ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΥΠΟ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΗ;

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Το γνωστικό πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Επιστήμη του Δικαίου, έχει προστεθεί μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την υιοθέτηση από την Διεθνή Κοινότητα της Οικουμενικής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που ψήφισε η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών στα τέλη του 1948. Το δίκαιο προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου έχει εμπλουτίσει την έννομη τάξη του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, αλλά και του εσωτερικού Δημοσίου Δικαίου των κρατών, που έχουν αναγάγει την περιφρούρηση της αξίας του ανθρώπου σε προέχουσα προτεραιότητα.

Κατά τη γνώμη μου οι Νομικοί που ασχολούνται με την έρευνα, την μελέτη, την επιστημονική προαγωγή και την ακαδημαϊκή διδασκαλία του Δικαίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, δεν μπορεί παρά να είναι συνήγοροι των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ακτιβιστές υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου εκεί όπου αμφισβητούνται ή καταπατούνται βίαια και απροσχημάτιστα είτε από κρατικές εξουσίες, είτε από υπερεθνικούς χρηματοπιστωτικούς θεσμούς (λ.χ. όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.ά.).

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δοκιμάζονται την τελευταία περίοδο στην Τουρκία, όπως και η δημοκρατία, σ’ αυτή τη χώρα. Δεν είναι μόνον οι μαζικοί διωγμοί που υφίστανται οι κουρδικοί πληθυσμοί σε επαρχίες της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Είναι η προσπάθεια φίμωσης του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP), που ενώ διαθέτει κοινοβουλευτική ομάδα στην τουρκική Εθνοσυνέλευση, ηγετικά στελέχη του βρίσκονται στην φυλακή χωρίς δίκη, με ασαφείς και αόριστες κατηγορίες. Με πρόσχημα είτε την συμμετοχή στο κίνημα Gülen, είτε ότι εμπλέκονται σε τρομοκρατικές δραστηριότητες, εντελώς αβάσιμα, χιλιάδες επιφανείς Τούρκοι και Τούρκισσες, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, δικαστές, δημόσιοι λειτουργοί κ.ά. έχουν διωχθεί από τις θέσεις τους, έχουν προφυλακισθεί αντιμετωπίζοντας συχνά γελοίες κατηγορίες, ή τέλος πάντων καταδιώκονται και έχουν στοχοποιηθεί σαν επικίνδυνοι για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας, για έναν απλό λόγο: Δεν είναι υπάκουοι στις απαιτήσεις του Προέδρου Recep Tayyip Erdoğan για την μετατροπή της ούτως ή άλλως ευαίσθητης Τουρκικής Δημοκρατίας, σε ένα κράτος, που θα κυριαρχεί η βούληση ενός ανδρός, με ό,τι συνεπάγεται τούτο. Η επιθετικότητα του καθεστώτος  Erdoğan έχει υπερβεί τα σύνορα της τουρκικής επικράτειας και μέσω της ΜΙΤ (τουρκικής μυστικής υπηρεσίας) επεκτείνει τις πιέσεις του και στην Δυτική Θράκη, θεωρώντας Έλληνες μειονοτικούς πολίτες, ότι μπορεί να τους χειραγωγεί ή να τους εξοντώσει, αν επιμένουν να είναι ανυπότακτοι στις αξιώσεις του τουρκικού καθεστώτος. Μέλη της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης, δημοσιογράφοι, έχουν κριθεί ανεπιθύμητοι ως επικίνδυνοι για την δημόσια ασφάλεια της Τουρκίας και έχουν μπλοκαριστεί οι ηλεκτρονικοί λογαριασμοί τους, ώστε να μην είναι δυνατή η επικοινωνία μαζί τους και η πρόσβαση στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ που διαχειρίζονται από την Τουρκία.

Η ακαδημαϊκή ελευθερία στην Τουρκία δεν υπάρχει πλέον, όπως έχει καταργηθεί η ελευθερία της έκφρασης και του τύπου! Οι ακαδημαϊκοί κάθε βαθμίδας που έχουν απολυθεί από τα πανεπιστήμιά τους, ή που έχουν προφυλακισθεί χωρίς ουσιαστικά βάσιμες κατηγορίες σε βάρος τους είναι εκατοντάδες, ενώ το σύνολο των δημοσίων λειτουργών που έχουν διωχθεί είναι χιλιάδες. Να μην γίνει λόγος για τους δημοσιογράφους που είτε έχουν προφυλακιστεί, είτε διώκονται, είτε κρύβονται για να μη συλληφθούν, αυτοί αγγίζουν το άπειρο…. Όποιος δεν είναι αρεστός στον απόλυτο κυρίαρχο της χώρας, είτε βαφτίζεται ακόλουθος του αυτοεξόριστου στις Η.Π.Α. γέροντα χότζα, που έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος όλων των δεινών της Τουρκίας, υπαρκτών μα των περισσότερων φανταστικών, είτε θεωρείται κίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια της χώρας σαν τρομοκράτης ή προπαγανδιστής της τρομοκρατίας….

 

Πρόσφατα ο Mehmet Fatih Traş, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Çukurova αυτοκτόνησε στις 25 Φεβρουαρίου 2017, εξαιτίας του έντονου ψυχολογικού τραύματος που είχε υποστεί μετά την απόλυση από τη θέση του. Ο Επίκουρος Καθηγητής Οδοντιατρικής Mustafa Sadık Akdağ, 34 ετών, στο Πανεπιστήμιο της Ordu, στη Μαύρη θάλασσα, επίσης αυτοκτόνησε από την ψυχολογική  πίεση μετά την απόλυσή του.  

 

Θα περιοριστώ να αναφέρω τους εξής ακαδημαϊκούς που έχουν απολυθεί από διάφορα Πανεπιστήμια και δίδασκαν κλάδους συγγενείς ή ομοειδείς με το δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων:

Πανεπιστήμιο Fırat:  Serdar Başçetin, Πολιτική Επιστήμη και Δημόσια Διοίκηση,  Serdar Çagırga, Διεθνείς Σχέσεις.

Πανεπιστήμιο Gaziantep:  Sedat Erçin, Δημόσιο Δίκαιο.

Πανεπιστήμιο İstanbul: Καθηγήτρια Zeynep Kıvılcım, Καθηγητής Erhan Keleşoğlu, Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις.

Πανεπιστήμιο Mardin Artuklu: Καθηγητής Naif Bezwan-Bilmedi, Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις.

Τουρκογερμανικό Πανεπιστήμιο (Türkisch-Deutsche Universität): Καθηγητής Mehmet Efe Caman, Διεθνείς Σχέσεις.

Πανεπιστήμιο Yalova: Onur Yıldız, Ερευνητής στις Διεθνείς Σχέσεις.

Μετά από όσα ανέφερα πρωτύτερα, θα ήθελα να καταλήξω στο ακόλουθο ερώτημα: Πώς είναι δυνατό να μένουν ήρεμοι με τη συνείδησή τους, Καθηγητές Τουρκικών Πανεπιστημίων, Τούρκοι και αλλοδαποί, που διδάσκουν Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, με ειδικό προσανατολισμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στους διακρατικούς θεσμούς προστασίας τους, σε μια χώρα, που τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν κουρελιαστεί και όπου συνάδελφοί τους έχουν απολυθεί από τα πανεπιστήμια που δίδασκαν ή ασκούσαν έρευνα. Πώς μπορούν να μένουν σιωπηλοί, όταν συνάδελφοί τους βρίσκονται στη φυλακή ή καταδιώκονται με αβάσιμες και εντελώς σαθρές κατηγορίες;

Θα προσθέσω όμως και τούτο το ερώτημα: Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου είναι δυνατόν να είναι επιλεκτική; Δηλαδή, όταν παραβιάζονται, πραγματικά ή υποθετικά, τα δικαιώματα, λ.χ. των Μουσουλμάνων της Θράκης, που θεμιτά θέλουν σε συλλογικό επίπεδο να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι, τότε, φορείς που εμφανίζονται ότι επαγρυπνούν υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ελλάδα διαμαρτύρονται, καταγγέλλουν, ακόμα και φωνασκούν υπερβολικά, συχνά χωρίς λόγο. Όταν όμως γίνεται γνωστό σ’ αυτούς τους φορείς, ότι η τουρκική μυστική υπηρεσία (ΜΙΤ), ασκεί πιέσεις εκφοβισμού και τρομοκρατεί ή τέλος πάντων επιδιώκει να ενσπείρει τον τρόμο σε Έλληνες μειονοτικούς πολίτες, που δεν υπακούνε στις αξιώσεις του καθεστώτος της Άγκυρας, τότε σιωπούν. Μάλιστα, φτάνουν σε σημείο απροκάλυπτης ανοχής στις προκλητικές επιθέσεις του τουρκικού εθνικισμού σε ελληνικό έδαφος εναντίον συμπολιτών μας!

Και έρχεται ένα ερώτημα ως κατακλείδα: Υπάρχουν διαβαθμίσεις στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων άραγε; Είναι δυνατό να ανεχόμαστε την κατάργηση κάθε μορφής προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όταν προέρχεται λ.χ. από το καθεστώς Erdoğan και να γινόμαστε θηριώδεις ύαινες όποτε τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται από  την ελληνική διοίκηση;

Στους ακαδημαϊκούς, που διδάσκουν σε τουρκικά πανεπιστήμια Δίκαιο και ιδίως άπτονται αυτήν την εποχή της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως γνωστικό αντικείμενο της διδασκαλίας τους, ξένους και Τούρκους, ενώ μένουν αδιάφοροι για τους διωγμούς που διαδραματίζονται τριγύρω τους, το μόνο που θα μπορούσα να κάνω, θα ήταν να τους θυμίσω, το τραγικά επίκαιρο για την περίσταση ποίημα του  Martin Niemöller, “ First they came for the…”.

Συχνά γίνεται λόγος για την τζιχάντ (jihad) και δίδονται ένα σωρό ερμηνείες στον όρο, που συνήθως είναι άσχετες με αυτό που σημαίνει πραγματικά.

Μια και η Τουρκία του Προέδρου Recep Tayyip Erdoğan οδεύει, δυστυχώς, προς μία πλήρη έκπτωση από τη Δημοκρατία και υποταγής της, σε ένα καθεστώς ιδεολογικού κράματος εθνικοθρησκευτικού αυταρχισμού και νεοσουλτανικής δεσποτείας, αξίζει να θυμηθούμε ένα σημαντικό, κατά τη γνώμη μου χαντίθ (λόγιο του Προφήτη Μωάμεθ): “Ο Abū Sa'īd ανέφερε. Ο Απεσταλμένος του Αλλάχ, ας τον σκεπάζουν ειρήνη και ευλογίες του Θεού, είπε: Η πιο σημαντική μορφή τζιχάντ, είναι η διακήρυξη της αλήθειας μπροστά σε έναν άδικο κυβερνήτη” (Συλλογή Χαντίθ Tr-Mish. 17).

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

06/03/17