IN MEMORIAM

Στην Ελλάδα ο Louis Massignon (1883-1962) δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός, ακόμα και στους κύκλους των ερευνητών και των διανοουμένων. Ίσως γιατί η ένθερμη αφοσίωσή του να κατανοήσει το Ισλάμ και να προσεγγίσει θετικά τους Μουσουλμάνους, ανήκει στα θέματα εκείνα, που για πολλούς από τους Έλληνες διανοούμενους είναι taboo.

Με πολύ σεβασμό γράφω τούτο το κείμενο στη μνήμη του μακαριστού πατέρα Louis Massignon, -σε ηλικία εξήντα επτά χρονώ χειροτονήθηκε ιερέας της Μελχιτικής Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας-, θεωρώντας πως η παρακαταθήκη που μας άφησε είναι ιδιαίτερα σημαντική για την εποχή μας. Μια εποχή, που σκοτεινά σύννεφα αντιπαράθεσης εμφανίζονται στον ορίζοντα και προκαλούν φόβο ποικίλων κινδύνων όσον αφορά τη συνύπαρξη ανθρώπων και λαών διαφορετικών πολιτισμών και πίστεων, και κυρίως όσον αφορά την ανάπτυξη γόνιμου διαλόγου ανάμεσα σε ανθρώπους και λαούς διαφορετικών ταυτοτήτων.

Ο Louis Massignon διέφερε σημαντικά από άλλους ερευνητές της Δύσης που μελέτησαν τη μουσουλμανική Ανατολή και ιδίως τους Άραβες, ως κάτι το εξωτικό και από μια οπτική γωνία υπέρτερης θέσης. Ο Massignon βρέθηκε στο Ιράκ της περιόδου του Μεσοπολέμου, -τότε η χώρα αυτή ήταν υπό βρετανικό έλεγχο-, για να συμμετάσχει σε ανασκαφές γαλλικής αποστολής. Θεωρήθηκε ως κατάσκοπος από τους Βρετανούς και γι' αυτό συνελήφθη. Πέρασε και άλλες δοκιμασίες που έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή του. Τελικά σώθηκε χάριν της φροντίδας και της προστασίας που του προσφέρθηκε από τη σημαντική μουσουλμανική οικογένεια Alusi της Βαγδάτης, η οποία επιπρόσθετα του άνοιξε διάπλατα τον κόσμο του αγίου Husayn Ibn Mansur al-Hallaj, που ο βίος και το μαρτύριό του ήδη είχαν ελκύσει το ερευνητικό ενδιαφέρον του Massignon. Για τον Louis Massignon η επιστημονική ενασχόλησή του με την προσωπικότητα και την παρακαταθήκη του al-Hallaj δεν αποτελούσε ένα σύνηθες έργο ακαδημαϊκού ερευνητή. Το πρόσωπο του πρωτομάρτυρα των Σούφι δεν ήταν απλά ένα 'αντικείμενο' έρευνας για τον Massignon, αλλά το υποκείμενο βαθέος σεβασμού που αξίζει να μελετηθεί ο βίος και το μαρτύριό του με το ήθος που απαιτείται όταν προσεγγίζεται ένας αυθεντικός άγιος άνθρωπος του Θεού!

Όντας ο Massignon κατ΄αρχάς ένας άνθρωπος από τη Δύση ανακάλυψε νέες, πρωτόγνωρες αξίες στην Ανατολή και ιδίως μεταξύ των Αράβων, Μουσουλμάνων και Χριστιανών. Ανακάλυψε τη φιλοξενία, την αρετή που αξίωσε να γίνει ο Αβραάμ αγαπημένος φίλος του Θεού, μετά τη φιλοξενία που πρόσφερε στους τρεις αγίους Αγγέλους, που κατά μία ερμηνεία δεν ήταν παρά κάλυψη της παερουσίας Αυτού του Ίδιου του Θεού. Ανακάλυψε τη μυστική υποκατάσταση, υιοθετώντας την αραβική λέξη badaliya, που σημαίνει παίρνω τη θέση κάποιου άλλου ή αντικαθιστώ έναν άλλο, με μόνο κίνητρο την αγαπητική συμπάθεια, έστω και αν η επιλογή της υποκατάστασης του άλλου εμπεριέχει την κατάφαση στη θυσία, ακόμα κι αν τούτο σημαίνει παράωρη γεύση θανάτου. Στη μυστική υποκατάσταση που βρήκε στον κόσμο του Ισλάμ ο Massignon αναγνώρισε βιωματικά την εκ μέρους του Ιησού Χριστού επιλογή του Σταυρού. Ανακάλυψε τέλος τη μεσιτεία, τη διαμεσολάβηση με πόνο και δάκρυα χάριν του άλλου, του άγνωστου, του περιθωριακού, του φτωχού και ασήμαντου, που ο βίος του είναι εμπερίστατος και ζοφερός, σημαδεμένος από τη θλίψη και την απελπισία. Πρόκειται για τ ην κατ΄εξοχήν εκδήλωση της αγιότητας. Οι άγιοι άνθρωποι του Θεού είναι δίαυλοι ανάμεσα στη γη και στον ουρανό. Ευαίσθητοι στο ανθρώπινο κλάμα ή στη σιωπή του πόνου μεταφέρουν τις ικεσίες μας στον Φιλάνθρωπο και Ελεήμονα Πατέρα....

Το 1934 στη φραγκισκανική εκκλησία της Δαμιέττης, στην Αίγυπτο, μαζί με την από πολλά χρόνια Αιγύπτια Χριστιανή φίλη του Μαίρη Kahil, έδωσαν υπόσχεση να τηρήσουν τη badaliya για τους Μουσουλμάνους προσφέροντας τις προσευχές του για τούτο το σκοπό και συμβάλλοντας στην προαγωγή της κατανόησης μεταξύ Εβραίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων του μεταξύ τους συνδέσμου εξαιτίας της κοινής αβραμιαίας κληρονομιάς τους. Η υπόσχεση δόθηκε στην εκκλησία που χτίσθηκε σε ανάμνηση της συνάντησης στον ίδιο τόπο, το 1219, του αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης με τον Σουλτάνο Μαλίκ αλ Καμίλ.

Ο Luis Massignon είχε επηρεαστεί από τη ζωή και την αποστολή του μακαρίου Καρόλου ντε Φουκώ, του ερημίτη της Σαχάρας, που δολοφονήθηκε στο ησυχαστήριό του στο Tamansaret. Ο Κάρολος ντε Φουκώ ζούσε μεταξύ των Τουαρέγκ της ερήμου, υπάρχοντας ως ζώσα μαρτυρία Ιησού Χριστού χωρίς πρόθεση να ασκήσει προπαγάνδα μεταστροφής οποιουδήποτε από το Ισλάμ στο Χριστιανισμό.

Το 1958 ο Μassignon είχε γράψει: "Δεν υπάρχουν εκλεκτοί λαοί. Η χάρις του Χριστού περιρρέει οπουδήποτε. Ο Χριστός είναι παρών σε κάθε ζωντανή ύπαρξη. Η φανέρωση της χάριτος στο Ισλάμ, δεν αποτελεί κίνδυνο. Απεναντίας είναι καρπός της απολυτρώσεως. Το μεγαλύτερο εμπόδιο (στη ροή της χάριτος) ορθώνεται από μας τους ίδιους. Έχουμε ανάγκη την κάθαρση. Να αξιωθούμε να είμαστε καθαροί στις σκέψεις μας και στον τρόπο που θεωρούμε τα πράγματα".

Σε μιαν εποχή, που μεταξύ κύκλων της Δύσης, (πολιτικών, θρησκευτικών κ.ά.) καλλιεργείται με ποικίλους τρόπους η ένταση ανάμεσα στην "ιουδαιοχριστιανική" Δύση και στο Ισλάμ, με νομοτελειακή κατάληξη τη σύγκρουση των δύο κόσμων. Σε μιαν εποχή, που κύκλοι της Δύσης έχουν δαιμονοποιήσει τον κόσμο του Ισλάμ και επίσης μουσουλμανικοί κύκλοι φανατικών έχουν δαιμονοποιήσει τη Δύση και ιδίως τις Η.Π.Α., χωρίς διάκριση μεταξύ λαού και ηγεσίας, περιλαμβάνοντας στο στόχαστρο του μίσους τους τόσο το Χριστιανισμό όσο και τον Ιουδαϊσμό, το μήνυμα του Louis Massignon είναι ζωτικά επίκαιρο, όπως και η διακονία της κίνησης 'Badaliya', που μορφοποιείται ως αδελφότητα προσευχής μεταξύ Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Εβραίων οι οποίοι έχουν αποκτήσει βαθειά συνείδηση της κοινής πνεματικής καταγωγής τους.

Ο Louis Massignon συνέβαλε κατά τη διάρκεια των εργασιών της ΙΙ Βατικανής Συνόδου στην θετική πρόσληψη του Ισλάμ εκ μέρους της Καθολικής Εκκλησίας, γεγονός που έχει αποτυπωθεί στο συνοδικό κείμενο 'Nostra Aetate'.

Ένας ερευνητής του έργου και της παρακαταθήκης του Louis Massignon o J. J. Waardenburg έχει συνοψίσει ως εξής την πνευματική κληρονομιά που άφησε ο π. Louis:

1. Ο Θεός είναι ελεύθερος να αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, όποτε και όπου επιθυμεί.

2. Η ενέργεια του Θεού δρα στον κόσμο της χάριτος. Τούτο σημαίνει πως η χάρις του Θεού μπορεί να φανερωθεί και πέραν των ορίων του Χριστιανισμού. Μπορεί να τη συναντήσουμε στα μυστικά μονοπάτια (tarikats) που διατρέχουν το σώμα του Ισλάμ.

3. Η θρησκευτική ανακάλυψη έχει υπαρξιακό χαρακτήρα. Το αντικείμενο της θρησκευτικής αναζήτησης είναι σημαντικό για τον αναζητητή.

4. Η 'θρησκευτική επιστήμη' αποτελεί μια σπουδή κατά το ακριβές, το ουσιαστικό περιεχόμενο της λέξης: Είναι μια ανακάλυψη της Χάριτος, δηλαδή του έργου του Αγίου Πνεύματος, του Ruh Allah.

Τελειώνοντας τούτο το in memoriam σημείωμα θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμασταν στην πρόταση του μακαριστού πατέρα Louis Massignon, για την ανάγκη μιας νέας πνευματικότητας, έμπλεης από τα εξής στοιχεία: Μια αυθεντική πνευματικότητα θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την προτεραιότητα που προσφέρει στο διάλογο, από την ανάγκη καλλιέργειας ευρυχωρίας πνεύματος και από την χωρίς παρεκκλίσεις τήρηση της αρχής της ανεκτικότητας.

Υποσημείωση:

Οι Φίλοι του Louis Massignon, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί κυρίως, πραγματοποιούν ετήσιο προσκύνημα στο Ιερό Παρεκκλήσι των 'Επτά Κοιμωμένων Νέων της Εφέσου', στο Vieux Marche της Βρεττάνης (Γαλλία). Οι Επτά Κοιμώμενοι θεωρούνται περισσότερο ένας ευσεβής θρύλος παρά μια πραγματικότητα, αλλά παρόλα αυτά η μνήμη τους γιορτάζεται στην Ανατολική Εκκλησία στις 22 Οκτωβρίου, ενώ στη Δυτική στις 27 Ιουλίου. Η μνήμη τους τιμάται και στο Ισλάμ, μιας και το Κοράνιο τους αφιερώνει τη σούρα 18 (το Σπήλαιο).

Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

Προτού μια ή δύο μέρες, ένας αναγνώστης, που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο (;) 'Anonymous' επισκέφθηκε τούτη την ιστοσελίδα μου, διάβασε ορισμένα δημοσιεύματά μου και άφησε λακωνικά, δύο σχόλιά του. Προβάλλει ως μομφή σε βάρος μου, το ό,τι είμαι Εβραίος*(όπως με θεωρεί), που επιδιώκω μαζί με άλλους όμοιούς μου (Εβραίους) να καταστρέψουμε την Ελλάδα και τους Έλληνες. Στο άλλο σχόλιο κατηγορεί τη θρησκεία του Ισλάμ με χυδαίες εκφράσεις και με παρακαλεί να διαβιβάσω, ως Εβραίος, τους χαιρετισμούς μου σε κάποιον 'Μορδεχάι', που τελικά υπονοεί τον άλλοτε πρωθυπουργό της χώρας κ. Κ. Σημίτη.
Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος, που η Ελλάδα, ο τόπος μου, στα πλαίσια του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της, διαθέτει μια Ανεξάρτητη Αρχή που προστατεύει από κάθε είδους παραβίαση τον εσωτερικό πυρήνα κάθε ανθρώπου που ζει σε τούτο τον τόπο, που προστατεύει με άλλα λόγια τα προσωπικά και ευαίσθητα δεδομένα του καθενός και της καθεμιάς και επίσης έχει μια αρκετά αυστηρή νομοθεσία, που από τη μια μεριά προστατεύει τα προσωπικά και ευαίσθητα δεδομένα κάθε ανθρώπου από βάρβαρες παραβιάσεις και χρήσεις και από την άλλη προβλεπει σοβαρές ποινικές κυρώσεις σε βάρος όσων παραβιάζουν το νόμο.
Ρατσισμός υπάρχει στην Ελλάδα, δυστυχώς.... Ίσως δεν είναι αυστηρά ιδεολογικά θεμελιωμένος, όπως συμβαίνει με τον ρατσισμό των λευκών Αμερικανών, ιδίως του Νότου, έναντι των Αφροαμερικανών ή όπως συνέβαινε με το ρατσιμό που εξέθρεψε το καθεστώς του φυλετικού διαχωρισμού στη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής. Πάντως ρατσιμός υπάρχει. Και εκδηλώνεται κατά των Εβραίων, κατά των Αλβανών, κατά των Μακεδόνων σλαβικής καταγωγής της γειτονικής μας Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που συχνά κάποιοι τους αποκαλούν 'γυφτοσκοπιανούς', κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των πιο γνωστών ως 'Γιαχωβάδων', κατά των Μουσουλμάνων της Θράκης, ιδίως όσων αυτοπροσδιορίζονται εθνοτικά ως Τούρκοι, και εναντίον κάθε συνανθρώπου μας, που είναι διαφορετικός και θεωρείται ξένος προς την πλειοψηφία των Ελλήνων....
Το αν εγώ ή όποιος άλλος ή άλλη είμαστε Εβραίοι ή Τούρκοι ή Σλάβοι Μακεδόνες ή Αρβανίτες είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και κανέναν άλλον. Σύμφωνα με τη νομοθεσία που ισχύει στην Ελλάδα η ιδιότητα του Έλληνα, ως πολίτη αυτής της χώρας, δεν επιτρέπεται να καθορίζεται με χρήση κριτηρίων φυλετικού χαρακτήρα, ούτε είναι ανεκτές διακρίσεις σε βάρος των Ελλήνων πολιτών με κριτήρια τα θρησκευτικά πιστεύω τους.
Δυστυχώς όμως, υπάρχουν συνάνθρωποι, που αγνοούν θεμελιώδεις αλήθειες και ζουν σ' ένα βάραθρο σκοτεινών προκαταλήψεων, οι οποίες υφαίνουν πλέγματα φόβου μέσα στις έλικες του εγκεφάλου τους και τρέμουν μπροστά σε όποιον είναι διαφορετικός ή θεωρείται ξένος. Τέτοιο άνθρωποι δεν ανήκουν μόνο σε κοινωνικές ομάδες του περιθωρίου. Απεναντίας, υπάρχουν ως μέλη της Βουλής των Ελλήνων, ασκούν διοίκηση ως επικεφαλής Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων, στελέχώνουν υπηρεσίες του δημοσίου και των δήμων, εκφράζοντας το χωρίς επίγνωση αιτίας μίσος τους κατά των αλλοδαπών, των άλλων, των διαφορετικών, των ξένων, που προσέρχονται στις υπηρεσίες τους για να εξυπηρετηθούν. Ακόμα πιο τραγικά, ρατσιστές είναι επίσκοποι της Ελλαδικής Εκκλησίας, η οποία το 1872 στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως διακήρυξε πως ο 'εθνοφυλετισμός' είναι αίρεση. Όχι μια απλή παράβαση τύπων ή παρέκκλιση από ηθικούς κανόνες, αλλά παράβαση της εκκλησιαστικής αλήθειας, που καθιστά εκείνον που υποπίπτει σε τούτη την αίρεση απόβλητο από την Εκκλησία. Κι όμως , πόσες φορές δεν ακούσαμε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Χριστόδουλο Παρασκευϊδη να γίνεται ένας προπαγανδιστής του πιο βάρβαρου εθνοφυλετισμού, ένας χυδαίος κήρυκας του ρατσισμού.... Και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος Ρούσσας, επανειλημμένα έχει εκδηλώσει τις ρατσιστικές θέσεις του, τόσο παλαιότερα ως Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως (εκφραζόμενος κατά των Μουσουλμάνων της Θράκης), όσο και τώρα, που του δόθηκε η ευκαιρία να ασχολείται κατά τρόπο χυδαίο και ευτελή με τους Μακεδόνες Σλάβους της γειτονικής μας χώρας. Πριν μερικά χρόνια η Κομοτηνή έγινε θέατρο τραγικών, ευτυχώς μεμονωμένων, συγκρούσεων μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών κατοίκων της πόλης. Υπήρξαν τραυματίες . Υπήρξαν θύματα προπηλακισμών. Όλοι γνωρίζουν στην Κομοτηνή, πως ο ηθικός αυτουργός εκείνης της επικίνδυνης κρίσης ανάμεσα στις δύο κοινότητες της πόλης ήταν ο Μητροπολίτης Μαρωνείας κ. Δαμασκηνός. Μόνον οι αρμόδιες αρχές του κράτους, που όφειλαν και μπορούσαν να αποκαλύψουν και να καταδικάσουν τη στάση του κ. Δαμασκηνού αντιμετώπισαν το όλο θέμα με τη σιγή!
Είναι τραγικό το πόσοι άνθρωποι, ακόμη και απόφοιτοι πανεπιστημίων ζουν μέσα στο βούρκο της κόλασης της άγνοιας και αναπαράγουν συνεχώς μολυσματικές προκαταλήψεις, εμφανιζόμενοι, ως δήθεν αμύντορες του Ελληνισμού, της Ελλάδος κ.α.ό.. Όσοι μιλούν πολλά για την καθαρότητά τους ως Ελλήνων, εύλογα γεννούν αμφιβολίες. Στ' αλήθεια, τί είμαστε, άλογα ιππικών αγώνων και μας απασχολεί η 'φυλετική' μας καθαρότητα ή άνθρωποι;
Δυστυχώς, υπάρχουν έμβια όντα, που φέρουν ανθρώπινο προσωπείο, αλλά η όλη τους συμπεριφορά και στάση ζωής καταδεικνύει πως είναι απλώς ένα προσωπείο, μια μάσκα, όχι το πρόσωπο του ανθρώπου....

*Δεν έχω την πρόθεση να επιβεβαιώσω ούτε να αρνηθώ την ιδιότητα που μου έχει αποδοθεί, ότι δηλαδή 'είμαι Εβραίος'. Δεν πρόκειται να ικανοποιήσω έστω και στο ελάχιστο, οποιονδήποτε ρατσιστή επώνυμο ή ανώνυμο, που διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με τη φυλετική καταγωγή τους ή την εθνοτική τους συνείδηση. Η λέξη 'Εβραίος', όπως και η λέξη 'Έλληνας', 'Τούρκος', 'Κέλτης' αποτελούν επιθετικούς προσδιορισμούς, που αναφέρονται σε ανθρώπους. Το πρωτεύον είναι η ιδιότητά μας ως ανθρώπων και ανεξαρτήτως χρώματος επιδερμίδας ή άλλων εξωτερικών γνωρισμάτων, που μπορεί να ξεχωρίζουν μεταξύ τους τούς ανθρώπους, μέχρι σήμερα η επιστήμη δεν έχει δεχθεί παρά μόνον ένα "ανθρώπινο γένος", πραγμ,ατικότητα που καθιστά τις όποιες ρατσιστικές φαντασιώσεις σκέτα σκουπίδια.... Είμαι λοιπόν άνθρωπος και επιδιώκω να είμαι σε μια πορεία ατελεύτητης υπαρξιακής ολοκλήρωσης. Οι υπόλοιποι επιθετικοί προσδιορισμοί, που δείχνουν καταγωγή ή θρησκεία ή οτιδήποτε άλλο, υποχωρούν μπροστά στο κύριο γνώρισμα, αυτό του ανθρώπου.

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΗΘΕΙΑΣ

Ο πόλεμος καταστρέφει εκ νέου σώματα και ψυχές ανθρώπινων υπάρξεων. Προβάλλει το φοβερό προσωπείο του και εξαπολύει προς κάθε κατεύθυνση την αναίδειά του έναντι της φύσης, μηδενίζοντας το κάλλος που την κοσμεί. Ο Λίβανος και οι περιοχές του βόρειου Ισραήλ κατά τρόπο τραγικό προγεύονται τα δεινά της κολάσεως....

Οι πολιτικοί ηγέτες, σχεδόν όλων των χωρών, είτε συναθροίζονται στην έδρα του Ο.Η.Ε., είτε του Ν.Α.Τ.Ο., είτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν αλλοτριωθεί σε τόσο βάθος, που αγνοούν επίτηδες και χυδαία πλέον την αξία του ανθρώπινου προσώπου, ακόμα και του ελαχίστου των ανωνύμων, και την προτεραιότητα που επιβάλλει αυτή η απόλυτη αξία έναντι οποιασδήποτε σκοπιμότητας. Ενδιαφέρονται για την ευόδωση των στρατηγικών σχεδιασμών τους, για την εδραίωση ακόμη περισσότερο της επιρροής τους σε ζωτικούς γεωπολιτικούς χώρους ....

Προβάλλονται υποκριτικά η αξία της θρησκευτικής πίστης, ο αγώνας κατά των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού, η θυσία χάριν μιας μέλλουσας ουτοπίας που θα εγγυάται την καθαρότητα του δόγματος, των ηθών. Και όλα αυτά τα γελοία μπιχλιμπίδια, που είναι προϊόντα αυθαίρετων φαντασιώσεων προβάλλονται σε βάρος του ανθρώπου και της ζωής του και της ζωής της πλάσης. Προβάλλονται κατά τρόπο αναίσχυντο ως δήθεν ιερά, όλα τα παραπάνω, για να βεβηλώσουν κατά ανίερο τρόπο το όντως ιερό, τη ΖΩΗ!

Φτάσαμε στα άκρα της ανεκτικότητας απέναντι στην πιο φοβερή βαρβαρότητα, που επιτίθεται κατά του ανθρώπου. Από τη μια μεριά το Κράτος του Ισραήλ, με την απροκάλυπτη συμπαράσταση των Η.Π.Α., χρησιμοποιεί τη φονική βία καταστρέφοντας αθώους ανθρώπους, με επιχείρημα την επιβίωσή του, αλλά και την επικυριαρχία του στη Μέση Ανατολή, μέσω του φόβου.... Από την άλλη μεριά η οργάνωση του Σιϊτών Μουσουλμάνων του Λιβάνου 'Χεζμπολλάχ' (που σημαίνει το 'κόμμα του Αλλάχ'), που με πρόσχημα την υπεράσπιση όσων αδικούνται από το Ισραήλ χρησιμοποιεί επίσης τη φονική βία για να εδραιώσει τη θέση του στο Λίβανο και στη Μέση Ανατολή, με το επικίνδυνο 'άλλοθι' για όσα φοβερά πράττει την επίκληση της "απόλυτης αλήθειας" που κατέχει, ως κόμμα του θεού.... Τα πτώματα, οι τραυματίες, οι φοβισμένοι, τα σπαράγματα της βιασμένης ζωής, τόσο στο Λίβανο, όσο και στο Ισραήλ δεν ενδιαφέρουν τους χρήστες της βίας, ούτε διεγείρουν το έλεος του θεού, που υποτίθεται πως πιστεύει η κάθε πλευρά....

Αν στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που οι Ναζί εξόντωναν τους Εβραίους, όλοι οι ενσυνείδητοι άνθρωποι, όφειλαν να φέρουν στο στήθος το 'μαγκέν Νταβίντ', ταυτίζοντας τη μοίρα τους με τη μοίρα των ανθώων θυμάτων, σήμερα, δηλώνουμε πως είμαστε Λιβανέζοι, άνθρωποι χωρίς θρησκεία, δίχως κοινωνική ταυτότητα, άνθρωποι του Λιβάνου, που μετά τους βομβαρδισμούς αποτολμούμε να δούμε τον ήλιο από τα χαλάσματα των πόλεων και των χωριών μας, σέρνοντας την ερειπωμένη ελπίδα μας στο φως!

Αρνούμαστε την απόλυτη αλήθεια, οποιασδήποτε προέλευσης, γιατί έχουμε καταλάβει με πολύ πόνο πως αυτή η 'αλήθεια' δεν έχει σχέση, ούτε με το Θεό, ούτε με τον Άνθρωπο, ούτε με τον Κόσμο!

CHERΝOBYL! 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Μετά το τραγικό πυρηνικό ατύχημα που συνέβη στις 25 προς 26 Απριλίου του 1986 στον σταθμό παραγωγής πυρηνικής ενέργειας στην περιοχή της πόλης Chernobyl της Ουκρανίας και πολύ κοντά στα σύνορα με τη Λευκορωσία, το άγνωστο μέχρι τότε τοπονύμιο έγινε πλέον συνώνυμο της φρίκης που μπορεί να προκαλέσει ένα πυρηνικό ατύχημα, όπως εκείνο.
Ο Καθηγητής Nesterenko από τη Λευκορωσία, λαμβάνοντας υπόψη του επίσημα στατιστικά στοιχεία και τα ευρήματα από δική του έρευνα, ανέφερε τα εξής: "Το 1985, ποσοστό ενενήντα εννιά τοις εκατό από τα παιδιά ήταν υγιή. Σήμερα, μόνον ένα ποσοστό είκοσι τοις εκατό των παιδιών είναι υγιή. Αυτές οι πληροφορίες παρέχονται από επίσημα στατιστικά στοιχεία...".
Η λίμνη Αράλ ή Αράλη πριν από χρόνια ήταν μια τεράστια σε έκταση αλμυρή λίμνη στα σύνορα Καζακστάν και Ουζμπεκιστάν, γι' αυτό και ονομαζόταν Θάλασσα Αράλ. Πριν χρόνια, η πόλη Αράλ του Καζακστάν ήταν ένα αλιευτικό λιμάνι στις όχθες της Θάλασσας Αράλ. Σήμερα η απόσταση ανάμεσα στις όχθες της λίμνης και στην πόλη, που κάποτε ήταν λιμάνι, είναι περίπου εκατό χιλιόμετρα (100 km). Η Θάλασσα Αράλ συρρικνώθηκε σε έκταση. Είναι ένα αδιάψευστο τραγικό μνημείο βιασμού της φύσης από τον άνθρωπο. Εκεί που ήταν η Θάλασσα Αράλ ο χάρτης έχει αλλάξει πια. Η Αράλ όπως ήταν, δεν υπάρχει πλέον. Η καταστροφή της μεγάλης λίμνης ολοκληρώθηκε με πολύ γρήγρους ρυθμούς. Χρειάστηκαν μόλις τριάντα εννιά χρόνια στον άνθρωπο, για να καταστρέψει, ό,τι η φύση χρειάστηκε εκατοντάδες ετών για να διαμορφώσει.

Από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, ο άνθρωπος της Δύσης κυρίως, ένιωσε κατά κάποιο τρόπο έναν εκαστατικό θαυμασμό μπροστά στα επιτεύγματα των θετικών επιστημών και της τεχνολογίας, αλλά δυστυχώς χωρίς διάκριση και δίχως στάλα αιδούς.... Παρασυρθήκαμε ως είδος εμπρός στα χειροτεχνήματά μας και μας διέφυγε πέρα ως πέρα το γεγονός, που εκ των υστέρων αποδείχθηκε φρικτό, ότι πολλά απ' αυτά που φτιάξαμε, όχι μόνον αποδείχθηκαν περιττά και άχρηστα, αλλά τραγικά καταστροφικά. Ο δαίμονας της κολάσεως έσπασε τα δεσμά που τον κρατούσαν φυλαγμένο και φυλακισμένο ταυτόχρονα στα βάθη του ανυπόστατου σκότους. Του προσφέραμε διέξοδο στην επιφάνεια της Γης κι εκείνος, ωσάν πλάσμα υποχείριο σκοτεινών δυνάμεων, άρχισε ξέφρενο χορό σκορπώντας τρόμο και στάχτη, πόνο και ορφάνια, καταστροφή, καταστροφή, καταστροφή σε ανθρώπους, σε ζώα, σε πτηνά και ψάρια, σε δέντρα, σε θάμνους, σε ταπεινά δυσδιάκριτα ανθάκια.... Άρχισε να ασκεί την αναίσχυντη εκπόρνευσή του κατά της Γης, κατά του Κόσμου και του Κάλλους.

Η αίσθηση του ιερού χάθηκε για τους περισσότερους από μας. Καμωνόμαστε πως δήθεν σεβόμαστε το Θεό, με όποιο Όνομα και αν τον επικαλούμαστε, ενδυόμαστε την πανοπλία του πολεμιστή της Πίστης μας, προκειμένου να περιφρουρήσουμε ο καθένας το δόγμα ΤΟΥ, αλλά έχομε χάσει ολοκληρωτικά την αίσθηση του ΙΕΡΟΥ! Παύσαμε να βλέπουμε το ιερό στα πρόσωπα των άλλων, γνωστών και αγνώστων, δικών μας και ξένων, δίχως διάκριση. Παύσαμε να διακρίνουμε το ιερό στη φύση, στον ίσκιο των δασών και στη δροσιά των πηγαίων υδάτων, στους ιριδισμούς των θαλάσσιων κυμάτων. Δεν έχουμε πλέον την αίσθηση πως το ιερό υπάρχει, όπου ανθίζει η ζωή!

Για όλους αυτούς τους λόγους καταστρέφουμε την κατοικία μας, την κοινή μας κοσμική πατρίδα, τη Γη, χάριν οικονομικής ισχύος, χάριν εξουσίας επί ψυχών και σωμάτων. Και δυστυχώς, όπως φαίνεται, η μετάνοια αργεί ....

ΕΑΡ ΤΟ ΓΛΥΚΥ, ΚΑΙΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ!

Η Άνοιξη, για όλους τους λαούς που μοιράζονται τον πλανήτη Γη ως κατοικία τους, αλλά ιδίως για όσους ζουν από τις ακτές της ανατολικής Μεσογείου ως τα άκρα της Μέσης Ανατολής, έχει ιδιαίτερη αξία. Είναι η εποχή της ελπίδας και της αισιοδοξίας, μιας πανηγύρεως χρωμάτων, αρωμάτων και εικόνων που υποβάλλουν στην κατάφαση στη Ζωή χωρίς ερωτηματικά. Είναι ο καιρός όπου τα πάντα φανερώνουν τη δύναμη της Ζωής, ως αέναης παρουσίας σ' έναν κύκλο μεταμορφωτικών διαδικασιών που αναιρεί καταλυτικά τα φαινόμενα της φθοράς, που κατ' επίφαση έδειχναν να κυριαρχούν ενόσω διαρκούσε ο Χειμώνας. Η Εαρινή Ισημερία, που οριοθετεί αστρονομικά την αφετηρία της Ανοίξεως, σηματοδοτεί για πολλούς λαούς της Ανατολής με ρίζες αρχαίες την αφετηρία του νέου ενιαυτού (ιδίως Κούρδοι, λαοί του Ιράν και του Αφγανιστάν). Αξίζει να θυμηθούμε τα 'Ανθεστήρια', περίλαμπρες ελληνικές γιορτές κατά την αρχαιότητα, όπου πρωτεύοντα ρόλο στην όλη τελετουργία των λατρευτικών πομπών είχαν τα εαρινά άνθη, εξ ου και η ονομασία των γιορτών.

Οι Έλληνες, αφότου ασπάζονται το Χριστιανισμό, κάνοντας λόγο για την Άνοιξη, αναφέρονται στο 'έαρ το γλυκύ'. Η λέξη έαρ είναι πολυσήμαντη και σημαίνει 'ομορφιά' και 'καθετί που βρίσκεται στην άνθισή του'. Τη Μεγάλη Παρασκευή όταν ψάλλονται τα εγκώμια ο Χριστός αποκαλείται 'το γλυκύ έαρ'.

Η Άνοιξη είναι πράγματι 'καιρός Αναστάσεως' αφού τα πάντα στη φύση, μετά την περίοδο της φθοράς, του θανάτου και της σιγής επανέρχονται θριαμβευτικά στη Ζωή! Αυτή η μεγαλειώδης κοσμική, -από το Κόσμος και όχι από το κοσμικός, συνώνυμο του κοινωνικός- , πανήγυρη σταλάζει στις ψυχές των ανθρώπων χαρά, αναζωογονεί ελπίδες, πληροί τις υπάρξεις με αισιοδοξία και προσφέρει έναν θετικό τρόπο θέασης των πάντων....

Κατά την εποχή του έαρος γιορτάζεται το Πάσχα των Χριστιανών, κληρονομία του εβραϊκού peshah, για να σηματοδοτεί διάβαση νοητή πλέον, όχι από τη χώρα της Αιγύπτου προς τη γη της Χανάαν, αλλά από τη χώρα της άγνοιας και της αφιλίας στη χώρα της όντως γνώσεως που ελευθερώνει και της κοινωνίας που αληθεύει εντός της Αγάπης. Σε τούτο το Πάσχα, όπου κυριαρχεί λατρευτικά το Φως, γιορτάζεται η Ανάσταση του Χριστού. Αν πράγματι ο Χριστός προσφέρεται ως ένοικος κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, τότε η Ανάσταση είναι κάτι το ξεχωριστά οικείο για την καθεμιά και τον καθένα μας.

Χριστός Ανέστη!

Αληθώς Ανέστη!

Dialogue και όχι Sohbet

Όταν τον Αύγουστο του 2005 έφτιαξα αυτήν την ιστοσελίδα, προκειμένου να εκθέτω σκέψεις, απόψεις, κρίσεις και προβληματισμούς και συνάμα να εκτίθεμαι σε φίλους αλλά και ενώπιον αγνώστων επισκεπτών του 'τόπου', θέλοντας να επισημάνω τον προσανατολισμό της, την ονόμασα 'sohbet'. Σήμερα, 31 Ιανουαρίου 2006 έσβησα αυτήν, την κατά κάποιο τρόπο γενική επικεφαλίδα και ονόμασα τον ιστοτόπο μου 'Dialogue', απόδοση στην αγγλική της ελληνικής λέξης 'Διάλογος'.

Ο Διάλογος προϋποθέτει την παρουσία τουλάχιστον δύο ανθρώπων, που ζητούν να μοιραστούν μεταξύ τους το Λόγο. Ή να κοινωνήσουν του Λόγου.... Παραδοσιακά, το sohbet σημαίνει πνευματική συζήτηση, κατά την οποία, στη διάρκεια διαλεκτικής μύησης υπό την οδηγία και τη διεύθυνση ενός αγίου και σοφού ανθρώπου, αποκαλύπτονται κρυμμένες και ίσως συχνά δυσνόητες στην κοινή λογική αλήθειες ζωής. Ο Διάλογος περιλαμβάνει τη διαδικασία της συζητητικής μυήσεως, αλλά περιέχει εννοιολογικά κάθε επιχείρημα επικοινωνίας δύο ή και περισσότερων ανθρώπων.

Ο Διάλογος δεν είναι απλά χρήσιμος, αλλά αναγκαίος. Δεν είναι απλή η διαδικασία του. Απαιτεί σεβασμό του άλλου, ανεκτικότητα και αποδοχή του άλλου, περισσότερο όταν είναι ξένος ή διαφορετικός από μας. Ο Διάλογος είναι σύμφυτη λειτουργία με τη δημοκρατία και τον αυθεντικό πολιτισμό του ανθρώπου. Γι' αυτό τον διάλεξα ως όνομα του ιστοτόπου μου.

Η Ελπίδα βρήκε καταφύγιο στη Λατινική Αμερική;

Στη Βολιβία με τον ερχομό του 2006 έγινε μια πρωτόγνωρη ανατροπή. Μετά από εκλογές, που κανένας δεν αμφισβήτησε, αναδείχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο κ. Juan Evo Morales Ayma. Πρόκειται για τον πρώτο ιθαγενή (Ινδιάνο) της χώρας αυτής που αναλαμβάνει το ανώτατο αξίωμα της πολιτείας.
Εκλέχτηκε ως ηγέτης του Κινήματος προς το Σοσιαλισμό. Ενός πολιτικού κινήματος που εξέφραζε τις μη προνομιούχες ομάδες της Βολιβίας και ιδίως τους φτωχούς ιθαγενείς που παραδοσιακά, εδώ και αμέτρητα χρόνια, καλλιεργούν το φυτό κόκα και είναι γνωστοί ως κοκαλέρος. Ο κ. Έβο Μοράλες αναδείχθηκε στην πολιτική σκηνή της πατρίδας του ως αγωνιστής καλλιεργητής της κόκα, σ' έναν αγώνα, που από τη μια μεριά διεκδικεί το δικαίωμα για ένα βιοτικό επίπεδο, αντάξιο της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και από την άλλη προσπαθεί να αποτινάξει την κίβδηλη κατηγορία, που είχαν σχεδιάσει από καιρό και διαδίδουν κύκλοι που εξυπηρετούν συμφέροντα των Η.Π.Α. και άλλων υποχθόνιων κύκλων εναντίον των φτωχών κοκαλέρος, που ανερυθρίαστα τους ταυτίζουν με τους 'βαρώνους' της κοκαίνης!
Ο κ. Μοράλες δεν είναι απόφοιτος του Harvard ή του Yale ή του Cambridge. Ούτε προέρχεται από κύκλους που είναι εθισμένοι στις συναλλαγές, που συμφωνούνται σε αίθουσες δεξιώσεων ή σε κοσμικά θέρετρα της Αμερικής ή της Ευρώπης. Είναι ένας απλός άνθρωπος του λαού του, των ιθαγενών των Άνδεων, που ευτυχώς, η μανία των κονκισταντόρες, δεν κατάφερε να τους εξαφανίσει από προσώπου γης, ούτε να τους αλλοτριώσει πολιτισμικά, ώστε να λησμονήσουν το πλούσιο παρελθόν τους.
Όπως μετέδωσαν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, πριν αναλάβει τα καθήκοντά του ο κ. Μοράλες κατά τον τρόπο και την εθιμοτυπία που προβλέπει το Σύνταγμα της Βολιβίας, πρωταγωνίστησε σε μια αρχαία τελετή, κοντά στη λίμνη Τιτικάτα, όπου κατά το τελετουργικό της φυλής του αναδείχθηκε μεγάλος αρχηγός των ιθαγενών των Άνδεων. Η φωτογραφία που φιλοξενώ στην αρχή του σημειώματός μου είναι απ' αυτή την τελετή.
Επί τέλους, η υπό απαγόρευση ιδιοπροσωπία των ιθαγενών της Βολιβίας, αλλά και όλης της Αμερικής, αναδείχθηκε με απόλυτη αξιοπρέπεια με την ευκαιρία της ανάδειξης του κ. Μοράλες στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας του.
Ο Σοσιαλισμός, όσο και αν αμφισβητείται από τον μετακαπιταλισμό της καταναλωτικής κοινωνίας, που αναμφίβολα έχει ισχυρό σύμμαχο και τους πολιτικούς και οικονομικούς 'θεσμούς' της παγκοσμιοποίησης, συνεχίζει να αποτελεί μια πολιτική πρόταση που διασώζει την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, το σεβασμό στην ελευθερία χωρίς προϋποθέσεις.
Μολονότι ο Σοσιαλισμός και το παγκόσμιο κίνημα που εμπνέεται από τις ιδέες και τις αρχές του, είχε κακοποιηθεί από το μόρφωμα, που λεγόταν 'σοσιαλισμός' και είχε γίνει καθεστώς σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, στη Ρωσική 'Αυτοκρατορία' και παραμένει ακόμα στην ηπειρωτική Κίνα, ευτυχώς δεν παραπλάνησε τους νοήμονες πολίτες, τους ευαίσθητους ανθρώπους, ώστε να πέσουν στο λάκκο της αδιακρισίας και να συγχέουν τη σταλινική δικτατορία που έτεξε τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό με το Σοσιαλισμό της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ακούραστων αναζητήσεων και αμφισβητήσεων του Αριστερού Κινήματος.
Μολονότι τα ισχυρά πολυεθνικά οικονομικά συμφέροντα, που συχνά αγνοούν τον άνθρωπο και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στους δείκτες των διεθνών Χρηματιστηρίων, έχουν επιχειρήσει επανειλημμένα να αλλοιώσουν τις σοσιαλιστικές ιδέες και τα σοσιαλιστικά κινήματα, σε τόσο βαθμό, ώστε να ευνουχιστούν και να γίνουν αδύναμοι διαχειριστές του καπισταλιστικού συστήματος, δεν κατάφεραν να ξεριζώσουν τις ελπίδες από τις ψυχές, όλων εκείνων, που σε κάθε γωνιά του πλανήτη, το μόνο όπλο που έχουν είναι οι ελπίδες τους, πολλές φορές κρυμμένες.... Κι έτσι ο Σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρος, μοντέρνος, στολισμένος με τα χρώματα της Ίριδας και δυναμικός. Σήμερα η Βολιβία και η Χιλή, τις προάλλες η Βενεζουέλα και η Ισπανία....