Καθήλωση της χώρας σε σύγκρουση προς την νεοτερικότητα;

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Ο ιστότοπος www.liberal.gr αποτελεί ένα διαδικτυακό χώρο που προάγει την ‘ελεύθερη ενημέρωση’, τουλάχιστον αυτό δηλώνει ότι φιλοδοξεί να υπηρετεί. Έχω τη γνώμη πως μάλλον τα καταφέρνει….

Πρόσφατα (04.11.16) στον παραπάνω ιστότοπο φιλοξενήθηκε ένα άρθρο του καλού δημοσιογράφου Γιάννη Παντελάκη, με θέμα τούτο το ερώτημα: Ποιος κρατάει πίσω τη χώρα;

Κάποιοι βρήκαν ενδιαφέρουσες τις απόψεις του άρθρου και το αναδημοσίευσαν μέσω των δικών τους ιστοσελίδων. Έτσι, το ερώτημα του Γ. Παντελάκη, κατά κάποιο τρόπο διαδόθηκε ακόμα περισσότερο.

Ομολογώ πως πήρα είδηση το άρθρο του Γιάννη Παντελάκη, από ανάρτηση φίλου στο Facebook σήμερα (06.11.16).

Μάλιστα ο συμπαθής φίλος και γνώριμος, με δυο αράδες κάνει τη δική του εισαγωγική τοποθέτηση στο ερώτημα ‘Ποιος κρατάει πίσω τη χώρα;’

«Αν αυτά που κρατούν την Ελλάδα οπισθοδρομική είναι οι σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους, το ότι υποδεχόμαστε το Άγιο φως με τιμές αρχηγού κράτους, το σύμφωνο συμβίωσης και το ότι δεν έχουμε ακόμα τζαμί, προτιμώ να είμαι οπισθοδρομικός! 

Κακό άρθρο κατά τη γνώμη μου ! Ποια είναι η δική σας γνώμη;;»

Παίρνω το θάρρος, από την πρόκληση του φίλου, που ρωτά αόριστα και γενικά, «Ποια είναι η δική σας γνώμη;», να απαντήσω και να αρθρώσω τον δικό μου λόγο.

Στο χώρο των ιδεών και των πολιτικών θέσεων είναι απόλυτα θεμιτό να είναι κάποιος συντηρητικός. Να επιθυμεί και να επιδιώκει να μην αλλάξουν κάποια πράγματα, σε πείσμα των αδήριτων αλλαγών που συμβαίνουν στην κοινωνία, στις ανάγκες των ανθρώπων που ζητούν λύσεις…. Άλλωστε, σε μια ανοιχτή κοινωνία, την οποία προσωπικά υποστηρίζω και υπερασπίζομαι, αν δεν υπάρχει ευρυχωρία, τότε η κοινωνία, όχι απλά δεν είναι ανοιχτή, αλλά καταντά φυλακή, όπως μερικοί ακραίοι συντηρητικοί, θα ήθελαν, απαγορεύοντας τις εξελίξεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στα πολιτικά πράγματα της χώρας….

Ο Γιάννης Παντελάκης, θίγει ως ελληνική πρωτοτυπία και ευρωπαϊκό παράδοξο, το ότι το Πάσχα, η Ελλάδα «υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους το λεγόμενο άγιο φως». Προσωπικά, δεν θα έκανα λόγο για «το λεγόμενο άγιο φως», αλλά απλά για το Άγιο Φως. Αλλά θεωρώ ότι η υποδοχή του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους, αποτελεί ένα σκάνδαλο, που προσβάλλει την Ορθόδοξη Εκκλησία, όχι ως θεσμική θρησκεία, όπως την κατάντησαν, αλλά ως Σώμα του Ζώντος Χριστού!

Ο Γιάννης Παντελάκης, θίγει τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας στην Ελλάδα, εντελώς αρνητικά, γιατί και κατά τη γνώμη μου, το πλαίσιο έπρεπε να είναι διαφορετικό. Είναι απαράδεκτο η Ορθόδοξη Εκκλησία να αναγορεύεται με συνταγματική διάταξη «επικρατούσα θρησκεία». Να είναι προικισμένη με ένα σωρό προνόμια, που οι πολλοί αγνοούν.

Το ελληνικό κράτος μέχρι και αυτή τη στιγμή είναι υποχείριο, όχι ακριβώς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά των  ογδόντα ενός επαρχιούχων Ιεραρχών (Μητροπολιτών), οι οποίοι ουσιαστικά αγνοώντας το Πρεσβυτέριο των Επαρχιών τους και τους Διακόνους, κρατούν στη γωνία τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας, επιβάλλοντας αυταρχικά και εξ ολοκλήρου μετά από καταπόντιση των Ιερών Κανόνων στην απαξία της αχρησίας, ένα είδος λοβοτομής σε ό,τι συνιστά τον Λαό του Θεού. Ικανοποιούνται οι πλείστοι από τους Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας με την προσωνυμία του ‘Δεσπότη’, κατά τρόπο, που με την συμπεριφορά τους γενικά και ιδίως απέναντι στους κληρικούς τους, δίνουν περιεχόμενο στη λέξη, καθώς αναδεικνύονται πράγματι αυθέντες και δεσπότες, συχνά άσπλαχνοι και δυναστικοί….

Αυτοί οι ογδόντα ένας Ιεράρχες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έχουν καταργήσει το Συνοδικό σύστημα διοίκησης της Εκκλησίας, παρά τα όσα ισχυρίζονται ορισμένοι απ’ αυτούς περί του αντιθέτου. Όσα εφαρμόζονται στην Ελλάδα, αποτελούν κακέκτυπο συνοδικότητας, μετατρέποντάς το σε μια κοινοπραξία ανεξάρτητων μεταξύ τους αυταρχικών ηγεμόνων. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, και περισσότερο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, πράγματι συνεδριάζει, πράγματι αποφασίζει, αλλά όποτε χρειάζεται και είναι απόλυτη ανάγκη να βάλει τα δάκτυλα επί τον τύπον των ήλων, τότε απέχει.

Θα θυμήσω μόνο την περίπτωση του μακαρίτη πλέον Παντελεήμονα-Αντωνίου Μπεζενίτη. Το 1994 εκλέχτηκε Μητροπολίτης Αττικής. Τον  Αύγουστο του 2005 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας κηρύχθηκε έκπτωτος από τον επισκοπικό θρόνο του. Υπήρξε προκλητική από κάθε άποψη η εν γένει πολιτεία του. Προκάλεσε πολλά σκάνδαλα στην Εκκλησία. Το 2008 καταδικάστηκε σε εξαετή κάθειρξη από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων για υπεξαίρεση ποσού 66.500.000 δραχμών εις βάρος της Μονής Οσίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη. Φιλοξενήθηκε ως τρόφιμος στις Φυλακές Κορυδαλλού. Η διοικούσα Εκκλησία με καθυστέρηση ενός χρόνου, στις 14 Μαΐου 2009, τον καθαίρεσε από τις τάξεις του κλήρου φέροντάς τον στις τάξεις των μοναχών, για να τον επαναφέρει όμως στην αρχιεροσύνη το 2012!

Εκείνο που είναι απαράδεκτο για ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, να είναι κράτος εν κράτει! Είναι απαράδεκτο Μητροπολίτες, που μισθοδοτούνται από το Δημόσιο Ταμείο, να βρίζουν δημόσια υπουργούς της κυβέρνησης του κράτους (δηλώσεις Μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβροσίου Λενή κατά του Υπουργού Νίκου Φίλη), να εναντιώνονται με ασύστολη αμετροέπεια κατά νόμων του κράτους, συνηγορώντας ουσιαστικά υπέρ της κατάλυσης της νομιμότητας (περιπτώσεις νόμων για τον πολιτικό γάμο και για το σύμφωνο συμβίωσης, πριν ακόμα επεκταθεί η ισχύς του για τα ομόφυλα ζευγάρια)…. Να διατυπώνουν δημόσια, από άμβωνος, απόψεις για θέματα διεθνών σχέσεων, αλλά και για ζητήματα νομισματικής πολιτικής (περίπτωση Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθίμου)….

Με αφορμή την τροποποποίηση του νόμου για το σύμφωνο συμβίωσης με επέκταση της ισχύος του και ως προς ομόφυλα ζευγάρια, έγινε φανερή μια ανταρσία Μητροπολιτών κατά του κράτους. Λέχθηκαν πολλά, συχνά αβάσιμα και αισχρά από Ιεράρχες. Την πρωτοκαθεδρία στις χυδαίες ξιφουλκήσεις εναντίον ενός νόμου του κράτους, κατά της κυβέρνησης του κράτους και της Βουλής, είχαν ο Αμβρόσιος Λενής, Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, ο Άνθιμος Ρούσσας, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και ο Σεραφείμ Μεντζελόπουλος, Μητροπολίτης Πειραιώς, ο οποίος μάλιστα ενέπλεξε τον Σιωνισμό με τον σχετικό νόμο! Στους παραπάνω προστέθηκαν και άλλοι Μητροπολίτες, καταδεικνύοντας το λιγότερο την αήθη αγένειά τους, όπως ο Μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος, ή ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας, με τις δηλώσεις που έκαναν....

Το ότι η διοικούσα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος έχει χάσει σχεδόν κάθε επικοινωνία με την κοινωνία και με το «ποίμνιό» της είναι αλήθεια. Οι μόνοι που επιμένουν να μην κατανοούν αυτήν την πραγματικότητα είναι οι Μητροπολίτες, μέλη της Συνόδου της Ιεραρχίας. Ορισμένοι μάλιστα απ’ αυτούς, είναι εξαιρετικά προκλητικοί σε δηλώσεις και έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων, ιδίως όταν ασκούν κριτική σε αποφάσεις της κυβέρνησης της χώρας, ή σε νόμους του κράτους, που οφείλουν και οι ίδιοι να σέβονται κατ’ αρχήν, ως πολίτες της χώρας.

Είναι ολοφάνερη η επικρατούσα αίσθηση μεταξύ πολλών Ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας, ότι είναι υπεράνω του κράτους η Εκκλησία και οι ίδιοι ως ταγοί της. Ότι νόμοι με τους οποίους δεν συμφωνούν, μπορούν να συγκεντρώνουν τα πυρά της πιο ακραίας απαξίας τους, ακόμη και με χυδαίες εκφράσεις, αποδεικνύοντας με τον τρόπο τους ένα ιδιότυπο αναρχικό φρόνημα.

Η συμπεριφορά των μελών της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος δείχνει πως θα ήταν απόλυτα ικανοποιημένα, αν η Ελλάδα παρέμενε απομονωμένη από τον κόσμο, έξω από το Συμβούλιο της Ευρώπης και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, καταδικασμένη σε ένα είδος αυτισμού!

Συχνά πυκνά Μητροπολίτες φέρονται με περισσήν ύβρη κατά του Οικουμενικού Θρόνου, ακόμα και αν ανήκουν οι Μητροπόλεις που διαποιμαίνουν στο κλίμα των Νέων Χωρών, υποκείμενες στην κανονική εξάρτηση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Θα αναφερθώ στην περίπτωση της άρνησης της Διαρκούς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος να επιτρέψει στον Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Ιωήλ να συμμετάσχει ως μέλος της αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην σχετικά πρόσφατη Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κρήτης (Ιούνιος 2016), κατόπιν προσκλήσεως εκ μέρους του Πατριάρχη. Μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, που δεν έδωσε άδεια στον Μητροπολίτη Ιωήλ ήταν και Μητροπολίτες των Νέων Χωρών (Σάμου και Ικαρίας  Ευσέβιος.  Καστορίας Σεραφείμ, Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Θεόκλητος,  Κασσανδρείας Νικόδημος, Σερρών και Νιγρίτης Θεολόγος και Σιδηροκάστρου  Μακάριος). Έχω την αίσθηση, ότι αυτή η αντιδραστική συμπεριφορά επαρχιούχων Ιεραρχών  της Ελλαδικής Εκκλησίας κατά του Οικουμενικού Θρόνου, με προεξάρχοντα κατά θορυβώδη τρόπο, τον Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιο Λενή, έχει να κάνει με αγώνα περιφρούρησης των προνομίων αυθαιρεσίας που τους παρέχει το ελληνικό κράτος, ως μελών μιας Επισκοπικής Συνόδου, που λειτουργεί και ενεργεί πάρα πολλές φορές αντι-κανονικά και έντονα κοσμικά. Τέλος, ενώ δεν προβληματίζονται για την πείνα και δίψα της σύγχρονης κοινωνίας της χώρας (αναφέρομαι στις αγωνιώδεις πνευματικές και υπαρξιακές αναζητήσεις), ικανοποιούνται με τους συνήθεις θρήσκους, που φέρονται ως ποίμνιο πράγματι, υποταγμένο και άνευ συνειδησιακών προβληματισμών.

Στις αμετακίνητες σχέσεις κράτους και εκκλησίας στην Ελλάδα υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος. Η νικήτρια πολιτική παράταξη μετά τον αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο, πέραν του τυφλού και μανιώδους αντικομμουνισμού δεν είχε κάτι άλλο στην ιδεολογική της φαρέτρα. Πάντοτε υπήρχε ένας άγονος συντηρητισμός, ώστε να μη θιγούν προνόμια και κακώς κείμενα στον δημόσιο βίο. Αλλά ανέκαθεν η Δεξιά παράταξη, γιατί περί αυτής ο λόγος, είτε ως Ελληνικός Συναγερμός, είτε ως ΕΡΕ, είτε ως κεντρώες περικοκλάδες, είτε ως Νέα Δημοκρατία, μετά την μεταπολίτευση, κάθε άλλο παρά Φιλελεύθερη ιδεολογικά ήταν. Απεναντίας ήταν πάντοτε υπέρ ενός κρατισμού, που ούτως ή άλλως βόλευε και στην τακτοποίηση των ημετέρων στο Δημόσιο Ταμείο με την  ευρύτερη έννοια. Αναμφίβολα, αυτήν την πρακτική ενίσχυσης του κρατισμού συνέχισε το ΠΑΣΟΚ, υπό τον κίβδηλο μανδύα ενός τριτοκοσμικού δήθεν Σοσιαλισμού.

Η Δεξιά Παράταξη, ακόμα και στις μέρες μας τάσσεται υπέρ της Εκκλησίας, χωρίς διάκριση και με πλήρη αδιαφορία για το καλώς εννοούμενο δημόσιο συμφέρον. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του κυβερνητικού συνεταίρου, του κόμματος των ΑΝΕΛ, που εμφανίζει ως πρόθυμη θεραπαινίδα σε όλα τα κελεύσματα της Ιεραρχίας της Ελλαδικής Εκκλησίας. Εντελώς υποκριτικά, το ιδεολογικό έλλειμμα της Δεξιάς παράταξης επιχειρείται να καλυφθεί από μια προσήλωση συνηγορίας υπέρ της θεσμικής Εκκλησίας.   

Μέχρι και την περίοδο που υπουργός Παιδείας ήταν ο Α. Τρίτσης (25 Απριλίου 1986- 9 Μαΐου 1988), υπήρχε απαγόρευση διορισμού μη Χριστιανών Ορθοδόξων ως νηπιαγωγών και δασκάλων στην δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση. Ακόμα και στη Σύρο, όπου όπως είναι γνωστό υπάρχουν χωριά με πληθυσμό αμιγώς Καθολικής θρησκευτικής ταυτότητας, δεν διορίζονταν Καθολικοί δάσκαλοι ή νηπιαγωγοί!  Ακόμα και σήμερα, στις ειδικές δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων, σιωπηρά, δεν γίνονται δεκτοί μη Χριστιανοί Ορθόδοξοι!

Αν όσα εξέθεσα πρωτύτερα αρέσουν σε κάποιον, είναι δικαίωμά του. Πάντως, δεν έχει δικαίωμα να προβάλλει την θρησκευτική του ταυτότητα ως Ορθόδοξου Χριστιανού, είτε για να γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους το Άγιο Φως από την Ιερουσαλήμ, είτε για να διατηρείται η δεσπόζουσα θέση των επαρχιούχων Μητροπολιτών στον δημόσιο βίο της χώρας, είτε για να συντηρούνται διακρίσεις εις βάρος μη Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλήνων πολιτών, είτε για να διαιωνίζονται προνόμια απαράδεκτα υπέρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Εκκλησία της Ελλάδος, Εκκλησία της Κρήτης, Μητροπόλεις Δωδεκανήσου, Μονές του Αγίου Όρους κ.λπ.). Διότι η Εκκλησία του Χριστού, ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, είναι υπόλογος απέναντι στο Άγιο Πνεύμα, για την προδοτική εκκοσμίκευσή της, την αλλοίωση του κατά Χριστόν ήθους της και τον σκανδαλισμό των όντως πιστών.

Σ’ αυτήν την εικόνα της απελπισίας, μιας εκκοσμικευμένης και αλλοτριωμένης εκκλησίας-νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, υπάρχουν λίγα στρουθία, που ψελλίζουν ένα διαφορετικό λόγο, αν και συνήθως, δεν ακούγεται. Πάντως στις ελάχιστες αυτές εξαιρέσεις αναπαύεται η ελπίδα….

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ