Ἀπαντοχή τῆς αὐγῆς

Τά δάκρυα χαράζουν βαθειά τό πρόσωπό σου·

σοῦ τά σκουπίζω μέ φιλιά.

Τό σῶμα σου ντυμένο κουρέλια

δέν ἀντέχει τό ψῦχος, τρέμει.

Ἁπλώνω τά χέρια νά σέ σκεπάσω

καί νά θερμάνω τά μέλη σου.

Σφαλίζω τό στόμα σου

μέ τίς ἂκρες τῶν δαχτύλων μου, ἁπαλά,

νά κρύψω τούς στεναγμούς τοῦ πόνου καί τῆς ντροπῆς

πού σέ πληγώνουν.

Κρατῶ τό χέρι σου

ψηλαφώντας στό σκοτάδι

μέ τόν φόβο, μήπως χαθεῖ τό μονοπάτι.

Ἀνεβαίνουμε ὧρες ἀτελείωτες

γιά νά προλάβουμε τήν αὐγή.

Ὃταν ἀποκάμνεις κατάκοπη

στενάζοντας 
σέ χαϊδεύω

καί σοῦ φιλῶ τά μάγουλα

ἀφήνοντας πάνω σου, ὃση τρυφερότητα κρατᾶ ἡ ψυχή μου.

Προλάβαμε ἐπί τέλους στήν κορυφή

τό ἀντίκρυσμα μέ τόν ἣλιο.

Τότε φωτίστηκα ἀπ’ τό πρόσωπό σου

τό κάλλος σου μέ μάγεψε

ὁ ἳμερος μέ παρέλυσε

φοβισμένος ψιθύρισα τό ὂνομά σου,

Ἑλλάδα…   

Γιῶργος Δοῦδος

23/01/15