Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ο Ιησούς (ישוע) της Καινής Διαθήκης, ήρθε στη γη και συγχρωτίστηκε με τους ανθρώπους της εποχής του, όντας Εβραίος, όχι για να κατασκευάσει μια καινούργια θρησκεία, διαφορετική από τις Διδαχές της Τορά και την παρακαταθήκη του Μωυσή. Ούτε είχε πρόθεση να διασπάσει τον Ιουδαϊσμό. Άλλωστε κάποτε είχε πει ο Ίδιος, ότι δεν είχε σκοπό να καταργήσει την Τορά ή όσα είχαν ειπωθεί από τους Προφήτες, αλλά για να εκπληρώσει την Αλήθεια του Νόμου και των Προφητών (Ματθ. 5:17).

Ο Ιησούς ήταν ανατρεπτικός! Σε ό,τι στεκόταν εμπόδιο στην ουσία της Αλήθειας, ό,τι συντηρούσε την υποκρισία και τους τύπους της θρησκείας ήταν αντίθετο με ό,τι δίδασκε αλλά και με τον τρόπο που ζούσε ο Ίδιος και με τον Δρόμο ζωής που υποδείκνυε σε όσους και όσες ήθελαν να τον ακολουθήσουν. Ο Ιησούς ακολουθούσε την παράδοση των Εβραίων Προφητών, που ήταν ασυμβίβαστοι μπροστά στο ψέμμα….

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, έχω την αίσθηση πως σώζεται η ουσία της διδαχής του Γεσούα. Στις ορθόδοξες εκκλησιές διαβάζουν την Κυριακή της Αποκριάς την λεγόμενη ‘Παραβολή της Τελικής Κρίσης’ (Ματθ. 25:31-46). Εγώ θα τολμούσα να πω, ότι όσα ειπώθηκαν από τον Ιησού, τουλάχιστον έτσι όπως έχουν διασωθεί, με την μορφή παραβολής για την τελική κρίση, είναι το μεδούλι της διδαχής και παρακαταθήκης, που άφησε στους Εβραίους ομόφυλούς του κατ’ αρχάς, αλλά και σε όλο το γένος των ανθρώπων.

“Στη Βασιλεία του Θεού δεν έχει θέση όποιος με φωνάζει ‘Κύριε, Κύριε’, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου. Την ημέρα της Κρίσης, πολλοί θα μου πουν: ‘Κύριε, Κύριε δεν προφητέψαμε στο όνομά σου; Δεν διώξαμε δαιμόνια στο όνομά σου; Δεν κάναμε τόσα θαύματα στο όνομά σου’; Κι εγώ θα τους πω: ‘Ποτέ δεν σας έχω γνωρίσει∙ φύγετε από μπροστά μου όσοι αντιστρατεύεστε το νόμο του Θεού’ (Ματθ. 7:21-23). Όταν θα έρθει ο Γιος του Ανθρώπου με όλη του τη δόξα, με συνοδεία όλους τους αγίους αγγέλους, θα καθίσει στον θρόνο του  και θα συναχτούν εμπρός του όλα τα έθνη. Θα ξεχωρίσει τους ανθρώπους, όπως ο βοσκός ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. Τα πρόβατα θα τα βάλει στα δεξιά του και τα κατσίκια αριστερά. Και θα πει σ’ αυτούς που έβαλε δεξιά του: ‘Ελάτε ευλογημένοι του Πατέρα μου… Πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και μου ανοίξατε την αγκαλιά σας, ήμουν γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε’. Θα του απαντήσουν με τη σειρά τους οι άνθρωποι του Θεού: ‘Πότε σε είδαμε πεινασμένο και σε φιλέψαμε, ή διψασμένο και σου προσφέραμε νερό; Πότε σε αντικρίσαμε ξένο και σου δώσαμε φιλοξενία ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο και σε επισκεφθήκαμε’; Ο βασιλιάς θα τους πει: ‘Στ’ αλήθεια σας λέω, πως ό,τι κάνατε για έναν από τους ασήμαντους αδελφούς μου, το κάνατε για μένα’.

Κατόπιν θα στραφεί σε κείνους που στέκονται στ’ αριστερά του και θα τους πει: ‘Ξεκουμπιστείτε από μπροστά μου καταραμένοι…. Γιατί πείνασα και δεν μου δώσατε ένα κομμάτι ψωμί, δίψασα και ούτε μια γουλιά νερό δεν μου προσφέρατε, ήμουν ξένος και με προσπεράσατε, γυμνός και δεν με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε’. Κι αυτοί θα απαντήσουν: ‘Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο, διψασμένο, γυμνό ή ξένο, άρρωστο και φυλακισμένο και στρέψαμε αλλού το βλέμμα’; Και η απάντηση θα είναι η εξής: ‘Αφού αδιαφορήσατε και δεν προσφέρατε την αγάπη σας σε έναν από τους άσημους και άγνωστους αδελφούς μου που είχατε συναντήσει, δεν τα κάνατε ούτε σε μένα’” (Ματθ. 25:31-46).

Αυτό που ονομάζεται ‘τελική κρίση’ δεν τοποθετείται σε ένα άδηλο ή και αμφίβολο μέλλον. Η ύπαρξή μας κρίνεται κάθε λεπτό της ζωής μας, εδώ και τώρα. Είναι η κρίση της συνειδήσεώς μας, που ακόμα και όταν προσπαθούμε να την πνίξουμε ή να την φυλακίσουμε, αυτή κραυγάζει, γίνεται εκκωφαντική….

©Γιώργος Δούδος

19/02/17