Προσμένοντας την Χριστού Γέννα

Φίλες και φίλοι μου, οι γιορτές είναι στολίδια του χρόνου, ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας ραγίζοντας τη ρουτίνα της συνήθειας. Οι γιορτές που φέρνουν στο προσκήνιο ιερές αναμνήσεις ή ευφρόσυνες επετείους, στεφανώνουν με κάλλος τον ενιαυτό, μπολιάζοντάς τον αγιοσύνη ή χαρά. Δεν είναι ντροπή να χαιρόμαστε τις κάθε λογής γιορτές, όπως παλιά στα παιδικά χρόνια μας. Έτσι άλλωστε μπορούμε να ελπίζουμε, πως σώζοντας την όποια παιδικότητα αντέχει ο καθένας και η καθεμιά μας, θα αντικρύσουμε το Πρόσωπο του Θεού σε τούτη τη ζωή….

Εύχομαι σε όλες και όλους πολλές ευλογίες με την ευκαιρία της Γέννας του Χριστού, που μπορούμε να βιώσουμε μυστηριακά και φέτος. Και μια παράκληση: Κρατήστε καλά στο νου σας φυλαγμένο τον λόγο του παππού μας του Δημόκριτου που είχε πει, ότι «βίος ἀνεόρταστος, μακρή ὁδός ἀπανδόκευτος» (ζωή χωρίς γιορτές είναι δρόμος μακρύς και ατελείωτος, όπου κανείς δε συναντά ούτε ένα πανδοχείο για να ξεκουραστεί).

                Με την απαντοχή των Χριστουγέννων του 2014

Αλκμήνη Χρυσάφη και Γιώργος Δούδος

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Σύντομο ιστορικό σημείωμα

Οι πληροφορίες του σημειώματος

έχουν συλλεγεί από τον Γιώργο Α. Δούδο

Επειδή έχω την πεποίθηση ότι είναι ανάγκη οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να ενηλικιωθούν και επί τέλους, μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν από την εθνογένεση του νεοελληνικού έθνους, να θεωρούν πλέον εθνικόν, ό,τι είναι αληθές, όπως είχε πει ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός, έχω γράψει το σημείωμα που ακολουθεί. Δεν είναι επιστημονική εργασία, αλλά συλλογή πληροφοριών, που έκρινα ότι είναι ορθές, χωρίς να επικαλούμαι το αλάνθαστο....

Πριν λίγο καιρό ο πρωθυπουργός της χώρας μας κ. Α. Σαμαράς παρέθεσε συνέντευξη τύπου στο εξωτερικό και με αμετροέπεια κατά την ταπεινή γνώμη μου, δήλωσε ότι μακεδονική γλώσσα δεν υπάρχει, κάτι βέβαια που έρχεται σε αντίθεση με όσα φρονεί η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα, με εξαίρεση Έλληνες και Βούλγαρους επιστήμονες, που αποφάσισαν να υπηρετούν την προπαγάνδα και όχι την επιστημονική αλήθεια.   

Η περιοχή της Μακεδονίας της Ελληνικής Δημοκρατίας και του κράτους της (πρώην γιουγκοσλαβικής) Δημοκρατίας της Μακεδονίας βρίσκονται όπως είναι γνωστό στην Βαλκανική Χερσόνησο.  Οι Σλάβοι για πρώτη φορά φθάνουν και εγκαθίστανται  στα Βαλκάνια τον έκτο και έβδομο αιώνα μ.Χ.. Κατά τον ένατο αιώνα, οι Έλληνες Μοναχοί, άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος ανέπτυξαν το πρώτο σύστημα γραφής για τη σλαβική γλώσσα. Εκείνη την περίοδο οι σλαβικές διάλεκτοι ήταν τόσο κοντά η μια στην άλλη, ώστε να είναι πρακτικά εύκολο να αναπτυχθεί μια γραπτή γλώσσα, λαμβανομένης υπόψη της διαλέκτου μιας ενιαίας περιοχής. Υπάρχει διαφορά ως προς την ακριβή περιοχή στην οποία αναπτύχθηκε η γραπτή έκφραση της σλαβικής γλώσσας, αλλά είναι πιθανό ότι αναπτύχθηκε στην περιοχή γύρω από την Θεσσαλονίκη. Η Φιλολογική (γραπτή διατύπωση ) της Σχολής της Οχρίδας, ιδρύθηκε στην Οχρίδα το 886 από τον άγιο Κλήμεντα  Αχρίδος, κατόπιν παραγγελίας του ηγεμόνα της Βουλγαρίας Βόριδα Ι . Τον δέκατο τέταρτο αιώνα, οι Οθωμανοί Τούρκοι εισέβαλαν και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων, ενσωματώνοντας την Μακεδονία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Παρά το γεγονός ότι η γραπτή σλαβική γλώσσα, που σήμερα ονομάζεται παλαιά εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα , κατά την οθωμανική περίοδο παραμένει στάσιμη ως αποτέλεσμα της τουρκικής κυριαρχίας, οι σλαβικές διάλεκτοι που ομιλούνται αναπτύσσονται  όλο και περισσότερο.

Η πρώτη λεξικογραφική μαρτυρία –απόδειξη ύπαρξης των μακεδονικών σλαβικών διαλέκτων, που περιγράφονται ως βουλγαρικές,  μπορεί να αναζητηθεί σε ένα λεξικό του 16ου αιώνα, γραμμένο με το ελληνικό αλφάβητο.  Ο χαρακτηρισμός των διαφόρων μακεδονικών διαλέκτων ως διαλέκτων της βουλγαρικής γλώσσας, μπορεί να βρεθεί επίσης από νωρίς σε κείμενα γραμμένα για τη Μακεδονία σε τοπικές ιδιωματικές γλωσσικές εκφράσεις, όπως το λεξικό των τεσσάρων γλωσσών του Δανιήλ Μοσχοπολίτη, τα έργα του του Κύριλ Πεϊτσίνοβιτς και του Γιοακίμ Καρτσόβσκι ι, και μερικά λαϊκά ευαγγέλια που έχουν γραφεί με το ελληνικό αλφάβητο. Γραπτά κείμενα που είτε επηρεάζονται, είτε είναι εξ ολοκλήρου γραμμένα στο τοπικό σλαβικό ιδίωμα εμφανίζονται στη Μακεδονία κατά τον 18ο και στις αρχές του 19ου αιώνα, ενώ οι συγγραφείς τους αναφέρονται στην γλώσσα που γράφουν ως βουλγαρική.

Το 1845 ο Ρώσος λόγιος Βίκτορ Γκριγκορόβιτς ταξίδεψε στα Βαλκάνια για να μελετήσει τις νότιες σλαβικές διαλέκτους της Μακεδονίας. Στο έργο του για πρώτη φορά γίνεται αναφορά σε ένα ζεύγος δύο ξεχωριστών μεταξύ τους ομάδων διαλέκτων της βουλγαρικής γλώσσας: Στην ανατολική διάλεκτο (που σήμερα έχει εξελιχθεί στην επίσημη βουλγαρική γλώσσα) και στη δυτική (που η χρήση της ήταν αισθητή στη σημερινή δυτική βουλγαρική περιοχή του Πιρίν και έχει εξελιχθεί στην επίσημη γλώσσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας).Σύμφωνα με τα ευρήματα του Γκριγκορόβιτς, ένα μέρος από τις δυτικές διαλέκτους της βουλγαρικής γλώσσας, που χρησιμοποιούνταν στην ενιαία τότε Μακεδονία της οθωμανικής περιόδου, χαρακτηρίζονται από τα ίχνη της παλιάς σλαβικής γλώσσας των ρινικών φωνηέντων.  Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης των επί μέρους εθνικών συνειδήσεων των διαφόρων λαών στα Βαλκάνια δημιουργήθηκαν τα πρότυπα για τις διάφορες σλαβικές γλώσσες, της σλοβενικής, των σερβοκροατικών ,της βουλγαρικής. Στην καμπή της οθωμανικής εξουσίας στη Μακεδονία αρχίζουν να ανοίγουν σχολεία, σε περιοχές που θεωρείται ότι διαθέτουν σημαντικό βουλγαρικό πληθυσμό, όπου διδάσκεται η επίσημη βουλγαρική γλώσσα της Σόφιας.

Ο βουλγαρικής καταγωγής Ρώσος γλωσσολόγος Πέταρ Ντραγκάνοβ (1857 - 1928), μετά από επίσκεψή του στην Μακεδονία, εκφράζει με επιχειρήματα την αντίθεσή του στην εκδοχή της βουλγαρικής καταγωγής των σλαβικών διαλέκτων της Μακεδονίας. Ο Ντραγκάνοβ υποστήριξε ότι η Μακεδονία είναι μια ξεχωριστή εθνογραφική μονάδα των Βαλκανίων και ότι οι μακεδονικές σλαβικές διάλεκτοι ανήκουν σε μια ξεχωριστή γλώσσα.  Παρόμοιες ιδέες υποστηρίχθηκαν στα έργα του Κρστε Μίσιρκοβ. Ο Μίσιρκοβ είχε γεννηθεί σε ένα χωριό κοντά στην Πέλλα της  ελληνικής Μακεδονίας. Αν και λογοτεχνία είχε γραφτεί στις σλαβικές διαλέκτους της Μακεδονίας και πρωτύτερα, αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό βιβλίο που εκδόθηκε σε σχέση με την μακεδονική γλώσσα ήταν αυτό του Μίσιρκοβ με τίτλο «Μακεδονικές Υποθέσεις» , που δημοσιεύθηκε το 1903. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας υποστήριξε τη δημιουργία ενός προτύπου λογοτεχνικής μακεδονικής γλώσσας με βάση τις  διαλέκτους της κεντρικής Μακεδονίας και τη χρήση μιας φωνολογικής ορθογραφίας (Η φωνολογική ορθογραφία είναι μια ορθογραφία (σύστημα γραφής μιας γλώσσας), στην οποία τα γραφήματα (γραπτά σύμβολα) αντιστοιχούν στα φωνήματα (σημαντικούς προφορικούς ήχους της γλώσσας).

Μετά τις πρώτους δύο Βαλκανικούς πολέμους, η περιοχή της Μακεδονίας διαιρέθηκε ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία (αργότερα Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και  Σλοβένων, που ακόμη αργότερα ονομάσθηκε Γιουγκοσλαβία). Η Σερβία κατέλαβε την περιοχή που σήμερα εκτίνεται η επικράτεια  της (πρώην γιουγκοσλαβικής) Δημοκρατίας της Μακεδονίας και θα την ενσωματώσει στο Βασίλειό της ως «Νότια Σερβία». Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η γιουγκοσλαβική Μακεδονία έγινε γνωστή ως Βαρντάρ Μπανόβινα (επαρχία του Βαρδάρη) και γλώσσα της δημόσιας ζωής, της εκπαίδευση και της εκκλησίας ήταν τα σερβοκροατικά. Στα άλλα δύο μέρη της Μακεδονίας, οι αντίστοιχες εθνικές γλώσσες, ελληνική και βουλγαρική, έγιναν οι επίσημες. Στη βουλγαρική Μακεδονία (Πιρίν), οι τοπικές διάλεκτοι συνέχισαν να περιγράφονται ως διάλεκτοι της βουλγαρικής.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας κατελήφθη από το βουλγαρικό στρατό, που είχε συμμαχήσει με τον Άξονα. Η επίσημη βουλγαρική γλώσσα εισήχθη εκ νέου στα σχολεία και στην ζωή της εκκλησίας.  Οι Βούλγαροι είχαν αρχικά γίνει ευπρόσδεκτοι ως απελευθερωτές από τη σερβική κυριαρχία μέχρι που έγιναν κατανοητές στον λαό οι ομοιότητες μεταξύ της επιβολής της βουλγαρικής γλώσσας και των αντιλαϊκών σερβικών πολιτικών αφομοίωσης. Ακόμα και οι Μακεδόνες Κομμουνιστές είχαν τότε φιλοβουλγαρικό προσανατολισμό, αν και αργότερα οι Βούλγαροι αντιμετωπίστηκαν ως κατακτητές από το Κομμουνιστικό Κίνημα. Ωστόσο, υπήρχαν φιλοβουλγαρικές ομάδες, που υποστήριζαν μια ανεξάρτητη Μακεδονία ως δεύτερο βουλγαρικό κράτος,  ενώ άλλοι, οι οποίοι υποστήριζαν την ένωση με τη Βουλγαρία.

 Τελικά το σύνολο σχεδόν των περιοχών της Βαρντάρ Μπανόβινα ενσωματώθηκε στην Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας ως Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας με αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας ως επίσημης, τόσο εντός της Ομοσπονδίας, όσο και εντός της Ομόσπονδης Δημοκρατίας.  Η μακεδονική γλώσσα ανακηρύχθηκε  επίσημη γλώσσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας κατά την πρώτη σύνοδο της Συνέλευσης για την Εθνική Απελευθέρωση της Μακεδονίας, που πραγματοποιήθηκε στις 2 Αυγούστου 1944. Η πρώτη επίσημη γραμματική της μακεδονικής γλώσσας συντάχθηκε από τον Κρούμε Κεπέσκι. Ένας από τους σημαντικότερους συντελεστές στην τυποποίηση της μακεδονικής λογοτεχνικής γλώσσας  υπήρξε ο Μπάζε Κόνεσκι. Το πρώτο έγγραφο γραμμένο στην επίσημη μακεδονική γλώσσα ήταν το κύριο θέμα της εφημερίδας  Нова Македонија (Νέα Μακεδονία) που πρωτοκυκλοφόρησε στις 29 Οκτωβρίου του 1944 και είναι η αρχαιότερη καθημερινή εφημερίδα της (πρώην γιουγκοσλαβικής) Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Αρκετά πριν από την επίσημη μορφοποίηση της μακεδονικής γλώσσας πολλοί Μακεδόνες διανοούμενοι σλαβικής ταυτότητας είχαν  υποστηρίξει ότι η γλώσσα τους "δεν ήταν ούτε μια διάλεκτος της σερβικής ούτε της βουλγαρικής, αλλά μια γλώσσα από μόνη της». Πριν από την τυποποίηση της μακεδονικής γλώσσας, μια σειρά από γλωσσολόγους, μεταξύ τους ο Antoine Meillet σε μελέτη του το 1928, ο Andre Vaillant σε μελέτη του το 1938, o Mieczyslaw Malecki σε μελέτη του 1938  και ο Samuel Bernstein σε συγγραφή του το 1938,  θεωρούν επίσης ότι οι σλαβικές μακεδονικές διάλεκτοι, συγκροτούν μια ανεξάρτητη γλώσσα διαφορετική από τόσο από την βουλγαρική, όσο και από την σερβική.

Το 1875 ο Γκεόργκι Πουλέβσκι είχε εκδώσει Λεξικό των τριών γλωσσών, που απέδιδε σε τρεις παράλληλες στήλες με κυριλλική γραφή λέξεις στην μακεδονική, στην αλβανική και στην τουρκική γλώσσα.

Το 1925 η ελληνική κυβέρνηση εξέδωσε αλφαβητάριο της μακεδονικής γλώσσας, το γνωστό «ΑBECEDAR» με πρότυπο τη διάλεκτο του άξονα Φλώρινας-Λέριν και Μπίτολα-Μοναστήρι  για να διδάσκεται η μακεδονική γλώσσα σε ελληνικά σχολεία περιοχών με σλαβόφωνους μαθητές. Τελικά το αλφαβητάριο αυτό για πολιτικούς λόγους δεν χρησιμοποιήθηκε.

Μέχρι την μορφοποίηση της μακεδονικής γλώσσας (1944) αυτή αναφερόταν συνήθως είτε ως διάλεκτος της βουλγαρικής, είτε της σερβικής. Σήμερα όμως η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα (με εξαίρεση τη Βουλγαρία), ότι η μακεδονική είναι μια αυτόνομη γλώσσα μέσα στην οικογένεια των νοτιοσλαβικών γλωσσών εξ αρχής. (Ως αυτόνομη γλώσσα χαρακτηρίζεται μια γλώσσα με την τυπική έννοια της λέξης, με δικές της κανόνες γραμματικής και συντακτικού. Επίσης η αυτόνομη γλώσσα διαθέτει βιβλία γραμματικής, λεξικά και λογοτεχνική παραγωγή. Η γλωσσική αυτονομία σε μεγάλο βαθμό έχει σχέση με κοινωνικοπολιτικές δομές και δεν είναι αποτέλεσμα φυσικής εξέλιξης μεταξύ μιας ποικιλίας διαλέκτων μιας γλώσσας ως ανθρωπολογικού οργάνου επικοινωνίας).

Μολονότι στη Βουλγαρία η επικρατούσα θέση είναι ότι η μακεδονικής γλώσσα αποτελεί μορφοποιημένη βουλγαρική διάλεκτο, εντούτοις το 1999η κυβέρνηση της Σόφιας έδωσε κατά κάποιον τρόπο μια λύση στο πρόβλημα τούτο και όταν γίνεται επίσημη αναφορά στη μακεδονική γλώσσα χρησιμοποιείται η διατύπωση: « η επίσημη γλώσσα της χώρας (Δημοκρατία της Μακεδονίας), σύμφωνα με το Σύνταγμά της».

Στην Ελλάδα, η επίσημη κρατική θέση κυμαίνεται μεταξύ της πλήρους αρνήσεως αναγνώρισης ύπαρξης μακεδονικής γλώσσας σλαβικής ταυτότητας μέχρι την περιορισμένη ανεπίσημη χρήση του όρου σλαβομακεδονική γλώσσα, όρος που επινοήθηκε και από ορισμένα μέλη της σλαβόφωνης κοινότητας της Βόρειας Ελλάδας.

 Σύμφωνα με εκθέσεις του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, "...ο όρος σλαβομακεδονικά είχε εισαχθεί και είχε γίνει δεκτός από την ίδια την κοινότητα, που είχε μια πολύ πιο διαδεδομένη μη ελληνική μακεδονική εθνική συνείδηση. Δυστυχώς, σύμφωνα με μέλη της σλαβόφωνης κοινότητας, ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε αργότερα από ελληνικές αρχές υποτιμητικά, σηματοδοτώντας διακρίσεις. Για τούτο εμφανίστηκε απροθυμία, αν όχι εχθρότητα των σύγχρονων Μακεδόνων στην Ελλάδα (δηλαδή Ελλήνων πολιτών με μακεδονική εθνική ταυτότητα) να τον αποδεχθεί".  

Τα έθνη, με την πολιτική έννοια του όρου, άρχισαν να διαμορφώνονται μετά την εμφάνιση στο ιδεολογικό στερέωμα της Ευρώπης της ‘αρχής των εθνοτήτων’, που έγινε εργαλείο και πηγή έμπνευσης της Γαλλικής Επανάστασης. Στα Βαλκάνια η εξάπλωση της ιδέας του έθνους έγινε με σχετική καθυστέρηση σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Δύσης. Η ιδέα του έθνους υπήρξε επίκεντρο και εργαλείο πολιτικής προόδου κατά τον 19^ο αιώνα  για την αστική τάξη, που κατάφερε να ανατρέψει το φεουδαλικό σύστημα και να διαλύσει τις μεγάλες πολυεθνικές αυτοκρατορίες που μοιράζονταν τον ευρωπαϊκό χώρο. Στην θέση των αυτοκρατοριών εμφανίστηκαν τα εθνικά κράτη, σύμφωνα με την αρχή ‘ένα έθνος, ένα κράτος’. Ο εκ των υστέρων απολογισμός είναι τραγικά αιματηρός, διότι η διαμόρφωση του νέου ευρωπαϊκού χάρτη, διαδικασία που δεν έχει περατωθεί οριστικά, σημαδεύεται από καταστροφικούς πολέμους, πολλοί από τους οποίους έχουν τον χαρακτήρα του εμφυλίου σπαραγμού. Κατά κανόνα η εμφάνιση ενός νέου έθνους στο πολιτικό προσκήνιο, που διεκδικεί ένα ανεξάρτητο κράτος στην γεωγραφική περιοχή που θεωρεί και επικαλείται ως εθνική εστία του, αφήνει ίχνη αιμάτων και σπαράγματα καταστροφικών πολιτικών πρακτικών.

Ἐλέους ἱκεσία

Ἳλεως γενοῦ μοι Κύριε Ἰησοῦ·

Σύ, ἡ αἱμάσσουσα Ἀγάπη,

ἡ λιθίνους καρδίας

μεταστρέφουσα εἰς ταμιεῖον δακρύων,

ἐλέησόν με τόν σαλευόμενον

ὑπό σφοδρῶν ἀνέμων,

ἐν μέσῳ πόντου  ἐρεβώδους

ὡς ἐν κινδύνῳ πνιγμοῦ ὑπάρχουσα ναῦς.

Μετανοίας τήν πύλην ἂνοιξόν με τόν τάλα,

τόν ἀπαθή τῷ ἐλέει Σου

καί ἀκηδίας ἐραστήν,

ἳνα φλέξω ἁμαρτιῶν μου τό ἂγος

καί γλυκανθῶ θεώμενος

τοῦ Κάλλους τῆς Σῆς Ὡραιότητος.

Γεώργιος Ἀναγνώστης ἐποίησεν

ἐν μηνί Νοεμβρίῳ τῇ ιζ΄ ἡμέρᾳ

ἒτους σωτηρίου ̗ βιδ΄

Τῇ τοῦ Χριστοῦ ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ

Ναῦς νοητή ἡ Εκκλησία

ἐλευνομένη πνοαῖς Πνεύματος Ἁγίου

εἰς πόντους ἡσύχους τε καί τεταραγμένους

ὑπό κυμάτων.

Ὁ τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ

καί πάντα Κόσμον κάλλει κοσμήσας

ὁ Λόγος Χριστός

οὐκ ἒθετο αὐτῇ πέρατα·

ὣσπερ γάρ ἀτέρμονα σύμπαντα

περίκλεα τῆς Χάριτος εἰσίν

οὓτως καί Ἐκκλησία

ἡ πεπηγμένη αἳματι Ἰησοῦ σταυρωθέντος

περίκλεως Πνεύματος ὑπάρχει

οὐ δέ χωρεῖ ὁρίοις

καίτοι ὁρωμένη ἃμα.

Γεώργιος Ἀναγνώστης ἐποίησεν

ἐν μηνί Ὀκτωβρίῳ ιε΄ ἒτους σωτηρίου ̗βιδ΄

Τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ταξιδεύει ἀκατάπαυστα, ὡς νοητό πλοῖο, μέσα στήν ἱστορία. Διασχίζει θάλασσες γαλήνιες καί πόντους ὀργισμένους, μέ ἀσφαλές ἰστίο τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ὁδηγούμενη ἀπό τήν πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Πνεῦμα ἀγνοεῖ τά κάθε εἲδους στεγανά, πού ἂν τυχόν τά συναντήσει τά συντρίβει. Ὑπερβαίνει κάθε λογῆς περιορισμούς, πού ὀρθώνονται συνήθως ἐξαιτίας τῆς ἂγνοιας καί τῆς ἐμπαθοῦς ἀδυναμία μας.

Μέσα στόν κάματο τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ἂν ἀφεθοῦμε κάτω ἀπό τή σκιά τοῦ Σταυροῦ μποροῦμε νά ἀνακαλύψουμε στό πρόσωπο τοῦ Ἂλλου, τοῦ Ἂγνωστου, τοῦ Ξένου, τόν Κεκρυμμένο καί ἑκούσια ἀδύναμο  Θεό…. Καί τότε ὡς δῶρο ἒρχεται ἡ  εὐρυχωρία τῆς πίστεως, στά ἲχνη πού ἀφήνει ἡ πνοή τοῦ Πνεύματος στόν σύμπαντα κόσμο Σταυροδειδῶς, ὑπερβαίνοντας καί τά ὃρια τῶν περάτων τοῦ ὁρίζοντα.

Παραμονή ἑορτῆς Τιμίου Σταυροῦ 2014              

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΟΥΦΤΗΔΕΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟΥΣ

ΜΟΥΦΤΗΔΕΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Σοφολογιότατο κ. Μέτσο Τζεμαλή

Μουφτή Κομοτηνής,

Σοφολογιότατο κ. Μεχμέτ Εμίν Σινίκογλου

Μουφτή Ξάνθης,

Σοφολογιότατο κ. Μεχμέτ Σερίφ Δαμάδογλου

Τοποτηρητή Μουφτείας Διδυμοτείχου.

            Είμαι βέβαιος πως αισθάνεσθε θλιμένοι, προβληματισμένοι και αμήχανοι ίσως, παρακολουθώντας την τυφλή βία και τον θάνατο, που σκορπούν με τόση βαρβαρότητα οι εξτρεμιστές που συγκροτούν το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος», που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν γνωστό ως «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας».

            Εμφανίζονται σαν αφοσιωμένοι Σουννίτες Μουσουλμάνοι και με την ένοπλη δράση κατ’αρχάς στο Ιράκ και σε περιοχές της ήδη ματωμένης από χρόνια Συρίας, ισχυρίζονται πως θέλουν να εγκαθιδρύσουν με τη βία το Χαλιφάτο στον κόσμο.

            Έχουν γίνει ο τρόμος και ο φόβος για ένα σωρό αμάχους, γυναίκες, παιδιά και άνδρες, που είτε ανήκουν στο σιϊτικό Ισλάμ, είτε στις αρχαίες Χριστιανικές Εκκλησίες του βόρειου Ιράκ, είτε στην Κοινότητα των Γεζίντι. Ήδη έχουν θανατώσει ξένους δημοσιογράφους, με προκλητικό τρόπο, αφού φρόντισαν να κινηματογραφήσουν τη δολοφονία τους και να τη διανείμουν σε όλο τον κόσμο, ώστε να αποκτήσουν τη φήμη του απρόσκλητου αγγέλου της κόλασης που φέρνει τον παράλογο θάνατο και τον έσχατο τρόμο!

            Πολλοί Μουσουλμάνοι, φωτισμένοι και υπεύθυνοι, καταγγέλλουν αυτούς τους τρομοκράτες, ότι προσβάλλουν βάναυσα το Ισλάμ. Πρόσφατα ο Γενικός Γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου ΕλΑράμπι κάλεσε τα μέλη του Συνδέσμου να αναλάβουν στρατιωτική και πολιτική δράση ώστε να αντιμετωπισθούν καίρια και αποφασιστικά οι «τρελλοί» εγκληματίες που βλασφημούν το Όνομα του Αλλάχ και μολύνουν με τα βαμμένα στο αθώο αίμα χέρια το ιερό Κοράνιο!

            Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που είναι ανενημέρωτοι και νομίζουν πως αυτοί οι εξτρεμιστές του «Ισλαμικού Κράτους» αντιπροσωπεύουν μια κυρίαρχη τάση στο σύγχρονο Ισλάμ. Τα πράγματα δεν είναι έτσι βέβαια.

            Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία της ειρήνης και της συμφιλίωσης, αλλά αυτό πρέπει να γίνει γνωστό παντού και στην ελληνική κοινή γνώμη. Η σιωπή μπροστά στο συνεχιζόμενο έγκλημα που διαπράττουν οι ένοπλοι του «Ισλαμικού Κράτους» είναι συμμετοχή στη δική τους ενοχή!

            Με το κύρος που διαθέτετε, σας παρακαλώ, με σχετική ανακοίνωσή σας να ενημερώσετε το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κοινό, ότι το Ισλάμ δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τα εγκλήματα και την τρομοκρατία που υπάρχει αυτή τη στιγμή σε περιοχές του Ιράκ και της Συρίας εξαιτίας των ενόπλων του «Ισλαμικού Κράτους». Ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι άπιστοι και αρνητές της μουσουλμανικής πίστης….

                                                                        Θεσσαλονίκη, 8 Σεπτεμβρίου 2014

                                                  Με την εκτίμησή μου

                                               ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

                                               ΝΟΜΙΚΟΣ     

Για το κορίτσι από τη Νοχιά

Το όνομά σου Ελένη,

η φρεσκάδα του ανέμου

χάδι στο πρόσωπό σου

οι λέξεις σου ωσάν τον φλοίσβο

που σβήνει στη χαλικιά.

Το χαμόγελο κρύβει τα όνειρά σου·

το σώμα σου διαγράφεται

πίσω από τα σημάδια της θηλυκότητας

εξωθώντας τη φαντασία

σε ακροβασίες του πόθου.

Το κάλλος σου, κόρη της Μάνης

με κρατά άγρυπνο

όσο παραμένω δέσμιος της ανάμνησής σου

Γιώργος Δούδος

τέλη Αυγούστου ’14

Η ΜΑΚΡΑ ΚΥΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ…

Η δυστοκία εκ μέρους της κυβερνήσεως της Ελλάδος να παράξει ένα αποτελεσματικό νομοθέτημα για την ποινική αντιμετώπιση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας στη χώρα, ένα πράγμα μπορεί μόνο να σημαίνει: Ότι ιδίως στους κόλπους του πλειοψηφούντος κοινοβουλευτικά κόμματος της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν παράγοντες, βουλευτές και μη, που εφησυχάζουν με το αναποτελεσματικό καθεστώς του   νόμου 927/1979 “περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις”, και παρά τις τροποποιήσεις που επέφερε στο νόμο αυτό εν τω μεταξύ  ο νόμος 2190/2001, όπως τουλάχιστον έχει αποδειχθεί στην χρονική διαδρομή της ισχύος του.

Από το 2011 η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει πως επιθυμεί να αντιμετωπίσει τη ρατσιστική βία και παρόλα αυτά ως σήμερα, αυτή η δήλωση αποδεικνύεται κενή. Ερωτηματικά προκαλεί στους Έλληνες και τις Ελληνίδες, που διατηρούν ενεργό τη συνείδησή τους η εμπλοκή ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας, πρόκειται για τους μητροπολίτες   Πειραιώς Σεραφείμ, Κυθήρων Σεραφείμ, Αιτωλίας Κοσμά και Γόρτυνος Ιερεμία, που θέτουν με ποικίλους τρόπους προσκόμματα στην ψήφιση ενός νόμου, που θα θωρακίσει αποτελεσματικά την κοινωνία μας από το φάσμα της βίας που παράγει ο ρατσισμός κάθε μορφής.

Επίσης πρέπει να επισημανθεί, ότι αποφεύγεται με μεγάλη και υπέρμετρη ίσως επιμέλεια από κυβερνητικούς πολιτικούς, να γίνει αναφορά στις ουσιαστικές αιτίες που έχουν προκαλέσει την εκρηκτική εμφάνιση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στη χώρα μας. Γιατί η ανέχεια που προκαλεί η λιτότητα των Μνημονίων, τα οποία η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει χωρίς αντιρρήσεις, όπως φαίνεται, έχουν προκαλέσει πλήρη ευτελισμό στο αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας και απόλυτη σχεδόν απαξία του πολιτικού μας συστήματος.

            Ενόψει της αναβολής της συζήτησης του περιβόητου πλέον αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, προβάλλεται στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης, να γίνει σαφής αναφορά σε τούτο, στις γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου και των Χριστιανών της Μικράς Ασίας (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται κυρίως οι Αρμένιοι και οι Συριάνοι ή Συρορθόδοξοι, απόγονοι  Ασσυρίων που εκχριστιανίστηκαν, με κοιτίδα την επαρχία Μαρντίν της νοτιοανατολικής Τουρκίας).

            Έχω τη γνώμη ότι γίνεται μια αδόκιμη χρήση του όρου ‘γενοκτονία’ και θα ήθελα να καταθέσω τις απόψεις μου.

Στο εθνικό και στο διεθνές ποινικό δίκαιο ισχύει η αρχή ‘nullum crimen, nulla poena sine praevia lege’ (κανένα έγκλημα, καμιά ποινή χωρίς προηγούμενο νόμο), που απαγορεύει την αναδρομική ισχύ ποινικών διατάξεων και την συνακόλουθη επιβολή ποινών για πράξεις που κατά το χρόνο εκτέλεσής τους δεν θεωρούνταν ποινικά αδικήματα. Η προηγούμενη θεμελιώδης αρχή καθιερώθηκε για πρώτη φορά με τη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1789), υιοθετήθηκε από το Αμερικανικό Σύνταγμα (1789) και αργότερα από τον Βαυαρικό Ποινικό Κώδικα του 1813. Ήδη αποτελεί δεσμευτικό κανόνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου, που περιέχεται στα άρθρα 22, 23 και 24 παράγρ. 1 του Καταστατικού της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Αποτελεί μια δικαιϊκή αρχή που θέτει φραγμό στην κρατική αυθαιρεσία, μιας και τα κράτη, υπό οποιαδήποτε μορφή και σχήμα, υπήρξαν πάντοτε και συνεχίζουν να είναι φορείς της ποινικής καταστολής.

Μετά την φρίκη που προκάλεσε στις συνειδήσεις της σύνολης ανθρωπότητας το Ολοκαύτωμα που προκάλεσαν οι Ναζί σε βάρος των Ισραηλιτών, των Ρομά κ. ά., η Διεθνής Κοινότητα μέσω του Ο.Η.Ε. κατάρτισε την από 9.12.1948 “Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας”, που κυρώθηκε από την χώρα μας με το νομοθετικό διάταγμα 3091/1954. Με τη σύμβαση αυτή τυποποιείται, δηλαδή περιγράφονται οι όροι τέλεσης του εγκλήματος της γενοκτονίας, με τρόπο αυστηρό και περιορισμένο.

Στο ποινικό δίκαιο γενικά, η παραβατικότητα μπορεί να αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα που βρίσκονται στη ζωή. Κράτη, εταιρίες, οργανισμοί και άλλων μορφών νομικά πρόσωπα, που υπάρχουν είτε σύμφωνα με την εσωτερική νομοθεσία των κρατών, είτε σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο δεν είναι δυνατό να είναι υπόλογα για οποιοδήποτε έγκλημα. Νεκροί, ακόμα και αν κατηγορούνταν για τα πιο ανατριχιαστικά εγκλήματα, βρίσκονται εκτός δικαιοδοσίας των ποινικών δικαστηρίων!

Σύμφωνα με τα παραπάνω, μπορούμε να αναφερόμαστε σε έγκλημα ‘γενοκτονίας’ από το 1948 και μετά, με τους όρους που αναφέρονται στη Σύμβαση του Ο.Η.Ε. και ειδικότερα ως προς την Ελλάδα, το έγκλημα της γενοκτονίας υπάρχει από το 1954 και μετά, που κυρώθηκε η παραπάνω διεθνής Σύμβαση.

            Το ορθό λοιπόν θα είναι να γίνεται αναφορά σε μαζικούς διωγμούς Ελλήνων του Πόντου και χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας με πρωτοβουλίες και μέτρα κρατικών αρχών της Οθωμανικής Τουρκίας, υπό συνθήκες και έκταση που περιγράφονται στο αδίκημα της Γενοκτονίας.

Επειδή ανασύρεται εκ νέου το ζήτημα της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού, είναι αναγκαίο πλέον να παραδεχτούμε ότι  αυτή η τραγική Καταστροφή,  δεν οφείλεται μόνο στους διωγμούς των Τούρκων, αλλά και σε συγκεκριμένες πράξεις του ελληνικού κράτους, διά των κυβερνήσεων της εποχής. Την εποχή που ήδη είχε αποφασισθεί η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό, μετά την ήττα του από τις δυνάμεις του Κεμάλ Μουσταφά ψηφίσθηκε στην Ελλάδα ο νόμος 2870/1922 (ΦΕΚ 119 Α΄), με τις υπογραφές του βασιλέα Κωνσταντίνου, του Γούναρη και του Ρούφου, με τον οποίο απαγορεύτηκε με μεγάλη αυστηρότητα στον ελληνικό πληθυσμό της Μικράς Ασίας να αποχωρήσει από την περιοχή. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση των Αθηνών με τηλεγράφημα προς τον Ύπατο Αρμοστή της Σμύρνης Αριστείδη Στεργιάδη, του ζητά να μην επιτρέψει στους Έλληνες της Ιωνίας να φύγουν για την Ελλάδα. Ο Γρηγόρης Δαφνής (Η Ελλάς μεταξύ των δύο πολέμων, β’ έκδ., τόμ. Α’, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα,1974, σελ. 16) έχει διασώσει το εξής περιστατικό: «Λίγο πριν την αναχώρηση από τη Σμύρνη των ελληνικών υπηρεσιών και ενώ το μέτωπο είχε σπάσει, ο νεαρός πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου ενημερώνεται από τον Στεργιάδη για την επερχόμενη καταστροφή. Στην ερώτηση του Παπανδρέου ‘γιατί δεν ειδοποιείται τον κόσμο να φύγει;’, ο Στεργιάδης απαντά: ‘Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα’…»….

©Γιώργος Δούδος, Αύγουστος 2014

              

             

  

ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΗΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

Η ελληνική Αριστερά στο σύνολό της, -(αναφέρομαι σε κόμματα και πολιτικές ομάδες που τοποθετούνται σε ό,τι στη διεθνή πολιτική ορολογία εννοούμε ως Αριστερά, ακόμα και αν κάποια απ’ αυτά έχουν γίνει απολιθώματα, κατάλληλα μόνον ως εκθέματα σε κάποιο μουσείο πολιτικής ιστορίας)-, ιδίως μετά την πτώση της χούντας, πάσχει ως προς τα στελέχη της κατά πρώτον και ως προς προβεβλημένα μέλη της κατά δεύτερον από έλλειμμα πολιτικού ήθους!

Το πιο αποφασιστικό αντικομμουνιστικό μέτρο στην Ελλάδα δεν ήταν τελικά οι διωγμοί των Κομμουνιστών και των Αριστερών που ακολούθησαν μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, αλλά η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, υπό οποιαδήποτε έκφρασή του, από την πρώτη μεταδικτατορική κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και ειλικρινά, δεν ξέρω αν ο Καραμανλής είχε κατά νου τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κινήματος ως μέτρο πλήρους και αποτελεσματικής ανάδειξης της απαξίας του ή προέκυψε κατόπιν μυστικής συνωμοσίας της Μοίρας….

Οι Αριστεροί πολίτες, ανεξαρτήτως της κατ’ ιδίαν τοποθέτησής τους σε κόμματα, αποκόμματα και γκρουπούσκουλα, όσο ήταν υπό διωγμό αντιμετωπίζονταν σαν μάρτυρες με φωτοστέφανο στο κεφάλι. Ακόμα και Δεξιοί, δεν έκρυβαν την συμπάθεια και την συμπόνια για τα βάσανα και τις δοκιμασίες που περνούσαν οι Αριστεροί και οι οικογένειές τους. Ίσως οι μόνοι που έμεναν απαθείς μπροστά στους διωγμούς ήταν οι χαφιέδες της Ασφάλειας, γνωστά περικαθάρματα, πεταγμένα ούτως ή άλλως στον κάδο των απορριμμάτων της εκτίμησης των συμπολιτών τους και βέβαια οι άνδρες της Χωροφυλακής που όφειλαν, ως εκ της ιδιότητάς τους, να παραμένουν με ανεκδήλωτα τα συναισθήματά τους… ακόμα και όταν δεν είχαν εξορίσει από τη συνείδησή τους την ανθρωπιά.

Και … μετά την 23^η Σεπτεμβρίου του 1974, που νομιμοποιήθηκε πια το ΚΚΕ και τα παράγωγά του, -(νομοθετικό διάταγμα 59/1974 «περί συστάσεως και επαναλειτουργίας πολιτικών κομμάτων)- πολλά, μα πάρα πολλά από  τα φωτοστέφανα έπαυσαν να λάμπουν για πολλούς, από εκείνους και εκείνες, που είχαν περάσει μήνες στη Γυάρο και παλιότερα σε φυλακές και στη Μακρόνησο ή σε άλλους τόπους εξορίας και τυραννίας. Ως προς άλλους μάλιστα, που έκαναν την εμφάνισή τους ως κομματικά στελέχη, κυρίως του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ, τα μέχρι πρότινος φωτοστέφανα αποδείχθηκαν πέρα ως πέρα κίβδηλα. Γιατί αυτά τα στελέχη, κατά κανόνα επαγγελματικά, δηλαδή ανεπάγγελτα ως προς το βιοπορίζεσθαι,  πέραν της προσήλωσης που τους διέκρινε έναντι της κομματικής ηγεσίας, πολύ δύσκολα μπορούσε κάποιος να συναντήσει κάποια αρετή στην εν γένει συμπεριφορά τους, από εκείνες που διακρίνουν τους κοινούς αλλά έντιμους θνητούς. Απεναντίας ξεχώριζαν για σκληρότητα και απανθρωπιά και ήταν ειδικοί στις μηχανορραφίες και στην άσκηση προπαγάνδας χωρίς αντίκρυσμα συχνά έναντι της πραγματικότητας και της αλήθειας.

 Πρώην καταδιωγμένοι Κομμουνιστές, που στελέχωναν πλέον νόμιμα κομματικούς σχηματισμούς με το σφυροδρέπανο ως έμβλημα, επιδείκνυαν μια εξ ολοκλήρου αήθη συμπεριφορά στην καθημερινή ζωή τους. Και το φαινόμενο συνεχίζεται απτόητο…. Σε τέτοιες περιπτώσεις εκχυδαϊσμένης αλλοτριωμένης συμπεριφοράς, που μόνον ως οπορτουνιστική μπορεί να χαρακτηρισθεί, συνήθως η δικαιολογία ήταν και είναι αδιάντροπα, η εξ ανάγκης προσαρμογή στις συνθήκες που επιβάλλει ο καπιταλισμός!  Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε, πως άλλο πράγμα είναι να είσαι ρεαλιστής και να γνωρίζεις τους κανόνες του παιχνιδιού και άλλο πράγμα να ηδονίζεσαι κυριολεκτικά καθώς κυλιέσαι στο βούρκο της καπιταλιστικής αγριότητας…. (Θυμηθείτε τις ατομικές συμβάσεις εργασίας που επέβαλλε στους συντρόφους ο «Ριζοσπάστης» και τον τρόπο απόλυσης των εργαζόμενων στο κανάλι του ΚΚΕ).   

Το μέγιστο έλλειμμα της ελληνικής Αριστεράς, ακόμα και της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής μη δογματικής και μη σταλινικής Αριστεράς, αφορά το ήθος, τόσο σε προσωπικό συχνά επίπεδο, όσο και σε επίπεδο έκφρασης πολιτικής συμπεριφοράς και δράσης!  Υπήρξα στρατευμένος σε κόμμα της ανανεωτικής κομμουνιστικής και γεύτηκα ακόμα και σ’αυτούς τους κύκλους τον σταλινισμό! Ήταν η εποχή, που το ΚΚΕεσ χρηματοδοτούνταν από τους φρικτούς δικτάτορες Τσαουσέσκου και Κιμ Ιλ Σουνγκ, για τα λειτουργικά του έξοδα, για την αμοιβή των επαγγελματιών της αγκιτάτσιας και της καθοδήγησης. Άργησα να καταλάβω πλήρως, το ομολογώ, ότι ο σταλινικός Κομμουνισμός ως δογματική ιδεοληψία έχει κακοποιήσει την μαρξιστική ανάλυση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας και ότι είναι υπαρκτός σε κάθε πολιτικό σχηματισμό που επικαλείται τον «Κομμουνισμό» οποιασδήποτε εκδοχής.  Μπορεί να στοιχήθηκα στις γραμμές ενός κόμματος που αυτοαποκαλούνταν «κομμουνιστικό» αλλά ποτέ δεν υπήρξα πούρος κομμουνιστής, μιας και ποτέ δεν προσηλυτίστηκα στον διαλεκτικό υλισμό, ενώ ποτέ δεν έλαβα σοβαρά σαν αλάθητο δόγμα τον ιστορικό υλισμό.

Μου έκανε εντύπωση το πλήθος των χλευαστικών σχολίων πολλών Κομμουνιστών και «προοδευτικών» τάχαμου, κατά του Τσίπρα και της επίσκεψής του στο Άγιον Όρος (Αύγουστος 2014).

Ο Αλέξης Τσίπρας κάποτε είχε δηλώσει άθεος και πολύ καλά έκανε. Επέλεξε με τη σύντροφό του το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ούτε καν πολιτικό γάμο, και μέχρι στιγμής δεν βάφτισε το παιδί του. Έπραξε πολύ καλά κατά τη γνώμη μου και μου αρέσει εξαιρετικά η συνέπειά του μεταξύ ιδεών και πράξεων στην προσωπική ζωή του! Θα ήθελα να πω σε όλους και όλες, τους Αριστερούς και τις Αριστερές, κάθε απόχρωσης και εκδοχής, που έχουν λυσσάξει με την επίσκεψη Τσίπρα στο Άγιον Όρος και την ερμηνεύουν ως δεξιά στροφή του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και σαν λαϊκιστικό συμβιβασμό έναντι της Εκκλησίας, πως είναι πολύ βαθειά, μα πολύ βαθειά νυχτωμένοι….

Πρώτον, το Άγιον Όρος είναι κάτι μοναδικό στον κόσμο, όπως ήταν κάποτε και το Θιβέτ, ώσπου το κατέλαβαν οι Κινέζοι Κομμουνιστές και το καταστρέφουν…. Επίσης το Άγιον Όρος είναι κομμάτι της ελληνικής επικράτειας και θα ήταν παράλειψη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μην το επισκεφθεί και να μην ακούσει τους Μοναχούς, που είναι πολίτες αυτής της χώρας….

Δεύτερον, η Εκκλησία δεν αποτελεί μονοπώλιο  των επαγγελματιών εθνοκάπηλων Δεξιών, που επικαλούνται ευκαίρως ακαίρως το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» με κρωξίματα βατράχων, κενά κάθε περιεχομένου επί της ουσίας.     

Τρίτον, η Αθωνική Πολιτεία ως κοινότητα ανθρώπων μπορεί να έχει αρκετά αρνητικά δείγματα συμπεριφοράς και αρκετές αδυναμίες, όπως κάθε ανθρώπινη κοινότητα. Όμως στην υπερχιλιάχρονη παρουσία του στον ιστορικό χρόνο έχει δώσει πολύτιμα πράγματα από κάθε άποψη, που έχουν εμπλουτίσει την κοινή παρακαταθήκη πολιτισμού της Ανθρωπότητας. Ιδίως για όσους συνδέουν την απαντοχή της ουτοπίας με τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό, στα αγιορείτικα Κοινόβια αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ουτοπία πραγματώνεται εδώ και τώρα! Ίσως για τούτο και ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης όταν είχε επισκεφθεί το Άγιον Όρος, μετά την επιστροφή του στον Περισσό, όπως λέγανε σύντροφοί του, τους είχε ζαλίσει με διηγήσεις που του είχε προκαλέσει το δέος και ο θαυμασμός για την χερσόνησο του Άθω και για τους Μοναχούς στον κάποτε σκληροτράχηλο «καπετάν Γιώτη».

Αν εξαιρέσουμε τους εγκέφαλους του ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος, που στην πλειοψηφία τους δήλωναν άθεοι, πιστοί του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, όπως εκφράσθηκε μέσα από τις γραφές του Μαρξισμού Λενινισμού και του κεκρυμμένου και ανομολόγητου Σταλινισμού, -(τουλάχιστον από την 25 Φεβρουαρίου 1956 και μετά, που άρχισε η αποσταλινοποίηση των ευπειθών στη Μόσχα ΚΚ)-, το μέγα πλήθος των αγωνιστών της Αριστεράς στον τόπο μας δεν είχαν πολλά κοινά σημεία με τους Γερμανούς ή τους Βρετανούς συντρόφους τους. Γιατί απλούστατα, κατά τη στράτευσή τους στην Αριστερά, συνήθως έμεναν αδιάφοροι για το ιδεολογικό υπόβαθρο του Μαρξισμού Λενινισμού Σταλινισμού. Κίνητρο ήταν η δίψα για ελευθερία χωρίς διακρίσεις, για δικαιοσύνη δίχως αποκλεισμούς και το όραμα για μια Ελλάδα που δεν θα ήταν φέουδο της εντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων δυνάμεων.

Η ένταξη των πολλών στο Αριστερό Κίνημα ήταν έκφραση προσωπικού και κοινοτικού ήθους, που ζυμώθηκε σε τούτο τον τόπο, με τους χυμούς της ορθόδοξης παράδοσης και πνευματικότητας!  Η Εκκλησία ως ευχαριστιακή κοινότητα και όχι ως κρατική έκφραση θρησκευτικού θεσμού, καλλιεργεί και εμπνέει την υπέρβαση του εγώ και την μετάβαση στο εμείς. Ας θυμηθούμε έστω προς στιγμή, τον λόγο του Μακρυγιάννη, που εκφράζει τούτο το ήθος που ανέφερα πιο πάνω: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. … Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”». Από τέτοιο ήθος οδηγούμενοι οι πολλοί, στρατευμένοι ποικιλότροπα στο ελληνικό Αριστερό Κίνημα, ενεργούσαν χωρίς ιδιοτέλεια, κατά το παράδειγμα και την παρακαταθήκη των Νεομαρτύρων της οθωμανικής περιόδου, που κατ’ ουσίαν το μαρτύριό τους ήταν θυσία χάριν της διάσωσης σώου του ανθρώπινου προσώπου, με αναπαλλοτρίωτα την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του. Δυστυχώς όμως, πολλοί «στρατευμένοι» διανοούμενοι, ιδίως στο ΚΚΕ, έχω την αίσθηση ότι επιδιώκουν σκόπιμα να καταδικάσουν στη λησμοσύνη που επιφέρει η απαξία τα παραπάνω δεδομένα, προβάλλοντας σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τη δράση του ΚΚΕ. Και το ΕΑΜ, δεν ήταν μόνο ΚΚΕ. Αντίθετα, το ΚΚΕ, με την υποχθόνια προσπάθειά του να χειραγωγήσει μέσα από το ΕΑΜ το λαϊκό αντιστασιακό κίνημα, σύμφωνα με αδιαμφισβήτητες ιστορικές μαρτυρίες, τελικά έβλαψε την Εθνική Αντίσταση. Στα δίσεκτα χρόνια που ακολούθησαν την λήξη του εμφυλίου, ενώ η ΕΔΑ αποτέλεσε την πολυεπίπεδη αντίδραση στη βαρβαρότητα που επέβαλε η παράταξη των νικητών στο μετεμφυλιοπολεμικό κράτος και ενώ δεν αποτελούνταν μόνο από Κομμουνιστές, εντούτοις η ΕΔΑ και οι αγώνες της κινδυνεύει να ξεχαστεί, μάλλον σκόπιμα, για να προβληθεί και πάλι μόνο το ΚΚΕ.

Μέχρι σήμερα το ΚΚΕ ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό Λαό για το μεγάλο μερτικό της ευθύνης του, στην πρόκληση του εμφυλίου πολέμου αμέσως μετά την Κατοχή. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έκανε δημόσια «αυτοκριτική» για εγκλήματα που έκανε ο λεγόμενος  ‘Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας’ εις βάρος του ήδη βαθειά πληγωμένου από την Κατοχή λαού! 

Το τεράστιο έλλειμμα ήθους στο χώρο της Ελληνικής Αριστεράς, ιδίως από την μεταπολίτευση του 1974 και μετά είναι μια πραγματικότητα. Και είναι η ουσιαστική αδυναμία της Αριστεράς αυτή η φτώχεια της σε ήθος, που την κάνει αναξιόπιστη. Νομίζω, πως δεν αξίζει να πει κάποιος πολλά για το ΚΚΕ. Έχει αυτοκαταδικασθεί να είναι ένα απολίθωμα, μια θρησκεία που πράγματι λειτουργεί ως όπιο του λαού. Και μάλιστα είναι τόση η αμετροέπεια των στελεχών που κατοικοεδρεύουν στον Περισσό, που ενώ συρρικνώνεται η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ, αυτοί, αντί άλλης αυτοκριτικής για την κατάντια, μπορεί κάποια στιγμή να βγουν δημόσια και να καταγγείλουν το 95% του εκλογικού σώματος που δεν τους ψηφίζει ότι είναι λάθος!

Εκείνο που εξοργίζει και απογοητεύει όμως, είναι η αρνητική επιρροή που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από λαϊκιστές και χυδαίους οπορτουνιστές, είτε από το ΚΚΕ ή κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και βρήκαν καταφύγιο στους κόλπους του και για το μόνο που νοιάζονται είναι να αποκτήσουν εξουσία και να βιάσουν και πάλι τον Σοσιαλισμό και το Αριστερό Κίνημα στη χώρα….

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

12/08/14   

  

Οι νέες πομφόλυγες του κ. Ανθίμου Ρούσσα κατά του Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών

Ο υπερήλικας Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος Ρούσσας, μολονότι όπως φάνηκε κατά την εκλογή του νέου Μητροπολίτη Κίτρους και Κατερίνης, ασκεί μάλλον ισχνή επιρροή στα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, αφού ο εκλεκτός του υποψήφιος  ατύχησε, εντούτοις συνεχίζει να συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας. Συνήθως οι δηλώσεις του, είτε από άμβωνος, είτε όχι κατά των Σκοπίων και των Σκοπιανών, που φαίνεται ότι μάλλον μονοπωλούν τα ενδιαφέροντά του δεν μένουν απαρατήρητες και ασχολίαστες. Άλλου είδους δηλώσεις και παραινέσεις προς το ποίμνιό του, λόγου χάρη όταν με αφορμή την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, είχε προπαγανδίσει να συμμετάσχουν οι αμνοί του ποιμνιοστασίου του, διαθέτοντας από τις οικονομίες τους υπέρ ευοδώσεως του στόχου της Τράπεζας. Τώρα, η επικαιρότητα ασχολείται με τις οργίλες αντιδράσεις του «αγίου» Θεσσαλονίκης κατά του ενδεχομένου ίδρυσης στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τμήματος Ισλαμικών Σπουδών  και τα νέα θύματα των μύδρων του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης και ο υπουργός Παιδείας κ. Λοβέρδος για τον απλό λόγο ότι υποστηρίζουν επί του θέματος διαφορετικές απόψεις από αυτές του «παναγιοτάτου», όπως προσφωνείται και ο κ. Άνθιμος εντός των ορίων της εκκλησιαστικής επαρχίας που αποτελεί το ποιμνιοστάσιό του.

Στην Ελλάδα, που ευτυχώς στο χάρτη ανήκει στην Ευρώπη και όχι στη Μέση Ανατολή, γιατί αλλιώς, πέραν της επικλήσεως της «Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος» στο Σύνταγμά μας, πιστεύω πως μπορεί να ήταν μια «χριστιανική δημοκρατία» όπου θα έλυναν και θα έδεναν, όχι μόνο τα αμαρτήματα των πιστών, αλλά και το σύνολο του βίου μας, δεσποτάδες κάθε διαβάθμισης, αρχιμανδριτάδες που ουδέποτε πέρασαν το κατώφλι θύρας μοναστηριού, και παπάδες έγγαμοι, απ’ αυτούς που ονομάζονται από πλήθος οπαδών «γέροντες» και έχουν γνώμη επί παντός επιστητού αλλά και ανεπαισθήτου, κατά τα πρότυπα του καθεστώτος που εγκαθίδρυσε το Ιράν ο μακαρίτης Αγιατολλάχ Χομεϊνί.

Ας προσπαθούν συνταγματολόγοι και μη να μας πείσουν ότι η αναφορά της διάταξης του Συντάγματος σε επικρατούσα θρησκεία και αναφέρεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν σημαίνει σπουδαία πράγματα, ούτε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία ασκεί καταλυτική επιρροή στο δημόσιο βίο του κράτους, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και το πλήθος των υπέρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σκανδαλωδών και αντισυνταγματικών εν πολλοίς νομοθετημάτων που είναι σε ισχύ, διαψεύδει και ανατρέπει τους λόγους παραμυθίας που διατυπώνουν οι συνταγματολόγοι.

Η παρέμβαση του Θεσσαλονίκης Ανθίμου κατά του ενδεχομένου ίδρυσης τμήματος Ισλαμικών Σπουδών, εκτός του ότι γίνεται με χυδαίο και άκρως αήθη τρόπο, που δεν συνάδει με Χριστιανό Επίσκοπο, εφόσον σέβεται το διακόνημά του και τον εαυτό του, συνιστά μια παρέμβαση που δείχνει ασέβεια προς τα μέλη του διδακτικού επιστημονικού προσωπικού του τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., που με ισχυρότατη πλειοψηφία ψήφισαν υπέρ της ίδρυσης στα πλαίσια του τμήματός τους και τμήματος Ισλαμικών Σπουδών. Το μόνο ελαφρυντικό υπέρ του κ. Ανθίμου Ρούσσα, κατόχου δύο πανεπιστημιακών πτυχίων (Φιλολογίας και Θεολογίας), θα μπορούσε να είναι το προβεβηκώς της ηλικίας του, γιατί αν μη τι άλλο οι απόψεις του δεν είναι δυνατό να κατοικοεδρεύουν στην κεφαλή επιστήμονα με δύο πτυχία! Όμως στην Ελλάδα, οι ιεράρχες αγνοούν την παραίτηση, εκτός και αν είναι επί μακρόν κλινήρεις, ουδεμίαν επαφή με το περιβάλλον διατηρούντες, οπότε τους παραιτούν. Επομένως, δυστυχώς  εξαιτίας της θέσης του ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ασκεί επιρροή, ελπίζω μικρή, στους ευσεβείς του χριστεπωνύμου ποιμνίου, που ευχαρίστως υπακούουν «τοις ηγουμένοις» χωρίς δεύτερη γνώμη και προπάντων περιπλέκουν τον Χριστό σε θέση εθνάρχη του περιουσίου λαού των Ορθοδόξων Ελλήνων (όπως υπονοείται, εξαιρούνται οι εντελώς τυχαία συγκαταλέγομενοι σαν Έλληνες, άθεοι, καθολικοί, εβραίοι, ευαγγελικοί κάθε είδους, μουσουλμάνοι, μάρτυρες του Ιεχωβά και λοιποί, οι οποίοι και βέβαια δεν είναι Έλληνες εφόσον μία Ελλάς υπάρχει, των Ελλήνων Χριστιανών!) Μαζί με τους ευσεβείς, συμφύρονται στον εσμό των υποστηρικτών των απόψεων του κ. Ανθίμου Ρούσσα και κάποιοι «ελληναράδες», που έχουν κάνει επάγγελμά τους την εθνικοφροσύνη και βλέπουν παντού σκιές ύπουλων πρακτόρων που επιδιώκουν τον αφανισμό του Ελληνισμού «τους».

Μαζί με τον «άγιο» Θεσσαλονίκης και τους «ελληναράδες», άνθρωποι της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης τάσσονται επίσης κατά της ίδρυσης τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στο Α.Π.Θ.. Τί να υποθέσει κανείς σε μια τέτοια εξέλιξη; Μήπως, κάποιος Τούρκος της Μ.Ι.Τ., επισκέφθηκε πριν από καιρό τη Θεσσαλονίκη σαν τουρίστας, εμφανίστηκε στον «παναγιότατο» σαν κρυφοχριστιανός να πάρει την ευχή του και του πήρε το μυαλό από την κεφαλή, ώστε να προβάλλει σθεναρή αντίδραση στο ύπουλο ελληνικό κράτος, που θέλει να αλλοιώσει τον τουρκισμό της Μειονότητας, με δέλεαρ την επιστήμη;

Κοντά στα ευτράπελα ας ειπωθούν και δυο τρεις πιο σοβαρές κουβέντες. Κατ’ αρχάς ένα πανεπιστημιακό τμήμα Ισλαμικών Σπουδών σε ελληνικό πανεπιστήμιο δεν αφορά αποκλειστικά τους ελληνικής ιθαγένειας Μουσουλμάνους, που θέλουν να σπουδάσουν σε επιστημονικό επίπεδο το Ισλάμ. Σε Κολλέγιο της Νέας Υόρκης καθηγητής σε τμήμα Ισλαμικών Σπουδών είναι ένας γνωστός μου Χριστιανός, με βαθύτατη πίστη και γόνιμη πνευματικότητα. Ο James S. Cutsinger, καθηγητής Θεολογίας και Θρησκευτικής Σκέψης στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, θέτει στον εαυτό του το εξής ερώτημα: «Είναι δυνατόν ένας Χριστιανός Ορθόδοξος, όπως εγώ, να σέβεται το Ισλάμ ως μια θρησκεία που αποκαλύφθηκε από τον ίδιο Θεό που λατρεύω, χωρίς να απαρνιέται όσα η δική μου παράδοση διδάσκει ως προς την θεότητα του Ιησού Χριστού, ακόμα και όταν αυτά που πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι για τον Ιησού τον γιο της Μαριάμ είναι τόσο σημαντικά διαφορετικά»; Η απάντηση που δίνει είναι: «Πιστεύω απόλυτα πως ναι»! (Paths to the Heart, World Wisdom 2002, σ. 227). Το Ισλάμ και η μελέτη του δεν είναι κάτι που ανήκει σαν είδος μονοπωλίου στους Μουσουλμάνους, πολύ περισσότερο δεν ανήκει μόνο σε κάποιους Μουσουλμάνους, λόγου χάρη στους Τούρκους ή στους Πακιστανούς. Η πνευματικότητα που έχει ανθίσει στους κόλπους του Ισλάμ σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ιδιοκτησίας των Μουσουλμάνων. Το ίδιο άλλωστε αφορά και την Μυστική Παράδοση του Ανατολικού Χριστιανισμού.

Ο κ. Άνθιμος Ρούσσας, είναι προκλητικός διότι κραυγάζει χωρίς επιχειρήματα για ένα θέμα που στ’αλήθεια δεν τον αφορά, δεν έχει καμιά αρμοδιότητα και δικαιοδοσία να έχει λόγο για ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη της Επιστήμης, ακόμα και αν έμμεσα πρόκειται για θέμα που «επικοινωνεί» με την χριστιανική Θεολογία.

                    

ΟΙ 110 ΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Στις 18 Ιουλίου 2014 η εφημερίδα της Κομοτηνής ‘Χρόνος’ δημοσίευσε στην ψηφιακή έκδοσή της[i], όπως υποθέτω και στην έντυπη, μακροσκελές «υπόμνημα πανεπιστημιακών και άλλων εκπαιδευτικών για την αφύπνιση της ελληνικής πολιτείας, ώστε να πάρει άμεσα εκπαιδευτικά μέτρα που θα ενισχύσουν την ελληνομάθεια των μουσουλμανοπαίδων στη Θράκη». Το υπόμνημα τούτο είχε προβληθεί από διάφορα ψηφιακά μέσα ενημέρωσης ήδη από τον Ιούνιο.

            Πληροφορήθηκα για το παραπάνω υπόμνημα και τους εκατόν δέκα (110) «σοφούς», που το συνέταξαν (;) ή αν δεν συνέβη τούτο τουλάχιστον φέρονται να το έχουν υπογράψει, και τη δημοσίευσή του στον ‘Χρόνο’ από την εκπαιδευτικό κυρία Μαρία Δήμου, που υπηρετεί σε μειονοτικό δημοτικό σχολείο της Κομοτηνής (Μάστανλη). Μετά την ανάγνωσή του, υπέκυψα στον πειρασμό να εκφράσω τις απόψεις μου για την πρωτοβουλία, που έχει τα γνωρίσματα ενός νέου μανιφέστου σωτηρίας των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, με επίκεντρο τα παιδιά της Μειονότητας.

            Δεν θέλω να σχολιάσω, τουλάχιστον ορισμένους από τους υπογραφείς του υπομνήματος, μολονότι έχω κάποια άποψη για τις ιδέες τους, που κατά καιρούς έχουν δημοσιοποιήσει ή για δραστηριότητές τους κατά το παρελθόν, που είχαν προκαλέσει ερωτηματικά ως προς την ανιδιοτέλεια των προθέσεών τους, όταν και τότε είχαν φροντίσει να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους για τη Θράκη. Στο κάτω κάτω, σε μια δημοκρατία, έστω υπό κηδεμονία, όπως κατάντησε η Ελλάδα της κρίσης, την ελευθερία της έκφρασης οφείλουμε να την σεβόμαστε με «θρησκευτική» ευλάβεια. Αλλά ορισμένοι υπογραφείς, που δηλώνουν λόγου χάρη κάτοικοι Κύπρου ή Πάτρας, ακόμα και Αθήνας, ή προβάλλουν ιδιότητες αποστράτων ανώτατων αξιωματικών, είτε του στρατού ή του ναυτικού, διερωτώμαι πώς μπορεί να εκφράσουν υπεύθυνες θέσεις για ένα πολυσήμαντο θέμα, όπως είναι η εκπαίδευση μερίδας παιδιών της Ελλάδος! Πόσοι από τους υπογραφείς, που δεν είναι κάτοικοι της Θράκης, όπως οι περισσότεροι, έχουν άραγε επισκεφθεί την περιοχή, όχι ως διερχόμενοι επισκέπτες, αλλά ως επισκέπτες με την απορία να μάθουν από αυτή τη μοναδική περιφέρεια της βόρειας Ελλάδας, όπου ως ένα σημείο τα πράγματα συντηρούν σημάδια πληθυσμιακού και πολιτισμικού πλούτου, πριν τις βίαιες εθνοκαθάρσεις που είχαν συμβεί στον βορειοελλαδικό χώρο, μετά το τέλος των βαλκανικών πολέμων και αργότερα.

            Μολονότι μακροσκελές το υπόμνημα που εκθέτει απόψεις για την παρεχόμενη πρωτοβάθμια εκπαίδευση προς τα παιδιά της Μουσουλμανικής Μειονότητας, εντούτοις σιωπά πέρα ως πέρα ως προς το πρόγραμμα «Εκπαίδευση των Παιδιών της Μουσουλμανικής Μειονότητας στη Θράκη», που λειτουργεί και εξελίσσεται σε διάφορες φάσεις, με αφετηρία το 1997, έστω και ως αρνητική κριτική. Πολλά από τα ζητήματα που θίγουν οι «σοφοί» του υπομνήματος, ήδη υλοποιούνται και κατά κοινή ομολογία μάλλον με επιτυχία, από το ‘Πρόγραμμα Φραγκουδάκη’, όπως καθιερώθηκε να αναφέρεται το παραπάνω έργο, από την επιστημονική υπεύθυνή του Ομότιμη Καθηγήτρια Άννα Φραγκουδάκη.

            Η μη αναφορά στο  ‘Πρόγραμμα Φραγκουδάκη’ δύο πράγματα φαίνεται πως δείχνει. Το ένα, ότι οι υπογραφείς στο σύνολό τους (;), απαξιώνουν το έργο «Εκπαίδευση των Παιδιών της Μουσουλμανικής Μειονότητας στη Θράκη» και ίσως την κυρία Άννα Φραγκουδάκη και την Καθηγήτρια κυρία Θάλεια Δραγώνα, που είναι Ειδική Επιστημονική Σύμβουλος του προγράμματος. Το δεύτερο, θεωρώ απίθανο ότι οι συντάκτες του υπομνήματος βρήκαν τον τρόπο να συνέλθουν επί τω αυτώ, προκειμένου να συντάξουν τούτο το κείμενο, και επομένως ότι οι θέσεις που διατυπώνονται αντιπροσωπεύουν τις απόψεις καθενός και καθεμιάς από τους εκατόν δέκα ανθρώπους, που είναι εγκατεσπαρμένοι σε διαφορετικά μήκη και πλάτη, όχι μόνο της ελληνικής επικράτειας αλλά και εκτός αυτής. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, η αγνόηση του ‘Προγράμματος Φραγκουδάκη’ από τους εθνικά ευαίσθητους υπογραφείς, που κόπτονται για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα παιδιά της Μουσουλμανικής Μειονότητας από το κράτος, είτε οφείλεται σε απαξίωση του Προγράμματος, είτε οφείλεται σε ελλιπή ενημέρωσή τους ως προς το θέμα, τους καθιστά εκτεθειμένους ως προς την σοβαρότητα της πρωτοβουλίας τους….

            Στο υπόμνημα, μου έχει προκαλέσει εντύπωση, ότι οι υπογραφείς εμφανίζονται πλήρως ενήμεροι ως προς την φυλετική σύνθεση της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης. Συγκεκριμένα αναφέρουν ότι, «στους μουσουλμάνους που ζουν στη Θράκη συμπεριλαμβάνονται οι Πομάκοι, οι Αθίγγανοι, οι Τούρκοι, οι Κιρκάσιοι, οι τουρκόφωνοι Σουδανοί (στην Π.Ε. Ξάνθης), τουρκόφωνοι Ρομά, ορεινοί Τσιτάκηδες, Κιρτζαλήδες και άλλοι, οι οποίοι συνυπάρχουν στη Θράκη ήδη από τους πρώτους αιώνες της οθωμανικής κατάκτησης». Βέβαια αν θα ήθελαν οι «σοφοί» ανησυχούντες να θεωρηθεί το κείμενό τους τεκμηριωμένο, όφειλαν να παραθέσουν κάποια γενικώς αποδεκτή επιστημονική βιβλιογραφική αναφορά σχετικά με την φυλετική σύνθεση των Μουσουλμάνων της Θράκης, διότι έτσι όπως παρατίθεται η παραπάνω αναφορά διεγείρει ερωτηματικά ως προς την ακρίβειά της. Λόγου χάρη ενώ οι Αθίγγανοι και οι Ρομά, (κατά κανόνα δίγλωσσοι -τουρκόφωνοι και ρομανί- ή τρίγλωσσοι, μιας και πολλοί γνωρίζουν και την ελληνική) ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα πληθυσμού της Θράκης, η παράθεση των Αθίγγανων και των τουρκόφωνων Ρομά, σαν διαφορετικών ομάδων είναι περιττός πλεονασμός, που οφείλεται είτε σε άγνοια, είτε σε σκοπιμότητα. Στην περιοχή της Ξάνθης πράγματι, υπάρχουν κάτοικοι σε τρία χωριά της περιοχής αφρικανικής καταγωγής, χωρίς να είναι βέβαιο ότι προέρχονται από το Σουδάν ή την Άνω Αίγυπτο ή άλλη περιοχή της Αφρικής, επομένως ο χαρακτηρισμός σαν τουρκόφωνων Σουδανών νομίζω πως είναι ατυχής. Οι Κιρκάσιοι δεν υπάρχουν πλέον στην Θράκη, άλλωστε λίγοι είχαν εγκατασταθεί στη Θράκη, ενώ ο κύριος όγκος τους είχε μετακινηθεί στην περιοχή Θεσσαλονίκη, όπου είχε ιδρυθεί και Μουφτεία των Κιρκασίων. Γενικά, στον αναγνώστη του υπομνήματος απομένει η εντύπωση, ότι η Μουσουλμανική Μειονότητα της Θράκης συντίθεται από ένα μωσαϊκό φυλετικών ομάδων, κάτι που ακυρώνει την επίσημη κρατική θέση της Ελλάδος, για την τριμερή σύνθεσή της (τουρκογενείς, Πομάκοι και Αθίγγανοι ή Ρομά). Επίσης η πολυφυλετική αναφορά στη μειονότητα των Μουσουλμάνων της Θράκης, έστω και αν δεν είναι ακριβής, επιδιώκει να αναιρέσει τη, εθνικιστική προπαγάνδα της Τουρκίας που θέλει τη Μουσουλμανική Μειονότητα στο σύνολό της αποκλειστικά τουρκική. Βέβαια κάτι τέτοιο υποστηρίζεται και από Έλληνες, όπως συνέβη με τον πανεπιστημιακό Δημήτρη Χριστόπουλο, που ως υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είχε δηλώσει εκείνο το αμίμητο, χυδαίο και ευτελές κατά τη γνώμη μου, ότι: «Η μειονότητα είναι ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα»!  

            Το υπόμνημα κάνει αναφορά στο νομοθετικό διάταγμα 3065/1954 «περί τρόπου λειτουργίας Τουρκικών Σχολείων Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως Δυτικής Θράκης κ.λπ.», που ρυθμίζει θέματα μειονοτικής εκπαίδευσης μέχρι σήμερα και συμπληρώνω, ότι είχε εκδοθεί από την κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου, στην οποία μέλος ήταν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Επίσης γίνεται αναφορά και στο Μορφωτικό Πρωτόκολλο Ελλάδος και Τουρκίας της 20ης Δεκεμβρίου του 1968, με το οποίο η τουρκική γλώσσα αναγνωρίζεται από την Ελλάδα, ως η μόνη γλώσσα της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης. Συμπληρώνω πάλι, ότι το παραπάνω πρωτόκολλο υπογράφηκε από την λεγόμενη «εθνική κυβέρνηση» της Ελλάδος, την περισσότερο γνωστή ως χούντα των συνταγματαρχών….

Κρίνω χρήσιμο να προσθέσω πως η κυβέρνηση Παπάγου, που εξέφραζε την πολιτική των νικητών μετά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, εκτός από το νομοθετικό διάταγμα 3065/1954, υπήρξε γενικότερα ο αρχιτέκτονας του βίαιου και ολοκληρωτικού εκτουρκισμού των Μουσουλμάνων της Θράκης, με εκτελεστικό όργανο τον Γενικό Διοικητή Θράκης με το χαριτωμένο επώνυμο Φεσσόπουλος. Παροιμιώδεις είναι οι διαταγές του Γεωργίου Φεσσόπουλου, αρχές του 1954, προς τους Δήμους και τις Κοινότητες του νομού Ροδόπης, στις οποίες έλεγε τα εξής: «Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως, παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις όρου «Τούρκος-τουρκικός» αντί του τοιούτου «Μουσουλμάνος-μουσουλμανικός». Επί τούτοις δέον να μεριμνήσετε διά την αντικατάστασιν των εν τη περιφερεία υμών διαφόρων επιγραφών, όπως «Μουσουλμανική Κοινότης, Μουσουλμανικόν Σχολείον κλπ» διά τοιαύτης «Τουρκικόν».

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά πρωτύτερα; Γιατί σ’ αυτόν τον τόπο, όπου ευδοκιμεί το είδος των «γνήσιων και καθαρών» Ελλήνων και Ελληνίδων, μαζί με «μιάσματα» «ανθελλήνων» χωρίς pedigree φυλετικής καθαρότητας, μας έχουν κουράσει απερίγραπτα. Το υπόμνημα των 110 «σοφών», που εμφανίζονται να ανησυχούν και θέλουν να μας πείσουν ότι νοιάζονται για την εκπαίδευση των παιδιών της Μειονότητας στη Θράκη, είναι ένα κείμενο δίχως σοβαρότητα, δείγμα βερμπαλιστικής πολυλογίας που μόνο αδαείς και ανενημέρωτους μπορεί να εντυπωσιάσει. Με τις αποσιωπήσεις τους οι 110 «σοφοί», μάλλον προσπαθούν να κρύψουν πράγματα, να απαξιώσουν προσπάθειες και έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν έναν κάποιο θόρυβο, σαν αυτόν που θα ακουγόταν από το σπάσιμο  μιας ογκώδους πομφόλυγας!

Η Μουσουλμανική Μειονότητα της Θράκης έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα από τις κατά καιρούς πολιτικές του ελληνικού κράτους. Οι διακυμάνσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατά απαράδεκτο τρόπο, συνήθως υπαγόρευαν ανακλαστικά, την μεροληπτική αντιμετώπιση από το κράτος σε βάρος της Μειονότητας. Επίσης ανάλογα με τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούσαν ελληνικές κυβερνήσεις, πρόβαλλαν και τις δικές τους αντιεπιστημονικές ή ψευδοεπιστημονικές απόψεις ως προς την εθνοφυλετική σύνθεση της Κοινότητας των Μουσουλμάνων της Θράκης, τις οποίες με την ισχύ της εξουσίας ήθελαν να επιβάλλουν και στους μειονοτικούς Έλληνες πολίτες. Χαρακτηριστικό αυτής της πολιτικής, που συνεχίζεται και στις μέρες μας, είναι η σκόπιμη αποφυγή του όρου ‘Τούρκος’ και ‘τουρκικός’, από το 1990 και μετά, και η αντικατάστασή του με τον όρο ‘τουρκογενής’, για τον προσδιορισμό πληθυσμιακής ομάδας της Μειονότητας, εκ μέρους κονδυλοφόρων που εξυπηρετούν τις κρατικές ελληνικές θέσεις ως προς το θέμα. Και βέβαια, μετά το 1954, όταν υποχρεωτικά οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης όφειλαν να δεχτούν ότι είναι ‘Τούρκοι’ με εθνικιστικό περιεχόμενο του όρου, από την περίοδο της χούντας και μετά, ο δημόσιος αυτοπροσδιορισμός μειονοτικών πολιτών ως Τούρκων, ιδίως σε συλλογικό επίπεδο, είναι πράγμα απαγορευμένο.  Οι ανησυχούντες «σοφοί» του υπομνήματος, σιωπούν ως προς αυτές τις καταστάσεις, ενώ με τις αναφορές τους στην Ελληνική Μειονότητα της Κωνσταντινούπολης και αναφορικές συγκρίσεις στη Μουσουλμανική Μειονότητα, φαίνεται να επιχειρούν την ανακλαστική αντιμετώπιση των πραγμάτων με κριτήριο την κατάσταση των Ρωμιών της Πόλης από την τουρκική διοίκηση. 

Ελπίζω το υπόμνημα της ανησυχίας των 110 να μην προκαλέσει αναταράξεις, στους αρμόδιους για τα μειονοτικά ζητήματα φορείς του κράτους. Οι άνθρωποι που υπέγραψαν το υπόμνημα, έχω τη γνώμη ότι έβαλαν την υπογραφή τους σ’  ένα κείμενο, που δεν ξέρω αν όλοι τους προηγουμένως το είχαν διαβάσει με προσοχή, αλλά πάντως το προσυπέγραψαν με την αίσθηση, πως επιτελούν σπουδαίο εθνικό έργο!   

---

[i] http://www.xronos.gr/detail.php?ID=93747