Ο νέος που έψαχνε τον παράδεισο…

            Ένας ευγενικός και μορφωμένος νέος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού ενός Γέροντα, που ήταν γνωστό σε όλους ότι ακολουθούσε την Οδό των Σοφών. Άνοιξε την πόρτα η θυγατέρα του Γέροντα. Τον οδήγησε στο καλό καθιστικό κι αμέσως ειδοποίησε τον πατέρα της για την επίσκεψη που είχε. Ώσπου να φανεί ο Γέροντας, η ευγενική κόρη είχε φέρει κεράσματα στο νέο.

          Δεν χρειάστηκε να περιμένει για πολύ ο ευγενικός νέος. Ο Γέροντας φάνηκε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Ψηλός και ευθυτενής, με περιποιημένα γένια και μαλλιά που δεν είχαν ασπρίσει ακόμα. Ο Επισκέπτης σηκώθηκε και έσκυψε να φιλήσει το χέρι του Οικοδεσπότη, μα εκείνος το απομάκρυνε με τρόπο κι αρκέσθηκε ν’ ανταλλάξει με το νέο μια θερμή χειραψία.

          Καλώς όρισες, του είπε ο Γέροντας. Ποιος καλός δρόμος σ’ έφερε στο σπιτικό μου; Ο νέος, κομπιάζοντας λιγάκι, ψέλλισε πως ήθελε να μάθει αν υπάρχει παράδεισος και κόλαση μετά θάνατον, γιατί οι μελέτες του σε διάφορα βιβλία δεν του είχαν δώσει απάντηση, που να ικανοποιεί την ψυχή του.

Ο Γέροντας, έμεινε για λίγο σιωπηλός. Το βλέμμα του είχε απλωθεί στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού, που μπορούσε να κοιτάξει ο καθένας απ’ το μεγάλο παράθυρο του καθιστικού. Ήπιε δυο τρεις γουλιές απ’ το κρύο νερό που του είχε φέρει εν τω μεταξύ η θυγατέρα του και είπε:

“Ο Σοφός άνθρωπος κατοικεί εδώ και τώρα στον ακριβό παράδεισο του Αγαπημένου του. Δεν προσδοκά κάποιον παράδεισο μετά το θάνατό του ….”. Σα να μονολογούσε είπε:  “Αν είμαι στον παράδεισο από τώρα, γιατί να νοιάζομαι για τον παράδεισο που υπόσχονται οι θρήσκοι αύριο;   Για τον Σοφό, όποιος δεν έχει βρει την Αλήθεια σε τούτο τον κόσμο, δεν πρόκειται να την φτάσει στον επόμενο. Όπως είναι γραμμένο στο Κοράνι, ‘όποιος είναι τυφλός σ’ αυτήν τη ζωή, θα είναι τυφλός και στην άλλη, κι ακόμα πιο παραστρατημένος απ’ τον ίσιο δρόμο’(17:72)…”. Σώπασε για λίγο και συνέχισε στοχαστικά: “Όποιος δεν αντίκρυσε το Πρόσωπο του Πολυαγαπημένου σήμερα, δεν πρόκειται να το δει ούτε αύριο…. Γι’ αυτό και ο Σοφός ζει τον παράδεισο σε τούτο τον κόσμο”.

Ο Γέροντας δεν πρόσθεσε ούτε μια λέξη παραπάνω στα όσα είπε. Ο νέος σηκώθηκε σιωπηλός. Tο πρόσωπό του ήταν ένα φωτεινό χαμόγελο. Αυτή τη φορά έσκυψε και φίλησε με θέρμη το χέρι του Γέροντα πριν τον αποχαιρετίσει….