Ο Αδελφός μου ο Ξένος, ο Πρόσφυγας…

      Με αφορμή την πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης εισόδου προσφύγων από την ματωμένη και ρημαγμένη Συρία, που έχει να αντιμετωπίσει ο λαός μας και ο τόπος μας, ως πολιτεία. Στους πρόσφυγες προστίθενται και οι «παράτυποι» οικονομικοί μετανάστες από άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής, όπου η ανθρώπινη υπόσταση έχει ευτελιστεί και η επιβίωση βρίσκεται σε κίνδυνο, και το όλο θέμα διογκώνεται και γίνεται περισσότερο πολύπλοκο. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων σημαντική είναι η θέση μικρών παιδιών, που αρκετά μάλιστα φτάνουν ασυνόδευτα, εκτός του ότι είναι αλλοεθνείς και ετερόγλωσσοι, κατά πλειοψηφία πρεσβεύουν άλλες θρησκείες και κυρίως το Ισλάμ, που θεωρείται ξένο προς το θρήσκευμα της πλειοψηφίας των Ελλήνων και Ελληνίδων.

   Τα πράγματα με το Ισλάμ για πολλούς ανενημέρωτους ή και βαθειά προκατειλημμένους πολίτες εμφανίζουν μια εικόνα φρίκης και φόβου, μετά την εμφάνιση και την πράγματι εγκληματική δραστηριότητα του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους» (ISIS ή DAESH). Το «Ισλαμικό Κράτος», όσο και αν επικαλείται το Ισλάμ είναι ολωσδιόλου αντίθετο και ξένο προς αυτήν την θρησκεία, την οποία καπηλεύεται με απέραντη αναίδεια, χρησιμοποιώντας την σαν κάλυμμα για τα πολλαπλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει.

   Όταν ακούω Ορθόδοξους Χριστιανούς του τόπου μας, επισκόπους, άλλους κληρικούς, αλλά και λαϊκούς, να διατυπώνουν απροκάλυπτα, σε πιο ήπιο βαθμό  επιφυλάξεις έως πλήρη εχθρότητα για τους απελπισμένους, που φτάνουν κατά κανόνα με μύριους κινδύνους στην Ελλάδα, όχι με πρόθεση να παραμείνουν εδώ, αλλά γιατί είναι η πύλη εισόδου προς  την Ευρώπη, νιώθω μεγάλη θλίψη και προβληματίζομαι έντονα.    

    Αναρωτιέμαι, τα πτώματα των προσφύγων και των μεταναστών που παράωρα πνίχτηκαν τραγικά στο Αιγαίο, με το φως των ελπίδων τους να δύει στα μάτια τους, δεν συγκινεί τις καρδιές αυτών των Χριστιανών που εναντιώνονται στην άφιξη και στην παρουσία αυτών των ανθρώπων; Και αν βέβαια οι όποιες επιφυλάξεις ήταν έκφραση προβληματισμών για την καλύτερη αντιμετώπιση της φιλοξενίας και της φροντίδας αυτών των δύσμοιρων συνανθρώπων μας, κανένας δεν θα είχε κάτι να αντιλέξει. Μα όταν προβάλλονται ως λόγοι γι’ αυτές τις επιφυλάξεις ή και της εχθρότητας, ο κίνδυνος μήπως αλλοιωθεί η καθαρότητα της Ελλάδας, μήπως διαφθαρούν τα ήθη των Χριστιανών Ορθοδόξων Ελλήνων, ή και σε πιο προχωρημένο βαθμό ξενοφοβίας και αντιϊσλαμικής προκατάληψης, προβάλλεται σαν ορατός ο κίνδυνος, αυτοί οι Μουσουλμάνοι πρόσφυγες και μετανάστες, ιδίως αν κάποιοι απ’ αυτούς αναγκασθούν να παραμείνουν ανάμεσά μας, προβούν σε ισλαμοποίηση της «χριστιανικής» Ελλάδος….

    Αν η αγάπη, χωρίς επιφυλάξεις, είναι η μόνη προτεραιότητα για έναν Χριστιανό, είτε διακονεί ως ποιμένας της Εκκλησίας, είτε είναι λαϊκός, τότε κάθε άλλος λόγος, που αρθρώνεται από Επίσκοπο ή Πρεσβύτερο ή Διάκονο ή Λαϊκό Χριστιανό και μαρτυρεί έλλειψη παντελή ή έλλειμμα αγάπης είναι λόγος σαθρός, λόγος αργός, λόγος μάταιος.

    Στα γραπτά του μακαρίου Καρόλου de Foucauld,  του Μικρού Αδελφού του Ιησού βρήκα τα εξής, που μου φαίνονται σημαντικά και εξαιρετικά επίκαιρα για όσα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, με χαρά και υπομονή:

«Σε κάθε άνθρωπο πρέπει να βλέπω τον Ιησού, και να ενεργώ με συνέπεια: με καλοσύνη, με σεβασμό, με αγάπη, με ταπεινοφροσύνη, με γλυκύτητα, να κάνω για εκείνον περισσότερα από όσα κάνω για μένα.

» Κάθε Χριστιανός οφείλει να βλέπει τον κάθε άνθρωπο σαν πολυαγαπημένο αδελφό του…. Για όλους τους ανθρώπους πρέπει να έχει τα ίδια αισθήματα της Ιεράς Καρδίας του Ιησού».

   Είναι αμάρτημα και προκαλεί αναμφίβολα μεγάλη θλίψη στο Πνεύμα το Άγιο, το να υποβαθμίζουμε την Εκκλησία του Χριστού, στον κυκεώνα των εθνικών συμφερόντων, στις αγκυλώσεις των περιορισμών που εγείρονται από τις φαντασιώσεις για «καθαρές» φυλές, στο σκάνδαλο να θέλουμε να περιορίσουμε το έλεος του Χριστού μονάχα στους Χριστιανούς….

   Μεγάλη Σαρακοστή. Μια πνευματική οδοιπορία προς τον Γολγοθά, με την απαντοχή της Ανάστασης!

    Ας δούμε τί απάντηση δίνει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, σχετικά με την καρδιά που πρέπει να είναι πλημμυρισμένη από ευσπλαχνία και έλεος:

“Και τί εστίν ελεήμων καρδία; και είπε· καύσις καρδίας υπέρ πάσης κτίσεως, υπέρ των ανθρώπων, και των ορνέων, και των ζώων, και των δαιμόνων, και υπέρ παντός κτίσματος. Και εκ της μνήμης αυτών, και της θεωρίας αυτών ρέουσιν οι οφθαλμοί αυτού δάκρυα. Εκ της πολλής και σφοδράς ελεημοσύνης της συνεχούσης την καρδίαν, και εκ της πολλής καρτερίας σμικρύνεται η καρδία αυτού, και ου δύναται βαστάξαι, ή ακούσαι, ή ιδείν βλάβην τινά, ή λύπην μικράν εν τη κτίσει γινομένην. Και διά τούτο και υπέρ των αλόγων, καί υπέρ των εχθρών της αληθείας, και υπέρ των βλαπτόντων αυτήν εν πάση ώρα ευχήν μετά δακρύων προσφέρει, του φυλαχθήναι αυτούς, και ιλασθήναι αυτούς, ομοίως και υπέρ της φύσεως των ερπετών εκ της πολλής αυτού ελεημοσύνης της κινουμένης εν τη καρδία αυτού αμέτρως καθ' ομοιότητα Θεού".

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

30/03/2016