Άγιοι Νεομάρτυρες του Ναζιστικού Ολοκληρωτισμού κατά του Αντισημιτισμού

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάται η μνήμη  τεσσάρων Χριστιανών Νεομαρτύρων (20 Ιουλίου), που θανατώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί γιατί αντιστάθηκαν στο ναζιστικό ολοκληρωτισμό και συνέβαλλαν στη διάσωση Εβραίων από τους Γερμανούς Ναζί και τους Γάλλους συνεργάτες τους της κυβέρνησης Βισύ, στο Παρίσι.

Πρόκειται για την αγία Μητέρα Μαρία Σκομπτσόβα, τον άγιο Πρεσβύτερο Δημήτριο Κλεπινίν, τον άγιο Γιούρι Σκομπτσόβ, γιο κατά σάρκα της αγίας Μητέρας Μαρίας και τον άγιο  Ίλια Φονταμίνσκι.

Η αγία Μητέρα Μαρία Σκομπτσόβα θανατώθηκε στο στρατόπεδο Ravensbrück, πολύ λίγο πριν καταληφθεί από τους συμμάχους. Στην τελευταία «διαλογή» των κρατούμενων γυναικών που θα οδηγούνταν στο θάνατο, η Αγία δεν είχε επιλεγεί. Πήρε όμως τη θέση, μετά τη «διαλογή», μιας μελλοθάνατης μητέρας που την αντικατέστησε εκουσίως.

Ο άγιος Πρεσβύτερος Δημήτριος Κλεπινίν, με βοηθό του τον άγιο Γιούρι Σκομπτσόβ, που ετοιμαζόταν να δεχθεί την ιεροσύνη, διακονούσε στο μοναστικό ενδιαίτημα της αγίας Μαρίας στην οδό Λουρμέλ ως εφημέριος. Είχε εφοδιάσει πολλούς Εβραίους με πιστοποιητικά βαπτίσεως για να σωθούν και είχε προσφέρει μαζί με την Μητέρα Μαρία καταφύγιο σε Εβραίους για να γλυτώσουν από την καταδίωξη. Όταν τον συνέλαβαν και τον ανέκριναν στη Γκεστάπο, ζητώντας του να αποκαλύψει τους Εβραίους που έκρυβε σε κρησφύγετα, ο πατέρας Δημήτριος, αντί άλλης απαντήσεως, αποκάλυψε τον σταυρό που φορούσε, με ανάγλυφο τον Σταυρωμένο Ιησού  και τους έδειξε τον Εβραίο που ζητούσαν…. Μετά απ’ αυτό το περιστατικό μαρτυρίας και θάρρους η πορεία του Ιερέα προς τον θάνατο, είχε αποφασισθεί… Κατέληξε στο στρατόπεδο Mittelbau-Dora, όπου μαζί με τον άγιο Γιούρι οδηγήθηκαν στο θάνατο.

Ο άγιος Γιούρι Σκομπτσόβ, είχε χειροτονηθεί υποδιάκονος. Στο σπίτι της οδού Λουρμέλ, που ήταν ξενώνας και μοναστήρι συνάμα, πρόσφερε το σχετικά ασφαλές δωμάτιό του σε μια φίλη του Εβραία, θεωρώντας την πράξη του απλή και φυσιολογική. Κάποια στιγμή ο άγιος Γιούρι είχε πει: «Δεν υπάρχει εβραϊκό πρόβλημα, υπάρχει όμως ένα χριστιανικό πρόβλημα. Αν ήμασταν αληθινοί Χριστιανοί, θα έπρεπε όλοι να φορέσουμε το κίτρινο αστέρι. Έχει έρθει η ώρα της ομολογίας. Οι περισσότεροι πέφτουν σε πειρασμό, αλλά ο Σωτήρας είπε, «δεν πρέπει να φοβόμαστε, το μικρό ποίμνιο». 

Ο άγιος  Ίλια Φονταμίνσκι ήταν Εβραίος από την Ρωσία. Είχε την ευκαιρία νασπουδάσει Φιλοσοφία στα πανεπιστήμια του Βερολίνου και της Χαϊδελβέργης. Το 1902 επιστρέφοντας στη Ρωσία από την Γερμανία τον συνέλαβαν στα σύνορα για μεταφορά παράνομης φιλολογίας. Το 1905 έγινε μέλος της Επιτροπής Μόσχας του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος της Ρωσίας και τον Απρίλιο του 1917 ήταν Επίτροπος της Προσωρινής Κυβέρνησης Κερένσκι, που ήταν  αντίθετη στους Μπολσεβίκους. Το 1919 μετανάστευσε στη Γαλλία και ασχολήθηκε στο Παρίσι με τις εκδόσεις σειράς θρησκευτικών και φιλοσοφικών περιοδικών.

Υπήρξε φίλος και συνεργάτης της αγίας Μητέρας Μαρίας και παρά το γεγονός ότι επί χρόνια ήταν κατηχούμενος δίσταζε να βαπτισθεί. Ο συγγραφέας Hackel αναφέρει ότι δεν βαπτιζόταν θεωρώντας τον εαυτό του ανάξιο και ότι επηρεαζόταν από την σύζυγό του, μια αβάπτιστη Χριστιανή που είχε πεθάνει το 1935. Ο κοινός φίλος του αγίου Ίλια και της αγίας Μαρίας Fedor Pianov, παρατήρησε πως «είναι δύσκολο να πούμε ποιος από τους δύο είχε ασκήσει την μεγαλύτερη επιρροή, η Μητέρα Μαρία στον Ίλια ή ο Ίλια στην Μητέρα Μαρία»

Ο άγιος Ίλια Φονταμίνσκι, μετά τη σύλληψή του από τους Ναζί, βαφτίστηκε και έλαβε το χρίσμα στο αυτοσχέδιο Ορθόδοξο παρεκκλήσι του στρατοπέδου συγκέντρωσης της Compiegne (Γαλλία). Μετά την βάπτισή του είχε γράψει σε ένα φίλο, ότι ήταν «έτοιμος για οτιδήποτε, για τη ζωή ή τον θάνατο».

Ο Ίλια Φονταμίνσκι έπασχε από γαστρικό έλκος και μετά τη θεραπεία του, είχε τη δυνατότητα να διαφύγει από την υπό γερμανική κατοχή ζώνη της Γαλλίας και από εκεί να μεταναστεύσει προς τις ΗΠΑ. αλλά αποφάσισε να μοιραστεί την μοίρα εκείνων, που δεν είχαν τέτοια ευκαιρία, των Εβραίων « κατά σάρκα συγγενών του».

Ο θεολόγος Γκεόργκι Fedotov έχει γράψει για τον άγιο  Ίλια: «Τις τελευταίες ημέρες του, επιθυμούσε να ζήσει με τους Χριστιανούς και να πεθάνει με τους Εβραίους».

Όταν η Μητέρα Μαρία διάβαζε την τελευταία επιστολή του Ίλια, κλαίγοντας είπε: «Ξεπερνά τη ζύμη που γίνονται οι άγιοι…».

Εντέλει στάλθηκε ο άγιος Ίλια Φονταμίνσκι στο Άουσβιτς, όπου και πέθανε στις 19 Νοεμβρίου του 1942.

Το Ίδρυμα Γιαντ Βασέμ έχει αναγνωρίσει την αγία Μητέρα Μαρία Σκομπτσόβα και τον άγιο Πρεσβύτερο Δημήτριο Κλεπινίν ως Δικαίους των Εθνών…  

ΔΥΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΒΙΤΣ ΓΚΛΑΓΚΟΛΕΦ ΚΑΙ ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΒΙΤΣ ΓΚΛΑΓΚΟΛΕΦ

    Η Ορθόδοξη Εκκλησία συντηρεί και ανέχεται, δυστυχώς, μέσα στη διαδρομή των αιώνων, μια αντισημιτική στάση. Η οποία είναι αδύνατο να συμβιβασθεί με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Τον Αντισημιτισμό στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας τον συναντούμε στη Ρωσία, αλλά και στην Ελλάδα, στη Ρουμανία, αλλά και σε άλλες χώρες με χριστιανικό ορθόδοξο πληθυσμό. Δεν επρόκειτο για την στάση  μεμονωμένων κληρικών, ήταν μια επίσημη θέση στην θεσμική Εκκλησία, την οποία υποστήριζαν Άγιοι, είτε των μέσων χρόνων, είτε και αργότερα, κατά την οθωμανική περίοδο. Την περιέλαβαν στη νομοθεσία τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ υιοθέτησαν αντισημιτικές πρακτικές Ρώσοι τσάροι. Δεν ήταν μόνον η εξουσία που, κοσμική και εκκλησιαστική, που ήταν αντισημιτική, αλλά ο Αντισημιτισμός είχε εξαπλωθεί τα νεότερα στον όχλο του «ευσεβούς λαού» του Κιέβου, της Κέρκυρας, της Ρόδου, της Ζακύνθου, της Θεσσαλονίκης…. Φανατικοί ρακένδυτοι μοναχοί έκαναν αντισημιτικά κηρύγματα εντός εκκλησιών, εκσφενδονίζοντας προς τον αμαθή λαό κατάρες και αβάσιμες, αλλά βδελυρές συκοφαντίες κατά των Εβραίων. Εξαιτίας αυτού του Αντισημιτισμού που ήταν λαϊκό κήρυγμα από παπάδες, δεσποτάδες και άλλους «ευσεβείς» Ορθοδόξους Χριστιανούς οργανώθηκαν τα φοβερά πογκρόμ κατά των Εβραίων της τσαρικής Ρωσίας. Οι ύμνοι σε ακολουθίες, κυρίως της Μεγάλης Πέμπτης, που προσδίδουν ποικίλα επίθετα και επιθετικούς προσδιορισμούς κατά των κατά σάρκα αδελφών του Ιησού Χριστού και της Παναγίας Μητέρας Του, έχουν οικοδομήσει μέσα στο διάβα του χρόνου, ένα υπόστρωμα στο υποσυνείδητο Ορθοδόξων Χριστιανών, που πιστεύουν, ενάντια στα στοιχεία της ιστορίας και σε αντίθεση με τις ευαγγελικές διηγήσεις, ότι ο Λαός Ισραήλ, από την εποχή του Χριστού και ως την συντέλεια των αιώνων, είναι «θεοκτόνων εσμός». Σ’ αυτό το αντισημιτικό περιβάλλον η Οχράνα (Υπηρεσία για την προστασία της Δημόσιας Ασφάλειας και Τάξης, σώμα μυστικής αστυνομίας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, που αποκαλούνταν  Οχράνα) χάλκευσε τα περιβόητα ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’, που και στον τόπο μας, έχουν εκδοθεί επανειλημμένα και έχουν υποστηριχθεί από χριστιανικούς κύκλους. Με την επίσημη ανοχή και την υπόγεια υποστήριξη του τσαρικού κράτους δημιουργήθηκαν από φανατικούς Ορθοδόξους, όπως οι ‘Μαύρες Εκατονταρχίες’. Στη Ρουμανία εμφανίζονται η ‘Λεγεώνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ’ που σε λίγο ιδρύει την μαχητική ‘Σιδηρά Φρουρά’. Πάντοτε όμως εμφανίζονται οι πραγματικοί Άγιοι, για να ορθώσουν το ανάστημά τους στην αντιχριστιανική παράκρουση.

    Μιλούμε για δυο έγγαμους παπάδες, πατέρα και γιο, γονείς τριών παιδιών ο καθένας τους και προπάντων με άξιες παπαδιές. Πρόκειται για τους μακαριστούς πατέρες Αλέξανδρο και ο Αλέξιο Γκλαγκόλεφ.

    Ο πατέρας Αλέξανδρος Αλεξάντροβιτς Γκλαγκόλεφ έγινε ιδιαίτερα γνωστός στη Δύση, όταν υπερασπίστηκε τον  Εβραίο Menahem Mendel Beilis, που συκοφαντήθηκε ότι δολοφόνησε στο Κίεβο στις 12 Μαρτίου του 1911 (κατά το παλιό ημερολόγιο) ένα μικρό χριστιανόπουλο, τον Andrey Yushchinsky, για να του πιεί το αίμα κατά το ιουδαϊκό Πάσχα (Πασοβέρ), που τότε ήταν στις 30 Μαρτίου 1911! Η δίκη είχε διαρκέσει από τις 25 Σεπτεμβρίου ως τις 28 Οκτωβρίου του 2013. Η κατηγορία κατά του Beilis, ότι δήθεν δολοφόνησε τελετουργικά ένα μικρό παιδί χριστιανικής οικογένειας, για να πιει το αίμα του κατά το ιουδαϊκό Πάσχα, υπήρξε επί αιώνες, μια συκοφαντία κατά των Εβραίων εκ μέρους των Χριστιανών, πολύ διαδεδομένη. Την συκοφαντία αυτή την διακινούσαν μοναχοί και κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας, συστηματικά και εντελώς αδιάντροπα. Ένας από τους ανθρώπους που υποστήριζε αυτή την συκοφαντία στα κηρύγματά του ήταν ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Αρκούμαι να αναφέρω ένα μόνον απόσπασμα από την Δ΄ Διδαχή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού: «Ακούετε κακίαν των Εβραίων και του διαβόλου; Καθώς γεννηθή το Εβραιόπαιδον, αντί να το μαθαίνουν να προσκυνή τον Θεόν, οι Εβραίοι, παρακινούμενοι από τον πατέρα των τον διάβολον, ευθύς οπού γεννηθή, το μαθαίνουν να βλασφημά και να αναθεματίζη τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας• και εξοδεύουν πενήντα, εκατόν πουγγία να εύρουν κανένα χριστιανόπουλο να το σφάξουν, να πάρουν το αίμα του, και με εκείνο κοινωνούν».

    Ο αρχιτέκτονας της κατηγορίας κατά του Menahem Mendel Beilis ήταν ένα πρόσωπο μεγάλης επιρροής εκείνη την εποχή. Επρόκειτο για τον   πρωτοπρεσβύτερο Τιμόθεο Ιβάνοβιτς Μπουτκέβιτς, που ήταν καθηγητής της Θεολογικής του Χάρκοβο, Σύμβουλος της Επικρατείας, δημοτικός σύμβουλος της πόλης, μέλος της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας και ηγετική μορφή του ακροδεξιού φιλομοναρχικού κινήματος,. Ήταν συγγραφέας του έργου ‘Σχετικά με την έννοια και τη σημασία της θυσίας του αίματος στον προχριστιανικό κόσμο και τη λεγόμενη τελετουργική δολοφονία’, που οι απόψεις του συσχετίστηκαν με την υπόθεση Beilis.  Το μίσος του Μπουτκέβιτς κατά των Εβραίων, τον είχε οδηγήσει δυο χρόνια πριν από την έναρξη της δίκης, το 1911, στη συγγραφή μιας κινδυνολογικής  έκθεσης με θέμα «Η εισβολή των Εβραίων στους κόλπους της Εκκλησίας του Χριστού», που κατάφερε να εξάψει ακόμα περισσότερο τον Αντισημιτισμό των θρησκόληπτων. Σημαντικός μάρτυρας κατηγορίας κατά του Beilis εμφανίστηκε ένας Καθολικός ιερέας που υπηρετούσε στην Τασκένδη, ο Λιθουανός Justinas Bonaventura Pranaitis, καθηγητής της εβραϊκής γλώσσας στην «Αυτοκρατορική Καθολική Θεολογική Ακαδημία της Πετρούπολης» και συγγραφέας ενός έντονα αντισημιτικού και συκοφαντικού φυλλαδίου με τίτλο  «Το Ταλμούδ χωρίς μάσκα», που εκδόθηκε το 1892 στα λατινικά με την έγκριση του επισκόπου του. Η απόλυτη άγνοια του Pranaitis γύρω από τα ιερά εβραϊκά κείμενα αποκαλύφθηκε πανηγυρικά από την υπεράσπιση στη δίκη και ακύρωσε τη μαρτυρία του. Όσα είχε καταθέσει ο Καθολικός ιερέας ήταν μια επανάληψη της λεγόμενης «συκοφαντίας του αίματος» ή αλλιώς μιας «γκεζερά», δηλαδή ενός δήθεν τελετουργικού φόνου χριστιανόπαιδων από Εβραίους. Παρόμοια σενάρια στοχοποίησης αθώων Εβραίων εμφανίστηκαν και στην Ελλάδα∙ στη Ρόδο το 1840, στη Ζάκυνθο και στην Κέρκυρα το 1891.

    Ο Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Αλεξάντροβιτς Γκλαγκόλεφ, φιλόσοφος και καθηγητής του Ορθόδοξου Θεολογικού Σεμιναρίου του Κιέβου κατέθεσε στη δίκη Beilis ως μάρτυρας υπεράσπισης του κατηγορούμενου. Ο πατέρας Αλέξανδρος Αλεξάντροβιτς Γκλαγκόλεφ ήταν ένας ειδικός της Παλαιάς Διαθήκης. Στη δίκη υποστήριξε πως όλη η κατηγορία κατά του Menahem Mendel Beilis ήταν αβάσιμη και συκοφαντική. Κατέθεσε, αυτό που είναι αναμφίβολη αλήθεια, ότι σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, απαγορεύεται στους Ισραηλίτες απόλυτα η βρώση και η πόση οποιασδήποτε τροφής που έχει αίμα, ακόμη και αν πρόκειται για το αίμα ζώου (Scapegoat on Trial: The Story of Mendel Beilis - The Autobiography of Mendel Beilis the Defendant in the Notorious 1912 Blood Libel in Kiev, Beilis, Mendel, Εισαγωγή και έκδοση Shari Schwartz, CIS, New York, 1992). Η μαρτυρία του πατέρα Αλεξάνδρου υπήρξε καταλυτική υπέρ της αθώωσης του κατηγορουμένου. Συγχρόνως, υπήρξε μια εκτεταμένη διεθνής κατακραυγή για τους βασανισμούς που είχε υποστεί ο κατηγορούμενος την περίοδο της προφυλάκισής του αλλά και για την ίδια τη δίκη του. Τελικά ο Menahem Mendel Beilis κρίθηκε αθώος και η εις βάρος του κατηγορία κίβδηλη πέρα ως πέρα.

    

    Η ταλαιπωρία του Beilis και η δίκη του έχει μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη ως κινηματογραφική με τίτλο ‘The Fixer’ και με ελληνικό τίτλο ‘Ο Άνθρωπος από το Κίεβο’ (1968).

    Ο πατέρας Αλέξανδρος, γόνος ιερατικής οικογένειας, γεννήθηκε το 1872 στην περιοχή της Τούλα και χειροτονήθηκε κληρικός το 1903. Το 1905 ο π. Αλέξανδρος Γκλαγκόλεβ ανασκουμπώθηκε στην μάχη κατά του Αντισημιτισμού που είχε λάβει αποκρουστικές διαστάσεις στο Κίεβο. Το φθινόπωρο, ο όχλος ξεχύθηκε στους δρόμους σε ένα τρομερό πογκρόμ κατά των Εβραίων. Ο π. Αλέξανδρος μαζί με τον ιερέα π. Μιχαήλ Εντλίνσκι, τέθηκαν επικεφαλής μιας μικρής ομάδας τολμηρών πιστών Χριστιανών και με εκκλησιαστικά λάβαρα κατευθύνθηκαν  προς την πλατεία Κοντράκτοβα, όπου υπήρχαν εβραϊκά καταστήματα. Τόλμησαν με παρρησία να πορευθούν στην μέση του συγκεντρωμένου πλήθους. Όσοι αναγνώρισαν τους ιερείς έβγαλαν τα καπέλα τους και έκαναν το σημείο του σταυρού, ενώ πολλοί δίσταζαν να τους μιμηθούν. Οι Ιερείς σήκωσαν ψηλά του Σταυρούς που είχαν στα χέρια και κάλεσαν τον όχλο στο όνομα του Χριστού να σταματήσει, κάτι που σε λίγο επιτεύχθηκε. Όμοια περιστατικά επαναλήφθηκαν και άλλες φορές, με πρωταγωνιστή πάντα τον π. Αλέξανδρο.

    Ο π. Σεραφείμ  Gascoigne, ένας Αμερικανός Ορθόδοξος ιερέας από το Σηάτλ, στο βιβλίο του με τίτλο ‘Living Theology, Russian Spirituality in the 20^th Century’ (Pokrov Press), αναφέρεται μεταξύ των άλλων και στον πατέρα Αλέξανδρο Γκλαγκόλεφ. Γράφει λοιπόν ο π. Σεραφείμ, ότι ο π. Αλέξανδρος είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στην σχισματική ‘Ζώσα Εκκλησία’, που ιδρύθηκε για να στηρίξει το κομμουνιστικό καθεστώς στην Σοβιετική Ένωση (1922) και έμεινε προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο συγγραφέας αναφέρει ότι ο π. Αλέξανδρος είχε αναπτύξει μεγάλη δράση αλληλεγγύης υπέρ των πιο φτωχών από τους φτωχούς, που συχνά ήταν Εβραίοι και Μουσουλμάνοι. Κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην αφοσίωση που είχε δείξει ο π. Αλέξανδρος, σε έναν Μουσουλμάνο Τάταρο από τη Οδησσό, που είχε συναντήσει μόνο του σε ένα νοσοκομείο, σε μια από τις επισκέψεις του εκεί. Του στάθηκε δίπλα ως την ώρα του θανάτου του, και όπως ομολόγησε ένας Μουφτής, πριν από τον θάνατό του ο Τάταρος, φέρεται πως είχε πει, ότι ο Χριστός ήταν ο μεγαλύτερος προφήτης του Αλλάχ!

    Αυτός ο όσιος Ιερέας του Θεού, ο π. Αλέξανδρος Γκλαγκόλεφ, τον Οκτώβριο του 1937, με την κατηγορία προφανώς του εχθρού του λαού (!!!) είχε συλληφθεί στις 20 Οκτωβρίου 1937 από την φοβερή NKVD, την μυστική σοβιετική αστυνομία επί Στάλιν και μετά από ένα μήνα στη φυλακή πέθανε στις 25 Νοεμβρίου, από την κακομεταχείριση και τα βασανιστήρια που είχε υποβληθεί…

   

   Άξιος γιος του πατέρα του, ο ιερέας Αλέξιος Αλεξάνδροβιτς Γκλαγκόλεφ. Ο Αλέξιος είχε συλληφθεί το 1932 με την κατηγορία της «αντεπαναστατικής δράσης» για μια εβδομάδα. Αργότερα, το 1936 άρχισε να σπουδάζει Μαθηματικά και Φυσική. Το 1941, μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο χειροτονήθηκε ιερέας από τον Αρχιεπίσκοπο Βενιαμίν και υπηρέτησε ως εφημέριος στο Κίεβο. Στη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής της Ουκρανίας, έσωσε πολλούς Εβραίους και στις 12 Σεπτεμβρίου του 1991 το Γιαντ Βασέμ αναγνώρισε τον π. Αλέξιο Γκλαγκόλεφ, την σύζυγό του Τατιάνα και την κόρη τους Μαγδαληνή ως «Δίκαιους των Εθνών».

  Η δραστηριότητα του π. Αλεξίου ήταν πολυεπίπεδη. Παρείχε άσυλο στους καταδιωκόμενους Εβραίους ακόμα και μέσα στο σπίτι του. Χορηγούσε πλαστά πιστοποιητικά βάπτισης με την υπογραφή του πατέρα του. Η σύζυγός του Τατιάνα διακινδύνευσε τη ζωή της,  όταν την είχε συλλάβει χωρίς διαβατήριο η Γκεστάπο, επειδή το είχε δώσει σε μια Εβραία. Η γενναία παπαδιά έκρυβε στο σπίτι της Εβραίους, φιλοξενώντας τους,  ακόμα και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της.

Ο πατέρας Αλέξιος Γκλαγκόλεφ και η οικογένειά του έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή της, όταν πρόσφεραν καταφύγιο στην οκταμελή οικογένεια ενός αξιωματικού του Κόκκινου Στρατού.

    Το 1943 οι Ναζί απήγαγαν τον Ιερέα και τον γιο του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, από όπου κατάφεραν να δραπετεύσουν. Ο π. Αλέξιος Αλεξάντροβιτς Γκλαγκόλεφ πέθανε σε ηλικία 70 χρονών το 1972, με την υγεία του καταταλαιπωρημένη από την γερμανική αιχμαλωσία. Το 1942 ο π. Αλέξιος αρνήθηκε να τελέσει δοξολογία στην ενορία του για τα γενέθλια του Χίτλερ!

    Εξαιρετικά σημαντικές πληροφορίες, γι’ αυτό το άρθρο μαρτυρίας, έχω λάβει από το χρονολόγιο ‘roides.wordpress.com’ και από την www.wikipedia.org στην αγγλική έκδοση.

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

24/01/2017

WE REMEMBER!

Ο Αντισημιτισμός είναι σήμερα πιο αισθητός από κάθε άλλη φορά στην μεταπολεμική περίοδο. Ακριβώς για αυτό, είναι αναγκαίο όλοι μαζί να δηλώσουμε, ότι θυμόμαστε.... (Robert Singer)

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ

Όσα αναφέρονται σε τούτο το σημείωμα, αλιεύθηκαν από την Wikipedia στην ελληνική γλώσσα και από πληροφορίες του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου.

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

αντιγραφέας

Με τον όρο Ολοκαύτωμα περιγράφεται ο υποκινούμενος από το κράτος συστηματικός διωγμός και γενοκτονία διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τη Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες της.

Στα αρχικά στοιχεία που συνθέτουν το Ολοκαύτωμα είναι το πογκρόμ της Νύχτας των Κρυστάλλων και το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4, τα οποία οδήγησαν στη συνέχεια στα τάγματα θανάτου και στα στρατόπεδα εξόντωσης τα οποία αποτελούσαν μαζική και κεντρικά οργανωμένη προσπάθεια για την εξολόθρευση κάθε μέλους των κοινοτήτων που αποτελούσαν στόχο των Ναζί.

Οι Εβραίοι της Ευρώπης ήταν τα κύρια θύματα του Ολοκαυτώματος, μέσω αυτού που οι Ναζί ονόμαζαν «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος». Ο αριθμός των θυμάτων του εβραϊκού πληθυσμού συνήθως προσδιορίζεται στα έξι εκατομμύρια, αν και οι τυπικές εκτιμήσεις από τους ιστορικούς για το εύρος των θυμάτων κυμαίνονται από πέντε εκατομμύρια ως και πάνω από έξι εκατομμύρια. Εκτός από τους Εβραίους, περίπου 220.000 Ρομά και Σίντι θανατώθηκαν στο Ολοκαύτωμα (μερικές εκτιμήσεις φτάνουν ως και τις 800.000), δηλαδή το 25-50% του ευρωπαϊκού τους πληθυσμού. Άλλες ομάδες που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες» ή «ανεπιθύμητες» ήταν οι εξής: Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες αιχμάλωτοι σε κατεχόμενες περιοχές (περιλαμβανομένων των Ρώσων και άλλων Σλάβων), Πολωνοί μη Εβραίοι (3 εκατομμύρια Πολωνοί Εβραίοι και 2 εκατομμύρια Πολωνοί μη Εβραίοι), διανοητικά ασθενείς ή σωματικά ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Ελευθεροτέκτονες, Κομμουνιστές και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες, συνδικαλιστές και κάποιοι Καθολικοί και Προτεστάντες κληρικοί που διώχτηκαν ή θανατώθηκαν. Αν συνυπολογιστούν και αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες, ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει σημαντικά. Κάποιες εκτιμήσεις τοποθετούν το συνολικό αριθμό θυμάτων του Ολοκαυτώματος στα 26 εκατομμύρια ανθρώπους, όμως τα 9 έως 11 εκατομμύρια θύματα συνήθως θεωρείται η πιο αξιόπιστη εκτίμηση.

Το Ολοκαύτωμα ήταν μια εκ προθέσεως, σχολαστικά σχεδιασμένη προσπάθεια για την ολοκληρωτική εξόντωση των εθνοτήτων-στόχων. Εκτιμάται ότι η Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος (die Endlösung der Judenfrage), όπως την αποκάλεσαν οι Ναζί στη διάσκεψη της Βάνζεε το 1942, προέβλεπε τη δολοφονία του 64% των Εβραίων της Ευρώπης, που ισοδυναμούσε με το 35% του εβραϊκού πληθυσμού παγκοσμίως.

Σε ένα λόγο του τον Οκτώβριο του 1943, ο Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγός των SS, είπε, απευθυνόμενος σε ανώτατους αξιωματικούς των SS και ηγετικά μέλη του κόμματος: "Τι θα κάνουμε με τις γυναίκες και τα παιδιά; Αποφάσισα να βρω μια εντελώς ξεκάθαρη λύση και για αυτό το θέμα. Θεωρώ ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να ξεριζώσω (ausrotten) τους άντρες -με άλλα λόγια, να τους σκοτώσω ή να βάλω να τους σκοτώσουν- και να αφήσω τους εκδικητές με τη μορφή παιδιών να μεγαλώσουν και να αναμετρηθούν με τους γιους και τα εγγόνια μας. Έπρεπε να παρθεί η δύσκολη απόφαση να εξαφανιστούν οι άνθρωποι αυτοί από το πρόσωπο της γης".

Το Ολοκαύτωμα δικαιολογήθηκε στη βάση του ότι τα θύματα ήταν Untermenschen, δηλαδή κατώτερα πλάσματα ή υπάνθρωποι, που θεωρούνταν αφενός κατώτεροι βιολογικά (όπως για παράδειγμα οι Σλάβοι) και αφετέρου, ειδικά στην περίπτωση των Εβραίων, πιθανή απειλή στην ανωτερότητα και την κυριαρχία των Άρειων. Αυτοί που το διέπραξαν, το έβλεπαν ως μια μορφή ευγονικής, ως την δημιουργία μιας καλύτερης ράτσας μέσω της εξαφάνισης όσων θεωρούνταν "ακατάλληλοι", στην ίδια λογική με τις υποχρεωτικές στειρώσεις, το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 και την "φυλετική υγιεινή".

Ο αντισημιτισμός ήταν διαδεδομένος στην Ευρώπη τις δεκαετίες του 1920 και 1930, παρότι οι ρίζες του είναι πολύ παλιότερες. Η γεμάτη φανατισμό εκδοχή του φυλετικού αντισημιτισμού του Αδόλφου Χίτλερ περιγράφηκε με λεπτομέρεια στο βιβλίο του Ο Αγών Μου, το οποίο αν και γενικά αγνοήθηκε όταν πρωτοεκδόθηκε το 1925, κυκλοφόρησε σε πολλά αντίτυπα στη Γερμανία όταν ο Χίτλερ απέκτησε πολιτική δύναμη.

Την 1 Απριλίου του 1933, λίγο μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ (Machtergreifung), οι Ναζί, υπό την καθοδήγηση κυρίως του Γιούλιους Στράιχερ (Julius Streicher), και των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung), οργάνωσαν ένα μονοήμερο μποϊκοτάζ όλων των Εβραϊκών επιχειρήσεων της Γερμανίας. Μια σειρά ολοένα και πιο σκληρών ρατσιστικών νόμων εκδόθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με το "Νόμο για την Αποκατάσταση του Επαγγελματικού Δημόσιου Τομέα", που ψηφίστηκε από το Ράιχσταγκ στις 7 Απριλίου1933, όλοι οι Εβραίοι δημόσιοι υπάλληλοι σε κρατικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο διοίκησης απολύθηκαν αμέσως. Ο "Νόμος για την Αποκατάσταση του Επαγγελματικού Δημόσιου Τομέα" ήταν ο πρώτος αντισημιτικός νόμος που ψηφίστηκε στη Γερμανία μετά την ένωσή της το 1871. Τον ακολούθησαν οι Νόμοι της Νυρεμβέργης του 1935 που απαγόρευσαν το γάμο ανάμεσα σε Εβραίους και μη Εβραίους, και αφαίρεσαν από όλους τους Εβραίους τη γερμανική τους υπηκοότητα (ο επίσημος τίτλος που τους αποδόθηκε ήταν "υποκείμενα του κράτους") και τα βασικά πολιτικά τους δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα της ψήφου.

Το 1936 απαγορεύτηκε στους Εβραίους να ασκούν οποιοδήποτε εξειδικευμένο επάγγελμα, εμποδίζοντάς τους ουσιαστικά από το να ασκούν οποιαδήποτε επίδραση στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων, την πολιτική, την έρευνα και τη βιομηχανία. Στις 15 Νοέμβρη 1938, απαγορεύτηκε στα παιδιά των Εβραίων να πηγαίνουν στα κανονικά σχολεία. Μέχρι τον Απρίλιο του 1939, σχεδόν όλες οι Εβραϊκές εταιρίες είχαν είτε καταρρεύσει κάτω από το βάρος της οικονομικής πίεσης και των ελάχιστων κερδών ή είχαν αναγκαστεί να πουληθούν στη Ναζιστική κυβέρνηση, σύμφωνα με την πολιτική «Αρειοποίησης» που ξεκίνησε να εφαρμόζεται το 1937.

Με την έναρξη του πολέμου έγιναν μεγάλες σφαγές Εβραίων και, το Δεκέμβριο του 1941, ο Χίτλερ αποφάσισε να εξοντώσει ολοκληρωτικά τους Εβραίους της Ευρώπης. Τον Ιανουάριο του 1942, στη Διάσκεψη της Βάνζεε, οι Ναζί ηγέτες συζήτησαν τις λεπτομέρειες της "Τελικής λύσης του Εβραϊκού ζητήματος" (Endlösung der Judenfrage). Ο Γιόζεφ Μπύλερ (Josef Bühler) παρότρυνε τον Ράινχαρντ Χάιντριχ να προχωρήσει στην Τελική Λύση στο λεγόμενο Generalgouvernement (= Γενικό Κυβερνείο, τις εκτάσεις της κατεχόμενης Πολωνίας που δεν είχαν προσαρτηθεί στη Γερμανία). Άρχισαν να απελαύνουν συστηματικά πληθυσμούς Εβραίων από τα γκέτο και από όλες τις κατεχόμενες περιοχές προς τα επτά στρατόπεδα που είχαν σχεδιαστεί ως Vernichtungslager ή στρατόπεδα εξόντωσης: του Άουσβιτς ΙΙ, του Μπέλζεκ, του Κέλμνο, του Μαϊντάνεκ, του Μάλυ Τρόστενετς, του Σομπιμπόρ και της Τρεμπλίνκα ΙΙ. Ο Σεμπάστιαν Χάφνερ (Sebastian Haffner) υποστήριξε σε ανάλυσή του το 1978 ότι ο Χίτλερ, από το Δεκέμβρη του 1941, αποδέχτηκε το μη πραγματοποιήσιμο του στόχου του να κυριαρχήσει στην Ευρώπη για πάντα, κηρύσσοντας τον πόλεμο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η απόσυρσή του από τη δημοσιότητα και η φαινομενική κατοπινή του ηρεμία οφείλονταν στην επίτευξη του δεύτερου στόχου του, της εξόντωσης δηλαδή των Εβραίων.^[5]

Ακόμα και στα τελικά στάδια του πολέμου, όταν πλέον η Ναζιστική πολεμική μηχανή είχε αρχίσει να διαλύεται, πολύτιμοι στρατιωτικοί πόροι όπως καύσιμα, μεταφορές, πυρομαχικά, στρατιώτες και βιομηχανική παραγωγή, αντί να κατευθύνονται στο πολεμικό μέτωπο πήγαιναν στα στρατόπεδα θανάτου.

Μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος, ένα μεγάλο μέρος τους Εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης είχε βρει το θάνατο στο Ολοκαύτωμα. Στην Πολωνία, όπου πριν τον πόλεμο βρισκόταν η μεγαλύτερη Εβραϊκή κοινότητα του κόσμου, δολοφονήθηκε πάνω από το 90% του Εβραϊκού πληθυσμού, ή περίπου 3.000.000 άνθρωποι. Ο αντισημιτισμός επικράτησε στην Πολωνία και στο Πογκρόμ του Κίλτσε δολοφονήθηκαν 40 και τραυματίστηκαν 80 Εβραίοι που γύρισαν σπίτια τους μετά τον πόλεμο. Η ποινή που επέβαλλαν οι Γερμανοί σε αυτούς που έκρυβαν Εβραίους ήταν ο θάνατος, και εφαρμοζόταν δίχως έλεος. Παρά το γεγονός αυτό, κάποιοι Πολωνοί έκρυψαν παιδιά και οικογένειες Εβραίων, σώζοντάς τους τη ζωή με κίνδυνο των δικών τους οικογενειών.

Η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία, η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Βοημία, η Ολλανδία, η Σλοβακία και η Λετονία έχασαν πάνω από το 70% του Εβραϊκού τους πληθυσμού. Το Βέλγιο, η Ρουμανία, το Λουξεμβούργο, η Νορβηγία και η Εσθονία έχασαν περίπου τον μισό τους Εβραϊκό πληθυσμό, η Σοβιετική Ένωση πάνω από ένα τρίτο, και ακόμα και χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία είδαν το ένα τέταρτο του Εβραϊκού τους πληθυσμού να δολοφονείται. Η Δανία μπόρεσε να φυγαδεύσει σχεδόν το σύνολο των Εβραίων της χώρας στη Σουηδία, που ήταν ουδέτερη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Χρησιμοποιώντας κάθε πλωτό μέσο, από ψαροκάικα μέχρι πολυτελή γιοτ, οι Δανοί φυγάδευσαν τους Εβραίους ομοεθνείς τους, γλιτώνοντάς τους από τον κίνδυνο.

Μερικοί Εβραίοι σε χώρες εκτός Ευρώπης που ήταν κατεχόμενες από τους Ναζί επηρεάστηκαν επίσης από το Ολοκαύτωμα και την κακομεταχείριση από τους Ναζί.

Ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς μπορεί να μη γίνει ποτέ γνωστός, αλλά μελετητές του θέματος, χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους υπολογισμού, έχουν σε γενικές γραμμές συμφωνήσει σε μια γενική εκτίμηση του αριθμού των θυμάτων.

·                    5,1-6 εκατομμύρια Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένων 3,0-3,5 εκατομμυρίων Πολωνών Εβραίων.

·                    1,8-1,9 εκατομμύρια μη-Εβραίοι Πολωνοί (αριθμός που περιλαμβάνει όλους εκείνους που δολοφονήθηκαν σε εκτελέσεις ή εκείνους που πέθαναν σε φυλακές, εξαναγκασμένη εργασία και στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς και πολίτες που βρήκαν το θάνατο κατά τη γερμανική εισβολή του 1939 και την Εξέγερση της Βαρσοβίας του 1944. 

·                    250.000 Τσιγγάνοι (Ρομά και Σίντι)

·                    200.000 άτομα με ειδικές ανάγκες.

·                    100.000 Κομμουνιστές.

·                    80.000 Τέκτονες.

·                    15.000 Ομοφυλόφιλοι.

·                    2.500-5.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά.

·                    330.000-1,2 εκατομμύρια Σέρβοι, που δολοφονήθηκαν από Κροάτες Ναζί.

Υπολογίζεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά περιλαμβάνονται στα άτομα που θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κυριαρχίας στη Γερμανία και στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Η μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος

Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων είναι το μεγαλύτερο έγκλημα του 20ού αιώνα και το μεγαλύτερο ομαδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η θλιβερή μοναδικότητά του στην ιστορία δεν προέρχεται μόνον από τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων που αφανίστηκαν κατά την πραγμάτωση μιας παράφρονος «φυλετικής» ιδεολογίας. Το Ολοκαύτωμα δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία ως προς τη σύλληψη της ιδέας, την προμελέτη, τη μέθοδο, την εκτέλεση. Η εξόντωση των Εβραίων δεν ήταν απλά μια σειρά από έκτροπα και βιαιοπραγίες, δεν ήταν ένας ξαφνικός διωγμός ή πογκρόμ, δεν είχε πολιτικά αίτια, δεν αφορούσε εδαφικές διεκδικήσεις. Η «Τελική Λύση» ήταν ένα σχέδιο πλήρως οργανωμένο, που εφαρμόστηκε με βάση τον ψυχρό υπολογισμό κατά τις διαταγές ενός επίσημου κράτους και από τα μέλη ενός λαού που αυτοανακηρύχθηκε το «καθαρότερο φυλετικά» έθνος στην ιστορία του πολιτισμού.

Το κεφάλαιο αυτό σκοπό έχει να εξηγήσει τι ήταν το Ολοκαύτωμα, πώς καταστρώθηκε, πώς εξελίχθηκε και πώς κατέληξε, μέσα στη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στον αφανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων για μόνο το λόγο της θρησκείας τους.

ΔΥΟ ΣΗΜΑΔΙΑ ΝΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΦΡΙΚΗΣ!

ن Το γράμμα ‘νουν’ του αραβικού αλφάβητου. Οι Χριστιανοί αναφέρονται στο Κοράνιο ως ‘Νασάρα’ στον πληθυντικό ή ως ‘Νασράνι’ στον ενικό, ονομασία που μάλλον προέρχεται από το ‘Ναζωραίος’ ή ‘Ναζαρηνός’.

YΤο ‘κίτρινο σήμα’, το Αστέρι του Δαβίδ, σύμβολο των Εβραίων και του Ιουδαϊσμού, που χρησιμοποιήθηκε ως σημάδι ντροπής από τους Ναζί.

Τα παραπάνω σημεία, το γράμμα ‘νουν’ και το ‘κίτρινο σήμα’, έχουν κάτι κοινό. Έχουν χρησιμοποιηθεί ως σημάδια διάκρισης ανθρώπων, που κρίθηκαν ύποπτοι, όχι για κάτι που μπορεί να έχουν κάνει, επικίνδυνο για την κοινωνία και αντίθετο στο νόμο, αλλά γι’ αυτό που είναι.

Το γράμμα ‘νουν’, έχει χρησιμοποιηθεί ως σημάδι έξω από τα σπίτια των Χριστιανών, σε εδάφη που κατέλαβε το DAESH, το Ισλαμικό Κράτος, κυρίως μετά την κατάληψη της Μοσούλης.

Η χρήση από τους Ναζί του ‘κίτρινου σήματος’, είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες. Το σήμα της ντροπής, το κίτρινο αστέρι, είχε χρησιμοποιηθεί για να ξεχωρίζουν άνθρωποι, σαν επικίνδυνοι, σαν ανεπιθύμητοι, όχι για κάτι που μπορεί να διέπραξαν, αλλά γι’ αυτό που ήταν. 

Οι Ναζί αποδείχτηκαν όργανα του Αντιχρίστου, που αιματοκύλισαν τον κόσμο και σκόρπισαν θάνατο, πόνο, καταστροφή.

Οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους, χωρίς αμφιβολία ενεργούν ως όργανα του Αντιχρίστου, του Al Masih ad Dajjal, στην εποχή μας. Όπου έχουν απλώσει την κυριαρχία της βίας τους, έχουν προκαλέσει πολύ πόνο, θάνατο, βία, ιδίως κατά των γυναικών και των ανθρώπων που κρίνουν ότι δεν συμφωνούν μαζί τους.

Το αραβικό γράμμα ‘νουν’ έχει γίνει σύμβολο αντίστασης κατά της τυφλής βίας, του φανατισμού, της διασποράς του τρόμου και του θανάτου.

Το αραβικό γράμμα ‘νουν’ είναι σύμβολο συμπαράταξης με τους καταδιωγμένους από τους λάτρεις του σκότους, είναι σύμβολο της αξίας του ανθρώπου ως εικόνας του Ζωντανού Θεού, χωρίς προαπαιτούμενα και επιθετικούς προσδιορισμούς.

Το αραβικό γράμμα ‘νουν’ έχει γίνει σύμβολο αντίστασης κατά της βαρβαρότητας, που επικαλείται την θρησκεία, σαν άλλοθι για τον απέραντο τρόμο που σκορπά….

Το αραβικό γράμμα ‘νουν’ είναι στην εποχή μας σημείο του μεγάλου ΟΧΙ σε ό,τι αρνείται την ανθρωπιά και θρυμματίζει τον πολιτισμό….

ΓΙΑ ΤΗΝ ‘ΕΛΕΝΗ’ ΤΟΥ Ν. ΓΚΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗ

Η εφημερίδα «Καθημερινή» προσφέρει στους αναγνώστες της και όχι μόνο, μαζί με το σημερινό της φύλλο (15/1/17) τον πρώτο τόμο του βιβλίου του Νίκου Γκατζογιάννη ‘ΕΛΕΝΗ’. Η Ἐλένη’, είναι η μητέρα του Γκατζογιάννη, που υπήρξε τραγικό θύμα του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Στις 28 Αυγούστου του 1948, μετά από απόφαση ανταρτοδικείου η Ελένη Γκατζογιάννη τουφεκίστηκε σε ηλικία σαράντα ενός χρόνων.

Το βιβλίο είναι μια ανατομία της τραγωδίας του ελληνικού Εμφυλίου. Ένοχοι για τον Εμφύλιο που ρήμαξε τον Λαό και την Ελλάδα είναι και οι δυο πλευρές των ομόφυλων εμπόλεμων. Και δυστυχώς, ο Εμφύλιος συνεχίστηκε στον τόπο, τουλάχιστον ως το 1974, που κατέρρευσε με τραγική αφορμή την κατάλυση της νομιμότητας στην Κυπριακή Δημοκρατία και την εισβολή του τουρκικού στρατού, που έγινε κατοχή και συνεχίζεται ως τις μέρες μας.

Δεν έχω την πρόθεση να προωθήσω το σημερινό φύλλο της «Καθημερινής». Απλά, θεωρώ πολύ αξιόλογο το βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη, όσο και αν πολεμήθηκε η έκδοσή του, όπως και η ταινία που αργότερα γυρίστηκε, από το ΚΚΕ και αριστερούς κύκλους, που επιμένουν να βλέπουν την ιστορία της περιόδου του Εμφυλίου από μια οπτική γωνία μόνο, τη δική τους!

Η ελληνική έκδοση της ‘Ελένης’ (1983) κατά τη γνώμη μου ξαναγράφτηκε από τον μεταφραστή της, τον υπέροχο Αλέξανδρο Κοτζιά. Ο Κοτζιάς που δεν ανήκε στο στρατόπεδο των κορυβαντιώντων υπέρ των νικητών του Εμφυλίου Πολέμου, δεν αρκέσθηκε να διαβάσει το αγγλικό πρωτότυπο του βιβλίου και να ξεκινήσει την απόδοσή του στα ελληνικά. Όπως ο ίδιος έλεγε, έκανε άπειρες συζητήσεις με τον συγγραφέα Νίκο Γκατζογιάννη και ζήτησε να επισκεφθεί τον τόπο όπου διαδραματίστηκε το δράμα της ηρωίδας Ελένης, να δει ανθρώπους που ήταν συντοπίτες και μάρτυρες των τραγικών συμβάντων, με αποκορύφωμα τον τουφεκισμό της Μάνας του Γκατζογιάννη και της θείας του Αλέξως, από άνδρες του ‘Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας’. Για την εξαιρετική μετάφραση που έκανε ο μακαρίτης Αλέξανδρος Κοτζιάς κατηγορήθηκε από τους κύκλους του ΚΚΕ και της Αριστεράς, που αν μπορούσε θα απαγόρευε τόσο την κυκλοφορία του βιβλίου, όσο και την προβολή της ομώνυμης ταινίας στη χώρα μας.

Η επαφή μου με την ‘Ελένη’ του Νίκου Γκατζογιάννη και η κατοπινή γνωριμία μου με τον Αλέξανδρο Κοτζιά συνετέλεσαν σε μια προσωπική καθαρτήρια απελευθέρωσή μου. Η ‘Ελένη’ έγινε αιτία να κατανοήσω τον πατέρα μου Αλκιβιάδη, που ως το θάνατό του οι μνήμες από τον εμφύλιο τον ταλάνιζαν και η ψυχή του βάραινε συνεχώς από τους πέντε αγαπημένους του, που έχασαν τη ζωή τους, κατά την πεποίθηση του πατέρα μου άδικα και παράωρα, από εκείνους που τουφέκισαν και την  Ελένη Γκατζογιάννη.

Η Ἐλένη’ του Νίκου Γκατζογιάννη δεν επιχειρεί να κάνει προπαγάνδα. Είναι η μαρτυρία ενός παιδιού που στερήθηκε τη Μητέρα του και περιγράφει τα γεγονότα, όπως αυτά εμφανίστηκαν στο χώρο και στο χρόνο, που οδήγησαν στο θάνατο της Μητέρας…..   

ΟΙ ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Στο φύλλο της ‘Καθημερινής’ της 12/8/2012 είχε δημοσιευθεί ένα άρθρο του ιστορικού Νίκου Μαραντζίδη με τίτλο «Το “Παιδομάζωμα” στον Εμφύλιο». Όταν πρωτοδημοσιεύθηκε, δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου το παραπάνω άρθρο και το ανακάλυψα μόλις πριν λίγες μέρες στο διαδίκτυο, χάριν του ενδιαφέροντος καλού φίλου μου.

Ο Νίκος Μαραντζίδης έχει κατηγορηθεί, ότι επιχειρεί να αναθεωρήσει την εκτίμηση των γεγονότων που συνδέονται με την περίοδο της Κατοχής και του ελληνικού Εμφυλίου, τουλάχιστον σε σχέση με την άποψη, που ως ένα σημείο επικρατεί εκ μέρους των συνηγόρων του ΚΚΕ. Προσωπικά δεν έχω την πρόθεση να συμφωνήσω με την αντιμαχία κατά Μαραντζίδη και όχι μόνο, γιατί αποδομεί τους μύθους που τόσα χρόνια έχει οικοδομήσει το Κομμουνιστικό Κίνημα του τόπου. Πιστεύω πως ο ιστορικός έχει χρέος να είναι νηφάλιος καθώς μελετά και επιχειρεί να αναλύσει γεγονότα του παρελθόντος και προπαντός οφείλει να μην είναι υποχείριο οποιασδήποτε ιδεοληψίας. Γιατί δυστυχώς η Ιστορία, ως ζωτικής αξίας επιστήμη παιδείας, υφίσταται ποικίλους βιασμούς και παραμορφώσεις, κυρίως όταν μετατρέπεται σε απροκάλυπτη προπαγάνδα. Τέλος η αλήθεια της Ιστορίας, έχει λεχθεί και αληθεύει, πως είναι το πρώτο θύμα μετά από έναν πόλεμο!

Ο ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος είναι ένα σύνολο μελανών σελίδων της νεότερης ιστορίας, τόσο για τους νικητές, όσο και για τους ηττημένους. Το δυστύχημα είναι πως ο εμφύλιος παραμένει μια εθνική τραγωδία, όσο οι πληγές συνεχίζουν να ματώνουν και υπάρχουν κύκλοι που τις σκαλίζουν βάναυσα. Πρόκειται για τραγωδία, που περιμένει να επέλθει η κάθαρση. Από την πλευρά των νικητών πρέπει να παραδεχτούμε πως υπήρξαν κύκλοι που ομολόγησαν τις ευθύνες τους για το τεράστιο έγκλημα που επιτελέσθηκε κατά της Ελλάδος και κατά του Λαού της. Από την πλευρά των πρωταγωνιστών των ηττημένων, δηλαδή από το ΚΚΕ καμιά ομολογία παραδοχής των ευθυνών δεν υπήρξε ακόμα. Και όχι μόνον αυτό, αλλά με διάφορες ευκαιρίες, τολμούν οι σημερινοί επίγονοι των «μαχητών» του Δημοκρατικού Στρατού και των στελεχών της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελλάδας,  να οργανώνουν γιορτές για να επαναφέρουν την μνήμη περιστατικών του εμφυλίου, ακόμα και όταν ήταν πανωλεθρίες, λόγω εγκληματικών στρατιωτικών λαθών των ηγετών. Αναφέρομαι στις γιορτές και την αποκάλυψη μνημείου για τα περίπου 800 θύματα του ΔΣΕ στη μάχη της Φλώρινας (14 Φεβρουαρίου 2016) και στις γιορτές της μάχης του ΔΣΕ για την κατάληψη της Νάουσας τον Ιανουάριο του 1949 (τέλη Οκτωβρίου 2016).

Μια σύντομη φράση από το άρθρο του Ν. Μαραντζίδη τριβελίζει το νου και κρατά σε διέγερση τη συνείδησή μου. Αναφέρεται ο συγγραφέας, ότι το ΚΚΕ και η Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελλάδας, που αποφάσισαν, σχεδίασαν και πραγματοποίησαν την αποστολή παιδιών στις διάφορες λαϊκές δημοκρατίες, που η άλλη πλευρά ονόμασε ‘παιδομάζωμα’, ήταν ένα μέτρο ανθρωπιστικού χαρακτήρα. Η εκτίμηση του ιστορικού, από την μελέτη των στοιχείων προκαλεί αιφνίδια ταραχή (shock)∙ γιατί «η κατάσταση αποκάλυπτε μια ωμή στρατιωτική επιλογή», ξένη προς κάθε ανθρωπιστική χροιά όπως ήθελε να παρουσιάσει το μέτρο η προπαγάνδα. Πέραν όμως αυτής της ταραχής, καταλαμβάνομαι από τη νηφαλιότητα του ερευνητή και φέρνω στο νου το ‘παιδοφύλαγμα’. Ήταν η απομάκρυνση παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, με πρωτοβουλία της βασίλισσας Φρειδερίκης, που η κυβέρνηση της χώρας ονόμασε ‘παιδοφύλαγμα’, σε αντιδιαστολή προς το ‘παιδομάζωμα’, όπως ονόμαζε την αποστολή παιδιών στις λαϊκές δημοκρατίες από τον ΔΣΕ. Τα παιδιά όπως είναι γνωστό φιλοξενούνται και εκπαιδεύονταν στις περίφημες Παιδοπόλεις της Φρειδερίκης, του Βασιλικού Ιδρύματος Πρόνοιας. Δυστυχώς όπως έχει προκύψει από μελέτες, τα κίνητρα του ‘Παιδοφυλάγματος’, ενείχαν κι αυτά μια ωμή πολιτική επιλογή.   Κύριος σκοπός της κυβέρνησης ήταν να γίνει περισσότερη δύσκολη η στρατολόγηση νέων από τον ΔΣΕ, καθώς οι υποψήφιοι μαχητές του θα είχαν ενταχθεί από μικρή ηλικία στον αντίπαλο "ιδεολογικό" στρατόπεδο. Στις Παιδοπόλεις γινόταν σκόπιμη παραπληροφόρηση των παιδιών, με σκοπό την εκπαίδευση και ανατροφή τους με αντιλήψεις υπέρ του λεγόμενου αστικού καθεστώτος.

Γνωρίζω μια αγαπητή κυρία, σήμερα ηλικιωμένη, που έζησε την εμπειρία της αρπαγής της από τους ανθρώπους του ΔΣΕ, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Κατάφερε να διαφύγει από το πρόχειρο κρατητήριο που μαζί με άλλα συνομήλικα παιδιά ήταν φυλακισμένη στη Νάουσα κι έτσι δεν έμαθε ποια θα ήταν η τύχη της.

Θυμάμαι τον πατέρα μου, με τον οποία διαφωνούσα έντονα ως προς τον απόλυτο ιδεολογικό αντικομμουνισμό του. Έχω φτάσει όμως εδώ και χρόνια ευτυχώς, να τον κατανοώ, να τον δικαιολογώ, όσο και αν αρνούμαι να αποδεχθώ την απαρέγκλιτη εμμονή του. Εντούτοις, αν και είχα δελεασθεί κάποια περίοδο της ζωής μου από το ανθρωπιστικό και μόνο όραμα της κομμουνιστικής ουτοπίας, έφθασα πλέον να αρνούμαι την κομμουνιστική πολιτική θεωρία και ιδεολογία, ως εχθρική προς κάθε έννοια ανθρωπισμού, γιατί απλούστατα πιστεύει σε δόγματα, και όπως ο Προκρούστης, βάζει τους ανθρώπους πάνω στο κρεβάτι της ιδεολογικής δοκιμασίας και τούτο αποτελεί κριτήριο αποδοχής ή απόρριψης του προσώπου….

Συνεπές το ΚΚΕ προς την δογματική ιδεοληψία του, αρνείται να παραδεχθεί ενώπιον του Λαού μας, με απλά λόγια τις ευθύνες και τα εγκληματικά λάθη του, όσον αφορά τα γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου και τα μαρτύρια που είχε υποστεί ο λαός μας. Αντί μιας τέτοιας αναγνώρισης, το ΚΚΕ έχει επιλέξει τις λαβυρινθώδεις αναλύσεις, που ονομάζονται ‘αυτοκριτική’ και συνήθως προσφέρουν το κλείσιμο εκκρεμών λογαριασμών σε λάθη επιλογών, έστω και αν πρόκειται για εγκληματικές επιλογές, όπως αποδεικνύονται από τα επιγενόμενα αποτελέσματα.  

Οφείλω να κάνω σαφή τη θέση μου, μια τίμια αναγνώριση ενώπιον του ελληνικού Λαού, εκ μέρους του ΚΚΕ, των ευθυνών και των λαθών για όσα έγιναν κατά τον εμφύλιο, δεν σημαίνει ότι παρέχεται «συγχώρηση» στις ευθύνες, εξίσου εγκληματικές, της άλλης πλευράς, δηλαδή του «νόμιμου» κράτους, που είχε προσφέρει την Ελλάδα σαν προτεκτοράτο στους Βρετανούς πρώτα και στους Αμερικανούς αργότερα και προπάντων, που πρόσφερε de facto αμνηστία και πανηγυρικά κάλυψε την προδοτική στάση και τα αποτρόπαια εγκλήματα των δωσίλογων συνεργατών των δυνάμεων Κατοχής, με πρόσχημα τον αγώνα και του Κομμουνισμού.

Όλοι οι παραπάνω προβληματισμοί, που γεννήθηκαν με αφορμή την ανάγνωση του άρθρου του Ν. Μαραντζίδη, έχουν να κάνουν με την προέχουσας σημασίας επιλογή μου, ως προς την αξία του ανθρώπινου προσώπου, που είναι αδιαπραγμάτευτη, ανεξαρτήτως άλλων παραμέτρων οποιασδήποτε φύσης.

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

10/01/17

http://www.kathimerini.gr/465451/article/epikairothta/ellada/to-paidomazwma-ston-emfylio#/favourites

Το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη μπορεί ο καθένας να διαβάσει αν επισκεφθεί τον παραπάνω σύνδεσμο.