ΓΙΩΡΓΟΣ
Α. ΔΟΥΔΟΣ
g_doudos@yahoo.com
Στο φύλλο της
‘Καθημερινής’ της 12/8/2012 είχε δημοσιευθεί ένα άρθρο του ιστορικού Νίκου
Μαραντζίδη με τίτλο «Το “Παιδομάζωμα” στον Εμφύλιο». Όταν πρωτοδημοσιεύθηκε,
δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου το παραπάνω άρθρο και το ανακάλυψα μόλις πριν
λίγες μέρες στο διαδίκτυο, χάριν του ενδιαφέροντος καλού φίλου μου.
Ο Νίκος Μαραντζίδης
έχει κατηγορηθεί, ότι επιχειρεί να αναθεωρήσει την εκτίμηση των γεγονότων που
συνδέονται με την περίοδο της Κατοχής και του ελληνικού Εμφυλίου, τουλάχιστον
σε σχέση με την άποψη, που ως ένα σημείο επικρατεί εκ μέρους των συνηγόρων του
ΚΚΕ. Προσωπικά δεν έχω την πρόθεση να συμφωνήσω με την αντιμαχία κατά
Μαραντζίδη και όχι μόνο, γιατί αποδομεί τους μύθους που τόσα χρόνια έχει
οικοδομήσει το Κομμουνιστικό Κίνημα του τόπου. Πιστεύω πως ο ιστορικός έχει
χρέος να είναι νηφάλιος καθώς μελετά και επιχειρεί να αναλύσει γεγονότα του
παρελθόντος και προπαντός οφείλει να μην είναι υποχείριο οποιασδήποτε ιδεοληψίας.
Γιατί δυστυχώς η Ιστορία, ως ζωτικής αξίας επιστήμη παιδείας, υφίσταται
ποικίλους βιασμούς και παραμορφώσεις, κυρίως όταν μετατρέπεται σε απροκάλυπτη
προπαγάνδα. Τέλος η αλήθεια της Ιστορίας, έχει λεχθεί και αληθεύει, πως είναι
το πρώτο θύμα μετά από έναν πόλεμο!
Ο ελληνικός Εμφύλιος
Πόλεμος είναι ένα σύνολο μελανών σελίδων της νεότερης ιστορίας, τόσο για τους
νικητές, όσο και για τους ηττημένους. Το δυστύχημα είναι πως ο εμφύλιος
παραμένει μια εθνική τραγωδία, όσο οι πληγές συνεχίζουν να ματώνουν και
υπάρχουν κύκλοι που τις σκαλίζουν βάναυσα. Πρόκειται για τραγωδία, που
περιμένει να επέλθει η κάθαρση. Από την πλευρά των νικητών πρέπει να
παραδεχτούμε πως υπήρξαν κύκλοι που ομολόγησαν τις ευθύνες τους για το τεράστιο
έγκλημα που επιτελέσθηκε κατά της Ελλάδος και κατά του Λαού της. Από την πλευρά
των πρωταγωνιστών των ηττημένων, δηλαδή από το ΚΚΕ καμιά ομολογία παραδοχής των
ευθυνών δεν υπήρξε ακόμα. Και όχι μόνον αυτό, αλλά με διάφορες ευκαιρίες,
τολμούν οι σημερινοί επίγονοι των «μαχητών» του Δημοκρατικού Στρατού και των
στελεχών της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελλάδας, να οργανώνουν γιορτές για να επαναφέρουν την
μνήμη περιστατικών του εμφυλίου, ακόμα και όταν ήταν πανωλεθρίες, λόγω
εγκληματικών στρατιωτικών λαθών των ηγετών. Αναφέρομαι στις γιορτές και την
αποκάλυψη μνημείου για τα περίπου 800 θύματα του ΔΣΕ στη μάχη της Φλώρινας (14
Φεβρουαρίου 2016) και στις γιορτές της μάχης του ΔΣΕ για την κατάληψη της
Νάουσας τον Ιανουάριο του 1949 (τέλη Οκτωβρίου 2016).
Μια σύντομη φράση από
το άρθρο του Ν. Μαραντζίδη τριβελίζει το νου και κρατά σε διέγερση τη συνείδησή
μου. Αναφέρεται ο συγγραφέας, ότι το ΚΚΕ και η Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελλάδας,
που αποφάσισαν, σχεδίασαν και πραγματοποίησαν την αποστολή παιδιών στις
διάφορες λαϊκές δημοκρατίες, που η άλλη πλευρά ονόμασε ‘παιδομάζωμα’, ήταν ένα
μέτρο ανθρωπιστικού χαρακτήρα. Η εκτίμηση του ιστορικού, από την μελέτη των
στοιχείων προκαλεί αιφνίδια ταραχή (shock)∙ γιατί «η
κατάσταση αποκάλυπτε μια ωμή στρατιωτική επιλογή», ξένη προς κάθε
ανθρωπιστική χροιά όπως ήθελε να παρουσιάσει το μέτρο η προπαγάνδα. Πέραν όμως
αυτής της ταραχής, καταλαμβάνομαι από τη νηφαλιότητα του ερευνητή και φέρνω στο
νου το ‘παιδοφύλαγμα’. Ήταν η απομάκρυνση παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές
κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, με πρωτοβουλία της βασίλισσας Φρειδερίκης, που η
κυβέρνηση της χώρας ονόμασε ‘παιδοφύλαγμα’, σε αντιδιαστολή προς το
‘παιδομάζωμα’, όπως ονόμαζε την αποστολή παιδιών στις λαϊκές δημοκρατίες από
τον ΔΣΕ. Τα παιδιά όπως είναι γνωστό φιλοξενούνται και εκπαιδεύονταν στις
περίφημες Παιδοπόλεις της Φρειδερίκης, του Βασιλικού Ιδρύματος Πρόνοιας.
Δυστυχώς όπως έχει προκύψει από μελέτες, τα κίνητρα του ‘Παιδοφυλάγματος’,
ενείχαν κι αυτά μια ωμή πολιτική επιλογή. Κύριος σκοπός της
κυβέρνησης ήταν να γίνει περισσότερη δύσκολη η στρατολόγηση νέων από τον ΔΣΕ,
καθώς οι υποψήφιοι μαχητές του θα είχαν ενταχθεί από μικρή ηλικία στον αντίπαλο
"ιδεολογικό" στρατόπεδο. Στις Παιδοπόλεις γινόταν σκόπιμη
παραπληροφόρηση των παιδιών, με σκοπό την εκπαίδευση και ανατροφή τους με
αντιλήψεις υπέρ του λεγόμενου αστικού καθεστώτος.
Γνωρίζω μια αγαπητή
κυρία, σήμερα ηλικιωμένη, που έζησε την εμπειρία της αρπαγής της από τους
ανθρώπους του ΔΣΕ, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Κατάφερε να διαφύγει από το
πρόχειρο κρατητήριο που μαζί με άλλα συνομήλικα παιδιά ήταν φυλακισμένη στη
Νάουσα κι έτσι δεν έμαθε ποια θα ήταν η τύχη της.
Θυμάμαι τον πατέρα μου,
με τον οποία διαφωνούσα έντονα ως προς τον απόλυτο ιδεολογικό αντικομμουνισμό
του. Έχω φτάσει όμως εδώ και χρόνια ευτυχώς, να τον κατανοώ, να τον δικαιολογώ,
όσο και αν αρνούμαι να αποδεχθώ την απαρέγκλιτη εμμονή του. Εντούτοις, αν και
είχα δελεασθεί κάποια περίοδο της ζωής μου από το ανθρωπιστικό και μόνο όραμα
της κομμουνιστικής ουτοπίας, έφθασα πλέον να αρνούμαι την κομμουνιστική πολιτική
θεωρία και ιδεολογία, ως εχθρική προς κάθε έννοια ανθρωπισμού, γιατί απλούστατα
πιστεύει σε δόγματα, και όπως ο Προκρούστης, βάζει τους ανθρώπους πάνω στο
κρεβάτι της ιδεολογικής δοκιμασίας και τούτο αποτελεί κριτήριο αποδοχής ή
απόρριψης του προσώπου….
Συνεπές το ΚΚΕ προς την
δογματική ιδεοληψία του, αρνείται να παραδεχθεί ενώπιον του Λαού μας, με απλά
λόγια τις ευθύνες και τα εγκληματικά λάθη του, όσον αφορά τα γεγονότα του
Εμφυλίου Πολέμου και τα μαρτύρια που είχε υποστεί ο λαός μας. Αντί μιας τέτοιας
αναγνώρισης, το ΚΚΕ έχει επιλέξει τις λαβυρινθώδεις αναλύσεις, που ονομάζονται ‘αυτοκριτική’
και συνήθως προσφέρουν το κλείσιμο εκκρεμών λογαριασμών σε λάθη επιλογών, έστω
και αν πρόκειται για εγκληματικές επιλογές, όπως αποδεικνύονται από τα επιγενόμενα
αποτελέσματα.
Οφείλω να κάνω σαφή τη
θέση μου, μια τίμια αναγνώριση ενώπιον του ελληνικού Λαού, εκ μέρους του ΚΚΕ,
των ευθυνών και των λαθών για όσα έγιναν κατά τον εμφύλιο, δεν σημαίνει ότι
παρέχεται «συγχώρηση» στις ευθύνες, εξίσου εγκληματικές, της άλλης πλευράς,
δηλαδή του «νόμιμου» κράτους, που είχε προσφέρει την Ελλάδα σαν προτεκτοράτο
στους Βρετανούς πρώτα και στους Αμερικανούς αργότερα και προπάντων, που
πρόσφερε de facto
αμνηστία και πανηγυρικά κάλυψε την προδοτική στάση και τα αποτρόπαια εγκλήματα
των δωσίλογων συνεργατών των δυνάμεων Κατοχής, με πρόσχημα τον αγώνα και του
Κομμουνισμού.
Όλοι οι παραπάνω
προβληματισμοί, που γεννήθηκαν με αφορμή την ανάγνωση του άρθρου του Ν.
Μαραντζίδη, έχουν να κάνουν με την προέχουσας σημασίας επιλογή μου, ως προς την
αξία του ανθρώπινου προσώπου, που είναι αδιαπραγμάτευτη, ανεξαρτήτως άλλων
παραμέτρων οποιασδήποτε φύσης.
©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ
10/01/17
http://www.kathimerini.gr/465451/article/epikairothta/ellada/to-paidomazwma-ston-emfylio#/favourites
Το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη μπορεί ο καθένας να διαβάσει αν επισκεφθεί τον παραπάνω σύνδεσμο.
No comments:
Post a Comment