ΑΧΜΕΝΤ ΕΡ ΡΙΦΑΪ

Του Αγαπημένου Φίλου Ali Derviş Baba.

Πριν από δέκα αιώνες, στην περιοχή της πόλης Μπάσρα του σημερινού Ιράκ, έζησε ένας άγιος και σοφός άνθρωπος ο Πιρ Αχμέντ ερ Ριφαϊ. Το διάβα του από τούτη τη ζωή έγινε αφορμή να ευλογηθούν αμέτρητες ψυχές ανθρώπων ενώ η ευωδία της παρουσίας του δεν έχει εγκαταλείψει τη γη ως τις μέρες μας.

Ο άγιος Αχμέντ ερ Ριφαϊ ήταν γνωστός στους συγχρόνους του για τη σοφία και τις βαθειές γνώσεις, με τις οποίες ήταν προικισμένος, στην ιερή επιστήμη της Θεολογίας αλλά και στην επιστήμη της ερμηνείας του ιερού Νόμου. Η φήμη του όμως είχε απλωθεί ως τα πέρατα του κόσμου για την ευσπλαγχνία του για τους λεπρούς και τους κατάκοιτους αρρώστους, για τους φτωχούς και τα ορφανά, για την τρυφερότητα και την απροσωπόληπτη αγάπη που έδειχνε απέναντι σε όλους τους μαθητές του, χωρίς την παραμικρή διάκριση. Λέγεται πως οι μαθητές του αγίου Πιρ είχαν φτάσει τις εφτακόσιες χιλιάδες!

Κάθε λόγος, κάθε κίνηση, η παραμικρή, η αδιόρατη λεπτομέρεια στη συμπεριφορά του αγίου Αχμέντ ερ Ριφαϊ ήταν μια δοξολογία για τον Πανάγιο Αλλάχ. Το φυσικό και ασυνείδητο για τον καθένα μας γεγονός της αναπνοής, για τον άγιο Πιρ ήταν μια διηνεκής ενθύμιση του Ονόματος του Αλλάχ!

Όσοι είχαν διασώσει στη μνήμη τους τη μορφή του, δεν θυμούνται στιγμή που το πρόσωπό του να μην το κοσμούσε ένα φωτεινό και χαρούμενο χαμόγελο....

Κάποια μέρα που είχε επισκεφτεί ο άγιος Αχμέντ ερ Ριφαϊ το παζάρι της Μπάσρα συνάντησε ένα καταπληγωμένο σκύλο. Ήταν τόσο αδύνατο το ζώο που με δυσκολία κρατιόταν στα πόδια του. Από τις πληγές έτρεχε πύον. Ο άγιος άνθρωπος του Θεού παρατήρησε πως όσους πλησίαζε το σκυλί, μήπως και του δώσουν μια βούκα ψωμί, το έδιωχναν με κλωτσιές και ακατονόμαστες βρισιές. Η καρδιά του Πιρ δεν άντεξε την τόση βαρβαρότητα απέναντι σ' ένα πλάσμα του Παντοδύναμου και Πολυεύσπλαγχνου. Πλησίασε το σκυλί με προσοχή για να μην φοβηθεί, έσκυψε πλάι του κι άρχισε να το χαϊδεύει τρυφερά. Έβγαλε ψωμί και ό,τι άλλο είχε στον τουρβά του και το τάισε με τα ευλογημένα χέρια του. Το οδήγησε μετά σε μια δημόσια βρύση, που βρισκόταν παράμερα και το ξεδίψασε, δίνοντάς του νερό μέσα απ' τις παλάμες του. Στη συνέχεια κι αφού το σκυλί εμπιστεύτηκε τον άγιο το οδήγησε μακριά από την πόλη στην πιο κοντινή όαση. Ο άγιος του Θεού και ο πληγωμένος σκύλος έμειναν στην όαση για περίπου σαράντα μέρες, όσος χρόνος ήταν αναγκαίος για να γιατρευτεί το πλάσμα του Αλλάχ και να δυναμώσει. Όλο αυτό το διάστημα ο άγιος Πιρ φρόντιζε με όλη του την αγάπη το σκυλί. Έβαζε αλοιφές στις πληγές του ώσπου έκλεισαν για τα καλά. Τάιζε το ζώο με κατάλληλες τροφές, που ετοίμαζε ο ίδιος, για να δυναμώσει και να σταθεί στα πόδια του. Όταν πια ο σκύλος έγινε απόλυτα καλά και το τρίχωμά του όταν έπεφταν πάνω του οι αχτίνες του πρωινού ήλιου, ακολουθώντας τον άγιο Αχμέντ ερ Ριφαϊ σα ζαγάρι, ξαναγύρισαν στη Μπάσρα.

Η φήμη της απέραντης ευσπλαχνίας του αγίου Αχμέντ ερ Ριφαϊ για τα ζώα έγινε γνωστή και στη Δύση. Αλλά οι Δυτικοί, με την υπεροψία που ρημάζει την ψυχή τους από αιώνες τώρα απέναντι στο Ισλάμ και στην Ανατολή, δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ευλογημένες εξαιρέσεις, παρομοιάζουν τον Πιρ Αχμέντ ερ Ριφαϊ με τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ενώ θα όφειλαν να κάνουν το αντίστροφο, αφού ο Φτωχούλης του Θεού ήταν δισέγγονος του αγίου Αχμέντ ερ Ριφαϊ.

Ο άγιος Πιρ ανάμεσα στα άλλα λόγια του μας άφησε και τούτο: "Η αληθινή συμπάθεια για όλα τα δημιούργηματα του Αλλάχ είναι ένας από τους λόγους που αξιώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη να φτάσει τον Αλλάχ".