορίας. Όπως προειπώθηκε, το κύρος των χαντίθ αμφισβητείται έντονα, ως πηγή της ορθής μουσουλμανικής πίστης, ενώ από τα χιλιάδες χαντίθ που υπάρχουν εγκατεσπαρμένα σε διάφορες συλλογές, «ορθόδοξοι» Μουσουλμάνοι λόγιοι έχουν καταλήξει ότι αν από τις χιλιάδες πεντακόσια είναι μόνο αυθεντικά, αποτελεί ένα ζήτημα! Είναι χαρακτηριστικό, ότι το έμβλημα της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής ή του Παλαιστινιακού Κράτους, όπως αυτοπροσδιορίζεται, η διοίκηση του Μαχμούντ Αμπάς, είναι όμοιο με αρκετών αραβικών άλλων κρατών. Απεναντίας, τα εμβλήματα της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ αναδεικνύουν τον χαρακτήρα τους ως οργανισμών ένοπλης βίας και καταδεικνύουν ό,τι διακηρύττουν, ότι δεν συμβιβάζονται με την ύπαρξη του Ισραήλ στην κοινωνία των Εθνών και των Κρατών της Διεθνούς Κοινότητας. Το Ισραήλ είναι πιεσμένο στην μέγγενη της βίας, κάτι που η πλειοψηφία των πολιτών και των κατοίκων του Κράτους του Ισραήλ δεν επιθυμεί, που έχουν στήσει Άραβες που λατρεύουν την βία και την τρομοκρατία…. ©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ 27/05/2025

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ!

Στην Δυτική Καθολική Εκκλησία έχει διαμορφωθεί ένας τρόπος «αγιοποίησης» των ανθρώπων του Θεού, αρκετά «εξορθολογισμένος», σύμφωνα με την επικράτηση ενός «δικαιοκρατικού» συστήματος στην Καθολική Λατινική Εκκλησία. Μάλιστα στην Δυτική Εκκλησία υπάρχει και διαβάθμιση των «αγίων»: Πρώτο στάδιο είναι η «μακαριοποίηση» και τελικό στάδιο η αγιοποίηση, με «αντικειμενικά κριτήρια»! Απεναντίας στην Εκκλησία της Ανατολής, χωρίς εξαίρεση ως προς τις επιμέρους παραδόσεις τους, (αναφέρομαι στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, στην Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία, στην Αποστολική Αρμενική Εκκλησία, στην Συρο-ορθόδοξη Εκκλησία, στην αρχαία Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής, αλλά και στην Μαρωνιτική Εκκλησία, που έχει επηρεασθεί αρκετά από δυτικές μορφές ευσέβειας), το κριτήριο αναγνώρισης ενός ανθρώπου ως Αγίου, είναι η μαρτυρία της συνειδήσεως του Λαού του Θεού. Λέγοντας Λαός του Θεού αναφερόμαστε στους κληρικούς, στους λαϊκούς και στους μοναχούς, γυναίκες και άνδρες. Ο Λαός του Θεού σε περιορισμένη και συγκεκριμένη περιοχή γεωγραφικά μαρτυρεί ότι ο «άλφα» ή η «δείνα» είναι άνθρωποι αγιασμένοι, άνθρωποι του Θεού. Δεν είναι αναγκαίο να είναι «θαυματουργοί» ή να διέθεταν ενόσω ζούσαν «περίεργα» ή «εξαιρετικά» χαρίσματα. Αυτή η μαρτυρία αρκεί. Υπάρχουν περιπτώσεις που η μαρτυρία της συνειδήσεως του Λαού του Θεού επεκτείνεται σε ευρύτερες περιοχές, υπερβαίνει σύνορα χωρών, γιατί απλά έτσι τα οικονομεί ο Θεός μέσω του Παρακλήτου. Θα αναφέρω μόνο τρεις τέτοιες περιπτώσεις: Ο άγιος Νεκτάριος ο Αιγίνης είναι πολύ αγαπητός μεταξύ των πιστών της Ορθόδοξης Ρωσικής Εκκλησίας, αλλά και της Υπερόριας Ρωσικής Ορθόδοξης. Στην Ελλάδα ιδιαίτερα αγαπητός είναι ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως της Κριμαίας. Ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ έχει γίνει εξαιρετικά αγαπητός μεταξύ Ρουμάνων πιστών. Στην διαδρομή της ιστορίας «η Οδός» του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, μετά την παύση των διωγμών κατά των Χριστιανών, δέχθηκε αρνητικές επιρροές και έλαβε κατ’ άνθρωπον, το σχήμα ενός θρησκευτικού θεσμού. Πρόκειται για το φαινόμενο της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας και την καθιέρωσή της ως θεσμικής θρησκείας ενός κράτους. Στο ελληνικό Σύνταγμα η Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως «επικρατούσα θρησκεία» στην Ελλάδα. Έχουν διατυπωθεί αρκετές εξωραϊστικές εικόνες, για να δικαιολογήσουν το σφιχταγκάλιασμα της εκκλησίας από το κράτος, αλλά κατά τη γνώμη μου, η ανθρώπινη διάσταση της εκκλησίας είναι πληγωμένη βαθιά απ’ αυτή την κατάσταση και όσα κι αν είναι τα προνόμια, με τα οποία την έχει προικίσει ο Καίσαρας δεν μειώνουν την «αποστασία» από το Ευαγγέλιο και δεν παύουν να θλίβουν το Άγιο Πνεύμα. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, κάτι που θα συμβαίνει είμαι βέβαιος και σε άλλες χώρες, που η «εθνική ορθόδοξη» Εκκλησία έχει δύναμη, διαθέτει επιρροή και προνόμια, η «λειτουργία» της συνειδήσεως του Λαού του Θεού έχει τεθεί «υπό κηδεμονία» ή και «υπό απαγόρευση», εκ μέρους των Επισκόπων, που συμπεριφέρονται ως δεσποτικοί δυνάστες κλήρου και λαού! Συμπεριφέρονται, κυρίως οι επαρχιούχοι επίσκοποι, που ονομάζονται Μητροπολίτες, απέναντι στο Πρεσβυτέριο και στους Λαϊκούς, λες και είναι «ποίμνιο» αλόγων ζώων, που οφείλουν να υπακούν τυφλά στον Δεσπότη, χωρίς αντιρρήσεις. Από την άλλη μεριά, οι λαϊκοί, γυναίκες και άνδρες δεν διαθέτουν θεολογική παιδεία, ενώ η πλειοψηφία των θρησκευόμενων είναι προσκολλημένοι σε μια στρεβλή υπακοή σε «γεροντάδες» και κατ’ επέκταση σε κάθε ρασοφόρο, που εύκολα τους χειραγωγεί. Οι εξαιρέσεις μεταξύ των Μητροπολιτών της Ελλαδικής Εκκλησίας είναι τόσο λίγες, που αδυνατούν να επιφέρουν αλλαγή στον τρόπο διακονίας του Λαού του Θεού, εντός του οποίου υπάρχουν και οι Επίσκοποι, άσχετα αν δεν το παραδέχονται, διότι αρκετοί θεωρούν ότι τους μειώνει κάτι τέτοιο. Κατά την περίοδο των Μέσων Χρόνων, που η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν στην ακμή της, ο Καίσαρας συχνά επενέβαινε σε ζητήματα της Εκκλησίας. Και τότε, χάριν «κρατικών σκοπιμοτήτων» ή δημιουργίας μύθων, η συνείδηση του Λαού του Θεού παραμεριζόταν ή φιμωνόταν απόλυτα, ιδίως σε θέματα «αγίων» της Εκκλησίας. Ο Κωνσταντίνος, που μετέφερε την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας από την Δύση στην Ανατολή και μετέτρεψε το Βυζάντιο σε «Νέα Ρώμη» και «Κωνσταντίνου Πόλι», την γνωστή Κωνσταντινούπολη, αναγνωρίστηκε ως Άγιος για την Ορθόδοξη Εκκλησία και του αποδόθηκε μάλιστα ο τίτλος του ισαποστόλου. Η Εκκλησία της Ρώμης τον Κωνσταντίνο δεν τον συγκαταλέγει μεταξύ των αγίων της, ενώ η μητέρα του Ελένη κοσμεί το αγιολόγιο της Δύσης. Ο Κωνσταντίνος βαρύνεται με φοβερά εγκλήματα. Κυρίως εκείνο που σκιάζει τη μνήμη του είναι η δολοφονία του γιου και της συζύγου του. Είναι αλήθεια πως με το διάταγμα της ανεξιθρησκείας που καθιέρωσε η Εκκλησία των μαρτύρων και των διωγμών κατά κάποιο τρόπο ανάσανε. Επίσης, μολονότι ο ίδιος δεν ήταν Χριστιανός, συγκάλεσε την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, πριν από 1700 χρόνια και ανεξάρτητα από τις προσωπικές προθέσεις του συνέβαλε αποφασιστικά στην διατήρηση της εκκλησιαστικής ενότητας και προεχόντως στην διατύπωση του ορθοδόξου δόγματος. Ο Κωνσταντίνος μεταστράφηκε στο Χριστιανισμό λίγο πριν πεθάνει και μάλιστα η βάπτισή του έγινε από το Επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο, που ανήκε στους «Ομοιουσιανούς», μετριοπαθή ομάδα Αρειανών, δηλαδή δεν βαπτίστηκε καν ως Ορθόδοξος Χριστιανός! Μία άλλη περίπτωση αγιοποίησης αυτοκράτορα, που πρέπει να αγνόησε την συνείδηση του Λαού του Θεού, αλλά έγινε για την εξυπηρέτηση «ύψιστων κρατικών συμφερόντων», είναι αυτή που αφορά τον Θεοδόσιο τον Μέγα. Ο Θεοδόσιος είναι ο αυτοκράτορας που καθιέρωσε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία στο Βυζάντιο. Αυτό το συμβάν εδραίωσε την καθιέρωση της Εκκλησίας ως θεσμικής θρησκείας και υπήρξε η αφετηρία της αποστασίας από το Ευαγγέλιο του Χριστού εξαιτίας της εκκοσμίκευσης. Επί πλέον, ο Θεοδόσιος βαρύνεται με το έγκλημα της μαζικής δολοφονίας Θεσσαλονικέων, που ορισμένοι ανάγουν σε 15.000 (390)! Ερωτηματικά θα μπορούσαν να εγερθούν όσον αφορά και την αγιοποίηση του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας, κατά πόσο η αναγνώριση του αυτοκρατορικού ζευγαριού ήταν απόρροια της συνείδησης του Λαού του Θεού ή αξίωση του Παλατιού! Στην εποχή μας, η μαρτυρία της συνειδήσεως του Λαού του Θεού περί των αγίων ανθρώπων, τουλάχιστον στην ελληνορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, αγνοείται κατά κανόνα εξοργιστικά από διάφορους Μητροπολίτες ή υπεροχικούς κληρικούς, όπως ονομάζονται συνήθως αρχιμανδρίτες, που μπορούν και μανιπουλάρουν τα ποίμνια των θρησκευόμενων. Θα αναφερθώ σε μια περίπτωση, που κατά την γνώμη μου καταδεικνύει το ζήτημα. Τον Απρίλιο του 1822, η εξέγερση κατά της οθωμανικής εξουσίας του Βερμίου, με επίκεντρο τη Νάουσα, καταστάλθηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα. Ανάμεσα στα άλλα μέτρα κατά των επαναστατών, κάτω από ένα πλατάνι στη Νάουσα, άνδρες Χριστιανοί που συλλαμβάνονταν αποκεφαλίζονταν. Μαρτυρίες που διασώθηκαν αναφέρουν περισσότερους από 1200 άνδρες. Έκτοτε και ιδίως από το 1912 και μετά που η οθωμανική εξουσία εξέλιπε, στη συνείδηση των κατοίκων της Νάουσας, οι άνθρωποι που αποκεφαλίστηκαν από τους Οθωμανούς αναφέρονταν ως εθνομάρτυρες και ως τέτοιοι τιμούνταν. Το ίδιο συνέβαινε και για τις νεαρές γυναίκες, που κατά τον θρύλο, προτίμησαν να αυτοκτονήσουν, ορισμένες κρατώντας τα μωρά τους στην αγκαλιά, στον καταρράκτη Στουμπάνοι του ποταμού Αράπιτσα που διασχίζει τη Νάουσα, προκειμένου να αποφύγουν τον εξανδραποδισμό και την δουλεία. Το 2011 με πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμονος-Ιωάννη Καλπακίδη, που εκλέχτηκε μητροπολίτης το 1994, η τεράστια ομάδα των εθνομαρτύρων της Νάουσας, που προσδιορίστηκαν με ακρίβεια σε 1241 κατατάχτηκαν στο αγιολόγιο της Εκκλησίας ως νεομάρτυρες πλέον. Οι κάτοικοι της Νάουσας τιμούσαν αυτούς τους ανθρώπους, αλλά κανένας «ευσεβής» ή πιο σωστά ομάδα ευσεβών κατοίκων της πόλης, επί δεκαετίες, δεν είχαν αποκτήσει συνείδηση, ότι αυτοί οι άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και πέντε ιερείς, είχαν χάσει τη ζωή τους, υπερασπιζόμενοι την πίστη τους. Έπρεπε να έρθει στην περιοχή ο κ. Καλπακίδης ως μητροπολίτης και οργισμένοι περί αυτόν στα γραφεία της Μητροπόλεως, για να ανακαλυφθεί, ότι οι εθνομάρτυρες της Νάουσας ήταν και νεομάρτυρες της Εκκλησίας! Βέβαια, σε μια θεσμική εκκλησία, που διαθέτει ποικίλα προνόμια και λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, παρά τις ανάγκες της κοινωνίας, για τις οποίες η μητροπολιτική ποιμαντική παραμένει αδιάφορη, τουλάχιστον κατά κανόνα, το πλήθος της τοπικής αγιολογίας θεωρείται «ευλογία», επιφέρει διακρίσεις υπέρ του Μητροπολίτη, κάτι σαν την «παραγωγικότητα» σε υπηρεσίες και επιχειρήσεις, ενώ συχνά εμφανίζεται και μια ιδιότυπη ποιμαντική, αυτή της «λειψανο-λατρείας» και της περιφοράς «ιερών λειψάνων» δι’ ανταλλαγής μεταξύ Μητροπόλεων ή μονών του Αγίου Όρους κυρίως! Νομίζω, ότι όσα εκτίθενται πιο πάνω, δίνουν απαντήσεις και ως προς την «αγιοποίηση» του Κωνσταντίνου του Μεγάλου βασιλέως στις εκκλησίες της Ανατολής.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΤΑΝΤΟΥΡΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΤΕΝΤΙ ΚΑΤΖ

Στη διάρκεια του πρώτου αραβοϊσραηλινού πολέμου, που για τους Εβραίους του Ισραήλ είναι ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, ενώ για τους Άραβες της Παλαιστίνης, που τα χωριά και οι οικισμοί τους είχαν περιληφθεί στην επικράτεια του Κράτους του Ισραήλ είναι η «Νάκμπα», που σημαίνει «Καταστροφή», «Ξεριζωμός», δεν μάχονταν μεταξύ τους άγγελοι, ούτε άγιοι. Σε πολλές περιπτώσεις οι μαχητές και των δύο πλευρών, Εβραίων και Αράβων είχαν λησμονήσει την ανθρωπιά και φέρονταν σαν τέρατα της κόλασης! Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας του 1948 έχει μια εξαιρετικά μελανή και ματωμένη σελίδα, που είναι νωπή ακόμα και βαραίνει τους Ισραηλινούς Εβραίους και συγκεκριμένα τους μαχητές της Χαγκάνα, στην Ταξιαρχία Αλεξανδρόνι. Στις 22 και 23 Μαΐου 1948 οι Εβραίοι στην κυριολεξία έσφαξαν τους Παλαιστίνιους κατοίκους ενός μικρού χωριού, της Ταντούρα, κοντά στη Χάιφα, μολονότι είχαν παραδοθεί στη Χαγκάνα. Οι κάτοικοι της Ταντούρα ήταν περίπου 1500. Ο αριθμός των σφαγιασμένων νεκρών παραμένει αδιευκρίνιστος. Οι νεκροί κυμαίνονται από κάποιες δεκάδες έως δυο εκατοντάδες και περισσότεροι… Ένας Εβραίος μεταπτυχιακός φοιτητής της Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Χάιφα, ο Τέντι Κατζ, ερευνούσε την «σφαγή της Ταντούρα». Οι προφορικές μαρτυρίες επιζώντων της Ταντούρα, όταν δημοσιοποιήθηκαν αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό. Ο Κατζ στα πλαίσια της μεταπτυχιακής του έρευνας έλαβε συνεντεύξεις και από βετεράνους της Ταξιαρχίας Αλεξανδρόνι, που αντιμετωπίστηκαν πέρα ως πέρα αρνητικά. Το 1922 γυρίστηκε ντοκιμαντέρ με τίτλο “Tantura”. Σ’ αυτό έλαβαν μέρος αρκετοί Ισραηλινοί βετεράνοι που είχαν δηλώσει ότι πράγματι είχε γίνει η σφαγή στο χωριό Ταντούρα, μετά την παράδοσή του στην Χαγκάνα. Το 2023 το “Forencic Architecture”, δημοσίευσε μια έρευνα που είχε αναλάβει στην περιοχή και κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι στις παραλίες Τελ Ντορ υπήρχαν τρεις πιθανοί τάφοι, που συνδέονταν με την σφαγή της Ταντούρα! (Η Forensic Architecture είναι μια διεπιστημονική ερευνητική ομάδα με έδρα το Πανεπιστήμιο Ερευνών Goldsmiths, τμήμα του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, που χρησιμοποιεί αρχιτεκτονικές τεχνικές και τεχνολογίες, για τη διερεύνηση περιπτώσεων κρατικής βίας και παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Η ομάδα διευθύνεται από τον Βρετανοϊσραηλινό Αρχιτέκτονα Eyal Weizman). Οι περιπέτειες του Teddy Katz Τον Ιανουάριο του 2000, ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Amir Gilat είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο στην εφημερίδα Ma’ariv, που αναφερόταν στα γεγονότα στην Ταντούρα. Σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο του άρθρου βασιζόταν στα ευρήματα της μεταπτυχιακής διατριβής του Κατζ, που είχε κατατεθεί στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα το 1998. Μετά τη δημοσίευση του άρθρου του Gilat, βετεράνοι της Ταξιαρχίας Αλεξαντρόνι διαμαρτυρήθηκαν και σε επόμενο φύλο της εφημερίδας, ο Gilat σε άρθρο του που αφορούσε τα περιστατικά της Ταντούρα περιέλαβε την γραπτή διαμαρτυρία των βετεράνων, που ισχυρίζονταν, ότι ουδέποτε είχε συμβεί η σφαγή στο χωριό. Οι ίδιοι βετεράνοι καταμήνυσαν τον Teddy Katz για συκοφαντική δυσφήμιση εις βάρος τους, και αξίωναν από τον Κατζ να τους καταβάλλει αποζημίωση μεγαλύτερη από 300.000 δολάρια. Στην δικαστική διαδικασία που ακολούθησε, ο Κατζ ήρθε σε συμβιβασμό με τους αντιδίκους του και δήλωσε ότι τα στοιχεία της διατριβής του ήταν ανακριβή. Το Πανεπιστήμιο ακύρωσε την διατριβή του Κατζ, η οποία είχε λάβει βαθμό 97% και απαίτησε να υποβάλλει αναθεωρημένη την εργασία του. Εν τέλει έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, όχι όμως ερευνητικού χαρακτήρα. Ο ιστορικός Ιλάν Παπέ είχε υποστηρίξει τον Κατζ και την εργασία του, που είχε προκαλέσει στους Ισραηλινούς βετεράνους την απόφαση να τον οδηγήσουν στο δικαστήριο. Ο Παπέ ισχυριζόταν, ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η σφαγή έλαβε χώρα. Το 2004, ο Ισραηλινός ιστορικός Μπένι Μόρις είχε ερευνήσει επισταμένα την διαμάχη, όσον αφορά την «υπόθεση Ταντούρα» και η δήλωση που έκανε είναι ενδεικτική του προβλήματος που είχε ανακύψει: Τα συμπεράσματά μου, μου αφήνουν «ένα βαθύ αίσθημα ανησυχίας». Η απόψή του ήταν, ότι ενώ δεν είναι σαφές αν πράγματι συνέβη η σφαγή στην Ταντούρα ή όχι, δεν υπήρχε αμφιβολία, ότι είχαν διαπραχθεί εγκλήματα πολέμου από τις εβραϊκές δυνάμεις (Χαγκάνα) και ότι το χωριό εκκαθαρίστηκε βίαια από τους Άραβες κατοίκους του. Ο Μόρις είχε δηλώσει, ότι πιστεύει πως μια γυναίκα του χωριού είχε βιαστεί, ενώ μέλη της Ταξιαρχίας Αλεξανδρόνι μπορεί να εκτέλεσαν αιχμαλώτους πολέμου και να είχαν προβεί και σε κάποιες λεηλασίες· αυτά με βάση μια στρατιωτική έκθεση, που χρησιμοποιεί την εβραϊκή λέξη khabala (σαμποτάζ). ©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ 15/05/2025 Στη φωτογραφία αιχμάλωτοι Άραβες της Χαγκάνα στην Ταντούρα.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΕΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ…

"Εν μέσω της απρόκλητης επιθετικότητας, καλούμε τους Άραβες κατοίκους του Κράτους του Ισραήλ να επιστρέψουν στους τρόπους ειρήνης και να διαδραματίσουν το ρόλο τους στην ανάπτυξη του κράτους, με πλήρη και ισότιμη ιθαγένεια και τη δέουσα εκπροσώπηση στα όργανα και τους θεσμούς του - προσωρινά ή μόνιμα. Προσφέρουμε ειρήνη και ενότητα σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να συνεργαστούν με το ανεξάρτητο εβραϊκό έθνος για το κοινό καλό όλων". (Απόσπασμα από την Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ, 14 Μαΐου 1948) Ένας σημαντικός Εβραίος στοχαστής του 20ου αιώνα, ο Martin Buber (1878-1965), είχε ως όραμα για την οικοδόμηση των σχέσεων Εβραίων και Αράβων σε «μια χώρα των δύο λαών» (Martin Buber; A Land of two Peoples. The University of Chicago Press, 2005)! Τελικά, οι εξελίξεις οδήγησαν στην απόφαση 181/29 Νοεμβρίου 1947, της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, για την ίδρυση στην Παλαιστίνη δύο κρατών, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού. Στις 14 Μαΐου του 1948 ιδρύθηκε το Κράτος του Ισραήλ και ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν στο Τελ Αβίβ ανακοίνωσε πανηγυρικά την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Την επόμενη ακριβώς μέρα, στις 15/05/1948 ένοπλες δυνάμεις συνασπισμένων αραβικών κρατών, εισήλθε στην επικράτεια του κατά το διεθνές δίκαιο νεόφυτου ανεξάρτητου κράτους. Οι χώρες που συνασπίσθηκαν και επιτέθηκαν στο Ισραήλ ήταν η Αίγυπτος, η Υπεριορδανία, η Συρία, το Ιράκ. Μάλιστα η οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» της Αιγύπτου είχε προβεί σε στρατολόγηση εθελοντών για να συνδράμουν στην επίθεση. Τελικά, ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος έληξε άδοξα για τους Άραβες, με νίκη των δυνάμεων του Ισραήλ στις 10 Μαρτίου του 1949. Οι ρίζες της αραβοϊσραληνικής σύγκρουσης, που δυστυχώς επιμένει να είναι τραγικά επίκαιρη, πρέπει να αναζητηθούν περί τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν άρχισε να αναπτύσσεται το μέτωπο του εθνικισμού στην Δυτική Ευρώπη. Τότε, με αφορμή την δίκη του λοχαγού Ντρέιφους στη Γαλλία, που αποτέλεσε αποκορύφωση του επιθετικού αντισημιτισμού, ο Αυστριακός εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος Χερτζλ συνέλαβε την ανάγκη ίδρυσης ενός κράτους για τους Εβραίους. Το εβραϊκό εθνικιστικό κίνημα ονομάστηκε Σιωνισμός και η επιλογή αυτή, σε καμιά περίπτωση δεν έχει την ελάχιστη σχέση με τις δαιμονοποιήσεις που της πρόσθεσαν φαντασιακά και εντελώς αυθαίρετα κυρίως φανατικοί Χριστιανοί. Παράλληλα με τον εβραϊκό εθνικισμό και εξαιτίας της επιρροής αυτής της ιδεολογίας και σε αραβικούς λαούς, εμφανίστηκε η αραβική αντίδραση στην προοπτική ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Ο αραβικός εθνικισμός, στην αντιμαχία του απέναντι στους Εβραίους, εμφανίστηκε ενδεδυμένος είτε τον Παναραβισμό, είτε τον Πανισλαμισμό. Στις αρχές του 20ου αιώνα στην Παλαιστίνη, όπου άρχισαν να εγκαθίστανται καταδιωγμένοι από τα πογκρόμ Εβραίοι από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, αυξάνοντας την εβραϊκή παρουσία στην πατρογονική Γη του Ισραήλ, εμφανίστηκε η πρώτη σύγκρουση μεταξύ Εβραίων της Παλαιστίνης και Αράβων. Το 1947 αυτή η σύγκρουση κορυφώθηκε σε μεγάλης κλίμακας εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των δύο παλαιστινιακών κοινοτήτων. Εδώ πρέπει να ειπωθούν δυο λόγια για τον Χατζ Αμίν Αλ Χουσεϊνί, που το 1921 ανέλαβε την θέση του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ. Υπήρξε μια ισχυρή προσωπικότητα, που επηρέασε αρνητικά, κατά τη γνώμη μας την αραβοϊσραηλινή αντιμαχία. Ο Αλ Χουσεϊνί αρνήθηκε τρεις φορές τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, ακόμα και όταν οι διπλωματικές ισορροπίες ήταν ευνοϊκές για τους Παλαιστινίους. Το 1936 οι Άραβες της Παλαιστίνης είχαν εξεγερθεί κατά των Βρετανών, αλλά και κατά της Ιουδαϊκής Κοινότητας της Παλαιστίνης. Οι Βρετανοί, το 1937, με το σχέδιο Peel είχαν προτείνει την διανομή της Παλαιστίνης μεταξύ Αράβων και Εβραίων, με την δημιουργία δύο κρατών. Η αποδοχή του σχεδίου Peel θα σήμαινε κατάργηση του καθεστώτος της βρετανικής εντολής. Ο Χουσεϊνί αρνήθηκε το σχέδιο! Το 1939 οι Βρετανοί με την «Λευκή Βίβλο», είχαν προτείνει μια φιλοαραβική λύση στο παλαιστινιακό. Μάλιστα οι Εβραίοι είχαν θεωρήσει την πρόταση προδοτική σε βάρος τους. Ο Αμίν Αλ Χουσεϊνί αρνήθηκε να δεχθεί την πρόταση των Βρετανών. Ο Χατζ Αμίν Αλ Χουσεϊνί, το 1947 αρνήθηκε να αποδεχθεί την απόφαση του ΟΗΕ, που πρόβλεπε τη δημιουργία ενός αραβικού και ενός εβραϊκού κράτους στην υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Χουσεϊνί αποδείχθηκε ένθερμος θαυμαστής και υποστηρικτής του Χίτλερ. Έγινε δεκτός με τιμές αρχηγού κράτους στο Βερολίνο. Ενθάρρυνε την δημιουργία σώματος Βοσνίων Μουσουλμάνων, που εντάχθηκε στα SS και μετά το τέλος του Πολέμου είχε κηρυχθεί εγκληματίας πολέμου και αναζητούνταν να συλληφθεί. Τελικά του πρόσφερε καταφύγιο ο Νάσερ και από το Κάιρο μετέδιδε ραδιοφωνική προπαγάνδα κατά του Ισραήλ και κατά των Εβραίων! Οι Συμφωνίες του Όσλο, πρόκειται για ένα πλέγμα επί μέρους συμφωνιών μεταξύ του Κράτους του Ισραήλ και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), πρόσφεραν την ελπίδα και την προοπτική ασφαλούς συνύπαρξης του Ισραήλ και ενός Παλαιστινιακού Κράτους, δίπλα του. Τελικά, οι Συμφωνίες του Όσλο δεν έγιναν δεκτές, τόσο από ακραίους Παλαιστίνιους, όσο και από ακραίους Εβραίους. Η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ δημιουργήθηκαν ακριβώς για να καταργήσουν τους όρους των Συμφωνιών του Όσλο. Από την άλλη μεριά φανατικοί Εβραίοι, εμπνεόμενοι εν πολλοίς από ιδέες, όμοιες με του Ραβίνου Μεΐρ Καχάνε, εναντιώνονταν και συνεχίζουν να εναντιώνονται στην συνδιαλλαγή μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων! Ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, πλήρωσε με τη ζωή του το 1995 την υπογραφή της τελευταίας από τις επιμέρους συμφωνίες, που καταρτίζουν τις Συμφωνίες του Όσλο. Για τους Ισραηλινούς ο πόλεμος του 1948 για την αντιμετώπιση των συνασπισμένων αραβικών δυνάμεων που εισέβαλαν στο έδαφος του Κράτους του Ισραήλ ονομάζεται, απόλυτα δικαιολογημένα, «Πόλεμος της Ανεξαρτησίας». Κατά την ανάγνωση των συμβάντων από τους Άραβες της Παλαιστίνης, ο πόλεμος εκείνος ονομάσθηκε «Naqba», που σημαίνει «Ξεριζωμός». Είναι αλήθεια, ότι το 1948, με τον πόλεμο που ξέσπασε στο Ισραήλ μετά την επίθεση των συνασπισμένων αραβικών δυνάμεων, αρκετά αραβικά χωριά στην ισραηλινή επικράτεια άδειασαν από τους κατοίκους τους, που αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε γειτονικές χώρες, κυρίως Ιορδανία και Λίβανο, όπου ζούσαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, αρκετοί από τους οποίους λειτουργούν ακόμα. Πρέπει όμως να ειπωθεί οπωσδήποτε τούτο. Οι πόλεμοι και οι ένοπλες συγκρούσεις, πάντοτε ήταν και είναι κατάρα. Εκτός από τους ενόπλους που εμπλέκονται, η τραγικότητα ενός πολέμου, καταγράφεται ιδίως στις κυνικά λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες», όπως ονομάζονται τα θύματα μεταξύ των αμάχων, ηλικιωμένων, γυναικών και παιδιών κυρίως, που είτε χάνουν τη ζωή τους, από «αδέσποτες σφαίρες», είτε εξαιτίας του τρόμου του θανάτου, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο. Έτσι εμφανίζονται οι πρόσφυγες. Στην περίπτωση του πολέμου της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ το 1948, υπήρξε και μια προπαγάνδα από αραβικά παλαιστινιακά κέντρα, που ήταν ασυμβίβαστα με την αποδοχή της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, που διέσπειραν τον φόβο μεταξύ των Παλαιστινίων που τα χωριά και οι οικισμοί τους βρίσκονταν εντός της επικράτειας του νέου κράτους, ότι θα υποστούν διωγμούς και άλλα δεινά, οπότε η προπαγάνδα ενθάρρυνε την εγκατάλειψη και την φυγή. Με άλλα λόγια, η «naqba» των Αράβων της Παλαιστίνης, προκλήθηκε περισσότερο από τους προπαγανδιστές που ανέφερα και λιγότερο από τις αρχές του ίδιου του Ισραήλ. Το έγκλημα της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου 2023 σε βάρος πολιτών και κατοίκων του Ισραήλ και η επίθεση των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στη Γάζα, με σκοπό την πλήρη αποδυνάμωση της τρομοκρατικής Χαμάς, ανέτρεψε, εύχομαι προσώρας, κάθε ευοίωνη προοπτική ειρηνικής επίλυσης της αντιμαχίας Ισραήλ και Παλαιστινίων…. Η κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως είναι γνωστό υποστηρίζεται από ορισμένα μικρά κόμματα, που εμφορούνται από ακραίες θρησκοληπτικές ιδεολογίες, έντονα κακοποιητικές της ανθρωπιστικής ουσίας του Ιουδαϊσμού. Λ.χ. ο Ιτάμαρ Μπεν Γκβιρ, υπουργός Ασφάλειας της ισραηλινής κυβέρνησης, δεν αποκρύπτει ότι η ιδεολογία του κόμματός του είναι ο «Καχανισμός». Πρόκειται για τη νέο-σιωνιστική θρησκευτική ιδεολογία που διακήρυττε ο Αμερικανο-ισραηλινός Ραβίνος Μεΐρ Καχάνε, που είναι απόλυτα εχθρική απέναντι στους Άραβες, αρνητική σε κάθε προοπτική συμφιλίωσης και προοπτικής συνύπαρξης των δύο λαών. Παρόμοιες είναι και οι θέσεις του κόμματος του υπουργού Οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς. Ο ίδιος ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι υπόδικος έναντι της Δικαιοσύνης του Ισραήλ, και όσο διαρκεί η κρίση που προκλήθηκε μετά την 7η Οκτωβρίου 2023, οι σε βάρος του δικαστικές διαδικασίες βρίσκονται σε αναστολή. Εύλογο είναι λοιπόν να μην επιδιώκει την λύση του προβλήματος. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, δήλωσε ο Νετανιάχου ότι προτεραιότητά του είναι η καταστροφή της Χαμάς και σε δεύτερη μοίρα έρχεται η απελευθέρωση των ομήρων που κρατούνται στην Γάζα, κάτι που προκάλεσε την οργή σημαντικής μερίδας των πολιτών του Ισραήλ. Επίσης, στις 5 Μαΐου είχε προαναγγείλει ότι επίκειται μια σφοδρή επίθεση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα, κάτι που ερμηνεύεται ως καθολική, γενοκτονικών διαστάσεων επίθεση κατά του πληθυσμού, με σκοπό την πλήρη εθνοκάθαρση της Λωρίδας από τους Παλαιστίνιους Άραβες. Από την πρόσφατη πολεμική δραστηριότητα του Ισραήλ, η παραβίαση του διεθνούς δικαίου με την επίθεση με drones στα διεθνή ύδατα, κοντά στη Μάλτα, πλοίου που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια για τους κατοίκους της Γάζας, όχι απλά προκάλεσε διαμαρτυρίες και την κατακραυγή κατά την κυβέρνησης του Κράτους του Ισραήλ, αλλά επέτεινε τις πιέσεις για την διερεύνηση εκ μέρους του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, να εντείνει την έρευνά του για σοβαρά εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας εκ μέρους του Μπενιαμίν Νετανιάχου και κάθε άλλου εμπλεκόμενου. Παρόμοια είναι και η συμπεριφορά της κυβέρνησης Νετανιάχου, με την ενθάρρυνση καταπατήσεων παλαιστινιακών εδαφών στην Δυτική Όχθη, που στη συνέχεια με νομοθετικές ρυθμίσεις της Κνεσέτ, ουσιαστικά περιέρχονται στην επικράτεια του Ισραήλ. Αυτές οι επιλογές της κυβέρνησης του Ισραήλ αποτελούν κλοπές γης από εδάφη της Παλαιστίνης και ήδη οι αποικίες Εβραίων στην Δυτική Όχθη, έχουν κριθεί παράνομες. Ενδεικτικό της απαξίας απέναντι στη διεθνή νομιμότητα εκ μέρους της κυβέρνησης Νετανιάχου, είναι ότι τόσο Μπεν Γκβιρ όσο και ο Σμότριτς κατοικούν σε παράνομους εβραϊκούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη! Στην εφετινή επέτειο ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, σε συνάρτηση με τις σχέσεις που έχουν διαμορφωθεί απέναντι στους Παλαιστίνιους Άραβες, που ζουν στη Γάζα και στην Δυτική Όχθη, είναι εξαιρετικά λυπηρό και προκαλεί οργή, ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου και οι σύμμαχοί της, παραβιάζουν, όχι μόνον αρχές του Διεθνούς Δικαίου, αλλά απογυμνώνουν και ακυρώνουν τις συνταγματικές αρχές που διατυπώνονται στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ της 14ης Μαΐου 1948. Το Κράτος του Ισραήλ είναι το κύριο υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, που οφείλει να κρατά ζωντανή την Μνήμη του Ολοκαυτώματος κατά των Εβραίων και να καλλιεργεί την ευαισθησία των συνειδήσεων απέναντι στον Αντισημιτισμό. Δυστυχώς ο Μπενιαμίν Νετανιάχου προσωπικά και στελέχη της κυβέρνησής του, με τις πράξεις τους και τις σκόπιμες παραλείψεις τους, έχουν καταφέρει να απογυμνώσουν το Κράτος του Ισραήλ από τις παραπάνω ευθύνες του. Διότι δε νομιμοποιείσαι να αναφέρεσαι στον Αντισημιτισμό και στο Ολοκαύτωμα, όταν με την πολιτική σου, ασκεί μια ρατσιστική γενοκτονικών διαστάσεων επιθετική πολιτική εναντίον ενός λαού, των Παλαιστινίων…. ©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ Στην φωτογραφία υψώνεται στο σημερινό Εϊλάτ η σημαία του Ισραήλ, σηματοδοτώντας την λήξη του πρώτου αραβο-ισραηλινού πολέμου τον Μάρτιο του 1949.

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ… ΟΧΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΗΣ ALT-RIGHT!

Η «Εναλλακτική Δεξιά» (alt-right) επιδιώκει να φέρει τα πάνω κάτω σε όλο τον κόσμο. Η νίκη Trump στις ΗΠΑ, η αύξηση της επιρροής στο εκλογικό σώμα του Ηνωμένου Βασιλείου του κόμματος που ίδρυσε ο Nigel Farage “Reform UK”, οι ακραίες πολιτικές «εξόντωσης», κυρίως κατά των κατοίκων της Γάζας εκ μέρους της κυβέρνησης Netanyahu, με συμμάχους τον Itamar Ben Gvir, αρχηγό κόμματος που υιοθετεί την ιδεολογία του Rabbi Meir Kahane και τον Bezalel Smotrich, αρχηγό του «Θρησκευτικού Σιωνιστικού Κόμματος», η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ελλάδα, που με όχημα το κεντροδεξιό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, έχει επιβάλλει στη χώρα καθεστώς εξοργιστικών σκανδάλων, περιορισμού της ελευθερίας του τύπου και της επικοινωνίας, χρήση της ΕΥΠ για καθαρά κομματικούς σκοπούς, στοχευμένες ενέργειες συγκάλυψης ποικίλων ενεργειών, σηματοδοτούν ένα ζοφερό πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη και στην Αμερικανική Συμπολιτεία. Πρόσφατα, το ακροδεξιό κόμμα της Γερμανίας AfD έπαυσε να παρακολουθείται τουλάχιστον προσώρας ως «εξτρεμιστική» οργάνωση από την Συνταγματική Αστυνομία της χώρας, αποτελεί γεγονός που προστίθεται στην alt-right ατζέντα, που επιχειρεί να πνίξει την Δημοκρατία και τις φιλελεύθερες αξίες της «ανοιχτής κοινωνίας» στην Ευρώπη και όπου αλλού μπορεί… Οι πρώτες λέξεις του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μαρξ και Ένγκελς είναι: «Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού»! Σήμερα, η εμβληματική αυτή φράση πρέπει να προσαρμοστεί ως εξής: «Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη και στον κόσμο, το φάντασμα της alt-right…». Θα μείνω για λίγο ακόμα στον Μαρξ. Στο έργο του «Κριτική της εγελιανής φιλοσοφίας του κράτους και του δικαίου» (1848), υπάρχει η πολύ γνωστή και παρεξηγημένη από τους συντηρητικούς κύκλους και από τους αντικομμουνιστές προπαγανδιστές θεσμικών χριστιανικών εκκλησιών, που ηθελημένα αγνοούν όσα προηγούνται της φράσης, ‘η θρησκεία είναι το όπιο του λαού’: «Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Στην εποχή μας, στις κινήσεις της «Εναλλακτικής Δεξιάς» εργαλειοποιείται η θρησκεία, κατά τρόπο χυδαίο, προκειμένου να αποπροσανατολιστούν οι λαϊκές μάζες. Η θρησκεία πράγματι είναι το όπιο του λαού, όχι όμως όπως είχε διατυπώσει ο Μαρξ την διαπίστωσή του. Η θρησκεία, κάθε είδους θρησκεία χωρίς εξαίρεση, προσφέρει στους «πιστούς» την βεβαιότητα, ότι είναι αλάνθαστοι. Καθοδηγούνται για τις αποφάσεις τους και εν συνεχεία για τις πράξεις τους από τον θεό (!!!). Ο Πρόεδρος Trump έχει δημιουργήσει στον Λευκό Οίκο «Ομάδα Προσευχής», που μαζεύονται διάφοροι «Ευαγγελιστές» (διάβαζε ‘προπαγανδιστές’), που αποδέχονται τις αρχές του born again αμερικανικού προτεσταντισμού, (κηρύττουν την αναγέννηση του ανθρώπου, εφόσον αποδεχθεί τον Χριστό ως ατομικό σωτήρα του «εν μια στιγμή» και μάλιστα αποκτά στη συνέχεια «βεβαιότητα της σωτηρίας του»), και αφού προσεύχονται με τον Πρόεδρο επιθέτουν τα χέρια τους επάνω του για να τον εμπνέει και να τον καθοδηγεί το «Άγιο Πνεύμα». Ο Μπολσονάρο της Βραζιλίας, που κυβερνούσε αυταρχικά τη χώρα του, θέλοντας να ξεπουλήσει την Αμαζονία σε μεγάλα συμφέροντα, αδιαφορώντας για τον εξανδραποδισμό ιθαγενών φυλών ήταν «Ευαγγελικός αναγεννημένος ‘Χριστιανός’»! Ο Ben Gvir και ο Smotrich, υπουργοί του Netanyahu, είναι θρήσκοι Εβραίοι και ερμηνεύοντας την Τορά με τον τρόπο τους, είναι υπέρ του εποικισμού παλαιστινιακών εδαφών στην Δυτική Όχθη από Εβραίους, που κλέβουν την αραβική γη, υπέρ του αφανισμού των Παλαιστινίων από την Γάζα και πιστεύουν, πως ο δικός τους «Αντονάι» θέλει ένα μεγάλο Ισραήλ, από το Νείλο ως τον Ευφράτη. Οι παραπάνω δύο υπουργοί κατοικούν σε παράνομες αποικίες στην Δυτική Όχθη! Το κόμμα AfD ως ακροδεξιό είναι αντίθετο προς την κατοχύρωση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ Κοινότητας. Η αρχηγός του κόμματος Alis Weidel συζεί με την σύντροφό της από την Σρι Λάνκα! Στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «κράτος εν κράτει». Πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, (που συχνά εμφανίζεται να κάνει γελοίες γονυκλισίες μπροστά σε εικονοστάσια), αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, είχαν παραχωρήσει συνέντευξη στο αμερικανικό ακροδεξιό site “Breitbart News”, προσφέροντας εγκώμια προς τον Trump, ιδίως ο Γεωργιάδης και ο Ιερώνυμος! Περιορίζομαι στα παραπάνω περιστατικά, που δείχνουν, πως η «θρησκεία είναι το όπιο του λαού», για να κοιμίσει τις συνειδήσεις, να ευνοήσει την υπακοή σε αυταρχικές και παράνομες κυβερνήσεις και προπαντός, αυτές οι κυβερνήσεις να εμφανίζονται πως τάχατες «καθοδηγούνται» από τον «θεό»…..