ΠΕΡΙ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΧΗΣ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΛΟΓΟΣ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΧΕΓΟΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ

Ένας καλός φίλος μου από τη μακρινή Ισλανδία, ο αγαπητός μου Guðfreður Georg Árnason, πριν από καιρό μου είχε εμπιστευτεί κάποιες σημειώσεις του. Τις φύλαγα τόσο καιρό, και κατά καιρούς τις διάβαζα με πολλήν περίσκεψη. Επειδή έχω συναίσθηση πως οι σκέψεις του φίλου μου, του  Guðfreður Georg, όσο είναι αληθινές, άλλο τόσο είναι και κοσμημένες με το κάλλος του λόγου, αποφάσισα να τις δημοσιεύσω...

"Η αρχέγονη καρδιακή γνώση είναι οικουμενική και ανατρέχει στην αχλή της πρόσκτησης συνείδησης εκ μέρους του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν, δηλαδή από τις απαρχές του πολιτισμού. Είναι το φως το αληθινό, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο (Ιω. 1:9). Αντανακλά την ενότητα που ενυπάρχει ως υποστατική ιδιότητα, κατά παραχώρηση χάριν της ανθρώπινης αντίληψης, του Παντός, του Μεγάλου Πνεύματος, του Αλλάχ, της απερινόητης Αγίας Τριάδος, της Μέγιστης Πηγής της Ζωής, του Μεγάλου Υπαρκτού Αγνώστου, του περικαλλούς Πανθέου και αντανακλάται επίσης στον Κόσμο ως πραγματικότητα αλληλοπεριχώρησης των πάντων.  Η αρχέγονη καρδιακή γνώση αποκαλύπτεται μόνο στους Αναζητητές και στους Εραστές του συμπαντικού κάλλους και της παγκόσμιας Αρμονίας, ενώ παραμένει απρόσιτη για τους αδιάφορους, τους πολλούς. Για τούτο θεωρείται μυστική, μολονότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ελιτισμού όσον αφορά την πρόσβαση και τη μέθεξη σ’ αυτήν….

Όσοι ακολουθούν το μονοπάτι της αρχέγονης καρδιακής γνώσης σέβονται τα ιερά Βιβλία της ανθρωπότητας. Ποτέ όμως δεν αφήνονται να εγκλωβισθεί το πνεύμα τους στους λαβυρίνθους του γράμματος των ιερών κειμένων, ούτε να κλειστεί η ψυχή τους στις σελίδες των Βιβλίων!

Το γράμμα πνίγει την ψυχή του ανθρώπου και μονάχα το πνεύμα προσφέρει δύναμη και ευλογία που ζωογονεί …. Ο Κεκρυμμένος Εραστής του Σύμπαντος προσφέρει την Σοφία Του προς την ανθρωπότητα και μάλιστα ασταμάτητα. Η Σοφία, άλλοτε δίδεται σαν τις σταγόνες της πρωινής δροσιάς και άλλοτε κατακλύζει με ορμή καταιγίδας τα πάντα, καταλύοντας τους περιορισμούς του χρόνου. Η σοφία των ιερών κειμένων κατ’ αρχήν είναι τυπωμένη μες στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, ενώ ταυτόχρονα είναι θησαυρισμένη σε ολόκληρο τον Κόσμο. Έτσι το πρώτο καθήκον εκείνου που διψά για την καρδιακή γνώση που από τις απαρχές των αιώνων αποτελεί παράδοση του γένους μας, οπουδήποτε και αν κατοικούμε, είναι η μελέτη του κεκρυμμένου Βιβλίου που είναι θησαυρισμένο εντός μας. Πρώτιστο χρέος η διερεύνηση του απερινόητου μικρόκοσμου του εαυτού μας με πολλήν υπομονή και επιμέλεια. Κατόπιν είναι το χρέος της περιήγησής μας στη Σοφία που ενυπάρχει στο κάλλος και στο μεγαλείο του Σύμπαντος, της Μητέρας Γης, στην αγκαλιά της οποίας ζούμε και υπάρχουμε….

          Η αρχέγονη καρδιακή γνώση είναι εξόχως παραδοσιακή. Δηλαδή παραδίδεται πρώτιστα από Δάσκαλο προς Μαθητή ή Μαθήτρια. Πρόκειται για μια διηνεκή σχέση Μαθητείας. Τα βιβλία σε όλη τη διαδικασία ενστάλαξης αυτής της ποιότητας γνώσης, χωρίς να είναι άχρηστα, παίζουν ιδιαίτερα περιορισμένο ή και ασήμαντο ακόμα ρόλο. Η  αρχέγονη καρδιακή γνώση κυρίως συντίθεται από άρρητους λόγους, μιας και πρόκειται για σοφία που συνίσταται σε μεταμορφωτικό βίωμα και δεν είναι συγγενής με τις γνώσεις που πλουτίζουν τις έλικες του εγκεφάλου μας.

          Ο αληθινός Δάσκαλος είναι παιδαγωγός στην Ελευθερία! Διότι η ελευθερία αποτελεί στοιχείο του όντος ανθρώπου! Ο Μαθητής και η Μαθήτρια κάποια στιγμή της οδοιπορίας τους πλάι στο Δάσκαλο αισθάνονται στις πλάτες τους να φύονται νοητά φτερά, που τους ικανώνουν να πετάξουν στις διαστάσεις του Όλου, ακόμα και αν φαίνεται πως απομακρύνονται από το Δάσκαλό τους. Αυτή η απομάκρυνση δεν σημαίνει αναίρεση του Δασκάλου γιατί συμβαίνει μόνο κατά τα φαινόμενα. Απεναντίας είναι δείγμα πως η μετάδοση της διδαχής άρχισε να καρποφορεί. Ο Δάσκαλος πάντοτε έχει την αξία του αδιάπτωτη, ακόμα και όταν ο Μαθητής εξελιχθεί και ο ίδιος στο διακόνημα του Δασκάλου. Η κατάσταση αυτή είναι το αποκορύφωμα της ώσμωσης μεταξύ Δασκάλου και Μαθητή! Για τούτο και γίνεται λόγος για σχέση Μαθητείας, καθόσον ο Δάσκαλος σε όλη τη διαδικασία της σχέσης του με τον Μαθητή είναι και ο ίδιος Μαθητής και ο Μαθητής εν αγνοία του γίνεται Δάσκαλος του δασκάλου του. Ο Δάσκαλος διακονεί, δεν κατεξουσιάζει τους μαθητές του, έστω και αν ο τρόπος παράδοσης της γνώσης μπορεί να δημιουργεί αντίθετες εντυπώσεις στους αδαείς, στους ανυπόμονους  και στους ανυποψίαστους….  

          Αν παρ’ ελπίδα υπάρχει «δάσκαλος» που πέρα από κάθε αμφιβολία επιχειρεί και καταφέρνει με ποικίλα τεχνάσματα να εξουσιάζει τους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται, τότε πρόκειται για ένα ψευδοδιδάσκαλο. Τέτοιοι άνθρωποι τρέφουν τον εαυτό τους με απορρίμματα και είναι απατεώνες του «μεταφυσικού». Πρόκειται για ανθρώπους πνευματικά άγουρους, ανώριμους, που ασκήθηκαν σε τεχνικές χειρισμού των ανθρώπινων υπάρξεων, έμαθαν τεχνικές μαγείας, δηλαδή τεχνικές ελέγχου φυσικών καταστάσεων, αλλά ποτέ δεν έγιναν Δάσκαλοι, που να αξίζει κάποιος  να ακουμπήσει στα πόδια τους την ύπαρξή του…. Το να μετέχει κάποιος της σοφίας των Σαμάνων είναι θετικό. Γιατί ο αυθεντικός Σαμανισμός συγκαταλέγεται μεταξύ των θησαυροφυλακίων που φυλάσσουν πολυτιμότατα κοσμήματα της αρχέγονης καρδιακής γνώσης.   Όταν όμως αυτή η κατ’ επίφαση σοφία είναι γυμνή από περιεχόμενο, δηλαδή δεν είναι σοφία, δεν είναι αγάπη, δεν έχει καρδιά, τότε μοιάζει περισσότερο με τα προσωπεία που φορούν οι Σαμάνοι κατά τις ποικίλες τελετουργίες τους, κι ενώ βλέπουμε μια μορφή, που ίσως μας προκαλεί ψευδαίσθηση, από πίσω δεν υπάρχει πρόσωπο αλλά κενό ….

          Τέτοιοι απατεώνες του μεταφυσικού που καμώνονται πως είναι τάχα δάσκαλοι, χειρίζονται με δεξιοτεχνία τον φόβο, που σπέρνουν στις ψυχές των ανθρώπων για να τους εξουσιάζουν και να τους καθυποτάξουν στη βούληση της ακαλλιέργητης σαρκικής ψυχής τους. Πολλές φορές συμβαίνει να φέρουν τον τίτλο του Δασκάλου μιας παράδοσης. Όταν αποκαλυφθούν προκαλούν τριγμούς σε πολλούς αναζητητές μαθητές και μαθήτριες. Οι τριγμοί συχνά προκαλούν καθιζήσεις, ακόμα και καθαιρέσεις στις ψυχές που πληγώνονται, απογοητεύονται, οργίζονται….

Το γιατί συμβαίνει κίβδηλοι άνθρωποι να περιβάλλονται τον μανδύα του Δασκάλου είναι ένα ερώτημα θεμιτό και εύλογο που πάντοτε θα εγείρεται και θα απασχολεί τους οδοιπόρους της Οδού. Ίσως η ύπαρξη τέτοιων ανθρώπων, που στ’ αλήθεια η ψυχή τους έχει μόνη ανάγκη το έλεος, όπως η άνυδρη έρημος τη βροχή, υπάρχουν ως δοκιμασία, όσο και αν είναι βασανιστική μια τέτοια διαδικασία, όσο και αν ανοίγει πληγές, που δυστυχώς αργούν να κλείσουν ή κακοφορμίζονται μέσα στο χρόνο…. Πάντως για να είμαστε ακριβοδίκαιοι είναι ανάγκη να παραδεχθούμε πως ευθύνονται και όσοι χωρίς περίσκεψη εμπιστεύονται ψευδοδιδάσκαλους, εντυπωσιασμένοι από φαινόμενα που κατ’ ουσίαν είναι σαθρά. Αυτοί οι αγύρτες φέρουν τίτλους βαρύγδουπους, όπως «Γέροντας», «Σεΐχης», «Λάμα», «Γκούρου» κ.ά..   

          Η ανάδειξη της υπόστασης του Δασκάλου δεν εξαρτάται από πανηγυρικές τελετές, ούτε προϋποτίθεται από διάσημα ενδεικτικά «αξιώματος». Η φανέρωση του Δασκάλου είναι πάντοτε ένα μυστήριο διακονίας και ποτέ ένα φαινόμενο εξουσίας. Ο Δάσκαλος είναι φορέας δύναμης και ευλογίας, αλλά ποτέ δεν υποχρεώνει, δεν υποτάσσει, δεν αλλοτριώνει τις υπάρξεις των ανθρώπων σε κατάσταση δουλείας. Απεναντίας ο Δάσκαλος είναι εκείνος που σταλάζει στους Μαθητές και στις Μαθήτριές του τη δροσιά της Ελευθερίας!"