Μεγάλη Εβδομάδα. Η περίοδος φανέρωσης του Θεού που ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών

"Κύριε, τὰ τελεώτατα φρονεῖν, τοὺς οἰκείους παιδεύων Μαθητάς, μὴ ὁμοιοῦσθαι τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς, ὅτι πτωχὸς θέλων ὑπάρχω· ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων, ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθεὶς δὲ ὡς ὁ ἔσχατος· καὶ γάρ ἐλήλυθα αὐτὸς τῷ πτωχεύσαντι Ἀδὰμ διακονῆσαι, καὶ λύτρον δοῦναι ἀντὶ πολλῶν, τὴν ψυχὴν τῶν βοώντων μοι· Δόξα σοι". Τροπάριο των Αίνων της Μεγάλης Δευτέρας... Είναι μοναδικό στην ιστορία των θρησκευμάτων, ο Θεός, να μην φανερώνεται στην ανθρωπότητα παντοδύναμος. Να αρνείται την εξουσία απόλυτου μονάρχη, ούτε να διεκδικεί την απρόσιτη στους θνητούς θέση του αδέκαστου κριτή. Μα επίσης, δεν παρουσιάζεται εμπρός μας, διηνεκώς, ως εξουσιαστής ψυχών και σωμάτων. Πρόκειται για τον Θεό, που φανερώνεται αδύναμος, διαλέγει να είναι περιφρονημένος, και ταυτίζεται με τους πληγωμένους ανθρώπους των κάθε λογής περιθωρίων. Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός της άκρας ταπεινώσεως, της σταύρωσης και της ταφής.... Ο Χριστός της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών. Το παραπάνω τροπάριο της Εκκλησίας πηγάζει από τους λόγους του Χριστού προς τους μαθητές του, όπως διασώζονται στα Ευαγγέλια του Ματθαίου (20: 25-28 και Μάρκου 10: 42-45). Και ακριβώς προβάλλει τον αντι-θεό! Τον Θεό της Μεγάλης Εβδομάδας. Είμαστε μάρτυρες και τραγικοί παρατηρητές ενός πολέμου στην γειτονιά μας, που πληγώνει την Ευρώπη βαθειά, στα συθέμελά της. Την πληγώνει η επιθετικότητα της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, όπως και οι απειλές της κατά της Σουηδίας και της Φινλανδίας ή και κατά της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, μιας απόστασης μονάχα μιας ανάσας από την Ελλάδα. Αμφισβητούνται σε τούτο τον πόλεμο, όσα αποτελούσαν αιτία υπερηφάνειας, αιτία προβολής των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού, σαν ανώτερου από άλλους πολιτισμούς. Καταρρίπτεται τελικά ο μύθος μιας ειρήνης σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, όπου κυριαρχούν η επιβολή των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, που εξυπηρετούνται από κράτη υποταγμένα στην λατρεία του Μαμμωνά! Γιατί εντέλει, η ειρήνη που βασιζόταν στα συμφέροντα και στις μεγαλειώδεις οικονομικές συμφωνίες αποδείχθηκε σαθρή και αισχρή πέρα ως πέρα. Γιατί έχει περιφρονήσει τον άνθρωπο, γιατί τον βλέπει μονάχα ως εργαλείο, καταδυναστεύοντάς τον, χάριν επέκτασης και παγίωσης της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Ο Νυμφίος της Εκκλησίας, που υπό την πίεση θυμικών εξάρσεων, αυτές τις μέρες οι Χριστιανοί θυμόμαστε, επιτρέποντας και κάποιο δειλό δάκρυ να κυλίσει στις παρειές, μένουμε στάσιμοι, λες έχουμε πεθάνει ήδη. Αρκούμαστε στον ασπασμό της εικόνας του, στο δάκρυ και στον αναστεναγμό ίσως. Ως εδώ. Μα ο κεκρυμμένος και αδύναμος Θεός των Παθών, λέει, πως οι Χριστιανοί που “κατεξουσιάζουν και κατακυριεύουν” άλλους, “δεν διαπράττουν απλώς μια αμαρτία, αλλά γίνονται ειδωλολάτρες” και “αρνούνται τελικά τον Χριστό, που ήρθε ακριβώς για να καταργήσει τα είδωλα”1. Λόγια φοβερά για τους πολιτικούς ηγέτες, κάθε πολιτικής απόχρωσης, και κάθε χώρας, μηδέ και προπάντων της Ελλάδος εξαιρουμένης, που γίνονται δυνάστες στους λαούς τους, με ποικίλα μέτρα και με πολύμορφες παραβιάσεις των κανόνων που συγκροτούν το κράτος δικαίου και τους θεσμούς αλληλεγγύης. Διότι το κράτος οφείλει να υπάρχει για να διακονεί τον άνθρωπο, ως ατομική ύπαρξη και ως κοινότητα ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις οποιασδήποτε υφής ή πρόφασης. Αλλά δεν είναι μόνον οι πολιτικοί ηγέτες, αλλά όλοι μας, εφόσον υπάρχουν άνθρωποι κοντά μας, που άμεσα ή έμμεσα μπορεί να είναι του “χεριού μας”. Μιλάμε για μέλη της οικογένειάς μας, μιλάμε για συζύγους ή συντρόφους, μιλάμε για εργαζόμενους στις επιχειρήσεις μας ή για συνεργάτες στο γραφείο, που εξαρτώνται από τον μισθό που τους δίνουμε.... Και πάλι ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, κάνει αγάπη, όπως λένε στα ορθόδοξα μοναστήρια, και μας θυμίζει, τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή: “Τρία εστί τα μέγιστα και αρχέκακα, και πάσης, απλώς ειπείν, κακίας γεννητικά· άγνοια, φημί, και φιλαυτία και τυραννίς· αλλήλων εξηρτημένα και δι’ αλλήλων συνιστάμενα. Εκ γαρ της περί Θεού αγνοίας, η φιλαυτία· εκ δε ταύτης, η προς το συγγενές τυραννίς εστι2”. Κλείνοντας τις σκέψεις της Μεγάλης Δευτέρας, σιωπώ πια και στρέφω το νου στο βάθος της ύπαρξης, στην έσω καρδιά..., αφήνοντας μονάχα στεναγμούς ανεκλάλητους. 1.- Με πλάγια γράμματα είναι μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, Ανθοδέσμη για τη Μεγάλη Εβδομάδα (Άρτος Ζωής, Αθήνα 2021). 2.- Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε και οικονομικά PG 90, 1192B. Γεώργιος Δούδος έγραψε Μεγάλη Δευτέρα 2022

Σας ονομάζω φίλους..

.

Η εικόνα του Χριστού που αγκαλιάζει τρυφερά στον ώμο τον ηγούμενο Μηνά, καμωμένη με την εγκαυστική τεχνική της Αιγύπτου τον 8ο αιώνα μου αρέσει πάρα πολύ. Δυο λόγια για την ιστορία της εικόνας. Η φορητή εικόνα ήταν θησαυρισμένη στο κοπτικό μοναστήρι του Bawit του 4ου αιώνα, που είχε καταστραφεί. Όταν έγιναν ανασκαφές τον 20ο αιώνα, εκτός από την εικόνα του Χριστού με τον ηγούμενο Μηνά, βρέθηκαν και άλλες πολύτιμες εικόνες. Το μοναστήρι βρισκόταν στη δυτική όχθη του Νείλου. Τις ανασκαφές έκανε το Γαλλικό Ινστιτούτο Αρχαιολογίας της Ανατολής (Institut Français d'Archéologie Orientale) και η εικόνα έχει μεταφερθεί στο μουσείο του Λούβρου. Την Μεγάλη Πέμπτη, στην Ακολουθία των Αγίων Παθών (στις ορθόδοξες εκκλησίες και στις ελληνόρρυθμες καθολικές εκκλησίες) το πρώτο από τα δώδεκα ευαγγέλια που αναγιγνώσκονται είναι ολόκληρο το 15ο κεφάλαιο από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο. Σε κάποιο σημείο αυτού του ευαγγελίου ακούμε τους εξής λόγους του Ιησού: “Εσείς είστε φίλοι μου, αν κάνετε αυτά που εγώ σας παραγγέλω. Δεν σας ονομάζω πια δούλους, γιατί ο δούλος δεν ξέρει τί κάνει ο κύριός του. Σας ονομάζω φίλους, γιατί σας έκανα γνωστά όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα μου” (Ιωάννης 15: 14,15). Οι Γάλλοι ονόμασαν αυτήν την εικόνα “ο Χριστός και ο Φίλος του” και νομίζω, πως αυτός ο τίτλος αποδίδει πληρέστερα το μήνυμα που θέλησε να μεταδώσει ο ανώνυμος ογιογράφος. Συχνά, οι κήρυκες στις εκκλησίες και οι συγγραφείς θεολογικών βιβλίων, προτιμούν να τονίζουν την ιδιότητα του ανθρώπου, που έχει βαφτιστεί, ως δούλου του Θεού. Αυτός είναι ο κανόνας.... Πόσο πιο αληθινό, και πόσο πιο όμορφο είναι να έχουμε πάντοτε κατά νου, ότι έχουμε κληθεί να είμαστε φίλοι του Χριστού. Σε αναμονή της Μεγάλης Εβδομάδας του 2022 13/04/2022

ΤΟ ΟΝΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΙΡΕΣΗΣ, Η ΟΔΥΝΗ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΟΣΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, κατά το κορυφαίο γεγονός της Ευχαριστιακής Συνάξεως των πιστών, μεταξύ των αιτημάτων που απευθύνονται προς τον Θεό είναι και η εκζήτηση ενότητας πίστεως και κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα (“Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”). Η ενότητα στην Εκκλησία του Χριστού είναι υποστατική προϋπόθεση και υπάρχει με την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα του Λαού του Θεού. Στον Κήπο της Γεσθημανή, πριν από την εκούσια παράδοση στο πάθος, ο Ιησούς προσευχόταν με μεγάλη αγωνία, τόση, που ο ιδρώτας του προσώπου Του έπεφτε στη γη λες και ήταν θρόμβοι αίματος (Λουκ. 22:44). Ανάμεσα στα άλλα σημεία της προσευχής ήταν κι αυτά: “Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ὦσιν...” (Ιω. 17:20-21). Αγωνία του Ιησού Χριστού για την ενότητα των μαθητών Του αλλά και όσων πιστέψουν στη συνέχεια στο Ευαγγέλιο, με το κήρυγμα των Αποστόλων... Σήμερα, βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία, το όνειδος της διαίρεσης είναι αισθητό, ενώ η οδύνη του σχίσματος μεταξύ των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών είναι ορατή.... Εύλογο το ερώτημα, ποιος ευθύνεται για την κατάσταση των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που πορεύονται στην σκιά του σχίσματος; Μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στους Οθωμανούς και την περιέλευση του Πατριαρχείου της Πόλεως στην εμπερίστατη κατάσταση της δουλείας, ανεξάρτητα από τα σημαντικά προνόμια με τα οποία προίκισε ο Πορθητής την Εκκλησία της Νέας Ρώμης, η θυγατέρα Εκκλησία των Ρώσων, σιγά σιγά αλλά σταθερά άρχισε να εγείρει αξιώσεις αναγνωρίσεως σαν “τρίτης Ρώμης”. Αμφισβητούσε και αμφισβητεί η Εκκλησία της Ρωσίας την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, ως πρωτόθρονης, προβάλλοντας ως κριτήριο πρωτοκαθεδρίας μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών, το αριθμητικό πλήθος των πιστών της. Αναμφίβολα αυτή η λανθασμένη εκκλησιολογικά αξίωση, συμπορευόταν με την ισχύ των Τσάρων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Αν κάποιος επισκεφθεί το Άγιον Όρος, χωρίς αμφιβολία θα εντυπωσιασθεί από το προκλητικό μεγαλείο των κτιριακών συγκροτημάτων που ανήγειραν οι Ρώσοι επί τσαρικής περιόδου. Στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, γνωστής και ως Ρωσικό, πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση εγκαταβιούσαν περίπου 2000 Μοναχοί και εργάζονταν περίπου 3000 εργάτες που έφθαναν στο Όρος από την Ρωσία! Το συγκρότημα της Μονής προκαλεί λόγω μεγέθους θαυμασμό. Το ίδιο συμβαίνει με την Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, γνωστής και ως Σαράι, σε απόσταση αναπνοής από τις Καρυές, που επίσης το μέγεθος είναι προκλητικό. Το ίδιο τέλος συμβαίνει και με την εντυπωσιακή Σκήτη του Προφήτη Ηλία, λίγο πιο πάνω από την Μονή Παντοκράτορος! Υπάρχουν και άλλα ρωσικά κτίσματα στο Άγιον Όρος, που μπορεί να είναι μικρότερα από όσα ανέφερα, αλλά εντυπωσιάζουν.... Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως σύστημα διοικήσεως αναγνωρίζεται το συνοδικό. Δηλαδή, η Εκκλησία διοικείται από την Σύνοδο των Επισκόπων. Οι Πατριάρχες, στα λεγόμενα πρεσβυγενή Πατριαρχεία, αλλά και σε κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, που αναγνωρίσθηκαν ως Πατριαρχεία, είναι πρώτοι μεταξύ ίσων, κατ’ ουσίαν προεδρεύουν των Επισκόπων του κλίματος (δικαιοδοσίας) κάθε επί μέρους Εκκλησίας. Επίσης ο Πατριάρχης λειτουργεί και ως ενοποιητικός παράγοντας της τοπικής Εκκλησίας... Στην καθ’ όλου Ορθόδοξη Εκκλησία, σε κορυφαίες εκδηλώσεις του συνοδικού θεσμού, όπως συνέβη μετά από χίλια τριακόσια χρόνια, με την σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου στην Κρήτη (2016), υπήρξαν εκδηλώσεις της τραγικής διαίρεσης στους κόλπους της Εκκλησίας και δείγματα του από τότε κεκρυμμένου σχίσματος! Αξίζει να ληφθεί υπόψη, ότι η ανάγκη σύγκλησης μιας Μεγάλης Αγίας Συνόδου των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανάγεται στην περίοδο των ετών 1902 και 1904, με δύο εγκυκλίους που είχε αποστείλει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ προς τις κατά τόπους Εκκλησίες, μπορεί να γίνει κατανοητό το εγχείρημα του 2016. Δυστυχώς, στην Πανορθόδοξη Σύνοδο δεν συμμετείχαν η Εκκλησία της Ρωσίας, το Πατριαρχείο της Αντιοχείας, η Εκκλησία της Βουλγαρίας και η Εκκλησία της Γεωργίας. Η Εκκλησία της Ρωσίας αρνήθηκε να συμμετάσχει, ως εκδήλωση απαξίας προς τον Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ οι Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Γεωργίας παρακολούθησαν την απόφαση της Ρωσίας. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν συμμετείχε για τον εξής σοβαρό λόγο. Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, με δικαιοδοσία στο Κράτος του Ισραήλ, στην Ιορδανία και στα Παλαιστινιακά Εδάφη, εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο Κατάρων (έτσι ονομάσθηκε από τους Ιεροσολυμίτες εκκλησιαστικούς το Κατάρ) και ίδρυσε την Αρχιεπισκοπή Κατάρων. Κατά τη γνώμη μου έγινε πράγματι “εισπήδηση”, δηλαδή υπέρβαση χωρικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αντιοχείας, που αναφέρεται ως “Πατριαρχείο της Μεγάλης Θεουπόλεως Αντιοχείας, Συρίας, Αραβίας, Κιλικίας, Ιβηρίας τε και Μεσοποταμίας και πάσης Ανατολής”. Μάλιστα, πριν χρόνια είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον πρώτο Μητροπολίτη Βαγδάτης και Κουβέιτ Κωνσταντίνο, που ήταν ελληνικής καταγωγής από την Δαμασκό. Η Μητρόπολη αυτή ιδρύθηκε το 1969 και είχε δικαιοδοσία ως Μητρόπολη του Πατριαρχείου Αντιοχείας στο Ιράκ, στο Κουβέιτ, στις αραβικές χώρες του Περσικού Κόλπου (Μπαχρέιν, Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κ.λπ.), Ιράν, κ.λπ.. Η ίδρυση Αρχιεπισκοπής Κατάρων (sic!) και η ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, κατά τη γνώμη μου, είχε κίνητρο τους περίπου 12.000 Ορθόδοξους Χριστιανούς ποικίλων εθνικοτήτων αλλά υπερβολικά καλά αμειβόμενους (!!!) στο Κατάρ και στα γειτονικά κράτη. Το γεγονός αυτό δημιούργησε ένταση μεταξύ των δύο Πατριαρχείων. Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως σιώπησε και δεν ανέλαβε πρωτοβουλία επίλυσης της διαφοράς, κάτι που δεν συνέβη και στην Πανορθόδοξη Σύνοδο, μολονότι το είχε ζητήσει η Αντιόχεια. Οπότε η αντίδραση του Θρόνου της Αντιόχειας ήταν η μη συμμετοχή στην Σύνοδο, ενώ αργότερα επήλθε διακοπή κοινωνίας (τουτέστιν σχίσμα) μεταξύ των Εκκλησιών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ως πρωτόθρονη Εκκλησία μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών έχει κανονικό δικαίωμα ανακήρυξης της αυτοκεφαλίας μιας τοπικής Εκκλησίας σε ένα ανεξάρτητο κράτος. Έτσι ανακήρυξε αυτοκέφαλη την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Η Μόσχα αντέδρασε έντονα και όπως είναι γνωστό με πρωτοβουλία της επήλθε σχίσμα εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Εκκλησία της Ρωσίας έλαβε την τιμή του Πατριαρχείου από την Κωνσταντινούπολη. Επί τσάρων υπήρξε θεραπαινίδα του κοσμικού καθεστώτος ενώ προβλεπόταν η παρουσία επιτρόπου του Τσάρου κατά τις εργασίες της συνόδου της ιεραρχίας του Πατριαρχείου Μόσχας. Στην διάρκεια του σοβιετικού καθεστώτος, υπήρξαν πολλοί μάρτυρες της Εκκλησίας της Ρωσίας και μάλιστα λειτουργούσε μια εκκλησία των κατακομβών, που υπήρχε παράνομα, προσπαθώντας να ζει κατά την ελευθερία εν Χριστώ. Σε γενικές γραμμές όμως, επί σοβιετικού καθεστώτος και ιδίως μετά τον “μεγάλο πατριωτικό πόλεμο”, όπως είχε ονομάσει ο Στάλιν την άμυνα στην ναζιστική εισβολή, η Εκκλησία της Ρωσίας ήταν υπάκουη στην πολιτική του Κρεμλίνου, συχνά με το αζημίωτο. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν, εξ αρχής που ανέλαβε την εξουσία πριν είκοσι χρόνια, προσέδωσε στην Εκκλησία της Ρωσίας προνόμια που είχε επί Τσάρων. Από την άλλη μεριά το Πατριαρχείο Μόσχας ανταπέδωσε αυτήν την εύνοια και ιδίως επί του τωρινού Πατριάρχη Κυρίλλου έγινε όργανο της μεγαλορωσικής ιδεολογίας του Πούτιν, με τραγικό ξέσπασμα την επέμβαση και εισβολή στην Ουκρανία. Το Πατριαρχείο Μόσχας, με ρωσικά ρούβλια ίδρυσε Εξαρχία στην Αφρική, εντός της δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας (κλασική περίπτωση εισπήδησης), εξαγοράζοντας ορισμένους Αφρικανούς πρώην κληρικούς που κατέστησαν έκπτωτοι της ιερωσύνης τους! Με ρούβλια επίσης εξαγοράζει η Μόσχα το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων εδώ και χρόνια, όπου έχει ακουστεί, ότι με εκκλησιαστική κάλυψη ξεπλένει μαύρο χρήμα η ρωσική μαφία! Στην Ελλάδα είναι γνωστοί τέσσερις μητροπολίτες για την “κρυφή” αγάπη τους για τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο. Πρόκειται για τον Μεσογαίας Νικόλαο, για τον Πατρών, για τον Κερκύρας και για τον Βεροίας και Ναούσης Παντελεήμονα.... Το πρόβλημα είναι, ότι οι παραπάνω μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, είτε από αφέλεια, είτε από ιδιοτελή σκοπιμότητα, γίνονται όργανα της μεγαλορωσικής πολιτικής διείσδυσης του Πούτιν στην Ελλάδα, μέσω της θρησκείας. Αυτό είναι ιδιαίτερα ολοφάνερο στην περίπτωση του Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας με τις πλούσιες ευλογίες που πρόσφερε στην ρωσική οργάνωση “Ορθόδοξη Αυτοκρατορική Εταιρεία Παλαιστίνης”, που είχε ιδρυθεί από τον τσάρο Αλέξανδρο Γ΄ το 1882 και επαναδραστηριοποιήθηκε επί Πούτιν. Τα γραφεία της εταιρίας είναι στην Θεσσαλονίκη, απέναντι από το Λιμάνι, αλλά όταν δημιουργήθηκε γραφείο στη Βέροια ο αγιασμός που τέλεσε ο επιχώριος Μητροπολίτης είχε τον χαρακτήρα “πανηγύρεως”. Παρευρέθηκε ο ο διεθνής πρόεδρος Σεργκέι Βαντίμοβιτς Στεπάτσιν, που είχε διατελέσει στέλεχος της διαδόχου της KGB, της FSB, για ένα διάστημα πρωθυπουργός της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά απέτυχε να λύσει το πρόβλημα με την Τσετσενία, οπότε απομακρύνθηκε, αλλά τώρα, πέραν της θέσης του προέδρου της παραπάνω οργάνωσης είναι πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου της Ρωσίας. Ο Μητροπολίτης Βεροίας δεν αρκέστηκε να τελέσει τον αγιασμό στα γραφεία της οργάνωσης, μιας και ο πρόεδρος του ελληνικού τμήματος κατάγεται από την Βεργίνα, δεξιώθηκε τους παράγοντες της οργάνωσης στην Μονή Παναγίας του Δοβρά: https://www.protagon.gr/themata/44341659692-44341659692, https://www.documentonews.gr/.../rwsikh-diplwmatia-me.../, https://www.romfea.gr/.../11264-i-autokratoriki-orthodoji..., https://www.imerisia-ver.gr/.../9401-%CE%BF%CF%84%CE%B1.... Στην Ορθόδοξη Εκκλησία κατά τη γνώμη μου, το άθλημα της πίστεως προβάλλεται ως οδοιπορία και βίωση εντός της κατά Χριστόν ελευθερίας (Γαλ. 5:1). Δυστυχώς όμως, οι άνθρωποι φοβόμαστε την ελευθερία, την αποδιώχνουμε, την ακυρώνουμε με ένα σωρό τρόπους, πολλοί απ’ τους οποίους φορούν το ένδυμα ευτελούς ευσέβειας. Η εισβολή γερόντων πνευματικών, κατά κανόνα αγάμων, προς καθοδήγηση Χριστιανών Ορθοδόξων, έχει γίνει του συρμού στην Ελλάδα. Αυτοί οι γέροντες, εισάγουν κατά κανόνα πρότυπα καθοδήγησης, που καλώς ισχύουν μεταξύ μοναχών, αλλά μάλλον είναι βλαβερά για ανθρώπους που ζουν στον κόσμο με γυναίκες και άνδρες, με παιδιά και άλλου είδους προτεραιότητες, από εκείνες ενός μοναχού. Έτσι το φαινόμενο του “γεροντισμού”, κατά απομίμηση μιας αρρωστημένης κατάστασης που άρχισε να καλλιεργείται στην αχανή Ρωσία του παρελθόντος με τους “στάρτσι” και τους πλανόδιους προσκυνητές, έχει ενσκήψει μεταξύ των Ελλήνων Χριστιανών και όχι μόνον. Ο τρόπος που εδραιώθηκε η κατά τόπους ίδρυση Ορθοδόξων αυτοκεφάλων Εκκλησιών, μετέτρεψε τις κατά τόπους εκκλησίες σε εθνικές εκκλησίες, φορείς του νοσηρού εθνικισμού, που τυποποίηθηκε στο Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο ως αμάρτημα του “εθνοφυλετισμού”, όπως το ανέφερε η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 1872 για να αντιμετωπίσει την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας, με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Ο εθνικισμός ή εθνοφυλετισμός, στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί μέγα σκάνδαλο και μέγα αμάρτημα, συχνά ανομολόγητο! Η διαίρεση στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και το σχίσμα των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που προανέφερα, οφείλεται στον εθνικισμό των κατά τόπους Εκκλησιών. Η Εκκλησία γίνεται όχημα άσκησης πολιτικής, συχνά επιθετικής, ακόμα και κατά Ορθοδόξων λαών, διαφορετικής εθνικής ταυτότητας, όπως συμβαίνει σήμερα με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Το σχίσμα των Ορθοδόξων είναι τραγικά ορατό κυρίως σε χώρες της Διασποράς ορθοδόξων. Στην ίδια πόλη συνυπάρχουν περισσότεροι του ενός Ορθόδοξοι Επίσκοποι, ποικίλων τίτλων (Αρχιεπίσκοπος, Μητροπολίτης, Επίσκοπος κ.ά.) και ποιμαίνουν Ορθόδοξους Χριστιανούς με κριτήριο την εθνική καταγωγή τους. Αυτά συμβαίνουν στην θεσμική εκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία που υπάρχει ως επίσημος θεσμός, με κοσμικά κριτήρια, χρηματοδοτείται από κάποιο κράτος, με εξαίρεση τις επισκοπές και τις ενορίες της Διασποράς του Πατριαρχείου Αντιοχείας, που δεν είναι συνδεδεμένο με κάποιο κράτος.... Για να κλείσω το σημείωμά μου, θα παραθέσω, προς παρηγορία και παραμυθία όλων, ένα απόσπασμα λόγου του μακαρίας μνήμης Αρχιμανδρίτη Λεβ Ζιλλέ, που εκφώνησε σε εξόδιο ακολουθία: “Ω παράξενη Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο φτωχή και αδύναμη, που δεν έχεις, ούτε την οργάνωση, ούτε την κουλτούρα της Δύσης, παραμένοντας στη ζωή, σαν ένα θαύμα, μπροστά σε τόσες δοκιμασίες, θλίψεις και αγώνες. Μια Εκκλησία αντιθέσεων, ταυτόχρονα, τόσο παραδοσιακή όσο και τόσο ελεύθερη, τόσο αρχαϊκή και τόσο ζωντανή, τόσο τελετουργική αλλά και τόσο προσωπική. Μια Εκκλησία, που διαφυλάσσει με φροντίδα το ανεκτίμητο μαργαριτάρι του Ευαγγελίου, μερικές φορές κάτω από ένα στρώμα σκόνης. Μια Εκκλησία, που μέσα σε σκιές και σιωπή διατηρεί πάνω από όλα τις αιώνιες αξίες της αγνότητας, της φτώχειας, του ασκητισμού, της ταπείνωσης και της συγχώρεσης. Μια Εκκλησία, που συχνά δεν ξέρει πώς να ενεργεί, αλλά που μπορεί να τραγουδά τη χαρά του Πάσχα, όπως καμιά άλλη”. (Ομιλία στην κηδεία του Αρχιμανδρίτη Ειρηναίου (Louis-Charles) Winnaert 1937). Συμπληρώνω με τα τα λόγια του Ορθόδοξου στοχαστή Olivier Clément: “...Προσβλέπουμε σ’ ένα Χριστιανισμό φτωχό και ελεύθερο, ικανό να δώσει μια μαρτυρία του Ευαγγελίου απέριττη”. Και τελειώνω με τα λόγια του αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, που είναι γεμάτα κάλλος και φως: “Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο, μες στ’ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή. Όποιος θέλει να γίνει Χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής”. Καλή Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση! ©Γιώργος Α. Δούδος 23 Μαρτίου 2022

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΔΥΟ ΑΝΟΜΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τόσο κύκλοι της ελληνικής Δεξιάς, όσο και της ελληνικής Αριστεράς, επιχειρούν να προβάλλουν στο προσκήνιο της δημοσιότητας την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την κατοχή του βόρειου τμήματος του Νησιού, από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και από Τουρκοκύπριους πολιτικούς, που λειτουργούν ως όργανα της Άγκυρας. Νομίζω, πως η σύγκριση των περιπτώσεων Κύπρου και Ουκρανίας είναι άστοχη, δεν μπορεί να πείσει, παρά μόνον όσους και όσες είναι επιρρεπείς και ευάλωτοι στις προπαγάνδες. Αλλά μιας και προβάλλεται το πρόβλημα της Κύπρου, ας θυμηθούμε κάποια πράγματα: 1.- Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας (1960), όπως ισχύει σήμερα, η διάταξη του άρθρου ΙΙ του Παρατήματος Ι προλέπει τα εξής: “Η Ελλάς, η Τουρκία και το Ηνωμένον Βασίλειον, λαμβάνουσαι υπό σημείωσιν τας εν άρθρω Ι της παρούσης συνθήκης αναληφθείσας υπό της Δημοκρατίας της Κύπρου υποχρεώσεις, αναγνωρίζουσι και εγγυώνται την ανεξαρτησίαν, εδαφική ακεραιότητα και ασφάλειαν της Δημοκρατίας της Κύπρου ως και την δημιουργηθείσαν δια των θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος αυτής κατάστασιν”. Κατά το άρθρο IV του ίδιου παραρτήματος του Κυπριακού Συντάγματος προβλέπεται ότι: “Εν περιπτώσει παραβιάσεως των διατάξεων της παρούσης συνθήκης, η Ελλάς, η Τουρκία και το Ηνωμένον Βασίλειον αναλαμβάνουσι την υποχρέωσιν όπως διαβουλεύωνται μετ’ αλλήλων όσον αφορά τας παραστάσεις ή τα μέτρα τα αναγκαία δια την διασφάλισιν της τηρήσεως των εν λόγω διατάξεων. Εφ’ όσον κοινή ή συντετονισμένη ενέργεια δεν ήθελεν αποδειχθή δυνατή, εκάστη των τριών εγγυητριών δυνάμεων επιφυλάσσει εαυτή το δικαίωμα όπως ενεργήση με μόνον σκοπόν την επαναφοράν της δια της παρούσης συνθήκης δημιουργηθείσης καταστάσεως”. Οι προηγούμενες διατάξεις του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας αναφέρονται στις εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξάρτητης Κύπρου και στο δικαίωμα κοινής επέμβασης ή και μεμονωμένης, αν υπάρξει διακινδύνευση της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο. 2.- Είναι γνωστό και αναμφισβήτητο πλέον, ότι η ελληνική δικτατορία του Ιωαννίδη έκανε “εξαγωγή” πραξικοπήματος στην Κύπρο το 1974, φέρνοντας στην εξουσία, για οκτώ μέρες τον Νίκο Σαμψών, τον δολοφόνο των Τουρκοκυπρίων της Ομορφίτας. Ενόψει αυτών των γεγονότων, η Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη κατά το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, επενέβη στην Κύπρο προς αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης. 3.- Τον Δεκέμβριο του 1963, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, πρότεινε μονομερώς αρκετές τροποποιήσεις στο Σύνταγμα του 1960. Αυτό πυροδότησε ένταση στις σχέσεις της ελληνοκυπριακής πλειοψηφίας και της τουρκοκυπριακής μειονότητας, με αποτέλεσμα την μη συμμετοχή πλέον των Τουρκοκυπρίων στην κυπριακή κυβέρνηση. Οι συνταγματικές τροποποιήσεις του Μακαρίου πυροδότησαν πρωτόγνωρη βία μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού, με θύματα νεκρούς και από τις δυο κοινότητες (364 Τουρκοκύπριοι και 174 Ελληνοκύπριοι). Μετά τις προηγούμενες αρνητικές εξελίξεις εμφανίζονται οι τουρκοκυπριακοί θύλακες, διάσπαρτοι σε όλο το νησί. Στους θύλακες οι Τουρκοκύπριοι στερούνταν πολλών αναγκαίων αγαθών. Η ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων περιοριζόταν εντός των θυλάκων! Το καθεστώς λειτουργίας των θυλάκων άρχισε να χαλαρώνει μετά το 1967, οπότε πολλοί Τουρκοκύπριοι επέστρεψαν στα χωριά που κατοικούσαν πριν το 1963. Το καθεστώς των θυλάκων σε βάρος των Τουρκοκυπρίων, που επιβλήθηκε από την ελληνοκυπριακή διοίκηση, αποτελούσε σαφή παραβίαση του άρθρου 13 παράγρ. 1 του Συντάγματος της Κύπρου που προβλέπει ότι: “Έκαστος έχει το δικαίωμα ελευθέρας μετακινήσεως εντός του εδάφους της Δημοκρατίας και διαμονής εις οιονδήποτε τμήμα αυτής υποκείμενος εις τους υπό του νόμου επιβαλλομένους, αναγκαίους δε κρινομένους μόνον διά την άμυναν ή την δημοσίαν υγείαν περιορισμούς ή ούς προβλέπονται ως ποινή επιβαλλομένη υπό του αρμοδίου δικαστηρίου”. 4.- Η επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974, μετατράπηκε ως γνωστό σε κατοχή εκ μέρους του τουρκικού στρατού του βόρειου τμήματος του νησιού. Οι συνθήκες γενικά ήταν τέτοιες, που διαταράχτηκαν έντονα οι σχέσεις εμπιστοσύνης της τουρκοκυπριακής κοινότητας απέναντι στο σύνοικο στοιχείο των Ελληνοκυπρίων. Οπότε η επέμβαση χάριν της συνταγματικής νομιμότητας, έχει γίνει κατοχή, ήδη επί σαράντα οκτώ χρόνια και η Τουρκία συνέβαλε στην ανακήρυξη της “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” ενός μορφώματος, που μόνον η Τουρκία αναγνωρίζει σαν κράτος. Η μεταφορά εποίκων από την Τουρκία στην βόρεια Κύπρο, έχει επιφέρει αλλοίωση στη σύνθεση του πληθυσμού, κάτι για το οποίο υπάρχει αντίδραση από τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι έχουν ξαναγυρίσει στο καθεστώς των θυλάκων. Ζουν εξαρτημένοι από την Τουρκία, ελέγχονται ποικιλότροπα από την Τουρκία. Όσοι Τουρκοκύπριοι ζουν στο βόρειο τμήμα του νησιού αλλά αμφισβητούν την επικυριαρχία της Τουρκίας, είναι ανεπιθύμητοι και τους απαγορεύεται η είσοδος στην Τουρκική Δημοκρατία. 5.- Οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες έχουν απορρίψει όλα τα σχέδια ενοποίησης του νησιού και δημιουργίας μιας ομοσπονδιακής και διζωνικής δημοκρατίας. Η προπαγάνδα για την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, με την εμφάνιση στις τηλεοράσεις του τότε Κύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, να κλαίει και να καλεί τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας να καταψηφίσουν στο δημοψήφισμα το σχέδιο Ανάν είναι χαρακτηριστική. Ταυτόχρονα, οι ηγέτες της Κυπριακής Δημοκρατίας αντιμετώπισαν τους Τουρκοκύπριους ηγέτες, που με σθένος υπερασπίζονται την ενοποίηση του νησιού στα πλαίσια μια διζωνικής ομοσπονδίας, όπως ιδίως τον Μουσταφά Ακιντζί, με απαράδεκτη αμετροέπεια και έλλειψη του αναγκαίου σεβασμού. 6.- Αυτή τη στιγμή, στην βόρεια κατεχόμενη Κύπρο, παρά τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία και για τα οποία υπάρχει έντονη διαμαρτυρία, ο “πρόεδρος” Ερσίν Τατάρ λειτουργεί ως όργανο του Ερντογάν και τάσσεται αναφανδόν υπέρ της δημιουργίας δύο ανεξάρτητων κρατών στο νησί. Οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες από την μεριά τους, ποτέ δεν υποστήριξαν έμπρακτα την ενοποίηση του νησιού, και στήριξαν πολιτικές διχοτόμησης, αποδεχόμενοι, με περισσήν υποκρισία σαν τετελεσμένη την προοπτική δύο ανεξάρτητων κρατών. 7.- Η είσοδος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αποτελέσει πρόσχημα αδιαφορίας για το μέλλον του βόρειου τμήματος του νησιού και επομένως για τους Τουρκοκύπριους.. Το γεγονός ότι η “ελεύθερη” Κύπρος είναι παράδεισος ασφαλών τραπεζικών λογαριασμών, που μπορούν να παρομοιαστούν με το καθεστώς της Ελβετίας, του Λιχτενστάιν και του Λουξεμβούργου. Το ότι η Κύπρος προνόησε να καταργήσει της εξωχώριες εταιρίες (offshore) πριν γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να καθιερώσει τον τύπο της “Κυπριακής Εταιρίας Διεθνούς Εμπορίου”, που αντικατέστησε με επιτυχία τις εταιρίες offshore. Οι προηγούμενες αλλαγές στο κυπριακό εταιρικό δίκαιο, έχει καθιερώσει το νησί ως έδρα εταιριών ξένων συμφερόντων, που απολαμβάνουν τα μέλη τους απόλυτη μυστικότητα ως προς τα ατομικά τους στοιχεία, ενιαίο χαμηλό φορολογικό συντελεστή και την παροχή υψηλής ποιότητας νομικών και φοροτεχνικών υπηρεσιών από καλούς δικηγόρους και άρτια καταρτισμένους λογιστές. 8.- Είναι γνωστό ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εδώ και χρόνια έχει γίνει ο αγαπημένος τόπος Ρώσων “ολιγαρχών”, ενώ επανειλημμένα έχει δεχθεί έντονη κριτική ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, για τον τρόπο που χορηγούνται τα “χρυσά” διαβατήρια της Κύπρου σε αλλοδαπούς. 9.- Δεξιοί κύκλοι Ελληνοκυπρίων, επίγονοι κυρίως της ΕΟΚΑ Β΄, που δεν πιστεύουν στο μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως ανεξάρτητου κράτους, αλλά ανέχονται την ύπαρξή της για τα συμφέροντά τους, αποτολμούν να εκφράσουν και την σκέψη, σαν δήθεν λύση του Κυπριακού: Να σηκωθεί ένα τείχος μεταξύ νότου και βορρά, ώστε οι κάτοικοι της Κυπριακής Δημοκρατίας να παύσουν να βλέπουν τί συμβαίνει στον κατεχόμενο βορρά! Για όλους τους παραπάνω λόγους, που ανάγονται στις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και στο εναγώνιο σήμερα, το να συγκρίνεται η ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία με την τουρκική κατοχή της βόρειας Κύπρου, πολιτικά είναι πέρα ως πέρα άστοχη επιλογή. γιατί πρόκειται για ανόμοια πράγματα και εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. © ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ 02/04/2022

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ...

Ο Καρλ Μαρξ και ο σύντροφός του Φρίντριχ Ένγκελς, επεξεργάστηκαν, όπως είναι γνωστό την θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού και του διαλεκτικού υλισμού. Ο όρος επιστημονικός κομμουνισμός ή επιστημονικός σοσιαλισμός χρησιμοποιείται για να διακρίνει τις πολιτικές θεωρίες που είχαν διατυπώσει οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς από άλλα ρεύματα σοσιαλιστικών ιδεών, που είχαν αναπτυχθεί τον 19ο αιώνα και είχαν θεωρηθεί, ότι στερούνταν επιστημονικών βάσεων, τουλάχιστον κατά την άποψη των Μαρξ και Ένγκελς. Αυτά τα σοσιαλιστικά ρεύματα που είχαν κριθεί ως μη επιστημονικά, είχαν ονομαστεί συλλήβδην “ουτοπικός σοσιαλισμός” και είχαν θεωρηθεί ότι δεν ήταν βιώσιμα με την προοπτική αλλαγής της κοινωνίας. Από την άλλη μεριά, βασικό στοιχείο του διαλεκτικού υλισμού της μαρξικής σκέψης είναι ο ιστορικός υλισμός. Σύμφωνα με τον ιστορικό υλισμό, η συνεχής αντιπαλότητα και σύγκρουση μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, με σκοπό τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, αυτό που είναι γνωστό ως “ταξική πάλη”, είναι “η μηχανή της ιστορίας”, που ωθεί την κοινωνία προς την αλλαγή. Οι Μαρξ και Ένγκελς είναι αλήθεια πως δεν ήταν οι διανοούμενοι και στοχαστές του σπουδαστηρίου, αλλά οι κοινωνικές ευαισθησίες τους, τους ώθησαν να αναλάβουν δράσεις και να υποστούν και διωγμούς. Πάντως οι δυο τους έγραψαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο το 1848, για λογαριασμό της Κομμουνιστικής Λίγκας και μολονότι είναι μια προκήρυξη μόλις 23 σελίδων, θεωρείται ένα πολιτικό κείμενο που έχει ασκήσει παγκοσμίως τεράστια επιρροή στην πολιτική σκέψη, μετά την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της Γαλλικής Επανάστασης. Παρόλα αυτά, ποτέ ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν θεώρησαν ότι οι σκέψεις τους ήταν αλάνθαστες και ότι είχαν θεμελιώσει ένα πολιτικό και κοινωνικό δόγμα! Η μαρξική σκέψη, υπήρξε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση, ιδίως με όσα διαλαμβάνονται στις σελίδες των τόμων του “Κεφαλαίου” του πρώιμου καπιταλισμού, όπως αναπτύχθηκε στη Δυτική Ευρώπη. Τελικά, η ατίθαση ιστορία διέψευσε τις προβλέψεις του Μαρξ και μια επανάσταση, που επικαλούνταν τις ιδέες του ξέσπασε σε μια χώρα, ελάχιστα βιομηχανοποιημένη και κυρίως αγροτική, με το κίνημα των Μπολσεβίκων στην Ρωσική Αυτοκρατορία, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βλαδίμηρος Λένιν με όσα έχει γράψει, ανέπτυξε παραπέρα τις μαρξικές ιδέες, στα δεδομένα μιας υπανάπτυκτης καπιταλιστικά χώρας. Την δεκαετία του 1930, όταν είχε αναλάβει την εξουσία στην Σοβιετική Ένωση ο Στάλιν, αποφάσισε να συγκροτήσει ένα “επαναστατικό δόγμα”, που το ονόμασε “Μαρξισμός-Λενινισμός”. Έτσι η μαρξική σκέψη αλλοιώθηκε απόλυτα και μαζί με τις σκέψεις του Λένιν, αλλά και του Στάλιν, όπως και άλλων Σοβιετικών, παγιώθηκε σε ένα αυστηρό και ανεξέλεγκτο ουσιαστικά δόγμα, που με το πέρασμα των χρόνων κατάντησε ένα αντιδραστικό απολίθωμα, που επιμένει να επικαλείται την επανάσταση! Ακόμα και μετά το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, που κήρυξε την αποσταλινοποίηση, το ιδεολόγημα του “Μαρξισμού-Λενινισμού”, ως επίσημο δόγμα δεν θίχτηκε. Η παράδοση του ΚΚΣΕ ακολουθήθηκε από όλα τα κομμουνιστικά κόμματα σε δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, και όχι μόνον. Στην Ελλάδα το ΚΚΕ, όπως και το άλλοτε ΚΚΕεσ., παρέμειναν εγκλωβισμένα σε σταλινικές πρακτικές και προσηλωμένα στον “Μαρξισμό-Λενινισμό”. Όπως φαίνεται, το ΚΚΕ και τα μέλη του, μένουν μάλλον ικανοποιημένα από την διαφύλαξη της “ιδεολογικής τους καθαρότητας” χωρίς να πολυπροβληματίζονται για την καθήλωση του κόμματος συνεχώς, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις σε ένα ποσοστό, που κυμαίνεται γύρω στο 5%! Παρά την διακηρυγμένη “ιδεολογική καθαρότητα” του ΚΚΕ, ο οπορτουνισμός, τόσο στο κόμμα, όσο και σε στελέχη του “καλά κρατεί”. Ο οπορτουνισμός βαφτίζεται ελιγμός, σύμφωνα με τα δεδομένα του αστικού καπιταλιστικού καθεστώτος. Συχνά όμως, η επίκληση της αστικής νομιμότητας, ιδίως σε στελέχη του ΚΚΕ, υποδηλώνει εγκατάλειψη του επαναστατικού ήθους, που πρέπει να διακρίνει έναν κομμουνιστή! Με άλλα λόγια, συμπεριφορές του κόμματος, κυρίως σε κομματικές επιχειρήσεις και το πώς αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους, όπως και στελεχών του κόμματος, που διαθέτουν δημόσια αξιώματα, δεν χρειάζεται πολλή περίσκεψη, για να αποδειχθεί, ότι ενεργούν σύμφωνα με ευτελή και χυδαία ατομικά συμφέρονται, απόλυτα ιδιοτελή και όχι από χρέος προς μια κομματική αρχή! Η αντιμετώπιση των εργαζομένων της “Τυποεκδοτικής”, της τυπογραφικής επιχείρησης του ΚΚΕ, παρά τις προσπάθειες να καλυφθούν ή να δικαιολογηθούν αντεργατικές συμπεριφορές από την εργοδοσία, δηλαδή από το ΚΚΕ, παραμένει χαρακτηριστικό δείγμα οπορτουνιστικής συμπεριφοράς από ένα “μαρξιστικό-λενινιστικό” κόμμα, που προβάλλει σαν άλλοθι γι’ αυτή την συμπεριφορά το καπιταλιστικό περιβάλλον! Στις παραπομπές που ακολουθούν γίνεται αναφορά και σε απόψεις του ΚΚΕ, όπως και μελών του κόμματος στον κύκλο του προσυνεδριακού διαλόγου του 19ου Συνεδρίου του κόμματος: https://www.advertising.gr/media/telos-epochis-gia-tin-typoekdotiki-a-e-60525/, https://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=431638&cid=122, https://www.rizospastis.gr/story.do?id=6663749, https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7353091. Στη Νάουσα είχα έναν υπέροχο φίλο, τον Παναγιώτη Καπνιστή, μέλος του ΚΚΕ και πραγματικά εμπνεόμενο από τις παραδόσεις του Κόμματος, πριν υποστεί, κατά τη διαδρομή του χρόνου, παραμορφωτικές αλλοιώσεις. Ο Παναγιώτης, εκτός από φίλος, με εμπιστευόταν και ως δικηγόρο του. Δεν ήταν της άποψης, ότι επειδή ήταν κομμουνιστής έπρεπε να είναι ένας φτωχός και μίζερος άνθρωπος. Ενδιαφερόταν για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής όλης της οικογένειάς του, μέσα στα δεδομένα της κοινωνίας που ζούσε. Είχε όμως αρχές. Την περίοδο που εργαζόταν στην “Αγροτική Κολινδρού” και ουσιαστικά ήταν ο αρχιμηχανικός της επιχείρησης, στα πλαίσια πολιτικής της επιχείρησης που ήταν συνεταιριστική, άσχετα από την κατάληξή της, του είχε δοθεί και ένα “πακέτο μετοχών”, όπως και θέση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας. Μάλιστα, εξαιτίας της τελευταίας ιδιότητάς του, λόγω της κατ’ αρχήν συλλογικής ευθύνης των μελών διοίκησης μιας ανώνυμης εταιρείας, είχε μια δικαστική περιπέτεια, που ευτυχώς είχε ικανοποιητική κατάληξη για τον Παναγιώτη. Κάποια στιγμή, είχε τεθεί ένα θέμα στην εταιρεία και στο διοικητικό συμβούλιο, που έκρινε ο Παναγιώτης Καπνιστής ότι αν συμφωνούσε με την πρόταση που είχε κάνει ο πρόεδρος, αυτό θα ήταν αντίθετο με τις αρχές του, ως σκεπτόμενου ανθρώπου και ως κομμουνιστή. Για την πρόεδρο της “Αγροτικής Κολινδρού” το θέμα ήταν σημαντικό, οπότε η μη ευθυγράμμιση του Καπνιστή με την πρόταση του προέδρου, τον οδήγησε να εγκαταλείψει το διοικητικό συμβούλιο χάνοντας σημαντικά οικονομικά και άλλα ωφελήματα, που τελικά τον οδήγησαν στην απομάκρυνσή του από την εταιρεία, που στην κυριολεξία είχε μεγαλώσει μαζί της! Απεναντίας, υπάρχουν οπορτουνιστικά παραδείγματα στελεχών του ΚΚΕ, που προκαλούν. Για έναν ελεύθερο επαγγελματία, λ.χ. γιατρό, κάθε άλλο παρά είναι αρνητικό να ενδιαφέρεται για την αύξηση του κύκλου της πελατείας του-των ασθενών του, επειδή απλά και μόνον είναι κομμουνιστής. Όταν όμως, αυτό το ενδιαφέρον γίνεται μανία αύξησης πλούτου, με την υπεραπασχόληση και την όσο το δυνατό μεγαλύτερη συλλογή ασθενών στο ιατρικό πελατολόγιο, τότε, μάλλον πρόκειται για κλασική εκδήλωση οπορτουνισμού. Πώς είναι δυνατό να γίνεται υπεράσπιση των αρχών του ΚΚΕ και του “μαρξισμού-λενινισμού” με λόγια και με ανάληψη αιρετών αξιωμάτων κι από την άλλη να εκδηλώνεται χυδαία καπιταλιστική εκμετάλλευση της παροχής υπηρεσιών υγείας, χάριν συλλογής όλο και μεγαλύτερου πλούτου; Ως κατακλείδα: Κάθε δόγμα, είτε στην πολιτική, είτε στην θρησκεία, είτε σε κάθε άλλη πτυχή της ανθρώπινης ζωής, είναι χαρακτηριστικό πως επιδιώκει τον πνιγμό: Να καταστρέψει την Αλήθεια, να θρυμματίσει την ίδια τη ζωή, με την μέθοδο του Προκρούστη. Ο “Μαρξισμός-Λενινισμός”, ως εφεύρημα του Ιωσήφ Στάλιν και του αναλεύθερου καθεστώτος που εγκατέστησε στην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”, κατέστησε την μαρξική σκέψη και τον ανθρωπισμό που διέκρινε την φιλοσοφία των Μαρξ και Ένγκελς, όπως και την σκέψη του Λένιν, σε ένα θλιβερό απολίθωμα, εχθρικό προς τη ζωή και προς τους εργαζόμενους! Κατά τη γνώμη μου, ένας λόγος που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και οι χώρες-μαριονέτες της στην Ανατολική Ευρώπη, ήταν και η προσήλωση στο δόγμα του “Μαρξισμού-Λενινισμού”. © Γιώργος Α. Δούδος 01/04/2022