Ο κατ' εξοχήν απόλυτος μονάρχης, αυτοκράτωρ όλης της γης Πάπας Βενέδικτος 16ος δήλωσε πριν λίγες μέρες ότι από τις 28 Φεβρουαρίου παραιτείται από τον θρόνο του διαδόχου του αποστόλου Πέτρου στη Ρώμη. Σχόλια επί σχολίων και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης επί μέρες βρήκαν ένα θέμα για να μας βομβαρδίζουν.
Ο εκάστοτε Πάπας Ρώμης, μεταξύ των άλλων τίτλων που φέρει και δεν είναι καθόλου ένας τίτλος κενός περιεχομένου, είναι εκείνος του "Vicarius Chritsti", δηλαδή του αντιπροσώπου του Χριστού επί γης. Μπορεί ο Πάπας να είναι ο απόλυτος μονάρχης, με όλη τη σημασία της λέξης στη μικρή επικρατεία, από πλευράς τετραγωνικών μέτρων και πληθυσμού, του Άστεως του Βατικανού, αλλά παραμένει αυτοκράτωρ, ως αντιπρόσωπος του Χριστού, όλου του κόσμου, Χριστιανών, Καθολικών και μη, αλλά και των αλλοδόξων!
Είναι αλήθεια πως στα θέματα της πίστεως δεν υπάρχουν περιθώρια αμφισβητήσεων, ενστάσεων, επιφυλάξεων. Και είναι επίσης αλήθεια, ότι οι άνθρωποι, ακόμα και αν είναι τρεις μονάχα, δύσκολα μπορεί να ομονοήσουν σε ένα σοβαρό ζήτημα. Έτσι η αλήθεια της πίστεως επιβάλλεται χωρίς κανένα δικαίωμα έγερσης αντιρρήσεων.
Από τη στιγμή που στον ανθρώπινο πολιτισμό εμφανίστηκε η αποκλειστική μονολατρεία, όπως πράγματι ήταν κατ' ουσίαν ο μονοθεϊσμός στα πρώτα του βήματα τουλάχιστον, πριν ενδυθεί τις φριοριτούρες που του προσέφερε ως ένδυμα ο παιχνιδιάρης ανθρώπινος νους φτιάχνοντας ένα σωρό θεολογίες, προσέλκυσε το ενδιαφέρον των φυλάρχων, που κατόπιν ονομάστηκαν βασιλείς. Η μονολατρεία ενός μόνο θεού, υπήρξε το πρότυπο για τις μοναρχίες ακόμα και στις πιο εξελιγμένες μορφές του πολιτισμού μας.
H δημοκρατία, δηλαδή η διασπορά και η διαχείριση της κρατικής εξουσίας μεταξύ πολλών, είτε πρόκειται για τα μέλη της κοινότητας, του άστεως και αργότερα του λαού της πολιτείας, δεν ευδοκιμεί υπό συνθήκες μονοθεϊσμού ή μονολατρείας. Διότι η προσήλωση σε έναν αποκλειστικά θεό έχει ως συνέπεια την υποταγή σε έναν αποκλειστικά άρχοντα, που γίνεται βασιλέας ή αυτοκράτορας και δυναστεύει αυθαίρετα, κατά κανόνα, τους πάντες. Απεναντίας το κατάλληλο κλίμα το προσφέρει ένας πολιτισμός όπου ο πολυθεϊσμός σε όλες τις ποικιλίες και εκδοχές του, ακόμα και ως άρνηση ή αδιαφορία ως προς τον περί θεού ή θεών λόγο είναι ευπρόσδεκτος. Η πρόσληψη του πολυθεϊσμού δεν γίνεται στην παραπάνω περίπτωση με θεολογικά κριτήρια, αλλά ως πρόταση ελευθερίας σκέψης και συνειδήσεως.
Το καθεστώς της Παγκόσμιας Καθολικής Εκκλησίας, μου φαίνεται σαν καρικατούρα και μάλιστα κακόγουστη, μπροστά στη συντροφιά του Ιησού και των μαθητών του, που ήταν απλοί και εγκάρδιοι άνθρωποι του μόχθου.... Πάντως το καθεστώς της Καθολικής Εκκλησίας, ως απόλυτης αυτοκρατορικής μοναρχίας, αντανακλά το ιδεολόγημα περί ενός μόνον θεού, που κυβερνά τον κόσμο κατά την απόλυτη βούλησή του και δίχως να είναι υπόλογος, ούτε καν σε κάποιον υπέρτατο συμπαντικό Νόμο.
Προσέξτε το περιεχόμενο του ορφικού ύμνου στον Νόμο: "Ἀθανάτων καλέω καί θνητῶν, ἁγνόν ἂνακτα, οὐράνιον Νόμον, ἀστροθέτην, σφραγῖδα δικαίαν πόντου τ' εἰναλίου καί γῆς, φύσεως τό βέβαιον ἀκλινές ἀστασίαστον ἀεί τηροῦντα νόμοισιν..." (Ὓμνος Νόμου).
No comments:
Post a Comment