Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΠΙΡΚΕΝΑΟΥ

Το στρατόπεδο εξόντωσης Auschwitz, αποτελούνταν από τρία επί μέρους στρατόπεδα. Το  Auschwitz Ι, το Auschwitz ΙΙ-Birkenau και το στρατόπεδο Auschwitz ΙΙΙ-Monowitz. Το στρατόπεδο Auschwitz ΙΙ-Birkenau έχει ονομασθεί και Εργοστάσιο Θανάτου!

Στο Μπιρκενάου απασχολούνταν ως εργάτες Θεσσαλονικείς Εβραίοι σε μεγάλο αριθμό. Ενώ Θεσσαλονικείς ήταν και οι κρατούμενοι Εβραίοι που αποτελούσαν τα Sonderkommando, τις ομάδες εργασίας που μετέφεραν τα πτώματα από τους θαλάμους αερίων στα κρεματόρια για καούν. Οι κρατούμενοι που δούλευαν σ’ αυτό το Kommando, ήταν οι μάρτυρες της γερμανικής διαδικασίας θανάτου και γι’ αυτό εκτελούνταν μετά από εργασία τριών μηνών στους θαλάμους αερίων.

Μια γενική εξέγερση κρατουμένων στο στρατόπεδο καταστάλθηκε. Οι Έλληνες Εβραίοι του Sonderkommando ανέλαβαν πρωτοβουλία να επαναστατήσουν και ενώθηκαν μαζί τους Γάλλοι και Ούγγροι Εβραίοι, καθώς και δέκα εννιά (19) Ρώσοι Εβραίοι στρατιώτες. Ο Ισαάκ Kabelli υπολογίζει ότι συμμετείχαν 135 Έλληνες Εβραίοι στην εξέγερση στα κρεματόρια III και IV, που ξεκίνησε περίπου στις 2:15 με 2:20 το απόγευμα στις 7 Οκτωβρίου του 1944. Μετά την επίθεση εναντίον δύο Γερμανών φρουρών στο κρεματόριο IV, πήραν τα όπλα τους και μια ομάδα 25 Ελλήνων κρατουμένων έτρεξε να Κρεματόριο ΙΙΙ.

Κατά τη διάρκεια λυσσαλέας μάχης εκεί, πολλοί Γερμανοί φρουροί σκοτώθηκαν. Οι Γερμανοί πυροβολούσαν τους κρατούμενους από έξω, ενώ οι κρατούμενοι τους απαντούσαν από το εσωτερικό του κτιρίου. Ο ιστορικός Steven Bowman επισημαίνει ότι σκοτώθηκαν περίπου 20 φρουροί. Ο Ισαάκ Μπαρούχ, ένας Θεσσαλονικιός Εβραίος, με καταγωγή από τα Σκόπια, τοποθέτησε μια βόμβα  της Skopjian οικογενειακή καταγωγή, τοποθέτησε μια βόμβα στο καμίνι του Κρεματόριου ΙΙΙ. Η έκρηξη κατεδάφισε το κτίριο.

Τελικά οι Γερμανοί σκότωσαν όλους τους κρατούμενους που βρίσκονταν στο κρεματόριο. Οι κρατούμενοι πριν τους σκοτώσουν, τραγούδησαν ένα ελληνικό αντιστασιακό τραγούδι μια μελωδία και τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Το Sonderkommando στο Κρεματόριο ΙΙ δεν κατάφεραν να επαναστατήσουν, αφού κατά την έναρξη της εξέγερσης οι Γερμανοί ενήργησαν γρήγορα και απομόνωσαν όλους τους κρατούμενους, κλειδώνοντάς τους, σε μια αίθουσα για όσο χρειαζόταν.

Αγία Ζλάτα των Μογλενών

Τις προάλλες με επισκέφθηκε στο νου η αγία Ζλάτα των Μογλενών, που βασανίστηκε και είχε μαρτυρικό θάνατο στα χρόνια της οθωμανικής περιόδου. Ήταν χαρά και έκπληξη συνάμα, όταν μπήκα στην εκκλησία της Μεταμορφώσεως της Καλαμαριάς (μητρόπολη) για να ξεκουραστώ μετά από την αστική πεζοπορία μου και αντίκρυσα μια ολόσωμη τοιχογραφία της Αγίας.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Συναξαριστή Νεομαρτύρων, αναφέρει ότι η νεαρή Ζλάτα, ‘ήτον από μίαν επαρχίαν της Βουλγαρίας, επονομαζομένην Μογλενών’. Το χωριό της λεγόταν Σλάτινα, που έχει μετονομασθεί σε Χρυσή, της επαρχίας που είναι γνωστή ως Καρατζόβα, ενώ σήμερα λέγεται επαρχία Αλμωπίας.  

Η Αγία παρέδωσε το πνεύμα της στις 13 Οκτωβρίου του 1795. Το όνομά της ήταν Ζλάτα και οι Έλληνες καθιέρωσαν να την αποκαλούν Χρυσή, δηλαδή με την απόδοση του βαπτιστικού της στην ελληνική γλώσσα. Στην μακεδονική γλώσσα είναι η Света Великомаченичка Злата Мегленска. Την εποχή που έζησε η Αγία, υπολογίζεται πως γεννήθηκε το 1775 και θανατώθηκε το 1795, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η λαίλαπα του εθνικισμού δεν είχε ακόμα ενσκήψει. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αποτελούσαν το millet-i Rûm, χωρίς περαιτέρω εθνοφυλετικούς προσδιορισμούς. Μολονότι χωρίς αμφιβολία οι Βούλγαροι δεν είναι σωστό να συγχέονται με τους Σλάβους της Μακεδονίας, εντούτοις, οι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας χαρακτηρίζονταν ως Βούλγαροι, προς διάκρισή τους από τους ελληνόφωνους κατοίκους και από τους Βλάχους. Έτσι δικαιολογείται η αναφορά εκ μέρους του Νικοδήμου του Αγιορείτη των Μογλενών ως επαρχίας της Βουλγαρίας.

Οι τοπικές Εκκλησίες της Ελλάδος (αναφέροντας την Αγία ως Χρυσή), της Μακεδονίας, της Σερβίας και της Ρωσίας τιμούν την αγία Ζλάτα στις 13 Οκτωβρίου, ημερομηνία που συμπίπτει με τον χρόνο του μαρτυρίου της. Η τοπική Εκκλησία της Βουλγαρίας τιμά τη μνήμη της Αγίας στις 18 Οκτωβρίου και την έχει καθιερώσει ως Αγία προστάτιδα των Βούλγαρων που ζουν στο εξωτερικό. 

Στην επαρχία Μογλενών, πριν από την έναρξη των βαλκανικών πολέμων υπολογίζεται ότι υπήρχαν 39.950 περίπου κάτοικοι. Απ’ αυτούς, ποσοστό 76,8% ή 30.700 κάτοικοι μιλούσαν τα μακεδονικά. Και από πλευράς θρησκείας διακρίνονταν σε 19.950 Μουσουλμάνους και 10.750 Χριστιανούς. Στα Μογλενά κατοικούσαν Μουσουλμάνοι Πομάκοι, που μετά την ανταλλαγή πληθυσμών (1922) μετακινήθηκαν στην Τουρκία. Οι Χριστιανοί πάλι διακρίνονταν σε 8.190 Εξαρχικούς και 2.560 Πατριαρχικούς. Για να συμπληρωθεί το πληθυσμιακό τοπίο των Μογλενών, πρέπει να αναφέρουμε τους περίπου 2.800 Τούρκους Μουσουλμάνους, τους 3.250 Βλάχους Μουσουλμάνους, τους 2.150 Χριστιανούς Βλάχους και έναν αριθμό 1.050 ατόμων, αδιευκρίνιστης μητρικής γλώσσας, που μάλλον ήταν Τσιγγάνοι. Πάντως δεν μαρτυρείται παρουσία ελληνοφώνων κατοίκων στην περιοχή πριν από την εγκατάσταση προσφύγων, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας (1922).

Αναφέροντας τα προηγούμενα, θέλω να καταδείξω πως το βαπτιστικό όνομα της Αγίας ήταν Ζλάτα και δεν μπορεί να ήταν Χρυσή.

Οι μάρτυρες της ανθρωπότητας, είτε για λόγους πίστεως, είτε υπέρ των λαϊκών ελευθεριών, είτε υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης μας μπολιάζουν με ό,τι πιο γόνιμο υπάρχει για να μην λησμονήσουμε την ανθρωπιά μας και να μην παραπέσουμε στην απόλυτη αλλοτρίωση, υπακούοντας είτε στον Φόβο που σπέρνουν άνομες εξουσίες, είτε στη Σαγήνη που προβάλλουν πονηροί ολιγάρχες, που επιδιώκουν να εκμαυλίσουν τους ανθρώπους χάριν του Κέρδους και της οικονομικής Δύναμης.

Ο εθνικισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ένα απόλυτα αισθητό σκάνδαλο. Είναι καρπός ακραίας εκκοσμίκευσης και με τον τρόπο που προβάλλει αναιρεί ένα από τα πιο σημαντικά γνωρίσματα που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τον Χριστιανισμό και την Εκκλησία του Χριστού: Την ακύρωση κάθε λογής διχασμού, λόγω φυλετικής ή εθνικής καταγωγής, ταυτότητας ή γλώσσας.

Στην Ελλάδα, επί χρόνια οι άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος δεν έχαιραν τιμής και αναγνώρισης, λόγω του μένους που επικρατούσε σε πολιτικούς και εκκλησιαστικούς για καθετί που συνδέονταν με τους Βούλγαρους και του Σλάβους. Στη Θεσσαλονίκη, στην σημερινή οδό Αλεξ. Σβώλου και ακριβώς απέναντι από τον παλιό κινηματογράφο 'Έσπερος' υπήρχε βουλγαρικός ναός των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου. Καταστράφηκε πέρα ως πέρα και στον χώρο όπου βρισκόταν κάποια εποχή, μέχρι πριν λίγο, φιλοξενούνταν οίκοι ανοχής. Δεν υπάρχει τίποτε που να θυμίζει πως εκεί υπήρχε μια ορθόδοξη εκκλησιά. Πίσω από το Θεαγένειο υπάρχει εκκλησία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ο ναός χτίστηκε από Χριστιανούς Βουλγάρους προς τιμή του αγίου Γεωργίου. Οι Έλληνες δεν τον γκρέμισαν, αλλά ξανααφιέρωσαν το ναό σε άλλο Άγιο. Μια κατάσταση για οργή και κλάματα. Να μην αναφέρουμε τον Αυγουστίνο Καντιώτη, που όταν ανέλαβε μητροπολίτης της Φλώρινας γκρέμισε τον μητροπολιτικό ναό του αγίου Παντελεήμονος της πόλης και την κεντρική εκκλησία του Αμυνταίου, γιατί έκρινε πως δεν ήταν εληνοβυζαντινού ρυθμού, ενώ στο εσωτερικό οι τοίχοι ήταν ιστορημένοι με Αγίους και σλαβικές επιγραφές.

Από τη στιγμή που οι επί μέρους τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες μεταλλάχτηκαν σε εθνικές εκκλησίες, έγιναν εργαλεία πολιτικής, κυρίως από τον 19^ο αιώνα. Στα Βαλκάνια, ο εθνικισμός των διαφόρων  ορθοδόξων λαών, έφερε σχίσματα στην Εκκλησία, και οι εθνικές εκκλησίες κατάντησαν ακόμα και όργανα εξοντωτικού διχασμού των λαών. Οι πρώτοι που προκάλεσαν σχίσμα για λόγους πολιτικούς υπήρξαν οι Έλληνες, ακολούθησαν οι Βούλγαροι, ενώ ως τις μέρες μας υπάρχει το σχίσμα της τοπικής εκκλησίας της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. 

 

   

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΥΠΟΠΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ;

Η UNESCO είναι ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών για την Εκπαίδευση, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό. Η  UNESCO, που ιδρύθηκε το 1945, σύμφωνα με τις αρχές που διέπουν τη λειτουργία της, έχει σκοπό να προάγει την ευημερία των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις, σ’ έναν κόσμο ειρήνης.

Ο ίδιος ο Οργανισμός αυτοπροσδιορίζεται ως εργαστήριο ιδεών, ως φορέας συλλογής και διανομής πληροφοριών, ως διαμορφωτής προτύπων με στόχο να ξεπεραστούν  μέσω κοινών κανόνων, όσα πράγματα χωρίζουν τους λαούς και να υπάρξει τελικά κατανόηση και προώθηση του διαλόγου, ως καταλύτης για τη διεθνή συνεργασία.

Την Πέμπτη που πέρασε, 13 Οκτωβρίου, μια ισχνή πλειοψηφία κρατών μελών της UNESCO, αποτελούμενη κυρίως από αραβικά και μουσουλμανικά κράτη, κατάφερε να εγκριθεί σχέδιο ψηφίσματος, που ουσιαστικά επιχειρεί να αποξενώσει τους Εβραίους και την Ιερουσαλήμ από την τοποθεσία της Πόλης, όπου υπήρχε ο βιβλικός Ναός και έχει απομείνει μόνο το Δυτικό Τείχος. Όπως είναι γνωστό το εξωτερικό Δυτικό Τείχος του κατεστραμμένου Ναού, το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους, είναι αυτή τη στιγμή το πλέον ιερό μέρος για τους Εβραίους όλου του κόσμου.

Στο σχέδιο του ψηφίσματος της  UNESCO χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο η αραβική ονομασία του λόφου, όπου ήταν χτισμένος ο βιβλικός ιουδαϊκός Ναός και τώρα δεσπόζει το τέμενος του Ομάρ, με τον χαρακτηριστικό «χρυσό» τρούλο και το τέμενος Al Aqsa. Ο λόφος αναφέρεται ως  Al-Buraq Plaza, μια καθαρά μουσουλμανική επωνυμία, και μόνο μέσα σε παρένθεση γίνεται αναφορά στην τοποθεσία ως Plaza του Δυτικού Τείχους.  

Η διευθύντρια της UNESCO Ιρίνα Μπόκοβα, έχει εκφράσει την απογοήτευσή της για το περιεχόμενο του ψηφίσματος, αλλά είναι αδύνατο να αντιδράσει αποτελεσματικά.

Μια ύποπτη πολιτική έχει εισβάλλει στον Οργανισμό Πολιτισμού των Ηνωμένων Εθνών, που επίσημα έχει ως στόχο μέσω του διαλόγου, της εκπαίδευσης και των επιστημών να προωθηθεί η κατανόηση στον κόσμο και να γίνουν βήματα προς την εδραίωση της ειρήνης.

Κανένας δεν αρνείται ότι η Ιερουσαλήμ είναι ιερή πόλη τόσο για τους Χριστιανούς, όσο και για τους Μουσουλμάνους. Αλλά η Ιερουσαλήμ είναι η κατ’ εξοχήν Πόλη του Λαού Ισραήλ, και με το ψήφισμα επιχειρείται αυτή η αλήθεια κατ’ αρχήν να διαγραφεί, ή τουλάχιστον να υποβαθμιστεί και να υποκατασταθεί από μιαν άλλη δήθεν αλήθεια, ότι η Ιερουσαλήμ είναι μια ιερή πόλη του Ισλάμ!

Οι ιστορικές αλήθειες δεν καταργούνται με ψηφίσματα, είναι εκτός των δημοκρατικών διαδικασιών. Αυτό που είναι αυτονόητο για κάθε άνθρωπο με κοινό νου, ο Οργανισμός του Ο.Η.Ε. για την Επιστήμη επέτρεψε να καταλυθεί και με άλλοθι μια ψηφοφορία πέρα ως πέρα αμφίβολης υπόστασης, συνέβη και το παράδοξο: Μια αλήθεια, ότι η Ιερουσαλήμ είναι κυρίως η εβραϊκή Πόλη και ότι η τοποθεσία, όπου ήταν χτισμένος ο Ναός των Ιουδαίων που κατέστρεψαν οι Ρωμαίοι, είναι κυρίως ο τόπος του Ναού και μετά οτιδήποτε άλλο.

Ο ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής χαιρέτησε με πολλή ευχαρίστηση το ψήφισμα, όπως και οι δυνάστες της Γάζας, οι τρομοκράτες της Χαμάς….

Τελικά, είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο μπροστά στην πολιτική σκοπιμότητα να υποβαθμίζονται θεσμοί της Διεθνούς Κοινότητας και να στραγγαλίζονται απλές αλήθειες για να εξυπηρετηθούν σκοτεινά συμφέροντα….  

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

“Οἷος ὁ λαός, τοιοῦτοι οἱ ἡγούμενοι αὐτοῦ…”

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

          Μεμψιμοιρούμε για τους ηγέτες μας, προβάλλουμε την ανείπωτη μιζέρια που μας κατατρύχει και αρνούμαστε πεισματικά να δούμε τα πρόσωπά μας στον καθρέφτη, πετώντας τα κάθε λογής φτιασίδια στα σκουπίδια, ως άχρηστα και επιβλαβή….

          Μετριότητες έχουν καταλάβει τις έδρες της Βουλής, με τις δικές μας ψήφους, αποφασίζοντας για μας περιφρονώντας μας.

Κληρικοί, κατά κανόνα μετριότητες, με μόνο προσόν την επιλογή μιας αγαμίας, αμφίβολης ποιότητας, έχουν αναρριχηθεί στις έδρες των Μητροπόλεων της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας, προβάλλουν λόγο εξουσιαστικό περί παντός επιστητού. Οι πλείστοι αποδεικνύονται βλάσφημοι και εξ ολοκλήρου απαίδευτοι περί την «ιεράν» Επιστήμη της Θεολογίας και επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία την περιφρόνησή τους για τον «λαό του Θεού», που υποτίθεται ότι οφείλουν να διακονούν και όχι να κατεξουσιάζουν με τόση οίηση. Αμφισβητούν, το ίδιο το Κράτος, που τους μισθοδοτεί και τους έχει προικίσει με σκανδαλώδη προνόμια, έκπαλαι….

 Οι ίδιες χρόνιες ασθένειες κατατρύχουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και «ποιμένες» ετερόδοξων ή ετερόθρησκων θρησκευτικών κοινοτήτων στον τόπο μας και όταν σε μικρές ομάδες «άλλων», συναντούμε την εξαίρεση, λαμπερή και ελπιδοφόρα, μας καταλαμβάνει η ζήλια και το παράπονο….

Αλλά και οι ταγοί της Εκκλησίας, που αρέσκονται να τους αποκαλούν δεσπότες και αυθέντες, όπως και οι δικαστές, που μας δυσαρεστούν, όχι τόσο αραιά, με αποφάσεις τους που έρχονται σε αντίθεση προς το κατ’ ουσίαν δίκαιο, είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Είναι τα παιδιά μας, οι συγγενείς μας, που πρώτα και κύρια από τον κύκλο της οικογένειας έλαβαν τις πρώτες βάσεις της παιδείας τους και κατόπιν μορφώθηκαν σε σχολεία και πανεπιστήμια. Τα ίδια ισχύουν και για τους δημοσίους υπαλλήλους, που δεν είναι δυστυχώς λίγοι, εκείνοι, που κρύβουν την αθλιότητα της ημιμάθειας και των ποικίλων συμπλεγμάτων τους, πίσω από την καρέκλα του γραφείου της υπηρεσίας ή πίσω από τον γκισέ συναλλαγής με το κοινό, ενώ έξω από την θύρα της όποιας αρχής ή υπηρεσίας, παραμένουν άξεστοι και γελοίοι σφογκοκωλάριοι της εκάστοτε εξουσίας. Κι αυτοί είναι οι δικοί μας άνθρωποι, που χυδαία καμαρώνουμε την κατάληψη εκ μέρους τους μιας θέσης στο Δημόσιο, έστω και προκλητικά ανάξια….

Ο καπιταλισμός, ως σύστημα οργάνωσης της κοινωνικής οικονομίας, έχει καταστήσει υπέρτατη θεότητα το χρήμα και το κέρδος. Ιδίως υπό την κυριαρχία του καταναλωτικού καπιταλισμού, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει απογυμνωθεί, σχεδόν και από το ελάχιστο ίχνος ήθους. Ακόμα και οι φτωχοί, οι μη προνομιούχοι, οι ‘προλετάριοι’, που δογματικά είχαν προβληθεί από ιδεολογίες πολιτικές σαν τους πρωτοπόρους μιας αλλαγής ελευθερίας, σαν οι ανατροπείς στο ξέσπασμα μιας επανάστασης, έχουν αλλοτριωθεί εξαιτίας του εκμαυλισμού που έχουν υποστεί από τις Σειρήνες του Καπιταλισμού. Και η Επανάσταση που θα καταργούσε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έχει βαλτώσει προδομένη και παραμένει δροσερή ελπίδα στην Ουτοπία.

‘Οἷος ὁ λαός, τοιοῦτοι οἱ ἡγούμενοι αὐτοῦ…’, είναι μια αλήθεια, που έχουμε χρέος να αποδεχτούμε επί τέλους οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, οι κάτοικοι αυτού του τόπου, αν θέλουμε να αποκτήσουμε αυτογνωσία, προσωπική και συλλογική. Μονάχα έτσι μπορεί να ξεκινήσει η κάθαρση στην Ελλάδα. Οι θεσμοί να αποκτήσουν την αξία που τους πρέπει, το κράτος να γίνει έκφραση της οργανωμένης κοινωνίας και όχι το φέουδο προνομιούχων. Οφείλουμε, για να παύσουμε να μεμψιμοιρούμε, να καταλύσουμε την ειδωλολατρία του χρήματος και του κέρδους∙ να ορθώσουμε το πρωτείο του Πνεύματος και να καταστήσουμε τον Άνθρωπο και την Φύση αυταξίες ανυποχώρητες σε σκοπιμότητες. Να ενδυθούμε το Ήθος που αρμόζει στον άνθρωπο, που θέλει να είναι ελεύθερος και ακέραιος….  

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

08/10/16

  

Ο δρόμος για την Κερμπελά …

Έι Ταξιδιώτη∙

εσύ που ντυμένος το Πένθος

ψάχνεις να βρεις την Κερμπελά…

Είναι κοντά σου ο Τόπος

του Μαρτυρίου και του Πόνου.

Αν θες να θρηνήσεις

για τον Χουσεΐν,

μην τον γυρεύεις μακριά,

άδικος κόπος.

Ψάξε τα πρόσωπα

των Προσφύγων από την κόλαση της Συρίας

που βρίσκονται πλάι σου, στη γειτονιά σου

ψάχνοντας τη Ζωή …

Το τίμιο κεφάλι του Ιμάμη,

θα το προσκυνήσεις

στα κομμένα κεφάλια των αθώων

που φανατικοί και σκοτισμένοι άνθρωποι

βλάσφημοι του Προφήτη,

σκορπούν τυφλά τον θάνατο και τον τρόμο.

Η Κερμπελά, είναι πια στο Κομπάνι,

στις γειτονιές χωριών και πόλεων

του Κουρδιστάν,

που Τούρκοι στρατιώτες

τρομοκρατούν και θανατώνουν ανθρώπους δίχως λόγο.

Ξαναζώνεψαν ο Μωαβίας και ο Γιαζίντ,

πάνοπλοι φωνάζουν ‘Αλλάχου Άκμπαρ’,

κρατώντας μαύρες σημαίες

ή είναι πάνοπλοι στρατιώτες και στρατοχωροφύλακες

του τουρκικού κράτους.

Κι αυτοί, που τότε μαρτύρησαν φρικτά στην Κερμπελά

τώρα είναι Γιαζίντι γυναίκες που βιάστηκαν

ή Μουσουλμάνοι άδολοι και απλοί,

Χριστιανοί, αρχαίων εκκλησιών της Ανατολής,

που έζησαν την τελευταία Κρίση

καθώς τους απειλούσαν άγγελοι της κόλασης

με τα στομωμένα τους  μαχαίρια έτοιμα

να τους κλέψουν τη ζωή αναίτια και παράωρα…

Γιώργος Δούδος

© 02/10/16

ΜΑΤΕΜ.....

Του χρόνου τα γυρίσματα, 
πλεγμένα με αίμα και δάκρυ…

  
Ματέμ του έτους 1438 από Εγίρας

Κάποια στιγμή ο άνθρωπος έβαλε σημάδια στους κύκλους του ήλιου και της σελήνης κι από τότε άρχισε το μέτρημα του χρόνου….
Ο άνθρωπος, ετούτος ο γίγαντας και μικρούλης συνάμα, μες την μεγαλοσύνη του σύμπαντος τόλμησε να κάνει μοιρασιά στο αιώνιο παρόν, όπου χωρεί και διαφεντεύει μονάχα ο Κύρης των κόσμων όλων, ο γεννήτορας των πάντων, που είναι η μάνα κι ο πατέρας του γένους μας. Έτσι φτιάχτηκαν οι ενιαυτοί, γεμάτοι πλουμίδια και γιρλάντες, καθώς ο άνθρωπος τους κόσμησε με γιορτές και μνήμες, για τις χαρές μα και για τις θλίψεις του.
Οι Μουσουλμάνοι του κόσμου, περισσότεροι ήδη από ενάμιση δισεκατομμύριο ψυχές, μετρούν την 1η μέρα του σεληνιακού μήνα Μουχάραμ και χίλια τετρακόσια τριάντα οκτώ (1438) χρόνια από την Εγίρα. Το 622 έτος της κοινής χρονολογίας ταυτίζεται με το πρώτο έτος από την Εγίρα, δηλαδή από την φυγή του Προφήτη Μωάμεθ, από την αφιλόξενη και εχθρική γενέτειρά του τη Μέκκα και την καταφυγή του στην μικρή πόλη Γιαθρίμπ, που έμεινε έκτοτε γνωστή ως Μεντίνα. Αλ Μαντίνα αλ Μουναουαράχ ή και Μαντίνατ αλ Νάμπι στα αραβικά, που σημαίνουν ‘η Πόλη που ακτινοβολεί’ και ‘η Πόλη του Προφήτη’. 
Υπάρχουν Μουσουλμάνοι, που τούτη τη μέρα, την πρώτη του έτους από Εγίρας, στρέφουν τη μνήμη τους στο μαρτύριο του εγγονού του Προφήτη, του Χουσεΐν, που θανατώθηκε φρικτά και βασανιστικά στην Κερμπελά, μια πόλη του σημερινού Ιράκ. Σε τούτη την πόλη, στις 10 του Οκτώβρη του έτους 680 μετά Χριστόν ή με άλλο μέτρημα, στις 10 του μήνα Μουχάραμ του έτους 61 από Εγίρας, μια μάχη καταστροφική τερματίστηκε. Από τη μια μεριά ο Χουσεΐν, με λίγους έμπιστους και όλη την οικογένειά του από κοντά κι από την άλλη, στρατιές πολυάνθρωπες και ετοιμοπόλεμες του Γιαζίντ, γιου του Μωαβία, που το διακόνημα του Χαλίφη, δηλαδή του διαδόχου του Προφήτη ως ηγέτη της Κοινότητας των Πιστών, το έκανε θρόνο εξουσίας και κληρονομικό βασίλειο, κατά τα πρότυπα των αρχόντων που δυναστεύουν ανέκαθεν τους λαούς, κλέβουν, ρημάζουν και τρέφουν με δόξα τη μωρία τους. Σε κείνη τη μάχη, ρημάχτηκε το σόι του εγγονού του Προφήτη κι ο ίδιος ο  Χουσεΐν έχυσε το αίμα του με βάσανο και πόνο, ώσπου στο τέλος του πήραν το κεφάλι και λευτερώθηκε η ψυχή του.
Με το που μπαίνει λοιπόν το νέο έτος από την Εγίρα, υπάρχουν πολλοί Μουσουλμάνοι, που αντί να χαίρονται, κλαίνε καθώς θυμούνται την απώλεια του Αθώου, του Μάρτυρα, του Δίκαιου….
Ο Ιμάμης Χουσεΐν αγωνιζόταν για το Δίκαιο και υπερασπιζόταν το πρωτείο του Πνεύματος και του Ήθους για τους Πιστούς, μα και για όλους του ανθρώπους, απέναντι σε κείνους, που πιστεύουν στη δύναμη του κτήνους και στην άρνηση της αλληλεγγύης και της ελευθερίας. Για τούτο και ξεκινά από την 1η μέρα του μήνα Μουχάραμ και για δέκα τουλάχιστον μέρες, μια περίοδος πένθους∙ οι μέρες του Ματέμ.

Το Πένθος εφέτος είναι απόλυτα αισθητό, τραγικά οικείο, τουλάχιστον για τους ανθρώπους εκείνους, που ανεξάρτητα από θρησκευτικά πιστεύω, νιώθουν αλληλέγγυοι με τα θύματα του εμφυλίου στη Συρία, με τα θύματα της τυφλής βίας που εξαπολύουν οι τυφλωμένοι απ’ τον φανατισμό και τη λατρεία του θανάτου τρομοκράτες του λεγόμενου ‘Ισλαμικού Κράτους’ (ISIS ή DAESH) στη Συρία και στο Ιράκ και όπου αλλού. Ο Ιμάμης Χουσεΐν, αγωνίζεται για ελευθερία και αξιοπρέπεια, χτυπημένος βάναυσα από την ένοπλη βία, στο τουρκικό Κουρδιστάν ή στην περιοχή του Κομπάνι. Οι ματωμένοι νεκροί Κούρδοι, που κείτονται άταφοι σε δρόμους, πολλοί έχοντας πέσει εντελώς ανυπεράσπιστοι εμπρός από τη μανία καταδίωξης του τουρκικού κράτους, γυναίκες, άνδρες και παιδιά, γέροντες και μαχητές της ελπίδας, είναι όλοι και όλες τους ο  Χουσεΐν των ημερών μας. Όλη η Μέση Ανατολή που βογκά από τον πόνο και τρέμει εξαιτίας του αναίτιου θανάτου είναι μια Κερμπελά!

Εφέτος, το «Για Ιμάμ», είναι για όλα τα θύματα της βίας και του τρόμου, και το «Για Χουσεΐν» είναι κραυγή οργής, καταγγελίας και αγώνα!

Ο φτωχός διακονιάρης στο κατώφλι 
του ευλογημένου Πιρ Σεγιέντ Αχμέτ Ριφαή
Αλή Οσμάν Ουαντούντ

                                                                       

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ERTOĞAN

ΓΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Ο Kemal Atatürk υπήρξε, σύμφωνα με την άποψη που επικρατεί μεταξύ σοβαρών ιστορικών και αναλυτών των πολιτικών γεγονότων του περασμένου αιώνα, ο πρώτος ηγέτης μιας κατεστραμμένης και ταπεινωμένης χώρας, μιας χώρας του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, από την πολιτική συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων του μεσοπολέμου, που αρνήθηκε να υποκύψει στους ισχυρούς και τους αντιμετώπισε με επιτυχία.

Ο Kemal Atatürk είναι ο πρώτος τριτοκοσμικός ηγέτης που σήκωσε ανάστημα αξιοπρέπειας χάριν του λαού και της χώρας του, εναντίον των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής.

Ο Kemal Atatürk είναι ο ιδρυτής της Τουρκικής Δημοκρατίας και ο μεγάλος νικητής του Πολέμου της Ανεξαρτησίας.

Η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, είναι μια πραγματικά διεθνής συνθήκη, που είχε συνομολογηθεί με πολλές δυσκολίες σε χρονικό διάστημα από τις 20 Οκτωβρίου 1922 ως τις 24 Ιουλίου 1923. Στην κατάρτισή της συμμετείχαν η Βρετανική Αυτοκρατορία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Ελλάδα, η Ρουμανία, το Σερβο-Κροατο-Σλοβενικού Κράτος και η Τουρκία. Την τελική πράξη της Συνθήκης είχαν προσυπογράψει οι Η.Π.Α., η Ρωσία και η Βουλγαρία, όσον αφορά το καθεστώς των στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων.

Κατά το χρόνο που άρχισε το Συνέδριο της Λωζάνης, που κατέληξε στην ομώνυμη Συνθήκη, τυπικά υπήρχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία ακόμα, εντούτοις το καθεστώς του σουλτάνου ουσιαστικά είχε καταρρεύσει και για τούτο, η Τουρκία σε όλα τα επί μέρους μέρη της Συνθήκης εκπροσωπούνταν από την Κυβέρνηση της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας και όχι από σουλτανική κυβέρνηση. Η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας ήταν μια συνέλευση, κατά κάποιο τρόπο επαναστατική, υπό την ηγεσία του Kemal Atatürk, που τελικά στις 29 Οκτωβρίου του 1923 ανακήρυξε το νέο κράτος, την Τουρκική Δημοκρατία, διάδοχο της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και τους Βαλκανικούς Πολέμους για την Τουρκία ήταν εξαιρετικά δυσμενή. Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής και οι σύμμαχοί τους, εποφθαλμιούσαν να «κατασπαράξουν» τουρκικά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αν κάποιος προσέξει τον χάρτη που είχε προκύψει μετά την Συνθήκη των Σεβρών του 1920 θα καταλάβει τί θα απέμενε από την άλλοτε κραταιά Αυτοκρατορία. Το υπό τον  Atatürk εθνικό κίνημα της Τουρκίας αρνήθηκε να επικυρώσει την Συνθήκη των Σεβρών, ανεξάρτητα του ότι είχε γίνει δεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ Βαχιντεντίν τον 6^ο και αντ’ αυτής προέκυψε τελικά η Συνθήκη της Λωζάνης.

Η Συνθήκη της Λωζάνης κατοχύρωσε διεθνώς τα σύνορα της Τουρκίας, επεκτείνοντάς τα μάλιστα, στην Ανατολική Θράκη, στα νησιά του Αιγαίου Ίμβρος και Τένεδος, σε λωρίδα γης προς τη Συρία, στην περιοχή της Σμύρνης. Με την Συνθήκη υποχρεώθηκε η Ελλάδα σε πολεμικές επανορθώσεις υπέρ της Τουρκίας, που λόγω αδυναμίας της να καταβάλλει αποζημίωση σε χρήμα, παρέδωσε στην Ανατολική Θράκη το Τρίγωνο του Καραγάτς, αυξάνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο επί πλέον την έκταση της τουρκικής επικράτειας.

Σύμφωνα με όσα ίσχυαν την εποχή εκείνη, η οδυνηρή ελληνοτουρκική συμφωνία για την ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα στις δύο χώρες, με μόνο κριτήριο το θρήσκευμα, που ενσωματώθηκε στην Συνθήκη της Λωζάνης, έθεσε τα θεμέλια για την κατάργηση του πολυεθνοτικού χαρακτήρα της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη δημιουργία ενός τουρκικού κράτους, σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα, με περισσότερα στοιχεία συνοχής της εθνικής κοινωνίας.

Θα μπορούσε να λεχθεί, ότι η Συνθήκη της Λωζάνης υπήρξε η μαμή της νέας Τουρκικής Δημοκρατίας! Χωρίς να αγνοείται η συμβολή σπουδαίων πολιτικών και διανοουμένων της νεότερης Τουρκίας στην ανάδειξη του νέου τουρκικού κράτους, εντούτοις κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι του Γαζή Μουσταφά Κεμάλ, απόλυτα δίκαια του δόθηκε από την Μεγάλη Εθνοσυνέλευση  το επώνυμο Ατατούρκ.

Όλα όσα ανέφερα πιο πάνω είναι γνωστά, όχι μόνο στους Τούρκους που έχουν μελετήσει τη σύγχρονη ιστορία της πατρίδας τους, αλλά κανένας σοβαρός ιστορικός, από οποιαδήποτε χώρα, δεν τα αμφισβητεί. Αναφέρομαι στην εκτίμηση ως προς την σημασία της Συνθήκης της Λωζάνης  για την ύπαρξη μιας σύγχρονης Τουρκίας και ως προς τον σημαντικότατο ρόλο του Kemal Atatürk.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Τουρκίας Recep Tayyip Ertoğan, με τις οποίες αμφισβήτησε την Συνθήκη της Λωζάνης προκάλεσαν κατάπληξη. Στο εσωτερικό της χώρας του ο ηγέτης αξιωματικής αντιπολίτευσης Kemal Kılıçdaroğlu ήταν έντονα επικριτικός κατά του Ertoğan, αλλά και αιχμηρός, υπερασπιζόμενος τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Μία αξιολογική εκτίμηση μένει ως προς τις δηλώσεις Ertoğan. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας επιδιώκει να προσδώσει ένα νέο πρόσωπο στην χώρα του. Η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης, δεν θίγει αυτήν καθ’ αυτή την Συνθήκη, αλλά αποτελεί μια οξεία αμφισβήτηση του ίδιου του Kemal Atatürk!

Έτσι οι χθεσινές δηλώσεις (30/9/2016) προς δημοσιογράφους του Kemal Kılıçdaroğlu, Προέδρου του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), του κόμματος που είχε ιδρύσει ο Kemal Atatürk, έχουν ιδιαίτερη αξία και βαρύτητα: «Η Συνθήκη της Λωζάννης είναι προνόμιο για την Τουρκία! Εμείς, υπερασπιζόμαστε την Λωζάννη, αυτοί (το ΑΚΡ) υπερασπίζονται την Συνθήκη των Σεβρών. Υπερασπιζόμαστε το Δημοκρατία αυτοί υπερασπίζονται το χαλιφάτο. Υπερασπιζόμαστε τους πολίτες αυτοί υπερασπίζονται τη δουλεία»!

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

01/10/16