ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ

 

ΑΝΑΔΙΦΩΝΤΑΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το Άγιον Όρος για πρώτη φορά την περίοδο του Πάσχα του 1966. Ήμουν μαθητής της δευτέρας Λυκείου.

Οι σχέσεις μου με το Όρος συνεχίστηκαν και οι επισκέψεις μου, που ήταν προσκυνήματα και όχι απλές περιηγήσεις, πύκνωναν το κατά δύναμη. Κάποια στιγμή άκουσα για ένα μοναχό που ζούσε στα Κατουνάκια και από την πολλή αγάπη του, προσευχόταν ακόμα και για τον Διάβολο…. Το όνομά του Παΐσιος….

Τη δεκαετία του ’70 συνδέθηκα κατά κάποιο τρόπο με την Μονή Σταυρονικήτα και τον ευλογημένο γέροντά της πατέρα Βασίλειο. Σε ακολουθίες της Μονής είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κατά πρόσωπο τον χαριτωμένο γέροντα, τον πατέρα Παΐσιο. Τόλμησα κάποια φορά να τον επισκεφθώ στο Κελλάκι του Τιμίου Σταυρού όπου εγκαταβίωνε. Δεν θυμάμαι πολλά από την πρώτη συνάντηση. Αλλά, τώρα που αναπολώ τα παρελθόντα, θυμάμαι πως η αγάπη του Γέροντα με σκέπασε με πολλή τρυφερότητα.

Εκείνη την εποχή, ο Γέροντας όταν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη, αν δεν με απατά η μνήμη έμενε στο σπίτι ενός γιατρού, στην περιοχή της Αγίας Σοφίας. Σε μια επίσκεψή του ήθελε να με συναντήσει. Πρέπει να ήταν μάλλον το 1972 ή το 1973, τελείωνα το Πανεπιστήμιο. Για να γίνει η συνάντησή μας έκανε αγάπη και ήρθε στο σπίτι ενός καλού φίλου μου, στην οδό Σπάρτης. Ήρθε εκείνος κοντά μου…. Αργότερα, υπηρετούσα τη θητεία μου στο Χαϊδάρι της Αττικής. Δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο, ο Γέροντας είχε πληροφορηθεί την εκεί διαμονή μου. Μου διαμήνυσε λοιπόν πως θα βρισκόταν στην Αττική, σ’ ένα μοναστήρι στο Κορωπί και να πήγαινα να τον συναντήσω….

Όταν έμενε πλέον στην Παναγούδα, στο κουτλουμουσιανό Κελλί, όποτε πήγαινα στο Όρος έπρεπε οπωσδήποτε να τον επισκεφθώ. Υπήρξαν φορές που ενώ περίμενα αρκετήν ώρα στην εξώθυρα του Κελλιού ο Γέροντας δεν άνοιξε. Παρόλα αυτά δεν έφευγα με παράπονο, αλλά μάλλον με χαρά. Ο τόπος ήταν μια μυστική ευλογία….

Ένας καλός φίλος είχε περάσει μια δύσκολη δοκιμασία υγείας. Η απελπισία του μεγάλη, όπως μου είχε εκμυστηρευτεί, του είχε περάσει ακόμα και η ιδέα της αυτοκτονίας. Την περίοδο της μεγάλης δοκιμασίας του, άρχισε να βλέπει διάφορα οράματα. Οι μορφές που έβλεπε τον καθοδηγούσαν για τη θεραπεία ανθρώπων και είναι αλήθεια, πως ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε την ιδιόμορφη κατάσταση που ζούσε για πλουτισμό. Τα ερωτηματικά για τα φαινόμενα που τον βασάνιζαν έμεναν αναπάντητα. Μου ζήτησε λοιπόν να πάμε μαζί στον Γέροντα Παΐσιο, με την ελπίδα πως θα έπαιρνε μια απάντηση. Πήγαμε στην Παναγούδα και μας καλοδέχτηκε ο Παππούς στο υπαίθριο αρχονταρίκι του. Μετά τις εκ μέρους μου πρώτες συστάσεις και την αναφορά στο πρόβλημα που τον βασάνιζε εν συντομία, ο Γέροντας «αγρίεψε». Με αυστηρότητα και χωρίς ν’ αφήσει τον φίλο μου να μακρηγορήσει, του είπε να παύσει να ασχολείται με τα οράματά του και να σταματήσει να εμπιστεύεται τις «μορφές» που έβλεπε. Ομολογώ ότι ο τρόπος του Γέροντα με δυσαρέστησε. Σκέφτηκα, πως και οι άνθρωποι του Θεού, όπως ήταν ο πατέρας Παΐσιος μπορεί να κάνουν λάθη…. Μερικοί μήνες έπρεπε να περάσουν για να δω, πόσο δίκαιο είχε ο Παππούλης. Ο φίλος μου, έγινε ολοφάνερο, ότι εξαιτίας των οραμάτων και όλων των συμπαρομαρτούντων, είχε καταληφθεί από οίηση και ήταν δέσμιος αρρωστημένων φαντασιώσεων. Ο Γέροντας είχε δει κατάβαθα αυτή την κατάσταση και έπραξε όπως όφειλε να ενεργήσει ο πνευματικός θεραπευτής….

Είχα ακούσει ότι ο Γέροντας φιλοξενούσε στο Κελλάκι του κατά καιρούς ανθρώπους που περνούσαν δύσκολες καταστάσεις, χωρίς να έχω προσωπική γνώση. Μια φορά τον επισκέφθηκα σχετικά αργά, ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Ήμασταν μόνοι και καθώς η ώρα περνούσε και ο ήλιος σε λίγο θα έγερνε στη δύση του με κατευόδωσε, για να μην κλειστώ έξω από τη Μονή Κουτλουμουσίου όπου θα διανυκτέρευα. Είχα διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της απόστασης και πλησίαζα στο μοναστήρι. Από τη μεριά της Παναγούδας άκουσα μια φρικώδη κραυγή, που ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, ανατριχιάζω όποτε θυμάμαι το περιστατικό. Ήμουν βέβαιος πως ερχόταν από το Κελλί του Γέροντα και μάλλον θα προερχόταν από κάποιον, που βασανιζόταν και ο Γέροντας τον κάλυπτε με την αγάπη και τις προσευχές του….

Ο πατέρας Γρηγόριος συνδεόταν από παλιά με τον Γέροντα. Εγκαταβίωνε ένα διάστημα στη Μονή Σταυρονικήτα και αργότερα με τη μικρή του συνοδεία πήγαν σ’ ένα κουτλουμουσιανό Κελλί πολύ κοντά στην Παναγούδα. Το Κελλί χρειαζόταν φροντίδα για να γίνει κατοικήσιμο. Σε μια επίσκεψή μου δεν βρήκα τον Γέροντα στο Κελλάκι, αλλά κάποιος μου είπε πού θα τον βρω. Έτσι βρέθηκα στο Κελλί του Γέροντα Γρηγορίου, όπου εργάζονταν οι πατέρες για να ομορφύνουν τον τόπο. Εκεί λοιπόν αντίκρυσα τον Παππούλη, που ως έμπειρος από παλιά μαραγκός ασχολούνταν με τα κουφώματα των παραθύρων του Κελλιού.

Τελευταία φορά, πριν από την κοίμησή του, ο Γέροντας μου έκανε μια μεγάλη τιμή. Ήμασταν μόνοι στην Παναγούδα. Με έβαλε στο Κελλάκι του και καθήσαμε στο εκκλησάκι. Μάλιστα μ’ έβαλε να καθήσω σ’ ένα στασίδι που ήταν στη θέση του δεσποτικού. Τότε μου έδωσε ο Γέροντας ένα μικρό κομποσχοινάκι, που το είχε πλέξει με τα ευλογημένα χέρια του και κάποιο ξύλινο εικονάκι, απ’ αυτά που έφτιαχνε ως εργόχειρο και τα μοίραζε ευλογία στους προσκυνητές που τον επισκέπτονταν.

Το κομποσχοινάκι το είχα δώσει στη σύντροφό μου, η οποία εν συνεχεία το έδωσε στην αδελφή μου, που είχε δοκιμασθεί σοβαρά μ’ ένα πρόβλημα υγείας. Έκτοτε, το κομποσχοινάκι είναι στα χέρια της αδελφής μου, η οποία μου έχει πει ότι το κρατά όποτε προσεύχεται. Μάλιστα μας διηγήθηκε την ακόλουθη εμπειρία. Πριν δύο χρόνια περίπου, ήταν απομονωμένη σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού της, όπου συνηθίζει να προσεύχεται. Κρατούσε το κομποσχοινάκι που είχε πλέξει ο Παππούς. Κάποια στιγμή έπεσε σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Άκουσε σύρσιμο ποδιών, που φορούσαν παντόφλες και αντίκρυσε ολοζώντανα έναν γέροντα με γκρι αντερί ασκεπή και με γένεια όχι πολύ μακρυά. Τα μάτια του ήταν υπερβολικά φωτεινά. Της απηύθυνε δυο λέξεις μόνο: «Δεν πάμε καλά…», και χάθηκε. Αμέσως «ξύπνησε» και εκ των υστέρων συνειδητοποίησε, ότι ο επισκέπτης της ήταν ο Άγιος Παΐσιος….

Προσωπικά, ένα έχω να πω, ως μαρτυρία για τον Άγιο Παΐσιο, ότι πράγματι είναι ένας άγιος άνθρωπος του Θεού. Ο Άγιος Παππούλης υπήρξε, όσο βάδιζε ανάμεσά μας, όπως συνεχίζει και τώρα, που βρίσκεται πλησίον του Αγαπημένου του, άνθρωπος ακατάληπτης αγάπης, ανεπιτήδευτης απλότητας και υπέροχης πνευματικής αρχοντιάς. Ο Άγιος Παΐσιος, ως άνθρωπος του Θεού είναι έμπλεος του Αγίου Πνεύματος, ζει εν Χάριτι και πράγματι ο Θεός, μέσω αυτού φανερώνει το έλεος και την χάρη Του στους ανθρώπους με ποικίλους τρόπους.

Με πληγώνει το γεγονός, ότι ο Άγιος Παΐσιος, υπήρξε “θύμα” εκμετάλλευσης ορισμένων “ευσεβών”, που έγραψαν και κυκλοφόρησαν μια πλειάδα βιβλίων, που συχνά περιέχουν ανυπόστατα πράγματα ως προς τον βίο του Αγίου του Θεού και όπως φαίνεται, κίνητρό τους υπήρξε η επιδίωξη του πλουτισμού τους....

Μνήμη του Αγίου Παϊσίου 2020