Το ελληνικό κράτος ως προς μειονοτικά ζητήματα, τον 21ο αιώνα και ενώ η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης, ακολουθεί την πεπατημένη της στρουθοκαμήλου. Αρνείται να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Παραμένει εγκλωβισμένη σε επιλογές «εθνικής ομογενοποίσης», που ίσως ήταν ανεκτές δεκαετίες πριν. Η Ελλάδα εξαρτά την ύπαρξη γλωσσικών ή εθνοτικών μειονοτήτων, εντός της επικράτειάς της, με την επίκληση δικαστικών αποφάσεων ή με την ερμηνεία διεθνών συμβάσεων κατά παρωχημένο και αντιεπιστημονικό τρόπο και έτσι όλοι και όλες κοιμούνται ήσυχοι! Από την άλλη μεριά, οι καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε βάρος της Ελληνικής Δημοκρατίας για παραβίαση μειονοτικών δικαιωμάτων Ελλήνων και Ελληνίδων πολιτών συνεχίζονται μεν, αντιμετωπίζονται δε από τις ελληνικές κυβερνήσεις σε επίπεδο «αφασίας» ή εθελούσιου αυτισμού!
Η χρήση της μακεδονικής γλώσσας, είναι υπαρκτή στην Ελλάδα. Ομιλείται από Έλληνες πολίτες των περιοχών της Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας. Υπάρχει σύγχρονη αυτόνομη μακεδονική γλώσσα, που δεν περιορίζεται μόνον ως επίσημη γλώσσα της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, αλλά είναι ζωντανή μεταξύ κατοίκων της ελληνικής Μακεδονίας.
Τα μακεδονικά, που παλιότερα λέγονταν “ντόπια”, “σλαβομακεδόνικα” ή και “βουλγάρικα”, είναι μια ζωντανή γλώσσα σε διάφορες διαλέκτους, στις περιοχές Φλώρινας, Καστοριάς, Έδεσσας, σε χωριά της Νάουσας, στην περιοχή της Γουμένισσας και σε περιοχές των Σερρών και της Δράμας!
Η Ελλάδα το 1920 αναφερόταν στη γλώσσα των σλαβόφωνων Μακεδόνων, ως μακεδονική, το 1928 την ονόμασε μακεδονοσλαβική, ενώ το 1940 ονομάστηκε σλαβική χωρίς επί πλέον επιθετικό προσδιορισμό. Στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, με υπόμνημά του ο Φίλιππος Δραγούμης, εισηγείται, οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της Μακεδονίας να αποκαλούνται “βουλγαρόφωνοι” και επομένως η γλώσσα τους να θεωρείται βουλγαρική!
Ο ερευνητής Δημήτρης Λιθοξόου σε ένα δημοσίευμά του παραθέτει όλη την εισήγηση Στεφάνου Δραγούμη με σχετικά σχόλια (https://adiotos.wordpress.com/2009/06/20/dragoumis-makedoniki-gloss/).
Η Φλώρινα και ο σλαβόφωνος εντόπιος πληθυσμός, που ομιλούσε, είτε αποκλειστικά παλιότερα την μακεδονική γλώσσα, είτε αργότερα κατ’ αρχάς την μακεδονική και ως δεύτερη εξ υιοθεσίας ή επιβολής μητρική γλώσσα την ελληνική, έχει πληρώσει βαρύ τίμημα. Ήδη επί Μεταξά διορίζεται Νομάρχης Φλώρινας ο απόστρατος υποστράτηγος Ι. Τσακτσήρας. Νωρίτερα ήταν στέλεχος της φασιστική και αντισημιτικής οργάνωσης της Θεσσαλονίκης ΕΕΕ, και ως αρχηγός των χαλυβδόκρανων, νεολαίας της ΕΕΕ, βαρυνόταν με τον εμπρησμό του Οικισμού Κάμπελ της Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης (1931).
Ο Τσακτσήρας, προκειμένου να πατάξει την σλαβοφωνία στην Φλώρινα, είχε εφαρμόσει την διαπόμπευση ηλικιωμένων χωρικών, που τα Σάββατα έρχονταν από τα χωριά στην πόλη για το παζάρι και «συλλαμβάνονταν» να μιλούν το «σλαβικό ιδίωμα» με την ηλικιωμένη σύζυγο που κάθονταν στο κάρο. Συνεργεία της Χωροφυλακής, ήταν κρυμμένα στις εισόδους της Φλώρινας από τα χωριά, σε ένα μάλιστα απ’ αυτά συμμετείχε και ο Νομάρχης και όταν άκουγαν συνομιλία των χωρικών στην μακεδονική γλώσσα, εμφανίζονταν, κατέβαζαν τον γέροντα από κάρο, μετά από μερικά σκαμπίλια τον υποχρέωναν να πιει ρετσινόλαδο. Με σύρμα έδεναν τον παντελόνι και ο ταλαίπωρος εντός λεπτών χεζόταν χωρίς να μπορεί να κατεβάσει το παντελόνι του.
Αργότερα, μετά το τέλος του Εμφυλίου, άδειασαν στην κυριολεξία ολόκληρα χωριά στην περιοχή της Φλώρινας. Ορισμένα δεν κατοικήθηκαν ποτέ και τα σπίτια τους καταρρέουν. Οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες κάτοικοι είχαν ενταχθεί στις δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού και στη συνέχεια έγιναν πολιτικοί πρόσφυγες. Το κράτος μετέφερε φτωχούς ελληνόφωνους (!!!) Βλάχους από την Ήπειρο, «εγνωσμένης εθνικοφροσύνης» και τους εγκατέστησε σε χωριά της Φλώρινας. Στο χωριό Άγιος Γερμανός, υποθέτω πως θα υπάρχει ακόμα πινακίδα με πληροφορίες για το χωριό, όπου γίνεται αναφορά και στους Βλάχους επήλυδες. Στους Βλάχους δόθηκαν χωράφια, σπίτια και άλλα περιουσιακά στοιχεία που δήμευσε το μετεμφυλιακό κράτος από τους πολιτικούς πρόσφυγες Μακεδόνες, που τους αφαίρεσε μάλιστα και την ελληνική υπηκοότητα. Ουδέποτε το παραπάνω κρατικό έγκλημα έχει αποκατασταθεί, ούτε από την κυβέρνηση της «πρώτης φορά Αριστεράς»!
Με τον ισχύοντα Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας (2004), ενώ απαλείφθηκε το άρθρο 19 του προηγούμενου ΚΕΙ (1955), το άρθρο 17 παράγραφος 1, εδάφιο β΄ προβλέπει τα εξής: «Όποιος κατά τη διαμονή του στην αλλοδαπή ενήργησε προς όφελος αλλοδαπού κράτους πράξεις ασυμβίβαστες προς την ιδιότητα του Έλληνα και αντίθετες προς τα συμφέροντα της Ελλάδας», μπορεί να κηρυχθεί έκπτωτος της ελληνικής ιθαγένειας. Αυτή η διάταξη εφαρμόζεται σε εθνικά Μακεδόνες από την Ελλάδα, που έχουν εγκατασταθεί κυρίως στον Καναδά, στις Η.Π.Α. και στην Αυστραλία και δραστηριοποιούνται σε οργανώσεις, συχνά με σλαβο-μακεδονικό εθνικιστικό και αλυτρωτικό προσανατολισμό.
Η τοποθέτηση του Αυγουστίνου Καντιώτη ως Μητροπολίτη Φλωρίνης, σηματοδότησε έναν άλλο κύκλο διωγμών κατά της κουλτούρας των σλαβόφωνων κατοίκων της περιοχής. Ο Καντιώτης γκρέμισε τους μητροπολιτικούς ναούς της Φλώρινας και του Αμυνταίου, όπως και εκκλησίες σε χωριά. Η επίσημη κατά το έκνομο κράτος και την Μητρόπολη αιτιολογία, ήταν πως οι εκκλησίες ήταν στατικά επικίνδυνες (!!!). Η αλήθεια ήταν ότι ο «αυθέντης και δεσπότης» της Φλώρινας είχε κρίνει πως οι ορθόδοξες εκκλησίες δεν ήταν ελληνοπρεπείς (!!!). Υπήρχαν τοιχογραφίες στους ναούς με σλαβωνικές επιγραφές, που παρά τους επιχρωματισμούς, με τον καιρό τα κυριλλικά γράμματα αποκαλύπτονταν. Τα παραπάνω βεβαιώνονται και από τον λόγιο Πρεσβύτερο και Εφημέριο του μητροπολιτικού ναού του Αγίου Παντελεήμονος Φλώρινας π. Αθανασίου Ρούκαλη (Νάουσα 1915), στο βιβλίο του «Ιστορικά της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης» (Αθήνα 2001). Ο π. Αθανάσιος Ρούκαλης χειροτονήθηκε διάκονος στην Φλώρινα το 1947 και ανέλαβε ως πρεσβύτερος, εφημέριος στον Άγιο Παντελεήμονα το 1950 και υπηρέτησε και επί Αυγουστίνου Καντιώτη και καταστροφής του παλαιού ναού.
Ο Αυγουστίνος Καντιώτης ήταν εξαιρετικά εμπαθής. Ως αρχιμανδρίτης στην Αθήνα, επί της οδού Ζωοδόχου Πηγής διατηρούσε οικοτροφείο για φτωχούς φοιτητές. Την περίοδο των Καρναβαλιών, μετά από κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, μετέφερε οικοτρόφους φοιτητές στην Πάτρα προκειμένου να δημιουργήσουν επεισόδια με σκοπό την ματαίωση των καρναβαλικών εκδηλώσεων. Είναι γνωστό ότι αφόρισε, εντελώς αντικανονικά κατά τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον σκηνοθέτη Θεόδωρο Αγγελόπουλο και πρωταγωνιστές της ταινίας που γυριζόταν στην Φλώρινα, «Το μετέωρο βήμα του παλεργού», ενώ είχε «διατάξει» τους ταλαίπωρους κληρικούς, μαζί με φανατισμένους λαϊκούς να διαδηλώσουν στην πόλη κατά της «αντεθνικής ταινίας»! Ανέφερα, πως ο αφορισμός Καντιώτη κατά Αγγελόπουλου ήταν αντικανονικός και επομένως άνευ «αξίας», για να καταδειχθεί η εμπάθεια που διέκρινε τον Αυγουστίνο Καντιώτη.
Όπως σε όλη την βόρεια Ελλάδα εγκαταστάθηκαν μετά την Σύμβαση Ανταλλαγής Πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος Τουρκίας, στην πόλη της Φλώρινας και στην περιοχή πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και από τον Πόντο. Οι οδυνηρές μνήμες από τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Φλώρινα είναι ακόμα νωπές.
Η Μάχη της Φλώρινας ήταν μια κρίσιμη σύγκρουση κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο (11-13 Φεβρουαρίου 1949). Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) προσπάθησε να καταλάβει την Φλώρινα, που αποτελούσε στρατηγικό σημείο κοντά στα σύνορα κυρίως με την Γιουγκοσλαβία του Τίτο, αλλά ηττήθηκε οικτρά από τον Εθνικό Στρατό. Η ήττα του ένοπλου ΚΚΕ στην Φλώρινα αποτέλεσε σημείο που προοιώνισε την αρχή του τέλους για τον ΔΣΕ, παρά τις φιλοδοξίες της ηγεσίας του ΚΚΕ να εγκαταστήσει στην Φλώρινα την κυβέρνησή του! Αναμενόμενο, εξαιτίας των συνθηκών και των στιγμάτων από γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας, στην Φλώρινα να υπάρχουν ομάδες πληθυσμού που υποστηρίζουν την μετεμφυλιακή εθνικοφροσύνη, παρά το ψεύδος του κίβδηλου «πατριωτισμού» που αποκαλύφθηκε κυρίως με την πτώση της χούντας των επίορκων στρατιωτικών. Ένα από τα σημεία που επιβιώνουν στην Φλώρινα, ως ένδειξη ακροδεξιών αντιδημοκρατικών αγκυλώσεων είναι η συκοφάντηση κατά των σλαβόφωνων Μακεδόνων της περιοχής, που χαρακτηρίζονται ως «πέμπτη φάλαγγα» υπονόμευσης των εθνικών συμφερόντων!
Η μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε ένα ακροδεξιό μόρφωμα, αποκατέστησε τουλάχιστον αρκετά το κόμμα αυτό ως χοάνη που είναι ανοιχτό για εθνικιστές φανατικούς, που έμειναν ορφανοί μετά την καταδίκη της «Χρυσής Αυγής». Η πολιτική διαδρομή του δημάρχου Φλώρινας Βασιλείου Ν. Γιαννάκη, που από το 2019 εκλέγεται δήμαρχος με την στήριξη της Νέας Δημοκρατίας, επιβεβαιώνει με την καριέρα του και την πρόσφατη μη νόμιμη αντίδρασή του, θυμίζοντας τον Τσακτσήρα και τον Καντιώτη, τα λίγα περί της πολύπαθης Φλώρινας από το βαθύ ελληνικό κράτος, που εκεί δρα ανερυθρίαστα και χωρίς να τηρεί στοιχειώδεις έστω κανόνες κάλυψης των πρωτοβουλιών του!
Στην φωτογραφία ο μητροπολιτικός ναός του Αγίου Παντελεήμονος της Φλώρινας, που γκρέμισε ο Αυγουστίνος Καντιώτης.
© Γιώργος Α. Δούδος
27/12/2025
No comments:
Post a Comment