ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΡΕ !!

     Δεν αξίζει να αναφερθούμε στην ισχυρή, κοινωνικά και οικονομικά, μειοψηφία των Ελλήνων που ακόμα και σε περιόδους ξενικής Κατοχής, σε εμπερίστατους εμφύλιους σπαραγμούς ή σε έκνομες καταστάσεις του δημόσιου βίου, όχι απλώς επιβιώνουν, αλλά βρίσκουν τρόπους και συσσωρεύουν πλούτο προσαυξάνοντας συνάμα τη δύναμη και την επιρροή τους. Δεν αναφέρομαι επίσης σ'ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος συμπατριωτών μας, που έχουν ασκηθεί να είναι εύκαμπτοι και δουλικοί συνήθως μπροστά στους επαγγελματίες πολιτικούς του τόπου, προκειμένου να επιτυγχάνουν τις χυδαίες μικρές επιδιώξεις τους χωρίς σειρά και τάξη, χωρίς υπομονή, αλλά παρακάμποντας τους άλλους, που επιμένουν να πιστεύουν στην ουτοπία της αξιοκρατίας....
      Όταν τον Οκτώβριο του 1981 πλειοψήφισε το ΠΑΣΟΚ και έγινε πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου, αν και δεν το είχα ψηφίσει, δάκρυσα, προσπαθώντας μάλιστα να κρύψω τα δάκρυα. Ήταν η συγκίνηση που προκαλούσε, σ'εμένα, αλλά και σε αναρίθμητους άλλους Έλληνες και Ελληνίδες ενός κόμματος που επαγγελόταν την αλλαγή στον τόπο. Και στ' αλήθεια ζητούσαμε την αλλαγή, την είχαμε ανάγκη....
      Και τώρα, που πέρασαν τόσα χρόνια από τότε, μετά από δυο ολόκληρες δεκαετίες διακυβέρνησης του τόπου από τους υποτιθέμενους τελικά Σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ, το μέγα πλήθος του λαού μας διέρχεται ταπείνωση, εξαχρείωση, πολλοί και πολλές φτώχεια και η Ελλάδα έχει καταντήσει αποικία των δανειστών της. Οι Έλληνες Σοσιαλιστές, κληρονόμοι του Ανδρέα Παπανδρέου, μας κατάντησαν ροδάκινα για τις χωματερές. Και η Ευρώπη, που τη νιώθαμε σπίτι μας, όπως και είναι, κατάντησε ο δυνάστης μας. Η πικρή γεύση που μένει από όλη αυτή τη δοκιμασία, είναι πως κι εμείς, ο λαός, μεθυσμένοι από την κίβδηλη ευημερία που ζούσαμε, δεν είχαμε την οξυδέρκεια να κατανοήσουμε εγκαίρως τα ψεγάδια της καταναλωτικής αλλοτρίωσης, που σχεδόν όλους μας είχε παρασύρει στη δίνη της....