Tuesday, May 27, 2025
ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗ ΜΕΓΓΕΝΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ… ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ
Οι Εβραίοι, που από τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισαν να φθάνουν στην οθωμανική Παλαιστίνη, προκειμένου να μην αφανιστούν από τους Κοζάκους και την ‘Οχράνα’ (μυστική υπηρεσία του Τσάρου), που είχε βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο για τα δεινά της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στα πρόσωπα των Εβραίων, αναζητούσαν ειρήνη και ησυχία. Μάλιστα η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν εντελώς άμαθοι σε πολεμικές αντιμαχίες. Σε αντίθεση με τις προθέσεις τους και παρά τις ειρηνικές σχέσεις που είχαν δημιουργήσει με τους Άραβες της Παλαιστίνης, κυρίως με εκείνους που είχαν προσλάβει ως εργάτες γης στα κιμπούτς και στα μοσάβ, αντιμετώπισαν αρκετά σύντομα εχθρότητα και επιθετικότητα, από τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης.
Στα πλαίσια της Κοινωνίας των Εθνών και μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η άλλοτε οθωμανική Παλαιστίνη περιήλθε κατά το σύστημα της εντολής, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Διακήρυξη Μπάλφουρ (2 Νοεμβρίου 1917) είχε προτείνει την Παλαιστίνη ως πατρίδα για τους μέχρι τότε «απάτριδες» Εβραίους.
Ο Σιωνισμός υπήρξε καρπός του κινήματος των εθνικισμών που είχε κατακλύσει την Ευρώπη. Αυτό που είχε συμβεί με τους Εβραίους της Διασποράς είχε συμβεί την ίδια περίοδο στους περισσότερους λαούς, που αποζητούσαν πατρίδα ανεξάρτητη και ελεύθερη από τις άλλοτε κραταιές πολυεθνικές αυτοκρατορίες.
Από το Νοέμβριο του 1918, ως απάντηση στην Διακήρυξη Μπάλφουρ εμφανίστηκε η εθνικιστική αντίδραση των Αράβων της Παλαιστίνης, που εναντιώνονταν στην προοπτική ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους στα πατρογονικά ιστορικά εδάφη του Λαού Ισραήλ. Η εχθρότητα των Αράβων στην εβραϊκή μετανάστευση είχε οδηγήσει σε πάρα πολλά περιστατικά βίας.
Αναφέρομαι σε ορισμένα απ’ αυτά: Οι ταραχές του Νέμπι Μούσα το 1920, οι ταραχές στη Γιάφα το 1921, γενικότερες ταραχές στην Παλαιστίνη το 1929, η αραβική εξέγερση των ετών 1936 έως 1939 στην Παλαιστίνη. Η αμέσως προηγούμενη εξέγερση των Αράβων αντιμετωπίστηκε από τις βρετανικές δυνάμεις και είχε καταπνιγεί με περίπου 5.000 Παλαιστίνιους νεκρούς. Μετά την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών του 1947 για τον διαμοιρασμό της Παλαιστίνης και την ίδρυση ενός εβραϊκού και ενός αραβικού κράτους, υπήρξε εκ νέου βίαιη αντίδραση εκ μέρους των Παλαιστίνιων Αράβων, οι οποίοι επ’ ουδενί ήθελαν ένα εβραϊκό κράτος.
Είναι γνωστό, ότι μετά την επίσημη κήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948, την επομένη ακριβώς μέρα, γειτονικές αραβικές χώρες επιτέθηκαν με έναν πόλεμο, πλήρους κλίμακας, προκειμένου να «σβήσουν» από τον χάρτη το Ισραήλ!
Το Ισραήλ αντιμετώπισε με επιτυχία την αραβική επιθετικότητα. Μετά απ’ αυτό το γεγονός, περίπου 700.000 Άραβες της Παλαιστίνης, που οι οικισμοί και τα χωριά τους είχαν περιέλθει στην επικράτεια του Κράτους του Ισραήλ, εγκατέλειψαν το Ισραήλ, είτε από φόβο αντιποίνων, είτε μετά από πίεση και έγιναν πρόσφυγες κυρίως στο Λίβανο και στην Ιορδανία.
Το φαινόμενο της παλαιστινιακής βίας, αποτελεί την πολιτική αντίδραση κατ’ αρχάς στην ίδρυση εβραϊκού κράτους στην άλλοτε οθωμανική και κατόπιν υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη και μετά την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ το 1948, στην εξάλειψη αυτού του κράτους και στην εκδίωξη των Εβραίων από την αποκλειστικά αραβική Παλαιστίνη.
Κατ’ αρχήν, πρέπει να επισημανθεί, ότι υπήρχε μια πολυδιάσπαση στις οργανώσεις της Παλαιστινιακής «Αντίστασης» απέναντι στο Κράτος του Ισραήλ. Μεταξύ των διαφόρων οργανώσεων υπήρχαν ορισμένοι κοινοί στόχοι.
Ένας κοινός στόχος, όπως ειπώθηκε υπήρξε και για μερικές οργανώσεις συνεχίζει να είναι η κατάργηση του Κράτους του Ισραήλ από τον χάρτη των κρατών της γης και η αντικατάσταση της ισραηλινής επικράτειας από ένα Παλαιστινιακό Κράτος. Κυρίως η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, και οι δυο ισλαμιστικές, που ο αγώνας τους έγκειται στην «κατάργηση» του Ισραήλ! Το σύνθημα που ακούγεται ιδίως τον τελευταίο καιρό από Παλαιστίνιους και φιλοπαλαιστίνιους δυτικών χωρών και της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό και ανήκει στις πιο πάνω οργανώσεις: «Από τον ποταμό στη θάλασσα» (αγγλικά ‘from the river to the sea’). Ο ποταμός είναι ο Ιορδάνης και η θάλασσα είναι η Μεσόγειος….
Σε πιο μετριοπαθείς οργανώσεις Παλαιστινίων η απαίτηση μετριάζεται κάπως. Ζητείται η αναγνώριση ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης, με επικράτεια στα εδάφη της Ιορδανίας και της Συρίας, πριν από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών (1967), συμπεριλαμβανομένης και της Λωρίδας της Γάζας. Με άλλα λόγια, η εναλλακτική λύση αξιώνει, απομάκρυνση του Ισραήλ από τα Υψίπεδα του Γκολάν, από την Ανατολική Ιερουσαλήμ και από τα κατεχόμενα από τον ισραηλινό στρατό εδάφη της Δυτικής Όχθης. Η παραπάνω δεύτερη πρόταση εκτός από το τέλος της ισραηλινής κατοχής στην Δυτική Όχθη, προτείνει την απελευθέρωση των Παλαιστίνιων που κρατούνται σε φυλακές του Ισραήλ και την αναγνώριση του δικαιώματος της επιστροφής για τους Άραβες πρόσφυγες στους οικισμούς και στα χωριά τους εντός του Κράτους του Ισραήλ.
Δύο λόγια για την Λωρίδα της Γάζας, που εδώ και ενάμιση χρόνο αποτελεί πεδίο γενικά δυσάρεστων εξελίξεων, μετά την δολοφονική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Η Λωρίδα της Γάζας ως το 1967 ήταν υπό αιγυπτιακή διοίκηση. Μετά τον πόλεμο των Έξη Ημερών περιήλθε υπό την κατοχή και τον έλεγχο του Ισραήλ. Το 2005 ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν απέσυρε τον ισραηλινό στρατό από την Γάζα, ενώ είχε υποχρεώσει, ακόμα και με τη χρήση βίας εκατοντάδες Εβραίους εποίκους, που είχαν εγκατασταθεί εκεί. Το 2006 έγιναν εκλογές στη Γάζα, όπως και στα υπόλοιπα παλαιστινιακά εδάφη. Στη Γάζα επικράτησε «πανηγυρικά» η ισλαμιστική Χαμάς, ενώ στα εδάφη της Δυτικής Όχθης είχε επικρατήσει η Φατάχ, με ηγέτη τον Μαχμούντ Αμπάς. Το 2007 στη Γάζα επήλθε σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων της Ανεξάρτητης Παλαιστινιακής Αρχής του Αμπάς και των δυνάμεων της Χαμάς, με επικράτηση της δεύτερης. Έκτοτε, οι κάτοικοι της Γάζας στην κυριολεξία είναι «κρατούμενοι» της Χαμάς!
Επειδή οι Άραβες της Παλαιστίνης, κατά ένα μεγάλο μέρος τους αρνήθηκαν να αποδεχτούν την πραγματικότητα του Κράτους του Ισραήλ οι οργανώσεις που δημιούργησαν κατά του Ισραήλ είχαν επιλέξει την χρήση της τρομοκρατικής βίας.
Αναφέρονται πιο κάτω οι παλαιστινιακές οργανώσεις, που είχαν επιλέξει την βία, ως εργαλείο πολιτικής δράσης: Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), Φατάχ, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Οργάνωση Αμπού Νιντάλ.
Το 1988 η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η Φατάχ υπό την ηγεσία του Γιάσερ Αραφάτ αναγνώρισαν την ύπαρξη του Ισραήλ και αυτό οδήγησε στις διαπραγματεύσεις που είναι γνωστές ως Συμφωνίες του Όσλο (1993, 1995). Η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987 στη Γάζα, ως παράρτημα της οργάνωσης ‘Αδελφοί Μουσουλμάνοι’ της Αιγύπτου. Το ‘Χαμάς’ είναι αρτικόλεξο του τίτλου της οργάνωσης που είναι «Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης». H ‘Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ’ ιδρύθηκε το 1981, εμπνέεται από τους ‘Αδελφούς Μουσουλμάνους’, αλλά η πιο έντονη επιρροή της προέρχεται από την ‘Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν’. Η Παλαιστινιακή Τζιχάντ κυρίως δρα στην Δυτική Όχθη, με έδρα τη Τζενίν. Και οι δυο παραπάνω οργανώσεις δεν δέχονται την επίλυση του παλαιστινιακού με την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, δίπλα στο Κράτος του Ισραήλ. Μετά τις Συμφωνίες του Όσλο η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, έκαναν πολύ έντονη την επιθετικότητά τους, τόσο κατά του Κράτους του Ισραήλ και των Εβραίων όλου του κόσμου, όσο και κατά της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, με πρόεδρο τον Μαχμούντ Αμπάς. Ο Μαχμούντ Αμπάς, de facto έχει ανακηρύξει την Παλαιστινιακή Αρχή ‘Κράτος της Παλαιστίνης’, κάτι που έχει γίνει δεκτό από αρκετές χώρες, ενώ υπάρχει και έδρα του στον ΟΗΕ. Ο Μαχμούντ Αμπάς, ακολουθώντας την πολιτική του Αραφάτ, αναγνωρίζει το Κράτος του Ισραήλ, αλλά σε διάφορες περιστάσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις σε βάρος του επιθέσεις της Χαμάς και Παλαιστινιακής Τζιχάντ, εκτοξεύει σκληρές δηλώσεις κατά του Ισραήλ, κυρίως για την πολιτική των εβραϊκών αποικιών στα παλαιστινιακά εδάφη στην Δυτική Όχθη και στην κατάληψη παλαιστινιακών συνοικιών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ από ακραίους θρήσκους Εβραίους.
Η επίθεση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου 2023 εκτός από τη δολοφονία Ισραηλινών πολιτών και ορισμένων αλλοδαπών κατοίκων του Ισραήλ συμπεριέλαβε και την ομηρία ακόμα και βρεφών. Αυτή η πράξη της Χαμάς προκάλεσε την επίθεση του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας, προκειμένου να εξαλειφθεί η τρομοκρατική οργάνωση, με πλήθος όμως θυμάτων αμάχων και βρεφών.
Θα πρέπει με επίταση να επισημανθεί, ότι δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η Χαμάς στη Γάζα, εκτός του ότι από το 2006 έχει δημιουργήσει μια μεγάλη ανοιχτή φυλακή, με έγκλειστους τους κατοίκους της, Μουσουλμάνους κατά κύριο λόγο και μια μικρή μειονότητα Χριστιανών, διαφόρων ομολογιών, έχει χρησιμοποιήσει τους αμάχους, τα νοσοκομεία, τα ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας και τα σχολεία κάθε βαθμίδας για να κρύβει οπλισμό και ρουκέτες, με τις οποίες βάλει κατά του Ισραήλ. Στην μακρά διάρκεια του πολέμου στη Γάζα, έχουν γίνει καταγγελίες, ότι η Χαμάς κλέβει φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας, που εισάγονται στην περιοχή και τα μεταπουλά στη συνέχεια σε συνθήκες μαύρης αγοράς.
Το Κράτος του Ισραήλ, βρίσκεται καθηλωμένο στη μέγγενη της βίας! Αυτή την κατάσταση την έχουν προκαλέσει η Χαμάς, η Παλαιστινιακή Τζιχάντ και οι υποστηρικτές τους, όπως η σιϊτική Χεζμπολλάχ του Λιβάνου, το Ιράν των Μουλλάδων, η Υεμένη των Χούθι. Το Ισραήλ αγωνίζεται, όπως γνωρίζει πολύ να το πράττει, για την επιβίωσή του στο Έρετζ Γισραέλ (Γη του Ισραήλ) και για την ασφάλεια των πολιτών του.
Το Ισραήλ είναι ένα κράτος για τους Εβραίους, που επί αιώνες ήταν λαός απάτριδων, καταδικασμένος σε διωγμούς εξοντωτικούς, με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα, αλλά πολίτες του του Ισραήλ υπάρχουν, με πλήρη ισοτιμία δικαιωμάτων, Άραβες, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί, Βεδουΐνοι, Δρούζοι, Κιρκάσιοι κ.ά.. Ισραηλινοί Άραβες και Δρούζοι κυρίως, στελεχώνουν τις Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ, όπως και το Διπλωματικό Σώμα της χώρας. Στην Κνεσσέτ υπάρχουν μέλη που ασκούν οξεία κριτική στην κυβέρνηση Νετανιάχου, χωρίς να φονεύονται από τρομοκράτες ή να φυλακίζονται. Μπορεί η κυβέρνηση Νετανιάχου με επιλογές της να προκαλεί ανησυχίες και να δέχεται δικαιολογημένες έντονες κριτικές, ότι θέτει σε κίνδυνο τη Δημοκρατία στη χώρα. Αλλά, ευτυχώς, δεν έχει επιβληθεί δικτατορία στο Ισραήλ. Υπάρχουν εφημερίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ασκούν ελεύθερα ερευνητική δημοσιογραφία και αποκαλύπτουν κάθε τόσο τις απαράδεκτες επιλογές της κυβέρνησης Νετανιάχου, ακραίων υπουργών της που εμφορούνται από τις ιδέες του Ραβίνου Καχάνε χωρίς να το κρύβουν, όπως και μέλη της Κνεσσέτ που επίσης είναι απροκάλυπτα «Καχανιστές».
Ο Αντισημιτισμός είναι παράγωγο του χριστιανικού αντι-ιουδαϊσμού. Οι ρίζες του βρίσκονται στην χριστιανική Ανατολή, όσο και στη Δύση. Η μεγάλη μορφή της Μεταρρύθμισης, ο Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) υπήρξε ακραίος αντισημίτης. Το έργο του Λουθήρου “Von der Juden und Ihren Lügen” (‘Για τους Ιουδαίους και τα ψέματά τους’) (1543) υπήρξε κλασικό για την αντισημιτική ιδεολογία. Μάλιστα αυτό το έργο του Λουθήρου επανεκδόθηκε την περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας και διαδόθηκε ως ντοκουμέντο κατά των Εβραίων.
Στο Ισλάμ δεν είχε εμφανιστεί εξ αρχής η επιθετικότητα κατά των Εβραίων, που είχε εδραιωθεί μεταξύ των Χριστιανών, από τον 4ο αιώνα και μετά. Ο Προφήτης Μωάμεθ είχε εισαγάγει στην αρχή την κατεύθυνση της Ιερουσαλήμ, για την προσευχή των Μουσουλμάνων. Η Μέκκα ήταν δεύτερη και κατοπινή επιλογή, που εδραιώθηκε.
Στο Κοράνιο συναντούμε την εξής αναφορά: «Αναλογιστείτε, όταν ο Μωυσής είπε στο λαό του: ‘Λαέ μου, να θυμάστε τη χάρη του Αλλάχ προς εσάς, όταν όρισε από ανάμεσά σας Προφήτες και σας έκανε κυρίαρχους και σας έδωσε, όσα δεν είχε δώσει σε κανέναν άλλο από τους λαούς του κόσμου. Λαέ μου, εισέλθετε στους Αγίους Τόπους, που προόρισε ο Αλλάχ για σας και μην τους εγκαταλείψετε, γιατί τότε θα καταστραφείτε’» (Κοράνιο σούρα Αλ Μάιντα 5:20-21).
Τα παραπάνω εδάφια του Κορανίου, καθιστούν σαφές, ότι ο Θεός «δεν είχε δώσει (αυτή τη γη), σε κανέναν άλλο μεταξύ των λαών του κόσμου», εκτός από τον Λαό Ισραήλ. Από τα εδάφια αυτά, και από άλλες παρόμοιες αναφορές, γίνεται κατανοητό, ότι η Ιερουσαλήμ, είναι μια ιερή πόλη, σύμφωνα με την βούληση του Θεού, αλλά δεν είναι μια ιερή ισλαμική πόλη, λόγω του γεγονότος, ότι η ιερότητά της είχε καθιερωθεί πολύ πιο πριν, από την ιστορική εμφάνιση του Ισλάμ (621 μ. Χ.).
Τα παραπάνω εδάφια καθιστούν σαφές, ότι ο Θεός «δεν είχε δώσει (αυτή τη γη), σε κανέναν άλλο μεταξύ των λαών του κόσμου», εκτός από τον Λαό Ισραήλ. Από τα εδάφια αυτά, και από άλλες παρόμοιες αναφορές, γίνεται κατανοητό, ότι η Ιερουσαλήμ, είναι μια ιερή πόλη, σύμφωνα με τον Θεό, αλλά δεν είναι μια ιερή ισλαμική πόλη, λόγω του γεγονότος, ότι η ιερότητά της είχε καθιερωθεί πολύ πριν, από την ιστορική εμφάνιση του Ισλάμ.
Η αμφισβήτηση εκ μέρους Μουσουλμάνων του δικαιώματος των Εβραίων να εγκατασταθούν στην πατρογονική γη τους, εμφανίστηκε “πανηγυρικά”, στην διακήρυξη της οργάνωσης “Αδελφοί Μουσουλμάνοι” της Αιγύπτου το 1928. Ο νεαρός Γιάσερ Αραφάτ, ως φοιτητής στο Κάιρο, όπου είχε γεννηθεί, όχι απλά ήταν μέλος των ‘Αδελφών Μουσουλμάνων’, αλλά το 1948, στον πόλεμο των συνασπισμένων αραβικών δυνάμεων, κατά του νεόφυτου Κράτους του Ισραήλ, συμμετείχε ως εθελοντής, στο ένοπλο σώμα που είχαν οργανώσει οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατά του Ισραήλ. Η άρνηση του δικαιώματος των Εβραίων για μια πατρίδα στην Παλαιστίνη, υιοθετήθηκε και από τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ Μοχάμεντ Αμίν Αλ Χουσεϊνί. Ο Αλ Χουσεϊνί υπήρξε “λάτρης” του Χίτλερ και του Ράιχ. Έγινε δεκτός στο Βερολίνο με τιμές αρχηγού κράτους, αποδεχόταν τις ναζιστικές επιλογές για την καταστροφή των Εβραίων από προσώπου γης. Ο Αλ Χουσεϊνί ενθάρρυνε την δημιουργία στην Βοσνία σώματος Μουσουλμάνων, που εντάχθηκαν στα γερμανικά SS και στήριζαν τη ναζιστική κατοχή στην Γιουγκοσλαβία. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κατηγορήθηκε ως εγκληματίας πολέμου, αλλά ο Νάσερ του προσέφερε καταφύγιο στην Αίγυπτο, όπου συνέχισε από ραδιοφώνου τους μύδρους κατά των Εβραίων και του Κράτους του Ισραήλ μέχρι το θάνατό του.
Οι Άραβες Χριστιανοί, κυρίως οι Ελληνορθόδοξοι, διαθέτουν αρκετά «πυρομαχικά» για να καλλιεργούν τον αντισημιτισμό τους, από πατερικά κείμενα κατά των Εβραίων μέχρι «λαοφιλείς ύμνους» κυρίως της Μεγάλης Εβδομάδας.
Οι Άραβες Μουσουλμάνοι καλλιεργούν το αντισημιτικό μίσος τους, με επίκληση ορισμένων χαντίθ, (συλλογές αποφθεγμάτων του Προφήτη Μωάμεθ και περιστατικών από την ζωή του), παρόλο που αμφισβητείται αυθεντικότητά τους!
Αναφέρω τα χαντίθ από την συλλογή Sahih al-Bukhari 2926, από τη συλλογή Sahih Muslim 2921, 2922, που είναι χαρακτηριστικά και αναφέρονται στον εξολόθρευση των Εβραίων από τους Μουσουλμάνους, κατά τα έσχατα της Ιστορίας. Όπως προειπώθηκε, το κύρος των χαντίθ αμφισβητείται έντονα, ως πηγή της ορθής μουσουλμανικής πίστης, ενώ από τα χιλιάδες χαντίθ που υπάρχουν εγκατεσπαρμένα σε διάφορες συλλογές, «ορθόδοξοι» Μουσουλμάνοι λόγιοι έχουν καταλήξει ότι αν από τις χιλιάδες πεντακόσια είναι μόνο αυθεντικά, αποτελεί ένα ζήτημα!
Είναι χαρακτηριστικό, ότι το έμβλημα της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής ή του Παλαιστινιακού Κράτους, όπως αυτοπροσδιορίζεται, η διοίκηση του Μαχμούντ Αμπάς, είναι όμοιο με αρκετών αραβικών άλλων κρατών. Απεναντίας, τα εμβλήματα της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ αναδεικνύουν τον χαρακτήρα τους ως οργανισμών ένοπλης βίας και καταδεικνύουν ό,τι διακηρύττουν, ότι δεν συμβιβάζονται με την ύπαρξη του Ισραήλ στην κοινωνία των Εθνών και των Κρατών της Διεθνούς Κοινότητας.
Το Ισραήλ είναι πιεσμένο στην μέγγενη της βίας, κάτι που η πλειοψηφία των πολιτών και των κατοίκων του Κράτους του Ισραήλ δεν επιθυμεί, που έχουν στήσει Άραβες που λατρεύουν την βία και την τρομοκρατία….
©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ
27/05/2025
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment