Συλλογιέμαι...

Συλλογιέμαι....

Ας μην αξιωθώ να καταντήσω ζήτουλας για μια θέση σε κάποιον θολό παράδεισο, μετά το θάνατό μου.
Ας μην τα κάνω πάνω μου ποτέ, τραυλίζοντας από φόβο εξαιτίας μιας αμφίβολης κόλασης.
Το παιχνίδι είναι στα χέρια μου, σκέφτομαι. Εδώ είναι η κόλαση, εδώ ο παράδεισος.
Γιατί να παραμυθιάζομαι σαν μικρό νήπιο, που το κοροϊδεύουν οι έξυπνοι μεγάλοι; 
Μου φτάνει η ουτοπία μου! Μου δίνει φτερά, οι ελπίδες μου ανθίζουν, η οργή μου γιγαντώνει και προπάντων δυναμώνουν τα όνειρά μου. 
Μες στη σιγή αναρωτιέμαι, άραγε, ο Θεός δεν είναι ο κρυμμένος σύντροφος εντός μου;
Το καλοσκέφτομαι λοιπόν κι αρχίζω να ψάχνω παθιασμένα το βάθος του είναι μου....