Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ

'Ο αληθινός σοφός, δε δένεται με καμιά πίστη'.

Ιμπν αλ Άραμπι (1165-1240 μ.Χ.)


Ο ευλογημένος Ιησούς είχε πει ότι "το πνεύμα όπου θέλει πνει" (Ιω. 3:8). Πώς να βρεθεί επομένως δύναμη, ικανή να περιορίσει τον Παντοδύναμο; Ο μυθικός Προκρούστης στέκει αμήχανος και απογοητευμένος αφού στο κρεβάτι του δεν χωρά ο Αχώρητος! Το Πνεύμα εμπεριέχει την ελευθερία ως στοιχείο της απερινόητης υπόστασής του, για τούτο και πνέει όπου θέλει.

Έχει ειπωθεί, πως υπάρχουν τόσα μονοπάτια που οδηγούν στο Θεό, όσοι είναι και οι άνθρωποι που κατοικούν τον πλανήτη! Δεν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά, όταν το "Πνεύμα του Αλλάχ"* είπε 'γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια ελευθερώση υμάς'. Ο λόγος αυτός σημαίνει πως προαπαιτούμενο της ελευθερίας, ως δομικού συστατικού του σώου ανθρώπου, είναι η Γνώση της αλήθειας.
Όποιος αξιώθηκε να βιώσει το 'γνώθι σαυτόν' αξιώθηκε της γνώσεως και του Θεού, της όντως ζωής, της πηγής της ζωής, της κατ' εξοχήν αιτίας των πάντων, του μανικού Εραστή και Ερωμένου συνάμα, κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.

Η πίστη είναι αναγκαία, αλλά έχει τα όριά της. Για τούτο και οι πίστεις οικοδομούνται σε αρχές και κανόνες, που όταν και εφόσον φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, ως αυστηρά προσωπική αποκάλυψη για τον καθένα και την καθεμιά, υπερβαίνονται.... Όταν αξιωθεί ο άνθρωπος να ζήσει τη στιγμή αυτής της υπέρβασης προσεγγίζει τη Γνώση. Πρόκειται όχι για τη γνώση που ικανοποιεί τους λαβυρίνθους του εγκεφάλου μας, αλλά για την κατ΄ουσία γνώση που καταλαμβάνει το κέντρο της ύπαρξης, την καρδιά. Όταν ο Ιησούς Χριστός έλεγε πως η γνώση της αλήθειας ελευθερώνει, αναφερόταν στην καρδιακή γνώση και όχι σ' εκείνη που συλλέγουμε διαβάζοντας βιβλία ή παρακολουθώντας διαλέξεις....

Ο Ιμπν αλ Άραμπι είχε γράψει: "Ακολουθώ τη θρησκεία της αγάπης, όποιο δρόμο κι αν παίρνουν οι καμήλες της. Η θρησκεία μου και η πίστη μου είναι η αληθινή θρησκεία". Αργότερα ο άγιος Μεβλανά Τζελαλουντίν Ρουμί είχε πει: "Ο άνθρωπος του Θεού γίνεται με την Αλήθεια σοφός, ο άνθρωπος του Θεού δε μαθαίνει από βιβλία. Ο άνθρωπος του Θεού είναι πέρα από απιστία και πίστη, για τον άνθρωπο του Θεού το ορθό και το λάθος είναι το ίδιο".

Η ένθεη γνώση που υπερβαίνει τα όρια της πίστης, την οποία τιμά και σέβεται, αφού η πίστη είναι η πύλη της Οδού, είναι χάρισμα για εκείνους και εκείνες που έχουν αφεθεί στην κυριολεξία στη βούληση του Θεού, φλεγόμενοι από αυθεντικό και παράφορο έρωτα. Στους ερωτευμένους αναζητητές του Μεγάλου Εραστή αρμόζουν οι στίχοι του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: "Εξεζήτουν γαρ Εκείνον, Εκείνον όνπερ επόθουν, ου ηράσθην, ου τω κάλλει ωραιότητος ετρώθην, εφλεγόμην, εκαιόμην, όλος ενεπυριζόμην" (Ύμνοι 30:373-378).

Αν η σοφία είναι χάρισμα της Πηγής της Σοφίας, δηλαδή του Θεού, ο σοφός που χαριτώθηκε με τούτο το δώρο από τον Πολυεύσπλαγχνο και Πολυέλαιο Κύριο του Παντός, άγεται και φέρεται από τις πνοές του Πνεύματος και δεν αναπαύεται σε οποιονδήποτε περιορισμό, αφού το Πνεύμα πνέι όπου θέλει! Αδιαφορεί για κάθε είδους ανταμοιβές και οι φόβοι των δεινών της κόλασης δεν τον αγγίζουν. Η προσευχή του είναι όμοια με αυτή την προσευχή της Ραμπία: "Ω Θεέ! Ό,τι μερίδα απ' αυτόν τον κόσμο έχεις ορίσει για μένα, φύλαξέ την για τους εχθρούς Σου και ό,τι μερίδα από τον άλλο κόσμο έχεις ορίσει για μένα, φύλαξέ την για τους φίλους Σου. Εσύ είσαι αρκετός για μένα".

Ο Θεός όταν έπλασε τον άνθρωπο τον τίμησε με το παραπάνω, αξιώνοντας ακόμη κι από τους αγγέλους Του να τον τιμήσουν. Ανάμεσα στ' άλλα χαρίσματα με τα οποία προικίσθηκε η ύπαρξή μας είναι και το δικαίωμα της επιλογής, ακόμη κι αυτής της ανταρσίας κατά του απαθούς Θεού! Ο Θεός μας είναι αγάπη, είτε το δεχόμαστε είτε όχι. Για τούτο η αγάπη είναι "ο αστρολάβος των ουρανίων μυστηρίων"** και εμπνέει την θρησκεία του Θεού, σε κάθε έκφρασή της. Η αληθινή θρησκεία δεν εδράζεται στην εκλογικευμένη πίστη, αλλά γνωρίζει την φλεγόμενη πεποίθηση που απορρέει από την ενόραση, που αψευδής μάρτυρας είναι η συνείδησή μας.

Κάθε ψυχή δέχεται αυτό, για το οποίο είναι έτοιμη και ποθεί να δεχθεί. Άλλος πιστεύει με την ελπίδα μιας ανταπόδοσης, άλλος από φόβο ν' αποφύγει τα δεινά της κόλασης.Όλοι έχουν τον τόπο τους. Αλλά το Φως και η αγκαλιά του Θεού περιμένουν εκείνους που αδιαφορούν για καθετί άλλο παρά μόνον καίγονται από έρωτα για το Θεό, για την όντως Αγάπη.

Είναι απόλυτα αληθινό εκείνο που είχε πει ο αγαπημένος του Θεού Σιμπλί: "Το να νιώσεις έστω και για μια στιγμή ένα με το Θεό, είναι καλύτερα από όλες τις πράξεις λατρείας, από την αρχή του κόσμου ως το τέλος του".

Υπάρχουν τόσα μονοπάτια που οδηγούν στο Θεό, όσοι είναι οι άνθρωποι. Και τούτο είναι δωρεά και πρόνοια του ίδιου του Θεού για τον γένος μας. Όσο κι αν είναι βέβαιο πως το μονοπάτι όπου αξιωθήκαμε να οδοιπορούμε είναι Αληθινό, ας αφήσουμε την κρίση για τα πάμπολλα άλλα μονοπάτια που βαδίζουν οι άνθρωποι στον Θεό και μόνο!

Αξίζει να κλείσει τούτο το γραπτό σημείωμα με λόγο του Ιμπν αλ Άραμπι: " (Η Αλήθεια) έχει μπερδέψει όλους του πολυμαθείς του Ισλάμ, καθένανε που έχει σπουδάσει τους Ψαλμούς, κάθε Εβραίο Δάσκαλο και κάθε Χριστιανό Ιερέα".

*'Ρουχουλλάχ', δηλαδή 'Πνεύμα του Αλλάχ', είναι ο επιθετικός προσδιορισμός για τον Ιησού στο ιερό Κοράνιο.

** Την όμορφη αυτή φράση δανείστηκα από το βιβλίο του Reynold A. Nicholson "Οι Μυστικοί των Σούφι" (ελληνική έκδοση από τον 'Πύρινο Κόσμο'.

Ο ΔΕΡΒΙΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΟΘΟ ΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕΙ

Σ' ένα χωριό της μακρινής Ανατολίας ένας Δερβίσης είχε ανομολόγητο παράπονο, γιατί δεν είχε αξιωθεί να δεχθεί στο φτωχικό του φιλοξενούμενους. Ο καημός του είχε γίνει τόσο βαρύς, που δεν άντεξε και τον εκμυστηρεύτηκε στο Σεϊχη του. Ο Δάσκαλος τον άκουσε με πολλή προσοχή και όταν τέλειωσε όσα είχε να πει ο Μαθητής, ξεπροβοδώντας τον από τη Ντέργκα, ο Δάσκαλος του είπε: 'Μη στενοχωριέσαι άλλο. Σύντομα θα σου δοθεί η ευκαιρία να φιλέψεις και να περιποιηθείς ξένους στο σπιτικό σου. Ίνσαλλαχ ο πόθος σου θα εκπληρωθεί.

Πέρασαν μέρες και ο Δερβίσης ένιωθε στην καρδιά του να σταλάζει το δάκρυ της απογοήτευσης. Κανένας δεν είχε χτυπήσει τη θύρα του, ούτε φάνηκε κάποιος για να διαβεί το κατώφλι του σπιτιού του. Την πέμπτη μέρα, αφότου είχε συναντηθεί με το Δάσκαλό του, άκουσε ένα πρωινό γαυγίσματα έξω από το σπίτι. Έτρεξε γοργά να ξεμανταλώσει την εξώθυρα, με την κρυφή ελπίδα πως θ' αντίκρυζε κάποιον οδοιπόρο που τον ακολουθούσε το ζαγάρι του. Καθώς άνοιξε και τα δυο φύλλα της πόρτας είδε μονάχα ένα καχεκτικό σκυλί, που μόλις και μετά βίας στεκόταν στα πόδια του. Φαινόταν πεινασμένο και ταλαιπωρημένο, ενώ στο λαιμό του ήταν ολοφάνερες μερικές πληγές. Το γαύγισμά του δεν ήταν απειλητικό, μάλλον σαν παρακαλετό ακουγόταν. Ο Δερβίσης άναψε και κόρωσε από θυμό και δίχως άλλη σκέψη έδιωξε με σκληρές βρισιές το σκυλί από την εξώθυρα του σπιτιού του. Ο θυμός και η απογοήτευση κατέκλυζαν την καρδιά του. Έβαζε σκέψεις και κατά του Δασκάλου του.

Μετά από δυο μέρες, αφού ηρέμησε πήγε και βρήκε τον Σεϊχη του. Έβγαλε μπροστά του πίκρα και κρυφό θυμό, γιατί ενώ περίμενε κάποιον ταξιδιώτη να φιλοξενήσει στο σπίτι, όπως τους είχε υποσχεθεί πως θα συμβεί και ο Δάσκαλός του, επί τόσες μέρες που περίμενε υπομονετικά, μονάχα ένας άρρωστος και πεινασμένος στάθηκε έξω από την πόρτα του.... 'Ευλογημένε', του είπε ο Δάσκαλος, 'γιατί βαραίνεις την ψυχή σου χωρίς λόγο'; 'Ο σκύλος που έφτασε έξω από τη θύρα του σπιτιού σου κι εσύ χωρίς στάλα συμπόνιας τον έδιωξες κακήν κακώς, ήταν ο ίδιος ο Σεϊχης σου'!
Ο Μαθητής έκρυψε το πρόσωπό του κι άφησε τα δάκρυα να νοτίσουν τις παρειές του. Έφυγε από τη Ντέργκα με το κεφάλι κατεβασμένο από ντροπή κι άρχισε να γυρνά σε δρόμους και σοκάκια ελπίζοντας να βρει το σκύλο που είχε διώξει. Μετά από κόπο πολύ βρήκε το ζώο κουλουριασμένο σε μια γωνιά. Πήγε κοντά του με προσοχή κι έβαλε μπροστά του ένα σωρό φαγιά που κουβαλούσε μαζί του. Ο σκύλος φαινόταν το ίδιο πεινασμένος, όπως την πρώτη φορά που τον είχε αντικρύσει. Παρόλα αυτά σηκώθηκε απ' τη βολή του κι απομακρύνθηκε από το Δερβίση χωρίς ούτε κάν να οσμιστεί τα φαγητά που είχε απλώσει εμπρός του.

ΑΧΜΕΝΤ ΕΡ ΡΙΦΑΪ

Του Αγαπημένου Φίλου Ali Derviş Baba.

Πριν από δέκα αιώνες, στην περιοχή της πόλης Μπάσρα του σημερινού Ιράκ, έζησε ένας άγιος και σοφός άνθρωπος ο Πιρ Αχμέντ ερ Ριφαϊ. Το διάβα του από τούτη τη ζωή έγινε αφορμή να ευλογηθούν αμέτρητες ψυχές ανθρώπων ενώ η ευωδία της παρουσίας του δεν έχει εγκαταλείψει τη γη ως τις μέρες μας.

Ο άγιος Αχμέντ ερ Ριφαϊ ήταν γνωστός στους συγχρόνους του για τη σοφία και τις βαθειές γνώσεις, με τις οποίες ήταν προικισμένος, στην ιερή επιστήμη της Θεολογίας αλλά και στην επιστήμη της ερμηνείας του ιερού Νόμου. Η φήμη του όμως είχε απλωθεί ως τα πέρατα του κόσμου για την ευσπλαγχνία του για τους λεπρούς και τους κατάκοιτους αρρώστους, για τους φτωχούς και τα ορφανά, για την τρυφερότητα και την απροσωπόληπτη αγάπη που έδειχνε απέναντι σε όλους τους μαθητές του, χωρίς την παραμικρή διάκριση. Λέγεται πως οι μαθητές του αγίου Πιρ είχαν φτάσει τις εφτακόσιες χιλιάδες!

Κάθε λόγος, κάθε κίνηση, η παραμικρή, η αδιόρατη λεπτομέρεια στη συμπεριφορά του αγίου Αχμέντ ερ Ριφαϊ ήταν μια δοξολογία για τον Πανάγιο Αλλάχ. Το φυσικό και ασυνείδητο για τον καθένα μας γεγονός της αναπνοής, για τον άγιο Πιρ ήταν μια διηνεκής ενθύμιση του Ονόματος του Αλλάχ!

Όσοι είχαν διασώσει στη μνήμη τους τη μορφή του, δεν θυμούνται στιγμή που το πρόσωπό του να μην το κοσμούσε ένα φωτεινό και χαρούμενο χαμόγελο....

Κάποια μέρα που είχε επισκεφτεί ο άγιος Αχμέντ ερ Ριφαϊ το παζάρι της Μπάσρα συνάντησε ένα καταπληγωμένο σκύλο. Ήταν τόσο αδύνατο το ζώο που με δυσκολία κρατιόταν στα πόδια του. Από τις πληγές έτρεχε πύον. Ο άγιος άνθρωπος του Θεού παρατήρησε πως όσους πλησίαζε το σκυλί, μήπως και του δώσουν μια βούκα ψωμί, το έδιωχναν με κλωτσιές και ακατονόμαστες βρισιές. Η καρδιά του Πιρ δεν άντεξε την τόση βαρβαρότητα απέναντι σ' ένα πλάσμα του Παντοδύναμου και Πολυεύσπλαγχνου. Πλησίασε το σκυλί με προσοχή για να μην φοβηθεί, έσκυψε πλάι του κι άρχισε να το χαϊδεύει τρυφερά. Έβγαλε ψωμί και ό,τι άλλο είχε στον τουρβά του και το τάισε με τα ευλογημένα χέρια του. Το οδήγησε μετά σε μια δημόσια βρύση, που βρισκόταν παράμερα και το ξεδίψασε, δίνοντάς του νερό μέσα απ' τις παλάμες του. Στη συνέχεια κι αφού το σκυλί εμπιστεύτηκε τον άγιο το οδήγησε μακριά από την πόλη στην πιο κοντινή όαση. Ο άγιος του Θεού και ο πληγωμένος σκύλος έμειναν στην όαση για περίπου σαράντα μέρες, όσος χρόνος ήταν αναγκαίος για να γιατρευτεί το πλάσμα του Αλλάχ και να δυναμώσει. Όλο αυτό το διάστημα ο άγιος Πιρ φρόντιζε με όλη του την αγάπη το σκυλί. Έβαζε αλοιφές στις πληγές του ώσπου έκλεισαν για τα καλά. Τάιζε το ζώο με κατάλληλες τροφές, που ετοίμαζε ο ίδιος, για να δυναμώσει και να σταθεί στα πόδια του. Όταν πια ο σκύλος έγινε απόλυτα καλά και το τρίχωμά του όταν έπεφταν πάνω του οι αχτίνες του πρωινού ήλιου, ακολουθώντας τον άγιο Αχμέντ ερ Ριφαϊ σα ζαγάρι, ξαναγύρισαν στη Μπάσρα.

Η φήμη της απέραντης ευσπλαχνίας του αγίου Αχμέντ ερ Ριφαϊ για τα ζώα έγινε γνωστή και στη Δύση. Αλλά οι Δυτικοί, με την υπεροψία που ρημάζει την ψυχή τους από αιώνες τώρα απέναντι στο Ισλάμ και στην Ανατολή, δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ευλογημένες εξαιρέσεις, παρομοιάζουν τον Πιρ Αχμέντ ερ Ριφαϊ με τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ενώ θα όφειλαν να κάνουν το αντίστροφο, αφού ο Φτωχούλης του Θεού ήταν δισέγγονος του αγίου Αχμέντ ερ Ριφαϊ.

Ο άγιος Πιρ ανάμεσα στα άλλα λόγια του μας άφησε και τούτο: "Η αληθινή συμπάθεια για όλα τα δημιούργηματα του Αλλάχ είναι ένας από τους λόγους που αξιώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη να φτάσει τον Αλλάχ".

ΤΡΕΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

• Η ώριμη κυρία με ύφος, που αναδείκνυε την αυταρέσκειά της απευθύνθηκε στο συνομιλητή της λέγοντάς του: 'Προσωπικά αισθάνομαι ικανοποιητικά ισορροπημένη, δίχως αναπάντητα ερωτηματικά. Δεν έχω νιώσει ούτε στιγμή την ανάγκη να αφεθώ στην καθοδήγηση ενός Δασκάλου. Μου είναι αδιανόητο να εκχωρήσω έστω και το ελάχιστο μόριο της ατομικής ελευθερίας μου σ' έναν άνθρωπο, ακόμη κι αν θεωρείται άγιος και φωτισμένος, προκειμένου να γίνει ψυχαγωγός μου....'. Ο συνομιλητής της με γλυκό τρόπο της λέει: 'Η προσεγμένη εμφάνισή σας δείχνει χωρίς αμφιβολία ότι προσέχετε το μακιγιάζ και το ντύσιμό σας'. Η ώριμη κυρία συγκατένευσε με μια κίνηση του κεφαλιού κι ένα αδιόρατο μειδίαμα.... Ο συνομιλητής της συνέχισε: 'Αυτό σημαίνει πως θα ξοδεύετε αρκετό χρόνο μπροστά στον καθρέφτη για να ετοιμαστείτε πριν από κάθε σας έξοδο. Σας πέρασε ποτέ απ' το νου, ότι πίσω από το ωραίο πρόσωπο και το ελκυστικό σώμα σας υπάρχει η ψυχή σας, η πνευματική υποστατική σας διάσταση, που μολονότι δεν είναι ορατή ή ψηλαφητή, παρά ταύτα καθορίζει κατ' ουσία το στίγμα της ανθρώπινης ύπαρξής σας; Έχετε στη διάθεσή σας κάποιο είδος καθρέφτη όπου να αντανακλά η ψυχή σας και να βλέπετε τον έσω εαυτό σας; Η άρτια εξωτερική εμφάνισή σας απαιτεί φροντίδα για την κόμμωσή σας, χρόνο για το κατάλληλο μακιγιάζ, προσοχή στη διατροφή, ώστε να αποφύγετε τα περιττά κιλά, τακτική άθληση για καλή φυσική κατάσταση και υγεία και ιδιαίτερη προσοχή για την ένδυσή σας, ώστε η εικόνα σας ως γυναίκας να ικανοποιεί πρώτα εσάς την ίδια, αλλά και όσους συναναστρέφεσθε. Αναρωτηθήκατε, ότι η ψυχή σας έχει ανάγκη επίσης από φροντίδα και ενδιαφέρον εκ μέρους σας, προκειμένου να φτάσει το επίπεδο πνευματικής αρτιότητας που της αρμόζει και σεις η ίδια, ως ανθρώπινη ύπαρξη, να φτάσετε την ολοκλήρωση;' Η κυρία χαλάρωσε και χωρίς να προφέρει λέξη άφησε να φανεί πως όσα άκουγε κέντριζαν το ενδιαφέρον της. Ο συνομιλητής της συνέχισε: 'Ο Δάσκαλος, που είπατε ότι δεν έχετε την ανάγκη του ή ότι δεν είστε διατεθειμένη να του χαρίσετε κάτι από την ατομική ελευθερία σας, είναι ο καθρέφτης που έχει ανάγκη η ψυχή σας.... Δίχως πνευματικό Δάσκαλο, είναι δυστυχώς αδύνατο να διαφυλάξουμε την ψυχή μας σώα και να φτάσουμε το επίπεδο ποιότητας του ολοκληρωμένου ανθρώπου ...'.
• Ο Δάσκαλος ένα βράδυ, αφού τελείωσε το δείπνο είπε στους αγαπημένους του, που κάθονταν τριγύρω: 'Η ψυχή μας για ν' ανθίσει έχει ανάγκη από τρία πράγματα. Το πρώτο είναι η απόκτηση γνώσης. Τούτο γίνεται με τη μελέτη, αρκεί το κίνητρο να είναι η καλλιέργεια της ύπαρξής μας και μόνο. Πολλοί μελετούν για να συλλέξουν γνώση προκειμένου ν' ασκήσουν εξουσία, ενώ άλλοι χρησιμοποιούν όλα εκείνα που έχουν μάθει για να αποκτήσουν χρήματα. Η γνώση που αποκτάται χάριν της εξουσίας ή χάριν του πλούτου όχι μόνο δεν ικανοποιεί τη δίψα της ψυχής μας, αλλ' απεναντίας την καθηλώνει σε στασιμότητα ή ακόμα την ωθεί προς την ευτέλεια.... Είναι γνώση κίβδηλη και διόλου ψυχωφελής. Το δεύτερο πράγμα που έχει ανάγκη η ψυχή είναι η συζήτηση. Η συζήτηση προάγει το διάλογο ανάμεσα στους ανθρώπους και θρυμματίζει τον πνευματικό αυτισμό. Η αυθεντική συζήτηση επειδή καλλιεργείται ανάμεσα σε δυο τουλάχιστον ανθρώπους ανοίγει παράθυρα επικοινωνίας ανάμεσα στις ψυχές των συνομιλητών και δεν αφήνει περιθώρια ν' αυξηθεί ο ναρκισσισμός, που είναι το λίπασμα του εγωισμού. Το τρίτο που τρέφει την ψυχή μας, την κρατά ακατάπαυστα σε εγρήγορση και την λεπταίνει είναι η μουσική και η συνεχής ενθύμιση του Θεού. Η μουσική και η ενθύμιση του Θεού πάνε μαζί...'.
• Σ' ένα χωριό της οθωμανικής Βουλγαρίας, όπου όλοι οι κάτοικοι ήταν Μουσουλμάνοι, ένα χειμωνιάτικο βράδυ γύριζε στο σπίτι κατάκοπος, καβάλα στο άλογό του ο Μουζάφερ εφέντης. Έλειπε επί μέρες για δουλειές στο Πλόβντιβ. Κοντά στο σπίτι συνάντησε έναν οδοιπόρο άνγωστό του. Ήταν από ξένο μέρος κι έψαχνε χάνι για να περάσει τη νύχτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Μουζάφερ εφέντης τον προσκάλεσε στο σπίτι του να περάσει τη νύχτα. Φτάνοντας στο σπίτι παρακάλεσε τη γυναίκα του να ετοιμάσει κρεβάτι για τον ξένο κι έδωσε εντολή σ' έναν υπηρέτη να σφάξει ένα αρνάκι, να το ψήσουν στο φούρνο για να φιλέψουν τον άνθρωπο του Θεού. Το αρνί ετοιμάστηκε και μπήκε στο φούρνο δίχως χρονοτριβή. Ο ξένος ζήτησε από τον Μουζάφερ να έχει κρασί στο τραπέζι. Στο σπίτι κρασί δεν υπήρχε, όπως και σε κανένα σπίτι του χωριού. Οι Μουσουλμάνοι του τόπου θεωρούσαν χαράμ το κρασί. Παρόλα αυτά ο Μουζάφερ εφέντης δεν υπολόγισε την κούραση που του προκαλοπύσε πόνο σε όλο το κορμί, ούτε τη νύχτα, που ήταν κρύα και η ώρα προχωρημένη, μήτε τα σχόλια που θα γίνονταν σε βάρος του, άμα γινόταν γνωστό πως πρόσφερε κρασί στο αρχοντικό του. Χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκε σ' ένα ξεκούραστο άλογο και ξεκίνησε γοργά για το γειτονικό χωριό, όπου ζούσαν Χριστιανοί. Ήταν σίγουρος πως θα έβρισκε κρασί για τον φιλοξενούμενό του. Σ' όλα τα χωριά της περιοχής, χριστιανικά και μουσουλμάνικα, ήταν γνωστός ο Μουζάφερ εφέντης, όχι μονάχα για τη νοικοκυροσύνη του, αλλά γιατί ήταν και αδελφός του Μουφτή. Μόλις έφτασε στο χωριό πήγε στο σπίτι του φίλου του Ντίμιταρ, χτύπησε την πόρτα δυο τρεις φορές και σε λίγο γυρνούσε στο χωριό του με μια ντραμιτζάνα μπρούσκο κρασί. Έφτασε στο σπίτι. Μπήκε μέσα. Οι γυναίκες είχαν αποσυρθεί στα δωμάτιά τους. Απ' την κουζίνα μοσχοβολούσε το ψητό. Άφησε το κρασί σε μια γωνιά και κατευθύνθηκε στον καλόν οντά όπου είχαν στρώσει να κοιμηθεί ο ξένος ελπίζοντας να τον βρει εκεί, αφού δεν τον αντίκρυσε στο καθιστικό. Ο φιλοξενούμενος δεν βρέθηκε πουθενά. Ρώτησε τη γυναίκα του. Η Φάτιμα χανούμ τον άκουσε κατάπληκτη και του είπε πως είχε αφήσει τον ξένο αφέντη στο καθιστικό, όπου τον είχε πάρει ελαφρύς ύπνος ενώ καθόταν πάνω σε μιαν αφράτη βελέντζα. Ο ξένος είχε εξαφανισθεί. Λες και τον κατάπιε η γης. Ο Μουζάφερ πήγε και άνοιξε το φούρνο. Ο νταβάς ήταν άδειος. Το αρνάκι δεν ήταν μέσα. Άρχισε να ιδρώνει από ανησυχία, ενώ ένα σωρό ερωτηματικά και υποθέσεις έκαναν φουρτήταν ούνα στο κεφάλι του. Αυτά που συνέβαιναν ήταν απίστευτα. Κάποια στιγμή το βλέμμα του έπεσε σε μια γνωνιά της κουζίνας. Πίσω από ένα χαλκοματένιο καζάνι είδε ολοζώντανο το κατάλευκο αρνάκι!....

Η απόφαση της κυρίας Μυρσίνης

Μετά το τέλος του εμφυλίου κι ενώ οι πληγές στα σώματα και στις ψυχές των ανθρώπων ήταν ακόμη νωπές, οι νικητές άρχισαν το στήσιμο, σχεδόν παντού, των έκτακτων στρατοδικείων.
Αντάρτες και αντάρτισσες του Δημοκρατικού Στρατού που δεν είχαν θελήσει ή δεν είχαν καταφέρει να ξεφύγουν σε κάποια από τις γειτονικές χώρες, όπου είχαν επικρατήσει οι κομμουνιστές μετά τον πόλεμο,διακινδύνευαν τη ζωή τους αν οδηγούνταν ως κατηγορούμενοι μπροστά σ' αυτά τα δικαστήρια, που αποφάσιζαν με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς ιδιαίτερο σεβασμό στα δικαιώματα των κατηγορουμένων και δίχως σπουδαία έρευνα για την εξακρίβωση της αλήθειας ως προς τις κατηγορίες.
Στο Καρπενήσι το στρατοδικείο συνεδρίαζε στη μεγάλη αίθουσα ενός παλιού σχολείου. Οι δικαστές φορώντας τις στολές τους, με χρωματιστά παράσημα στο στήθος και γυαλιστερά αστέρια στις επωμίδες είχαν καταλάβει τις θέσεις τους στην αυτοσχέδια έδρα, κρύβοντας την όψη τους πίσω από ένα βλοσυρό προσωπείο, σκορπώντας τον φόβο σε όσους τολμούσαν να στρέψουν πάνω τους το βλέμμα. Πιο εντυπωσιακός ήταν ο βασιλικός επίτροπος, που κατά την έναρξη κάθε υπόθεσης, με ύφος ιδιαίτερα αυστηρό και έχοντας προσηλωμένα τα μάτια, ωσάν πεινασμένο αρπακτικό, στο εδώλιο που καθόταν ο κατηγορούμενος ή οι κατηγορούμενοι απάγγελνε τις κατηγορίες μ' ένα δραματικό ύφος. Ο τρόπος που μιλούσε έδινε την εντύπωση πως σκοπός του ήταν να διεγείρει το θυμικό των ακροατών του, που συνοστίζονταν στην αίθουσα, κατακεραυνώνοντας εκείνους που κατηγορούσε, παρουσιάζοντάς τους σαν τέρατα της Κολάσεως.
Εκείνη την Πέμπτη στο εδώλιο καθόταν ο Σταμάτης. Κατηγορούνταν γιατί όταν ο Καπετάν Γιώτης με τους αντάρτες του μπήκαν στη Μαυρομάτα,χωρίς να υπάρχει λόγος εκτέλεσε δημόσια στην πλατεία του χωριού με μαχαίρι, τον Γιάννη τον Μπάκα και το γιο του τον Μιχάλη. Το έγκλημά του είχε πράγματι συντελεσθεί και υπήρχαν πολλοί χωριανοί που είδαν με τα μάτια τους το σφάξιμο του Αμερικάνου, όπως ονόμαζαν τον Γιάννη Μπάκα, και του πρωτότοκου γιου του. Στα νειάτα του ο μακαρίτης ο Γιάννης είχε ξενιτευτεί για χρόνια στην Αμερική, για να ξεφύγει την καταραμένη φτώχεια που ταλάνιζε την οικογένεια του πατέρα του, όπως και τις πιο πολλές οικογένειες στο χωριό. Με το που γύρισε από τα ξένα με καλές οικονομίες, του κόλλησαν το παρατσούκλι 'Αμερικάνος'. Πολλοί μέχρι σήμερα σ' εκείνο το παραυτσούκλι βρίσκουν το αίτιο για τη σφαγή του απ' τους 'κατσαπλιάδες'.
Ο πρόεδρος φώναξε το όνομα της κυρίας Μυρσίνης χήρας Ιωάννου Μπάκα. Παρουσιάστηκε μπροστά στους στρατοδίκες μια μαυροντυμένη αδύνατη γυναίκα με καλυμμένο το κεφάλι. Δεν ήταν εύκολο να εξακριβωθεί η ηλικία της. Το πρόσωπό της οστεώδες και χαραγμένο από βαθειές ρυτίδες ανέδιδε ένα φως και αποκάλυπτε την αρχοντιά της .
Ο πρόεδρος τη ρώτησε αν πράγματι ο κατηγορούμενος είχε δολοφονήσει τον σύζυγο και το γιο τους. Η κυρία Μυρσίνη έστρεψε το βλέμμα στο Σταμάτη, που δεν είχε μάτια να την αντικρύσει κι είχε σκυμμένο το κεφάλι συνεχώς προς το πάτωμα. Τον κοίταξε σιωπηλή μερικές στιγμές. Όταν έστρεψε το πρόσωπό της στους δικαστές απάντησε ήρεμα λέγοντας: "Όχι. Δε νομίζω πως είναι αυτός ο δολοφόνος". Όσοι από τους χωριανούς ήταν στην αίθουσα κοκκάλωσαν. Ήταν βέβαιοι πως η Μυρσίνη βρισκόταν ανάμεσα σ' εκείνους που είδαν με τα μάτια τους το μακέλεμα του άντρα και του παιδιού της απ' τον Σταμάτη τον Κασίδα.
Το δικαστήριο δεν άργησε να βγάλει απόφαση. Αθώος ο κατηγορούμενος! Αυτές οι φράσεις δεν ακούγονταν συχνά στις αίθουσες των έκτακτων στρατοδικείων της εποχής.
Η κυρία Μυρσίνη φρόντισε να απομακρυνθεί αμέσως αποφεύγοντας να συναντηθεί με οποιονδήποτε.Συνάντησε στο διάβα της μια εκκλησιά κι έκανε το σταυρό της. Από τα σώψυχά της ανέβηκαν στα χείλια αυτά τα λόγια: "Ελέησον την δούλη Σου και απόδοσε δικαιοσύνη κατά την κρίση Σου Κύριε...".

ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟΥ

Αν ζούσε ο Όργουελ στις μέρες μας θα έμενε έκπληκτος, αφού ο λογοτεχνικός του Μεγάλος Αδελφός είναι κατά πολύ υποδεέστερος από τον υπαρκτό κλώνο του και με πρόσχημα την προστασία κατά της τρομοκρατίας επιτηρεί, ή τουλάχιστον επιδιώκει να θέσει υπό την επιτήρησή του όλους τους κατοίκους του πλανήτη.
Το υπόβαθρο για την επιβολή ασφυκτικού ελέγχου, χωρίς εξαιρέσεις, είναι έτοιμο, χάριν της παγκοσμιοποίησης που είναι ήδη γεγονός. Η αφορμή έχει δοθεί κατ' αρχάς μετά την 11η Σεπτεμβρίου και ενισχύθηκε μετά τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στο Λονδίνο την 7η Ιουλίου 2005.
Οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές προκαλούν τη Δύση με τρομοκρατικές επιθέσεις. Πρόκειται για τυφλά χτυπήματα εναντίον ανυποψίαστων θυμάτων.
Οι ισλαμιστές, που καμιά σχέση δεν έχουν με το Ισλάμ, δεν είναι Μουσουλμάνοι, αλλά υποχθόνιοι σφετεριστές του ιερού ονόματος της θρησκείας του Θεού, ενεργούν ως προβοκάτορες και προσφέρουν επιχειρήματα σ' εκείνους που επιδιώκουν να χειραγωγήσουν τους λαούς της Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής.
Η δουλεία αποτελεί διεθνές έγκλημα. Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η περιφρούρηση των ελευθεριών αποτελούν κατακτήσεις στο επίπεδο του διεθνούς δικαίου, αλλά και του εσωτερικού δικαίου της συντριπτικής πλειοψηφίας των χωρών του κόσμου. Η αξία της ανθρώπινης ύπαρξης και η προστασία των δεδομένων του προσώπου, μέχρι πριν λίγο δεν αμφισβητούνταν από κανένα. Σήμερα τα προσωπικά δεδομένα του κάθε πολίτη, οποιασδήποτε χώρας, συζητούνται κατά πόσο θα πρέπει να θεωρούνται απαραβίαστα εμπρός στη 'λερναία ύδρα' της "ισλαμικής τρομοκρατίας".
Το φάσμα ενός νέου εξανδραποδισμού των ανθρώπων αποτελεί επικείμενο κίνδυνο εις βάρος του καθενός και της καθεμιάς μας. Δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε τις ελευθερίες μας, όπως τουλάχιστον διατυπώνονται σε νόμους και διακηρύξεις. Ο κίνδυνος αναφέρεται στην ψυχή μας. Κινδυνεύουμε να χάσουμε την πνευματική μας αυτοδιάθεση με την επιχειρούμενη χειραγώγηση της ψυχής μας από τον Τρόμο!

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ!

Φίλες και Φίλοι.

Σας καλωσορίζω σε τούτο το βήμα έκφρασης και επικοινωνίας, μέσα από το διαδίκτυο. Νιώθω σα να σας υποδέχομαι στο σπίτι μου. Έδωσα όχι τυχαία στον 'τόπο' μου το όνομα sohbet που σημαίνει διάλογος για πνευματικά θέματα. Πολλά αξιόλογα πράγματα έχουν ευτελιστεί στην εποχή μας. Αυτή η άποψη δεν ενέχει κάποιο στοιχείο μεμψιμοιρίας και ρομαντικής αναφοράς σε κάποιο απροσδιόριστο παρελθόν, όπου δήθεν όλα ή τα περισσότερα ήταν ικανοποιητικά. Ο ευτελισμός που έχει προκύψει ως επιδημία είναι απόρροια της αλλοτριωτικής θέασης της ζωής που έχει επιβάλλει ο βάρβαρος καπιταλισμός, που κυριαρχεί στις οικονομικές σχέσεις και ο άκριτος καταναλωτισμός, που ακολουθεί ως κλώνος του καπιταλισμού.

Το χρήμα έχει καταστεί μέτρον ανθρώπων και πραγμάτων. Οδηγούμαστε στην πλέον απάνθρωπη ειδωλολατρεία, τόσον από πλευράς διασποράς της στις μάζες, όσο και από πλευράς κιβδηλότητας. Σ' αυτές τις συνθήκες θεώρησα αναγκαίο, όπως σίγουρα τόσοι και τόσοι σκεπτόμενοι συνάνθρωποι, να διεγείρουμε αντιστάσεις ήθους και να προβάλλομε ποικιλοτρόπως την αξία του πρωτείου του Πνεύματος.

Ελπίζω το εγχείρημα που βάφτισα sohbet να δώσει ορισμένους καρπούς, εύγευστους και ωραίους στην όψη.

Με την αγάπη μου