Ο Καρλ Μαρξ και ο σύντροφός του Φρίντριχ Ένγκελς, επεξεργάστηκαν, όπως είναι γνωστό την θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού και του διαλεκτικού υλισμού. Ο όρος επιστημονικός κομμουνισμός ή επιστημονικός σοσιαλισμός χρησιμοποιείται για να διακρίνει τις πολιτικές θεωρίες που είχαν διατυπώσει οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς από άλλα ρεύματα σοσιαλιστικών ιδεών, που είχαν αναπτυχθεί τον 19ο αιώνα και είχαν θεωρηθεί, ότι στερούνταν επιστημονικών βάσεων, τουλάχιστον κατά την άποψη των Μαρξ και Ένγκελς. Αυτά τα σοσιαλιστικά ρεύματα που είχαν κριθεί ως μη επιστημονικά, είχαν ονομαστεί συλλήβδην “ουτοπικός σοσιαλισμός” και είχαν θεωρηθεί ότι δεν ήταν βιώσιμα με την προοπτική αλλαγής της κοινωνίας. Από την άλλη μεριά, βασικό στοιχείο του διαλεκτικού υλισμού της μαρξικής σκέψης είναι ο ιστορικός υλισμός. Σύμφωνα με τον ιστορικό υλισμό, η συνεχής αντιπαλότητα και σύγκρουση μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, με σκοπό τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, αυτό που είναι γνωστό ως “ταξική πάλη”, είναι “η μηχανή της ιστορίας”, που ωθεί την κοινωνία προς την αλλαγή.
Οι Μαρξ και Ένγκελς είναι αλήθεια πως δεν ήταν οι διανοούμενοι και στοχαστές του σπουδαστηρίου, αλλά οι κοινωνικές ευαισθησίες τους, τους ώθησαν να αναλάβουν δράσεις και να υποστούν και διωγμούς. Πάντως οι δυο τους έγραψαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο το 1848, για λογαριασμό της Κομμουνιστικής Λίγκας και μολονότι είναι μια προκήρυξη μόλις 23 σελίδων, θεωρείται ένα πολιτικό κείμενο που έχει ασκήσει παγκοσμίως τεράστια επιρροή στην πολιτική σκέψη, μετά την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της Γαλλικής Επανάστασης.
Παρόλα αυτά, ποτέ ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν θεώρησαν ότι οι σκέψεις τους ήταν αλάνθαστες και ότι είχαν θεμελιώσει ένα πολιτικό και κοινωνικό δόγμα! Η μαρξική σκέψη, υπήρξε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυση, ιδίως με όσα διαλαμβάνονται στις σελίδες των τόμων του “Κεφαλαίου” του πρώιμου καπιταλισμού, όπως αναπτύχθηκε στη Δυτική Ευρώπη.
Τελικά, η ατίθαση ιστορία διέψευσε τις προβλέψεις του Μαρξ και μια επανάσταση, που επικαλούνταν τις ιδέες του ξέσπασε σε μια χώρα, ελάχιστα βιομηχανοποιημένη και κυρίως αγροτική, με το κίνημα των Μπολσεβίκων στην Ρωσική Αυτοκρατορία, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βλαδίμηρος Λένιν με όσα έχει γράψει, ανέπτυξε παραπέρα τις μαρξικές ιδέες, στα δεδομένα μιας υπανάπτυκτης καπιταλιστικά χώρας.
Την δεκαετία του 1930, όταν είχε αναλάβει την εξουσία στην Σοβιετική Ένωση ο Στάλιν, αποφάσισε να συγκροτήσει ένα “επαναστατικό δόγμα”, που το ονόμασε “Μαρξισμός-Λενινισμός”. Έτσι η μαρξική σκέψη αλλοιώθηκε απόλυτα και μαζί με τις σκέψεις του Λένιν, αλλά και του Στάλιν, όπως και άλλων Σοβιετικών, παγιώθηκε σε ένα αυστηρό και ανεξέλεγκτο ουσιαστικά δόγμα, που με το πέρασμα των χρόνων κατάντησε ένα αντιδραστικό απολίθωμα, που επιμένει να επικαλείται την επανάσταση! Ακόμα και μετά το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, που κήρυξε την αποσταλινοποίηση, το ιδεολόγημα του “Μαρξισμού-Λενινισμού”, ως επίσημο δόγμα δεν θίχτηκε. Η παράδοση του ΚΚΣΕ ακολουθήθηκε από όλα τα κομμουνιστικά κόμματα σε δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, και όχι μόνον.
Στην Ελλάδα το ΚΚΕ, όπως και το άλλοτε ΚΚΕεσ., παρέμειναν εγκλωβισμένα σε σταλινικές πρακτικές και προσηλωμένα στον “Μαρξισμό-Λενινισμό”. Όπως φαίνεται, το ΚΚΕ και τα μέλη του, μένουν μάλλον ικανοποιημένα από την διαφύλαξη της “ιδεολογικής τους καθαρότητας” χωρίς να πολυπροβληματίζονται για την καθήλωση του κόμματος συνεχώς, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις σε ένα ποσοστό, που κυμαίνεται γύρω στο 5%!
Παρά την διακηρυγμένη “ιδεολογική καθαρότητα” του ΚΚΕ, ο οπορτουνισμός, τόσο στο κόμμα, όσο και σε στελέχη του “καλά κρατεί”. Ο οπορτουνισμός βαφτίζεται ελιγμός, σύμφωνα με τα δεδομένα του αστικού καπιταλιστικού καθεστώτος. Συχνά όμως, η επίκληση της αστικής νομιμότητας, ιδίως σε στελέχη του ΚΚΕ, υποδηλώνει εγκατάλειψη του επαναστατικού ήθους, που πρέπει να διακρίνει έναν κομμουνιστή! Με άλλα λόγια, συμπεριφορές του κόμματος, κυρίως σε κομματικές επιχειρήσεις και το πώς αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους, όπως και στελεχών του κόμματος, που διαθέτουν δημόσια αξιώματα, δεν χρειάζεται πολλή περίσκεψη, για να αποδειχθεί, ότι ενεργούν σύμφωνα με ευτελή και χυδαία ατομικά συμφέρονται, απόλυτα ιδιοτελή και όχι από χρέος προς μια κομματική αρχή!
Η αντιμετώπιση των εργαζομένων της “Τυποεκδοτικής”, της τυπογραφικής επιχείρησης του ΚΚΕ, παρά τις προσπάθειες να καλυφθούν ή να δικαιολογηθούν αντεργατικές συμπεριφορές από την εργοδοσία, δηλαδή από το ΚΚΕ, παραμένει χαρακτηριστικό δείγμα οπορτουνιστικής συμπεριφοράς από ένα “μαρξιστικό-λενινιστικό” κόμμα, που προβάλλει σαν άλλοθι γι’ αυτή την συμπεριφορά το καπιταλιστικό περιβάλλον! Στις παραπομπές που ακολουθούν γίνεται αναφορά και σε απόψεις του ΚΚΕ, όπως και μελών του κόμματος στον κύκλο του προσυνεδριακού διαλόγου του 19ου Συνεδρίου του κόμματος: https://www.advertising.gr/media/telos-epochis-gia-tin-typoekdotiki-a-e-60525/, https://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=431638&cid=122, https://www.rizospastis.gr/story.do?id=6663749, https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7353091.
Στη Νάουσα είχα έναν υπέροχο φίλο, τον Παναγιώτη Καπνιστή, μέλος του ΚΚΕ και πραγματικά εμπνεόμενο από τις παραδόσεις του Κόμματος, πριν υποστεί, κατά τη διαδρομή του χρόνου, παραμορφωτικές αλλοιώσεις. Ο Παναγιώτης, εκτός από φίλος, με εμπιστευόταν και ως δικηγόρο του. Δεν ήταν της άποψης, ότι επειδή ήταν κομμουνιστής έπρεπε να είναι ένας φτωχός και μίζερος άνθρωπος. Ενδιαφερόταν για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής όλης της οικογένειάς του, μέσα στα δεδομένα της κοινωνίας που ζούσε. Είχε όμως αρχές. Την περίοδο που εργαζόταν στην “Αγροτική Κολινδρού” και ουσιαστικά ήταν ο αρχιμηχανικός της επιχείρησης, στα πλαίσια πολιτικής της επιχείρησης που ήταν συνεταιριστική, άσχετα από την κατάληξή της, του είχε δοθεί και ένα “πακέτο μετοχών”, όπως και θέση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας. Μάλιστα, εξαιτίας της τελευταίας ιδιότητάς του, λόγω της κατ’ αρχήν συλλογικής ευθύνης των μελών διοίκησης μιας ανώνυμης εταιρείας, είχε μια δικαστική περιπέτεια, που ευτυχώς είχε ικανοποιητική κατάληξη για τον Παναγιώτη. Κάποια στιγμή, είχε τεθεί ένα θέμα στην εταιρεία και στο διοικητικό συμβούλιο, που έκρινε ο Παναγιώτης Καπνιστής ότι αν συμφωνούσε με την πρόταση που είχε κάνει ο πρόεδρος, αυτό θα ήταν αντίθετο με τις αρχές του, ως σκεπτόμενου ανθρώπου και ως κομμουνιστή. Για την πρόεδρο της “Αγροτικής Κολινδρού” το θέμα ήταν σημαντικό, οπότε η μη ευθυγράμμιση του Καπνιστή με την πρόταση του προέδρου, τον οδήγησε να εγκαταλείψει το διοικητικό συμβούλιο χάνοντας σημαντικά οικονομικά και άλλα ωφελήματα, που τελικά τον οδήγησαν στην απομάκρυνσή του από την εταιρεία, που στην κυριολεξία είχε μεγαλώσει μαζί της!
Απεναντίας, υπάρχουν οπορτουνιστικά παραδείγματα στελεχών του ΚΚΕ, που προκαλούν. Για έναν ελεύθερο επαγγελματία, λ.χ. γιατρό, κάθε άλλο παρά είναι αρνητικό να ενδιαφέρεται για την αύξηση του κύκλου της πελατείας του-των ασθενών του, επειδή απλά και μόνον είναι κομμουνιστής. Όταν όμως, αυτό το ενδιαφέρον γίνεται μανία αύξησης πλούτου, με την υπεραπασχόληση και την όσο το δυνατό μεγαλύτερη συλλογή ασθενών στο ιατρικό πελατολόγιο, τότε, μάλλον πρόκειται για κλασική εκδήλωση οπορτουνισμού. Πώς είναι δυνατό να γίνεται υπεράσπιση των αρχών του ΚΚΕ και του “μαρξισμού-λενινισμού” με λόγια και με ανάληψη αιρετών αξιωμάτων κι από την άλλη να εκδηλώνεται χυδαία καπιταλιστική εκμετάλλευση της παροχής υπηρεσιών υγείας, χάριν συλλογής όλο και μεγαλύτερου πλούτου;
Ως κατακλείδα: Κάθε δόγμα, είτε στην πολιτική, είτε στην θρησκεία, είτε σε κάθε άλλη πτυχή της ανθρώπινης ζωής, είναι χαρακτηριστικό πως επιδιώκει τον πνιγμό: Να καταστρέψει την Αλήθεια, να θρυμματίσει την ίδια τη ζωή, με την μέθοδο του Προκρούστη. Ο “Μαρξισμός-Λενινισμός”, ως εφεύρημα του Ιωσήφ Στάλιν και του αναλεύθερου καθεστώτος που εγκατέστησε στην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”, κατέστησε την μαρξική σκέψη και τον ανθρωπισμό που διέκρινε την φιλοσοφία των Μαρξ και Ένγκελς, όπως και την σκέψη του Λένιν, σε ένα θλιβερό απολίθωμα, εχθρικό προς τη ζωή και προς τους εργαζόμενους! Κατά τη γνώμη μου, ένας λόγος που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και οι χώρες-μαριονέτες της στην Ανατολική Ευρώπη, ήταν και η προσήλωση στο δόγμα του “Μαρξισμού-Λενινισμού”.
© Γιώργος Α. Δούδος
01/04/2022
No comments:
Post a Comment