“Οἷος ὁ λαός, τοιοῦτοι οἱ ἡγούμενοι αὐτοῦ…”

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

          Μεμψιμοιρούμε για τους ηγέτες μας, προβάλλουμε την ανείπωτη μιζέρια που μας κατατρύχει και αρνούμαστε πεισματικά να δούμε τα πρόσωπά μας στον καθρέφτη, πετώντας τα κάθε λογής φτιασίδια στα σκουπίδια, ως άχρηστα και επιβλαβή….

          Μετριότητες έχουν καταλάβει τις έδρες της Βουλής, με τις δικές μας ψήφους, αποφασίζοντας για μας περιφρονώντας μας.

Κληρικοί, κατά κανόνα μετριότητες, με μόνο προσόν την επιλογή μιας αγαμίας, αμφίβολης ποιότητας, έχουν αναρριχηθεί στις έδρες των Μητροπόλεων της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας, προβάλλουν λόγο εξουσιαστικό περί παντός επιστητού. Οι πλείστοι αποδεικνύονται βλάσφημοι και εξ ολοκλήρου απαίδευτοι περί την «ιεράν» Επιστήμη της Θεολογίας και επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία την περιφρόνησή τους για τον «λαό του Θεού», που υποτίθεται ότι οφείλουν να διακονούν και όχι να κατεξουσιάζουν με τόση οίηση. Αμφισβητούν, το ίδιο το Κράτος, που τους μισθοδοτεί και τους έχει προικίσει με σκανδαλώδη προνόμια, έκπαλαι….

 Οι ίδιες χρόνιες ασθένειες κατατρύχουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και «ποιμένες» ετερόδοξων ή ετερόθρησκων θρησκευτικών κοινοτήτων στον τόπο μας και όταν σε μικρές ομάδες «άλλων», συναντούμε την εξαίρεση, λαμπερή και ελπιδοφόρα, μας καταλαμβάνει η ζήλια και το παράπονο….

Αλλά και οι ταγοί της Εκκλησίας, που αρέσκονται να τους αποκαλούν δεσπότες και αυθέντες, όπως και οι δικαστές, που μας δυσαρεστούν, όχι τόσο αραιά, με αποφάσεις τους που έρχονται σε αντίθεση προς το κατ’ ουσίαν δίκαιο, είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Είναι τα παιδιά μας, οι συγγενείς μας, που πρώτα και κύρια από τον κύκλο της οικογένειας έλαβαν τις πρώτες βάσεις της παιδείας τους και κατόπιν μορφώθηκαν σε σχολεία και πανεπιστήμια. Τα ίδια ισχύουν και για τους δημοσίους υπαλλήλους, που δεν είναι δυστυχώς λίγοι, εκείνοι, που κρύβουν την αθλιότητα της ημιμάθειας και των ποικίλων συμπλεγμάτων τους, πίσω από την καρέκλα του γραφείου της υπηρεσίας ή πίσω από τον γκισέ συναλλαγής με το κοινό, ενώ έξω από την θύρα της όποιας αρχής ή υπηρεσίας, παραμένουν άξεστοι και γελοίοι σφογκοκωλάριοι της εκάστοτε εξουσίας. Κι αυτοί είναι οι δικοί μας άνθρωποι, που χυδαία καμαρώνουμε την κατάληψη εκ μέρους τους μιας θέσης στο Δημόσιο, έστω και προκλητικά ανάξια….

Ο καπιταλισμός, ως σύστημα οργάνωσης της κοινωνικής οικονομίας, έχει καταστήσει υπέρτατη θεότητα το χρήμα και το κέρδος. Ιδίως υπό την κυριαρχία του καταναλωτικού καπιταλισμού, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει απογυμνωθεί, σχεδόν και από το ελάχιστο ίχνος ήθους. Ακόμα και οι φτωχοί, οι μη προνομιούχοι, οι ‘προλετάριοι’, που δογματικά είχαν προβληθεί από ιδεολογίες πολιτικές σαν τους πρωτοπόρους μιας αλλαγής ελευθερίας, σαν οι ανατροπείς στο ξέσπασμα μιας επανάστασης, έχουν αλλοτριωθεί εξαιτίας του εκμαυλισμού που έχουν υποστεί από τις Σειρήνες του Καπιταλισμού. Και η Επανάσταση που θα καταργούσε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έχει βαλτώσει προδομένη και παραμένει δροσερή ελπίδα στην Ουτοπία.

‘Οἷος ὁ λαός, τοιοῦτοι οἱ ἡγούμενοι αὐτοῦ…’, είναι μια αλήθεια, που έχουμε χρέος να αποδεχτούμε επί τέλους οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, οι κάτοικοι αυτού του τόπου, αν θέλουμε να αποκτήσουμε αυτογνωσία, προσωπική και συλλογική. Μονάχα έτσι μπορεί να ξεκινήσει η κάθαρση στην Ελλάδα. Οι θεσμοί να αποκτήσουν την αξία που τους πρέπει, το κράτος να γίνει έκφραση της οργανωμένης κοινωνίας και όχι το φέουδο προνομιούχων. Οφείλουμε, για να παύσουμε να μεμψιμοιρούμε, να καταλύσουμε την ειδωλολατρία του χρήματος και του κέρδους∙ να ορθώσουμε το πρωτείο του Πνεύματος και να καταστήσουμε τον Άνθρωπο και την Φύση αυταξίες ανυποχώρητες σε σκοπιμότητες. Να ενδυθούμε το Ήθος που αρμόζει στον άνθρωπο, που θέλει να είναι ελεύθερος και ακέραιος….  

©ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΔΟΣ

08/10/16