Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ

Η πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στο Άγιον Όρος και τα φωτογραφικά στιγμιότυπα που αποτύπωσαν την πρωθυπουργική «ιεραποδημία» με την συνοδεία του γιου του, οι εξαγγελίες περί οικονομικής ενισχύσεως της Αθωνικής Πολιτείας προκάλεσαν συζητήσεις και ερωτηματικά ποικίλα. Οι Αγιορείτες, παρά τις επιφυλάξεις ορισμένων Μονών που είχαν δηλώσει άρνηση συμμετοχής στην υποδοχή του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ως ένδειξη αποδοκιμασίας για συγκεκριμένες πολιτικές ενέργειες της κυβέρνησης, τελικά, ομονόησαν. Οι είκοσι κυρίαρχες Μονές του Αγίου Όρους επιφύλαξαν λαμπρή υποδοχή στον Πρωθυπουργό και επιπλέον συνεκλήθη Έκτακτη Πανηγυρική Διπλή Ιερά Σύναξη στις Καρυές. Υπήρξε σύναξη επί τω αυτώ στις Καρυές όλων των Ηγουμένων για την υποδοχή Μητσοτάκη και για την συμμετοχή τους, μαζί με τους Αντιπροσώπους των Μονών στην Διπλή Ιερά Σύναξη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την πλευρά του, εξήγγειλε ποσό 100.000.000,00 ευρώ για την ενίσχυση του Αγίου Όρους εντός μιας πενταετίας. Ο χριστιανικός μοναχισμός αναδύθηκε ως απάντηση και διαμαρτυρία εντός της Εκκλησίας, όταν μετά τη νομιμοποίηση του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία άρχισαν να εμφανίζονται δείγματα εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας. Υπήρξαν Χριστιανοί που ποθούσαν να ζήσουν με πληρότητα το Ευαγγέλιο του Χριστού και με θλίψη έβλεπαν την Εκκλησία να γίνεται ένας θεσμός ισχύος και προνομίων εντός του Βασιλείου. Πίστευαν ότι η αυθεντική κατά Χριστόν ζωή, απαιτούσε μια ριζοσπαστική δέσμευση και πιστότητα στο Ευαγγέλιο. Έτσι, ως διαμαρτυρία στην όλο και περισσότερο μεγεθυνόμενη τάση διαπλοκής της Εκκλησίας με τα πράγματα του κόσμου, κατέφυγαν στην άφιλη έρημο, κατ’ αρχάς της Αιγύπτου και πολύ σύντομα της Συρίας και της Παλαιστίνης. Στη νότια Βαλκανική ο Μοναχισμός άρχισε να αναπτύσσεται ιδιαίτερα στην Χερσόνησο του Άθω. Από τον 9ο αιώνα καθιερώθηκε η Αθωνική Χερσόνησος ως τόπος εγκαταβίωσης Μοναχών, κάτι που συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Ο Μοναχισμός, όπως ειπώθηκε υπήρξε πνευματικό κίνημα πιστότητας στο Ευαγγέλιο και εναντίωσης στην θεσμική μεταλλαγή της Εκκλησίας, διά της εκκοσμίκευσης και της προίκισής της από την Πολιτεία με ποικίλα προνόμια σε συμβιβασμό με τον κόσμο. Πέραν αυτού όμως, οι Μοναχοί διέσωζαν ή τουλάχιστον όφειλαν να διασώζουν το χάρισμα της προφητείας εντός της Εκκλησίας του Χριστού. Οι παραπάνω αρχές, που υπήρξαν το πνευματικό εφαλτήριο φανέρωσης του Μοναχισμού, ισχύουν για όλους τους Μοναχούς, άνδρες και γυναίκες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπου και αν αθλούνται και όποιον τρόπο μοναχικού βίου και αν έχουν επιλέξει· αναφέρομαι στον κοινοβιακό βίο, στον ερημητικό κατά μόνας βίο, στην εγκαταβίωση σε σκήτες κ.λπ.. Ο τρόπος υποδοχής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπήρξε υπερβολικός και σκανδαλώδης. Στο Πρωτάτον στέκεται όπως δείχνει σχετική φωτογραφία με περισσήν υψηλοφροσύνη κατά το ύφος του στον δεσποτικό θρόνο, ενώ το ίδιο συνέβη και στο καθολικό μιας μονής. Μα Αγιορείτες Πατέρες, το δεσποτικό είναι ο αισθητός τόπος της κυρίαρχης παρουσίας του Ιησού Χριστού μέσα στο ναό. Δεν πρόκειται για κάθισμα, ούτε του Πατριάρχη, ούτε του Μητροπολίτη. Στο δεσποτικό ίσταται μόνον ο Επίσκοπος εις τύπον και τόπον Χριστού! Κάμπτεται το αγιορειτικό ήθος μπροστά στην εξαγγελία παροχής χρημάτων; Ακυρώνεται το χάρισμα της προφητείας που οφείλουν να διακονούν οι ενδεδυμένοι το αγγελικό σχήμα, άνδρες και γυναίκες, διά της διαπλοκής τους με κοσμικές υποθέσεις και συγχρόνως, αυτή η ακύρωση επιφέρει, με τεράστια θλίψη, αλλοίωση καταπτωτική του Αθωνικού Μοναχισμού, εν προκειμένω. Θάσος, Ιούλιος 2025

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ….

Ένας καλός φίλος μου, μου έκανε την τιμή και μου ζήτησε να γράψω δυο λόγια αντί προλόγου σ’ ένα καινούργιο βιβλίο του, με θέμα το «τώρα»! Σκέφτηκα να σώσω τις σκέψεις που έστειλα στον φίλο μου, αλλάζοντας κομμάτι τη διατύπωσή τους. Το «τώρα» ή η «παρούσα στιγμή», είναι μια σύλληψη απόλυτα ρεαλιστική, που η αξία της έχει καταγραφεί εδώ και αιώνες. Στην εποχή του μετα-καπιταλισμού διερχόμαστε, ως οδοιπόροι μιαν άνυδρη έρημο. Οι πιο πολλοί μας, γυναίκες και άνδρες, μοιάζουμε με τους Εβραίους, που κατέληξαν στην έρημο να λατρεύουν το είδωλο του χρυσού μοσχαριού. Η εποχή μας είναι αφιερωμένη στην λατρεία του Χρυσού Μόσχου! Ως άτομα τρελαινόμαστε επιζητώντας την συσσώρευση χρημάτων, την δημιουργία πλούτου, ως έθνη και πάλι επιδιώκουμε ισχύ οικονομική, πολιτική και τελικά σπέρνουμε στον κόσμο τον φόβο και τον τρόμο των πολέμων! Αδειάσαμε το νου μας από το παραμικρό ίχνος σοφίας. Σκορπίσαμε πέρα δώθε την θέρμη της ανθρωπιάς από την καρδιά… Μέσα σε ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον αναζητούμε την Ουτοπία και αδιαφορούμε για το «τώρα», έχοντας μετατρέψει ως άτομα και ως έθνη τη ζωή μας σε μιαν ανυπόφορη Κόλαση, χωρίς να κατανοούμε την κατάπτωσή μας. Δεν θέλω να πω περισσότερα. Παραθέτω δύο χαϊκού, που αγαπώ πολύ… Στιγμή ρέουσα ασύλληπτου αιώνα μόνη πρόσκτηση Τί απομένει; Μια στιγμή, που έφυγε. Τα πάντα ρέουν Η αξία της παρούσας στιγμής, όπως ανέφερα, εκφράζεται σε αρχαίες παραδόσεις ως κάτι πολύτιμο: Ο Thich Nhat Hahn, Βουδιστής Μοναχός, ποιητής και υπέρμαχος της μη βίας και της ειρήνης, διδάσκει την τεράστια αξία της επίγνωσης της παρούσας στιγμής. Η παρούσα στιγμή είναι η μόνη στιγμή που υπάρχει και είναι η πύλη προς όλες τις άλλες στιγμές. Ο Ιησούς Χριστός δίνει έμφαση στο να ζούμε στην παρούσα στιγμή. Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου σώζονται τα εξής λόγια του: «Μην ανησυχείτε για το αύριο, γιατί το αύριο θα φροντίσει για τον εαυτό του» (6:34). Στον Σουφισμό, που άνθισε στον Κήπο του Ισλάμ, το waqt, στα αραβικά σημαίνει «χρόνος» ή «στιγμή», κατέχει μια ιδιαίτερη σημασία. Το waqt είναι η παρούσα στιγμή, ως χωροχρονική διάσταση για θεϊκή συνάντηση και πνευματική ολοκλήρωση. Δεν πρόκειται απλά για την έννοια του ημερολογιακού χρόνου, αλλά αναφέρεται στην μία μοναδική και ιερή στιγμή, που το Θείο μπορεί να βιωθεί και να πραγματωθεί υπαρξιακά στην ζωή του ανθρώπου. Το waqt είναι η παρούσα Στιγμή ως Θεϊκή Φανέρωση. Επιπρόσθετα, ο ακόλουθος του Δρόμου, ο ανιχνευτής του Τασσαούφ, όπως αλλιώς ονομάζεται ένας Σούφι, είναι ένας ‘Ιμπν αλ-Ουάκτ’ δηλαδή «γιος ή θυγατέρα της παρούσας στιγμής»! Ζει αδέσμευτος από τα βάρη του παρελθόντος και από το άγχος για το άδηλο μέλλον. ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ Θέρος του 2025 Θάσος

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗ ΜΕΓΓΕΝΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ… ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ

Οι Εβραίοι, που από τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισαν να φθάνουν στην οθωμανική Παλαιστίνη, προκειμένου να μην αφανιστούν από τους Κοζάκους και την ‘Οχράνα’ (μυστική υπηρεσία του Τσάρου), που είχε βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο για τα δεινά της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στα πρόσωπα των Εβραίων, αναζητούσαν ειρήνη και ησυχία. Μάλιστα η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν εντελώς άμαθοι σε πολεμικές αντιμαχίες. Σε αντίθεση με τις προθέσεις τους και παρά τις ειρηνικές σχέσεις που είχαν δημιουργήσει με τους Άραβες της Παλαιστίνης, κυρίως με εκείνους που είχαν προσλάβει ως εργάτες γης στα κιμπούτς και στα μοσάβ, αντιμετώπισαν αρκετά σύντομα εχθρότητα και επιθετικότητα, από τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης. Στα πλαίσια της Κοινωνίας των Εθνών και μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η άλλοτε οθωμανική Παλαιστίνη περιήλθε κατά το σύστημα της εντολής, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Διακήρυξη Μπάλφουρ (2 Νοεμβρίου 1917) είχε προτείνει την Παλαιστίνη ως πατρίδα για τους μέχρι τότε «απάτριδες» Εβραίους. Ο Σιωνισμός υπήρξε καρπός του κινήματος των εθνικισμών που είχε κατακλύσει την Ευρώπη. Αυτό που είχε συμβεί με τους Εβραίους της Διασποράς είχε συμβεί την ίδια περίοδο στους περισσότερους λαούς, που αποζητούσαν πατρίδα ανεξάρτητη και ελεύθερη από τις άλλοτε κραταιές πολυεθνικές αυτοκρατορίες. Από το Νοέμβριο του 1918, ως απάντηση στην Διακήρυξη Μπάλφουρ εμφανίστηκε η εθνικιστική αντίδραση των Αράβων της Παλαιστίνης, που εναντιώνονταν στην προοπτική ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους στα πατρογονικά ιστορικά εδάφη του Λαού Ισραήλ. Η εχθρότητα των Αράβων στην εβραϊκή μετανάστευση είχε οδηγήσει σε πάρα πολλά περιστατικά βίας. Αναφέρομαι σε ορισμένα απ’ αυτά: Οι ταραχές του Νέμπι Μούσα το 1920, οι ταραχές στη Γιάφα το 1921, γενικότερες ταραχές στην Παλαιστίνη το 1929, η αραβική εξέγερση των ετών 1936 έως 1939 στην Παλαιστίνη. Η αμέσως προηγούμενη εξέγερση των Αράβων αντιμετωπίστηκε από τις βρετανικές δυνάμεις και είχε καταπνιγεί με περίπου 5.000 Παλαιστίνιους νεκρούς. Μετά την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών του 1947 για τον διαμοιρασμό της Παλαιστίνης και την ίδρυση ενός εβραϊκού και ενός αραβικού κράτους, υπήρξε εκ νέου βίαιη αντίδραση εκ μέρους των Παλαιστίνιων Αράβων, οι οποίοι επ’ ουδενί ήθελαν ένα εβραϊκό κράτος. Είναι γνωστό, ότι μετά την επίσημη κήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948, την επομένη ακριβώς μέρα, γειτονικές αραβικές χώρες επιτέθηκαν με έναν πόλεμο, πλήρους κλίμακας, προκειμένου να «σβήσουν» από τον χάρτη το Ισραήλ! Το Ισραήλ αντιμετώπισε με επιτυχία την αραβική επιθετικότητα. Μετά απ’ αυτό το γεγονός, περίπου 700.000 Άραβες της Παλαιστίνης, που οι οικισμοί και τα χωριά τους είχαν περιέλθει στην επικράτεια του Κράτους του Ισραήλ, εγκατέλειψαν το Ισραήλ, είτε από φόβο αντιποίνων, είτε μετά από πίεση και έγιναν πρόσφυγες κυρίως στο Λίβανο και στην Ιορδανία. Το φαινόμενο της παλαιστινιακής βίας, αποτελεί την πολιτική αντίδραση κατ’ αρχάς στην ίδρυση εβραϊκού κράτους στην άλλοτε οθωμανική και κατόπιν υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη και μετά την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ το 1948, στην εξάλειψη αυτού του κράτους και στην εκδίωξη των Εβραίων από την αποκλειστικά αραβική Παλαιστίνη. Κατ’ αρχήν, πρέπει να επισημανθεί, ότι υπήρχε μια πολυδιάσπαση στις οργανώσεις της Παλαιστινιακής «Αντίστασης» απέναντι στο Κράτος του Ισραήλ. Μεταξύ των διαφόρων οργανώσεων υπήρχαν ορισμένοι κοινοί στόχοι. Ένας κοινός στόχος, όπως ειπώθηκε υπήρξε και για μερικές οργανώσεις συνεχίζει να είναι η κατάργηση του Κράτους του Ισραήλ από τον χάρτη των κρατών της γης και η αντικατάσταση της ισραηλινής επικράτειας από ένα Παλαιστινιακό Κράτος. Κυρίως η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, και οι δυο ισλαμιστικές, που ο αγώνας τους έγκειται στην «κατάργηση» του Ισραήλ! Το σύνθημα που ακούγεται ιδίως τον τελευταίο καιρό από Παλαιστίνιους και φιλοπαλαιστίνιους δυτικών χωρών και της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό και ανήκει στις πιο πάνω οργανώσεις: «Από τον ποταμό στη θάλασσα» (αγγλικά ‘from the river to the sea’). Ο ποταμός είναι ο Ιορδάνης και η θάλασσα είναι η Μεσόγειος…. Σε πιο μετριοπαθείς οργανώσεις Παλαιστινίων η απαίτηση μετριάζεται κάπως. Ζητείται η αναγνώριση ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης, με επικράτεια στα εδάφη της Ιορδανίας και της Συρίας, πριν από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών (1967), συμπεριλαμβανομένης και της Λωρίδας της Γάζας. Με άλλα λόγια, η εναλλακτική λύση αξιώνει, απομάκρυνση του Ισραήλ από τα Υψίπεδα του Γκολάν, από την Ανατολική Ιερουσαλήμ και από τα κατεχόμενα από τον ισραηλινό στρατό εδάφη της Δυτικής Όχθης. Η παραπάνω δεύτερη πρόταση εκτός από το τέλος της ισραηλινής κατοχής στην Δυτική Όχθη, προτείνει την απελευθέρωση των Παλαιστίνιων που κρατούνται σε φυλακές του Ισραήλ και την αναγνώριση του δικαιώματος της επιστροφής για τους Άραβες πρόσφυγες στους οικισμούς και στα χωριά τους εντός του Κράτους του Ισραήλ. Δύο λόγια για την Λωρίδα της Γάζας, που εδώ και ενάμιση χρόνο αποτελεί πεδίο γενικά δυσάρεστων εξελίξεων, μετά την δολοφονική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023. Η Λωρίδα της Γάζας ως το 1967 ήταν υπό αιγυπτιακή διοίκηση. Μετά τον πόλεμο των Έξη Ημερών περιήλθε υπό την κατοχή και τον έλεγχο του Ισραήλ. Το 2005 ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν απέσυρε τον ισραηλινό στρατό από την Γάζα, ενώ είχε υποχρεώσει, ακόμα και με τη χρήση βίας εκατοντάδες Εβραίους εποίκους, που είχαν εγκατασταθεί εκεί. Το 2006 έγιναν εκλογές στη Γάζα, όπως και στα υπόλοιπα παλαιστινιακά εδάφη. Στη Γάζα επικράτησε «πανηγυρικά» η ισλαμιστική Χαμάς, ενώ στα εδάφη της Δυτικής Όχθης είχε επικρατήσει η Φατάχ, με ηγέτη τον Μαχμούντ Αμπάς. Το 2007 στη Γάζα επήλθε σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων της Ανεξάρτητης Παλαιστινιακής Αρχής του Αμπάς και των δυνάμεων της Χαμάς, με επικράτηση της δεύτερης. Έκτοτε, οι κάτοικοι της Γάζας στην κυριολεξία είναι «κρατούμενοι» της Χαμάς! Επειδή οι Άραβες της Παλαιστίνης, κατά ένα μεγάλο μέρος τους αρνήθηκαν να αποδεχτούν την πραγματικότητα του Κράτους του Ισραήλ οι οργανώσεις που δημιούργησαν κατά του Ισραήλ είχαν επιλέξει την χρήση της τρομοκρατικής βίας. Αναφέρονται πιο κάτω οι παλαιστινιακές οργανώσεις, που είχαν επιλέξει την βία, ως εργαλείο πολιτικής δράσης: Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), Φατάχ, Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Οργάνωση Αμπού Νιντάλ. Το 1988 η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η Φατάχ υπό την ηγεσία του Γιάσερ Αραφάτ αναγνώρισαν την ύπαρξη του Ισραήλ και αυτό οδήγησε στις διαπραγματεύσεις που είναι γνωστές ως Συμφωνίες του Όσλο (1993, 1995). Η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987 στη Γάζα, ως παράρτημα της οργάνωσης ‘Αδελφοί Μουσουλμάνοι’ της Αιγύπτου. Το ‘Χαμάς’ είναι αρτικόλεξο του τίτλου της οργάνωσης που είναι «Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης». H ‘Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ’ ιδρύθηκε το 1981, εμπνέεται από τους ‘Αδελφούς Μουσουλμάνους’, αλλά η πιο έντονη επιρροή της προέρχεται από την ‘Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν’. Η Παλαιστινιακή Τζιχάντ κυρίως δρα στην Δυτική Όχθη, με έδρα τη Τζενίν. Και οι δυο παραπάνω οργανώσεις δεν δέχονται την επίλυση του παλαιστινιακού με την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, δίπλα στο Κράτος του Ισραήλ. Μετά τις Συμφωνίες του Όσλο η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, έκαναν πολύ έντονη την επιθετικότητά τους, τόσο κατά του Κράτους του Ισραήλ και των Εβραίων όλου του κόσμου, όσο και κατά της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, με πρόεδρο τον Μαχμούντ Αμπάς. Ο Μαχμούντ Αμπάς, de facto έχει ανακηρύξει την Παλαιστινιακή Αρχή ‘Κράτος της Παλαιστίνης’, κάτι που έχει γίνει δεκτό από αρκετές χώρες, ενώ υπάρχει και έδρα του στον ΟΗΕ. Ο Μαχμούντ Αμπάς, ακολουθώντας την πολιτική του Αραφάτ, αναγνωρίζει το Κράτος του Ισραήλ, αλλά σε διάφορες περιστάσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις σε βάρος του επιθέσεις της Χαμάς και Παλαιστινιακής Τζιχάντ, εκτοξεύει σκληρές δηλώσεις κατά του Ισραήλ, κυρίως για την πολιτική των εβραϊκών αποικιών στα παλαιστινιακά εδάφη στην Δυτική Όχθη και στην κατάληψη παλαιστινιακών συνοικιών στην Ανατολική Ιερουσαλήμ από ακραίους θρήσκους Εβραίους. Η επίθεση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου 2023 εκτός από τη δολοφονία Ισραηλινών πολιτών και ορισμένων αλλοδαπών κατοίκων του Ισραήλ συμπεριέλαβε και την ομηρία ακόμα και βρεφών. Αυτή η πράξη της Χαμάς προκάλεσε την επίθεση του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας, προκειμένου να εξαλειφθεί η τρομοκρατική οργάνωση, με πλήθος όμως θυμάτων αμάχων και βρεφών. Θα πρέπει με επίταση να επισημανθεί, ότι δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η Χαμάς στη Γάζα, εκτός του ότι από το 2006 έχει δημιουργήσει μια μεγάλη ανοιχτή φυλακή, με έγκλειστους τους κατοίκους της, Μουσουλμάνους κατά κύριο λόγο και μια μικρή μειονότητα Χριστιανών, διαφόρων ομολογιών, έχει χρησιμοποιήσει τους αμάχους, τα νοσοκομεία, τα ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας και τα σχολεία κάθε βαθμίδας για να κρύβει οπλισμό και ρουκέτες, με τις οποίες βάλει κατά του Ισραήλ. Στην μακρά διάρκεια του πολέμου στη Γάζα, έχουν γίνει καταγγελίες, ότι η Χαμάς κλέβει φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας, που εισάγονται στην περιοχή και τα μεταπουλά στη συνέχεια σε συνθήκες μαύρης αγοράς. Το Κράτος του Ισραήλ, βρίσκεται καθηλωμένο στη μέγγενη της βίας! Αυτή την κατάσταση την έχουν προκαλέσει η Χαμάς, η Παλαιστινιακή Τζιχάντ και οι υποστηρικτές τους, όπως η σιϊτική Χεζμπολλάχ του Λιβάνου, το Ιράν των Μουλλάδων, η Υεμένη των Χούθι. Το Ισραήλ αγωνίζεται, όπως γνωρίζει πολύ να το πράττει, για την επιβίωσή του στο Έρετζ Γισραέλ (Γη του Ισραήλ) και για την ασφάλεια των πολιτών του. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος για τους Εβραίους, που επί αιώνες ήταν λαός απάτριδων, καταδικασμένος σε διωγμούς εξοντωτικούς, με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα, αλλά πολίτες του του Ισραήλ υπάρχουν, με πλήρη ισοτιμία δικαιωμάτων, Άραβες, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί, Βεδουΐνοι, Δρούζοι, Κιρκάσιοι κ.ά.. Ισραηλινοί Άραβες και Δρούζοι κυρίως, στελεχώνουν τις Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ, όπως και το Διπλωματικό Σώμα της χώρας. Στην Κνεσσέτ υπάρχουν μέλη που ασκούν οξεία κριτική στην κυβέρνηση Νετανιάχου, χωρίς να φονεύονται από τρομοκράτες ή να φυλακίζονται. Μπορεί η κυβέρνηση Νετανιάχου με επιλογές της να προκαλεί ανησυχίες και να δέχεται δικαιολογημένες έντονες κριτικές, ότι θέτει σε κίνδυνο τη Δημοκρατία στη χώρα. Αλλά, ευτυχώς, δεν έχει επιβληθεί δικτατορία στο Ισραήλ. Υπάρχουν εφημερίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ασκούν ελεύθερα ερευνητική δημοσιογραφία και αποκαλύπτουν κάθε τόσο τις απαράδεκτες επιλογές της κυβέρνησης Νετανιάχου, ακραίων υπουργών της που εμφορούνται από τις ιδέες του Ραβίνου Καχάνε χωρίς να το κρύβουν, όπως και μέλη της Κνεσσέτ που επίσης είναι απροκάλυπτα «Καχανιστές». Ο Αντισημιτισμός είναι παράγωγο του χριστιανικού αντι-ιουδαϊσμού. Οι ρίζες του βρίσκονται στην χριστιανική Ανατολή, όσο και στη Δύση. Η μεγάλη μορφή της Μεταρρύθμισης, ο Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) υπήρξε ακραίος αντισημίτης. Το έργο του Λουθήρου “Von der Juden und Ihren Lügen” (‘Για τους Ιουδαίους και τα ψέματά τους’) (1543) υπήρξε κλασικό για την αντισημιτική ιδεολογία. Μάλιστα αυτό το έργο του Λουθήρου επανεκδόθηκε την περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας και διαδόθηκε ως ντοκουμέντο κατά των Εβραίων. Στο Ισλάμ δεν είχε εμφανιστεί εξ αρχής η επιθετικότητα κατά των Εβραίων, που είχε εδραιωθεί μεταξύ των Χριστιανών, από τον 4ο αιώνα και μετά. Ο Προφήτης Μωάμεθ είχε εισαγάγει στην αρχή την κατεύθυνση της Ιερουσαλήμ, για την προσευχή των Μουσουλμάνων. Η Μέκκα ήταν δεύτερη και κατοπινή επιλογή, που εδραιώθηκε. Στο Κοράνιο συναντούμε την εξής αναφορά: «Αναλογιστείτε, όταν ο Μωυσής είπε στο λαό του: ‘Λαέ μου, να θυμάστε τη χάρη του Αλλάχ προς εσάς, όταν όρισε από ανάμεσά σας Προφήτες και σας έκανε κυρίαρχους και σας έδωσε, όσα δεν είχε δώσει σε κανέναν άλλο από τους λαούς του κόσμου. Λαέ μου, εισέλθετε στους Αγίους Τόπους, που προόρισε ο Αλλάχ για σας και μην τους εγκαταλείψετε, γιατί τότε θα καταστραφείτε’» (Κοράνιο σούρα Αλ Μάιντα 5:20-21). Τα παραπάνω εδάφια του Κορανίου, καθιστούν σαφές, ότι ο Θεός «δεν είχε δώσει (αυτή τη γη), σε κανέναν άλλο μεταξύ των λαών του κόσμου», εκτός από τον Λαό Ισραήλ. Από τα εδάφια αυτά, και από άλλες παρόμοιες αναφορές, γίνεται κατανοητό, ότι η Ιερουσαλήμ, είναι μια ιερή πόλη, σύμφωνα με την βούληση του Θεού, αλλά δεν είναι μια ιερή ισλαμική πόλη, λόγω του γεγονότος, ότι η ιερότητά της είχε καθιερωθεί πολύ πιο πριν, από την ιστορική εμφάνιση του Ισλάμ (621 μ. Χ.). Τα παραπάνω εδάφια καθιστούν σαφές, ότι ο Θεός «δεν είχε δώσει (αυτή τη γη), σε κανέναν άλλο μεταξύ των λαών του κόσμου», εκτός από τον Λαό Ισραήλ. Από τα εδάφια αυτά, και από άλλες παρόμοιες αναφορές, γίνεται κατανοητό, ότι η Ιερουσαλήμ, είναι μια ιερή πόλη, σύμφωνα με τον Θεό, αλλά δεν είναι μια ιερή ισλαμική πόλη, λόγω του γεγονότος, ότι η ιερότητά της είχε καθιερωθεί πολύ πριν, από την ιστορική εμφάνιση του Ισλάμ. Η αμφισβήτηση εκ μέρους Μουσουλμάνων του δικαιώματος των Εβραίων να εγκατασταθούν στην πατρογονική γη τους, εμφανίστηκε “πανηγυρικά”, στην διακήρυξη της οργάνωσης “Αδελφοί Μουσουλμάνοι” της Αιγύπτου το 1928. Ο νεαρός Γιάσερ Αραφάτ, ως φοιτητής στο Κάιρο, όπου είχε γεννηθεί, όχι απλά ήταν μέλος των ‘Αδελφών Μουσουλμάνων’, αλλά το 1948, στον πόλεμο των συνασπισμένων αραβικών δυνάμεων, κατά του νεόφυτου Κράτους του Ισραήλ, συμμετείχε ως εθελοντής, στο ένοπλο σώμα που είχαν οργανώσει οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατά του Ισραήλ. Η άρνηση του δικαιώματος των Εβραίων για μια πατρίδα στην Παλαιστίνη, υιοθετήθηκε και από τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ Μοχάμεντ Αμίν Αλ Χουσεϊνί. Ο Αλ Χουσεϊνί υπήρξε “λάτρης” του Χίτλερ και του Ράιχ. Έγινε δεκτός στο Βερολίνο με τιμές αρχηγού κράτους, αποδεχόταν τις ναζιστικές επιλογές για την καταστροφή των Εβραίων από προσώπου γης. Ο Αλ Χουσεϊνί ενθάρρυνε την δημιουργία στην Βοσνία σώματος Μουσουλμάνων, που εντάχθηκαν στα γερμανικά SS και στήριζαν τη ναζιστική κατοχή στην Γιουγκοσλαβία. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κατηγορήθηκε ως εγκληματίας πολέμου, αλλά ο Νάσερ του προσέφερε καταφύγιο στην Αίγυπτο, όπου συνέχισε από ραδιοφώνου τους μύδρους κατά των Εβραίων και του Κράτους του Ισραήλ μέχρι το θάνατό του. Οι Άραβες Χριστιανοί, κυρίως οι Ελληνορθόδοξοι, διαθέτουν αρκετά «πυρομαχικά» για να καλλιεργούν τον αντισημιτισμό τους, από πατερικά κείμενα κατά των Εβραίων μέχρι «λαοφιλείς ύμνους» κυρίως της Μεγάλης Εβδομάδας. Οι Άραβες Μουσουλμάνοι καλλιεργούν το αντισημιτικό μίσος τους, με επίκληση ορισμένων χαντίθ, (συλλογές αποφθεγμάτων του Προφήτη Μωάμεθ και περιστατικών από την ζωή του), παρόλο που αμφισβητείται αυθεντικότητά τους! Αναφέρω τα χαντίθ από την συλλογή Sahih al-Bukhari 2926, από τη συλλογή Sahih Muslim 2921, 2922, που είναι χαρακτηριστικά και αναφέρονται στον εξολόθρευση των Εβραίων από τους Μουσουλμάνους, κατά τα έσχατα της Ιστορίας. Όπως προειπώθηκε, το κύρος των χαντίθ αμφισβητείται έντονα, ως πηγή της ορθής μουσουλμανικής πίστης, ενώ από τα χιλιάδες χαντίθ που υπάρχουν εγκατεσπαρμένα σε διάφορες συλλογές, «ορθόδοξοι» Μουσουλμάνοι λόγιοι έχουν καταλήξει ότι αν από τις χιλιάδες πεντακόσια είναι μόνο αυθεντικά, αποτελεί ένα ζήτημα! Είναι χαρακτηριστικό, ότι το έμβλημα της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής ή του Παλαιστινιακού Κράτους, όπως αυτοπροσδιορίζεται, η διοίκηση του Μαχμούντ Αμπάς, είναι όμοιο με αρκετών αραβικών άλλων κρατών. Απεναντίας, τα εμβλήματα της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ αναδεικνύουν τον χαρακτήρα τους ως οργανισμών ένοπλης βίας και καταδεικνύουν ό,τι διακηρύττουν, ότι δεν συμβιβάζονται με την ύπαρξη του Ισραήλ στην κοινωνία των Εθνών και των Κρατών της Διεθνούς Κοινότητας. Το Ισραήλ είναι πιεσμένο στην μέγγενη της βίας, κάτι που η πλειοψηφία των πολιτών και των κατοίκων του Κράτους του Ισραήλ δεν επιθυμεί, που έχουν στήσει Άραβες που λατρεύουν την βία και την τρομοκρατία…. ©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ 27/05/2025

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ!

Στην Δυτική Καθολική Εκκλησία έχει διαμορφωθεί ένας τρόπος «αγιοποίησης» των ανθρώπων του Θεού, αρκετά «εξορθολογισμένος», σύμφωνα με την επικράτηση ενός «δικαιοκρατικού» συστήματος στην Καθολική Λατινική Εκκλησία. Μάλιστα στην Δυτική Εκκλησία υπάρχει και διαβάθμιση των «αγίων»: Πρώτο στάδιο είναι η «μακαριοποίηση» και τελικό στάδιο η αγιοποίηση, με «αντικειμενικά κριτήρια»! Απεναντίας στην Εκκλησία της Ανατολής, χωρίς εξαίρεση ως προς τις επιμέρους παραδόσεις τους, (αναφέρομαι στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, στην Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία, στην Αποστολική Αρμενική Εκκλησία, στην Συρο-ορθόδοξη Εκκλησία, στην αρχαία Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής, αλλά και στην Μαρωνιτική Εκκλησία, που έχει επηρεασθεί αρκετά από δυτικές μορφές ευσέβειας), το κριτήριο αναγνώρισης ενός ανθρώπου ως Αγίου, είναι η μαρτυρία της συνειδήσεως του Λαού του Θεού. Λέγοντας Λαός του Θεού αναφερόμαστε στους κληρικούς, στους λαϊκούς και στους μοναχούς, γυναίκες και άνδρες. Ο Λαός του Θεού σε περιορισμένη και συγκεκριμένη περιοχή γεωγραφικά μαρτυρεί ότι ο «άλφα» ή η «δείνα» είναι άνθρωποι αγιασμένοι, άνθρωποι του Θεού. Δεν είναι αναγκαίο να είναι «θαυματουργοί» ή να διέθεταν ενόσω ζούσαν «περίεργα» ή «εξαιρετικά» χαρίσματα. Αυτή η μαρτυρία αρκεί. Υπάρχουν περιπτώσεις που η μαρτυρία της συνειδήσεως του Λαού του Θεού επεκτείνεται σε ευρύτερες περιοχές, υπερβαίνει σύνορα χωρών, γιατί απλά έτσι τα οικονομεί ο Θεός μέσω του Παρακλήτου. Θα αναφέρω μόνο τρεις τέτοιες περιπτώσεις: Ο άγιος Νεκτάριος ο Αιγίνης είναι πολύ αγαπητός μεταξύ των πιστών της Ορθόδοξης Ρωσικής Εκκλησίας, αλλά και της Υπερόριας Ρωσικής Ορθόδοξης. Στην Ελλάδα ιδιαίτερα αγαπητός είναι ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως της Κριμαίας. Ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ έχει γίνει εξαιρετικά αγαπητός μεταξύ Ρουμάνων πιστών. Στην διαδρομή της ιστορίας «η Οδός» του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, μετά την παύση των διωγμών κατά των Χριστιανών, δέχθηκε αρνητικές επιρροές και έλαβε κατ’ άνθρωπον, το σχήμα ενός θρησκευτικού θεσμού. Πρόκειται για το φαινόμενο της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας και την καθιέρωσή της ως θεσμικής θρησκείας ενός κράτους. Στο ελληνικό Σύνταγμα η Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως «επικρατούσα θρησκεία» στην Ελλάδα. Έχουν διατυπωθεί αρκετές εξωραϊστικές εικόνες, για να δικαιολογήσουν το σφιχταγκάλιασμα της εκκλησίας από το κράτος, αλλά κατά τη γνώμη μου, η ανθρώπινη διάσταση της εκκλησίας είναι πληγωμένη βαθιά απ’ αυτή την κατάσταση και όσα κι αν είναι τα προνόμια, με τα οποία την έχει προικίσει ο Καίσαρας δεν μειώνουν την «αποστασία» από το Ευαγγέλιο και δεν παύουν να θλίβουν το Άγιο Πνεύμα. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, κάτι που θα συμβαίνει είμαι βέβαιος και σε άλλες χώρες, που η «εθνική ορθόδοξη» Εκκλησία έχει δύναμη, διαθέτει επιρροή και προνόμια, η «λειτουργία» της συνειδήσεως του Λαού του Θεού έχει τεθεί «υπό κηδεμονία» ή και «υπό απαγόρευση», εκ μέρους των Επισκόπων, που συμπεριφέρονται ως δεσποτικοί δυνάστες κλήρου και λαού! Συμπεριφέρονται, κυρίως οι επαρχιούχοι επίσκοποι, που ονομάζονται Μητροπολίτες, απέναντι στο Πρεσβυτέριο και στους Λαϊκούς, λες και είναι «ποίμνιο» αλόγων ζώων, που οφείλουν να υπακούν τυφλά στον Δεσπότη, χωρίς αντιρρήσεις. Από την άλλη μεριά, οι λαϊκοί, γυναίκες και άνδρες δεν διαθέτουν θεολογική παιδεία, ενώ η πλειοψηφία των θρησκευόμενων είναι προσκολλημένοι σε μια στρεβλή υπακοή σε «γεροντάδες» και κατ’ επέκταση σε κάθε ρασοφόρο, που εύκολα τους χειραγωγεί. Οι εξαιρέσεις μεταξύ των Μητροπολιτών της Ελλαδικής Εκκλησίας είναι τόσο λίγες, που αδυνατούν να επιφέρουν αλλαγή στον τρόπο διακονίας του Λαού του Θεού, εντός του οποίου υπάρχουν και οι Επίσκοποι, άσχετα αν δεν το παραδέχονται, διότι αρκετοί θεωρούν ότι τους μειώνει κάτι τέτοιο. Κατά την περίοδο των Μέσων Χρόνων, που η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν στην ακμή της, ο Καίσαρας συχνά επενέβαινε σε ζητήματα της Εκκλησίας. Και τότε, χάριν «κρατικών σκοπιμοτήτων» ή δημιουργίας μύθων, η συνείδηση του Λαού του Θεού παραμεριζόταν ή φιμωνόταν απόλυτα, ιδίως σε θέματα «αγίων» της Εκκλησίας. Ο Κωνσταντίνος, που μετέφερε την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας από την Δύση στην Ανατολή και μετέτρεψε το Βυζάντιο σε «Νέα Ρώμη» και «Κωνσταντίνου Πόλι», την γνωστή Κωνσταντινούπολη, αναγνωρίστηκε ως Άγιος για την Ορθόδοξη Εκκλησία και του αποδόθηκε μάλιστα ο τίτλος του ισαποστόλου. Η Εκκλησία της Ρώμης τον Κωνσταντίνο δεν τον συγκαταλέγει μεταξύ των αγίων της, ενώ η μητέρα του Ελένη κοσμεί το αγιολόγιο της Δύσης. Ο Κωνσταντίνος βαρύνεται με φοβερά εγκλήματα. Κυρίως εκείνο που σκιάζει τη μνήμη του είναι η δολοφονία του γιου και της συζύγου του. Είναι αλήθεια πως με το διάταγμα της ανεξιθρησκείας που καθιέρωσε η Εκκλησία των μαρτύρων και των διωγμών κατά κάποιο τρόπο ανάσανε. Επίσης, μολονότι ο ίδιος δεν ήταν Χριστιανός, συγκάλεσε την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, πριν από 1700 χρόνια και ανεξάρτητα από τις προσωπικές προθέσεις του συνέβαλε αποφασιστικά στην διατήρηση της εκκλησιαστικής ενότητας και προεχόντως στην διατύπωση του ορθοδόξου δόγματος. Ο Κωνσταντίνος μεταστράφηκε στο Χριστιανισμό λίγο πριν πεθάνει και μάλιστα η βάπτισή του έγινε από το Επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο, που ανήκε στους «Ομοιουσιανούς», μετριοπαθή ομάδα Αρειανών, δηλαδή δεν βαπτίστηκε καν ως Ορθόδοξος Χριστιανός! Μία άλλη περίπτωση αγιοποίησης αυτοκράτορα, που πρέπει να αγνόησε την συνείδηση του Λαού του Θεού, αλλά έγινε για την εξυπηρέτηση «ύψιστων κρατικών συμφερόντων», είναι αυτή που αφορά τον Θεοδόσιο τον Μέγα. Ο Θεοδόσιος είναι ο αυτοκράτορας που καθιέρωσε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία στο Βυζάντιο. Αυτό το συμβάν εδραίωσε την καθιέρωση της Εκκλησίας ως θεσμικής θρησκείας και υπήρξε η αφετηρία της αποστασίας από το Ευαγγέλιο του Χριστού εξαιτίας της εκκοσμίκευσης. Επί πλέον, ο Θεοδόσιος βαρύνεται με το έγκλημα της μαζικής δολοφονίας Θεσσαλονικέων, που ορισμένοι ανάγουν σε 15.000 (390)! Ερωτηματικά θα μπορούσαν να εγερθούν όσον αφορά και την αγιοποίηση του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας, κατά πόσο η αναγνώριση του αυτοκρατορικού ζευγαριού ήταν απόρροια της συνείδησης του Λαού του Θεού ή αξίωση του Παλατιού! Στην εποχή μας, η μαρτυρία της συνειδήσεως του Λαού του Θεού περί των αγίων ανθρώπων, τουλάχιστον στην ελληνορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, αγνοείται κατά κανόνα εξοργιστικά από διάφορους Μητροπολίτες ή υπεροχικούς κληρικούς, όπως ονομάζονται συνήθως αρχιμανδρίτες, που μπορούν και μανιπουλάρουν τα ποίμνια των θρησκευόμενων. Θα αναφερθώ σε μια περίπτωση, που κατά την γνώμη μου καταδεικνύει το ζήτημα. Τον Απρίλιο του 1822, η εξέγερση κατά της οθωμανικής εξουσίας του Βερμίου, με επίκεντρο τη Νάουσα, καταστάλθηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα. Ανάμεσα στα άλλα μέτρα κατά των επαναστατών, κάτω από ένα πλατάνι στη Νάουσα, άνδρες Χριστιανοί που συλλαμβάνονταν αποκεφαλίζονταν. Μαρτυρίες που διασώθηκαν αναφέρουν περισσότερους από 1200 άνδρες. Έκτοτε και ιδίως από το 1912 και μετά που η οθωμανική εξουσία εξέλιπε, στη συνείδηση των κατοίκων της Νάουσας, οι άνθρωποι που αποκεφαλίστηκαν από τους Οθωμανούς αναφέρονταν ως εθνομάρτυρες και ως τέτοιοι τιμούνταν. Το ίδιο συνέβαινε και για τις νεαρές γυναίκες, που κατά τον θρύλο, προτίμησαν να αυτοκτονήσουν, ορισμένες κρατώντας τα μωρά τους στην αγκαλιά, στον καταρράκτη Στουμπάνοι του ποταμού Αράπιτσα που διασχίζει τη Νάουσα, προκειμένου να αποφύγουν τον εξανδραποδισμό και την δουλεία. Το 2011 με πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμονος-Ιωάννη Καλπακίδη, που εκλέχτηκε μητροπολίτης το 1994, η τεράστια ομάδα των εθνομαρτύρων της Νάουσας, που προσδιορίστηκαν με ακρίβεια σε 1241 κατατάχτηκαν στο αγιολόγιο της Εκκλησίας ως νεομάρτυρες πλέον. Οι κάτοικοι της Νάουσας τιμούσαν αυτούς τους ανθρώπους, αλλά κανένας «ευσεβής» ή πιο σωστά ομάδα ευσεβών κατοίκων της πόλης, επί δεκαετίες, δεν είχαν αποκτήσει συνείδηση, ότι αυτοί οι άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και πέντε ιερείς, είχαν χάσει τη ζωή τους, υπερασπιζόμενοι την πίστη τους. Έπρεπε να έρθει στην περιοχή ο κ. Καλπακίδης ως μητροπολίτης και οργισμένοι περί αυτόν στα γραφεία της Μητροπόλεως, για να ανακαλυφθεί, ότι οι εθνομάρτυρες της Νάουσας ήταν και νεομάρτυρες της Εκκλησίας! Βέβαια, σε μια θεσμική εκκλησία, που διαθέτει ποικίλα προνόμια και λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, παρά τις ανάγκες της κοινωνίας, για τις οποίες η μητροπολιτική ποιμαντική παραμένει αδιάφορη, τουλάχιστον κατά κανόνα, το πλήθος της τοπικής αγιολογίας θεωρείται «ευλογία», επιφέρει διακρίσεις υπέρ του Μητροπολίτη, κάτι σαν την «παραγωγικότητα» σε υπηρεσίες και επιχειρήσεις, ενώ συχνά εμφανίζεται και μια ιδιότυπη ποιμαντική, αυτή της «λειψανο-λατρείας» και της περιφοράς «ιερών λειψάνων» δι’ ανταλλαγής μεταξύ Μητροπόλεων ή μονών του Αγίου Όρους κυρίως! Νομίζω, ότι όσα εκτίθενται πιο πάνω, δίνουν απαντήσεις και ως προς την «αγιοποίηση» του Κωνσταντίνου του Μεγάλου βασιλέως στις εκκλησίες της Ανατολής.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΤΑΝΤΟΥΡΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΤΕΝΤΙ ΚΑΤΖ

Στη διάρκεια του πρώτου αραβοϊσραηλινού πολέμου, που για τους Εβραίους του Ισραήλ είναι ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, ενώ για τους Άραβες της Παλαιστίνης, που τα χωριά και οι οικισμοί τους είχαν περιληφθεί στην επικράτεια του Κράτους του Ισραήλ είναι η «Νάκμπα», που σημαίνει «Καταστροφή», «Ξεριζωμός», δεν μάχονταν μεταξύ τους άγγελοι, ούτε άγιοι. Σε πολλές περιπτώσεις οι μαχητές και των δύο πλευρών, Εβραίων και Αράβων είχαν λησμονήσει την ανθρωπιά και φέρονταν σαν τέρατα της κόλασης! Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας του 1948 έχει μια εξαιρετικά μελανή και ματωμένη σελίδα, που είναι νωπή ακόμα και βαραίνει τους Ισραηλινούς Εβραίους και συγκεκριμένα τους μαχητές της Χαγκάνα, στην Ταξιαρχία Αλεξανδρόνι. Στις 22 και 23 Μαΐου 1948 οι Εβραίοι στην κυριολεξία έσφαξαν τους Παλαιστίνιους κατοίκους ενός μικρού χωριού, της Ταντούρα, κοντά στη Χάιφα, μολονότι είχαν παραδοθεί στη Χαγκάνα. Οι κάτοικοι της Ταντούρα ήταν περίπου 1500. Ο αριθμός των σφαγιασμένων νεκρών παραμένει αδιευκρίνιστος. Οι νεκροί κυμαίνονται από κάποιες δεκάδες έως δυο εκατοντάδες και περισσότεροι… Ένας Εβραίος μεταπτυχιακός φοιτητής της Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Χάιφα, ο Τέντι Κατζ, ερευνούσε την «σφαγή της Ταντούρα». Οι προφορικές μαρτυρίες επιζώντων της Ταντούρα, όταν δημοσιοποιήθηκαν αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό. Ο Κατζ στα πλαίσια της μεταπτυχιακής του έρευνας έλαβε συνεντεύξεις και από βετεράνους της Ταξιαρχίας Αλεξανδρόνι, που αντιμετωπίστηκαν πέρα ως πέρα αρνητικά. Το 1922 γυρίστηκε ντοκιμαντέρ με τίτλο “Tantura”. Σ’ αυτό έλαβαν μέρος αρκετοί Ισραηλινοί βετεράνοι που είχαν δηλώσει ότι πράγματι είχε γίνει η σφαγή στο χωριό Ταντούρα, μετά την παράδοσή του στην Χαγκάνα. Το 2023 το “Forencic Architecture”, δημοσίευσε μια έρευνα που είχε αναλάβει στην περιοχή και κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι στις παραλίες Τελ Ντορ υπήρχαν τρεις πιθανοί τάφοι, που συνδέονταν με την σφαγή της Ταντούρα! (Η Forensic Architecture είναι μια διεπιστημονική ερευνητική ομάδα με έδρα το Πανεπιστήμιο Ερευνών Goldsmiths, τμήμα του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, που χρησιμοποιεί αρχιτεκτονικές τεχνικές και τεχνολογίες, για τη διερεύνηση περιπτώσεων κρατικής βίας και παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Η ομάδα διευθύνεται από τον Βρετανοϊσραηλινό Αρχιτέκτονα Eyal Weizman). Οι περιπέτειες του Teddy Katz Τον Ιανουάριο του 2000, ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Amir Gilat είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο στην εφημερίδα Ma’ariv, που αναφερόταν στα γεγονότα στην Ταντούρα. Σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο του άρθρου βασιζόταν στα ευρήματα της μεταπτυχιακής διατριβής του Κατζ, που είχε κατατεθεί στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα το 1998. Μετά τη δημοσίευση του άρθρου του Gilat, βετεράνοι της Ταξιαρχίας Αλεξαντρόνι διαμαρτυρήθηκαν και σε επόμενο φύλο της εφημερίδας, ο Gilat σε άρθρο του που αφορούσε τα περιστατικά της Ταντούρα περιέλαβε την γραπτή διαμαρτυρία των βετεράνων, που ισχυρίζονταν, ότι ουδέποτε είχε συμβεί η σφαγή στο χωριό. Οι ίδιοι βετεράνοι καταμήνυσαν τον Teddy Katz για συκοφαντική δυσφήμιση εις βάρος τους, και αξίωναν από τον Κατζ να τους καταβάλλει αποζημίωση μεγαλύτερη από 300.000 δολάρια. Στην δικαστική διαδικασία που ακολούθησε, ο Κατζ ήρθε σε συμβιβασμό με τους αντιδίκους του και δήλωσε ότι τα στοιχεία της διατριβής του ήταν ανακριβή. Το Πανεπιστήμιο ακύρωσε την διατριβή του Κατζ, η οποία είχε λάβει βαθμό 97% και απαίτησε να υποβάλλει αναθεωρημένη την εργασία του. Εν τέλει έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, όχι όμως ερευνητικού χαρακτήρα. Ο ιστορικός Ιλάν Παπέ είχε υποστηρίξει τον Κατζ και την εργασία του, που είχε προκαλέσει στους Ισραηλινούς βετεράνους την απόφαση να τον οδηγήσουν στο δικαστήριο. Ο Παπέ ισχυριζόταν, ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η σφαγή έλαβε χώρα. Το 2004, ο Ισραηλινός ιστορικός Μπένι Μόρις είχε ερευνήσει επισταμένα την διαμάχη, όσον αφορά την «υπόθεση Ταντούρα» και η δήλωση που έκανε είναι ενδεικτική του προβλήματος που είχε ανακύψει: Τα συμπεράσματά μου, μου αφήνουν «ένα βαθύ αίσθημα ανησυχίας». Η απόψή του ήταν, ότι ενώ δεν είναι σαφές αν πράγματι συνέβη η σφαγή στην Ταντούρα ή όχι, δεν υπήρχε αμφιβολία, ότι είχαν διαπραχθεί εγκλήματα πολέμου από τις εβραϊκές δυνάμεις (Χαγκάνα) και ότι το χωριό εκκαθαρίστηκε βίαια από τους Άραβες κατοίκους του. Ο Μόρις είχε δηλώσει, ότι πιστεύει πως μια γυναίκα του χωριού είχε βιαστεί, ενώ μέλη της Ταξιαρχίας Αλεξανδρόνι μπορεί να εκτέλεσαν αιχμαλώτους πολέμου και να είχαν προβεί και σε κάποιες λεηλασίες· αυτά με βάση μια στρατιωτική έκθεση, που χρησιμοποιεί την εβραϊκή λέξη khabala (σαμποτάζ). ©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ 15/05/2025 Στη φωτογραφία αιχμάλωτοι Άραβες της Χαγκάνα στην Ταντούρα.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΕΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ…

"Εν μέσω της απρόκλητης επιθετικότητας, καλούμε τους Άραβες κατοίκους του Κράτους του Ισραήλ να επιστρέψουν στους τρόπους ειρήνης και να διαδραματίσουν το ρόλο τους στην ανάπτυξη του κράτους, με πλήρη και ισότιμη ιθαγένεια και τη δέουσα εκπροσώπηση στα όργανα και τους θεσμούς του - προσωρινά ή μόνιμα. Προσφέρουμε ειρήνη και ενότητα σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να συνεργαστούν με το ανεξάρτητο εβραϊκό έθνος για το κοινό καλό όλων". (Απόσπασμα από την Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ, 14 Μαΐου 1948) Ένας σημαντικός Εβραίος στοχαστής του 20ου αιώνα, ο Martin Buber (1878-1965), είχε ως όραμα για την οικοδόμηση των σχέσεων Εβραίων και Αράβων σε «μια χώρα των δύο λαών» (Martin Buber; A Land of two Peoples. The University of Chicago Press, 2005)! Τελικά, οι εξελίξεις οδήγησαν στην απόφαση 181/29 Νοεμβρίου 1947, της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, για την ίδρυση στην Παλαιστίνη δύο κρατών, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού. Στις 14 Μαΐου του 1948 ιδρύθηκε το Κράτος του Ισραήλ και ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν στο Τελ Αβίβ ανακοίνωσε πανηγυρικά την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Την επόμενη ακριβώς μέρα, στις 15/05/1948 ένοπλες δυνάμεις συνασπισμένων αραβικών κρατών, εισήλθε στην επικράτεια του κατά το διεθνές δίκαιο νεόφυτου ανεξάρτητου κράτους. Οι χώρες που συνασπίσθηκαν και επιτέθηκαν στο Ισραήλ ήταν η Αίγυπτος, η Υπεριορδανία, η Συρία, το Ιράκ. Μάλιστα η οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» της Αιγύπτου είχε προβεί σε στρατολόγηση εθελοντών για να συνδράμουν στην επίθεση. Τελικά, ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος έληξε άδοξα για τους Άραβες, με νίκη των δυνάμεων του Ισραήλ στις 10 Μαρτίου του 1949. Οι ρίζες της αραβοϊσραληνικής σύγκρουσης, που δυστυχώς επιμένει να είναι τραγικά επίκαιρη, πρέπει να αναζητηθούν περί τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν άρχισε να αναπτύσσεται το μέτωπο του εθνικισμού στην Δυτική Ευρώπη. Τότε, με αφορμή την δίκη του λοχαγού Ντρέιφους στη Γαλλία, που αποτέλεσε αποκορύφωση του επιθετικού αντισημιτισμού, ο Αυστριακός εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος Χερτζλ συνέλαβε την ανάγκη ίδρυσης ενός κράτους για τους Εβραίους. Το εβραϊκό εθνικιστικό κίνημα ονομάστηκε Σιωνισμός και η επιλογή αυτή, σε καμιά περίπτωση δεν έχει την ελάχιστη σχέση με τις δαιμονοποιήσεις που της πρόσθεσαν φαντασιακά και εντελώς αυθαίρετα κυρίως φανατικοί Χριστιανοί. Παράλληλα με τον εβραϊκό εθνικισμό και εξαιτίας της επιρροής αυτής της ιδεολογίας και σε αραβικούς λαούς, εμφανίστηκε η αραβική αντίδραση στην προοπτική ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Ο αραβικός εθνικισμός, στην αντιμαχία του απέναντι στους Εβραίους, εμφανίστηκε ενδεδυμένος είτε τον Παναραβισμό, είτε τον Πανισλαμισμό. Στις αρχές του 20ου αιώνα στην Παλαιστίνη, όπου άρχισαν να εγκαθίστανται καταδιωγμένοι από τα πογκρόμ Εβραίοι από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, αυξάνοντας την εβραϊκή παρουσία στην πατρογονική Γη του Ισραήλ, εμφανίστηκε η πρώτη σύγκρουση μεταξύ Εβραίων της Παλαιστίνης και Αράβων. Το 1947 αυτή η σύγκρουση κορυφώθηκε σε μεγάλης κλίμακας εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των δύο παλαιστινιακών κοινοτήτων. Εδώ πρέπει να ειπωθούν δυο λόγια για τον Χατζ Αμίν Αλ Χουσεϊνί, που το 1921 ανέλαβε την θέση του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ. Υπήρξε μια ισχυρή προσωπικότητα, που επηρέασε αρνητικά, κατά τη γνώμη μας την αραβοϊσραηλινή αντιμαχία. Ο Αλ Χουσεϊνί αρνήθηκε τρεις φορές τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, ακόμα και όταν οι διπλωματικές ισορροπίες ήταν ευνοϊκές για τους Παλαιστινίους. Το 1936 οι Άραβες της Παλαιστίνης είχαν εξεγερθεί κατά των Βρετανών, αλλά και κατά της Ιουδαϊκής Κοινότητας της Παλαιστίνης. Οι Βρετανοί, το 1937, με το σχέδιο Peel είχαν προτείνει την διανομή της Παλαιστίνης μεταξύ Αράβων και Εβραίων, με την δημιουργία δύο κρατών. Η αποδοχή του σχεδίου Peel θα σήμαινε κατάργηση του καθεστώτος της βρετανικής εντολής. Ο Χουσεϊνί αρνήθηκε το σχέδιο! Το 1939 οι Βρετανοί με την «Λευκή Βίβλο», είχαν προτείνει μια φιλοαραβική λύση στο παλαιστινιακό. Μάλιστα οι Εβραίοι είχαν θεωρήσει την πρόταση προδοτική σε βάρος τους. Ο Αμίν Αλ Χουσεϊνί αρνήθηκε να δεχθεί την πρόταση των Βρετανών. Ο Χατζ Αμίν Αλ Χουσεϊνί, το 1947 αρνήθηκε να αποδεχθεί την απόφαση του ΟΗΕ, που πρόβλεπε τη δημιουργία ενός αραβικού και ενός εβραϊκού κράτους στην υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Χουσεϊνί αποδείχθηκε ένθερμος θαυμαστής και υποστηρικτής του Χίτλερ. Έγινε δεκτός με τιμές αρχηγού κράτους στο Βερολίνο. Ενθάρρυνε την δημιουργία σώματος Βοσνίων Μουσουλμάνων, που εντάχθηκε στα SS και μετά το τέλος του Πολέμου είχε κηρυχθεί εγκληματίας πολέμου και αναζητούνταν να συλληφθεί. Τελικά του πρόσφερε καταφύγιο ο Νάσερ και από το Κάιρο μετέδιδε ραδιοφωνική προπαγάνδα κατά του Ισραήλ και κατά των Εβραίων! Οι Συμφωνίες του Όσλο, πρόκειται για ένα πλέγμα επί μέρους συμφωνιών μεταξύ του Κράτους του Ισραήλ και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), πρόσφεραν την ελπίδα και την προοπτική ασφαλούς συνύπαρξης του Ισραήλ και ενός Παλαιστινιακού Κράτους, δίπλα του. Τελικά, οι Συμφωνίες του Όσλο δεν έγιναν δεκτές, τόσο από ακραίους Παλαιστίνιους, όσο και από ακραίους Εβραίους. Η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Τζιχάντ δημιουργήθηκαν ακριβώς για να καταργήσουν τους όρους των Συμφωνιών του Όσλο. Από την άλλη μεριά φανατικοί Εβραίοι, εμπνεόμενοι εν πολλοίς από ιδέες, όμοιες με του Ραβίνου Μεΐρ Καχάνε, εναντιώνονταν και συνεχίζουν να εναντιώνονται στην συνδιαλλαγή μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων! Ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, πλήρωσε με τη ζωή του το 1995 την υπογραφή της τελευταίας από τις επιμέρους συμφωνίες, που καταρτίζουν τις Συμφωνίες του Όσλο. Για τους Ισραηλινούς ο πόλεμος του 1948 για την αντιμετώπιση των συνασπισμένων αραβικών δυνάμεων που εισέβαλαν στο έδαφος του Κράτους του Ισραήλ ονομάζεται, απόλυτα δικαιολογημένα, «Πόλεμος της Ανεξαρτησίας». Κατά την ανάγνωση των συμβάντων από τους Άραβες της Παλαιστίνης, ο πόλεμος εκείνος ονομάσθηκε «Naqba», που σημαίνει «Ξεριζωμός». Είναι αλήθεια, ότι το 1948, με τον πόλεμο που ξέσπασε στο Ισραήλ μετά την επίθεση των συνασπισμένων αραβικών δυνάμεων, αρκετά αραβικά χωριά στην ισραηλινή επικράτεια άδειασαν από τους κατοίκους τους, που αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε γειτονικές χώρες, κυρίως Ιορδανία και Λίβανο, όπου ζούσαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, αρκετοί από τους οποίους λειτουργούν ακόμα. Πρέπει όμως να ειπωθεί οπωσδήποτε τούτο. Οι πόλεμοι και οι ένοπλες συγκρούσεις, πάντοτε ήταν και είναι κατάρα. Εκτός από τους ενόπλους που εμπλέκονται, η τραγικότητα ενός πολέμου, καταγράφεται ιδίως στις κυνικά λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες», όπως ονομάζονται τα θύματα μεταξύ των αμάχων, ηλικιωμένων, γυναικών και παιδιών κυρίως, που είτε χάνουν τη ζωή τους, από «αδέσποτες σφαίρες», είτε εξαιτίας του τρόμου του θανάτου, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο. Έτσι εμφανίζονται οι πρόσφυγες. Στην περίπτωση του πολέμου της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ το 1948, υπήρξε και μια προπαγάνδα από αραβικά παλαιστινιακά κέντρα, που ήταν ασυμβίβαστα με την αποδοχή της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, που διέσπειραν τον φόβο μεταξύ των Παλαιστινίων που τα χωριά και οι οικισμοί τους βρίσκονταν εντός της επικράτειας του νέου κράτους, ότι θα υποστούν διωγμούς και άλλα δεινά, οπότε η προπαγάνδα ενθάρρυνε την εγκατάλειψη και την φυγή. Με άλλα λόγια, η «naqba» των Αράβων της Παλαιστίνης, προκλήθηκε περισσότερο από τους προπαγανδιστές που ανέφερα και λιγότερο από τις αρχές του ίδιου του Ισραήλ. Το έγκλημα της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου 2023 σε βάρος πολιτών και κατοίκων του Ισραήλ και η επίθεση των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στη Γάζα, με σκοπό την πλήρη αποδυνάμωση της τρομοκρατικής Χαμάς, ανέτρεψε, εύχομαι προσώρας, κάθε ευοίωνη προοπτική ειρηνικής επίλυσης της αντιμαχίας Ισραήλ και Παλαιστινίων…. Η κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως είναι γνωστό υποστηρίζεται από ορισμένα μικρά κόμματα, που εμφορούνται από ακραίες θρησκοληπτικές ιδεολογίες, έντονα κακοποιητικές της ανθρωπιστικής ουσίας του Ιουδαϊσμού. Λ.χ. ο Ιτάμαρ Μπεν Γκβιρ, υπουργός Ασφάλειας της ισραηλινής κυβέρνησης, δεν αποκρύπτει ότι η ιδεολογία του κόμματός του είναι ο «Καχανισμός». Πρόκειται για τη νέο-σιωνιστική θρησκευτική ιδεολογία που διακήρυττε ο Αμερικανο-ισραηλινός Ραβίνος Μεΐρ Καχάνε, που είναι απόλυτα εχθρική απέναντι στους Άραβες, αρνητική σε κάθε προοπτική συμφιλίωσης και προοπτικής συνύπαρξης των δύο λαών. Παρόμοιες είναι και οι θέσεις του κόμματος του υπουργού Οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς. Ο ίδιος ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι υπόδικος έναντι της Δικαιοσύνης του Ισραήλ, και όσο διαρκεί η κρίση που προκλήθηκε μετά την 7η Οκτωβρίου 2023, οι σε βάρος του δικαστικές διαδικασίες βρίσκονται σε αναστολή. Εύλογο είναι λοιπόν να μην επιδιώκει την λύση του προβλήματος. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, δήλωσε ο Νετανιάχου ότι προτεραιότητά του είναι η καταστροφή της Χαμάς και σε δεύτερη μοίρα έρχεται η απελευθέρωση των ομήρων που κρατούνται στην Γάζα, κάτι που προκάλεσε την οργή σημαντικής μερίδας των πολιτών του Ισραήλ. Επίσης, στις 5 Μαΐου είχε προαναγγείλει ότι επίκειται μια σφοδρή επίθεση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα, κάτι που ερμηνεύεται ως καθολική, γενοκτονικών διαστάσεων επίθεση κατά του πληθυσμού, με σκοπό την πλήρη εθνοκάθαρση της Λωρίδας από τους Παλαιστίνιους Άραβες. Από την πρόσφατη πολεμική δραστηριότητα του Ισραήλ, η παραβίαση του διεθνούς δικαίου με την επίθεση με drones στα διεθνή ύδατα, κοντά στη Μάλτα, πλοίου που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια για τους κατοίκους της Γάζας, όχι απλά προκάλεσε διαμαρτυρίες και την κατακραυγή κατά την κυβέρνησης του Κράτους του Ισραήλ, αλλά επέτεινε τις πιέσεις για την διερεύνηση εκ μέρους του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, να εντείνει την έρευνά του για σοβαρά εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας εκ μέρους του Μπενιαμίν Νετανιάχου και κάθε άλλου εμπλεκόμενου. Παρόμοια είναι και η συμπεριφορά της κυβέρνησης Νετανιάχου, με την ενθάρρυνση καταπατήσεων παλαιστινιακών εδαφών στην Δυτική Όχθη, που στη συνέχεια με νομοθετικές ρυθμίσεις της Κνεσέτ, ουσιαστικά περιέρχονται στην επικράτεια του Ισραήλ. Αυτές οι επιλογές της κυβέρνησης του Ισραήλ αποτελούν κλοπές γης από εδάφη της Παλαιστίνης και ήδη οι αποικίες Εβραίων στην Δυτική Όχθη, έχουν κριθεί παράνομες. Ενδεικτικό της απαξίας απέναντι στη διεθνή νομιμότητα εκ μέρους της κυβέρνησης Νετανιάχου, είναι ότι τόσο Μπεν Γκβιρ όσο και ο Σμότριτς κατοικούν σε παράνομους εβραϊκούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη! Στην εφετινή επέτειο ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, σε συνάρτηση με τις σχέσεις που έχουν διαμορφωθεί απέναντι στους Παλαιστίνιους Άραβες, που ζουν στη Γάζα και στην Δυτική Όχθη, είναι εξαιρετικά λυπηρό και προκαλεί οργή, ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου και οι σύμμαχοί της, παραβιάζουν, όχι μόνον αρχές του Διεθνούς Δικαίου, αλλά απογυμνώνουν και ακυρώνουν τις συνταγματικές αρχές που διατυπώνονται στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ της 14ης Μαΐου 1948. Το Κράτος του Ισραήλ είναι το κύριο υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, που οφείλει να κρατά ζωντανή την Μνήμη του Ολοκαυτώματος κατά των Εβραίων και να καλλιεργεί την ευαισθησία των συνειδήσεων απέναντι στον Αντισημιτισμό. Δυστυχώς ο Μπενιαμίν Νετανιάχου προσωπικά και στελέχη της κυβέρνησής του, με τις πράξεις τους και τις σκόπιμες παραλείψεις τους, έχουν καταφέρει να απογυμνώσουν το Κράτος του Ισραήλ από τις παραπάνω ευθύνες του. Διότι δε νομιμοποιείσαι να αναφέρεσαι στον Αντισημιτισμό και στο Ολοκαύτωμα, όταν με την πολιτική σου, ασκεί μια ρατσιστική γενοκτονικών διαστάσεων επιθετική πολιτική εναντίον ενός λαού, των Παλαιστινίων…. ©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ Στην φωτογραφία υψώνεται στο σημερινό Εϊλάτ η σημαία του Ισραήλ, σηματοδοτώντας την λήξη του πρώτου αραβο-ισραηλινού πολέμου τον Μάρτιο του 1949.

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ… ΟΧΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΗΣ ALT-RIGHT!

Η «Εναλλακτική Δεξιά» (alt-right) επιδιώκει να φέρει τα πάνω κάτω σε όλο τον κόσμο. Η νίκη Trump στις ΗΠΑ, η αύξηση της επιρροής στο εκλογικό σώμα του Ηνωμένου Βασιλείου του κόμματος που ίδρυσε ο Nigel Farage “Reform UK”, οι ακραίες πολιτικές «εξόντωσης», κυρίως κατά των κατοίκων της Γάζας εκ μέρους της κυβέρνησης Netanyahu, με συμμάχους τον Itamar Ben Gvir, αρχηγό κόμματος που υιοθετεί την ιδεολογία του Rabbi Meir Kahane και τον Bezalel Smotrich, αρχηγό του «Θρησκευτικού Σιωνιστικού Κόμματος», η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ελλάδα, που με όχημα το κεντροδεξιό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, έχει επιβάλλει στη χώρα καθεστώς εξοργιστικών σκανδάλων, περιορισμού της ελευθερίας του τύπου και της επικοινωνίας, χρήση της ΕΥΠ για καθαρά κομματικούς σκοπούς, στοχευμένες ενέργειες συγκάλυψης ποικίλων ενεργειών, σηματοδοτούν ένα ζοφερό πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη και στην Αμερικανική Συμπολιτεία. Πρόσφατα, το ακροδεξιό κόμμα της Γερμανίας AfD έπαυσε να παρακολουθείται τουλάχιστον προσώρας ως «εξτρεμιστική» οργάνωση από την Συνταγματική Αστυνομία της χώρας, αποτελεί γεγονός που προστίθεται στην alt-right ατζέντα, που επιχειρεί να πνίξει την Δημοκρατία και τις φιλελεύθερες αξίες της «ανοιχτής κοινωνίας» στην Ευρώπη και όπου αλλού μπορεί… Οι πρώτες λέξεις του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μαρξ και Ένγκελς είναι: «Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού»! Σήμερα, η εμβληματική αυτή φράση πρέπει να προσαρμοστεί ως εξής: «Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη και στον κόσμο, το φάντασμα της alt-right…». Θα μείνω για λίγο ακόμα στον Μαρξ. Στο έργο του «Κριτική της εγελιανής φιλοσοφίας του κράτους και του δικαίου» (1848), υπάρχει η πολύ γνωστή και παρεξηγημένη από τους συντηρητικούς κύκλους και από τους αντικομμουνιστές προπαγανδιστές θεσμικών χριστιανικών εκκλησιών, που ηθελημένα αγνοούν όσα προηγούνται της φράσης, ‘η θρησκεία είναι το όπιο του λαού’: «Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Στην εποχή μας, στις κινήσεις της «Εναλλακτικής Δεξιάς» εργαλειοποιείται η θρησκεία, κατά τρόπο χυδαίο, προκειμένου να αποπροσανατολιστούν οι λαϊκές μάζες. Η θρησκεία πράγματι είναι το όπιο του λαού, όχι όμως όπως είχε διατυπώσει ο Μαρξ την διαπίστωσή του. Η θρησκεία, κάθε είδους θρησκεία χωρίς εξαίρεση, προσφέρει στους «πιστούς» την βεβαιότητα, ότι είναι αλάνθαστοι. Καθοδηγούνται για τις αποφάσεις τους και εν συνεχεία για τις πράξεις τους από τον θεό (!!!). Ο Πρόεδρος Trump έχει δημιουργήσει στον Λευκό Οίκο «Ομάδα Προσευχής», που μαζεύονται διάφοροι «Ευαγγελιστές» (διάβαζε ‘προπαγανδιστές’), που αποδέχονται τις αρχές του born again αμερικανικού προτεσταντισμού, (κηρύττουν την αναγέννηση του ανθρώπου, εφόσον αποδεχθεί τον Χριστό ως ατομικό σωτήρα του «εν μια στιγμή» και μάλιστα αποκτά στη συνέχεια «βεβαιότητα της σωτηρίας του»), και αφού προσεύχονται με τον Πρόεδρο επιθέτουν τα χέρια τους επάνω του για να τον εμπνέει και να τον καθοδηγεί το «Άγιο Πνεύμα». Ο Μπολσονάρο της Βραζιλίας, που κυβερνούσε αυταρχικά τη χώρα του, θέλοντας να ξεπουλήσει την Αμαζονία σε μεγάλα συμφέροντα, αδιαφορώντας για τον εξανδραποδισμό ιθαγενών φυλών ήταν «Ευαγγελικός αναγεννημένος ‘Χριστιανός’»! Ο Ben Gvir και ο Smotrich, υπουργοί του Netanyahu, είναι θρήσκοι Εβραίοι και ερμηνεύοντας την Τορά με τον τρόπο τους, είναι υπέρ του εποικισμού παλαιστινιακών εδαφών στην Δυτική Όχθη από Εβραίους, που κλέβουν την αραβική γη, υπέρ του αφανισμού των Παλαιστινίων από την Γάζα και πιστεύουν, πως ο δικός τους «Αντονάι» θέλει ένα μεγάλο Ισραήλ, από το Νείλο ως τον Ευφράτη. Οι παραπάνω δύο υπουργοί κατοικούν σε παράνομες αποικίες στην Δυτική Όχθη! Το κόμμα AfD ως ακροδεξιό είναι αντίθετο προς την κατοχύρωση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ Κοινότητας. Η αρχηγός του κόμματος Alis Weidel συζεί με την σύντροφό της από την Σρι Λάνκα! Στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «κράτος εν κράτει». Πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, (που συχνά εμφανίζεται να κάνει γελοίες γονυκλισίες μπροστά σε εικονοστάσια), αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, είχαν παραχωρήσει συνέντευξη στο αμερικανικό ακροδεξιό site “Breitbart News”, προσφέροντας εγκώμια προς τον Trump, ιδίως ο Γεωργιάδης και ο Ιερώνυμος! Περιορίζομαι στα παραπάνω περιστατικά, που δείχνουν, πως η «θρησκεία είναι το όπιο του λαού», για να κοιμίσει τις συνειδήσεις, να ευνοήσει την υπακοή σε αυταρχικές και παράνομες κυβερνήσεις και προπαντός, αυτές οι κυβερνήσεις να εμφανίζονται πως τάχατες «καθοδηγούνται» από τον «θεό»…..

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2025

Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που κατατρώγει την Ελλάδα, αφότου ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και πολλές χώρες της Ευρώπης ξαναφέρνει στο προσκήνιο την αξία της παρακαταθήκης της Πρωτομαγιάς, ως επέτειο των αγώνων των εργατών του Σικάγο του 1886. Στις ΗΠΑ, η κατάληψη του Λευκού Οίκου από τον Donald Trump, που συμπλήρωσε τις πρώτες 100 μέρες του, σαν “σταυροφόρος” της alt-right, η εφετινή Πρωτομαγιά οφείλει να σημάνει το ξέσπασμα των Αμερικανών πολιτών, κατά του Προέδρου τους, που θέλει να ανατρέψει ό,τι θετικό υπάρχει στη μεγάλη τους χώρα. Στις ΗΠΑ ιδίως, αλλά και στην Ευρώπη, η Πρωτομαγιά πρέπει να ενδυναμώσει τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες εναντίον μιας απάνθρωπης τάξης πραγμάτων, που επιδιώκει να επιβληθεί παντού! Η Πρωτομαγιά του 2025 είναι ημέρα αγώνων για Δημοκρατία, για Ελευθερία, για Κοινωνική Αλληλεγγύη, για περιφρούρηση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων, αλλά και όλων των ανθρώπων που από ανάγκη έγιναν μετανάστες και πρόσφυγες! Αξίζει να θυμηθούμε, πως οι αγώνες των Εργατών του Σικάγο, που μάτωσαν για το οκτάωρο και για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά και από το μηδέν. Προηγήθηκε η Παρισινή Κομμούνα του 1871, που είχε θεσμοθετήσει όλα εκείνα, που αγωνίστηκαν να πετύχουν οι εργάτες του Σικάγο το 1886. . Μπορεί η Κομμούνα του Παρισιού να διήρκεσε αρκετά σύντομη περίοδο (28 Μαρτίου- 28 Μαΐου του 1871), αλλά οι σπόροι του εγχειρήματος των μη προνομιούχων Γάλλων εργατών και των Ελευθεροτεκτόνων, που επαναστάτησαν κατά της εξουσίας του Προέδρου της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας Αδόλφου Θιέρσου (Adolphe Thiers), δεν λησμονήθηκαν και προπαντός, θεσμοί της Κομμούνας είναι υπαρκτοί τόσο στη Γαλλία, όσο και σε άλλες χώρες... Τί αξίωσε ο λαός του Παρισιού, οι “sans-cullotes”, οι Αβράκωτοι, όπως τους αποκαλούσαν οι καθώς πρέπει προνομιούχοι και τα νέα τζάκια που φτιάχτηκαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση, μαζί με όσους φιλελεύθερους πολίτες συστρατεύτηκαν μαζί τους στην Κομμούνα του Παρισιού; Η Κομμούνα πήρε σχεδόν αμέσως μέτρα υπέρ των εργατών: Επέβαλε το πάγωμα των ενοικίων στα σπίτια, απαγόρευσε στα ενεχυροδανειστήρια να πουλούν αντικείμενα που είχαν ως ενέχυρα και τα δάνεια που είχαν δώσει έμεναν ανείσπρακτα μιας και οι εργάτες είχαν αναγκαστεί να βάλουν ενέχυρο τα εργαλεία τους κατά τη διάρκεια του γαλλοπρωσικού πολέμου. Προχώρησε σε κρατικοποίηση της περιουσίας της Καθολικής Εκκλησίας, ενώ αποφάσισε τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Επέβαλε την αναστολή της υποχρέωσης καταβολής των χρεών, εξίσωσε τους μισθούς όλων των υπαλλήλων και καθιέρωσε ανώτατο όριο στους μισθούς. Τέλος κατάργησε τον τόκο! Η Κομμούνα καθιέρωσε την κοσμικότητα της δημόσιας ζωής, χωρίς παρεμβάσεις από την Εκκλησία και επιρροές. Η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, έγινε πραγματικότητα, κάτι που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας παγκοσμίως. Ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας επέφερε την κατάργηση ενίσχυσης της εκκλησίας από τον κρατικό προϋπολογισμό. Επιβλήθηκε η εκκοσμίκευση στις δημόσιες υπηρεσίες και ειδικότερα στα νοσοκομεία, που ελέγχονταν ή εποπτεύονταν από μοναχικά τάγματα της Καθολικής Εκκλησίας. Τα νοσοκομεία έγιναν δημόσια πλέον. Η εκπαίδευση ελεγχόταν από την Καθολική Εκκλησία, ενώ υπήρχαν μοναχικά τάγματα, ανδρικά και και γυναικεία, με σκοπό την παροχή εκπαίδευσης, κάτι που υπάρχει ως τις μέρες μας, αλλά στη Γαλλία ιδρύθηκαν δημόσια σχολεία, χωρίς δίδακτρα, ενώ απέκτησαν πρόσβαση στην εκπαίδευση και τα κορίτσια! Η Κομμούνα εισήγαγε την ίση αμοιβή σε γυναίκες και άνδρες, το δικαίωμα διαζυγίου για τις γυναίκες, την ισότητα για τα παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου (νόθα) με τα “νόμιμα” παιδιά. Τέλος κατάργησε την πορνεία. Η Κομμούνα του Παρισιού κατάργησε τη θανατική ποινή, καθιέρωσε την δυνατότητα ανάκλησης των αιρετών αξιωματούχων από τις θέσεις τους, έθεσε τις βάσεις για μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη, προώθησε την ανάπτυξη μοντέλων συνεταιριστικής παραγωγής, μείωσε τις ώρες εργασίας.... Προτού η Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία καταφέρει να καταστείλει τις δράσεις της Κομμούνας, η τελευταία περίοδος έμεινε στη μνήμη της Ιστορίας ως “Ματωμένη Εβδομάδα”. Εύστοχα είχε χαρακτηρίσει εκείνη την περίοδο ο Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας Georges Sérignac, σε μια δημόσια ελευθεροτεκτονική ομιλία του στις 29 Μαΐου του 2021, στο Κοιμητήριο Père-Lachaise του Παρισιού, στην επέτειο των 150 χρόνων της Παρισινής Κομμούνας, ως “ντροπή και αίσχος”. Συμπληρώνοντας, ότι η Ματωμένη Εβδομάδα “είναι και παραμένει, έως και σήμερα, το σύμβολο της βίας, στην οποία είναι ικανή να φτάσει η εξουσία, όταν επιλέγει ως μοναδική λύση τη δύναμη των όπλων, μπροστά σε μια αμφισβήτηση της τάξης που η ίδια θέλει να επιβάλει”. Η ομιλία του Μεγάλου Διδασκάλου έγινε στον “Τοίχο των Κομμουνάρων” στο παραπάνω Κοιμητήριο. Οι τελευταίοι 147 κομμουνάροι είχαν οχυρωθεί και αμύνονταν κατά της επίθεσης των κυβερνητικών στρατευμάτων στο Κοιμητήριο και τελικά εξοντώθηκαν από τους πολύ περισσότερους στρατιώτες. Τα πτώματά τους πετάχτηκαν σε έναν λάκκο και εκεί ακριβώς υπάρχει ο “Τοίχος των Κομμουνάρων” για να θυμίζει τη θυσία τους για τις αξίες που αποτελούν συστατικά της σύγχρονης Δημοκρατίας, που δυστυχώς κινδυνεύει.... Στην φωτογραφία ο “Τοίχος των Κομμουνάρων”

Η Γενοκτονία Αρμενίων και η ένοχη άρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας να την αναγνωρίσει.

Έχει τεκμηριωθεί ότι η παρουσία των Αρμένιοι στην σημερινή Ανατολία, που αποτελεί τμήμα της τουρκικής επικράτειας, ανάγεται τουλάχιστον στον 6ο αιώνα π. Χ.. Δηλαδή, οι Αρμένιοι υπήρχαν στην κεντρική Μικρά Ασία, περίπου 1500 χρόνια πριν από την άφιξη των τουρκικών φύλων στην περιοχή και την ίδρυση του Βασιλείου των Σελτζούκων, με πρωτεύουσα το Ικόνιο. Από την άλλη μεριά, πρέπει να γίνει υπόμνηση, ότι το Βασίλειο της Αρμενίας, είναι το πρώτο κράτος, που υιοθέτησε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία, ήδη από τον 4ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η τότε κυβέρνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που αποτελούνταν από στελέχη του κόμματος «Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος» (CUP), περισσότερο ίσως γνωστού ως Κίνημα των Νεοτούρκων, άρχισε να εφαρμόζει ένα πρόγραμμα συστηματικής μαζικής εξάλειψης των Αρμενίων της Αυτοκρατορίας, που χρονολογικά τοποθετείται στα έτη 1915 και 1916. Η προσπάθεια των Νεοτούρκων δεν περιοριζόταν μόνο στην φυσική εξόντωση των Αρμενίων της Αυτοκρατίας, αλλά και στην εξαφάνιση των σημείων που μαρτυρούσαν την αρμενική ταυτότητα στην οθωμανική επικράτεια. Οι Νεότουρκοι όταν ανέλαβαν την εξουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ανέθεσαν πρώτιστα την αναδιοργάνωση του στρατού σε Γερμανούς αξιωματικούς, που έμειναν γνωστοί ως «Οθωμανοί Γερμανοί», οι οποίοι όμως δεν περιορίζονταν μόνο σε θέματα στενά στρατιωτικά, αλλά ασκούσαν επιρροή σε μείζονες πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης των Νεοτούρκων. Η παρουσία των Γερμανών στην Αυτοκρατορία ήταν σύμφωνη με τις ιμπεριαλιστικές προτεραιότητες της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Μάλιστα, υπήρξαν ιστορικοί, που έχουν θεωρήσει τους Γερμανούς συμβούλους των Οθωμανών Νεοτούρκων, συνυπεύθυνους για την Γενοκτονία των Αρμενία, αλλά και για τους γενοκτονικούς διωγμούς κατά των Ελλήνων και των Ασσυρίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που είχαν διεξαχθεί περίπου την ίδια περίοδο. Στις 24 Απριλίου 1915, οι οθωμανικές αρχές συνέλαβαν και απέλασαν εκατοντάδες Αρμένιους διανοούμενους και άλλες ηγετικές προσωπικότητες από την Κωνσταντινούπολη. Οι Αρμένιοι δολοφονήθηκαν μαζικά, κατά τη διάρκεια των πορειών θανάτου προς την έρημο της τότε οθωμανικής Συρίας. Από την άλλη μεριά, είχαν επιβληθεί βίαιοι εξισλαμισμοί γυναικών και παιδιών της Αρμενικής Κοινότητας, ως μέθοδος εθνοκάθαρσης, μέσω επιβολής της αφομοίωσης! Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αρμένιοι κατείχαν μια θέση στην οθωμανική κοινωνία, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί προνομιούχα και προστατευμένη. Παρόλα αυτά, ήδη κατά τη δεκαετία του 1890 και του 1909 είχαν σημειωθεί μεγάλες σφαγές σε βάρος Αρμενίων. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ιδίως κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913 είχε υποστεί μια σειρά σημαντικών στρατιωτικών ηττών, αλλά και απωλειών εδαφών. Έτσι είχε καλλιεργηθεί ο φόβος στους εθνικιστές Νεότουρκους, που ως κίνημα είχαν ιδρυθεί το 1908, ότι οι Αρμένιοι, εκμεταλλευόμενοι το όλο κλίμα, θα επιδίωκαν την απόσχιση και άλλων εδαφών της Αυτοκρατορίας και την δημιουργία μιας ανεξάρτητης Αρμενίας. Οι Οθωμανοί ηγέτες, λαμβάνοντας υπόψη μάλλον μεμονωμένες περιπτώσεις αρμενικής αντίστασης κατά της οθωμανικής εξουσίας, κυρίως στην περιοχή της λίμνης Βαν, τις πρόβαλλαν ως απόδειξη εκτεταμένης εξέγερσης, αν και κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί. Οι μαζικοί διωγμοί κατά των Αρμενίων είχε ως στόχο να αποτραπεί άπαξ διά παντός η δυνατότητα διεκδίκησης αρμενικής αυτονομίας ή ανεξαρτησίας στα εδάφη της οθωμανικής επικράτειας. Σφαγές και ενέργειες εθνοκάθαρσης κατά των Αρμενίων, που είχαν επιβιώσει μετά το 1915-1916 συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια του Τουρκικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχε διεξαχθεί υπό την ηγεσία του Κεμάλ Μουσταφά (μετέπειτα Ατατούρκ), κυρίως εκ μέρους των ορδών των Τσετών, που αποτελούνταν από άτακτους Τούρκους, Τσετσένους και Κούρδους, που είχαν θέσει τις δυνάμεις τους στην υπηρεσία του Μουσταφά Κεμάλ, έναντι διαφόρων υποσχέσεων εκ μέρους του και διακρίθηκαν για την σκληρότητα και την πρωτοφανή βαρβαρότητά τους. Η γενοκτονία κατά των Αρμενίων υπήρξε η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα. Οι «Οθωμανοί Γερμανοί» με την επιστροφή τους στη Γερμανία στελέχωσαν τις δυνάμεις του Τρίτου Ράιχ και μετέφεραν την πείρα που απέκτησαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με την μαζική εξόντωση των Αρμενίων, στην πραγματοποίηση της γενοκτονίας του Χίτλερ κατά των Εβραίων, των Σλάβων, των Ρομά… Σύμφωνα με τους κανόνες του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου η Τουρκική Δημοκρατία είναι το διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρόλα αυτά, με εξαιρετικό πείσμα και με φρούδα ψευδο-επιχειρήματα αρνείται να παραδεχθεί την Γενοκτονία κατά των Αρμενίων, όπως και τους γενοκτονικούς διωγμούς κατά των Ασσυρίων και των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που αποφασίστηκαν, σχεδιάστηκαν και πραγματοποιήθηκαν από το τουρκικό κράτος, που υπήρχε πριν από την Τουρκική Δημοκρατία. Στο σημείωμά μου εμφανίζεται η εικόνα των Αρμενίων Αγίων Μαρτύρων της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας, που υπήρξαν θύματα της Γενοκτορνίας των Οθωμανών. 24 Απριλίου 2025 Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων

Ένας Σταυρός, σαν από πηλό καμωμένος

Ένας Σταυρός, πλασμένος με πολλήν αγάπη και μεράκι με χρώματα διάφορα, μου είχε δοθεί ως ευλογία, πριν λίγα χρόνια από τον αγαπημένο Γέροντα του Κελλιού του Τιμίου Σταυρού, στ’ Αγιονόρος. Ο Σταυρός, σημείο που μετάλλαξε κι έγινε από σύμβολο οδύνης και θανάτου γλύκα παραμυθίας, δείγμα Αγάπης· καλύπτει το στήθος μου κρεμασμένος απ’ το λαιμό με χρωματιστές κλωστές κρύβοντας αμαρτήματα, αδυναμίες, την απιστία μου και τον νιώθω σαν χάδι Εκείνου του κεκρυμμένου Θεού Ντεπώ, Θεσσαλονίκη 2017

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΔΥΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟ ΕΤΟΣ 2025

Το Μεγάλο Σχίσμα του 1054, είναι η διαίρεση μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας της Δύσης και της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Ανατολής και η διακοπή της κοινωνίας μεταξύ τους. Οι δύο Εκκλησίες εκδήλωσαν πανηγυρικά την μεταξύ τους διαίρεση και εξαπέλυσαν η μία κατά της άλλης αναθεματισμούς τον Ιούλιο του 1054. Το σχίσμα και η διαίρεση στο Σώμα του Χριστού αποτελεί σκάνδαλο και όνειδος. Παρόλα αυτά, από το 1959 άρχισαν σοβαρές προσπάθειες και από τις δύο πλευρές, κατ’ αρχάς επικοινωνίας μεταξύ των δύο Εκκλησιών, Καθολικής και Ελληνορθόδοξης, με προοπτική την ευλογημένη Ένωση. Ο άγιος Πάπας Ιωάννης ο 23ος προσκάλεσε τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες στην Β΄ Βατικανή Οικουμενική Σύνοδο τον Οκτώβριο του 1962. Αρχές του Ιανουαρίου του 1964 συναντήθηκαν στην Ιερουσαλήμ ο άγιος Πάπας Παύλος ο 6ος και ο φωτισμένος οσιακής μνήμης Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας. Στις 7 Δεκεμβρίου 1965, κατά το τέλος των εργασιών της Β΄ Βατικανής Συνόδου συντελέστηκε αμοιβαία η άρση των αναθεμάτων, που βάρυναν τις δύο Εκκλησίες, Ανατολής και Δύσης. Στην θεία λειτουργία που είχε γίνει στην βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, από τη μια μεριά με την Ευχαριστιακή Σύναξη σφραγίστηκαν οι εργασίες της Β΄ Βατικανής Συνόδου και από την άλλη σφραγίστηκε το ευλογημένο τόλμημα, καρπός του Παρακλήτου, της αμοιβαίας άρσης των αναθεμάτων μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Της θείας λειτουργίας προεξήρχε ο Πάπας Παύλος ο 6ος, ενώ ο Καρδινάλιος Αυγουστίνος Μπέα ανέγνωσε την παπική πράξη της άρσεως στα λατινικά. Ο άγιος Πάπας Παύλος έκανε την απόλυση της λειτουργίας στα ελληνικά (Ὀ εὐλογῶν τούς εὐλογοῦντας Σε Κύριε…). Στην μίζερη και εκκλησιαστικά Ελλάδα, ακόμα και Ιεράρχες, θεωρούν ότι ο λατινικός λειτουργικός ρυθμός αφορά μόνο την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ενώ δεν λείπουν και οι πέρα ως πέρα άφρονες κληρικοί, κάθε βαθμού, και λαϊκοί, που κρίνουν ακόμα τους Καθολικούς Χριστιανούς σαν αιρετικούς, συνδέοντας τον λατινικό ρυθμό με την «αίρεση»! Αγνοούν οι δύσμοιροι, πως η Ρωσσική Ορθόδοξη Υπερόρια Εκκλησία (ROCOR), που χωρίς να είναι αρτηριοσκληρωτική, χαρακτηρίζεται μάλλον ως συντηρητική σε θέματα πίστεως και ήθους, διατηρεί στους κόλπους της δικαιοδοσίας της Ορθόδοξες Ενορίες Λατινικού Ρυθμού ( https://www.rocor-wr.org/. The Western Rite Communities of Russian Orthodox Church Outside Russia). Μάλιστα εκείνος που ενθάρρυνε και στήριξε την λειτουργία ορθόδοξων κοινοτήτων λατινικού ρυθμού υπήρξε μια άγια μορφή, ο Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς, Αρχιεπίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο. Πιθανώς και σε άλλες ορθόδοξες δικαιοδοσίες στην Δύση να υπάρχουν λατινικού ρυθμού ορθόδοξες κοινότητες. Η Καθολική Εκκλησία ή η Αγγλικανική Εκκλησία (που λειτουργικά μοιάζει σε πάρα πολλά σημεία με την Καθολική Εκκλησία), δεν έχουν αντιδράσει γι’ αυτές τις ορθόδοξες κοινότητες. Ποτέ η ισχυρή Καθολική Εκκλησία δεν θεώρησε ότι οι λατινικού ρυθμού ορθόδοξες εκκλησίες αποτελούν έναν δούρειο ίππο, για να προσηλυτίσουν Καθολικούς στην Ορθοδοξία. Το Μεγάλο Σχίσμα του 1054, τόσο στη Δύση, όσο και στην Ανατολή προβλημάτισε έντονα Χριστιανούς, κληρικούς και λαϊκούς. Ένιωθαν πως η διαίρεση του Σώματος του Χριστού αποτελούσε όνειδος και προδοσία του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Όταν ο Ιησούς στον Κήπο της Γεσθημανή προσευχόταν και ο ιδρώτας της αγωνίας Του έπεφτε στη γη, λες και ήταν θρόμβοι αίματος, ανάμεσα στα άλλα, για τα οποία παρακάλεσε τον Πατέρα, ήταν να είναι οι Μαθητές και οι Ακόλουθοί Του ένα, όπως ο Πατέρας και ο Υιός είναι ένα («ἲνα ὦσιν ἓν καθώς καί ἡμεῖς», Ευαγγέλιο του Ιωάννη 17:11). Η Εκκλησία της Δύσης, κατά το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση είχε περάσει από μια τεράστια και βαθιά κρίση. Σε σημείο, που η λέξη «Μεσαίωνας» να είναι συνώνυμη με την πλέον σκοτεινή περίοδο της Ευρώπης, με κύρια ευθύνη την Ρωμαϊκή Εκκλησία κατ’ άνθρωπο. Η περίοδος της Αναγέννησης επίσης υπήρξε εξαιρετικά ζοφερή για την Δυτική Εκκλησία. Η Εκκλησία αντιμετωπιζόταν με απαξία και υπήρχε μια τάση αποστροφής από την εκκλησιαστική διδαχή. Πρέπει να γίνει δεκτό, ότι η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν είχε αντιμετωπίσει την κατάπτωση του πολιτισμού, όπως είχε συμβεί στη Δύση κατά τους μέσους χρόνους. Με άλλα λόγια η Ανατολή δεν διήλθε την δοκιμασία ενός Μεσαίωνα. Παρόλα αυτά το σχίσμα μεταξύ των Εκκλησιών Δύσης και Ανατολής ήταν ένα οδυνηρό γεγονός και λόγω του δυτικού μεσαίωνα, η αποξένωση των Χριστιανών Ανατολής και Δύσης βάθυνε ακόμα περισσότερο. Παρά το βαρύ εκκλησιαστικό κλίμα γενικά, έγιναν δύο σοβαρές προσπάθειες προσέγγισης των Εκκλησιών Δύσης και Ανατολής μετά το Μεγάλο Σχίσμα. Η πρώτη προσπάθεια έγινε με τη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου (1274) στη Λυών της Γαλλίας. Δυστυχώς, η Σύνοδος αυτή δεν βρήκε την αναγκαία ανταπόκριση στη συνείδηση του Λαού του Θεού. Εντούτοις, αυτό το γεγονός δεν θα έπρεπε να μειώσει την σπουδαιότητα εκείνης της Συνόδου, ως προσπάθειας επανένωσης της Ανατολής με την Δύση. Με την ευκαιρία της Συνόδου της Λυών αναδείχθηκαν ορισμένες σημαντικές προσωπικότητες, ως υποστηρικτές της ενώσεως της Εκκλησίας του Χριστού. Πρόκειται για τους «Ενωτικούς» της Ανατολικής Εκκλησίας. Εξέχουσα είναι η θέση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη ΙΑ΄ του Βέκκου (+1297). Επί της πατριαρχίας του Ιωάννη Βέκκου, στις 6 Ιουλίου 1274 είχε υπογραφεί εκ μέρους της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως η ένωση των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσης. Ο Γεώργιος Ακροπολίτης (+1282) υπήρξε σπουδαίος λόγιος, διπλωμάτης και ιστορικός του 13ου αιώνα. Συμμετείχε το 1274 στην Σύνοδο της Λυών ως εκπρόσωπος του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου και προσυπέγραψε με την ιδιότητα αυτή την ένωση των Εκκλησιών. Ο Γεώργιος Μετοχίτης (+1328) ήταν Αρχιδιάκονος στην Κωνσταντινούπολη κατά τη δεκαετία του 1270 και στις αρχές του 1280. Υπήρξε θερμός υποστηρικτής της ένωσης των Εκκλησιών, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνόδου της Λυών. Μετά τη Σύνοδο της Λυών, υπηρέτησε ως πρέσβης του Αυτοκράτορα στην Αυλή τεσσάρων παπών. Ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός (+1348) ήταν λόγιος Μοναχός από την Καλαβρία, με σπουδές στη Ρώμη Μαθηματικών, Φιλοσοφίας και Θεολογίας. Έγινε Επίσκοπος Ιέρακος της Δυτικής Εκκλησίας στη νότια Ιταλία. Έχει μείνει περσσότερο γνωστός ο Βαρλαάμ από την θεολογική αντίθεσή του προς το πνευματικό κίνημα του Ησυχασμού, που είχε αναπτυχθεί στην Ανατολική Εκκλησία. Τελικά στην Ανατολική Εκκλησία οι απόψεις του Βαρλαάμ κρίθηκαν ως αιρετικές σε Σύνοδο του 1341, η οποία επικύρωσε τις διδασκαλίες του Γρηγορίου του Παλαμά, που είχε υπερασπιστεί τους Ησυχαστές ως ορθόδοξες. Ο Νικηφόρος Γρηγοράς (+1360), υπήρξε σημαντικός λόγιος στην Κωνσταντινούπολη. Στην Μονή της Χώρας είχε λειτουργήσει σχολή την δεκαετία 1320-1330, όπου δίδασκε Έλληνες κλασικούς. Στην μεγάλη διαμάχη ως προς το Ησυχαστικό Κίνημα συντάχθηκε με τις απόψεις του Βαρλαάμ του Καλαβρού, καταδικάστηκε από την Ανατολική Εκκλησία ως αιρετικός. Ο Ιωάννης ΙΔ΄ ο Καλέκας (+1347) υπήρξε Οικουμενικός Πατριάρχης και σφοδρός πολέμιος του Ησυχασμού και του Γρηγορίου του Παλαμά. Όταν επικράτησε στην Ανατολική Εκκλησία ο Ησυχασμός, ως ορθόδοξη διδασκαλία, με πρωτοβουλία του Αυτοκράτορα Ιωάννη Καντακουζηνού, συνεκλήθη Σύνοδος, στην οποία συμμετείχε ο αυτοκράτορας και η Άννα Παλαιολογίνα (1347), που καθαίρεσε τον Ιωάννη Καλέκα από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως και τον εξόρισαν στο Διδυμότειχο, όπου απεβίωσε. ο Δημήτριος Κυδώνης (+1398) ήταν Βυζαντινός λόγιος και δημόσιος αξιωματούχος. Κατά την ησυχαστική έριδα, του 14ου αιώνα, υπήρξε πολέμιος των Ησυχαστών. Το συγγραφικό και μεταφραστικίο έργο του υπήρξε εξαιρετικά σημαντικό. Μεταξύ των άλλων είχε μεταφράσει τα δύο πρώτα μέρη της Summa Theologiae, του Θωμά Ακινάτη. Υπήρξαν και άλλοι λόγιοι και θεολόγοι της Ανατολής, που εκδήλωσαν ενωτικό φρόνημα στο όνειδος της διαίρεσης των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσης. Επί δύο περίπου αιώνες, μετά την Σύνοδο της Λυών, γίνονταν συζητήσεις με αντικείμενο την ένωση των Εκκλησιών, κάτι που δεν είχε επιτευχθεί στη Λυών, όπως ειπώθηκε. Το 1439 σε Σύνοδο που είχε συγκληθεί στην Φλωρεντία, υπογράφηκε πράξη μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών Χριστιανών για την αποκατάσταση της ενότητας της Εκκλησίας του Χριστού. Η προετοιμασία υπήρξε σημαντική τόσο στην Κωνσταντινούπολη, όσο και σε ορισμένες Μητροπόλεις. Στην Σύνοδο της Φλωρεντίας αναδείχθηκαν οι προσωπικότητες του Μητροπολίτη Νικαίας Βησσαρίωνος και Κιέβου Ισιδώρου. Οι δύο τελευταίοι Αυτοκράτορες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ιωάννης Η΄ ο Παλαιολόγος (+1448) και Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Δραγάσης Παλαιολόγος (+1453), ο “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”, της Άλωσης της Βασιλεύουσας παρέμειναν ενωτικοί Χριστιανοί ως τον θάνατό τους. Τα κίνητρα των ενωτικών κυρίως ήταν εκκλησιαστικά, καθώς προσελάμβαναν την διαίρεση των Χριστιανών ως οδύνη. Χαρακτηριστικό είναι ένα απόσπασμα έργου του από Νικαίας Βησσαρίωνος: «ὡς εἶναι λοιπόν φανερόν πᾶσιν, αὐτούς ἓπεσθαι τοῖς ἁγίοις Δυτικοῖς τε ἅμα καί Ἀνατολικοῖς κοινοῖς οὖσι Πατράσι καί διδασκάλοις. Ποίῳ τοίνυν δικαίῳ τῶν τοιούτων διασταίημεν; Τίσιν εὐπροσώποις λόγοις τήν αὐτῶν φύγοιμεν κοινωνίαν; Ποία ἡμῖν ἱκανή πρός Θεόν ἔσται ἀπολογία τοῦ τοσούτου κακοῦ τῆς τῶν ἀδελφῶν διαιρέσεως, ἥν ὥστε αὐτῆς ἀνελεῖν Χριστός καί πάντας ἑνῶσαι, κατῆλθε καί ἐσαρκώθη, καί σταυρόν κατεδέξατο, καί παρέδωκεν ἑαυτόν;» (Βησσαρίωνος MIGNE P.G. 161, 610 A-B). Τις κατά τόπους Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες, οι οποίες πριν έλθουν σε πλήρη κοινωνία με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αναγνωρίζοντας την διακονία του Πάπα Ρώμης ως του πρώτου Επισκόπου της Οικουμενικής Εκκλησίας του Χριστού, ήταν σε κοινωνία με ἐνα από τα πατριαρχεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι Ορθόδοξοι, μειωτικά και απαξιωτικά τις αποκαλούν «ουνιτικές εκκλησίες» και τα μέλη τους «Ουνίτες». Μάλιστα εκ προοιμίου και δίχως τον ελάχιστο σεβασμό στα συμβάντα της ιστορίας, οι Ορθόδοξοι θεωρούν τις εκκλησίες που ονομάζουν ουνιτικές, ως «δάκτυλο» του Βατικανού με σκοπό τον προσηλυτισμό Ορθοδόξων Χριστιανών στον Παπισμό, όπως επίσης απαξιωτικά και μειωτικά, αποκαλούν την Δυτική Εκκλησία. Υπάρχουν δυστυχώς μεταξύ των Ορθοδόξων ιεραρχών και των θεολόγων εκείνοι, που παραβλέπουν την άρση των αναθεμάτων και εναντιώνονται με φοβερή μανία στον διάλογο της Καθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με προοπτική την πλήρη ένωση των δύο Εκκλησιών. Επίσης με υπερβολικό φανατισμό αντιτίθενται στον κοινό εορτασμό του Πάσχα, κάτι που συμβαίνει εφέτος, το 2025! Υπεραμύνονται την διαίρεση του Σώματος του Χριστού, λες και η διαίρεση των Εκκλησιών, που αποτελεί διηνεκή θλίψη του Παρακλήτου, είναι «ευλογία», αρνούμενοι την υπακοή στην επιθυμία του Ιησού Χριστού «ἵνα πάντες ἕν ὤσι». Στην φωτογραφία είναι ο Επίσκοπος Καρκαβίας Εμμανουήλ ο Νιν, Έξαρχος των Ελληνόρρυθμων Καθολικών στην Ελλάδα, στον ελληνοκαθολικό ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου στα Γιαννιτσά. Γεώργιος Αναγνώστης Μεγάλη Εβδομάδα 2025

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Οι άνθρωποι, και κυρίως αναφέρομαι στους “πιστούς” του Χριστιανισμού, εδώ και αιώνες, έχουν υιοθετήσει την στρεβλή πεποίθηση, πως ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος επικυρίαρχος του Σύμπαντος. “ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς” (Γένεσις 1:27-28). Ιδίως αυτό το “κατακυριεύσατε” την γη στην βιβλική διήγηση της δημιουργίας του ανθρώπου, έχει εκληφθεί σαν δικαίωμα ακραίας εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων της γης. Γιατί μάλλον σκόπιμα οι άνθρωποι λησμονούν την εξής παρακαταθήκη του Δημιουργού: “Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν” (Γένεσις 2: 15). Κρατούμε οι άνθρωποι το “κατακυριεύσατε” και παραβλέπουμε το “φυλάσσειν”.... Κάποια στιγμή της ιστορικής μας διαδρομής εμφανίστηκε ο καπιταλισμός, που παρά τις ευέλικτες προσαρμογές του στις κάθε φορά αναγκαίες συνθήκες, παραμένει συνεπής σε τούτο: το κέρδος είναι ο ύψιστος στόχος. Ο καπιταλισμός επαναφέρει με εμμονή στο βάθρο του, τον χρυσό μόσχο των Εβραίων στην έρημο. Μάλιστα η λατρεία του κέρδους, δηλαδή του χρυσού μόσχου, εντός εκκλησιών, συναγωγών και τζαμιών, είναι η πιο ευτελής και χυδαία εκκοσμίκευση. Η λατρεία του κέρδους είναι η απόλυτη άρνηση του Θεού, η έσχατη ειδωλολατρία, από ανθρώπους που επικαλούνται υποκριτικά πίστη στο Θεό. Μάλιστα σε όλους αυτούς, που χάριν της αύξησης των κερδών τους και της συσσώρευσης πλούτου, καταστρέφουν την Μητέρα Φύση, αν και καμώνονται, πως σέβονται τον Θεό και τηρούν “τας παραδόσεις”, υπάρχει ένας λόγος του Παύλου που σκόπιμα αγνοούν: “οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι· παράγει γὰρ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου” (όσοι χρησιμοποιούν τα αγαθά αυτού του κόσμου, ας μην κάνουν κατάχρηση· γιατί η μορφή του κόσμου είναι προσωρινή και παρέρχεται) (Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους 7: 31). Αν κατανοούσαμε την παραπάνω φράση του Παύλου, αποδεσμευμένοι από τις εσχατολογικές προσδοκίες εκείνης της εποχής, η προσωρινότητα της μορφής του κόσμου, αναφέρεται στο ό,τι ο κόσμος είναι εύθραυστος και ευαίσθητος. Κυρίως σε χώρες της Δύσης, συχνά γίνεται λόγος για την ανάγκη και την αξία της “compassion”, που στα ελληνικά μεταφράζεται από τα αγγλικά ως συμπόνια ή ευσπλαχνία. Νομίζω ότι η αξία της compassion στη Δύση, μάλλον οφείλεται στην θετική επιρροή που έχει ασκήσει ο Βουδισμός ως κοσμοαντίληψη και βιοθεωρία. Στην παράδοση του Ανατολικού Χριστιανισμού η έννοια της compassion όχι μόνο δεν είναι άγνωστη, αλλά υπάρχει ως έννοια της “ελεήμονος καρδίας”. Πρόκειται για μια κατάσταση της ύπαρξης του ανθρώπου, που οικοδομεί σχέσεις αρμονίας με τον Κόσμο και είναι απόλυτα αρνητική σε κάθε σχέση εκμετάλλευσης. Επί πλέον, πρέπει να τονισθεί εμφατικά, πως η “ελεήμων καρδία” ελάχιστη συνάφεια έχει, με ό,τι εννοούμε σαν ελεημοσύνη, ως υποκατάστατο της αλληλεγγύης και της αξίωσης για δικαιοσύνη. Μιας και οδεύουμε την Μεγάλη Σαρακοστή, ας συλλογιστούμε όσα έχει γράψει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, περί «τῆς ἐλεήμονος καρδίας». «Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου Περί τῆς ἐλεήμονος καρδίας. ‘Καί τί ἐστίν ἐλεήμων καρδία; Καί εἶπε· καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης κτίσεως, ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων, καί τῶν ὀρνέων, καί τῶν ζώων, καί τῶν δαιμόνων, καί ὑπέρ παντός κτίσματος. Καί ἐκ τῆς μνήμης αὐτῶν, καί τῆς θεωρίας αὐτῶν ρέουσιν οἱ ὀφθαλμοί αὐτοῦ δάκρυα. Ἐκ τῆς πολλῆς και σφοδρᾶς ἐλεημοσύνης τῆς συνεχούσης ἡ καρδία αὐτοῦ, καί οὐ δύναται βαστάξαι ἢ ἀκοῦσαι, ἢ ἰδεῖν βλάβην τινά, ἢ λύπην μικράν ἐν τῇ κτίσει γινομένην. Καί διά τοῦτο καί ὑπέρ τῶν ἀλόγων, καί ὑπέρ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας, καί ὑπέρ τῶν βλαπτόντων αὐτήν ἐν πάσῃ ὣρᾳ εὐχήν μετά δακρύων προσφέρει, τοῦ φυλαχθῆναι αὐτούς, καί ἱλασθῆναι αὐτούς ὁμοίως καί ὑπέρ τῆς φύσεως τῶν ἑρπετῶν ἐκ τῆς πολλῆς αὐτοῦ ἐλεημοσύνης τῆς κινουμένης ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἀμέτρως καθ’ ὁμοιότητα Θεοῦ’». (Αγίου Ισαάκ του Σύρου: Τα Ευρεθέντα Ασκητικά. Απόσπασμα· Λόγος ΠΑ΄(81), Περί διαφοράς αρετών και περί τελειότητος παντός δρόμου). Γεώργιος Αναγνώστης 8 Απριλίου 2025

Ο ΠΑΠΑ ΤΥΧΩΝ Ο ΡΩΣΟΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Ο ΠΑΠΑ ΤΥΧΩΝ Ο ΡΩΣΟΣ Αφού εκοιμήθηκε ο οσιακής μνήμης Παπά Τύχων και εγκατέλειψε το Σταυρονικητιανό Κελλί του Τιμίου Σταυρού και ο άγιος Παΐσιος, το κελλάκι κινδύνευε να ερημώσει. Ώσπου αποφάσισε να εγκαταβιώσει στο Κελλί ο Ιερομόναχος π. Συμεών ο Περουβιανός. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θέλησε να κάνει ο π. Συμεών, μαζί με ένα λαϊκό φίλο που τον βοηθούσε, ήταν να λειτουργήσει στο μικρό εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού στο Κελλί. Ήταν καλοκαίρι και η ζέστη σε έπνιγε. Όταν ο π. Συμεών και ο φίλος του μπήκαν στο εκκλησάκι, βρήκαν ένα σωρό ακαθαρσίες από ζώα, που εύρισκαν καταφύγιο εκεί, ακόμα και μέσα στο ιερό. Η Αγία Τράπεζα όμως ήταν άθικτη! Άνοιξαν τα μικρά παράθυρα, με την ελπίδα να μετριασθεί η πολλή ζέστη και αμέσως, αμέτρητες μύγες κυρίως μπήκαν στο ιερό.... Καθάρισαν τα πάντα, αλλά υπήρχε ο λογισμός στον π. Συμεών, μήπως οι μύγες μαγαρίσουν τα Τίμια Δώρα. Τελικά ο παπάς αποφάσισε να βάλει Ευλογητός και να αρχίσει την Θεία Λειτουργία. Μόλις άρχισε η ακολουθία, με τρόπο θαυμαστό, οι μύγες εξαφανίστηκαν στη στιγμή από το ιερό! Η λειτουργία τελείωσε και με το δι' ευχών εμφανίστηκαν και πάλι οι μύγες και τα άλλα ζουζούνια. Τόσο στον π. Συμεών όσο και στον λαϊκό φίλο του προκάλεσε μεγάλη εντύπωση το φαινόμενο. Ξεκίνησαν χωρίς χρονοτριβή για το Κελλάκι της Παναγούδας, προκειμένου να διηγηθούν το συμβάν στον άγιο Παΐσιο. Ο άγιος Γέροντας δεν εξεπλάγη με όσα άκουσε. Τους είπε ότι τα καλοκαίρια, πράγματι οι μύγες πανηγύριζαν στο εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού και μέσα στο ιερό. Ο Παπά Τύχων όμως έβαλε στις μύγες και σε όλα τα ζουζούνια κανόνα, όταν λειτουργεί να εξαφανίζονται. Και τα ζωντανά υπάκουαν στον Όσιο Γέροντα.

ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ...

ΑΦΟΡΜΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ “ΝΕΑΣ ΣΥΡΙΑΣ” ΣΤΟΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΝΟΜΟ "Μου αρέσει ο Χριστός σου, αλλά όχι ο Χριστιανισμός σου". Με αυτά τα λόγια ο Μαχάτμα Γκάντι, συνόψισε την άποψή του για τον Χριστιανισμό. Με παρόμοιο τρόπο ίσως θα απαντούσε κάποιος που σέβεται βαθειά το Ισλάμ, αν τον ρωτούσαν, τί γνώμη έχει για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, που σκορπούν το θάνατο, με δράστες που επικαλούνται το Ισλάμ, για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά τους. Αυτές τις μέρες, η τυφλή βία και ο θάνατος χτύπησε αθώους ανθρώπους, στην Συρία, με την ανοχή των νέων κυβερνώντων της χώρας, μετά την εκδίωξη του Άσσαντ. Ναι, σέβομαι το Ισλάμ. Διαβάζοντας το Κοράνιο ανακαλύπτω πολύτιμα διαμάντια ανάμεσα στις σελίδες του, αλλά ο τρόπος που συμπεριφέρεται τεράστια μάζα των Μουσουλμάνων, μου προκαλεί αποστροφή και τρόμο! Είναι γνωστό, πως όταν η Δυτική Ευρώπη ήταν βυθισμένη στον πιο σκοτεινό Μεσαίωνα, την ίδια εποχή οι Μουσουλμάνοι είχαν αγγίξει την πιο υψηλή κορυφή του Πολιτισμού! Τον 7ο αιώνα που αποκαλύφθηκε το Κοράνιο, η δουλεία ήταν αποδεκτή παντού και οι φυλετικές διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων θεωρούνταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Το ιερό Βιβλίο, διακηρύττει την ισότητα των ανθρώπων ως εξής: “Στρέψε το πρόσωπό σου προς την αληθινή θρησκεία, εναρμονισμένα με την φυσική κλίση σου (al fitrah). Αυτή είναι η φύση του Αλλάχ, σύμφωνα με την οποία έχει δημιουργήσει το γένος των ανθρώπων. Ας μην υπάρξει αλλοίωση στην δημιουργία του Αλλάχ...” (Σούρα Αρ Ρουμ 30). Αυτή η ισότητα των ανθρώπων, χωρίς καμιά διάκριση, επαναλαμβάνεται και στις Σούρες του Κορανίου, Αν Νισά:11, Αλ Χουτζουράτ:132, Αλ Άλακ: 23. Αιώνες πρωτύτερα στην Τορά, είχε αποκαλυφθεί πως ο άνθρωπος έχει πλαστεί κατά την εικόνα του Θεού4 . Στις συλλογές των Χαντίθ, διασώζεται η διδαχή του Προφήτη Μωάμεθ, ότι “ο Αλλάχ δημιούργησε τον Αδάμ κατά την εικόνα του” (Χαντίθ Αλ Μπουκαρί 6227, Μουσλίμ 2841). Εναρμονισμένο με το μήνυμα του Κορανίου5 ως προς την κατάσταση του ανθρώπου, είναι και τα λόγια που σώθηκαν από το τελευταίο δημόσιο κήρυγμα (Khutbah) του Προφήτη: “Όλη η ανθρωπότητα προέρχεται από τον Αδάμ και την Εύα. Ένας Άραβας δεν έχει υπεροχή απέναντι σε έναν μη Άραβα, ούτε ένας μη Άραβας έχει υπεροχή απέναντι σε έναν Άραβα. Επίσης, ένας λευκός δεν έχει καμιά υπεροχή απέναντι σε ένα μαύρο, ούτε ένας μαύρος έχει υπεροχή απέναντι ενός λευκού..”6. Το Ισλάμ από την ιστορική εμφάνισή του, υπήρξε μια θρησκεία που διακήρυξε πως είναι συνέχεια και ανακεφαλαίωση του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Έχει διακηρυχθεί από το Ισλάμ, πως όλοι οι λαοί της Οικουμένης είχαν τους δικούς τους αποστόλους της Αλήθειας, μολονότι οι πιο πολλοί απ’ αυτούς τους Αποστόλους παραμένουν άγνωστοι. Έτσι το Ισλάμ θεωρείται ως μια “ευρύχωρη” θρησκευτική παράδοση7. Είναι γνωστό, πως η πρώτη Εγίρα (Μετανάστευση) των Μουσουλμάνων συντρόφων του Προφήτη, έγινε από την Μέκκα προς το χριστιανικό Βασίλειο του Ακσούμ (τωρινή περιοχή Αιθιοπίας και Ερυθραίας), για να αποφύγουν τον διωγμό της φυλής Κουραΐς, που διοικούσε την Μέκκα. Το Ισλάμ, εξ αρχής έχει να επιδείξει μοναδικά δείγματα σεβασμού άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων. Θα αναφερθώ στην ιστορία της επίσκεψης αντιπροσωπείας Χριστιανών από την πόλη Νατζράν, που βρίσκεται σήμερα στα νότια σύνορα της Σαουδικής Αραβίας με την Υεμένη, στην πόλη Γιαθρίμπ, την κατοπινή Μεντίνα, με σκοπό να γνωρίσουν τον Μωάμεθ και να μάθουν τί πίστευε για τον Χριστό. Στη Μεντίνα δεν υπήρχαν Χριστιανοί και εκκλησίες. Οι άνθρωποι από τη Νατζράν ζήτησαν ένα χώρο λατρείας. Και τότε, ο Προφήτης τους παραχώρησε το μικρό τζαμί των Μουσουλμάνων, αγνοώντας τις αντιρρήσεις ορισμένων από τους συντρόφους του! (The Life of Muhammad: A Translation of Ibn Ishâq’s Sîra Rasûl Allâh, A. Guillaume trans., Oxford 1968). Μια άλλη ακόμη μαρτυρία του μεγάλου σεβασμού του Προφήτη για τον Ιησού τον Μεσσία και την Μητέρα του, είναι και η εξής διήγηση, από την πρώιμη ιστορία της Μουσουλμανικής Κοινότητας: Όταν ο Μωάμεθ επέστρεψε ως Προφήτης και Ηγέτης των πιστών στη Μέκκα, μια από τις πρώτες πράξεις του ήταν να καθαρίσει το εσωτερικό της Καάμπα από τα είδωλα που ήταν παρατεταγμένα στους τοίχους. Μάλιστα φρόντισε προσωπικά ο ίδιος γι’ αυτό. Εκτός από τα διάφορα ξόανα, υπήρχε και μια τοιχογραφία της Παρθένου Μαρίας με το Βρέφος Ιησού. Ο Προφήτης στάθηκε μπροστά στην εικόνα, άπλωσε τα χέρια του, κατά τέτοιο τρόπο που την κάλυπτε και είπε στους ανθρώπους: «Καθαρίστε τα πάντα, εκτός απ’ αυτό που καλύπτεται από τα χέρια μου»! (Martin Lings, Muhammad: His Life Based on the Earliest Sources Inner Traditions International, Ltd., One Park Street, Rochester, Vermont, 1983). Τέλος, αξίζει να επισημανθεί ο περίφημος Αστιναμές του Προφήτη Μωάμεθ προς τους Μοναχούς της Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Όρους Σινά. Πρόκειται για μια Διακήρυξη αναγνώρισης της ελευθερίας πίστεως των Χριστιανών εκ μέρους των Μουσουλμάνων. Είχε συνταχθεί από τον Αλή, ανεψιό, γαμπρό και κατοπινό Χαλίφη του Προφήτη και φέρει αντί υπογραφής αποτύπωμα της παλάμης του Μωάμεθ8. Στην ιστορία του το Ισλάμ, δεν φοβήθηκε την διερεύνηση της Γνώσης. Χάριν του Ισλάμ, διασώθηκαν σε αραβικές μεταφράσεις μεταξύ των άλλων και συγγράμματα της κλασικής ελληνικής γραμματείας, στον Οίκο της Σοφίας (Bayt al Hikmah), που είχαν ιδρύσει οι Αββασίδες Χαλίφες στην Βαγδάτη, που είχαν καταστραφεί στο Βυζάντιο τα πρωτότυπά τους, από σκοτισμένους Χριστιανούς! Υπάρχουν δύο εδάφια στο Κοράνιο, που πάντοτε θα προκαλούν έκπληξη και εντύπωση, γιατί αποτελούν την μεγάλη κατάφαση στην αναζήτηση της γνώσης και ό,τι αυτή η διαδικασία σημαίνει, ιδίως όταν αποτελεί εντολή ή εμφανίζεται ως εντολή του Θεού: Στην σούρα Αλ Άλακ, εδάφιο 3, συναντούμε την εξής εντολή, “Διάβαζε ή πιο σωστά Απάγγειλε!”, ενώ στη σούρα Τάχα, εδάφιο 114, ο ίδιος ο Θεός προσφέρει την εξής προσευχή για τους πιστούς, “Κύριε μου, αύξησέ μου τη γνώση”! Αξίζει να μνημονεύσουμε τον Σουλτάν Ιμπραχίμ αλ Άζαμ, που έζησε τον 8ο αιώνα μ. Χ.. Ο Ιμπραχίμ γεννήθηκε στην βασιλική οικογένεια των Αράβων που είχαν εγκατασταθεί στην πόλη Μπάλκχ, για τούτο ονομάζεται και Ιμπραχίμ Μπαλκχί. Ενώ ο θρόνος του ανήκε, αυτός εγκατέλειψε την βασιλική δόξα, τον τεράστιο πλούτο και διάλεξε μια ζωή αναζήτησης της Αλήθειας. Περιφερόταν χρόνια ατέλειωτα στην Συρία, στην Παλαιστίνη, στην Γάζα. Ο πρώτος του πνευματικός Δάσκαλος υπήρξε ο Χριστιανός ασκητής Συμεών, που εγκαταβίωνε σε ένα σπήλαιο. Στα χρόνια που ο Ιμπραχίμ ήταν “υποτακτικός” του Χριστιανού Γέροντα, ούτε ο καλόγερος Συμεών έγινε Μουσουλμάνος, ούτε ο Ιμπραχίμ Χριστιανός!9 Μνημονεύουμε την Ράμπια αλ Μπάσρι ή αλ Ανταουίγια. Μια Αγία του 8ου αιώνα, που έζησε βίον ασκήσεως για να μπορέσει να συναντήσει τον Αγαπημένο της. Η προσευχή της Ράμπια, παραμένει ανεπανάληπτη ως προς την πνευματική της λεπτότητα, ενώ υπάρξαν χριστιανικοί κύκλοι που την αντέγραψαν αποκρύπτοντας πως είναι η προσευσή μιας Μουσουλμάνας: “Θέλω να σβήσω τις φωτιές της κόλασης και να κάψω τις ανταμοιβές του παραδείσου. Εμποδίζουν το δρόμο μου προς τον Θεό. Δεν θέλω να λατρεύω από τον φόβο της τιμωρίας, ή για την υπόσχεση της ανταμοιβής, αλλά μονάχα για την αγάπη του Θεού”. Τέλος θα μνημονεύσουμε τον πρωτομάρτυρα της μυστικής παράδοσης του Ισλάμ, του Σουφισμού, τον Mansur Al Hallaj, που τον σκότωσαν σταυρώνοντάς τον στην Βαγδάτη των Αββασιδών τον 9ο αιώνα. Είχε σκανδαλίσει η διακήρυξή του ‘Ana'l-Ḥaqq’ (Είμαι η Αλήθεια), ολόιδια με την διακήρυξη που είχε κάνει πριν δεκάδες χρόνια ο Ιησούς. Και τότε, στα χρόνια του Ιησού, όπως και στην εποχή των Αββασιδών, θεωρήθηκε βλάσφημη από την εξουσία η μαρτυρία «Είμαι η Αλήθθεια»! Όσοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την φράση του Αλ Χάλλατζ “Άνα’λ Χακ”, κατέληξαν, πως ήθελε να εξωτερικεύσει το βίωμά του, ότι “ο Θεός με έχει αδειάσει από όλα, εκτός από τον Εαυτό Του”. Το Ισλάμ προσπάθησε να αποκαταστήσει μια άμεση σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, καταργώντας τους μεσάζοντες, που είχαν αποκτήσει εξουσία από την εποχή που επικρατούσε ο αρχέγονος Σαμανισμός. Σύμφωνα με το Κοράνιο, αλλά και με την Παράδοση (Σούννα) του Προφήτη, κανένας δεν έχει δικαίωμα να παρεμβάλλεται ανάμεσα στον πιστό, είτε είναι άνδρας, είτε γυναίκα και τον Αλλάχ. Έχω βρεθεί σε μουσουλμανική σύναξη της Τζουμάα (Παρασκευής), που ο Ιμάμης ήταν ένας απλός πιστός, δηλαδή ο επικεφαλής, ενώ ανάμεσα στους Μουσουλμάνους που είχαν συναχθεί, ήταν ένας διδάκτορας του Αλ Άζχαρ και διδάσκων σε Πανεπιστήμιο, ένας πρώην Μουφτής και κανά δυο άλλοι, αρκετά πιο καταρτισμένοι σε θέματα ισλαμικής θεολογίας από τον ιμάμη του συγκεκριμένου τεμένους! Η θέση του ανθρώπου στη γη, χωρίς διάκριση οποιουδήποτε είδους, κατά το Κοράνιο, είναι αυτή του αντιπροσώπου του Θεού10. Είναι το “τίμημα” της θεοειδούς υπόστασης του ανθρώπου, το χάρισμα της al fitrah, που τον καθιστά οικείο με τον Θεό και της ελευθερίας, που διαθέτει ως υποστατική ιδιότητά του. Στο Κοράνιο διακηρύσσεται η μεγάλη αλήθεια της ανύστακτης δημιουργικότητας του Θεού: (Ο Αλλάχ) κάθε μέρα φανερώνει κάτι καινούργιο (Σούρα Αρ Ραχμάν 29). Η προηγούμενη αλήθεια είναι πέρα ως πέρα ασύμβατη με την εμμονή μουσουλμανικών κύκλων, που ενώ ιδιοποιούνται όσα προσφέρει η σύγχρονη εποχή και η νεοτερικότητα στην καθημερινή ζωή μας, επιμένουν πως στα θέματα πίστης και ήθους, οι Μουσουλμάνοι οφείλουν να παραμένουν δέσμιοι του 7ου αιώνα μ. Χ., όταν εμφανίστηκε ιστορικά το Ισλάμ στις αραβικές ερήμους! Η συντριπτική πλειοψηφία των Μουσουλμάνων που ζουν σε χώρες της Δύσης, προκειμένου να διαφυλάξουν την ταυτότητά τους ανέπαφη, επιλέγουν συχνά την ελάχιστη δυνατή συμμετοχή τους στις κοινωνίες που ζουν και αυτοπεριορίζονται σ’ ένα γκέτο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το μουσουλμανικό γκέτο επιβάλλεται τεχνηέντως από φανατικούς ιμάμηδες και ουλεμάδες, που μ’ αυτό τον τρόπο μπορούν να ελέγχουν πολύμορφα τους απλούς ανθρώπους. Αυτή η κατάσταση πάντως, κάνει τους Μουσουλμάνους μετανάστες να αντιμετωπίζονται ως ξένο σώμα, ενώ τους καθιστά απροσάρμοστους στις κοινωνίες υποδοχής. Για Μουσουλμάνους δεύτερης και τρίτης γενιάς, που έχουν αποκτήσει την ιθαγένεια των χωρών εγκατάστασής τους, όπως συμβαίνει ιδίως στη Βρετανία, στη Γαλλία και σε πιο περιορισμένο βαθμό στη Γερμανία, δεν είναι ασυνήθιστο, οι άνθρωποι αυτοί να εμφανίζουν μια ιδιόμορφη διπολικότητα. Στην συμπεριφορά τους, σε σημαντικά ζητήματα υπάρχει σύγκρουση, μεταξύ της κοινωνικής πραγματικότητας εντός της οποίας ζουν, με έθιμα που κουβαλούν από τις πατρίδες καταγωγής τους και τα οποία, ψευδώς, θεωρούνται σαν μουσουλμανικά, που επιβάλλονται από την Σαρία. Ο Γάλλος Πρόεδρος Emmanuel Macron, είχε προσδιορίσει εύστοχα αυτήν την “εκούσια περιθωριοποίηση” Μουσουλμάνων μεταναστών σε χώρες της Δύσης, ως ‘ισλαμικό αυτονομισμό”. Περιγράφεται έτσι, η άρνηση Μουσουλμάνων που υιοθετούν ένα παραμορφωμένο Ισλάμ, το οποίο τους οδηγεί σε ακραία φανατικό Ισλαμισμό, ως πολιτική επιθετική ιδεολογία, με θρησκευτικό επίχρισμα. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής, είναι ότι δεν επιθυμούν να υπακούν στους νόμους του δυτικού κράτους υποδοχής τους, αλλά σε νόμους, που επιβάλλει ο τρόπος που ερμηνεύουν την Σαρία. Μεγάλη πλειοψηφία των Μουσουλμάνων, που μεταναστεύουν σε χώρες της Δύσης, ανήκει δυστυχώς σε υπανάπτυκτες οικονομικά ομάδες του παγκόσμιου πληθυσμού, με επακόλουθη συνέπεια την κοινωνική περιθωριοποίησή τους. Αξίες που στη Δύση είναι αυτονόητες, όπως δημοκρατικές ελευθερίες και δημοκρατικοί θεσμοί, σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων και κατοχυρωμένη ισονομία μεταξύ γυναικών και ανδρών, σε κράτη με μουσουλμανικό πληθυσμό, είτε αγνοούνται πλήρως, είτε είναι εκτεταμένα ελλειμματικές. Στις μουσουλμανικές χώρες οι μεγάλες λαϊκές μάζες απλώς επιβιώνουν, ενώ ο πλούτος των λίγων και ισχυρών είναι σκανδαλώδης και προκλητικός. Επακόλουθο αυτής της τραγικής κατάστασης, είναι οι απόκληροι μεταξύ των Μουσουλμάνων του κόσμου, να αποτελούν εύκολα φύραμα για στράτευση σε ακραία μορφώματα ανατροπής και εκδίκησης, με εργαλείο την θρησκεία. Υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος, που δεν μπορούμε να αγνοούμε. O ισλαμικός κόσμος, που σήμερα υπερβαίνει τα δύο δισεκατομμύρια ψυχών, έχει βυθιστεί τους πρόσφατους αιώνες σ’ έναν σκοτεινό μεσαίωνα. Αξίζει να λάβουμε υπόψη ότι με εξαίρεση τους Μουσουλμάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εκείνους που ζούσαν μοιρασμένοι σε φυλές της αραβικής ερήμου του Εμιράτου της Ντιρίγια, που εξελίχθηκε θεαματικά στο Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, όλοι οι άλλοι Μουσουλμάνοι του κόσμου, στην Ασία και στην Αφρική, ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ζούσαν σε αποικίες των ιμπεριαλιστών της Δύσης, είτε σε σκιώδη κράτη, υποχείρια δυτικών δυνάμεων, όπως η Αίγυπτος ως την επανάσταση του Νάσερ11. Οι δυτικές δυνάμεις όταν αποχώρησαν από τις μουσουλμανικές χώρες κληροδότησαν μεγάλο απόθεμα διαφθοράς στους λαούς, που άφησαν δήθεν ανεξάρτητους. Η δυτικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία ανακηρύχθηκε από τους ισχυρούς του κόσμου ως το τέλειο πολιτικό σύστημα και στις άλλοτε αποικίες των Βρετανών και των Γάλλων κυρίως, εγκαταστάθηκε σαν πολίτευμα καρικατούρα! Το δράμα της μεγάλης ταπείνωσης των Μουσουλμάνων συνεχίζεται ως σήμερα. Θύτες οι Δυτικοί επικυρίαρχοι, θύματα οι Μουσουλμάνοι. Στο Ιράκ, αντί του Σαντάμ έφεραν εμφύλιο σπαραγμό κι έφτιαξαν ένα αδύναμο. Το ίδιο έχει συμβεί στο Αφγανιστάν. Διώχθηκαν υποτίθεται οι Ταλιμπάν για να γίνουν οι περήφανοι λαοί αυτής της χώρας ζητιάνοι των δυνάμεων του Ν.Α.Τ.Ο. και τελικά η αμερικανική διοίκηση Μπάιντεν, να ξαναφέρει τους Ταλιμπάν στη χώρα, περισσότερο κραταιούς! Ο Ισλαμισμός γενικά και οι πρακτικές των Ισλαμιστών στοχεύουν με τη βία να ωθήσουν την ιστορία στο παρελθόν. Είναι προσκολλημένοι στο γράμμα του Κορανίου, μη αποδεχόμενοι το στοιχείο της ιστορικότητας στην ανάγνωση του κειμένου και υιοθετούν μια μονολιθική ερμηνεία του μουσουλμανικού νόμου, που παραπέμπει σε άλλες εποχές. Κινήματα Ισλαμιστών, όπως οι ‘Αδελφοί Μουσουλμάνοι’, που εμφανίστηκαν πρώτα στην Αίγυπτο, οι ‘Ταλιμπάν’, που εμφανίστηκαν κατ’ αρχάς στο Πακιστάν και αξιοποίηθηκαν ένοπλα από τους Αμερικανούς στο Αφγανιστάν, την περίοδο της σοβιετικής παρέμβασης στη χώρα αυτή, η ‘Αλ Κάιντα’, που είναι πλέον μια καθαρά τρομοκρατική οργάνωση, με αξιώσεις παγκόσμιας επιβολής και ο ‘Ισλαμικό Κράτος’ (ISIS ή Daesh). Το ‘Ισλαμικό Κράτος’, μολονότι ως δύναμη κατοχής εδαφών στη Συρία και στο Ιράκ δεν υφίσταται πλέον επίσημα. Εντούτοις, μετά την εκδίωξη του Άσσαντ από την Συρία, ο νέος ηγέτης της χώρας Τζολάνι, υπήρξε στέλεχος του ISIS, που προς στιγμή είχε δηλώσει μεταμέλεια για το παρελθόν του…. Είναι εξαιρετικά νωπή η διακήρυξη της κυβέρνησης Τζολάνι της Συρίας, ότι η βάση του νομικού συστήματος της “νέας” Συρίας θα είναι ο ισλαμικός νόμος! Και η διακήρυξη αυτή, όμοια με όσα διακήρυττε το “Ισλαμικό Κράτος”, έγινε, μέσα στα αίματα αθώων Αλαουϊτών και Χριστιανών, που δολοφονήθηκααν από φανατικούς Ισλαμιστές στα παράλια της Συρίας, με την ανοχή της νέας κυβέρνησης της χώρας. Ο Ισλαμισμός, έχω τη γνώμη, πως αποτελεί μια κακοποίηση του Ισλάμ και με μουσουλμανικά θεολογικά κριτήρια, ακραία βλασφημία και άρνηση της πίστης. Γίνονται οι υπερασπιστές του Αλλάχ, απέναντι στον κόσμο, που οι ίδιοι έχουν κρίνει και έχουν καταδικάσει ως άπιστο. Αυτή η στάση τους αποκαλύπτει την απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στον Θεό. Στο Κοράνιο, υπάρχει η εξής διακήρυξη: “Αλλάχ! Δεν υπάρχει Θεός παρά Αυτός, ο Ζωντανός, ο Αιώνιος. Δεν τον πιάνει νύστα, ούτε Τον παίρνει ο ύπνος”, (Σούρα Μπάκαρα 255). Οι Ισλαμιστές, δεν πιστεύουν στην ανύστακτη φροντίδα του Αλλάχ για το Σύμπαν, ούτε στην αέναη δημιουργικότητά Του, όπως μαρτυρείται από το εδάφιο που παραθέσαμε πιο πάνω, από την σούρα Αρ Ραχμάν12. Με άλλα λόγια, δεν δείχνουν εμπιστοσύνη στον Θεό και αρνούνται την πραγματικότητα, πως είναι πανταχού παρών, παντογνώστης…. Είναι ανυπόφορο το γεγονός, πως μάζες Μουσουλμάνων ξεσηκώνονται, μόνον όταν το Charlie Hebdo δημοσιεύει καρικατούρες του Μωάμεθ, και μένουν αδιάφορες, αν δεν ζητοκραυγάζουν κιόλας, όταν άνθρωποι αποκεφαλίζονται στο όνομα της ισλαμικής πίστης. Προκαλεί τεράστια οδύνη η σιωπή, πολλών Μουσουλμάνων που στερούνται το αισθητήριο της ευαισθησίας σχεδόν ολοκληρωτικά. © Γιώργος Α. Δούδος 14 Μαρτίου 2025