Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ο Ιησούς (ישוע) της Καινής Διαθήκης, ήρθε στη γη και συγχρωτίστηκε με τους ανθρώπους της εποχής του, όντας Εβραίος, όχι για να κατασκευάσει μια καινούργια θρησκεία, διαφορετική από τις Διδαχές της Τορά και την παρακαταθήκη του Μωυσή. Ούτε είχε πρόθεση να διασπάσει τον Ιουδαϊσμό. Άλλωστε κάποτε είχε πει ο Ίδιος, ότι δεν είχε σκοπό να καταργήσει την Τορά ή όσα είχαν ειπωθεί από τους Προφήτες, αλλά για να εκπληρώσει την Αλήθεια του Νόμου και των Προφητών (Ματθ. 5:17).

Ο Ιησούς ήταν ανατρεπτικός! Σε ό,τι στεκόταν εμπόδιο στην ουσία της Αλήθειας, ό,τι συντηρούσε την υποκρισία και τους τύπους της θρησκείας ήταν αντίθετο με ό,τι δίδασκε αλλά και με τον τρόπο που ζούσε ο Ίδιος και με τον Δρόμο ζωής που υποδείκνυε σε όσους και όσες ήθελαν να τον ακολουθήσουν. Ο Ιησούς ακολουθούσε την παράδοση των Εβραίων Προφητών, που ήταν ασυμβίβαστοι μπροστά στο ψέμμα….

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, έχω την αίσθηση πως σώζεται η ουσία της διδαχής του Γεσούα. Στις ορθόδοξες εκκλησιές διαβάζουν την Κυριακή της Αποκριάς την λεγόμενη ‘Παραβολή της Τελικής Κρίσης’ (Ματθ. 25:31-46). Εγώ θα τολμούσα να πω, ότι όσα ειπώθηκαν από τον Ιησού, τουλάχιστον έτσι όπως έχουν διασωθεί, με την μορφή παραβολής για την τελική κρίση, είναι το μεδούλι της διδαχής και παρακαταθήκης, που άφησε στους Εβραίους ομόφυλούς του κατ’ αρχάς, αλλά και σε όλο το γένος των ανθρώπων.

“Στη Βασιλεία του Θεού δεν έχει θέση όποιος με φωνάζει ‘Κύριε, Κύριε’, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου. Την ημέρα της Κρίσης, πολλοί θα μου πουν: ‘Κύριε, Κύριε δεν προφητέψαμε στο όνομά σου; Δεν διώξαμε δαιμόνια στο όνομά σου; Δεν κάναμε τόσα θαύματα στο όνομά σου’; Κι εγώ θα τους πω: ‘Ποτέ δεν σας έχω γνωρίσει∙ φύγετε από μπροστά μου όσοι αντιστρατεύεστε το νόμο του Θεού’ (Ματθ. 7:21-23). Όταν θα έρθει ο Γιος του Ανθρώπου με όλη του τη δόξα, με συνοδεία όλους τους αγίους αγγέλους, θα καθίσει στον θρόνο του  και θα συναχτούν εμπρός του όλα τα έθνη. Θα ξεχωρίσει τους ανθρώπους, όπως ο βοσκός ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. Τα πρόβατα θα τα βάλει στα δεξιά του και τα κατσίκια αριστερά. Και θα πει σ’ αυτούς που έβαλε δεξιά του: ‘Ελάτε ευλογημένοι του Πατέρα μου… Πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και μου ανοίξατε την αγκαλιά σας, ήμουν γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε’. Θα του απαντήσουν με τη σειρά τους οι άνθρωποι του Θεού: ‘Πότε σε είδαμε πεινασμένο και σε φιλέψαμε, ή διψασμένο και σου προσφέραμε νερό; Πότε σε αντικρίσαμε ξένο και σου δώσαμε φιλοξενία ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο και σε επισκεφθήκαμε’; Ο βασιλιάς θα τους πει: ‘Στ’ αλήθεια σας λέω, πως ό,τι κάνατε για έναν από τους ασήμαντους αδελφούς μου, το κάνατε για μένα’.

Κατόπιν θα στραφεί σε κείνους που στέκονται στ’ αριστερά του και θα τους πει: ‘Ξεκουμπιστείτε από μπροστά μου καταραμένοι…. Γιατί πείνασα και δεν μου δώσατε ένα κομμάτι ψωμί, δίψασα και ούτε μια γουλιά νερό δεν μου προσφέρατε, ήμουν ξένος και με προσπεράσατε, γυμνός και δεν με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε’. Κι αυτοί θα απαντήσουν: ‘Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο, διψασμένο, γυμνό ή ξένο, άρρωστο και φυλακισμένο και στρέψαμε αλλού το βλέμμα’; Και η απάντηση θα είναι η εξής: ‘Αφού αδιαφορήσατε και δεν προσφέρατε την αγάπη σας σε έναν από τους άσημους και άγνωστους αδελφούς μου που είχατε συναντήσει, δεν τα κάνατε ούτε σε μένα’” (Ματθ. 25:31-46).

Αυτό που ονομάζεται ‘τελική κρίση’ δεν τοποθετείται σε ένα άδηλο ή και αμφίβολο μέλλον. Η ύπαρξή μας κρίνεται κάθε λεπτό της ζωής μας, εδώ και τώρα. Είναι η κρίση της συνειδήσεώς μας, που ακόμα και όταν προσπαθούμε να την πνίξουμε ή να την φυλακίσουμε, αυτή κραυγάζει, γίνεται εκκωφαντική….

©Γιώργος Δούδος

19/02/17

!תקון עולם

Τικούν Ολάμ!

Ως τόπος κατοικίας μας είχε ορισθεί ο Παράδεισος. Χάρισμα από Εκείνον, που εμπιστεύτηκε την εικόνα Του στις υπάρξεις μας, ενώ συνάμα, φύτεψε εντός μας την πείνα της τελείωσης…

Μας έβαλε στον Παράδεισο να τον φροντίζουμε. Να είμαστε φύλακες, όχι καταπατητές του,  ούτε καταστροφείς (Μπερασότ 2:15)….

Με το πέρασμα των καιρών, μαυρίσαμε την εικόνα Του στα πρόσωπά μας και λησμονήσαμε την πείνα μας για τελείωση. Ψάχναμε πέρα δώθε, γεμίζοντας τις κοιλιές μας με σκουπίδια. Ο Παράδεισος κρύφτηκε. Κι εκεί που κάποτε ήταν η Εδέμ, γέμισε ο τόπος πληγές, που δε λένε να κλείσουν ως τώρα. Η Γη από άκρη σε άκρη, είναι πλημμυρισμένη δάκρυα πόνου, ντυμένη στα μαύρα ή στα λευκά, ανάλογα με το έθιμο της κηδείας, βυθισμένη σε αβάσταχτο πένθος για τα παιδιά της, που χάνονται παράωρα και παράλογα, από χέρι αδελφικό. Η τραγική ιστορία της δολοφονίας του Άβελ από τον Κάιν, δε λέει να λησμονηθεί επί τέλους.

Ένας καλός φίλος είναι θρήσκος. Όποτε συναντιόμαστε, όλο μιλά για την μετά θάνατο ζωή. Εγώ πάλι του λέω, πως εδώ κρίνονται όλα, τώρα και όχι σ’ ένα μέλλον άγνωστο. Ενόσω αναπνέουμε και κινούμαστε, μπορούμε να ψηλαφήσουμε τα ίχνη του Παραδείσου που χάθηκε, μα όχι όταν το σώμα μας δεν θα νιώθει και το χαμόγελό μας θα έχει σβήσει εντελώς. Κι επειδή τον αγαπώ, δεν του λέω πόσο με κουράζουν τα λόγια του και πόσο μάταιες μου φαίνονται οι κουβέντες του για κάτι μακρινό και άδηλο….

Ένας καλός φίλος είναι θρήσκος. Όποτε συναντιόμαστε, όλο μιλά για έναν θεό που είναι παντοδύναμος, που κρατά την δικαιοσύνη του κλειδωμένη, μυστική, απρόσιτη. Για έναν θεό που ο άνθρωπος, είτε είναι ο μικρός γιος του, είτε η χαριτωμένη θυγατέρα του, δεν μπορούν να καταλάβουν τί σκέφτεται. Για έναν θεό, που μας προίκισε με τον λόγο, αλλά που δεν αξίζει να τον χρησιμοποιούμε, αφού ο θεός αποφασίζει για μας ως προς τα πάντα, ακόμα και για πράγματα απίθανα …. Κι επειδή τον αγαπώ, δεν του λέω πόσο με κουράζουν τα λόγια του….

Ο άνθρωπος μοιάζει με δέντρο που αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα αγρό. Έτσι βλέπει η Τορά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος οφείλει να καλλιεργεί και να φροντίζει την ύπαρξή του, αν θέλει να στολιστεί με ανθούς και να προσφέρει καρπούς, να μην μείνει σαν άγριο δένδρο, στείρο από εύγευστα φρούτα. Η Καμπαλά δίνει μεγάλη αξία στον συμβολισμό του ανθρώπου με δέντρο του αγρού και τον προβάλλει μέσα από τις διδαχές της. Η γιορτή Του Μπισβάτ δεν είναι μονάχα η «πρωτοχρονιά των δένδρων», όπως λέγεται, καθώς από παλιά, η 15^η του μήνα Σιεβάτ, σηματοδοτεί την έναρξη της γονιμότητας για τον νέο γεωργικό κύκλο της χρονιάς, που συνδέεται και με την απόδοση των δεκάτων από τους καρπούς της γης…. Η Του Μπισβάτ ρίχνει φως στην καλλιέργεια και την ανάπτυξη της ανθρώπινης ύπαρξης εντός της μητέρας Γης και κατ’ επέκταση εντός του Κόσμου. Το Ζοχάρ αναφέρεται στον Θεό, τόσο « ως πληρότητα όλων των κόσμων», όσο  και ως Αυτός που υπάρχει  «γύρω από όλους τους κόσμους.» Ο Καμπαλιστής Χαΐμ Ιμπν Άταρ σε σχόλιά του πάνω στο εδάφιο της Γένεσης 2:1, είχε γράψει, ότι «ο κόσμος υφίσταται εντός του Δημιουργού του και η το φως του Δημιουργού διαχέεται εντός όλου του Κόσμου».

Οι άνθρωποι, ως νοήμονες υπάρξεις, κατ’ εικόνα του Θεού και με προορισμό την τελείωσή μας εντός του θείου Φωτός (Σεκινά), είμαστε υπεύθυνοι για την Γη και όλο τον Κόσμο. Είμαστε φύλακες και είμαστε εκείνοι, που οφείλουμε να γιατρεύομε ασταμάτητα, τις πληγές στο σώμα της κοινής Μητέρας μας Γης, που έχουν ανοίξει από τον άπληστο εγωτισμό των ανθρώπων.

Έτσι το Τικούν Ολάμ, είναι υπέρτατο χρέος μας…. Τικούν Ολάμ σημαίνει, φροντίζοντας και επουλώνοντας τις πληγές του Κόσμου….

Του Μπισβάτ 5777/11 Φεβρουαρίου 2017

Γιζρεέλ Ντουνταΐ.

Για την μεταφορά Γιώργος Δούδος

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΕΝΑΣ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΟΡΙΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΗΣ!

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

ΝΟΜΙΚΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά την πρώτη συνεδρίασή της τον μήνα Φεβρουάριο (7/2), μεταξύ των άλλων αποφάσεων που έλαβε, «όρισε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ εκπρόσωπο της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Τελετή αφής του Αγίου Φωτός κατά το Μεγάλο Σάββατο, στα Ιεροσόλυμα» (βλ. http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/holysynod.asp?id=2189&what_sub=d_typou).

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ (κατά κόσμο Χρήστος Μεντζελόπουλος) επανειλημμένα και δημόσια έχει προβεί σε απαράδεκτες, έντονα αντισημιτικές δηλώσεις και στα πλαίσια συνωμοσιολογικών αναφορών του δεν παραλείπει να κατηγορεί τον Σιωνισμό, σαν τον ιθύνοντα νου όσων θεωρεί αρνητικά και επικίνδυνα.

Ο αντισημιτισμός του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ έχει καταγγελθεί δημόσια, περισσότερες από μια φορά, από αξιόλογους Ορθόδοξους Θεολόγους και διανοούμενους. Περιορίζομαι να αναφερθώ στον κ. Παντελή Καλαιτζίδη, Διευθυντή της Θεολογικής Ακαδημίας Βόλου, ο οποίος σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 3/10, κατάγγειλε τον αντισημιτισμό του Μητροπολίτη Πειραιώς, ως κίνδυνο και όνειδος για την Εκκλησία.

(https://www.efsyn.gr/arthro/epikindyna-thriskeytika).

Επίσης αναφέρομαι στον κ. Σταύρο Ζουμπουλάκη, ο οποίος στο περιοδικό ‘Νέα Εστία’ (τεύχος 1840, Ιανουάριος του 2011), είχε δημοσιεύσει ένα εξαιρετικό σημείωμα με τίτλο «Ακραίος Αντισημιτισμός, άκρα σιωπή», που έχει αναδημοσιευθεί από διάφορες ιστοσελίδες και χρονολόγια στο διαδίκτυο.

Το σημείωμα του κ. Ζουμπουλάκη αρχίζει ως εξής: «Ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, στίς 20 Δεκεμβρίου 2010, σέ πρωινή τηλεοπτική ἐκπομπή («Κοινωνία ὥρα Mega»), εἶπε, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, ἐπί λέξει καί τά ἑξῆς:

‘Ο ’Αδόλφος Χίτλερ ὄργανο τοῦ παγκόσμιου σιωνισμοῦ ἦταν καί χρηματοδοτήθηκε ἀπό τήν περίφημη οἰκογένεια Ρότσιλντ, μέ μοναδικό σκοπό νά πείσει τούς ‘Εβραίους νά φύγουν ἀπό τάς καλάς των περιοχάς τῆς Εὐρώπης καί νά κατεβοῦν στό ’Ισραήλ γιά νά συστήσουν τή νέα αὐτοκρατορία».

https://enantiastonantisimitismo.wordpress.com/2011/02/22/zoumboulakis-gia-diloseis-peiraios/

http://cohen.gr/newsite/index.php/index.php?option=com_content&view=article&id=1720:2011-04-15-06-52-45&catid=35:jewdaism&Itemid=59

Πολύ πρόσφατα, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, σε τηλεοπτική εκπομπή που συμμετείχε, με θέμα την ομοφυλοφιλία και πάλι αναφέρθηκε στον Σιωνισμό, εγκαλώντας τον σαν ηθικό αυτουργό για καθετί αρνητικό συμβαίνει. Μάλιστα, μετά από μηνύσεις που έχουν υποβληθεί κατά του Χρήστου- Σεραφείμ Μεντζελόπουλου, για όσα είπε από την τηλεόραση κατά των ομοφυλόφιλων, αναζητούνταν για να συλληφθεί από την Αστυνομία, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων που αναφέρονται στα αυτόφωρα ποινικά αδικήματα.

Η Εκκλησία της Ελλάδος, έλαβε μια τουλάχιστον απαράδεκτη απόφαση, να ορίσει εκπρόσωπό της να επισκεφθεί το Κράτος του Ισραήλ, για να συμμετάσχει σε μια θρησκευτική τελετή. Όρισε έναν αποδεδειγμένα αντισημίτη και λάτρη των συνωμοσιών που αποδίδονται φαντασιακά και συκοφαντικά στον Σιωνισμό.

Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και αξίζει να θυμηθούμε, τί είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός, με αφορμή την εκλογή του Σεραφείμ Μεντζελόπουλου, ως Μητροπολίτη Πειραιώς, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα της Εκκλησίας» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας (Μάρτιος 2006):

Εκθέτοντας πάντως και δημοσιοποιώντας αδιάψευστα πειστήρια (από το επίσημο Υπηρεσιακό Αρχείο της Ι. Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας) περί του τρόπου με τον οποίο μας επαγίδευσε εις το να μας υποκλέψει το ιερώτατο Επισκοπικό αξίωμα ο εκ της Εκκλησίας της Ελλάδος ενσκήψας τραγικός τσαρλατάνος Αρχιμ. Σεραφείμ Μεντζελόπουλος, δεν είχαμε την αξίωση, μήτε ασφαλώς την αφέλεια να πιστεύσουμε, ότι θα εματαιώναμε την ως ‘άριστα’ ενορχηστρωμένη από τους πρωτεργάτες της «Χρυσοπηγής» εκλογή του, εις την Μητρόπολη Πειραιώς.

Έπρεπε όμως να μάθουν και να ξέρουν ποιόν επί τέλους εκλέγουν με τόσες τυμπανοκρουσίες και ασυναγώνιστον από άλλον συνυποψήφιο (!), για να μην μπορούν να επικαλεσθούν αργότερα άγνοια ή δήθεν παραπληροφόρηση. Εφ’ όσον δηλαδή εις ένα έκαστο των μελών της εν Αθήναις συνελθούσης Συνόδου της Ιεραρχίας εστάλη με φαξ, τουλάχιστον εβδομάδα προ των εκλογών, από την δική μας υπεύθυνη πηγή η σχετική ενημέρωση, θα περιμέναμε το ολιγώτερο κάποιον προβληματισμό ανησυχίας, ή να εζητείτο −από μερίδα έστω των σεβομένων την θρυλούμενη «εν Αγίω Πνεύματι εκλογή» Ιεραρχών− στοιχειώδης έλεγχος των καταγγελλομένων. Μη λησμονούμε άλλωστε ότι ακόμη και κατά την ύστατη στιγμή προ της χειροτονίας (σε όποιο βαθμό της Ιερωσύνης, πόσο μάλλον του Επισκόπου!), εάν ήθελε εγερθεί δημόσια και αξιόπιστη αντίρρηση, επιβάλλεται ο σχετικός έλεγχος αμέσως, ώστε να θεωρείται όντως «λαοπρόβλητος» και «θεοπρόβλητος» ο χειροτονούμενος, «ίνα μη υπό αναξίων τα θειότατα τελεσιουργώνται» (όπως δικαίως απαιτεί η «Συμμαρτυρία του Πνευματικού», ήδη από την εις Διάκονο χειροτονία).

Εξ όσων όμως εδημοσιεύθησαν μέχρι στιγμής στα επίσημα Δελτία ειδήσεων, τέτοια ευαισθησία δεν φαίνεται ούτε κατά διάνοια να πέρασε από τις συνειδήσεις των εκλεκτόρων, έστω και ενός για δείγμα! Αντιθέτως, 2 επί 72 ή 74 εκλεκτόρων Μητροπολιτών έλαβεν, ο άλλοτε ‘αποδιοπομπαίος’ και περιφρονούμενος, ψήφους 63, ως ανεγράφη!

Αυτό είναι ατυχώς το κλίμα που κατορθώνει να επιβάλει ισοπεδωτικά ή ‘ενός ανδρός Αρχή’ εις τον ιερώτατο θεσμό της Εκκλησίας που ονομάζομε από τους Αποστολικούς χρόνους ‘Σύνοδο’, και είναι ως γνωστόν, συνώνυμος του όρου ‘Εκκλησία’!

Και διερωτάται κανείς, με δικαιολογημένη αγανάκτηση, πώς είναι δυνατόν να λησμονούν και να αποπιούνται τις εν προκειμένω τρομερές ευθύνες των, όχι μόνον οι Επίσκοποι (οι πρώτοι πάντως ένοχοι και υπεύθυνοι!) αλλά και τα μέλη όλων των άλλων συλλογικών Σωμάτων στις διάφορες τάξεις του λαού του Θεού (Θεολογικές Σχολές, Μοναστήρια, ιδίως του Αγ. Όρους, πολυάνθρωπες Ενορίες και πλείστες όσες Χριστιανικές Αδελφότητες, κ.ἄ.;).

Αντιθέτως, οι εν Ελλάδι και εν Αυστραλία Δημοσιογράφοι, έσπευσαν εντόνως εντυπωσιασμένοι από τις γενόμενες αποκαλύψεις μας− να ζητήσουν εκτενέστερη ενημέρωση, πράγμα όμως που επιμελώς αποφύγαμε, παραπέμποντας όλους μόνο εις όσα περιέχει η έκδοση του ‘ΒΗΜΑΤΟΣ της Εκκλησίας’. Τα αυτά πρέπει να λεχθούν και για πλήθος πιστών, Κληρικών και λαϊκών, που ζητούσαν επειγόντως την Εφημερίδα μας.

Θα μπορούσαμε βέβαια και άλλα βαρυσήμαντα τεκμήρια να παρουσιάσουμε, τα οποία χαρακτηρίζουν εις το διηνεκές το γενικό ήθος και την ψυχοπαθολογική κατάσταση του νέου Μητροπoλίτη Πειραιώς Σεραφείμ Μεντζελοπούλου. Δεν το πράττομε όμως, διότι με όσα ήδη κατηγγείλαμε εδώ, εδόθη επαρκής απάντηση εις τους εν Ελλάδι ‘διαπορούντας’ πώς έγινε εν Αυστραλία Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως ο περιπετειώδης Αρχιμανδρίτης.

Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει υποχρέωση να αντικαταστήσει άμεσα τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ και να ορίσει άλλον Μητροπολίτη για να συμμετάσχει στην τελετή της αφής του Αγίου Φωτός στην Ιερουσαλήμ το προσεχές Πάσχα.

Αν η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τροποποιήσει την απόφασή της για τον ορισμό άλλου εκπροσώπου της στην τελετή της αφής του Αγίου Φωτός, τότε το Κράτος του Ισραήλ, έχει υποχρέωση στην Μνήμη των Εβραίων του κόσμου και ιδίως των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και της υπόλοιπης Ελλάδος  να θεωρήσει τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ-Χρήστο Μεντζελόπουλο persona non grata.

08/02/17

ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΙΔΙΚΙΑΣ

ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

ΝΟΜΙΚΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο έναν σύντομο ορισμό του περιεχομένου της αρνησιδικίας, βρήκα τον εξής, που τον θεωρώ εξαιρετικό και λακωνικό συνάμα: «Η άρνηση έκδοσης δικαστικής απόφασης ή η αδυναμία έκδοσής της λόγω εγγενών αδυναμιών του συστήματος απονομής δικαιοσύνης».

Η αρνησιδικία ενός δικαστή αποτελεί, ίσως το πλέον σοβαρό πειθαρχικό αδίκημα και νομίζω πως προκαλεί τις προϋποθέσεις να κατηγορηθεί ο δικαστής για κακοδικία. Αν η αρνησιδικία οφείλεται σε εγγενείς αδυναμίες ενός συστήματος απονομής της δικαιοσύνης, τότε καθίσταται εντελώς περιττό ένα τέτοιο σύστημα να υπάρχει και να βαραίνει τη ζωή των πολιτών, αφού είναι ανίκανο να προσφέρει την στοιχειώδη υπηρεσία ενός κράτους δικαίου: Την παροχή έννομης προστασίας στους πολίτες που την ζητούν, δηλαδή την προστασία του νόμου σε όσους την έχουν ανάγκη.

Το δίκαιο είναι μια σύμβαση που σηματοδοτεί ένα πολιτιστικό άλμα στην ιστορία του ανθρώπου. Γιατί από τότε που μπήκαν στην κοινοτική ζωή των ανθρώπων οι κανόνες δικαίου, οι νόμοι ή τα ρυθμιστικά έθιμα, η αυτοδικία, που ξεπερνούσε συνήθως το μέτρο και γινόταν αφορμή εκδήλωσης βαρβαρότητας ασύμμετρης, σε σχέση με την βλάβη που είχε προκαλέσει ο φταίχτης, πετάχτηκε στα σκουπίδια.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια νομική ιδιομορφία. Εκτός από τα Δωδεκάνησα, σε όλη την άλλη επικράτεια και κυρίως στη Θράκη, οι βιοτικές σχέσεις των Ελλήνων Μουσουλμάνων, που σχετίζονται με γάμους και διαζύγια, με κληρονομιές, με επιμέλεια παιδιών χωρισμένων γονέων και με διατροφή, ρυθμίζονται από όσα προβλέπει το μουσουλμανικό δίκαιο, που προσδιορίζεται σαν ιερό, μιας και πηγάζει από το Κοράνιο και την προφορική ιερή παράδοση του Ισλάμ. Είναι γνωστό πως στις έδρες των τριών Μουφτειών του κράτους, Κομοτηνή, Ξάνθη και Διδυμότειχο λειτουργούν μουσουλμανικά ιεροδικεία και χρέη ιεροδίκη, αναγνωρισμένου από το ελληνικό κράτος, ασκεί ο Μουφτής.

Η υιοθέτηση του μουσουλμανικού νόμου από το ελληνικό νομικό σύστημα δεν οφείλεται στην Συνθήκη της Λωζάνης, όπως νομίζουν πολλοί. Πρόκειται για πιο παλιά κατάσταση, που ανατρέχει στο 1881, όταν στην Ελλάδα ενσωματώθηκε η Θεσσαλία και ζούσαν εκεί Οθωμανοί Μουσουλμάνοι που έγιναν Έλληνες υπήκοοι. Αργότερα, μετά το τέλος των βαλκανικών πολέμων, υπογράφεται η Σύμβαση  Ειρήνης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας του 1913, που περιέχει προβλέψεις για τις ρυθμίσεις βιοτικών σχέσεων των Μουσουλμάνων που  έγιναν πολίτες της Ελλάδος. Μετά την υπογραφή της παραπάνω Σύμβασης Ειρήνης ψηφίστηκε ο νόμος 147/1914 που όρισε ότι, «τα του γάμου των εις το μουσουλμανικόν … θρήσκευμα ανηκόντων, ήτοι τ’ αφορώντα εις την νόμιμον σύστασιν και διάλυσιν του γάμου και τας συνεστώτος αυτού προσωπικάς σχέσεις των συζύγων και τα των συγγενικών δεσμών διέπονται υπό του ιερού αυτών νόμου και κρίνονται κατ' αυτόν. Ως προς τους Μουσουλμάνους ισχύουσι προσέτι οι περί αυτών ειδικοί όροι της μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας τελευταίας συνθήκης». Ο προηγούμενος νόμος, που ισχύει ως σήμερα, παρά την ισχύ του Αστικού Κώδικα εδώ και δεκαετίες, αντιμετώπισε με σεβασμό τους πολυπληθείς Μουσουλμάνους υπηκόους του ελληνικού βασιλείου, που εμπλούτισαν τον πληθυσμό της χώρας μετά την ενσωμάτωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου, όπως αργότερα και της Δυτικής Θράκης.

Έτσι σήμερα, δύο Έλληνες Μουσουλμάνοι που επιλέγουν να παντρευτούν με θρησκευτικό γάμο κατά τους κανόνες της θρησκείας τους, από τον Μουφτή ή από ένα Ιμάμη, σε περίπτωση που ο γάμος τους δεν αντέχει στις δοκιμασίες και θελήσουν να πάρουν διαζύγιο, πρέπει να προσφύγουν στον Μουφτή ως δικαστή και κατ’ αρχήν, όχι στον πολιτικό δικαστή, που προσφεύγουν όλοι οι άλλοι Έλληνες πολίτες, χωρίς διάκριση θρησκεύματος.

Ο μουσουλμανικός γάμος είναι κυρίως μια νομική σύμβαση, γνωστός ως nikâh. Σημαντικό στοιχείο του παραδοσιακού γάμου αποτελεί  το γαμήλιο συμφωνητικό των υποψηφίων συζύγων (nafaka), που κατά κύριο λόγο προβλέπει την οικονομική αποζημίωση της συζύγου σε περίπτωση διαζυγίου που δεσμεύεται να καταβάλλει ο σύζυγος, γνωστή ως mehir στα τουρκικά. Πρόκειται συνήθως για χρηματικό ποσό που υπολογίζεται σε χρυσό. Η μη καταβολή του mehir καθιστά αδύνατο το διαζύγιο για τον άνδρα, εκτός και αν το επιδιώκει η γυναίκα, οπότε χάνει την αξίωσή της για το mehir….

Ας υποθέσουμε ότι συμβαίνουν τα εξής περιστατικά. Σ’ ένα γάμο, η σύζυγος εγκαταλείπει την οικογένεια, σύζυγο και ίσως  ένα ή περισσότερα παιδιά και εγκαθίσταται είτε στο πατρικό σπίτι της ή κάπου αλλού. Μάλιστα, έχει προηγηθεί άτακτη γενικά συμπεριφορά της συζύγου και πλήρης αδιαφορία της για τον σύζυγο, τα παιδιά και τα ζητήματα της οικογένειας. Με άλλα λόγια, υπεύθυνη για την διάλυση του γάμου είναι μόνον η σύζυγος. Ίσως, λόγω συναίσθησης των προσωπικών ευθυνών της, η σύζυγος, ενώ έχει εγκαταλείψει τον σύζυγο και την οικογένεια δεν επιδιώκει νομικά, σύμφωνα με τους όρους της ισλαμικής νομοθεσίας να πάρει διαζύγιο. Τα χρόνια περνούν. Το ζευγάρι ζει σε μια μακροχρόνια διάσταση, τα παιδιά μεγαλώνουν με τον πατέρα και με την φροντίδα ίσως κάποιας γιαγιάς, πάντως στερημένα της μητρικής φροντίδας και τρυφερότητας. Έρχεται η κρίση στην Ελλάδα, που πλήττει τους πάντες και ο σύζυγος, μένει άνεργος και ουσιαστικά συντηρείται από τους γονείς και την απασχόλησή του στα πατρικά χωραφάκια, που δεν προσφέρουν άξιο λόγο εισόδημα. Κοντεύει μια δεκαετία και ο σύζυγος, σκέφτεται πως οφείλει να κάνει τη ζωή του, για τον εαυτό του αλλά και για τα παιδιά, που είναι ακόμα μαθητές, στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Έρχεται σε επαφή με τον Μουφτή, υπό την ιδιότητα του ιεροδίκη. Εκθέτει με σχετική αίτηση την επιθυμία λύσης του γάμου, αλλά και ταυτόχρονης αποδέσμευσής του από την καταβολή του mehir, για δυο λόγους. Ο πρώτος και μάλλον πιο σοβαρός, ότι ο γάμος, με αποκλειστική ευθύνη της συζύγου έχει διαλυθεί, μετά την μακρόχρονη εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης, του συζύγου και των παιδιών. Ο δεύτερος, επίσης σημαντικός, ότι λόγω των εξαιρετικών συνθηκών που επικρατούν στην Ελλάδα της κρίσης και στην ανεργία που έχει πλήξει τον σύζυγο, χωρίς να φαίνονται αισιόδοξες προοπτικές να βρει δουλειά με σοβαρό εισόδημα στο εγγύς μέλλον, τον οδηγούν σε πλήρη αδυναμία, τουλάχιστον την στιγμή που καταθέτει την αίτηση προς τον Μουφτή για λύση του νεκρού προ πολλού γάμου, να πληρώσει την γαμήλια αποζημίωση προς την υπαίτια σύζυγο.

Ο Μουφτής ως ιεροδίκης προσπαθεί να βρει συμβιβαστική διέξοδο, αναγνωρίζοντας πως ο ανυπαίτιος σύζυγος δικαιολογημένα επιδιώκει να μπει και η ταφόπλακα στο νεκρό γάμο του με την σύζυγό του. Ο συμβιβασμός που επιδιώκεται έχει οικονομικό άντικρυσμα, στο οποίο όμως ο σύζυγος αδυνατεί να ανταποκριθεί, ενόψει και των υποχρεώσεων ως προς την διατροφή των παιδιών, με την πιο πλατειά έννοια της λέξης, τις οποίες μόνος έχει αναλάβει εδώ και χρόνια.

Στο τέλος, απόφαση διαζυγίου δεν εκδίδεται και η αίτηση του συζύγου για την λύση του γάμου απορρίπτεται. Μόνος λόγος απόρριψης της αιτήσεως είναι η αδυναμία του συζύγου να καταβάλλει, έστω μειωμένο το mehir στη σύζυγο. Η όλη εξέλιξη αναμφίβολα ευνοεί την σύζυγο που έχει διορίσει και πληρεξούσιο δικηγόρο για να παρακολουθεί την εξέλιξη της διαδικασίας. Το αδιέξοδο εδραιώνεται για άλλη μια φορά, λύση σε ένα ζωτικό πρόβλημα δεν βρίσκεται. Η αιτία είναι ότι ο ιεροδίκης επιμένει να τηρηθεί η υποχρέωση του συζύγου καταβολής της γαμήλιας αποζημίωσης λόγω διαζυγίου προς την σύζυγο, έστω και αν η ίδια αποκλειστικά προκάλεσε την διάλυση του γάμου, έστω και αν η ίδια εγκατέλειψε την οικογενειακή εστία, τον σύζυγό της, αλλά και τα παιδιά της. Έστω και αν έγιναν γνωστά στον δικαστή του ιερού νόμου τα περιστατικά, που αποδείκνυαν μια απαράδεκτη συμπεριφορά εκ μέρους της συζύγου, που προκάλεσε τον κλυδωνισμό της έγγαμης σχέσης και την εν τέλει κατάρρευσή της.

Εμφανίζεται μια κλασική περίπτωση αρνησιδικίας, λόγω ανεπάρκειας εκ πρώτης όψεως, του συστήματος απονομής δικαίου, σύμφωνα με την Σαρία, αφού εμφανίζει εγγενή αδυναμία να ρυθμίσει ικανοποιητικά, σύμφωνα με ό,τι θεωρείται δίκαιο στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου, μια βιοτική σχέση, που μπορεί να μην εμφανίζεται συχνά στο Ιεροδικείο, αλλά πάντως, σύμφωνα με την υπόθεσή μας έχει εμφανιστεί.

Επιτρέψτε μου να κάνω μια διευκρίνιση: Η δικαστική αντιδικία είναι υποθετική ως προς τα περιστατικά που την συνθέτουν και κάθε ομοιότητα με υπαρκτή όμοια υπόθεση είναι τυχαία….

Γενικά, αμφισβητείται έντονα, τόσο η δικαστική δικαιοδοσία του Μουφτή, όσο και η συνεχιζόμενη φιλοξενία του ιερού μουσουλμανικού νόμου (Σαρία) εντός των κόλπων του ελληνικού συστήματος δικαίου, ως προς τις υποθέσεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Όταν ένα σύστημα απονομής της δικαιοσύνης σηκώνει τα χέρια μπροστά σε δύσκολες, έστω περιστασιακά, υποθέσεις και ανέχεται να διαιωνίζονται καταστάσεις που προκαλούν αδιέξοδα στους ανθρώπους, τότε, αυτό το σύστημα χάνει την αξιοπιστία του και δεν είναι πλέον λειτουργικό, αφού υπάρχει μόνον ως απολίθωμα, που αναμασά ερμηνείες νόμου που βασίζονται στο «ιερό» παρελθόν, αλλά δεν σέβονται το παρόν και τους ανθρώπους που ζουν σήμερα και όχι χθες…. 

Σε κοινωνίες όπου είναι αισθητή η νεοτερικότητα και οι δεσμοί με παραδοσιακές αξίες, που συνήθως εμπνέονται από την θρησκεία και τα έθιμά της, γίνονται όλο και πιο χαλαροί. Ο λόγος είναι αυτονόητος και απλούστατος. Συνήθως η θρησκεία και τα έθιμα που εμπνέει συνδέονται με έναν συντηρητισμό, που αποδεικνύεται ασύμβατος προς την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Οπότε η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη ανάμεσα σε έναν «ιερό νόμο» και στα θρησκευτικά δικαστήρια που καλούνται να τον εφαρμόσουν και στις βιοτικές ανάγκες που πρέπει να επιλυθούν, από ένα σύστημα απονομής της δικαιοσύνης. Η Ελλάδα, όπου λειτουργούν μουσουλμανικά ιεροδικεία εφαρμόζοντας σε συγκεκριμένες υποθέσεις οικογενειακής και κληρονομικής φύσης τις ρυθμίσεις της Σαρία, σύμφωνα με τις επιλογές της ερμηνευτικής σχολής σκέψης (madhhab) Χανεφί ως προς την ερμηνεία των κανόνων δικαίου της Σαρία, δεν αποτελεί μοναδικό φαινόμενο. Στο Κράτος του Ισραήλ οι οικογενειακές υποθέσεις των Ισραηλινών πολιτών είναι αρμοδιότητα των θρησκευτικών δικαστηρίων κάθε επί μέρους Κοινότητας. Για τους Εβραίους αρμόδια για τα διαζύγια είναι τα ιουδαϊκά Μπετ Ντιν, για τους Μουσουλμάνους τα ιεροδικεία και για τους Χριστιανούς τα εκκλησιαστικά δικαστήρια. Οι τακτικοί δικαστές του κράτους δεν έχουν δικαιοδοσία να ασχοληθούν με οικογενειακές υποθέσεις. Στην ομόσπονδη πολιτεία Κεμπέκ του Καναδά υπάρχουν νόμιμα μουσουλμανικά ιεροδικεία, αλλά οι αποφάσεις τους μπορεί να αμφισβητηθούν σε δεύτερο βαθμό από τα τακτικά εφετεία. Επίσης στη Μεγάλη Βρετανία, οι Βρετανοί Μουσουλμάνοι, εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες του νόμου περί Διαιτησίας, έχουν δημιουργήσει πολλά μουσουλμανικά ιεροδικεία, που λειτουργούν με την αναγνώριση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας.

Στο Ισραήλ η λειτουργία των θρησκευτικών δικαστηρίων γενικά αμφισβητείται έντονα, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία τα μουσουλμανικά ιεροδικεία συχνά, αντί να επιλύουν προβλήματα, δημιουργούν και άλλα, γιατί οι ιεροδίκες είναι κατά κανόνα ακραίοι συντηρητικοί ως φανατικοί θρησκευόμενοι, που εφαρμόζουν παρωχημένες φόρμες ερμηνείας, πέρα ως πέρα ασύμβατες προς τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της βρετανικής κοινωνίας.

Το πρόβλημα με τα θρησκευτικά δικαστήρια είναι ότι καλούνται να εφαρμόσουν, για την λύση ανθρώπινων προβλημάτων και συγκρούσεων, ένα σύστημα δικαίου που πιστεύεται ότι έχει θεία προέλευση. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για το ιουδαϊκό δίκαιο της Χαλακά (Ηalakha), όπως και για το σύστημα δικαίου της Σαρία, που αποτελεί την ερμηνεία του ιερού ισλαμικού νόμου. Όσον αφορά τα εκκλησιαστικά δικαστήρια, η νομοθεσία που καλούνται να εφαρμόσουν, ναι μεν δεν πιστεύεται ότι έχει άμεσα θεία προέλευση, αλλά αποτελεί μια σύνθεση κανόνων, που διατυπώθηκαν υπό θεία καθοδήγηση ή έμπνευση των πατέρων της εκκλησίας, γι’ αυτό και λέγονται «ιεροί κανόνες».   Σε πολλές περιπτώσεις, η πεποίθηση ως προς την ιερότητα των κανόνων που εφαρμόζουν τα θρησκευτικά δικαστήρια και η κατά κανόνα ακραία συντηρητικότητα των ‘ιεροδικών’, καθιστά τα θρησκευτικά δικαστήρια ένα κρεβάτι του Προκρούστη. Ο ιερός νόμος υπάρχει ανεξάρτητα από τον άνθρωπο και την κοινότητα των πιστών, που οφείλουν να αποδεχθούν τις «θείας προέλευσης» ρυθμίσεις, ακόμα και αν είναι αντίθετες προς την κοινή λογική, προς τα δεδομένα και τις ανάγκες των ανθρώπων  και παραπέμπουν σε ρυθμιστικά πρότυπα εποχών που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Χάριν της ερμηνείας της Σαρία και στα πλαίσια της επιστήμης του Φικχ, όπως λέγεται η ερμηνευτική διαδικασία, που καλείται να εφαρμόσει ο Σουννίτης Μουσουλμάνος ιεροδίκης (καδής), που στην ελληνική περίπτωση ο Μουφτής ασκεί τα καθήκοντα δικαστή, έχουν αναπτυχθεί πολλές μέθοδοι. Μία απ’ αυτές είναι η ιζτιχάντ (ijtihad), που λειτουργεί παράλληλα με τις άλλες μεθόδους. Η ιζτιχάντ παρέχει στο δικαστή την ευχέρεια χρήσης της δημιουργικής σκέψης του δικαστή ή του νομοδιδάσκαλου,  τόσο για την απονομή του  δικαίου ή όσο και για την έγκυρη γνωμοδότηση επί γενικών ή εξατομικευμένων νομικών διλημμάτων και για την εν γένει προαγωγή του δικαίου, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των συνθηκών. Μάλιστα η ιζτιχάντ νομίζω ορθά, έχει χαρακτηρισθεί ως ο Μουσουλμανικός Διαφωτισμός, όχι αποκλειστικά για την ερμηνεία του ισλαμικού ιερού νόμου, αλλά και για την προσέγγιση όλων των ζητημάτων που απασχολούν τον άνθρωπο. Από τον καιρό των Αβασιδών (8^ος αιώνας), επειδή θεωρήθηκε η ιζτιχάντ επικίνδυνη για την εξουσία, διακηρύχθηκε το δόγμα, ότι οι πύλες της ιζτιχάντ έχουν κλείσει, κάτι που επικρατεί ακόμα στο σουννιτικό Ισλάμ, αν και πάρα πολλοί Μουσουλμάνοι διανοούμενοι εκφράζουν ζωηρές αμφισβητήσεις και τάσσονται υπέρ της πλήρους επαναφοράς της. Οι Μουσουλμάνοι που ακολουθούν την σχολή Χανεφί, είναι οι μόνοι από τους Σουννίτες που χρησιμοποιούν την ιζτιχάντ, αν και ομολογουμένως με διστακτικότητα.

Πρέπει να ειπωθεί με επίταση, ότι ο ισλαμικός νόμος, μπορεί να συνεχίσει να ρυθμίζει την ζωή και τις βιοτικές σχέσεις Μουσουλμάνων που ζουν σε κοινωνίες κυρίως δυτικών χωρών ή τέλος πάντων σε κοινωνίες που έχουν δεχθεί τις καταλυτικές επιρροές της νεοτερικότητας, μόνον εφόσον καθιερώσει, εκτεταμένη χρήση της ιζτιχάντ, παράλληλα με τις ερμηνευτικές μεθόδους της ιτζμά, που υποδηλώνει την ομοφωνία γνώμης, ως προς την επίλυση μιας διαφοράς, σύμφωνα με όμοιες ρυθμίσεις του παρελθόντος και  κιγιάς, που σημαίνει αναλογική εφαρμογή ρυθμίσεων, κατά το προηγούμενο παρόμοιων υποθέσεων.

Η ευθύνη για την ορθή, σύμφωνα με τις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις, εφαρμογής κανόνων της Σαρία στις οικογενειακές υποθέσεις και ιδίως σε διαζύγια και απόδοση της γαμήλιας αποζημίωσης προς την γυναίκα (mehir), ανήκει εξ ολοκλήρου στον ιεροδίκη. Δεν αρκεί ο Μουσουλμάνος ιεροδίκης να έχει επαρκή γνώση του ιερού νόμου, του Κορανίου και της Σούννα (παράδοσης του Προφήτη), για να σταθεί στο ύψος του, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του λειτουργήματος που ασκεί, οφείλει να έχει εποπτεία της κοινωνικής πραγματικότητας χωρίς παρωπίδες και να είναι προικισμένος με το αναγκαίο αισθητήριο όσον αφορά τις ανάγκες των ανθρώπων που προσφεύγουν ενώπιόν του για να βρουν το δίκαιό τους, ζητώντας ισόρροπη ικανοποίηση των βιοτικών σχέσεων που έχουν καταρρακωθεί. Αν στον ιεροδίκη υπάρχουν τα προηγούμενα προσόντα, τότε θα έχει την αρετή της τόλμης να εφαρμόσει την ιζτιχάντ και να αποδώσει δίκαιο, που δεν θα είναι αναχρονιστικό, ούτε θα καταφύγει στην αρνησιδικία, από φόβο μήπως και παραβεί κανόνες, που τέλος πάντων, υπάρχουν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι για τον αντίθετο λόγο.

Οφείλω να κάνω μια δήλωση. Δεν είμαι από εκείνους που επιδιώκουν να θέσουν στο μουσείο των άχρηστων στοιχείων πολιτισμού τον «ιερό νόμο» των Μουσουλμάνων, τουλάχιστον όπως επί τόσα χρόνια εφαρμόζεται στην Ελλάδα, ούτε θέλω να αφαιρεθούν οι δικαστικές δικαιοδοσίες του Μουφτή ως ιεροδίκη. Αλλά, κατά την ταπεινή γνώμη μου, που στηρίζεται πρώτιστα στην κοινή λογική και στην αίσθηση της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας, που αφορά και τους Μουσουλμάνους που είναι κομμάτι του ελληνικού λαού, αν η εφαρμογή του ιερού νόμου από τους Μουφτήδες, είναι εγκλωβισμένη σε παρωχημένες και αντιδραστικές ερμηνευτικές προσλήψεις, αν στέκεται φοβισμένη μπροστά στους δρόμους λύσεων που μπορεί να ανοίξει η υιοθέτηση της ιζτιχάντ, τότε ένα είναι βέβαιο: Ο ιερός νόμος θα απαξιωθεί, αφού δεν θα επιλύει δύσκολες καταστάσεις και η όλη διαδικασία απονομής δικαίου από τους Μουφτήδες για τους Έλληνες Μουσουλμάνους, θα αναπαράγει συχνά πυκνά το αδιέξοδο της αρνησιδικίας….

©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

06/02/17

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΤΕΡΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΗΘΟΥΣ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ

Εκτός από ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, που όπως πάντοτε συμβαίνει, επιβεβαιώνουν τον αρνητικό κανόνα, μεταξύ των μειονοτικών Ελλήνων και Ελληνίδων πολιτών που ζουν στην Θράκη, υπάρχει μια εξαιρετικά χαλαρή άποψη για το τί περιέχει το πολιτικό ήθος, ενός δημοκρατικού και σκεπτόμενου ανθρώπου. Ο εγκλωβισμός πολλών Μουσουλμάνων της Μειονότητας, ανεξαρτήτως εθνοφυλετικής καταγωγής ή ακόμα και εθνοτικής ταυτότητας, στον μύθο μιας «Μητέρας Πατρίδας», που εκτείνεται πέραν του Έβρου και βρέχεται από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, έχει ως συνέπεια και την ασυνείδητη, πολύ συχνά, περιδίνησή τους στα αδιέξοδα που δημιουργεί ο τουρκικός εθνικισμός.

Η Τουρκία υπό το καθεστώς Ερτογάν, δυστυχώς διολισθαίνει συνεχώς, όλο και περισσότερο, σε μια αναίρεση του δημοκρατικού κράτους και σε μια επικίνδυνη, για τον τουρκικό λαό, σύζευξη Ισλαμισμού και ακραίου τουρκικού εθνικισμού. Το συνταγματικό πλαίσιο της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι υπό καθαίρεση, ιδίως μετά τη σπουδή να μετατραπεί το κράτος σε προεδρική δημοκρατία, όπως σκοπεύει εδώ και καιρό ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν. Το κράτος δικαίου στην Τουρκία έχει καταργηθεί, με ό,τι τούτο συνεπάγεται κυρίως για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης γενικά και η ελευθερία του τύπου ειδικότερα.

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εκ μέρους στρατιωτικών το περασμένο καλοκαίρι, οι διωγμοί που έχει εξαπολύσει το καθεστώς Ερτογάν, είναι πρωτοφανείς. Στην πυραμίδα του κακού για το καθεστώς του Τούρκου Προέδρου, βρίσκεται ο Μ. Φετουλλάχ Γκιουλέν, στον οποίο αποδίδεται η σύλληψη και η πραγμάτωση του πραξικοπήματος που απέτυχε τελικά. Ο Γκιουλέν έχει αναδειχθεί σε έναν βολικό αποδιοπομπαίο τράγο, που του φορτώνουν όλα τα αρνητικά που υπάρχουν στην Τουρκία. Και μαζί με τον Γκιουλέν, που η κίνηση που έστησε ονομάσθηκε, συνθηματικά θα έλεγε κάποιος, FETÖ (αρτικόλεξο της τουρκικής φράσης ‘Fethullahçı Terör Örgütü’, που σημαίνει ‘τρομοκρατική οργάνωση των οπαδών του Φετουλλάχ’), πλήττονται πλέον άνθρωποι, που τους αποδίδεται η ιδιότητα τους στελέχους ή του οπαδού της Hizmet, όπως αυτοαποκαλούνταν η οργάνωση ή το δίκτυο Γκιουλέν, ακόμα και αν τούτο δεν έχει έρεισμα στην πραγματικότητα.

Το ζήτημα είναι, ότι μεταξύ των μελών της Μειονότητας της Θράκης, ακόμα και άνθρωποι με πολιτική δραστηριότητα υπέρ δημοκρατικών παρατάξεων, ακόμα και με ‘άρωμα σοσιαλισμού’ ή ‘αριστεράς’, έντονη στο παρελθόν, αλλά και στο παρόν, εμφανίζονται ως υπερασπιστές του καθεστώτος Ερτογάν στην Τουρκία και σιωπούν μπροστά σε όσα συμβαίνουν στη γειτονική χώρα εις βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των πολιτικών ελευθεριών, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και της καταστροφής κάθε έννοιας κράτους δικαίου.

Το Γενικό Προξενείο της Τουρκίας στην Κομοτηνή, είναι γνωστό εδώ και χρόνια, ότι παραβιάζει στο σύνολό της την διεθνή νομοθεσία για τις προξενικές αρχές που εδρεύουν σε μια ξένη χώρα. Είναι επίσης γνωστό, πως εμφανίζεται σαν κύρια αποστολή του Προξενείου η απόλυτη χειραγώγηση των Ελλήνων και Ελληνίδων που είναι μέλη της Μουσουλμανικής Μειονότητας, ανεξαρτήτως εθνοτικής καταγωγής ή συνείδησης. Υπάρχουν πλέον αδιάψευστα στοιχεία, ότι το Γενικό Προξενείο της Κομοτηνής, μέσω των στελεχών της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας που απασχολούνται σ’ αυτό, με διπλωματική κάλυψη, ασκεί πιέσεις εντός των κύκλων της Μειονότητας, διασπείροντας φόβο ή εξαγοράζοντας συνειδήσεις ή εισηγούμενο στο τουρκικό κράτος την λήψη μέτρων εις βάρος Ελλήνων πολιτών που είναι μειονοτικοί, προκειμένου να αναγκασθούν να σιωπήσουν ή να πειθαρχήσουν προς τις εντολές  του.

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

02/02/17

Η αφορμή για το παραπάνω σημείωμά μου υπήρξε η δημοσίευση στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του εξής δημοσιεύματος: http://www.kathimerini.gr/894268/article/epikairothta/ellada/kynhgi-dhmosiografwn-sth-8rakh-ws-gkioylenistwn (Κυνήγι δημοσιογράφων στη Θράκη ως γκιουλενιστών).