Τῇ τοῦ Χριστοῦ ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ

Ναῦς νοητή ἡ Εκκλησία

ἐλευνομένη πνοαῖς Πνεύματος Ἁγίου

εἰς πόντους ἡσύχους τε καί τεταραγμένους

ὑπό κυμάτων.

Ὁ τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ

καί πάντα Κόσμον κάλλει κοσμήσας

ὁ Λόγος Χριστός

οὐκ ἒθετο αὐτῇ πέρατα·

ὣσπερ γάρ ἀτέρμονα σύμπαντα

περίκλεα τῆς Χάριτος εἰσίν

οὓτως καί Ἐκκλησία

ἡ πεπηγμένη αἳματι Ἰησοῦ σταυρωθέντος

περίκλεως Πνεύματος ὑπάρχει

οὐ δέ χωρεῖ ὁρίοις

καίτοι ὁρωμένη ἃμα.

Γεώργιος Ἀναγνώστης ἐποίησεν

ἐν μηνί Ὀκτωβρίῳ ιε΄ ἒτους σωτηρίου ̗βιδ΄

Τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ταξιδεύει ἀκατάπαυστα, ὡς νοητό πλοῖο, μέσα στήν ἱστορία. Διασχίζει θάλασσες γαλήνιες καί πόντους ὀργισμένους, μέ ἀσφαλές ἰστίο τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ὁδηγούμενη ἀπό τήν πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Πνεῦμα ἀγνοεῖ τά κάθε εἲδους στεγανά, πού ἂν τυχόν τά συναντήσει τά συντρίβει. Ὑπερβαίνει κάθε λογῆς περιορισμούς, πού ὀρθώνονται συνήθως ἐξαιτίας τῆς ἂγνοιας καί τῆς ἐμπαθοῦς ἀδυναμία μας.

Μέσα στόν κάματο τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ἂν ἀφεθοῦμε κάτω ἀπό τή σκιά τοῦ Σταυροῦ μποροῦμε νά ἀνακαλύψουμε στό πρόσωπο τοῦ Ἂλλου, τοῦ Ἂγνωστου, τοῦ Ξένου, τόν Κεκρυμμένο καί ἑκούσια ἀδύναμο  Θεό…. Καί τότε ὡς δῶρο ἒρχεται ἡ  εὐρυχωρία τῆς πίστεως, στά ἲχνη πού ἀφήνει ἡ πνοή τοῦ Πνεύματος στόν σύμπαντα κόσμο Σταυροδειδῶς, ὑπερβαίνοντας καί τά ὃρια τῶν περάτων τοῦ ὁρίζοντα.

Παραμονή ἑορτῆς Τιμίου Σταυροῦ 2014              

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΟΥΦΤΗΔΕΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΥΣ

ΜΟΥΦΤΗΔΕΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Σοφολογιότατο κ. Μέτσο Τζεμαλή

Μουφτή Κομοτηνής,

Σοφολογιότατο κ. Μεχμέτ Εμίν Σινίκογλου

Μουφτή Ξάνθης,

Σοφολογιότατο κ. Μεχμέτ Σερίφ Δαμάδογλου

Τοποτηρητή Μουφτείας Διδυμοτείχου.

            Είμαι βέβαιος πως αισθάνεσθε θλιμένοι, προβληματισμένοι και αμήχανοι ίσως, παρακολουθώντας την τυφλή βία και τον θάνατο, που σκορπούν με τόση βαρβαρότητα οι εξτρεμιστές που συγκροτούν το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος», που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν γνωστό ως «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας».

            Εμφανίζονται σαν αφοσιωμένοι Σουννίτες Μουσουλμάνοι και με την ένοπλη δράση κατ’αρχάς στο Ιράκ και σε περιοχές της ήδη ματωμένης από χρόνια Συρίας, ισχυρίζονται πως θέλουν να εγκαθιδρύσουν με τη βία το Χαλιφάτο στον κόσμο.

            Έχουν γίνει ο τρόμος και ο φόβος για ένα σωρό αμάχους, γυναίκες, παιδιά και άνδρες, που είτε ανήκουν στο σιϊτικό Ισλάμ, είτε στις αρχαίες Χριστιανικές Εκκλησίες του βόρειου Ιράκ, είτε στην Κοινότητα των Γεζίντι. Ήδη έχουν θανατώσει ξένους δημοσιογράφους, με προκλητικό τρόπο, αφού φρόντισαν να κινηματογραφήσουν τη δολοφονία τους και να τη διανείμουν σε όλο τον κόσμο, ώστε να αποκτήσουν τη φήμη του απρόσκλητου αγγέλου της κόλασης που φέρνει τον παράλογο θάνατο και τον έσχατο τρόμο!

            Πολλοί Μουσουλμάνοι, φωτισμένοι και υπεύθυνοι, καταγγέλλουν αυτούς τους τρομοκράτες, ότι προσβάλλουν βάναυσα το Ισλάμ. Πρόσφατα ο Γενικός Γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου ΕλΑράμπι κάλεσε τα μέλη του Συνδέσμου να αναλάβουν στρατιωτική και πολιτική δράση ώστε να αντιμετωπισθούν καίρια και αποφασιστικά οι «τρελλοί» εγκληματίες που βλασφημούν το Όνομα του Αλλάχ και μολύνουν με τα βαμμένα στο αθώο αίμα χέρια το ιερό Κοράνιο!

            Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που είναι ανενημέρωτοι και νομίζουν πως αυτοί οι εξτρεμιστές του «Ισλαμικού Κράτους» αντιπροσωπεύουν μια κυρίαρχη τάση στο σύγχρονο Ισλάμ. Τα πράγματα δεν είναι έτσι βέβαια.

            Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία της ειρήνης και της συμφιλίωσης, αλλά αυτό πρέπει να γίνει γνωστό παντού και στην ελληνική κοινή γνώμη. Η σιωπή μπροστά στο συνεχιζόμενο έγκλημα που διαπράττουν οι ένοπλοι του «Ισλαμικού Κράτους» είναι συμμετοχή στη δική τους ενοχή!

            Με το κύρος που διαθέτετε, σας παρακαλώ, με σχετική ανακοίνωσή σας να ενημερώσετε το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κοινό, ότι το Ισλάμ δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τα εγκλήματα και την τρομοκρατία που υπάρχει αυτή τη στιγμή σε περιοχές του Ιράκ και της Συρίας εξαιτίας των ενόπλων του «Ισλαμικού Κράτους». Ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι άπιστοι και αρνητές της μουσουλμανικής πίστης….

                                                                        Θεσσαλονίκη, 8 Σεπτεμβρίου 2014

                                                  Με την εκτίμησή μου

                                               ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

                                               ΝΟΜΙΚΟΣ     

Για το κορίτσι από τη Νοχιά

Το όνομά σου Ελένη,

η φρεσκάδα του ανέμου

χάδι στο πρόσωπό σου

οι λέξεις σου ωσάν τον φλοίσβο

που σβήνει στη χαλικιά.

Το χαμόγελο κρύβει τα όνειρά σου·

το σώμα σου διαγράφεται

πίσω από τα σημάδια της θηλυκότητας

εξωθώντας τη φαντασία

σε ακροβασίες του πόθου.

Το κάλλος σου, κόρη της Μάνης

με κρατά άγρυπνο

όσο παραμένω δέσμιος της ανάμνησής σου

Γιώργος Δούδος

τέλη Αυγούστου ’14

Η ΜΑΚΡΑ ΚΥΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ…

Η δυστοκία εκ μέρους της κυβερνήσεως της Ελλάδος να παράξει ένα αποτελεσματικό νομοθέτημα για την ποινική αντιμετώπιση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας στη χώρα, ένα πράγμα μπορεί μόνο να σημαίνει: Ότι ιδίως στους κόλπους του πλειοψηφούντος κοινοβουλευτικά κόμματος της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν παράγοντες, βουλευτές και μη, που εφησυχάζουν με το αναποτελεσματικό καθεστώς του   νόμου 927/1979 “περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις”, και παρά τις τροποποιήσεις που επέφερε στο νόμο αυτό εν τω μεταξύ  ο νόμος 2190/2001, όπως τουλάχιστον έχει αποδειχθεί στην χρονική διαδρομή της ισχύος του.

Από το 2011 η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει πως επιθυμεί να αντιμετωπίσει τη ρατσιστική βία και παρόλα αυτά ως σήμερα, αυτή η δήλωση αποδεικνύεται κενή. Ερωτηματικά προκαλεί στους Έλληνες και τις Ελληνίδες, που διατηρούν ενεργό τη συνείδησή τους η εμπλοκή ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας, πρόκειται για τους μητροπολίτες   Πειραιώς Σεραφείμ, Κυθήρων Σεραφείμ, Αιτωλίας Κοσμά και Γόρτυνος Ιερεμία, που θέτουν με ποικίλους τρόπους προσκόμματα στην ψήφιση ενός νόμου, που θα θωρακίσει αποτελεσματικά την κοινωνία μας από το φάσμα της βίας που παράγει ο ρατσισμός κάθε μορφής.

Επίσης πρέπει να επισημανθεί, ότι αποφεύγεται με μεγάλη και υπέρμετρη ίσως επιμέλεια από κυβερνητικούς πολιτικούς, να γίνει αναφορά στις ουσιαστικές αιτίες που έχουν προκαλέσει την εκρηκτική εμφάνιση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στη χώρα μας. Γιατί η ανέχεια που προκαλεί η λιτότητα των Μνημονίων, τα οποία η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει χωρίς αντιρρήσεις, όπως φαίνεται, έχουν προκαλέσει πλήρη ευτελισμό στο αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας και απόλυτη σχεδόν απαξία του πολιτικού μας συστήματος.

            Ενόψει της αναβολής της συζήτησης του περιβόητου πλέον αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, προβάλλεται στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης, να γίνει σαφής αναφορά σε τούτο, στις γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου και των Χριστιανών της Μικράς Ασίας (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται κυρίως οι Αρμένιοι και οι Συριάνοι ή Συρορθόδοξοι, απόγονοι  Ασσυρίων που εκχριστιανίστηκαν, με κοιτίδα την επαρχία Μαρντίν της νοτιοανατολικής Τουρκίας).

            Έχω τη γνώμη ότι γίνεται μια αδόκιμη χρήση του όρου ‘γενοκτονία’ και θα ήθελα να καταθέσω τις απόψεις μου.

Στο εθνικό και στο διεθνές ποινικό δίκαιο ισχύει η αρχή ‘nullum crimen, nulla poena sine praevia lege’ (κανένα έγκλημα, καμιά ποινή χωρίς προηγούμενο νόμο), που απαγορεύει την αναδρομική ισχύ ποινικών διατάξεων και την συνακόλουθη επιβολή ποινών για πράξεις που κατά το χρόνο εκτέλεσής τους δεν θεωρούνταν ποινικά αδικήματα. Η προηγούμενη θεμελιώδης αρχή καθιερώθηκε για πρώτη φορά με τη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1789), υιοθετήθηκε από το Αμερικανικό Σύνταγμα (1789) και αργότερα από τον Βαυαρικό Ποινικό Κώδικα του 1813. Ήδη αποτελεί δεσμευτικό κανόνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου, που περιέχεται στα άρθρα 22, 23 και 24 παράγρ. 1 του Καταστατικού της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Αποτελεί μια δικαιϊκή αρχή που θέτει φραγμό στην κρατική αυθαιρεσία, μιας και τα κράτη, υπό οποιαδήποτε μορφή και σχήμα, υπήρξαν πάντοτε και συνεχίζουν να είναι φορείς της ποινικής καταστολής.

Μετά την φρίκη που προκάλεσε στις συνειδήσεις της σύνολης ανθρωπότητας το Ολοκαύτωμα που προκάλεσαν οι Ναζί σε βάρος των Ισραηλιτών, των Ρομά κ. ά., η Διεθνής Κοινότητα μέσω του Ο.Η.Ε. κατάρτισε την από 9.12.1948 “Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας”, που κυρώθηκε από την χώρα μας με το νομοθετικό διάταγμα 3091/1954. Με τη σύμβαση αυτή τυποποιείται, δηλαδή περιγράφονται οι όροι τέλεσης του εγκλήματος της γενοκτονίας, με τρόπο αυστηρό και περιορισμένο.

Στο ποινικό δίκαιο γενικά, η παραβατικότητα μπορεί να αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα που βρίσκονται στη ζωή. Κράτη, εταιρίες, οργανισμοί και άλλων μορφών νομικά πρόσωπα, που υπάρχουν είτε σύμφωνα με την εσωτερική νομοθεσία των κρατών, είτε σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο δεν είναι δυνατό να είναι υπόλογα για οποιοδήποτε έγκλημα. Νεκροί, ακόμα και αν κατηγορούνταν για τα πιο ανατριχιαστικά εγκλήματα, βρίσκονται εκτός δικαιοδοσίας των ποινικών δικαστηρίων!

Σύμφωνα με τα παραπάνω, μπορούμε να αναφερόμαστε σε έγκλημα ‘γενοκτονίας’ από το 1948 και μετά, με τους όρους που αναφέρονται στη Σύμβαση του Ο.Η.Ε. και ειδικότερα ως προς την Ελλάδα, το έγκλημα της γενοκτονίας υπάρχει από το 1954 και μετά, που κυρώθηκε η παραπάνω διεθνής Σύμβαση.

            Το ορθό λοιπόν θα είναι να γίνεται αναφορά σε μαζικούς διωγμούς Ελλήνων του Πόντου και χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας με πρωτοβουλίες και μέτρα κρατικών αρχών της Οθωμανικής Τουρκίας, υπό συνθήκες και έκταση που περιγράφονται στο αδίκημα της Γενοκτονίας.

Επειδή ανασύρεται εκ νέου το ζήτημα της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού, είναι αναγκαίο πλέον να παραδεχτούμε ότι  αυτή η τραγική Καταστροφή,  δεν οφείλεται μόνο στους διωγμούς των Τούρκων, αλλά και σε συγκεκριμένες πράξεις του ελληνικού κράτους, διά των κυβερνήσεων της εποχής. Την εποχή που ήδη είχε αποφασισθεί η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό, μετά την ήττα του από τις δυνάμεις του Κεμάλ Μουσταφά ψηφίσθηκε στην Ελλάδα ο νόμος 2870/1922 (ΦΕΚ 119 Α΄), με τις υπογραφές του βασιλέα Κωνσταντίνου, του Γούναρη και του Ρούφου, με τον οποίο απαγορεύτηκε με μεγάλη αυστηρότητα στον ελληνικό πληθυσμό της Μικράς Ασίας να αποχωρήσει από την περιοχή. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση των Αθηνών με τηλεγράφημα προς τον Ύπατο Αρμοστή της Σμύρνης Αριστείδη Στεργιάδη, του ζητά να μην επιτρέψει στους Έλληνες της Ιωνίας να φύγουν για την Ελλάδα. Ο Γρηγόρης Δαφνής (Η Ελλάς μεταξύ των δύο πολέμων, β’ έκδ., τόμ. Α’, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα,1974, σελ. 16) έχει διασώσει το εξής περιστατικό: «Λίγο πριν την αναχώρηση από τη Σμύρνη των ελληνικών υπηρεσιών και ενώ το μέτωπο είχε σπάσει, ο νεαρός πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου ενημερώνεται από τον Στεργιάδη για την επερχόμενη καταστροφή. Στην ερώτηση του Παπανδρέου ‘γιατί δεν ειδοποιείται τον κόσμο να φύγει;’, ο Στεργιάδης απαντά: ‘Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα’…»….

©Γιώργος Δούδος, Αύγουστος 2014

              

             

  

ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΗΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

Η ελληνική Αριστερά στο σύνολό της, -(αναφέρομαι σε κόμματα και πολιτικές ομάδες που τοποθετούνται σε ό,τι στη διεθνή πολιτική ορολογία εννοούμε ως Αριστερά, ακόμα και αν κάποια απ’ αυτά έχουν γίνει απολιθώματα, κατάλληλα μόνον ως εκθέματα σε κάποιο μουσείο πολιτικής ιστορίας)-, ιδίως μετά την πτώση της χούντας, πάσχει ως προς τα στελέχη της κατά πρώτον και ως προς προβεβλημένα μέλη της κατά δεύτερον από έλλειμμα πολιτικού ήθους!

Το πιο αποφασιστικό αντικομμουνιστικό μέτρο στην Ελλάδα δεν ήταν τελικά οι διωγμοί των Κομμουνιστών και των Αριστερών που ακολούθησαν μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, αλλά η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, υπό οποιαδήποτε έκφρασή του, από την πρώτη μεταδικτατορική κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και ειλικρινά, δεν ξέρω αν ο Καραμανλής είχε κατά νου τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κινήματος ως μέτρο πλήρους και αποτελεσματικής ανάδειξης της απαξίας του ή προέκυψε κατόπιν μυστικής συνωμοσίας της Μοίρας….

Οι Αριστεροί πολίτες, ανεξαρτήτως της κατ’ ιδίαν τοποθέτησής τους σε κόμματα, αποκόμματα και γκρουπούσκουλα, όσο ήταν υπό διωγμό αντιμετωπίζονταν σαν μάρτυρες με φωτοστέφανο στο κεφάλι. Ακόμα και Δεξιοί, δεν έκρυβαν την συμπάθεια και την συμπόνια για τα βάσανα και τις δοκιμασίες που περνούσαν οι Αριστεροί και οι οικογένειές τους. Ίσως οι μόνοι που έμεναν απαθείς μπροστά στους διωγμούς ήταν οι χαφιέδες της Ασφάλειας, γνωστά περικαθάρματα, πεταγμένα ούτως ή άλλως στον κάδο των απορριμμάτων της εκτίμησης των συμπολιτών τους και βέβαια οι άνδρες της Χωροφυλακής που όφειλαν, ως εκ της ιδιότητάς τους, να παραμένουν με ανεκδήλωτα τα συναισθήματά τους… ακόμα και όταν δεν είχαν εξορίσει από τη συνείδησή τους την ανθρωπιά.

Και … μετά την 23^η Σεπτεμβρίου του 1974, που νομιμοποιήθηκε πια το ΚΚΕ και τα παράγωγά του, -(νομοθετικό διάταγμα 59/1974 «περί συστάσεως και επαναλειτουργίας πολιτικών κομμάτων)- πολλά, μα πάρα πολλά από  τα φωτοστέφανα έπαυσαν να λάμπουν για πολλούς, από εκείνους και εκείνες, που είχαν περάσει μήνες στη Γυάρο και παλιότερα σε φυλακές και στη Μακρόνησο ή σε άλλους τόπους εξορίας και τυραννίας. Ως προς άλλους μάλιστα, που έκαναν την εμφάνισή τους ως κομματικά στελέχη, κυρίως του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ, τα μέχρι πρότινος φωτοστέφανα αποδείχθηκαν πέρα ως πέρα κίβδηλα. Γιατί αυτά τα στελέχη, κατά κανόνα επαγγελματικά, δηλαδή ανεπάγγελτα ως προς το βιοπορίζεσθαι,  πέραν της προσήλωσης που τους διέκρινε έναντι της κομματικής ηγεσίας, πολύ δύσκολα μπορούσε κάποιος να συναντήσει κάποια αρετή στην εν γένει συμπεριφορά τους, από εκείνες που διακρίνουν τους κοινούς αλλά έντιμους θνητούς. Απεναντίας ξεχώριζαν για σκληρότητα και απανθρωπιά και ήταν ειδικοί στις μηχανορραφίες και στην άσκηση προπαγάνδας χωρίς αντίκρυσμα συχνά έναντι της πραγματικότητας και της αλήθειας.

 Πρώην καταδιωγμένοι Κομμουνιστές, που στελέχωναν πλέον νόμιμα κομματικούς σχηματισμούς με το σφυροδρέπανο ως έμβλημα, επιδείκνυαν μια εξ ολοκλήρου αήθη συμπεριφορά στην καθημερινή ζωή τους. Και το φαινόμενο συνεχίζεται απτόητο…. Σε τέτοιες περιπτώσεις εκχυδαϊσμένης αλλοτριωμένης συμπεριφοράς, που μόνον ως οπορτουνιστική μπορεί να χαρακτηρισθεί, συνήθως η δικαιολογία ήταν και είναι αδιάντροπα, η εξ ανάγκης προσαρμογή στις συνθήκες που επιβάλλει ο καπιταλισμός!  Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε, πως άλλο πράγμα είναι να είσαι ρεαλιστής και να γνωρίζεις τους κανόνες του παιχνιδιού και άλλο πράγμα να ηδονίζεσαι κυριολεκτικά καθώς κυλιέσαι στο βούρκο της καπιταλιστικής αγριότητας…. (Θυμηθείτε τις ατομικές συμβάσεις εργασίας που επέβαλλε στους συντρόφους ο «Ριζοσπάστης» και τον τρόπο απόλυσης των εργαζόμενων στο κανάλι του ΚΚΕ).   

Το μέγιστο έλλειμμα της ελληνικής Αριστεράς, ακόμα και της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής μη δογματικής και μη σταλινικής Αριστεράς, αφορά το ήθος, τόσο σε προσωπικό συχνά επίπεδο, όσο και σε επίπεδο έκφρασης πολιτικής συμπεριφοράς και δράσης!  Υπήρξα στρατευμένος σε κόμμα της ανανεωτικής κομμουνιστικής και γεύτηκα ακόμα και σ’αυτούς τους κύκλους τον σταλινισμό! Ήταν η εποχή, που το ΚΚΕεσ χρηματοδοτούνταν από τους φρικτούς δικτάτορες Τσαουσέσκου και Κιμ Ιλ Σουνγκ, για τα λειτουργικά του έξοδα, για την αμοιβή των επαγγελματιών της αγκιτάτσιας και της καθοδήγησης. Άργησα να καταλάβω πλήρως, το ομολογώ, ότι ο σταλινικός Κομμουνισμός ως δογματική ιδεοληψία έχει κακοποιήσει την μαρξιστική ανάλυση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας και ότι είναι υπαρκτός σε κάθε πολιτικό σχηματισμό που επικαλείται τον «Κομμουνισμό» οποιασδήποτε εκδοχής.  Μπορεί να στοιχήθηκα στις γραμμές ενός κόμματος που αυτοαποκαλούνταν «κομμουνιστικό» αλλά ποτέ δεν υπήρξα πούρος κομμουνιστής, μιας και ποτέ δεν προσηλυτίστηκα στον διαλεκτικό υλισμό, ενώ ποτέ δεν έλαβα σοβαρά σαν αλάθητο δόγμα τον ιστορικό υλισμό.

Μου έκανε εντύπωση το πλήθος των χλευαστικών σχολίων πολλών Κομμουνιστών και «προοδευτικών» τάχαμου, κατά του Τσίπρα και της επίσκεψής του στο Άγιον Όρος (Αύγουστος 2014).

Ο Αλέξης Τσίπρας κάποτε είχε δηλώσει άθεος και πολύ καλά έκανε. Επέλεξε με τη σύντροφό του το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ούτε καν πολιτικό γάμο, και μέχρι στιγμής δεν βάφτισε το παιδί του. Έπραξε πολύ καλά κατά τη γνώμη μου και μου αρέσει εξαιρετικά η συνέπειά του μεταξύ ιδεών και πράξεων στην προσωπική ζωή του! Θα ήθελα να πω σε όλους και όλες, τους Αριστερούς και τις Αριστερές, κάθε απόχρωσης και εκδοχής, που έχουν λυσσάξει με την επίσκεψη Τσίπρα στο Άγιον Όρος και την ερμηνεύουν ως δεξιά στροφή του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και σαν λαϊκιστικό συμβιβασμό έναντι της Εκκλησίας, πως είναι πολύ βαθειά, μα πολύ βαθειά νυχτωμένοι….

Πρώτον, το Άγιον Όρος είναι κάτι μοναδικό στον κόσμο, όπως ήταν κάποτε και το Θιβέτ, ώσπου το κατέλαβαν οι Κινέζοι Κομμουνιστές και το καταστρέφουν…. Επίσης το Άγιον Όρος είναι κομμάτι της ελληνικής επικράτειας και θα ήταν παράλειψη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μην το επισκεφθεί και να μην ακούσει τους Μοναχούς, που είναι πολίτες αυτής της χώρας….

Δεύτερον, η Εκκλησία δεν αποτελεί μονοπώλιο  των επαγγελματιών εθνοκάπηλων Δεξιών, που επικαλούνται ευκαίρως ακαίρως το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» με κρωξίματα βατράχων, κενά κάθε περιεχομένου επί της ουσίας.     

Τρίτον, η Αθωνική Πολιτεία ως κοινότητα ανθρώπων μπορεί να έχει αρκετά αρνητικά δείγματα συμπεριφοράς και αρκετές αδυναμίες, όπως κάθε ανθρώπινη κοινότητα. Όμως στην υπερχιλιάχρονη παρουσία του στον ιστορικό χρόνο έχει δώσει πολύτιμα πράγματα από κάθε άποψη, που έχουν εμπλουτίσει την κοινή παρακαταθήκη πολιτισμού της Ανθρωπότητας. Ιδίως για όσους συνδέουν την απαντοχή της ουτοπίας με τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό, στα αγιορείτικα Κοινόβια αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ουτοπία πραγματώνεται εδώ και τώρα! Ίσως για τούτο και ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης όταν είχε επισκεφθεί το Άγιον Όρος, μετά την επιστροφή του στον Περισσό, όπως λέγανε σύντροφοί του, τους είχε ζαλίσει με διηγήσεις που του είχε προκαλέσει το δέος και ο θαυμασμός για την χερσόνησο του Άθω και για τους Μοναχούς στον κάποτε σκληροτράχηλο «καπετάν Γιώτη».

Αν εξαιρέσουμε τους εγκέφαλους του ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος, που στην πλειοψηφία τους δήλωναν άθεοι, πιστοί του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, όπως εκφράσθηκε μέσα από τις γραφές του Μαρξισμού Λενινισμού και του κεκρυμμένου και ανομολόγητου Σταλινισμού, -(τουλάχιστον από την 25 Φεβρουαρίου 1956 και μετά, που άρχισε η αποσταλινοποίηση των ευπειθών στη Μόσχα ΚΚ)-, το μέγα πλήθος των αγωνιστών της Αριστεράς στον τόπο μας δεν είχαν πολλά κοινά σημεία με τους Γερμανούς ή τους Βρετανούς συντρόφους τους. Γιατί απλούστατα, κατά τη στράτευσή τους στην Αριστερά, συνήθως έμεναν αδιάφοροι για το ιδεολογικό υπόβαθρο του Μαρξισμού Λενινισμού Σταλινισμού. Κίνητρο ήταν η δίψα για ελευθερία χωρίς διακρίσεις, για δικαιοσύνη δίχως αποκλεισμούς και το όραμα για μια Ελλάδα που δεν θα ήταν φέουδο της εντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων δυνάμεων.

Η ένταξη των πολλών στο Αριστερό Κίνημα ήταν έκφραση προσωπικού και κοινοτικού ήθους, που ζυμώθηκε σε τούτο τον τόπο, με τους χυμούς της ορθόδοξης παράδοσης και πνευματικότητας!  Η Εκκλησία ως ευχαριστιακή κοινότητα και όχι ως κρατική έκφραση θρησκευτικού θεσμού, καλλιεργεί και εμπνέει την υπέρβαση του εγώ και την μετάβαση στο εμείς. Ας θυμηθούμε έστω προς στιγμή, τον λόγο του Μακρυγιάννη, που εκφράζει τούτο το ήθος που ανέφερα πιο πάνω: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. … Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”». Από τέτοιο ήθος οδηγούμενοι οι πολλοί, στρατευμένοι ποικιλότροπα στο ελληνικό Αριστερό Κίνημα, ενεργούσαν χωρίς ιδιοτέλεια, κατά το παράδειγμα και την παρακαταθήκη των Νεομαρτύρων της οθωμανικής περιόδου, που κατ’ ουσίαν το μαρτύριό τους ήταν θυσία χάριν της διάσωσης σώου του ανθρώπινου προσώπου, με αναπαλλοτρίωτα την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του. Δυστυχώς όμως, πολλοί «στρατευμένοι» διανοούμενοι, ιδίως στο ΚΚΕ, έχω την αίσθηση ότι επιδιώκουν σκόπιμα να καταδικάσουν στη λησμοσύνη που επιφέρει η απαξία τα παραπάνω δεδομένα, προβάλλοντας σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τη δράση του ΚΚΕ. Και το ΕΑΜ, δεν ήταν μόνο ΚΚΕ. Αντίθετα, το ΚΚΕ, με την υποχθόνια προσπάθειά του να χειραγωγήσει μέσα από το ΕΑΜ το λαϊκό αντιστασιακό κίνημα, σύμφωνα με αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες, τελικά έβλαψε την Εθνική Αντίσταση. Στα δίσεκτα χρόνια που ακολούθησαν την λήξη του εμφυλίου, ενώ η ΕΔΑ αποτέλεσε την πολυεπίπεδη αντίδραση στη βαρβαρότητα που επέβαλε η παράταξη των νικητών στο μετεμφυλιοπολεμικό κράτος και ενώ δεν αποτελούνταν μόνο από Κομμουνιστές, εντούτοις η ΕΔΑ και οι αγώνες της κινδυνεύει να ξεχαστεί, μάλλον σκόπιμα, για να προβληθεί και πάλι μόνο το ΚΚΕ.

Μέχρι σήμερα το ΚΚΕ ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό Λαό για το μεγάλο μερτικό της ευθύνης του, στην πρόκληση του εμφυλίου πολέμου αμέσως μετά την Κατοχή. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έκανε δημόσια «αυτοκριτική» για εγκλήματα που έκανε ο λεγόμενος  ‘Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας’ εις βάρος του ήδη βαθειά πληγωμένου από την Κατοχή λαού! 

Το τεράστιο έλλειμμα ήθους στο χώρο της Ελληνικής Αριστεράς, ιδίως από την μεταπολίτευση του 1974 και μετά είναι μια πραγματικότητα. Και είναι η ουσιαστική αδυναμία της Αριστεράς αυτή η φτώχεια της σε ήθος, που την κάνει αναξιόπιστη. Νομίζω, πως δεν αξίζει να πει κάποιος πολλά για το ΚΚΕ. Έχει αυτοκαταδικασθεί να είναι ένα απολίθωμα, μια θρησκεία που πράγματι λειτουργεί ως όπιο του λαού. Και μάλιστα είναι τόση η αμετροέπεια των στελεχών που κατοικοεδρεύουν στον Περισσό, που ενώ συρρικνώνεται η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ, αυτοί, αντί άλλης αυτοκριτικής για την κατάντια, μπορεί κάποια στιγμή να βγουν δημόσια και να καταγγείλουν το 95% του εκλογικού σώματος που δεν τους ψηφίζει ότι είναι λάθος!

Εκείνο που εξοργίζει και απογοητεύει όμως, είναι η αρνητική επιρροή που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από λαϊκιστές και χυδαίους οπορτουνιστές, είτε από το ΚΚΕ ή κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και βρήκαν καταφύγιο στους κόλπους του και για το μόνο που νοιάζονται είναι να αποκτήσουν εξουσία και να βιάσουν και πάλι τον Σοσιαλισμό και το Αριστερό Κίνημα στη χώρα….

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

12/08/14   

  

Οι νέες πομφόλυγες του κ. Ανθίμου Ρούσσα κατά του Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών

Ο υπερήλικας Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος Ρούσσας, μολονότι όπως φάνηκε κατά την εκλογή του νέου Μητροπολίτη Κίτρους και Κατερίνης, ασκεί μάλλον ισχνή επιρροή στα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, αφού ο εκλεκτός του υποψήφιος  ατύχησε, εντούτοις συνεχίζει να συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας. Συνήθως οι δηλώσεις του, είτε από άμβωνος, είτε όχι κατά των Σκοπίων και των Σκοπιανών, που φαίνεται ότι μάλλον μονοπωλούν τα ενδιαφέροντά του δεν μένουν απαρατήρητες και ασχολίαστες. Άλλου είδους δηλώσεις και παραινέσεις προς το ποίμνιό του, λόγου χάρη όταν με αφορμή την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, είχε προπαγανδίσει να συμμετάσχουν οι αμνοί του ποιμνιοστασίου του, διαθέτοντας από τις οικονομίες τους υπέρ ευοδώσεως του στόχου της Τράπεζας. Τώρα, η επικαιρότητα ασχολείται με τις οργίλες αντιδράσεις του «αγίου» Θεσσαλονίκης κατά του ενδεχομένου ίδρυσης στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τμήματος Ισλαμικών Σπουδών  και τα νέα θύματα των μύδρων του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης και ο υπουργός Παιδείας κ. Λοβέρδος για τον απλό λόγο ότι υποστηρίζουν επί του θέματος διαφορετικές απόψεις από αυτές του «παναγιοτάτου», όπως προσφωνείται και ο κ. Άνθιμος εντός των ορίων της εκκλησιαστικής επαρχίας που αποτελεί το ποιμνιοστάσιό του.

Στην Ελλάδα, που ευτυχώς στο χάρτη ανήκει στην Ευρώπη και όχι στη Μέση Ανατολή, γιατί αλλιώς, πέραν της επικλήσεως της «Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος» στο Σύνταγμά μας, πιστεύω πως μπορεί να ήταν μια «χριστιανική δημοκρατία» όπου θα έλυναν και θα έδεναν, όχι μόνο τα αμαρτήματα των πιστών, αλλά και το σύνολο του βίου μας, δεσποτάδες κάθε διαβάθμισης, αρχιμανδριτάδες που ουδέποτε πέρασαν το κατώφλι θύρας μοναστηριού, και παπάδες έγγαμοι, απ’ αυτούς που ονομάζονται από πλήθος οπαδών «γέροντες» και έχουν γνώμη επί παντός επιστητού αλλά και ανεπαισθήτου, κατά τα πρότυπα του καθεστώτος που εγκαθίδρυσε το Ιράν ο μακαρίτης Αγιατολλάχ Χομεϊνί.

Ας προσπαθούν συνταγματολόγοι και μη να μας πείσουν ότι η αναφορά της διάταξης του Συντάγματος σε επικρατούσα θρησκεία και αναφέρεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν σημαίνει σπουδαία πράγματα, ούτε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία ασκεί καταλυτική επιρροή στο δημόσιο βίο του κράτους, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και το πλήθος των υπέρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σκανδαλωδών και αντισυνταγματικών εν πολλοίς νομοθετημάτων που είναι σε ισχύ, διαψεύδει και ανατρέπει τους λόγους παραμυθίας που διατυπώνουν οι συνταγματολόγοι.

Η παρέμβαση του Θεσσαλονίκης Ανθίμου κατά του ενδεχομένου ίδρυσης τμήματος Ισλαμικών Σπουδών, εκτός του ότι γίνεται με χυδαίο και άκρως αήθη τρόπο, που δεν συνάδει με Χριστιανό Επίσκοπο, εφόσον σέβεται το διακόνημά του και τον εαυτό του, συνιστά μια παρέμβαση που δείχνει ασέβεια προς τα μέλη του διδακτικού επιστημονικού προσωπικού του τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., που με ισχυρότατη πλειοψηφία ψήφισαν υπέρ της ίδρυσης στα πλαίσια του τμήματός τους και τμήματος Ισλαμικών Σπουδών. Το μόνο ελαφρυντικό υπέρ του κ. Ανθίμου Ρούσσα, κατόχου δύο πανεπιστημιακών πτυχίων (Φιλολογίας και Θεολογίας), θα μπορούσε να είναι το προβεβηκώς της ηλικίας του, γιατί αν μη τι άλλο οι απόψεις του δεν είναι δυνατό να κατοικοεδρεύουν στην κεφαλή επιστήμονα με δύο πτυχία! Όμως στην Ελλάδα, οι ιεράρχες αγνοούν την παραίτηση, εκτός και αν είναι επί μακρόν κλινήρεις, ουδεμίαν επαφή με το περιβάλλον διατηρούντες, οπότε τους παραιτούν. Επομένως, δυστυχώς  εξαιτίας της θέσης του ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ασκεί επιρροή, ελπίζω μικρή, στους ευσεβείς του χριστεπωνύμου ποιμνίου, που ευχαρίστως υπακούουν «τοις ηγουμένοις» χωρίς δεύτερη γνώμη και προπάντων περιπλέκουν τον Χριστό σε θέση εθνάρχη του περιουσίου λαού των Ορθοδόξων Ελλήνων (όπως υπονοείται, εξαιρούνται οι εντελώς τυχαία συγκαταλέγομενοι σαν Έλληνες, άθεοι, καθολικοί, εβραίοι, ευαγγελικοί κάθε είδους, μουσουλμάνοι, μάρτυρες του Ιεχωβά και λοιποί, οι οποίοι και βέβαια δεν είναι Έλληνες εφόσον μία Ελλάς υπάρχει, των Ελλήνων Χριστιανών!) Μαζί με τους ευσεβείς, συμφύρονται στον εσμό των υποστηρικτών των απόψεων του κ. Ανθίμου Ρούσσα και κάποιοι «ελληναράδες», που έχουν κάνει επάγγελμά τους την εθνικοφροσύνη και βλέπουν παντού σκιές ύπουλων πρακτόρων που επιδιώκουν τον αφανισμό του Ελληνισμού «τους».

Μαζί με τον «άγιο» Θεσσαλονίκης και τους «ελληναράδες», άνθρωποι της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης τάσσονται επίσης κατά της ίδρυσης τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στο Α.Π.Θ.. Τί να υποθέσει κανείς σε μια τέτοια εξέλιξη; Μήπως, κάποιος Τούρκος της Μ.Ι.Τ., επισκέφθηκε πριν από καιρό τη Θεσσαλονίκη σαν τουρίστας, εμφανίστηκε στον «παναγιότατο» σαν κρυφοχριστιανός να πάρει την ευχή του και του πήρε το μυαλό από την κεφαλή, ώστε να προβάλλει σθεναρή αντίδραση στο ύπουλο ελληνικό κράτος, που θέλει να αλλοιώσει τον τουρκισμό της Μειονότητας, με δέλεαρ την επιστήμη;

Κοντά στα ευτράπελα ας ειπωθούν και δυο τρεις πιο σοβαρές κουβέντες. Κατ’ αρχάς ένα πανεπιστημιακό τμήμα Ισλαμικών Σπουδών σε ελληνικό πανεπιστήμιο δεν αφορά αποκλειστικά τους ελληνικής ιθαγένειας Μουσουλμάνους, που θέλουν να σπουδάσουν σε επιστημονικό επίπεδο το Ισλάμ. Σε Κολλέγιο της Νέας Υόρκης καθηγητής σε τμήμα Ισλαμικών Σπουδών είναι ένας γνωστός μου Χριστιανός, με βαθύτατη πίστη και γόνιμη πνευματικότητα. Ο James S. Cutsinger, καθηγητής Θεολογίας και Θρησκευτικής Σκέψης στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, θέτει στον εαυτό του το εξής ερώτημα: «Είναι δυνατόν ένας Χριστιανός Ορθόδοξος, όπως εγώ, να σέβεται το Ισλάμ ως μια θρησκεία που αποκαλύφθηκε από τον ίδιο Θεό που λατρεύω, χωρίς να απαρνιέται όσα η δική μου παράδοση διδάσκει ως προς την θεότητα του Ιησού Χριστού, ακόμα και όταν αυτά που πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι για τον Ιησού τον γιο της Μαριάμ είναι τόσο σημαντικά διαφορετικά»; Η απάντηση που δίνει είναι: «Πιστεύω απόλυτα πως ναι»! (Paths to the Heart, World Wisdom 2002, σ. 227). Το Ισλάμ και η μελέτη του δεν είναι κάτι που ανήκει σαν είδος μονοπωλίου στους Μουσουλμάνους, πολύ περισσότερο δεν ανήκει μόνο σε κάποιους Μουσουλμάνους, λόγου χάρη στους Τούρκους ή στους Πακιστανούς. Η πνευματικότητα που έχει ανθίσει στους κόλπους του Ισλάμ σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ιδιοκτησίας των Μουσουλμάνων. Το ίδιο άλλωστε αφορά και την Μυστική Παράδοση του Ανατολικού Χριστιανισμού.

Ο κ. Άνθιμος Ρούσσας, είναι προκλητικός διότι κραυγάζει χωρίς επιχειρήματα για ένα θέμα που στ’αλήθεια δεν τον αφορά, δεν έχει καμιά αρμοδιότητα και δικαιοδοσία να έχει λόγο για ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη της Επιστήμης, ακόμα και αν έμμεσα πρόκειται για θέμα που «επικοινωνεί» με την χριστιανική Θεολογία.

                    

ΟΙ 110 ΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Στις 18 Ιουλίου 2014 η εφημερίδα της Κομοτηνής ‘Χρόνος’ δημοσίευσε στην ψηφιακή έκδοσή της[i], όπως υποθέτω και στην έντυπη, μακροσκελές «υπόμνημα πανεπιστημιακών και άλλων εκπαιδευτικών για την αφύπνιση της ελληνικής πολιτείας, ώστε να πάρει άμεσα εκπαιδευτικά μέτρα που θα ενισχύσουν την ελληνομάθεια των μουσουλμανοπαίδων στη Θράκη». Το υπόμνημα τούτο είχε προβληθεί από διάφορα ψηφιακά μέσα ενημέρωσης ήδη από τον Ιούνιο.

            Πληροφορήθηκα για το παραπάνω υπόμνημα και τους εκατόν δέκα (110) «σοφούς», που το συνέταξαν (;) ή αν δεν συνέβη τούτο τουλάχιστον φέρονται να το έχουν υπογράψει, και τη δημοσίευσή του στον ‘Χρόνο’ από την εκπαιδευτικό κυρία Μαρία Δήμου, που υπηρετεί σε μειονοτικό δημοτικό σχολείο της Κομοτηνής (Μάστανλη). Μετά την ανάγνωσή του, υπέκυψα στον πειρασμό να εκφράσω τις απόψεις μου για την πρωτοβουλία, που έχει τα γνωρίσματα ενός νέου μανιφέστου σωτηρίας των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, με επίκεντρο τα παιδιά της Μειονότητας.

            Δεν θέλω να σχολιάσω, τουλάχιστον ορισμένους από τους υπογραφείς του υπομνήματος, μολονότι έχω κάποια άποψη για τις ιδέες τους, που κατά καιρούς έχουν δημοσιοποιήσει ή για δραστηριότητές τους κατά το παρελθόν, που είχαν προκαλέσει ερωτηματικά ως προς την ανιδιοτέλεια των προθέσεών τους, όταν και τότε είχαν φροντίσει να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους για τη Θράκη. Στο κάτω κάτω, σε μια δημοκρατία, έστω υπό κηδεμονία, όπως κατάντησε η Ελλάδα της κρίσης, την ελευθερία της έκφρασης οφείλουμε να την σεβόμαστε με «θρησκευτική» ευλάβεια. Αλλά ορισμένοι υπογραφείς, που δηλώνουν λόγου χάρη κάτοικοι Κύπρου ή Πάτρας, ακόμα και Αθήνας, ή προβάλλουν ιδιότητες αποστράτων ανώτατων αξιωματικών, είτε του στρατού ή του ναυτικού, διερωτώμαι πώς μπορεί να εκφράσουν υπεύθυνες θέσεις για ένα πολυσήμαντο θέμα, όπως είναι η εκπαίδευση μερίδας παιδιών της Ελλάδος! Πόσοι από τους υπογραφείς, που δεν είναι κάτοικοι της Θράκης, όπως οι περισσότεροι, έχουν άραγε επισκεφθεί την περιοχή, όχι ως διερχόμενοι επισκέπτες, αλλά ως επισκέπτες με την απορία να μάθουν από αυτή τη μοναδική περιφέρεια της βόρειας Ελλάδας, όπου ως ένα σημείο τα πράγματα συντηρούν σημάδια πληθυσμιακού και πολιτισμικού πλούτου, πριν τις βίαιες εθνοκαθάρσεις που είχαν συμβεί στον βορειοελλαδικό χώρο, μετά το τέλος των βαλκανικών πολέμων και αργότερα.

            Μολονότι μακροσκελές το υπόμνημα που εκθέτει απόψεις για την παρεχόμενη πρωτοβάθμια εκπαίδευση προς τα παιδιά της Μουσουλμανικής Μειονότητας, εντούτοις σιωπά πέρα ως πέρα ως προς το πρόγραμμα «Εκπαίδευση των Παιδιών της Μουσουλμανικής Μειονότητας στη Θράκη», που λειτουργεί και εξελίσσεται σε διάφορες φάσεις, με αφετηρία το 1997, έστω και ως αρνητική κριτική. Πολλά από τα ζητήματα που θίγουν οι «σοφοί» του υπομνήματος, ήδη υλοποιούνται και κατά κοινή ομολογία μάλλον με επιτυχία, από το ‘Πρόγραμμα Φραγκουδάκη’, όπως καθιερώθηκε να αναφέρεται το παραπάνω έργο, από την επιστημονική υπεύθυνή του Ομότιμη Καθηγήτρια Άννα Φραγκουδάκη.

            Η μη αναφορά στο  ‘Πρόγραμμα Φραγκουδάκη’ δύο πράγματα φαίνεται πως δείχνει. Το ένα, ότι οι υπογραφείς στο σύνολό τους (;), απαξιώνουν το έργο «Εκπαίδευση των Παιδιών της Μουσουλμανικής Μειονότητας στη Θράκη» και ίσως την κυρία Άννα Φραγκουδάκη και την Καθηγήτρια κυρία Θάλεια Δραγώνα, που είναι Ειδική Επιστημονική Σύμβουλος του προγράμματος. Το δεύτερο, θεωρώ απίθανο ότι οι συντάκτες του υπομνήματος βρήκαν τον τρόπο να συνέλθουν επί τω αυτώ, προκειμένου να συντάξουν τούτο το κείμενο, και επομένως ότι οι θέσεις που διατυπώνονται αντιπροσωπεύουν τις απόψεις καθενός και καθεμιάς από τους εκατόν δέκα ανθρώπους, που είναι εγκατεσπαρμένοι σε διαφορετικά μήκη και πλάτη, όχι μόνο της ελληνικής επικράτειας αλλά και εκτός αυτής. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, η αγνόηση του ‘Προγράμματος Φραγκουδάκη’ από τους εθνικά ευαίσθητους υπογραφείς, που κόπτονται για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα παιδιά της Μουσουλμανικής Μειονότητας από το κράτος, είτε οφείλεται σε απαξίωση του Προγράμματος, είτε οφείλεται σε ελλιπή ενημέρωσή τους ως προς το θέμα, τους καθιστά εκτεθειμένους ως προς την σοβαρότητα της πρωτοβουλίας τους….

            Στο υπόμνημα, μου έχει προκαλέσει εντύπωση, ότι οι υπογραφείς εμφανίζονται πλήρως ενήμεροι ως προς την φυλετική σύνθεση της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης. Συγκεκριμένα αναφέρουν ότι, «στους μουσουλμάνους που ζουν στη Θράκη συμπεριλαμβάνονται οι Πομάκοι, οι Αθίγγανοι, οι Τούρκοι, οι Κιρκάσιοι, οι τουρκόφωνοι Σουδανοί (στην Π.Ε. Ξάνθης), τουρκόφωνοι Ρομά, ορεινοί Τσιτάκηδες, Κιρτζαλήδες και άλλοι, οι οποίοι συνυπάρχουν στη Θράκη ήδη από τους πρώτους αιώνες της οθωμανικής κατάκτησης». Βέβαια αν θα ήθελαν οι «σοφοί» ανησυχούντες να θεωρηθεί το κείμενό τους τεκμηριωμένο, όφειλαν να παραθέσουν κάποια γενικώς αποδεκτή επιστημονική βιβλιογραφική αναφορά σχετικά με την φυλετική σύνθεση των Μουσουλμάνων της Θράκης, διότι έτσι όπως παρατίθεται η παραπάνω αναφορά διεγείρει ερωτηματικά ως προς την ακρίβειά της. Λόγου χάρη ενώ οι Αθίγγανοι και οι Ρομά, (κατά κανόνα δίγλωσσοι -τουρκόφωνοι και ρομανί- ή τρίγλωσσοι, μιας και πολλοί γνωρίζουν και την ελληνική) ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα πληθυσμού της Θράκης, η παράθεση των Αθίγγανων και των τουρκόφωνων Ρομά, σαν διαφορετικών ομάδων είναι περιττός πλεονασμός, που οφείλεται είτε σε άγνοια, είτε σε σκοπιμότητα. Στην περιοχή της Ξάνθης πράγματι, υπάρχουν κάτοικοι σε τρία χωριά της περιοχής αφρικανικής καταγωγής, χωρίς να είναι βέβαιο ότι προέρχονται από το Σουδάν ή την Άνω Αίγυπτο ή άλλη περιοχή της Αφρικής, επομένως ο χαρακτηρισμός σαν τουρκόφωνων Σουδανών νομίζω πως είναι ατυχής. Οι Κιρκάσιοι δεν υπάρχουν πλέον στην Θράκη, άλλωστε λίγοι είχαν εγκατασταθεί στη Θράκη, ενώ ο κύριος όγκος τους είχε μετακινηθεί στην περιοχή Θεσσαλονίκη, όπου είχε ιδρυθεί και Μουφτεία των Κιρκασίων. Γενικά, στον αναγνώστη του υπομνήματος απομένει η εντύπωση, ότι η Μουσουλμανική Μειονότητα της Θράκης συντίθεται από ένα μωσαϊκό φυλετικών ομάδων, κάτι που ακυρώνει την επίσημη κρατική θέση της Ελλάδος, για την τριμερή σύνθεσή της (τουρκογενείς, Πομάκοι και Αθίγγανοι ή Ρομά). Επίσης η πολυφυλετική αναφορά στη μειονότητα των Μουσουλμάνων της Θράκης, έστω και αν δεν είναι ακριβής, επιδιώκει να αναιρέσει τη, εθνικιστική προπαγάνδα της Τουρκίας που θέλει τη Μουσουλμανική Μειονότητα στο σύνολό της αποκλειστικά τουρκική. Βέβαια κάτι τέτοιο υποστηρίζεται και από Έλληνες, όπως συνέβη με τον πανεπιστημιακό Δημήτρη Χριστόπουλο, που ως υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είχε δηλώσει εκείνο το αμίμητο, χυδαίο και ευτελές κατά τη γνώμη μου, ότι: «Η μειονότητα είναι ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα»!  

            Το υπόμνημα κάνει αναφορά στο νομοθετικό διάταγμα 3065/1954 «περί τρόπου λειτουργίας Τουρκικών Σχολείων Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως Δυτικής Θράκης κ.λπ.», που ρυθμίζει θέματα μειονοτικής εκπαίδευσης μέχρι σήμερα και συμπληρώνω, ότι είχε εκδοθεί από την κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου, στην οποία μέλος ήταν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Επίσης γίνεται αναφορά και στο Μορφωτικό Πρωτόκολλο Ελλάδος και Τουρκίας της 20ης Δεκεμβρίου του 1968, με το οποίο η τουρκική γλώσσα αναγνωρίζεται από την Ελλάδα, ως η μόνη γλώσσα της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης. Συμπληρώνω πάλι, ότι το παραπάνω πρωτόκολλο υπογράφηκε από την λεγόμενη «εθνική κυβέρνηση» της Ελλάδος, την περισσότερο γνωστή ως χούντα των συνταγματαρχών….

Κρίνω χρήσιμο να προσθέσω πως η κυβέρνηση Παπάγου, που εξέφραζε την πολιτική των νικητών μετά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, εκτός από το νομοθετικό διάταγμα 3065/1954, υπήρξε γενικότερα ο αρχιτέκτονας του βίαιου και ολοκληρωτικού εκτουρκισμού των Μουσουλμάνων της Θράκης, με εκτελεστικό όργανο τον Γενικό Διοικητή Θράκης με το χαριτωμένο επώνυμο Φεσσόπουλος. Παροιμιώδεις είναι οι διαταγές του Γεωργίου Φεσσόπουλου, αρχές του 1954, προς τους Δήμους και τις Κοινότητες του νομού Ροδόπης, στις οποίες έλεγε τα εξής: «Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως, παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις όρου «Τούρκος-τουρκικός» αντί του τοιούτου «Μουσουλμάνος-μουσουλμανικός». Επί τούτοις δέον να μεριμνήσετε διά την αντικατάστασιν των εν τη περιφερεία υμών διαφόρων επιγραφών, όπως «Μουσουλμανική Κοινότης, Μουσουλμανικόν Σχολείον κλπ» διά τοιαύτης «Τουρκικόν».

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά πρωτύτερα; Γιατί σ’ αυτόν τον τόπο, όπου ευδοκιμεί το είδος των «γνήσιων και καθαρών» Ελλήνων και Ελληνίδων, μαζί με «μιάσματα» «ανθελλήνων» χωρίς pedigree φυλετικής καθαρότητας, μας έχουν κουράσει απερίγραπτα. Το υπόμνημα των 110 «σοφών», που εμφανίζονται να ανησυχούν και θέλουν να μας πείσουν ότι νοιάζονται για την εκπαίδευση των παιδιών της Μειονότητας στη Θράκη, είναι ένα κείμενο δίχως σοβαρότητα, δείγμα βερμπαλιστικής πολυλογίας που μόνο αδαείς και ανενημέρωτους μπορεί να εντυπωσιάσει. Με τις αποσιωπήσεις τους οι 110 «σοφοί», μάλλον προσπαθούν να κρύψουν πράγματα, να απαξιώσουν προσπάθειες και έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν έναν κάποιο θόρυβο, σαν αυτόν που θα ακουγόταν από το σπάσιμο  μιας ογκώδους πομφόλυγας!

Η Μουσουλμανική Μειονότητα της Θράκης έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα από τις κατά καιρούς πολιτικές του ελληνικού κράτους. Οι διακυμάνσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατά απαράδεκτο τρόπο, συνήθως υπαγόρευαν ανακλαστικά, την μεροληπτική αντιμετώπιση από το κράτος σε βάρος της Μειονότητας. Επίσης ανάλογα με τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούσαν ελληνικές κυβερνήσεις, πρόβαλλαν και τις δικές τους αντιεπιστημονικές ή ψευδοεπιστημονικές απόψεις ως προς την εθνοφυλετική σύνθεση της Κοινότητας των Μουσουλμάνων της Θράκης, τις οποίες με την ισχύ της εξουσίας ήθελαν να επιβάλλουν και στους μειονοτικούς Έλληνες πολίτες. Χαρακτηριστικό αυτής της πολιτικής, που συνεχίζεται και στις μέρες μας, είναι η σκόπιμη αποφυγή του όρου ‘Τούρκος’ και ‘τουρκικός’, από το 1990 και μετά, και η αντικατάστασή του με τον όρο ‘τουρκογενής’, για τον προσδιορισμό πληθυσμιακής ομάδας της Μειονότητας, εκ μέρους κονδυλοφόρων που εξυπηρετούν τις κρατικές ελληνικές θέσεις ως προς το θέμα. Και βέβαια, μετά το 1954, όταν υποχρεωτικά οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης όφειλαν να δεχτούν ότι είναι ‘Τούρκοι’ με εθνικιστικό περιεχόμενο του όρου, από την περίοδο της χούντας και μετά, ο δημόσιος αυτοπροσδιορισμός μειονοτικών πολιτών ως Τούρκων, ιδίως σε συλλογικό επίπεδο, είναι πράγμα απαγορευμένο.  Οι ανησυχούντες «σοφοί» του υπομνήματος, σιωπούν ως προς αυτές τις καταστάσεις, ενώ με τις αναφορές τους στην Ελληνική Μειονότητα της Κωνσταντινούπολης και αναφορικές συγκρίσεις στη Μουσουλμανική Μειονότητα, φαίνεται να επιχειρούν την ανακλαστική αντιμετώπιση των πραγμάτων με κριτήριο την κατάσταση των Ρωμιών της Πόλης από την τουρκική διοίκηση. 

Ελπίζω το υπόμνημα της ανησυχίας των 110 να μην προκαλέσει αναταράξεις, στους αρμόδιους για τα μειονοτικά ζητήματα φορείς του κράτους. Οι άνθρωποι που υπέγραψαν το υπόμνημα, έχω τη γνώμη ότι έβαλαν την υπογραφή τους σ’  ένα κείμενο, που δεν ξέρω αν όλοι τους προηγουμένως το είχαν διαβάσει με προσοχή, αλλά πάντως το προσυπέγραψαν με την αίσθηση, πως επιτελούν σπουδαίο εθνικό έργο!   

---

[i] http://www.xronos.gr/detail.php?ID=93747

ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ Α.Π.Θ.. ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ…

            Η ανακοίνωση για την ίδρυση τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ανέδειξε τις φοβικές εμμονές που διακατέχουν Ορθόδοξους Χριστιανούς, χωρίς να εξαιρούνται Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας, κατά του Ισλάμ.

            Αφορμή για την ανάδειξη των εμμονών που ανέφερα πιο πάνω, υπήρξε απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής της 7^ης Μαρτίου 2014, στην οποία με μεγάλη πλειοψηφία τα μέλη του Δ.Ε.Π. ψήφισαν θετικά υπέρ της ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στους κόλπους του Τμήματος Θεολογίας. Νομίζω πως αξίζει να σημειωθεί ότι είκοσι τρία (23) μέλη του Δ.Ε.Π. ψήφισαν υπέρ της ίδρυσης του Τμήματος, έξι (6) μέλη καταψήφισαν, υπήρξε ένα (1) λευκό, ενώ είχαν διαπιστωθεί οκτώ απουσίες μελών του Δ.Ε.Π..

            Οι αντιδράσεις πύκνωσαν, με πιο κραυγαλέα κατά τη γνώμη μου, εκείνη του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθίμου, ο οποίος κατά την τακτική μηνιαία σύναξη των Εφημερίων της Μητρόπολής του της 28^ης Ιανουαρίου 2014 δι’ «εξουσιοδοτηθείσης Επιτροπής» εκ μέρους των 115 Εφημερίων, προκάλεσε την έκδοση ψηφίσματος καταγγελίας, κατά του ενδεχόμενου ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών. Είναι χαρακτηριστική μια περίοδος του ψηφίσματος που αναφέρει: «ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ἄμεσα, ἀπόλυτα καὶ κατηγορηματικὰ τὴν ἰδέα καὶ τὴν προσπάθεια ποὺ καταβάλλεται γιὰ νὰ ἱδρυθῇ τμῆμα ἢ κατεύθυνση ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Φρίττουν ὅσοι Θεσσαλονικεῖς ἄκουσαν μιὰ τέτοια πρόθεση». Μάλιστα ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος, αργότερα, σε κήρυγμά του στις 12 Μαΐου 2014 είπε τα εξής καταπληκτικά μέσα σε ιερό ναό, που αναιρούν όλως διόλου το ήθος που πρέπει να διακρίνει Επίσκοπο της Εκκλησίας του Χριστού: «Κύριε Πρωθυπουργέ, κύριε υπουργέ Παιδείας, κύριε πρύτανη, κύριοι καθηγητές, κύριοι αρμόδιοι, δεν θέλομε Ισλάμ μες στο Πανεπιστήμιο, διότι εκεί... θα χυθεί αίμα, δεν το βλέπετε τι γίνεται σε όλον τον κόσμο»; (Η υπογράμμιση δική μου).

            Με τη σειρά του, το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στη Συνέλευση του Τμήματος της 26^ης Μαρτίου 2014 συζήτησε το θέμα της ιδρύσεως Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και τάχθηκε κατά της προοπτικής ιδρύσεώς του. Θεωρεί ότι «με την απόφαση ίδρυσης Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών (στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής)  αλλοιώνεται ο μέχρι τώρα χαρακτήρας της Σχολής και η ακαδημαϊκή της αντιστοίχηση με τα διεθνώς κρατούντα». Προτείνει να αντιμετωπισθεί η ανάγκη τριτοβάθμιας επιστημονικής κατάρτισης στις Ισλαμικές Σπουδές με «ένα πρόγραμμα σπουδών με την ευθύνη των καθ᾽ ύλη αρμοδίων Παιδαγωγικών Τμημάτων». Το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ. από την ίδρυσή του, είχε ως χαρακτηριστικό γνώρισμα έναν άγονο θεολογικό συντηρητισμό, συχνά ακραίο. Από την άλλη πλευρά, καθηγητές  του Τμήματος αυτού είχαν τοποθετηθεί δημόσια υπέρ ακραίων πολιτικών θέσεων εθνικιστικού προσανατολισμού, που μάλλον ήταν εντελώς ξένες προς το κατά Χριστόν ήθος ενός Ορθόδοξου θεολόγου και εκπαιδευτικού! Επομένως δεν αποτέλεσε έκπληξη η αντίθεση του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας  με την προοπτική ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών. Εκείνο που αξίζει να σημειωθεί είναι, ότι τα μέλη του Δ.Ε.Π. του Τμήματος ως επιστήμονες, μάλλον ηθελημένα, υποβαθμίζουν την αξία και το εύρος των Ισλαμικών Σπουδών, αφού θεωρούν πως κάποια μαθήματα (πρόγραμμα σπουδών) με αναφορά στο Ισλάμ, θα μπορούσαν να ενταχθούν στο εν γένει πρόγραμμα σπουδών Παιδαγωγικών Σχολών ή Τμημάτων. Τα μέλη του Δ.Ε.Π. με μάλλον αντιεπιστημονική αμετροέπεια ή μισαλλόδοξη άγνοια, θεωρούν την Μουσουλμανική Θεολογία υποδεέστερη και ευτελή, σε σύγκριση με την Χριστιανική, ενώ κρίνουν αρκετό, κάποιοι μειονοτικοί Μουσουλμάνοι που σπουδάζουν σε Παιδαγωγικά Τμήματα των Πανεπιστημίων να μαθαίνουν το «κατιτίς» και για το Ισλάμ στη διάρκεια των σπουδών τους, ώστε να είναι σε θέση να διδάξουν σε παιδιά του Δημοτικού τα θρησκευτικά τους! Όπως όμως πολύ ορθά, σε επιστολή τους που είχαν απευθύνει οι τρεις Μουφτήδες της Θράκης, στους καθηγητές και στις καθηγήτριες του Ποιμαντικού, τους είχαν επιστήσει την προσοχή, ότι το ζητούμενο δεν είναι η κατάρτιση Δασκάλων ικανών να διδάξουν θρησκευτικά της μουσουλμανικής θρησκείας, αλλά η μόρφωση επιστημόνων στις Ισλαμικές Σπουδές (Θεολογία, Θεσμοί Ηθικής και Νόμων, Πολιτισμός, Ερμηνευτικές Σχολές του Ιερού Νόμου, Κοράνιο και απαγγελία του, Αραβική γλώσσα κ.ά.).

Φοιτητές του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. (μας είναι άγνωστος ο αριθμός τους), αντέδρασαν με μήνυμα διαμαρτυρίας, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στο ενδεχόμενο ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Σχολή τους. Οι νεαροί φοιτητές, όπως φαίνεται από το κείμενό τους, συνδυάζουν στον καταγγελτικό λόγο τους μια επιθετική απολογητική κατά του Ισλάμ, εντελώς παρωχημένη και μισαλλόδοξη για την εποχή μας, με εθνικιστική επίθεση κατά της Τουρκίας. Φαίνεται, οι φερέλπιδες φοιτητές της Θεολογίας που συνέταξαν την παραπάνω διαμαρτυρία και εξέφρασαν με αρκετές «εκκωφαντικές» διατυπώσεις την αντίθεσή τους στην ίδρυση Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών, μάλλον αγνοούν την «Θεολογία των Θρησκειών», που αποτελεί μια θετική προσέγγιση του ετερόθρησκου Άλλου και μεταξύ των πρωτοπόρων στην ανάπτυξη του σχετικού επιστημονικού και ποιμαντικού προβληματισμού υπήρξε και συνεχίζει να είναι ο ομότιμος τώρα καθηγητής τους Πέτρος Βασιλειάδης.

Στις 18 Φεβρουαρίου 2014, σε αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής οργανώθηκε συγκέντρωση κατά της ίδρυσης του Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών. Εκτός από τη συμμετοχή τριών από τους έξι καθηγητές του Τμήματος Θεολογίας που καταψήφισαν την πρόταση ίδρυσης του Τμήματος, συμμετείχαν ο Κώστας Ζουράρις, κλασικός εκφραστής της εθνικιστικής «Αριστεράς», ένας υποψήφιος διδάκτορας Θεολογίας και ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασίλειος Νικόπουλος, που στα ίχνη του προκατόχου του Βασιλείου Κόκκινου, είτε με τη συγγραφή βιβλίων, είτε με συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει στο κανάλι 4Ε της Θεσσαλονίκης (ανήκει στην Αδελφότητα Αφιερωμένων Γυναικών «Λυδία η Φιλιππησία»), παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου υποστηρίζοντας αντιδραστικές και εθνικιστικές θέσεις. Μάλιστα χαρακτηρίσθηκε από πανεπιστημιακό θεολόγο σαν «εκφραστής της νομικής θεολογίας στη χώρα μας» (sic!).  Ο Βασίλειος Νικόπουλος με άηθες ύφος και περισσή προπέτεια, προφανώς θεωρώντας πως βρίσκεται στο απυρόβλητο της κριτικής και της αμφισβήτησης, ως προς τις απόψεις του, δήλωσε τα εξής: «Η ψήφος των 23 καθηγητών είναι αντεθνική, αντιχριστιανική, αντισυνταγματική, αντιθεολογική και αντικαθηγητική» (!!!). Επίσης ο Βασίλειος Νικόπουλος πρόσθεσε, ότι «το Ελληνικό Σύνταγμα δεν επιτρέπει την ίδρυση Τμήματος Μουσουλμανικών Σπουδών» (!!!)

Από όλους τους παραπάνω, που αντιτάχθηκαν κατά του ενδεχομένου να διδάσκονται Ισλαμικές Σπουδές στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., δεν θα μπορούσε να λείπει το Συντονιστικό Όργανο Συνεργαζομένων Ορθόδοξων Χριστιανικών Σωματείων Θεσσαλονίκης, που σε επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό της χώρας αναφέρθηκε στον κίνδυνο μεταφοράς του «τζιχάντ» στη Βόρεια Ελλάδα, όπως και σε άλλα φαιδρά. Η παραπάνω συλλογικότητα, με την επίκληση της χριστιανικής πίστης και της εκκλησιαστικής παράδοσης εκφράζει στη Θεσσαλονίκη την πνευματική ακαμψία των ευσεβιστών των παρεκκλησιαστικών Αδελφοτήτων, που άκμαζαν και κυριαρχούσαν κατά το παρελθόν, αρνούμενη με τις κατά καιρούς θέσεις που διατυπώνει το δικαίωμα του Αγίου Πνεύματος να πνέει όπου θέλει.

Δεν θα σχολιάσω τις αρνητικές απόψεις για το θέμα της ίδρυσης τμήματος Ισλαμικών Σπουδών του ομότιμου καθηγητή του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ., ιερέα Θεόδωρου Ζήση, που γενικά υπεραμύνεται ενός άγονου και άκρως συντηρητικού θεολογικού λόγου, ούτε τις απόψεις του δημοσιογραφούντα Δημητρίου Νατσιού, δασκάλου και θεολόγου, παρουσιαστή του θρησκευτικού τηλεοπτικού καναλιού 4Ε, με γνωστές θέσεις και απόψεις θρησκευτικού συντηρητισμού και ακραίου εθνικισμού, ούτε του δημοσιογράφου Νίκου Χειλαδάκη, που αυτοπροβάλλεται σαν τουρκολόγος και εδώ και μερικά χρόνια προβάλλει τον «μπαμπούλα» του Ισλάμ και της Τουρκίας. Επίσης δεν πρόκειται να σχολιάσω τις αρνητικές αντιδράσεις κατά της ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών Μητροπολιτών, όπως του Πειραιώς Σεραφείμ ή του Νέας Σμύρνης Συμεών.

Έχω την πεποίθηση ότι έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα οι θέσεις που διατύπωσαν με κοινή Δήλωσή τους οι τέσσερεις Μητροπολίτες των ακριτικών Μητροπόλεων της Θράκης για το ζήτημα της ίδρυσης τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη. Μεταξύ των άλλων οι Σεβασμιότατοι Μητροπολίτες  Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Δαμασκηνός, Ξάνθης και Περιθωρίου Παντελεήμων, Αλεξανδρουπόλεως και Τραϊανουπόλεως Άνθιμος και Μαρωνείας και Κομοτηνής Παντελεήμων επισημαίνουν και τα εξής: «Η πρόσφατη πρωτοβουλία του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για την λειτουργία στην ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα ‘Κατευθύνσεως Μουσουλμανικών Σπουδών’ είναι σημαντική και βρίσκει ανταπόκριση στην αρχική μας θέση, η οποία … προσβλέπει επικοινωνία και εποικοδομητική συμβίωση μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στη Θράκη. Η μακρόχρονη συμβίωση μεταξύ των αυτοχθόνων χριστιανών και μουσουλμάνων εδώ έχει δημιουργήσει ιδιαίτερες συνθήκες και ανθρώπινες επικοινωνίες, δείγματα αλληλοσυμπάθειας και ανθρωπίνων σχέσεων που προάγουν την έννοια του ‘προσώπου’. … Ελπίζουμε ότι η επιστημονική κατάρτιση επί θρησκευτικών ζητημάτων και πολιτισμού των μουσουλμάνων διδασκάλων και θεολόγων, εντός του κοινού θησαυρού, της πνευματικής και ιστορικής κληρονομιάς του τόπου μας, θα έχει ευμενείς επιπτώσεις για όλους   και θα προωθήσει την καλλιέργεια και το πνεύμα του αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων μας. Ως ποιμένες της Εκκλησίας… βλέπουμε στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου χαραγμένη την εικόνα του Θεού».

Οι αντιδράσεις κατά της ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών μέσα στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, δυστυχώς, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι προήλθαν από ανθρώπους και κύκλους που επιμένουν πεισματικά να υπερασπίζονται την «Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών», που πιστεύουν στον «Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό», την επίσημη ιδεολογία του ελληνικού κράτους μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, κατοχυρωμένη και συνταγματικά, ενώ επρόκειτο για το σμίξιμο ενός μιξοβάρβαρου Ελληνισμού, με έναν αιρετικό Χριστιανισμό, αλλοιωμένο τραγικά από τον εθνοφυλετισμό! Οι εγκέφαλοι αυτών των ιδεολογικών παραμορφώσεων κατά κύριο λόγο του Ορθόδοξου Χριστιανισμού στην Ελλάδα, ήταν οι άγαμοι θεολόγοι, μέλη της «Ζωής», στους οποίους προστέθηκαν αργότερα και εκείνοι του «Σωτήρος», αλλά και των διάφορων παραφυάδων τους. Ο ρόλος του καθηγητή του Εμπορικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αλέξανδρου Τσιριντάνη υπήρξε σημαντικός στο ιδεολογικό εφεύρημα του «Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού». Ο Τσιριντάνης μάλιστα, στα πλαίσια της δραστηριότητας της «Ζωής», είχε ιδρύσει και το «Ελληνικόν Φως» για να  προπαγανδίσει το εξαμβλωματικό του ιδεολόγημα, που ταλαιπώρησε πολυεπίπεδα τους σύγχρονους Έλληνες και αλλοίωσε το ορθόδοξο ήθος της Εκκλησίας στην Ελλάδα.

Άραγε οι πανεπιστημιακοί και μη θεολόγοι ή οι θεολογούντες νομικοί, δάσκαλοι και δημοσιογράφοι που αντιτάσσονται με σφοδρότητα στην ίδρυση τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ., γνωρίζουν ότι η Θεολογία ως διδαχή της Εκκλησίας συνεχώς οικοδομεί και επαυξάνει την ευρυχωρία της πίστεως; Αποδέχονται ή όχι την καταλυτική δύναμη του Αγίου Πνεύματος που πνέει όπου θέλει, αποκαλύπτοντας αδιάλειπτα την Αλήθεια στην πληρότητά της; Πως εντός της Εκκλησίας του Χριστού δεν είναι ανεκτά τα στεγανά, αφού η Αλήθεια είναι πάντοτε παραπάνω από αυτό που μπορεί να εκφρασθεί με λέξεις (Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης); Ότι ακόμα και στις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας, οι αλήθειες της πίστεως διατυπώνονται ως όροι, που σημαίνει ότι απλώς ορίζουν ή θέτουν όρια προστασίας στην εμπειρική αναζήτηση της ευχαριστιακής κοινότητας, που είναι η ορατή φανέρωση της Εκκλησίας (Χρήστος Γιανναράς);

Η στάση του Χριστιανισμού απέναντι στο Ισλάμ έχει αλλάξει. Τούτο αφορά και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Κατά το παρελθόν «οι Ορθόδοξοι θεολόγοι αδυνατούσαν να αναγνωρίσουν την προφητική αποστολή του Μωάμεθ και να δώσουν μια κάποια θέση στη μουσουλμανική θρησκεία, μέσα στα πλαίσια της οικονομίας του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων» (Αστέριος Αργυρίου, Κοράνιο και Ιστορία, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος 1992). «Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί κατά το παρελθόν είχαν περιφρονήσει κάθε πνευματικό δημιούργημα, τόσο των Αράβων Μουσουλμάνων, όσον και των Περσών και των Τούρκων. Έτσι έδειξαν την περιφρόνησή τους, με την αμετροέπεια που τους ενέπνεε η πεποίθηση, μιας δήθεν ανωτερότητας της δικής τους θρησκείας και του δικού τους πολιτισμού, απέναντι στον πλούτο του ισλαμικού μυστικισμού, αλλά και απέναντι στην ισλαμική φιλοσοφία. Σήμερα, γίνεται δεκτό από Ορθόδοξους θεολόγους, πως «η χριστιανική θεολογία δε μπορεί να μην αναγνωρίσει τη μουσουλμανική θρησκεία σα μια ‘προφητική οδό’, διά μέσου της οποίας ο Θεός αποκαλύπτεται στους ανθρώπους· όχι μόνο στους Μουσουλμάνους αλλά σ’ όλους τους ανθρώπους» (Αστέριος Αργυρίου, στο ίδιο παραπάνω). Ο Θεός έχει τη δύναμη να αποκαλύψει οδούς σωτηρίας, που μέχρι χθες ή προχθές ήταν υπαρκτές, αλλά κρυμμένες εξαιτίας αδυναμίας των ανθρώπων. Η αγάπη Του για τον άνθρωπο ανοίγει δρόμους θεογνωσίας που ο νους μας δειλιάζει να εξιχνιάσει και να κατανοήσει. Πώς μπορεί ένας Χριστιανός σήμερα να υποστηρίξει, ότι η εμφάνιση του Ισλάμ στον κόσμο και η δράση του, είναι έργο του διαβόλου και όχι του Θεού, ότι είναι παρέμβαση του Αντίχριστου στην ιστορία και όχι εκδήλωση της ακατάληπτης βούλησης του Χριστού;

Συνηγορώντας υπέρ της ίδρυσης Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αφού ο Θεός των Χριστιανών και ο Αλλάχ των Μουσουλμάνων είναι ο Ένας και Μοναδικός Θεός του σύμπαντος Κόσμου, παραθέτω δύο αράδες από τον πολύτιμο λόγο ενός Ορθοδόξου Επισκόπου, του αραβικής καταγωγής Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Βύβλου και Βότρυος  Όρους Λιβάνου Γεωργίου Khodr: Η κληρονομιά του Πατέρα των πιστών, του Αβραάμ, φτάνει ως τον προφήτη Μωάμεθ, ως μία μυστική οδός που φανερώνει την πρόνοια του Θεού! Ο ίδιος Επίσκοπος, σε μια διάλεξή του είχε πει ότι, μέσα στις σελίδες του Κορανίου συναντά διάσπαρτα τα ίχνη του Ιησού Χριστού ….

Ποιοι είναι αυτοί, που τολμούν να επικαλούνται το όνομα του Θεού και να εμφανίζονται αυτόκλητοι σαν «προστάτες» της Εκκλησίας του Χριστού, δίχως διάκριση και επίγνωση, ότι με τις πράξεις τους θέτουν εμπόδια στο έργο του Αγίου Πνεύματος; Γιατί, ό,τι συμβάλλει στην αύξηση της ευρυχωρίας της κατά Θεόν πίστεως των ανθρώπων και στην καλλιέργεια όλο και περισσότερης αγάπης, είναι εκδήλωση του έργου του Πνεύματος του Θεού….

©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

18/07/2014

            

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Νομίζω πως δεν μπορεί να υπάρχει τίμιος άνθρωπος, πρώτιστα απέναντι στον εαυτό του και ύστερα, απέναντι σε ό,τι θεωρεί ιερό, που να μην συμφωνεί ότι η υποκρισία είναι μια αρρώστια της ανθρώπινης συνείδησης, που εφόσον γίνει μόνιμη κατάσταση οδηγεί στην καταστροφή της. Και άνθρωπος δίχως συνείδηση είναι μια καρικατούρα, μια άδεια μάσκα του ανθρώπινου προσώπου….

Οι ομοφυλόφιλοι, άνδρες και γυναίκες, οι τρανσέξουαλ είναι κατ’ αρχήν άνθρωποι και έχουν δικαίωμα να υπάρχουν με τον τρόπο που έχουν επιλέξει να υπάρχουν. Ο σεβασμός σε κάθε άνθρωπο, που έχει ομόφυλη σεξουαλική επιλογή, διαφορετική από τη δική μου, ανεξάρτητα από το θεμιτό δικαίωμά μου να έχω τις προσωπικές απόψεις μου επί του θέματος, δεν μου δίνει το δικαίωμα να χλευάζω τους ομοφυλόφιλους, τις λεσβίες, τους τρανσέξουαλ, να τους λοιδωρώ, να τους κρίνω σαν ανώμαλους…. Ανθρώπους, σαν τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο-Διονύσιο Ρούσσα, που με ανάρμοστη αμετροέπεια για Επίσκοπο της Εκκλησίας του Χριστού, επιδεικνύει και φέτος με αφορμή τη διοργάνωση του ‘Gay Pride Parade’ στη Θεσσαλονίκη το προσωπικό κόμπλεξ που τον διακατέχει εναντίον μιας μερίδας συνανθρώπων του, τους θεωρώ επικίνδυνους, για έναν σημαντικό λόγο, γιατί εναντιώνονται στη συνείδηση και συνηγορούν υπέρ της υποκρισίας. Γιατί κλείνουν τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα, κάποιοι απ’ αυτούς, που αποκάλεσε πέρα ως πέρα εμετικά «σκυλιά», κατά καιρούς μπορεί να ιερουργούν μαζί του, όντας ιερείς, διάκονοι και γιατί όχι και επίσκοποι, που κάτω από τα ράσα και τα άμφιά τους κρύβουν το ανομολόγητο «αμαρτωλό» μυστικό τους….

Συμφωνώ, πως η διοργάνωση ως  ‘Gay Pride Parade’ μετατρέπει μια εκδήλωση διαμαρτυρίας και απελευθέρωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των ομοφυλόφιλων και των τρανσέξουαλ σε ένα «πανηγύρι» στα πλαίσια του συστήματος. Ενώ το νόημα της διοργάνωσης είναι μια Διαδήλωση Υπερηφάνειας  γι’ αυτούς που χρόνια αποτελούσαν τη χλεύη μιας υποκριτικής κοινωνίας. Γιατί πρέπει να παραδεχτούμε, αν τιμούμε την ανθρώπινη υπόσταση, πως οι ομοφυλόφιλοι ήταν τα θύματα όλων των «καθώς πρέπει», των ηθικών και άμεμπτων της κοινωνίας, ενώ ανάμεσά τους υπήρχαν ομοφυλόφιλοι που κρύβονταν με χίλιους τρόπους, υφαίνοντας αποτυχημένους γάμους για κάλυψη, αποκτώντας παιδιά για να καλύψουν το «πάθος» τους. Ντρέπονταν γι’ αυτό που ήταν. Τη μέρα εμφανίζονταν σαν αυστηροί εκπρόσωποι μιας τάξης και μιας ηθικής, δίχως θεμέλια και κύρος, έτσι για να αποπροσανατολίζουν τον «χύδην όχλο» των καταφρονεμένων. Το βράδυ, οι ίδιοι άνθρωποι της καλής κοινωνίας, συχνά με αξιώματα της εξουσίας ή με δύναμη οικονομική, χάνονταν σε σκοτεινές γκαρσονιέρες με νεαρούς, που αγόραζαν για πενταροδεκάρες και στερημένοι από κάθε προσωπική αξία οι ίδιοι, κυλιόντουσαν πράγματι στην αμαρτία της αισχρής υποκρισίας τους.

Οι ταραχές που ξέσπασαν τον Ιούνιο του 1969 στο Stonewall Inn του Greenwich Village της Νέας Υόρκης δεν οφείλονταν σε κάποιους ανθρώπους που απλά ήθελαν να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους. Ήταν η έντονη διαμαρτυρία ανθρώπων, που κάποιοι, το κατεστημένο των καθώς πρέπει, αρνούνταν να τους αναγνωρίσουν την αξιοπρέπεια και την τιμή, που κάθε ανθρώπινη ύπαρξη φέρει, για έναν και μόνο λόγο, επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι και τρανσέξουαλ.   

Για τούτο και οι διοργανώσεις ‘Gay Pride’ δεν είναι parades, δεν είναι παράτες χρωματιστές για να διασκεδάσουμε, και μαζί όλοι και όλες οι straights να κάνουμε την πλάκα μας με τις «αδερφάρες». Οι διοργανώσεις ‘Gay Pride’ είναι Διαδηλώσεις της Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας, κόντρα στην υποκρισία και στις διακρίσεις κάθε λογής σε βάρος των ελάχιστα προνομιούχων, όπως κάθε κοινωνικό κίνημα που αμφισβητεί το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Είναι Διαδηλώσεις Υπερηφάνειας για να αποκτήσουν φωνή και αξιοπρέπεια, να νιώσουν υπερήφανοι, οι μέχρι τώρα πεταγμένοι σαν σκουπίδια από τους δήθεν που μας κυβερνούν και θέλουν να καταργήσουν τις συνειδήσεις μας.

Σκόπιμα διάλεξα τη φωτογραφία της Σύλβια Ριβέρα (Sylvia Rivera) μιας τρανσέξουαλ ακτιβίστριας, που εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο τον Φεβρουάριο του 2002, γιατί υπήρξε μια υπέροχη ανθρώπινη ύπαρξη, με ολοζώντανη και πυρωμένη συνείδηση, που ποτέ δεν αδιαφόρησε για ό,τι στραβό υπήρχε γύρω της.