!תקון עולם

Τικούν Ολάμ!

Ως τόπος κατοικίας μας είχε ορισθεί ο Παράδεισος. Χάρισμα από Εκείνον, που εμπιστεύτηκε την εικόνα Του στις υπάρξεις μας, ενώ συνάμα, φύτεψε εντός μας την πείνα της τελείωσης…

Μας έβαλε στον Παράδεισο να τον φροντίζουμε. Να είμαστε φύλακες, όχι καταπατητές του,  ούτε καταστροφείς (Μπερασότ 2:15)….

Με το πέρασμα των καιρών, μαυρίσαμε την εικόνα Του στα πρόσωπά μας και λησμονήσαμε την πείνα μας για τελείωση. Ψάχναμε πέρα δώθε, γεμίζοντας τις κοιλιές μας με σκουπίδια. Ο Παράδεισος κρύφτηκε. Κι εκεί που κάποτε ήταν η Εδέμ, γέμισε ο τόπος πληγές, που δε λένε να κλείσουν ως τώρα. Η Γη από άκρη σε άκρη, είναι πλημμυρισμένη δάκρυα πόνου, ντυμένη στα μαύρα ή στα λευκά, ανάλογα με το έθιμο της κηδείας, βυθισμένη σε αβάσταχτο πένθος για τα παιδιά της, που χάνονται παράωρα και παράλογα, από χέρι αδελφικό. Η τραγική ιστορία της δολοφονίας του Άβελ από τον Κάιν, δε λέει να λησμονηθεί επί τέλους.

Ένας καλός φίλος είναι θρήσκος. Όποτε συναντιόμαστε, όλο μιλά για την μετά θάνατο ζωή. Εγώ πάλι του λέω, πως εδώ κρίνονται όλα, τώρα και όχι σ’ ένα μέλλον άγνωστο. Ενόσω αναπνέουμε και κινούμαστε, μπορούμε να ψηλαφήσουμε τα ίχνη του Παραδείσου που χάθηκε, μα όχι όταν το σώμα μας δεν θα νιώθει και το χαμόγελό μας θα έχει σβήσει εντελώς. Κι επειδή τον αγαπώ, δεν του λέω πόσο με κουράζουν τα λόγια του και πόσο μάταιες μου φαίνονται οι κουβέντες του για κάτι μακρινό και άδηλο….

Ένας καλός φίλος είναι θρήσκος. Όποτε συναντιόμαστε, όλο μιλά για έναν θεό που είναι παντοδύναμος, που κρατά την δικαιοσύνη του κλειδωμένη, μυστική, απρόσιτη. Για έναν θεό που ο άνθρωπος, είτε είναι ο μικρός γιος του, είτε η χαριτωμένη θυγατέρα του, δεν μπορούν να καταλάβουν τί σκέφτεται. Για έναν θεό, που μας προίκισε με τον λόγο, αλλά που δεν αξίζει να τον χρησιμοποιούμε, αφού ο θεός αποφασίζει για μας ως προς τα πάντα, ακόμα και για πράγματα απίθανα …. Κι επειδή τον αγαπώ, δεν του λέω πόσο με κουράζουν τα λόγια του….

Ο άνθρωπος μοιάζει με δέντρο που αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα αγρό. Έτσι βλέπει η Τορά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος οφείλει να καλλιεργεί και να φροντίζει την ύπαρξή του, αν θέλει να στολιστεί με ανθούς και να προσφέρει καρπούς, να μην μείνει σαν άγριο δένδρο, στείρο από εύγευστα φρούτα. Η Καμπαλά δίνει μεγάλη αξία στον συμβολισμό του ανθρώπου με δέντρο του αγρού και τον προβάλλει μέσα από τις διδαχές της. Η γιορτή Του Μπισβάτ δεν είναι μονάχα η «πρωτοχρονιά των δένδρων», όπως λέγεται, καθώς από παλιά, η 15^η του μήνα Σιεβάτ, σηματοδοτεί την έναρξη της γονιμότητας για τον νέο γεωργικό κύκλο της χρονιάς, που συνδέεται και με την απόδοση των δεκάτων από τους καρπούς της γης…. Η Του Μπισβάτ ρίχνει φως στην καλλιέργεια και την ανάπτυξη της ανθρώπινης ύπαρξης εντός της μητέρας Γης και κατ’ επέκταση εντός του Κόσμου. Το Ζοχάρ αναφέρεται στον Θεό, τόσο « ως πληρότητα όλων των κόσμων», όσο  και ως Αυτός που υπάρχει  «γύρω από όλους τους κόσμους.» Ο Καμπαλιστής Χαΐμ Ιμπν Άταρ σε σχόλιά του πάνω στο εδάφιο της Γένεσης 2:1, είχε γράψει, ότι «ο κόσμος υφίσταται εντός του Δημιουργού του και η το φως του Δημιουργού διαχέεται εντός όλου του Κόσμου».

Οι άνθρωποι, ως νοήμονες υπάρξεις, κατ’ εικόνα του Θεού και με προορισμό την τελείωσή μας εντός του θείου Φωτός (Σεκινά), είμαστε υπεύθυνοι για την Γη και όλο τον Κόσμο. Είμαστε φύλακες και είμαστε εκείνοι, που οφείλουμε να γιατρεύομε ασταμάτητα, τις πληγές στο σώμα της κοινής Μητέρας μας Γης, που έχουν ανοίξει από τον άπληστο εγωτισμό των ανθρώπων.

Έτσι το Τικούν Ολάμ, είναι υπέρτατο χρέος μας…. Τικούν Ολάμ σημαίνει, φροντίζοντας και επουλώνοντας τις πληγές του Κόσμου….

Του Μπισβάτ 5777/11 Φεβρουαρίου 2017

Γιζρεέλ Ντουνταΐ.

Για την μεταφορά Γιώργος Δούδος