Ο Αδελφός μου ο Ξένος, ο Πρόσφυγας…

      Με αφορμή την πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης εισόδου προσφύγων από την ματωμένη και ρημαγμένη Συρία, που έχει να αντιμετωπίσει ο λαός μας και ο τόπος μας, ως πολιτεία. Στους πρόσφυγες προστίθενται και οι «παράτυποι» οικονομικοί μετανάστες από άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής, όπου η ανθρώπινη υπόσταση έχει ευτελιστεί και η επιβίωση βρίσκεται σε κίνδυνο, και το όλο θέμα διογκώνεται και γίνεται περισσότερο πολύπλοκο. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων σημαντική είναι η θέση μικρών παιδιών, που αρκετά μάλιστα φτάνουν ασυνόδευτα, εκτός του ότι είναι αλλοεθνείς και ετερόγλωσσοι, κατά πλειοψηφία πρεσβεύουν άλλες θρησκείες και κυρίως το Ισλάμ, που θεωρείται ξένο προς το θρήσκευμα της πλειοψηφίας των Ελλήνων και Ελληνίδων.

   Τα πράγματα με το Ισλάμ για πολλούς ανενημέρωτους ή και βαθειά προκατειλημμένους πολίτες εμφανίζουν μια εικόνα φρίκης και φόβου, μετά την εμφάνιση και την πράγματι εγκληματική δραστηριότητα του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους» (ISIS ή DAESH). Το «Ισλαμικό Κράτος», όσο και αν επικαλείται το Ισλάμ είναι ολωσδιόλου αντίθετο και ξένο προς αυτήν την θρησκεία, την οποία καπηλεύεται με απέραντη αναίδεια, χρησιμοποιώντας την σαν κάλυμμα για τα πολλαπλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει.

   Όταν ακούω Ορθόδοξους Χριστιανούς του τόπου μας, επισκόπους, άλλους κληρικούς, αλλά και λαϊκούς, να διατυπώνουν απροκάλυπτα, σε πιο ήπιο βαθμό  επιφυλάξεις έως πλήρη εχθρότητα για τους απελπισμένους, που φτάνουν κατά κανόνα με μύριους κινδύνους στην Ελλάδα, όχι με πρόθεση να παραμείνουν εδώ, αλλά γιατί είναι η πύλη εισόδου προς  την Ευρώπη, νιώθω μεγάλη θλίψη και προβληματίζομαι έντονα.    

    Αναρωτιέμαι, τα πτώματα των προσφύγων και των μεταναστών που παράωρα πνίχτηκαν τραγικά στο Αιγαίο, με το φως των ελπίδων τους να δύει στα μάτια τους, δεν συγκινεί τις καρδιές αυτών των Χριστιανών που εναντιώνονται στην άφιξη και στην παρουσία αυτών των ανθρώπων; Και αν βέβαια οι όποιες επιφυλάξεις ήταν έκφραση προβληματισμών για την καλύτερη αντιμετώπιση της φιλοξενίας και της φροντίδας αυτών των δύσμοιρων συνανθρώπων μας, κανένας δεν θα είχε κάτι να αντιλέξει. Μα όταν προβάλλονται ως λόγοι γι’ αυτές τις επιφυλάξεις ή και της εχθρότητας, ο κίνδυνος μήπως αλλοιωθεί η καθαρότητα της Ελλάδας, μήπως διαφθαρούν τα ήθη των Χριστιανών Ορθοδόξων Ελλήνων, ή και σε πιο προχωρημένο βαθμό ξενοφοβίας και αντιϊσλαμικής προκατάληψης, προβάλλεται σαν ορατός ο κίνδυνος, αυτοί οι Μουσουλμάνοι πρόσφυγες και μετανάστες, ιδίως αν κάποιοι απ’ αυτούς αναγκασθούν να παραμείνουν ανάμεσά μας, προβούν σε ισλαμοποίηση της «χριστιανικής» Ελλάδος….

    Αν η αγάπη, χωρίς επιφυλάξεις, είναι η μόνη προτεραιότητα για έναν Χριστιανό, είτε διακονεί ως ποιμένας της Εκκλησίας, είτε είναι λαϊκός, τότε κάθε άλλος λόγος, που αρθρώνεται από Επίσκοπο ή Πρεσβύτερο ή Διάκονο ή Λαϊκό Χριστιανό και μαρτυρεί έλλειψη παντελή ή έλλειμμα αγάπης είναι λόγος σαθρός, λόγος αργός, λόγος μάταιος.

    Στα γραπτά του μακαρίου Καρόλου de Foucauld,  του Μικρού Αδελφού του Ιησού βρήκα τα εξής, που μου φαίνονται σημαντικά και εξαιρετικά επίκαιρα για όσα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, με χαρά και υπομονή:

«Σε κάθε άνθρωπο πρέπει να βλέπω τον Ιησού, και να ενεργώ με συνέπεια: με καλοσύνη, με σεβασμό, με αγάπη, με ταπεινοφροσύνη, με γλυκύτητα, να κάνω για εκείνον περισσότερα από όσα κάνω για μένα.

» Κάθε Χριστιανός οφείλει να βλέπει τον κάθε άνθρωπο σαν πολυαγαπημένο αδελφό του…. Για όλους τους ανθρώπους πρέπει να έχει τα ίδια αισθήματα της Ιεράς Καρδίας του Ιησού».

   Είναι αμάρτημα και προκαλεί αναμφίβολα μεγάλη θλίψη στο Πνεύμα το Άγιο, το να υποβαθμίζουμε την Εκκλησία του Χριστού, στον κυκεώνα των εθνικών συμφερόντων, στις αγκυλώσεις των περιορισμών που εγείρονται από τις φαντασιώσεις για «καθαρές» φυλές, στο σκάνδαλο να θέλουμε να περιορίσουμε το έλεος του Χριστού μονάχα στους Χριστιανούς….

   Μεγάλη Σαρακοστή. Μια πνευματική οδοιπορία προς τον Γολγοθά, με την απαντοχή της Ανάστασης!

    Ας δούμε τί απάντηση δίνει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, σχετικά με την καρδιά που πρέπει να είναι πλημμυρισμένη από ευσπλαχνία και έλεος:

“Και τί εστίν ελεήμων καρδία; και είπε· καύσις καρδίας υπέρ πάσης κτίσεως, υπέρ των ανθρώπων, και των ορνέων, και των ζώων, και των δαιμόνων, και υπέρ παντός κτίσματος. Και εκ της μνήμης αυτών, και της θεωρίας αυτών ρέουσιν οι οφθαλμοί αυτού δάκρυα. Εκ της πολλής και σφοδράς ελεημοσύνης της συνεχούσης την καρδίαν, και εκ της πολλής καρτερίας σμικρύνεται η καρδία αυτού, και ου δύναται βαστάξαι, ή ακούσαι, ή ιδείν βλάβην τινά, ή λύπην μικράν εν τη κτίσει γινομένην. Και διά τούτο και υπέρ των αλόγων, καί υπέρ των εχθρών της αληθείας, και υπέρ των βλαπτόντων αυτήν εν πάση ώρα ευχήν μετά δακρύων προσφέρει, του φυλαχθήναι αυτούς, και ιλασθήναι αυτούς, ομοίως και υπέρ της φύσεως των ερπετών εκ της πολλής αυτού ελεημοσύνης της κινουμένης εν τη καρδία αυτού αμέτρως καθ' ομοιότητα Θεού".

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

30/03/2016

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

          Ο Τεκτονισμός ή Ελευθεροτεκτονισμός, διαμορφώθηκε ως ένα φιλοσοφικό ρεύμα αναζήτησης της αλήθειας, προσδίδοντας ιδιαίτερη αξία στον μυθικό λόγο και στην μυσταγωγική μύηση με τελετές συμβολικού περιεχομένου. Ο Ελευθεροτεκτονισμός εμφανίστηκε στο προσκήνιο της ιστορίας στα τέλη του 16^ου, αρχές του 17^ου αιώνα. Ιστορικά, η πρώτη τεκτονική Μεγάλη Στοά υπήρξε η Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1717 με τον τίτλο «Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Γουεστμίνστερ». Το φαινόμενο του Τεκτονισμού, μπορεί να εμφανίστηκε οργανωμένα στη Δύση, αλλά υπήρχε αρκετά χρόνια πρωτύτερα στην Ανατολή, κυρίως υπό τον μανδύα των σούφικων Αδελφοτήτων, που ιδρύθηκαν εντός των κόλπων του Ισλάμ τον 10^ο αιώνα. Το πνεύμα όμως που διακρίνει τον Τεκτονισμό, ως ρεύματος αναζήτησης της αλήθειας χωρίς περιορισμούς, με σκοπό την λάξευση του «ακατέργαστου λίθου», όπως εκλαμβάνεται ο άνθρωπος, ώστε να επιτευχθεί η μόρφωση της ύπαρξής του ως ολοκληρωμένης και ελεύθερης προσωπικότητας, συναντιέται πολύ πριν από τον 16^ο αιώνα. Ο Τεκτονισμός ως τάση εντός του οικουμενικού πολιτισμού αγγίζει τα όρια εμφάνισης του ανθρώπου ως έλλογου όντος, που σκέπτεται, κρίνει και έχει συνείδηση περί του εαυτού του και του κόσμου εντός του οποίου υπάρχει.

Η 25^η Μαρτίου είναι αφιερωμένη στην Ελευθερία των Ελλήνων, ως επέτειος μνήμης της Εξέγερσης κατά της οθωμανικής επικυριαρχίας και έναρξης των πολυσχιδών αγώνων των υποδούλων για την απόκτηση της ελευθερίας τους και την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Δημόσια, τηρείται μια ένοχη, κατά τη γνώμη μου, σιγή κατά τους εορτασμούς της επετείου της 25^ης Μαρτίου, ως προς την συμβολή του Ελευθεροτεκτονισμού στους αγώνες των Ελλήνων και στην επίτευξη μιας ανεξάρτητης πατρίδας και μετάβασης από την δουλεία στην ελευθερία του Λαού.   Απεναντίας, πολύς λόγος γίνεται για την συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους υπέρ της Ελευθερίας αγώνες, που συχνά είναι υπερβολικός και διανθισμένος με ποικίλα μυθεύματα.

Ίσως αυτή η σιγή να οφείλεται στο γεγονός της επιρροής που ασκεί η Ορθόδοξη Εκκλησία στον δημόσιο βίο και στο γεγονός, ότι αρκετά όψιμα, σε σύγκριση με την Καθολική Εκκλησία, από το 1930 και μετά η Ελλαδική Εκκλησία έχει καταγγείλει επανειλημμένα τον Τεκτονισμό «ως σύστημα αντιχριστιανικόν και πεπλανημένον» (1930, 1933), εξαγγέλλοντας συνάμα ότι «η ιδιότης του Μασώνου υπό οιανδήποτε μορφήν είναι ασυμβίβαστος προς την ιδιότητα του χριστιανού μέλους του Σώματος του Χριστού» (1972, 1996).

Ο Τεκτονισμός υπήρξε πάντοτε πρόμαχος της ελευθερίας της συνειδήσεως και των πολιτικών ελευθεριών και για τούτο καταδιώχθηκε συχνά με πολλή σκληρότητα από αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Η Καθολική Εκκλησία ως σύστημα θρησκευτικό και πολιτικό, αυστηρά συγκεντρωτικού χαρακτήρα, ιδίως κατά το παρελθόν, επανειλημμένα εξέδωσε καταδίκες κατά του Τεκτονισμού ήδη από το 1738. Ίσως η πλέον αυστηρή και πανηγυρική καταδίκη του Τεκτονισμού έγινε από τον Πάπα Λέοντα τον 13^ο με την Εγκύκλιό του Humanum Genus (1884). Αργότερα ακολούθησε ο εμπλουτισμός του Κώδικα Κανονικού Δικαίου του 1917 με τον κανόνα 2335, που θεωρεί ασυμβίβαστη την ιδιότητα του Καθολικού με εκείνη του Τέκτονα.

Διωγμοί του Τεκτονισμού και των Τεκτόνων εμφανίστηκαν στην Τσαρική Ρωσία διότι θεωρούνταν επικίνδυνος θεσμός για το ανελεύθερο και εξαιρετικά αυταρχικό καθεστώς. Τέλος, το ναζιστικό καθεστώς έθεσε υπό διωγμό τον Τεκτονισμό, όχι μόνο στην Γερμανία, αλλά και στις χώρες που κατακτούσε. Όταν οι Γερμανοί Ναζί εισέβαλαν στην Θεσσαλονίκη, μεταξύ των πρώτων πολιτών είχαν συλλάβει τον διαπρεπή Δικηγόρο Ιωάννη Λαδά, εξαιτίας της τεκτονικής του ιδιότητας.

Οι Έλληνες Τέκτονες υπήρξαν πρωτεργάτες στον αγώνα υπέρ της Ελληνικής Ελευθερίας. Οι τεκτονικές στοές, που λειτουργούσαν στα Ιόνια νησιά, στην Κωνσταντινούπολη και στην Σμύρνη, πολύ πριν από την έναρξη της Επανάστασης, αναδείχθηκαν εργαστήρια Ελευθερίας της Πατρίδας. Κατά το 1821, σύμφωνα με σοβαρές εικασίες υπήρχαν τεκτονικές στοές στο Ναύπλιο και στα Ψαρά. Η Φιλική Εταιρία ιδρύθηκε από Τέκτονες, τους  Νικόλαο Σκουφά, Εμμανουήλ Ξάνθο, Αθανάσιο Τσακάλωφ και λειτουργούσε με πρότυπο τις τεκτονικές στοές. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, που αναδείχθηκε  αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, ο Δημήτριος Υψηλάντης, μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ο Νικόλαος Υψηλάντης, αρχηγός του Ιερού Λόχου, μέλος επίσης της Φιλικής Εταιρείας, ήταν Τέκτονες. Για να μην πλατειάσω με την παράθεση ονομάτων, περιορίζομαι να αναφέρω ότι μεταξύ των  επιφανών Ελλήνων Τεκτόνων ήταν και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Ο Τεκτονισμός αναδείχθηκε πρόμαχος της Ελευθερίας των Ελλήνων και σε άλλες κρίσιμες περιόδους, που ο Ελληνισμός διακινδύνευε. Αυτό συνέβη λόγου χάρη στις αρχές του 20^ου αιώνα, όταν στην τότε οθωμανική Μακεδονία, η βουλγαρική επεκτατικότητα, με λυσσαλέο τρόπο επιδίωκε να μειώσει ή να εξοβελίσει εντελώς το ελληνικό φρόνημα, κυρίως πληθυσμών της υπαίθρου, οπότε και τότε ο Τεκτονισμός έλαβε πρωτοβουλίες για να περισωθεί η ελληνική παρουσία στη Μακεδονία.

Περιορίζομαι να αναφέρω την τεκτονική Στοά των Σερρών «Αριστοτέλης», που ιδρύθηκε το 1904, ακριβώς μόλις είχε εκδηλωθεί βίαια η βουλγαρική επιθετικότητα στη Μακεδονία. Σκοπός της ίδρυσης της Στοάς αυτής εκ μέρους της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, μαζί με άλλες τρεις στοές που ιδρύθηκαν αργότερα, στη Θεσσαλονίκη, στη Δράμα και στο Μοναστήρι, υπήρξε η πρόθεση να συμβάλλει αποφασιστικά ο Τεκτονισμός στην διαφύλαξη του Ελληνισμού και στην προετοιμασία της απελευθέρωσης της Μακεδονίας και στην ενσωμάτωσή της στο ελληνικό κράτος. Το 1913 οι Βούλγαροι έκαψαν την πόλη των Σερρών και συνέλαβαν ως ομήρους διακεκριμένα μέλη της ελληνικής Κοινότητας. Κατέστρεψαν την τεκτονική Στοά ολοκληρωτικά και συνέλαβαν τον Σεβάσμιό της Αναστάσιο Χρυσάφη, σπουδαίο Ιατρό Μαιευτήρα, τον Α΄ Επόπτη Κωνσταντίνο Σταμούλη, τον Β΄ Επόπτη Νέστωρα Φωκά και τον επίσης Τέκτονα Ιατρό Λεωνίδα Παπαπαύλου, τους οποίους δολοφόνησαν  με μαρτυρικό θάνατο.

Σήμερα η αίγλη του Ελληνικού Τεκτονισμού φαίνεται να έχει παρέλθει δυστυχώς. Διχοστασίες και σχίσματα έχουν πλήξει τον Τεκτονισμό εδώ και αρκετά χρόνια, με συνέπεια να εμφανίζεται κατακερματισμένος, δίχως το κύρος προηγούμενων χρόνων. Μεγάλο πλήγμα, κατά τη γνώμη μου δέχθηκε ο Ελληνικός Τεκτονισμός, όταν ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, ως Υπουργός Δικαιοσύνης (1982-1986) του ΠΑΣΟΚ, είχε εξαγγείλει ότι η συμμετοχή δικαστικών λειτουργών στον Τεκτονισμό θα αντιμετωπισθεί ως πειθαρχικό παράπτωμα.

Μολονότι ο Ελληνικός Τεκτονισμός σήμερα περνά από δυσάρεστη καμπή, η συμβολή του στους αγώνες των Ελλήνων υπέρ της Ελευθερίας παραμένει άξια κάθε τιμής και ανέπαφη από σκόπιμες επιθέσεις της Λήθης….  

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

25/03/2016

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΑΝΣΤΑΝΛΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

          Η μειονοτική εκπαίδευση που το ελληνικό κράτος παρέχει στα παιδιά της Μουσουλμανικής Κοινότητας της Θράκης, ως τώρα έχει περάσει ποικίλες δοκιμασίες και τελικά, μάλλον δεν πρέπει να συγκεντρώνει μεταξύ των κυρίως ενδιαφερομένων αποδοχή και σεβασμό. Σε σχέση με το παρελθόν τα πράγματα έχουν αλλάξει θετικά και κατά τη γνώμη μου, η εφαρμογή του Προγράμματος «Εκπαίδευσης των Παιδιών της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης», έχει συμβάλλει σημαντικά και αποφασιστικά στην διαμόρφωση της διαφοράς.

          Στο παρελθόν, η αδιαφορία του ελληνικού κράτους ως προς την παροχή εκπαίδευσης στα παιδιά της Μειονότητας ήταν ελλιπέστατη και πλημμελής, και όπως έχουν δείξει τα πράγματα, ήταν σκόπιμη επιλογή. Συνήθως οι δάσκαλοι των ελληνικών μαθημάτων έδειχναν απόλυτη αδιαφορία για τους μαθητές και τις μαθήτριές τους. Δεν ήταν μηδαμινές οι περιπτώσεις, που δάσκαλοι, αμέσως μετά την τοποθέτησή τους σε μειονοτικό σχολείο, υπέβαλλαν αιτήσεις αποσπάσεων και μετακίνησης σε άλλο σχολείο. Οι αρμόδιες εκπαιδευτικές αρχές, στα πλαίσια των διοικητικά μέτρα εις βάρος των Μουσουλμάνων, που άρχισαν από τη δεκαετία του 1960, όταν υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, επιδίωκαν να ενισχύσουν την αμορφωσιά των παιδιών, τόσο όσον αφορά την γνώση της ελληνικής, όσο και όσον αφορά τη γνώση της τουρκικής γλώσσας. Συχνά, στο απώτερο παρελθόν οι δάσκαλοι των τουρκικών μαθημάτων ήταν απόφοιτοι μουσουλμανικών Ιεροδιδασκαλείων, με ελάχιστη παιδαγωγική κατάρτιση. Βέβαια και σε εκείνη την περίοδο υπήρχαν οι φωτεινές εξαιρέσεις για να τονίζουν τον θλιβερό κανόνα. Αργότερα και για πολλά χρόνια, το προσωπικό που δίδασκε τα τουρκικά ήταν απόφοιτοι της ΕΠΑΘ. Μιας ειδικής παιδαγωγική σχολής, που εξ αρχής και ως την κατάργησή της παρείχε ελλιπέστατη κατάρτιση στους Μουσουλμάνους νέους που προορίζονταν να στελεχώσουν τα μειονοτικά σχολεία. Ακόμα και η διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας, επί χρόνια γινόταν από Ρωμιούς θεολόγους, απόφοιτους της Σχολής της Χάλκης και όχι από φιλολόγους της τουρκικής γλώσσας.

          Σήμερα, λειτουργεί στην Κομοτηνή το Μειονοτικό Σχολείο Μάστανλη, που έρχεται με τις δράσεις και τις επιδόσεις του, ως σχολική μονάδα και εκπαιδευτική κοινότητα, να ανατρέψει το αρνητικό πρόσημο για το μειονοτικό σχολείο στη Θράκη. Το Σχολείο διαθέτει δικό του ιστολόγιο (mastanlischool.blogspot.gr), κάτι που δείχνει πράγματα, έστω και αν δεν είναι απόλυτα ενημερωμένο. Το 2015, το Σχολείο Μάστανλη έλαβε βραβεία ποιότητας, στα πλαίσια της ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πλατφόρμας e-twinning, ενώ οι πρωτοπόρες δράσεις του συνεχίζονται. Υπήρξε μια πρόσφατη πρωτοβουλία μαθητών και μαθητριών του Σχολείου, με την ενεργό συμμετοχή των γονιών τους, ως έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης για παιδάκια που δοκιμάζεται η αθωότητά τους, εξαιτίας του προσφυγικού δράματος των ημερών, που ζούμε με θλίψη και οργή συνάμα. Έκαναν τα παιδιά δέματα για να μοιραστούν σε προσφυγόπουλα, με ένα ζεστό σκουφάκι και ζεστά τερλικάκια μέσα, φτιαγμένα από τα χέρια και την αγάπη των μαμάδων ….

          Αξίζει οπωσδήποτε να προστεθεί, ότι το Μάστανλη εκδίδει το δικό του περιοδικό, με πρωταγωνιστές μαθητές και είναι δίγλωσσο, στα τουρκικά και στα ελληνικά, ενώ μεταξύ των μαθητών του και των μαθητών σχολείων της Τουρκίας, έχει ανοίξει ένας δρόμος επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών, λόγου χάρη για κοινά παιχνίδια, που προσφέρουν χαρά στις ώρες της σχόλης σε παιδιά και στις δυο όχθες του Έβρου/Meriç.

          Το Μειονοτικό Σχολείο Μάστανλη της Κομοτηνής έχει ακυρώσει το πρότυπο του υποβαθμισμένου μειονοτικού σχολείου και έχει αναδείξει ένα σχολείο πρωτοποριακά  πλέον πρότυπο, που προσωπικά, θα ήθελα να δω να το μιμούνται δημιουργικά δημοτικά σχολεία σε κάθε γωνιά της Ελλάδας!

          Η ανατροπή στο Μάστανλη έχει γίνει και φαίνεται σαν θαύμα, από τους ανθρώπους, που έχουν ως χρέος τη μετάδοση γνώσεων και ήθους προς τις μαθήτριες και τους μαθητές, γιατί έτσι βλέπω το έργο της Δασκάλας και του Δάσκαλου. Και πίσω από το απρόσωπο σύνολο του εκπαιδευτικού προσωπικού του Σχολείου, για μένα βέβαια, βρίσκεται μια Δασκάλα, η κυρία Μαρία Δήμου, που μαζί με τους μαθητές και τις μαθήτριες της τάξης της, κινούν νήματα μαγικά και κάνουν το μέγα θαύμα· αυτό της γόνιμης παιδαγωγικής ιερουργίας. Της  ιερουργίας που πραγματώνει την καλλιέργεια των παιδιών, όχι μόνο με την μετάδοση γνώσεων, αλλά κυρίως με την ενστάλαξη ήθους. Γιατί, αρνούμενα τα πρότυπα του ανταγωνισμού που προβάλλονται από την αλλοτριωμένη κοινωνία μας, εκείνο που δικαιώνει την Παιδεία και την εφαρμογή της, ως Εκπαίδευσης είναι η επίτευξη του ιδεώδους ολοκλήρωσης του προσώπου, που στην  Ανατολή είναι γνωστό ως άθλημα υποστασιοποίησης του İnsan i Kâmil!

          Την κυρία Μαρία Δήμου, δεν έχω την τιμή να την γνωρίζω προσωπικά, αν και θα ήθελα να μου δοθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία να της σφίξω το χέρι. Παρακολουθώ το έργο της από τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα και συχνά οι σκέψεις και οι ιδέες της με συντροφεύουν, όχι απλά και μόνο κρατώντας με ενήμερο για διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά διεγείροντας προβληματισμούς και γόνιμα ερωτήματα.

          Και ας καταλήξουμε στο ηθικό επιμύθιο που μας έχει προσφέρει η κυρία Μαρία Δήμου, η Δασκάλα του Σχολείου Μάστανλη της Κομοτηνής. Τα διάφορα συστήματα που σκαρφίζονται επιστήμονες και εφαρμόζουν οι πολιτικοί, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και τα συστήματα εκπαίδευσης, όταν δεν έχουν πνοή και φλόγα μένουν ανάπηρα, αδύναμα και αναποτελεσματικά. Στα σχολεία κάθε βαθμίδας την πνοή και τη φλόγα της εκπαιδευτικής διαδικασίας την διαχειρίζονται οι Δάσκαλοι και οι Δασκάλες. Είναι τόσο απλή η αλήθεια αυτή, αλλά και τόσο καταφρονημένη από τους εκάστοτε Υπουργούς Παιδείας αυτού του κράτους. Μια Δασκάλα, και σίγουρα και άλλοι Δάσκαλοι και Δασκάλες, που υπηρετούν σε μειονοτικά σχολεία της Θράκης, ανέτρεψαν την απαξία που επικρατούσε για το μειονοτικό σχολείο και έχουν παράξει μια γόνιμη παιδαγωγική πρόταση. Ζητώ συγγνώμη από την κυρία Μαρία Δήμου, που ίσως παραβίασα τη σεμνότητά της, αλλά τούτο το κείμενο ήταν ανάγκη για μένα, μιας και το έργο της σπουδαίας αυτής Δασκάλας είναι πλέον δημόσιο. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα σημαντικά και θετικά πράγματα, που ξεχωρίζουν την κυρία Δήμου ως εκπαιδευτικό, αλλά αφήνω άλλους, κατά κύριο λόγο αυτούς που στελεχώνουν τη διεύθυνση Μειονοτικής Εκπαίδευσης   στη Θράκη να τα ανακαλύψουν και να τα αξιοποιήσουν χωρίς μικροψυχίες….

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

12/3/16

           

ΤΗι ΚΑΛΛΙΣΤΗι ΥΠΑΤΙΑι

Ὦ Ὑπατία,

καλλίστη τῶν Μουσῶν θεράπαινα

μυσταγωγός τε τῶν ἐρωμένων ἐπιστήμας γεωργεῖν

τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων πόλεως ἀγλάισμα

ἀείζωος ἐν Μνημοσύνῃ οὖσα!

Γεώργιος Ἀλκιβιάδου ἐποίησεν

εἰς ἀνάμνησιν βίᾳ τελειωθείσης

Ὑπατίας Θέωνος τῆς Φιλοσόφου

ἐν μηνί Μαρτίῳ 8ῃ ἡμέρα, 

ἒτους 415 ἀπό Χριστοῦ γεννήσεως

Η τιμή προς την Γυναίκα. Με αφορμή την 8η Μαρτίου....

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, που  έχει ορισθεί μόνο για τις 8 Μαρτίου, ενώ κάθε μέρα του χρόνου θα ήταν σωστό και πρέπον να είναι Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στην Γυναίκα, μεταφέρω λόγια του Σαλή Αγά, ενός απλού αλλά σοφού και ενάρετου Δερβίση:

«Δυστυχώς σε όλες σχεδόν οι κοινωνίες, σε κάθε γεωγραφικό πλάτος και μήκος, και ανεξαρτήτως θρησκείας, εδώ και αιώνες επικρατεί ανδροκρατία και εκμετάλλευση με κάθε τρόπο των γυναικών. Τα ίδια συμβαίνουν μεταξύ Χριστιανών και Ιουδαίων, μεταξύ Ινδών και Βουδιστών. Στην βόρεια Αφρική επιβιώνει μια βάρβαρη συνήθεια σε βάρος των γυναικών, η κλειτοριδεκτομή. Πρόκειται για έθιμο που επέβαλλαν οι άνδρες προτού εμφανισθεί καν το Ισλάμ στην περιοχή. Αυτό είναι βέβαιο, γιατί ο ακρωτηριασμός των νεαρών κοριτσιών, γιατί περί αυτού πρόκειται, συνηθίζεται όχι μόνο μεταξύ των Μουσουλμάνων,  αλλά και μεταξύ των Κοπτών Χριστιανών της Άνω Αιγύπτου. Διάφοροι ιμάμηδες και ουλεμάδες της περιοχής, αγράμματοι και πονηροί λαοπλάνοι, αυτό το έγκλημα το έχουν αναγάγει σε σούννα (ιερή παράδοση στο Ισλάμ), ενώ δεν υπάρχει μεγαλύτερο και πιο χυδαίο ψέμμα απ’ αυτό. Αφού αδιάντροπα φορτώνουν στο Ισλάμ ένα έγκλημα κατά των γυναικών που συμβαίνει στη νότια Αίγυπτο, στο Σουδάν, στη Σομαλία, στην Αιθιοπία, στην Κένυα. 

Ο Μεγάλος Μουφτής της Αιγύπτου μαζί με τον Πατριάρχη των Κοπτών είχαν εκδώσει από κοινού φετβάδες, που ενημέρωναν τον κόσμο πως η κλειτοριδεκτομή είναι έγκλημα και αντίθετο, τόσο με το Ισλάμ, όσο και με τον Χριστιανισμό. Το έθιμο, που στηρίζεται στην μαύρη άγνοια του λαού, που ενισχύεται από όσα λεν ψεύτες ουλεμάδες, όπως είπα, ζει και βασιλεύει ακόμα…. Ακόμα και ο φεμινισμός σε χώρες της Δύσης, αν κρίνουμε σοβαρά και αντικειμενικά τα πράγματα, δεν έφερε την αποκατάσταση και την ισορροπία για όσα υπέμενε η γυναίκα εξαιτίας του ανδρικού εγωισμού. Αντιθέτως, η γυναίκα, φορτώθηκε και με το βάρος της εξωτερικής εργασίας, με όλο το άγχος, την κούραση και την ανασφάλεια που φέρνει αυτή, προσθέτοντας ακόμα περισσότερα στη γυναίκα, που πρέπει να είναι σύζυγος, νοικοκυρά και κυρίως μητέρα….

       »...διάφοροι τραγικοί, αλλά και επικίνδυνοι συγχρόνως άνθρωποι, που φέρουν τους τίτλους του Ιμάμη ή του Ουλεμά ή του Σεΐχη βάζουν εμπόδια στους ανθρώπους στο να συναντήσουν τον Θεό και την Αλήθεια Του. Άλλες φορές φορτώνουν στις πλάτες του κόσμου δυσβάσταχτα βάρη με κανόνες και αξιώσεις, που ενώ ούτε στο Κοράνιο, ούτε στη Σούννα του Προφήτη υπάρχουν, αυτοί τα εφευρίσκουν και τα επικαλούνται αδιάντροπα πως δήθεν είναι παράδοση ή πως είναι προσταγές από χαντίθ, που αποδεικνύονται  κάλπικα. Τα κύρια θύματα αυτών των αχρείων είναι οι γυναίκες. Για να πούμε την αλήθεια, σχεδόν σε όλες τις θρησκείες και στους κώδικες κοινωνικής ηθικής από παλιά, οι γυναίκες είναι θύματα εκμετάλλευσης, καταπίεσης και απώθησής τους στο περιθώριο της κοινωνίας. Η βαρβαρότητα κατά της γυναίκας από μια κοινωνία όπου κυριαρχεί σχεδόν χωρίς μέτρο το ανδρικό στοιχείο, δεν είναι μονοπώλιο του Ισλάμ. Τη συναντούμε σε όλα τα πολιτιστικά περιβάλλοντα, ενώ σχεδόν αυτοί που ερμηνεύουν τα ιερά κείμενα σε όλες τις θρησκείες, βρίσκουν στις γραφές τους λόγους για να δικαιολογούν την ανισότητα των γυναικών, τον πρωτεύοντα ρόλο των ανδρών και άλλα περισσότερα φρικτά πράγματα που καταδυναστεύουν αιώνες τώρα τη γυναίκα. Πρέπει να παραδεχτούμε, ότι ιδίως στο Χριστιανισμό, ίσως και στο Βουδισμό, έχουν γίνει σε μερικές περιπτώσεις ενδιαφέροντα άλματα πνευματικής προόδου και έχει αναγνωρισθεί η ισότιμη με τον άνδρα θέση της γυναίκας. Στον ισλαμικό κόσμο δυστυχώς, η δειλία είναι πιο μεγάλη και κυριαρχεί με βάναυσο τρόπο η καταπίεση της γυναίκας. 

       »Σουνίτες και Σιΐτες, διδάσκουν ένα σωρό κανόνες που υπονομεύουν γενικότερα την αξιοπρέπεια των γυναικών, τις αναγκάζουν να καλύπτουν τα μαλλιά τους και να αποφεύγουν την προσευχή ή τη νηστεία σε συγκεκριμένες περιόδους ... Πουθενά δεν αναφέρει το ιερό Κοράνιο, ότι  απαγορεύεται να προσεύχονται ή να νηστεύουν οι γυναίκες κατά τη διάρκεια της έμμηνης ρύσης τους, κάτι που επιβάλλουν Ιμάμηδες και Ουλεμάδες. Ούτε προβλέπεται ένας ειδικός ενδυματολογικός κώδικας, όπως είναι το χιτζάμπ ή το νικάμπ, ή η μπούρκα ή το τσαντόρ, που έχουν επιβληθεί στις γυναίκες, πολύ συχνά με υπερβολική βαναυσότητα σε μουσουλμανικές χώρες και σε κοινότητες Μουσουλμάνων του εξωτερικού. Ευτυχώς στη Θράκη και στα Βαλκάνια γενικότερα, η γυναίκα δεν είναι καταδικασμένη να υπάρχει ως ένα κρυμμένο πρόσωπο!  Εκείνο που παραγγέλλει το Κοράνιο, σε άνδρες και γυναίκες ως προς το ντύσιμό τους, είναι η τήρηση μιας στοιχειώδους  σεμνότητας».

Απόσπασμα από το ανέκδοτο αφήγημα με τίτλο

«Αναμνήσεις από τον αγαπημένο μου Παππού».