Ἐπί τῇ Χριστοῦ Γέννᾳ

Ὁ ἀχώρητος Λόγος σήμερον νηπιάζει

ἐκ παρθενικῆς νηδύος καταυγάζων.

Ἒλθετε οἱ ἂφρονες

Οἱ τούς θησαυρούς ἐπί γῆς κρατοῦντες

Βαρεῖαν καρδίαν ἒχοντες

καί ὦτα ἐσφραγισμένα

ἠγέρθη ὁ Κριτής ὑμῶν. 

Κλαύσατε πικρῶς οἱ τόν πλοῦτον συλλέξαντες

ἐξ αἱμάτων ἀθώων καί ἐκ δακρύων καταπονουμένων.

Φρίξατε οἱ σπείροντες ἐπί γῆς πολέμους,

Κύριος γάρ εἰσήκουσεν οἰμωγάς καί κλαυθμούς

τῶν ἐν κινδύνῳ ζωῆς βιούντων.

Οἱ λατρεύοντες εἲδωλα τρομάξατε,

ἓοικεν γάρ ἡ ὣρα τῆς κρίσεως.

Ἐν Βηθλεέμ ἀπεκαλύφθη τό τῆς ὑποκρισίας ἒνδυμα

ὑφ’ ῷ δυσσεβεῖς κρύπτονται

ἐπικαλούμενοι εὐσεβείας ψεῦδος.

Ἐλευθερία ἀνέτειλε ἀνθρώποις

δικαιοσύνη τοῖς τεταπεινωμένοις

Χάρις οὐσιοῖ πάντα.

Ὁ ἐν φάτνῃ σπαργανωθείς Χριστός Ἰησοῦς,

φραγγέλιον κραδαίνων,

καθάρει Θεοῦ τόν Κόσμον ….

 

Ἐλάχιστος πάντων Γεώργιος Ἀναγνώστης ἀντέγραψε.

Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως ἒτους σωτηρίου  ̗βιγ΄.

ΥΑΙΝΕΣ ΚΑΙ ΓΥΠΕΣ Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

ΠΡΩΗΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

           

Τα λόγια του Θρασύμαχου αληθεύουν με τρόπο τραγικά επίκαιρο στην Ελλάδα των ημερών μας, την Ελλάδα της κρίσης: «τό δίκαιον οὐκ ἂλλο τι ἢ τό τοῦ κρείττονος συμφέρον» (Πλάτων, Πολιτεία 338c).

Το λειτούργημα του Δικηγόρου σε συνθήκες Δημοκρατίας «αποτελεί θεμέλιο  του κράτους  δικαίου» (Κώδικας Δικηγόρων του 2013 άρθρο 1) αλλά και εχέγγυο λειτουργίας όλων εκείνων των στοιχείων που διακρίνουν το δημοκρατικό πολίτευμα από παραμορφώσεις του, που συρρικνώνουν τα θεμελιώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών και των ανθρώπων. Ο νέος Κώδικας Δικηγόρων που ψηφίστηκε πρόσφατα από τη Βουλή εξαγγέλλει με πανηγυρικό κατά κάποιο τρόπο τις θεμελιώδεις αρχές και τις αξίες που πρέπει να διέπουν την άσκηση της Δικηγορίας. Ο Δικηγόρος λοιπόν «υπερασπίζεται  το  Σύνταγμα,  την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλα αυτής, το Χάρτη των θεμελιωδών  δικαιωμάτων του ανθρώπου της  Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το σύνολο των διεθνών και ευρωπαϊκών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα» και «ακολουθεί τις  παραδόσεις του  υπερασπιστικού λειτουργήματος και τους κανόνες δεοντολογίας, όπως έχουν διαμορφωθεί ιστορικά κατά  την άσκηση της  δικηγορίας» (άρθρο 5).

 Από την εποχή που κυβερνούσαν τη χώρα οι επίορκοι αξιωματικοί με ποικίλα μέτρα ουσιαστικά απαξιώθηκε η Δικηγορία. Το δικηγορικό σώμα άρχισε να υποδέχεται στους κόλπους του ανθρώπους, που δεν διέθεταν τις προϋποθέσεις να γίνουν Δικηγόροι. Ήταν συνηθισμένοι σε μιαν άλλη νοοτροπία καθώς προέρχονταν από τα σώματα ασφαλείας με την ευρύτατη έννοια του όρου και είχαν εφοδιασθεί με ένα πτυχίο Νομικής. Ακόμα και οι δικαστές επιλέγονταν τότε, χωρίς να είναι απαραίτητο να θητεύσουν στη δικηγορία προηγουμένως. Ήταν αρκετά ένας βαθμός «λίαν καλώς» στο πτυχίο τους και ένας χρόνος άσκησης. 

Από την περίοδο της διακυβέρνησης των στρατιωτικών και μετά εμφανίστηκε το φαινόμενο της σταδιακής πληβειοποίησης της πλειοψηφίας των Δικηγόρων της χώρας.

Χθες βράδυ η έδρα της Δικηγορικής Εταιρείας «Σιούφας και Συνεργάτες» δέχθηκε σχεδιασμένη επίθεση από ομάδα περίπου δέκα πέντε ατόμων, που ενώ δεν πείραξαν εργαζόμενους προσπάθησαν να καταστρέψουν στοιχεία αρχείων της εταιρίας αυτής.

Ο Γιώργος και ο Μάριος Σιούφας είναι νεαροί σχετικά δικηγόροι, γιοι του στελέχους της Νέας Δημοκρατίας και άλλοτε προέδρου της Βουλής Δημήτρη Σιούφα. Εμφανίστηκαν στην αγορά με μια δικηγορική εταιρία που λεν πως απασχολεί περίπου 500 συνεργάτες και υπαλλήλους. Για την εταιρία των Σιούφα έχουν γίνει έρευνες στο πρόσφατο παρελθόν, που είδαν το φως της δημοσιότητας για έναν απλό λόγο. Οι αδελφοί Σιούφα, σύμφωνα με στοιχεία πληροφοριών που δημοσιοποιήθηκαν, χωρίς να διαψευσθούν, μετέτρεψαν την Δικηγορική Εταιρεία τους σε εισπρακτική εταιρία, με πρόσβαση σε «κόκκινα δάνεια» τραπεζών, που αναλαμβάνουν να εισπράξουν, σε καιρούς οικονομικής ανέχειας των πολλών, προφανώς με μόνο κίνητρο το κέρδος τους….

Το άρθρο 7 του Κώδικα Δικηγόρων αναφέρεται στην «αυτοδίκαιη απώλεια και αποβολή της ιδιότητας του δικηγόρου» και προβλέπει πως αποβάλλει την ιδιότητα του δικηγόρου, με ταυτόχρονη διαγραφή του από το μητρώο του Δικηγορικού Συλλόγου που είναι μέλος «εκείνος  που ασκεί  άλλο  επάγγελμα,  και ιδιαίτερα εμπόρου ή μεσίτη,  καθώς και κάθε άλλη εργασία,  υπηρεσία ή απασχόληση που δεν συνάδει με το δικηγορικό λειτούργημα» (παράγρ. 1 περ. ε΄).

Κι αναρωτιέται ο καθένας και η καθεμιά που διαθέτει κοινή λογική, έντιμη συνείδηση και μέση εγκυκλοπαιδική παιδεία. Ένας Δικηγόρος που σε δίσεκτους καιρούς με μόνο κριτήριο το κέρδος του γίνεται «κυνηγός κεφαλών», σαν εκείνους που στην άγρια αμερικάνικη Δύση έβγαζαν χρήματα συλλαμβάνοντας φυγόποινους ή φυγόδικους είναι πράγματι Δικηγόροι  που ακολουθούν «τις  παραδόσεις του  υπερασπιστικού λειτουργήματος και τους κανόνες δεοντολογίας, όπως έχουν διαμορφωθεί ιστορικά κατά  την άσκηση της  δικηγορίας»;

Άνθρωποι που όλοι ξέρουμε πως ασκούν ποικίλες πιέσεις και εκβιασμούς ακόμη, σε συνανθρώπους τους που αδυνατούν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι σε τράπεζες, γιατί έτσι λειτουργούν οι εισπρακτικές εταιρίες, ασκούν δραστηριότητα που  «συνάδει με το δικηγορικό λειτούργημα» (Κώδικας Δικηγόρων άρθρο 7);

Μέχρι σήμερα, ούτε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών ασχολήθηκε με τις εξωδικηγορικές δραστηριότητες της ‘Δικηγορικής Εταιρείας Σιούφας και Συνεργάτες’, ούτε η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων του κράτους έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον, μολονότι θα έπρεπε, ιδίως μετά από δημοσιεύματα που ανέφεραν με στοιχεία ότι η παραπάνω Δικηγορική Εταιρεία με την δράση της ως εισπρακτικής εταιρίας κάθε άλλο παρά  «υπερασπίζεται  το  Σύνταγμα,  την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλα αυτής, το Χάρτη των θεμελιωδών  δικαιωμάτων του ανθρώπου της  Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το σύνολο των διεθνών και ευρωπαϊκών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

Η κρίση αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο του ταξικού κράτος που έχει γίνει η Ελλάδα και απροκάλυπτα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η κρίση αποκάλυψε πως το νομικό σύστημα της χώρας είναι εργαλείο βάρβαρης επιβολής εκείνων των όρων, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας για την αποτελεσματική καταδυνάστευση των λαϊκών τάξεων και για να μπορούν ανενόχλητα να λυμαίνονται τον κοινό δημόσιο πλούτο. Ένα σωρό νομικές ρυθμίσεις προκαλούν αηδία και οργή στους έντιμους ανθρώπους, για έναν απλό λόγο: Ότι ακυρώνουν και προσβάλλουν αυτό που νιώθουμε πως είναι το δίκαιο!

Σ’ αυτό το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που εξαιτίας των πολιτικών που νέμονται την εξουσία του κράτους τις τελευταίες δεκαετίες, εμφανίζονται άνθρωποι αμοραλιστές, ολωσδιόλου ασυνείδητοι, σαν γύπες και ύαινες, με την ετικέτα του δικηγόρου. Είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν πολίτες που έχουν γονατίσει εξαιτίας της κρίσης και να τους αρπάξουν κάθε περιουσιακό τους στοιχείο, μιας και είναι ανήμποροι να τα φέρουν βόλτα μες την ανέχεια που ζουν….

Πώς άραγε δύο νέοι σχετικά δικηγόροι, ο Γιώργος και ο Μάριος Σιούφας, κατάφεραν να στήσουν έναν κολοσσό που πίσω από τον μανδύα μιας νομότυπης δικηγορικής εταιρίας λειτουργεί σαν αρπακτική και εκβιαστική εισπρακτική εταιρία; Μα χωρίς αμφιβολία από πίσω είναι μπαμπάς Δημήτρης Σιούφας. Στέλεχος της δεξιάς παράταξης, βουλευτής επί χρόνια, υπουργός και πρόεδρος της Βουλής. Με δεσμούς με κύκλους χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βοηθήσει τα παιδιά του….

Το κράτος σιωπά μπροστά στην ανεξέλεγκτη δράση των οργανωμένων εκβιαστών. Το Δικηγορικό Σώμα σιωπά μπροστά στην ολοφάνερη και σκανδαλώδη παρανομία εκ μέρους των προνομιούχων αδελφών Σιούφα…..

Και χθες βράδυ ήρθε η αντίδραση της λαϊκής οργής….  

Η νομιμότητα όπως την εννοεί το κράτος στη συγκυρία μιας κυβέρνησης συνασπισμού που εξυπηρετεί δουλικά τους διεθνείς δανειστές του τόπου, έχει κουρελιαστεί. Το Σύνταγμα παραβιάζεται, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κολοβωμένα, η ίδια η Δημοκρατία μας έχει γίνει ανάπηρη. Το δίκαιο, όπως το νιώθει, όπως το εννοεί ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας βρίσκεται σε αναντιστοιχία με ό,τι το κράτος θέλει να επιβάλλει σαν νομιμότητα….

            

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ANDRÉ SCHIFFRIN ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Την 1^η του Δεκέμβρη 2013 πέθανε στο Παρίσι ο André Schiffrin. Ομολογώ πως τον αγνοούσα. Όταν έμαθα από ποικίλα αφιερώματα του τύπου για τον άνθρωπο και τη δουλειά του ένιωσα έναν πηγαίο σεβασμό και συντάχθηκα με εκείνους που κάνουν λόγο για απώλεια. Ο  Schiffrin σίγουρα θα ήταν γόνιμος και μετά τα 78 του….

            Ο André Schiffrin υπήρξε ο εκδότης, που στους καιρούς της πνευματικής πενίας και του ευτελισμού όψεων του πολιτισμού, εξαιτίας της επικράτησης των πρόστυχων κανόνων της αγοράς και στην πνευματική δημιουργία αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Δεν παρασύρθηκε από το κλίμα που κυριαρχεί πλέον στην εκδοτική παραγωγή βιβλίων και χωρίζει τους συγγραφείς και τα έργα τους, σε κείνους που πουλούν και σε κείνους που μένουν στο ράφι…. Ο Schiffrin εκτιμούσε τους συγγραφείς για τη δουλειά τους, αυτό ήταν το πρώτιστο κριτήριο. Το αν ένα έργο θα γινόταν best seller ήταν κάτι δευτερεύον. Γιατί οι κανόνες που κρίνουν ως τέτοια τα βιβλία που εκδίδονται, συχνά αδιαφορούν για την ποιότητα· το κριτήριο περιορίζεται στη δυνατότητα να πουλήσει πολλά αντίτυπα και να γίνει πηγή κέρδους.

            Στο παρελθόν δυο βιβλία μου εκδόθηκαν και είχα την ευκαιρία να γευθώ ως ένα σημείο το τί  επικρατεί στους κυρίαρχους της εκδοτικής αγοράς στη μικρή μας χώρα. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Το πρώτο βιβλίο μου, «Το Παραμύθι του Στραβού Πλάτανου», εκδόθηκε με τη φροντίδα του φίλου μου Ιωάννη Κυπριανίδη του βιβλιοπωλείου ‘Λοξίας’ της Θεσσαλονίκης το 2001. Το δεύτερο βιβλίο μου, «Ιστορίες της Μεθορίου» εκδόθηκε το 2009 με πολύ μεράκι από τον εκδότη Κώστα Δεσποινιάδη και το ‘Πανοπτικόν’ του επίσης στη Θεσσαλονίκη. Γράφοντας αυτές τις σειρές στη μνήμη του    André Schiffrin φέρνω στο νου μου το Κώστα Δεσποινιάδη. Είναι ένας άψογος επαγγελματίας που ενώ αρνείται τον δουλικό συμβιβασμό με τους όρους της αγοράς σ’ αυτό που κάνει, δεν λησμονεί να είναι σωστός και συνεπής ως εκδότης.

                                                                        08/12/13

              

GRATEFUL: A Love Song to the World

O άγιος Γέροντας Πορφύριος στο πορνείο

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

     Κυριακή σήμερα. Ο νους μου είναι άδειος, αδύναμος να αρθρώσει λέξεις. Παρόλα αυτά, δανείζομαι μια προσευχή, επίκαιρη, όσο καμιά άλλη, τουλάχιστον έτσι νομίζω, στις μέρες της δοκιμασίας και του πόνου, που σαν τυφώνας απρόβλεπτος πλήττει τόσους πολλούς. Πληγώνει τον πλησίον, τον άγνωστο συνάνθρωπο, τον μετανάστη που ψάχνει αποκούμπι στην ελπίδα να κρατηθεί στη ζωή.... 

    Είναι η προσευχή προς τον Φίλο μας, με τον τρόπο που ο Ίδιος παλιότερα μας είχε διδάξει την προσευχή προς τον Πατέρα μας....

Φίλε μας, εσύ που βρίσκεσαι

μέσα στις καρδιές των δυστυχισμένων,

Ας είναι λατρεμένα τα ονόματά τους,

Ας παρέμβει η δικαιοσύνη σου,

Ας γίνει το θέλημά σου γιορτή

μέσα στην ψυχή τους,

όπως γίνεται και μέσα στον Θεό.

Δώσε μας σήμερα το κουράγιο που χρειαζόμαστε

για ν' αντιμετωπίσουμε την κάθε μας ημέρα.

Συγχώρεσε την αδιαφορία μας, όπως κι εμείς

συγχωρούμε τα βάσανά τους,

Μη μας αφήνεις να βυθιζόμαστε στην καρτερικότητα,

Λύτρωσέ μας από τον πόνο,

Γιατί εσύ μας δίνεις

Τη δικαιοσύνη, τη χάρη και τη χαρά,

Σήμερα και εις τους αιώνας των αιώνων,

Αμήν...

Η προσευχή ανήκει στον Shafique Keshavjee, που την περιέλαβε στο βιβλίο του

"Ο Βασιλιάς, ο Σοφός και ο Γελωτοποιός" 

(Έκδοση ελληνικήε μετάφρασης 'Νέα Σύνορα-Α.Α.Λιβάνη'. Η μετάφραση έγινε από την Ελένη Ψυχούλη).

ΜΝΗΜΗ Mustafa Kemal Atatürk

          Στις 10 Νοεμβρίου του 1938 έσβησε ο Mustafa Kemal Atatürk. Κατά τη γνώμη μου δικαιολογημένα θεωρείται ως ο ηγέτης που δημιούργησε μια νέα χώρα στη Διεθνή Κοινότητα, την Τουρκική Δημοκρατία.

          Αν κάποιος δει τον χάρτη που συνόδευε τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920, με την αναδιάταξη των συνόρων στα εδάφη της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα προσέξει πως ό,τι απέμενε στο τουρκικό κράτος ήταν ένα ταπεινό υπόλειμμα, σε σχέση με την άλλοτε κραταιά Οσμανική επικράτεια.

          Ο  Mustafa Kemal Atatürk με τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας που διεξήγαγε (1919-1922), προκειμένου να σώσει την Τουρκία από την εξοντωτική συρρίκνωση στην οποία οδηγούσε η αρπακτικότητα των τότε μεγάλων δυνάμεων και των συμμάχων τους, μεταξύ των οποίων ήταν και η Ελλάδα, ακύρωσε τη Συνθήκη των Σεβρών και έτσι όσα καταστροφικά προέβλεπε ως προς το τουρκικό κράτος ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.

          Το οθωμανικό κράτος, όπως και όλες οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες που μοιράζονταν την Ευρώπη ως τις αρχές του 20^ου αιώνα, δεν κατάφερε να επιβιώσει στις νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Έτσι η κατάρρευσή της ήταν μοιραία. Το τέλος του τουρκικού πολέμου της Ανεξαρτησίας που σημάδεψε για την ελληνική πλευρά την Μικρασιατική Καταστροφή, αποδείχθηκε η μαμή της Τουρκικής Δημοκρατίας, που ιδρύθηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1923 και πράγματι ανέδειξε ένα νέο κράτος, εντελώς ξένο σε σχέση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που ως ένα σημείο διαδέχθηκε.

          Ο  Atatürk δεν έσωσε μόνο την αξιοπρέπεια των λαών της νέας Τουρκίας, αλλά τους έδωσε μια νέα ταυτότητα, αυτήν ενός ενιαίου έθνους, του τουρκικού με κριτήρια πολιτικά. Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως ο εθνικισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία που σαρώνει την Ευρώπη αναδεικνύοντας νέα σύνορα στο χάρτη της και νέα κράτη στη θέση μεγάλων αυτοκρατοριών που κατέρρευσαν και έσβησαν. Σ’ αυτές τις πολιτικές συνθήκες δημιουργήθηκε η Τουρκική Δημοκρατία υιοθετώντας την δική της εκδοχή του εθνικισμού, που έμεινε γνωστή ως Kεμαλισμός. Δύο ήταν τα σημαντικότερα κατά τη γνώμη μου στοιχεία που χαρακτήριζαν το νέο κράτος που έφτιαξε ο Kemal Atatürk. Η Τουρκική Δημοκρατία δημιουργήθηκε ως κοσμικό κράτος, κατά τα πρότυπα του γαλλικού etat laïque. Η απαγόρευση οποιασδήποτε παρέμβασης της κυρίαρχης πληθυσμιακά θρησκείας, του Ισλάμ, στον δημόσιο βίο της Δημοκρατίας ήταν αυστηρή και απόλυτη, ιδίως τα πρώτα χρόνια. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Atatürk καθοδήγησε τεράστιες μεταρρυθμίσεις στην εθνική τουρκική κοινωνία, που φάνταζαν σαν απρόβλεπτη χιονοστιβάδα και εδραιώθηκαν τουλάχιστον θεσμικά.

          Με την απόσταση του χρόνου από τα γεγονότα που γέννησαν το νέο τουρκικό κράτος μπορούμε να δούμε και να κρίνουμε ορισμένα πράγματα ίσως πιο σωστά. Η Τουρκική Δημοκρατία στα πρώτα της βήματα ήταν ένα μάλλον αυταρχικό, μονοκομματικό κράτος. Ίσως όμως αυτή η αυταρχικότητα αν μεταφραστεί ως αποφασιστικότητα μπορεί να γίνει κατανοητή και να κριθεί ως δικαιολογημένη. Αν δεν είχαν σχεδιαστεί έτσι οι μεταμορφωτικές εξελίξεις χάριν ενός ενιαίου λαού, που ακόμα και σήμερα μπορούμε να συναντήσουμε απομεινάρια του φεουδαρχικού παρελθόντος, το πιο πιθανό είναι, να μην είχε επιτευχθεί τίποτε από όλα εκείνα τα σπουδαία και μεγάλα, που ανέδειξαν μια νέα χώρα ως γείτονά μας, σε θεσμούς και ώθησαν τους ποικίλων φυλετικών καταγωγών λαούς να αποκτήσουν μια συνείδηση ενός και μόνον λαού, του τουρκικού!   

          Αναμφίβολα σημειώθηκαν ακρότητες, ορισμένες απ’ αυτές εντελώς περιττές και λάθη που δεν θα έπρεπε να γίνουν. Αλλά ο Kemal Atatürk όπως και οι συνεργάτες του ήταν άνθρωποι, επομένως είχαν το δικαίωμα στο λάθος! Τα μέγιστα λάθη όμως έγιναν στην Τουρκική Δημοκρατία από τους επιγόνους του Atatürk. Τον τοποθέτησαν σ’ ένα μυθικό βάθρο και έμειναν αγκυλωμένοι σε αρχές ενός Kεμαλισμού, που η ροή του χρόνου και οι αλματώδεις μεταβολές των συνθηκών απαιτούσαν να προσαρμόζονται συνεχώς στις νέες απαιτήσεις για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του λαού στις νέες συνθήκες. Η πρακτική των επιγόνων του Kεμαλισμού στην Τουρκία είναι βέβαιο, πως αν ζούσε ο ίδιος ο  Mustafa Kemal Atatürk έναν τέτοιο Kεμαλισμό θα τον απέρριπτε!

          Η σύγκρουση του Atatürk με την θεσμική θρησκεία της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το Ισλάμ, και με θρησκευτικούς θεσμούς που είχαν αλλοιωθεί στο έπακρο έχοντας καταντήσει παρασιτικά βαρίδια υπήρξε τιτάνια. Η αντίδραση των ανθρώπων της θρησκείας έντονη εις βάρος της νέας Τουρκίας, αλλά αλυσιτελής. Η ιστορία είχε επιφέρει τις αλλαγές της, που αφορούσαν και τη θρησκεία του Ισλάμ. Δυστυχώς αυτές οι αλλαγές, που ιδίως για το Ισλάμ υπήρξαν σαν τεκτονικοί σεισμοί ως προς τις συνέπειες, δεν προβλέφθηκαν έγκαιρα, ούτε έγιναν αποδεκτές, όταν πλέον ήταν απόλυτα βέβαιες. Το Χαλιφάτο καταργήθηκε, που σήμαινε πως το σουννιτικό Ισλάμ έχασε το κέντρο καθοδήγησης των πιστών του σε όλο τον κόσμο. Με την κατάργηση του Χαλιφάτου η Ούμμα, δηλαδή η παγκόσμια κοινότητα των Μουσουλμάνων, παρέμεινε υπαρκτή πλέον μόνο σε θεωρητικό, φαντασιακό επίπεδο.

          Η ιδεολογία του εθνικισμού που είχε κυριαρχήσει ήδη σε όλη την Ευρώπη και επεκτεινόταν γοργά σχεδόν σε κάθε γωνιά της γης, ως χαρακτηριστικό νέων πολιτικών αξιών, που απωθούσαν στο περιθώριο της ιστορίας τα παλιά καθεστώτα, έφερνε και άλλες ποικίλες αλλαγές. Ένα σημαντικό στοιχείο, σύμφυτο με τις αξίες κυρίως της αστικής δημοκρατίας, που επικράτησε και στη νέα Τουρκία, ήταν η ανάδειξη του ατόμου και της προσωπικής συνείδησής του, σε αντικατάσταση της δουλικής συνείδησης μαζών, υπηκόων εστεμμένων ηγεμόνων. Η ανθρώπινη ατομική συνείδηση στο Ισλάμ, ενόσω πρόβαλλε στο προσκήνιο η Ούμμα, προικισμένη με συλλογική  συνείδηση, δεν είχε μελετηθεί εξαρχής. Παρόλα αυτά, στις αρχές του εικοστού αιώνα, ένας από τους σημαντικούς ανανεωτές της μουσουλμανικής πίστης, ο Bediuzzaman Said Nursi, στην ερμηνεία του στο κορανικό αγιέτ (εδάφιο) 22 της Σούρα Αλ Άχζαμπ (33) είχε αναδείξει το πόσο σημαντική είναι η προσωπική συνείδηση του ανθρώπου πλέον (Assoc. Prof. Hayati Aydin, Self/ (Ego) consciousness in Muslim Scholars notably in Bediuzzaman Said Nursi. http://nursistudies.com/teblig.php?tno=544). Στα πλαίσια της Τουρκικής Δημοκρατίας και των αρχών του Kεμαλισμού η θρησκεία αφορά πλέον τον άνθρωπο, είναι προσωπική του υπόθεση, αναφέρεται ως επιλογή της συνείδησής του και δεν εμπλέκεται στις κρατικές υποθέσεις, ούτε αποτελεί κρατική ιδεολογία το Ισλάμ, όπως συνέβαινε όσο ο Σουλτάνος ήταν και Χαλίφης των πιστών.

          Ο Kemal Atatürk υπήρξε τέκνο της οθωμανικής Θεσσαλονίκης. Χαρακτηρίστηκε ως ο πρώτος ηγέτης χώρας του Τρίτου Κόσμου, που τόλμησε να αντιταχθεί κατά των ιερών τεράτων του διεθνούς ιμπεριαλισμού, που είχαν αποφασίσει και σχεδιάσει μια μικρή και ταπεινωμένη Τουρκία.  Αναδείχθηκε ένας ηγέτης, που με πυγμή έσυρε ένα σωρό λαούς της Ανατολίας στη σκηνή της ιστορίας του εικοστού αιώνα, ως έναν ενιαίο πια λαό, τον τουρκικό. Επέφερε ριζοσπαστικές αλλαγές στη χώρα του σε σύντομο χρόνο, ενώ λίγα χρόνια πριν η πατρίδα του ζούσε σε μια κατάσταση λανθάνοντα πολιτικού και μορφωτικού μεσαίωνα. Προώθησε αποφασιστικά τον αλφαβητισμό των Τούρκων και έφτιαξε ουσιαστικά μια νέα γλώσσα. Από τη μια μεριά ανέδειξε την τουρκική γλώσσα του λαού της υπαίθρου, ως γλώσσα της νέου κράτους, αποβάλλοντας, ίσως όχι με τόση επιτυχία, τα δάνεια από την αραβική και την περσική κυρίως, που χαρακτήριζαν την οθωμανική γλώσσα των προνομιούχων κατοίκων της άλλοτε Αυτοκρατορίας και από την άλλη με την υιοθέτηση ενός νέου λατινικού αλφαβήτου.  Έσυρε από το περιθώριο της κοινωνικής απαξίας τις γυναίκες, οι οποίες στη γειτονική μας χώρα απέκτησαν δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι το 1930, ενώ οι Ελληνίδες ομόφυλές τους απέκτησαν το ίδιο δικαίωμα το 1952.

          Μίλησα πιο πάνω για τους επιγόνους του Atatürk στην Τουρκική Δημοκρατία, που εμφανίζονταν ως θεματοφύλακες του Kεμαλισμού. Με την πολιτική που ασκούσαν επί δεκαετίες είχαν καθηλώσει τη δημοκρατία στη χώρα τους σε μόνιμη αναπηρία. Οι ανώτεροι και ανώτατοι στρατιωτικοί υποτίθεται ότι αποτελούσαν εγγύηση τήρησης των δημοκρατικών αρχών στην Τουρκία, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια κοινωνική τάξη, που μαζί με τους δικαστές, νέμονταν προκλητικά προνόμια και ασυλίες και κήρυτταν δικτατορίες, όποτε η αντοχή του τουρκικού λαού εξαντλούνταν.

Από το 2003 που ανέλαβε τις πολιτικές τύχες της Τουρκίας ο Recep Tayyip Ertoğan, ως πρωθυπουργός και αρχηγός του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), χωρίς αμφιβολία άνεμος αλλαγής και ανάπτυξης άρχισε να διαπερνά την πολιτική ζωή της χώρας με θαυμαστά αποτελέσματα.  Η δημοκρατία φάνηκε πως θα δώσει τους καρπούς της στη γειτονική μας χώρα. Προβλήματα για δεκαετίες άλυτα, όπως το κουρδικό δείχνουν να πορεύονται σε θετική διέξοδο. Οι μη μουσουλμανικές μειονότητες της χώρας, που αποτελούνται από γηγενείς πληθυσμούς και είναι κομμάτι του πλούτου της τουρκικής κουλτούρας απέκτησαν αίσθημα ασφάλειας και την αμφισβητούμενη ως το πρόσφατο παρελθόν αξιοπρέπειά τους.

Εδώ και λίγο καιρό όμως, η Δημοκρατία στην Τουρκία δοκιμάζεται. Κάτι παρόμοιο βέβαια συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου η Δημοκρατία είναι υπό αστυνομική επιτήρηση…. Φαίνεται πως στα Βαλκάνια και στην Ανατολή υπάρχει μια γενική δυσανεξία για τις δημοκρατικές αρχές…. Το πρόβλημα στην Τουρκία είναι άλλης ποιότητας και επικινδυνότητας. Ο Recep Tayyip Ertoğan πάντοτε ήταν ένας πιστός Μουσουλμάνος. Η ισορροπία που επέφερε με τις επιλογές της η κυβέρνησή του στον τουρκικό δημόσιο βίο, αίροντας ανελεύθερες απαγορεύσεις,  που εφάρμοζαν προηγούμενοι πολιτικοί επικαλούμενοι τις αρχές του Kεμαλισμού και καθιστούσαν τους πιστούς Μουσουλμάνους πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αναμφίβολα ήταν μια πρόοδος στην εμβάθυνση της δημοκρατίας στη χώρα. Εδώ και λίγο καιρό όμως η Δημοκρατία στην Τουρκία δοκιμάζεται…. Ο πρωθυπουργός  Ertoğan θέλει να επιβάλλει αρχές της μουσουλμανικής ηθικής υποχρεωτικά και εξαναγκαστικά στους Τούρκους πολίτες! Κι αυτό αναμφίβολα  αποτελεί ρωγμή στον κοσμικό χαρακτήρα της Τουρκικής Δημοκρατίας, αφού επιτρέπει παρέμβαση της θρησκείας στα δημόσια πράγματα και στη δημόσια συμπεριφορά των πολιτών της χώρας με την στήριξη των αρχών τάξης του κράτους.

Η Δημοκρατία και ό,τι περιέχεται στον πολιτικό πολιτισμό που έχει οικοδομηθεί εξαιτίας των δημοκρατιών αξιών δεν αποτελεί εσωτερική υπόθεση καμιάς χώρας. Ο Τούρκος ποιητής Nȃzim Hikmet, σε ποίημά του που έγινε αγαπημένο τραγούδι στην Ελλάδα εκφράζει με τον δικό του τρόπο το χρέος υπεράσπισης της Δημοκρατίας, ως λαϊκής κατάκτησης, όπου αυτή κινδυνεύει: «Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται… Κι ύστερα γιατρέ, την κάθε αυγή, γιατρέ με τα χαράματα, πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται…». Έτσι ξεκαθαρίζω τα πράγματα, πως το ενδιαφέρον για τις ελευθερίες του λαού σε μια χώρα, το ενδιαφέρον για την προάσπιση των δημοκρατικών θεσμών σε μια, εκ μέρους ενός «ξένου» δεν είναι «επέμβαση» στη χώρα, αλλά θεμιτό χρέος καθενός και καθεμιάς που πιστεύει σε πανανθρώπινες αξίες και αρχές….

Η πρόθεση του σημερινού πρωθυπουργού της Τουρκίας, τις προσωπικές πεποιθήσεις του για το τί είναι ανήθικο και τί ηθικό, υπό την έμπνευση του θρησκευτικού πιστεύω του να τις επιβάλλει στον τουρκικό λαό, θέτει υπό δοκιμασία την Δημοκρατία στην Τουρκία. Γιατί όπου η θρησκεία παρεμβαίνει στον δημόσιο βίο μιας χώρας και οι αρχές της, ακόμα και όταν δίχως καμιά αμφιβολία, είναι από τις πιο ευγενικές που γνώρισε η ανθρωπότητα, είναι αντικείμενο εξαναγκαστικής επιβολής στους ανθρώπους, τότε η θρησκεία χάνει από την πνοή του πνεύματος που την κρατά φρέσκια και ζωντανή και προπάντων εξουθενώνεται η προσωπική συνείδηση των ανθρώπων….

Για όλους τους λόγους που παρέθεσα αμέσως πιο πάνω, διατυπώνοντας τις ανησυχίες μου για πρακτικές και αποφάσεις του  Recep Tayyip Ertoğan, που πολλοί συμφωνούμε ότι θέτουν σε κίνδυνο τη δημοκρατία της χώρας που οικοδομήθηκε με το όραμα και το πάθος του Kemal Atatürk, έκρινα αναγκαίο να αφιερώσω στη μνήμη του, όσα ο νους και η καρδιά με καθοδήγησαν να αποθέσω στο χαρτί…. Και να προσθέσω πως οι αρχές του Κεμαλισμού, προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις των καιρών, εμφανίζονται επίκαιρες για την Τουρκία, σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε.

         

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ

Ὁ φόβος τῶν ἀνθρώπων κρύβει τό πρόσωπό σου

πίσω ἀπό ὂψεις μέ ὀνόματα ἂλλα.

Πρωτομάρτυρας ενάντια σέ ἐξουσία σκληρή  

καί ἀπάνθρωπη

στέκεσαι ὀρθός, τυλιγμένος στίς πληγές σου,

τό τίμιο αἶμα σου ἒχει νοτίσει τή γῆ.

Πρίν ἀπό σένα καί στό κατόπι σου

ἓνα σωρό οἱ μάρτυρες, μέ καθαρά τά μέτωπα

ὀρθώνουν τήν εἰκόνα ζῶντος Θεοῦ

φοβίζοντας ἀνάλγητους ἂρχοντες

δίχως καρδιά.

Σέ συνάντησα στό τέμενος τῆς Κούφα

προτοῦ φανεῖ ὁ ἣλιος ἀπ’ τόν ὁρίζοντα.

Ἢτανε Ραμαζάνι, ἡ δέκατη ἒννατη μέρα τῆς νηστείας.

Κι ἐνῶ εἶχες ἀφεθεῖ στοῦ Πολεύσπλαχνου τό κράτος

ἂνθρωπος θρῆσκος,

σκοτισμένος ἀπ’ τό φαρμάκι τῆς ἂγνοιας

κατάφερε ὓπουλα στήν πλάτη σου

θανατερό χρύπημα μέ μαχαίρι βουτηγμένο σέ φαρμάκι.

Πόνοι φρικτοί σέ παίδευαν

καί ἡ πληγή σέ ὁδήγησε στόν τάφο λίγες μόνον μέρες ἀργότερα….

Σέ βρῆκα στήν Καρμπάλα ὁλοπόρφυρο

ἀπό ἀτέλειωτα χτυπήματα φαρμακερά στό σῶμα

καί τελικά σοῦ πῆραν τό κεφάλι

μεταφέροντάς το, ἂλλοι λέν στή Δαμασκό

ἂλλοι στό Κάιρο.

Σέ συνάντησα ἀργότερα στή Βαγδάτη

πάνω σέ σταυρό καρφωμένο.

Κομμένα τά χέρια, κομμένη ἡ γλῶσσα

Βαθειές οἱ πληγές μαρτυρικοῦ θανάτου σέ ὃλο τό σῶμα.

Μά καί δίχως γλῶσσα ἡ φωνή σου

ἀντιλαλοῦσε ἀσταμάτητα, ‘ἐγώ εἶμαι ἡ ἀλήθεια’….

Ἀναρίθμητοι οἱ ἂνθρωποι, γυναῖκες καί ἂντρες

πού εἲτε γνωρίζοντάς σε, εἲτε ὂχι

πότισαν τό χῶμα τῆς Μάνας Γῆς

μέ αἷμα γιά νά καρπίσει τό στάχυ τῆς ἐλευθερίας

πού ἁρμόζει νά κοσμεῖ ὡσάν χρυσό στεφάνι

τίς κεφαλές τῶν άνθρώπων.

Τό ὂνομά σου Ἰησοῦς, Ἑβραῖος ἀπό τή Ναζαρέτ.

Μά στήν Κούφα σέ λέγανε Ἀλῆ, ἐνῶ στήν Καρμπάλα Χουσεΐν

καί στή Βαγδάτη σέ φωνάζανε Μανσούρ.

Κι ἀκόμα σέ συναντῶ

ἀνάμεσα στούς κυνηγημένους

πού ἀναζητοῦν ἐλπίδα γιά νά ζήσουν.

Τούς λένε μετανάστες

καί ὁπλισμένοι ἂνθρωποι μέ ὂψεις ἂγριες

τούς φυλακίζουν….

Εἶσαι παντοῦ

μέ χίλια πρόσωπα

μέ ὀνόματα ἀληθινά

κι ὀνόματα πού νά σέ κρύβουν γιά νά ζήσεις.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

©09/11/13

ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ-ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΛΕΝΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΚΟΜΜΑΤΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ Ή ΤΡΑΓΙΚΗ ΟΜΟΦΟΒΙΚΗ ΦΙΓΟΥΡΑ;

            Δεν είχα καμιά απολύτως διάθεση να ασχοληθώ με τον κ. Αμβρόσιο (κατά κόσμον Αθανάσιο Λενή), Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας του κλίματος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος.

            Η εν γένει συμπεριφορά του, οι απόψεις που κατά καιρούς προβάλλει, τον καθιστούν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο πρόσωπο και διερωτάται εύλογα κάποιος. Ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιος είναι Επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού ή ένας μισαλλόδοξος και φανατισμένος κομματάρχης της Δεξιάς του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους;

            Είναι γνωστό πως ως πρεσβύτερος είχε υπηρετήσει από το έτος 1963 ως το 1974 στην θρησκευτική υπηρεσία της Βασιλικής Χωροφυλακής, και ως προϊστάμενός της με τον βαθμό του Ταγματάρχη της Χωροφυλακής.  Τότε που στελέχη της Χωροφυλακής είχαν αποκαλύψει ένα τρομακτικό πρόσωπο, εκείνο του ανάλγητου βασανιστή συνανθρώπων τους!

            Το ‘Ποντίκι’ στις 28 Φεβρουαρίου 2013 σε άρθρο του για τον Αμβρόσιο, είχε γράψει ότι «ο ακραίος ιεράρχης δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στο ρόλο του ποιμένα και του σκληρού κομματάρχη και, όπως το πάει, ένα είναι σίγουρο: ότι έχει ήδη προλάβει να απαντήσει στην απορία του μακαριστού και πληθωρικού Σεραφείμ, ο οποίος φέρεται να του είχε πει κάποτε: «δεν ξέρω ποιος γεννήθηκε πρώτος, ο διάβολος ή εσύ!»

            Λίγο αργότερα, στις 22 Μαΐου 2013 η εφημερίδα ‘΄Εθνος’ γράφει για τον κ. Λενή, ότι στα 75 χρόνια του βρήκε την ευκαιρία: Να υμνήσει την Χρυσή Αυγή και τα πρωτοπαλίκαρά της. Να τους νουθετήσει, ώστε να εξελιχθούν σε «γλυκειά ελπίδα για τον απελπισμένο πια πολίτη» και  «ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα». Να ψέξει τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο, που στηλίτευσε την εγκληματική δράση των νοσταλγών του χιτλερισμού. Να μιλήσει για «προδοτικά ΜΜΕ». Είχε χαρακτηρίσει «πρότυπο ζωής» τον δολοφόνο του 20χρονου Μιχάλη Μυρογιάννη στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973. 

 Είναι ανάγκη να προσθέσω εδώ, ότι στις 17 Ιουλίου 2013,ο Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιος, μέσα από το προσωπικό ιστολόγιό του (blog) χαρακτήρισε τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλο «αριστερόστροφο»(sic!) και του έσυρε της εξ αμαξης, γιατί τόλμησε να κάνει αυτό που κάθε Επίσκοπος όφειλε να πράξει: Να καταγγείλει την Χρυσή Αυγή και την ρατσιστική ιδεολογία της ως αντίθετη με τον λόγο του Ευαγγελίου και το ήθος της Εκκλησίας του Χριστού. 

Στις 17 Μαΐου του 2013 μέσα από το ιστολόγιό του είχε προκαλέσει και πάλι ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος καθώς εναντιώθηκε στην υπό συζήτηση, μελλοντική τότε ψήφιση νόμου για την αντιμετώπιση του ρατσισμού, που ουδέποτε έγινε λόγω συμπόρευσης με τον Αιγιαλείας του πρώτου κυβερνητικού εταίρου, του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα ο κ. Αμβρόσιος-Αθανάσιος Λενής αφιερώνει την ανάρτησή του «στον θεμελειωτή  της θεωρίας περί της υπερπροστασίας των αλλοδαπών, τον Σεβασβιώτατο Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλο» (sic!).  Το δημοσίευμα του Μητροπολίτη από τα μαρτυρικά Καλάβρυτα καταλήγει ως εξής: «Με το Νομοσχέδιο αυτό σιωπηλώς παρέχεται ασυλία στους ξένους, ενώ συγχρόνως  επιβάλλεται φίμωτρο σε κάθε νομοταγή Έλληνα!».

Πρόσφατα, δέκα μέρες περίπου πριν από την γιορτή του Αγίου Δημητρίου ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος βρέθηκε στη Μακεδονία. Επισκέφθηκε το Άγιον Όρος, του οποίου είναι ο επιχώριος Επίσκοπος και σε Διπλή Ιερά Σύναξη μίλησε στους Πατέρες, λέγοντας και πράγματα που δεν ευχαρίστησαν ορισμένους. Στη συνέχεια ήρθε στη Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, εντός του πολεοδομικού συγκροτήματος της Μείζονος Θεσσαλονίκης και εν συνεχεία επισκέφθηκε και την Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, όπου ανήμερα του Πολιούχου Αγίου χοροστάτησε της θείας λειτουργίας και της δοξολογίας, με την ευκαιρία της ενσωμάτωσης της πόλης στην ελληνική επικράτεια το 1912.

Ο κ. Αμβρόσιος Λενής μέσα από το ιστολόγιό του επιτέθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2013 κατά του Πατριάρχη, κατά τρόπο αήθη και αμετροεπή. Μάλιστα ο επισκοπικός λίβελος κατά του Πατριάρχη επιγράφεται «Παναγιώτατε, ευλαβικά σας παρακαλούμε…. Όταν έρχεσθε στην Πατρίδα… μην παρακωλύετε το σώμα της Ιεραρχίας και μη προκαλείτε, έστω και άθελά σας, την ελληνική κοινωνία!»

 Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Σε άλλο δημοσίευμά του είχε χαρακτηρίσει τον κ. Βαρθολομαίο αιρετικό και άλλα όμοια χαριτωμένα που συνηθίζουν να εκφέρουν κατά καιρούς «σκοτένδυτοι» κληρικοί. Είπε πολλά κατά του Πατριάρχη. Έφτασε στο σημείο να του υποδείξει να επιλέγει κατάλληλα τον χρόνο που θα επισκέπτεται ο Κωνσταντινουπόλεως Μητροπόλεις του Θρόνου του, στον οποίο ανήκουν οι Μητροπόλεις  των Νέων Χωρών (Θράκης, Μακεδονίας και Ηπείρου και νήσων βορείου και ανατολικού Αιγαίου) για να μην παρακωλύονται οι εργασίες της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (στις οποίες μετέχουν και Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου από τις επαρχίες των Νέων Χωρών)!

Άραγε είναι δυνατόν ο Αμβρόσιος Λενής, ως Μητροπολίτης της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος να αγνοεί ότι με πράξεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1928 παραχωρήθηκε «επιτροπικώς» η διοίκηση των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών στην Εκκλησία της Ελλάδος, χωρίς να αλλοιωθεί η δικαιοδοσία του Θρόνου επί των επαρχιών αυτών. Ότι οι Επίσκοποι των επαρχιών των Νέων Χωρών κατά το πατριαρχικό έθος μνημονεύουν τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και ότι ενώ εκλέγονται από την  Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ο Πατριάρχης έχει λόγο ως προς την εκλογή τους, διατηρώντας το δικαίωμα να διαγράφει υποψηφίους από τον κατάλογο των εκλογίμων! Φαίνεται όμως πως ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας είναι πνευματικό τέκνο του Θεοκλήτου Φαρμακίδου, που υπήρξε ο σχεδιαστής του ελλαδικού σχίσματος του 1833!

Αφορμή για την ενασχόλησή μου με τον κ. Αμβρόσιο-Αθανάσιο Λενή, κληρικό της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος είναι η χυδαία επίθεση κατά του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη, μέσα από την γενικότερη επίθεση κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη, που προανέφερα. Και να τί γράφει ο εκ Πελοποννήσου αρχιερέας στον Πατριάρχη για τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης:

            «…Μας έχει σκανδαλίσει αφάνταστα ο τρόπος με τον οποίον έχετε χαιρετίσει τον Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη! Δεν ξέρω πόσο τυχαίο ήταν το γεγονός, ότι ο κ. Μπουτάρης παλαιότερα είχεν εκφράσει τη πρόθεσή του η οδός «Αποστόλου Παύλου» να μετανομασθεί σε οδό «Κεμάλ Αττατούρκ»! Ήταν η εποχή, που υποδεχόταν Τούρκους επιχειρηματίες στη συμπρωτεύουσα. Ήταν τόση μεγάλη ανάγκη να τον χαϊδέψετε δημοσίως με τα δυό Σας χέρια στα δυό του μάγουλα; … Δεν γνωρίζετε, άραγε, ότι ο κύριος αυτός όχι μόνον υποστηρίζει με πάθος την ομοφυλοφιλία, αλλά και ότι καυχάται γι αυτό  δημοσίως; Δεν έχετε πληροφορηθή, πως και ο ίδιος ανήκει στην τάξη των ανθρώπων του τρίτου φύλου;  Δεν έχετε πληροφορηθή, ότι  έχει  επιλέξει και τη δημόσια διαφήμιση της σεξουαλικής  αυτής εκτροπής; Δεν Σας έχουν πληροφορήσει, ότι ο κ. Μπουτάρης, έχει δηλώσει πως «εγκατέλειψε την πεπατημένη», δηλ. τη φυσιολογική σαρκική ένωση ανδρός και γυναικός;  Ιδού  τα λόγια του Δημάρχου όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα "aktines.blogspot.gr/2013/blog-post_4681html": "Έφθασε μάλιστα σε τέτοιο σημείο αναισχυντίας ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, κατά τον χαρακτηρισμό του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ώστε σε συνέντευξή του στο ομοφυλοφιλικό περιοδικό της θεσσαλονίκης  «screw» αποκαλύπτει ότι εγκατέλειψε τον φυσιολογικό τρόπο των σαρκικών σχέσεων, την πεπατημένη, όπως είπε, για να γνωρίσει τις χαρές και τις δυσκολίες της σοδομιτικής αμαρτίας. Είπε επί λέξει: «Φυσικά και έχω gay φίλους. Κατανοώ έμφυτα τη διαφορετικότητα, γιατί από ένα σημείο και έπειτα και εγώ εγκατέλειψα την πεπατημένη και γνώρισα και τις χαρές και τις δυσκολίες αυτής της επιλογής». Θα ήθελα να επισημάνω ότι αν επισκεφθείτε την ιστοσελίδα (blog) που κατά τον Μητροπολίτη φιλοξενεί το απόσπασμα που παρέθεσε ο ίδιος στο δημοσίευμά του δεν θα βρείτε τίποτε απολύτως αλλά το εξής μήνυμα: «Λυπούμαστε, αλλά η σελίδα που αναζητάτε στο ιστολόγιο αυτό δεν υπάρχει»!!!

            Και συνεχίζει ο κ. Λενής με το ανεκδιήγητο ύφος την επιστολή του προς τον Πατριάρχη: «Με την χειρονομία Σας αυτή, χωρίς να το συνειδητοποιείτε  φρονώ, ακυρώνετε τον πολύμοχθο αγώνα μας, για να πείσουμε τους νέους, ότι  η σχέση αυτή   αντίκειται στη φύση, αντίκειται στην  ομαλή ανάπτυξη της ανθρώπινης ψυχοπνευ-ματικής προσωπικότητος και, ως αποκλίνουσα συμπεριφορά, θεωρείται  αφύσικης και ανώμαλη, κυρίως δε κατακριτέα από την Χριστιανική Ηθική! Το δε Ευαγγέλιο τις καταδικάζει».  Όταν ξέσπασε κάποια από τις πολλές εκκλησιαστικές κρίσεις και είδε ο Αμβρόσιος Λενής να διακινδυνεύει ο γέροντάς του, τότε μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος από καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση, δήλωσε ‘ομοφυλοφάγος’ δεσπότης: «Ενώπιον Θεού και ανθρώπων δηλώ ότι καθ' όλο αυτό το μακρύ χρονικό διάστημα ζώντας κοντά στον π. Καλλίνικο Καρούσο ουδέποτε δέχθηκα ηθικές παρενοχλήσεις εκ μέρους του, ουδέποτε ήκουσα ηθικώς επιλήψιμα λόγια από το στόμα του, ουδέποτε δημιουργήθηκε μέσα μου έστω και η υποψία ότι κάτι ύποπτο μπορεί να συμβαίνει με τον "Γέροντα"» (Σημείωμα του Θωμά Τσάτση από το Protagon.gr). Σε τούτο το σημείο αρκεί να φέρω στο νου μου το ψαλμικό «θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου»….

          Η επίθεση του Καλαβρύτων Αμβροσίου τόσο κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη, όσο και κατά του κ. Μπουτάρη δείχνει την πλήρη έλλειψη ήθους στον άνθρωπο αυτό, που δυστυχώς είναι ένας από τους «ηγέτες» της Ελλαδικής Εκκλησίας. Δεν μπορώ να φανταστώ τί βρισιές θα «πετούσε» κατά του ίδιου του Ιησού Χριστού αν ο Αμβρόσιος ήταν αυτόπτης στο περιστατικό της αντιμετώπισης της μοιχαλίδας εκ μέρους του Χριστού (Ιω. 8: 2-11). Δεν μπορώ να φανταστώ επίσης την κακία που θα έβγαζε ο Αμβρόσιος, αν ήταν μεταξύ των ομοτράπεζων του Σίμωνος του Φαρισαίου, όταν παρέθεσε γεύμα στον Ιησού και ξαφνικά εμφανίστηκε μια γυναίκα αμαρτωλή, γνωστή σ’όλη την πόλη, που άρχισε να βρέχει τα πόδια του Ιησού με τα δάκρυά της, να τα σφουγγίζει με τα μαλλιά της και να τα καταφιλά, αλείφοντάς τα συγχρόνως με μύρο. Σίγουρα θα σκεφτόταν μαζί με τον οικοδεσπότη για τον Χριστό: «Μα τί σόι προφήτης είναι αυτός, που δεν έχει καταλάβει πως η γυναίκα που του φιλά τα πόδια και του τα αλείφει με μύρο είναι αμαρτωλή! Κι όταν βέβαια ο Αμβρόσιος θα είχε ακούσει από το στόμα του Ιησού εκείνο το τρομακτικό γι’ αυτή τη γυναίκα, ότι «είναι συγχωρεμένες όλες της οι πολλές αμαρτίες, γιατί αγάπησε πολύ», τότε ίσως θα του έλεγε κιόλας:  Δεν έχετε πληροφορηθεί, πως αυτή η γυναίκα είναι ελευθερίων ηθών, μία επί χρήμασι εκδιδόμενη πόρνη; Πώς εσείς της συγχωρείτε όλες της τις αμαρτίες, χωρίς να έχει εξομολογηθεί κ.ά..

            Ο Αμβρόσιος, μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, φανερώνεται από τα γραπτά του ως ένας ηθικολόγος, ένας πιετιστής, απ’αυτούς που καλλιεργούν με ιδιαίτερη επιμέλεια της υποκρισία και καθετί ψεύτικο, προσβάλλοντας με τον πιο χυδαίο τρόπο τους τις ζωντανές εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους!  Ο Αμβρόσιος είναι πράγματι ένας δεσπότης, χωρίς το ήθος του Επισκόπου της Εκκλησίας, που με το ζόρι είναι έτοιμος να βάλει καθέναν και καθεμιά στο κρεβάτι του Προκρούστη που έχει φυλαγμένο στα τρίσβαθα της καρδιάς του, και να τους πετσοκόψει αν περισσεύουν ή να τους μακρύνει αν δεν είναι στα δικά του μέτρα….

            Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης είναι ένας σημαντικός Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου. Είναι αντικομφομιστής και ρηξικέλευθος και τούτο τον καθιστά σημείο αντιλεγόμενο. Δεν είναι αριστερός της ετικέτας, γιατί είναι απρόβλεπτα ανατρεπτικός, όπως δεν είναι και δεξιός, αν και για λόγους κοινωνικούς θα μπορούσε να είναι, γιατί η μούχλα που συνήθως συμβαδίζει με τη Δεξιά και τους Δεξιούς δεν του ταιριάζει. Το αν είναι ομοφυλόφιλος ή όχι, είναι κάτι που αφορά τον ίδιο και μάλιστα στον εσώτερο κύκλο της προσωπικής ζωής του.

            Και βέβαια, τί μπορεί να περιμένει κανείς από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος; Είναι άτολμη, είναι σκανδαλωδώς επιεικής απέναντι σε Ιεράρχες μέλη της, ακόμα και όταν ως αισχροί τολμητίες παρεμβαίνουν ακαίρως στον δημόσιο βίο της χώρας, υποστηρίζουν ανενδοίαστα τον ρατσισμό, δημιουργούν προβλήματα στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και πάει λέγοντας….

              Αρκετό χρόνο ξόδεψα με τον Αμβρόσιο-Αθανάσιο Λενή…. Θα κλείσω μεταφέροντας κάτι από προσωπική εμπειρία. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετούς «πνευματικούς» της Εκκλησίας. Μερικοί απ’αυτούς φέρουν τον τίτλο του Γέροντα και επηρεάζουν ένα σωρό ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες. Όσοι απ’ αυτούς είτε είχαν άλυτα προβλήματα με το υποσυνείδητό τους, είτε είχαν προβλήματα με την αντιμετώπιση της σεξουαλικότητάς τους όντας μοναχοί, έδειχναν σκανδαλώδη και μανιακή περιέργεια για τη σεξουαλική ζωή των ανθρώπων που προσέρχονταν ενώπιόν τους, ψάχνοντας να βρουν «ανωμαλίες» ….. Απεναντίας, είχα τη χαρά να γνωρίσω ιερομονάχους, που επειδή η αγαμία τους δεν ήταν συμπλεγματική, ούτε την επέλεξαν με το νου τους σε μίτρα επί της κεφαλής τους, δεν  είχαν κανένα κόμπλεξ να ακούσουν και να συζητήσουν τα παθήματα ανθρώπων, που πήγαζαν από την ερωτική ζωή τους, χωρίς να υποπίπτουν, ούτε κατ’ ελάχιστο στον μανιχαϊσμό, που είναι ανομολόγητα ολοζώντανος σε απροσδιόριστο αριθμό κληρικών….