Του
χρόνου τα γυρίσματα,
πλεγμένα με αίμα και δάκρυ…
Ματέμ του έτους 1438 από Εγίρας
Κάποια στιγμή ο άνθρωπος έβαλε σημάδια στους κύκλους του ήλιου και της σελήνης κι από τότε άρχισε το μέτρημα του χρόνου….
Ο άνθρωπος, ετούτος ο γίγαντας και μικρούλης συνάμα, μες την μεγαλοσύνη του σύμπαντος τόλμησε να κάνει μοιρασιά στο αιώνιο παρόν, όπου χωρεί και διαφεντεύει μονάχα ο Κύρης των κόσμων όλων, ο γεννήτορας των πάντων, που είναι η μάνα κι ο πατέρας του γένους μας. Έτσι φτιάχτηκαν οι ενιαυτοί, γεμάτοι πλουμίδια και γιρλάντες, καθώς ο άνθρωπος τους κόσμησε με γιορτές και μνήμες, για τις χαρές μα και για τις θλίψεις του.
Οι Μουσουλμάνοι του κόσμου, περισσότεροι ήδη από ενάμιση δισεκατομμύριο ψυχές, μετρούν την 1η μέρα του σεληνιακού μήνα Μουχάραμ και χίλια τετρακόσια τριάντα οκτώ (1438) χρόνια από την Εγίρα. Το 622 έτος της κοινής χρονολογίας ταυτίζεται με το πρώτο έτος από την Εγίρα, δηλαδή από την φυγή του Προφήτη Μωάμεθ, από την αφιλόξενη και εχθρική γενέτειρά του τη Μέκκα και την καταφυγή του στην μικρή πόλη Γιαθρίμπ, που έμεινε έκτοτε γνωστή ως Μεντίνα. Αλ Μαντίνα αλ Μουναουαράχ ή και Μαντίνατ αλ Νάμπι στα αραβικά, που σημαίνουν ‘η Πόλη που ακτινοβολεί’ και ‘η Πόλη του Προφήτη’.
Υπάρχουν Μουσουλμάνοι, που τούτη τη μέρα, την πρώτη του έτους από Εγίρας, στρέφουν τη μνήμη τους στο μαρτύριο του εγγονού του Προφήτη, του Χουσεΐν, που θανατώθηκε φρικτά και βασανιστικά στην Κερμπελά, μια πόλη του σημερινού Ιράκ. Σε τούτη την πόλη, στις 10 του Οκτώβρη του έτους 680 μετά Χριστόν ή με άλλο μέτρημα, στις 10 του μήνα Μουχάραμ του έτους 61 από Εγίρας, μια μάχη καταστροφική τερματίστηκε. Από τη μια μεριά ο Χουσεΐν, με λίγους έμπιστους και όλη την οικογένειά του από κοντά κι από την άλλη, στρατιές πολυάνθρωπες και ετοιμοπόλεμες του Γιαζίντ, γιου του Μωαβία, που το διακόνημα του Χαλίφη, δηλαδή του διαδόχου του Προφήτη ως ηγέτη της Κοινότητας των Πιστών, το έκανε θρόνο εξουσίας και κληρονομικό βασίλειο, κατά τα πρότυπα των αρχόντων που δυναστεύουν ανέκαθεν τους λαούς, κλέβουν, ρημάζουν και τρέφουν με δόξα τη μωρία τους. Σε κείνη τη μάχη, ρημάχτηκε το σόι του εγγονού του Προφήτη κι ο ίδιος ο Χουσεΐν έχυσε το αίμα του με βάσανο και πόνο, ώσπου στο τέλος του πήραν το κεφάλι και λευτερώθηκε η ψυχή του.
Με το που μπαίνει λοιπόν το νέο έτος από την Εγίρα, υπάρχουν πολλοί Μουσουλμάνοι, που αντί να χαίρονται, κλαίνε καθώς θυμούνται την απώλεια του Αθώου, του Μάρτυρα, του Δίκαιου….
Ο Ιμάμης Χουσεΐν αγωνιζόταν για το Δίκαιο και υπερασπιζόταν το πρωτείο του Πνεύματος και του Ήθους για τους Πιστούς, μα και για όλους του ανθρώπους, απέναντι σε κείνους, που πιστεύουν στη δύναμη του κτήνους και στην άρνηση της αλληλεγγύης και της ελευθερίας. Για τούτο και ξεκινά από την 1η μέρα του μήνα Μουχάραμ και για δέκα τουλάχιστον μέρες, μια περίοδος πένθους∙ οι μέρες του Ματέμ.
πλεγμένα με αίμα και δάκρυ…
Ματέμ του έτους 1438 από Εγίρας
Κάποια στιγμή ο άνθρωπος έβαλε σημάδια στους κύκλους του ήλιου και της σελήνης κι από τότε άρχισε το μέτρημα του χρόνου….
Ο άνθρωπος, ετούτος ο γίγαντας και μικρούλης συνάμα, μες την μεγαλοσύνη του σύμπαντος τόλμησε να κάνει μοιρασιά στο αιώνιο παρόν, όπου χωρεί και διαφεντεύει μονάχα ο Κύρης των κόσμων όλων, ο γεννήτορας των πάντων, που είναι η μάνα κι ο πατέρας του γένους μας. Έτσι φτιάχτηκαν οι ενιαυτοί, γεμάτοι πλουμίδια και γιρλάντες, καθώς ο άνθρωπος τους κόσμησε με γιορτές και μνήμες, για τις χαρές μα και για τις θλίψεις του.
Οι Μουσουλμάνοι του κόσμου, περισσότεροι ήδη από ενάμιση δισεκατομμύριο ψυχές, μετρούν την 1η μέρα του σεληνιακού μήνα Μουχάραμ και χίλια τετρακόσια τριάντα οκτώ (1438) χρόνια από την Εγίρα. Το 622 έτος της κοινής χρονολογίας ταυτίζεται με το πρώτο έτος από την Εγίρα, δηλαδή από την φυγή του Προφήτη Μωάμεθ, από την αφιλόξενη και εχθρική γενέτειρά του τη Μέκκα και την καταφυγή του στην μικρή πόλη Γιαθρίμπ, που έμεινε έκτοτε γνωστή ως Μεντίνα. Αλ Μαντίνα αλ Μουναουαράχ ή και Μαντίνατ αλ Νάμπι στα αραβικά, που σημαίνουν ‘η Πόλη που ακτινοβολεί’ και ‘η Πόλη του Προφήτη’.
Υπάρχουν Μουσουλμάνοι, που τούτη τη μέρα, την πρώτη του έτους από Εγίρας, στρέφουν τη μνήμη τους στο μαρτύριο του εγγονού του Προφήτη, του Χουσεΐν, που θανατώθηκε φρικτά και βασανιστικά στην Κερμπελά, μια πόλη του σημερινού Ιράκ. Σε τούτη την πόλη, στις 10 του Οκτώβρη του έτους 680 μετά Χριστόν ή με άλλο μέτρημα, στις 10 του μήνα Μουχάραμ του έτους 61 από Εγίρας, μια μάχη καταστροφική τερματίστηκε. Από τη μια μεριά ο Χουσεΐν, με λίγους έμπιστους και όλη την οικογένειά του από κοντά κι από την άλλη, στρατιές πολυάνθρωπες και ετοιμοπόλεμες του Γιαζίντ, γιου του Μωαβία, που το διακόνημα του Χαλίφη, δηλαδή του διαδόχου του Προφήτη ως ηγέτη της Κοινότητας των Πιστών, το έκανε θρόνο εξουσίας και κληρονομικό βασίλειο, κατά τα πρότυπα των αρχόντων που δυναστεύουν ανέκαθεν τους λαούς, κλέβουν, ρημάζουν και τρέφουν με δόξα τη μωρία τους. Σε κείνη τη μάχη, ρημάχτηκε το σόι του εγγονού του Προφήτη κι ο ίδιος ο Χουσεΐν έχυσε το αίμα του με βάσανο και πόνο, ώσπου στο τέλος του πήραν το κεφάλι και λευτερώθηκε η ψυχή του.
Με το που μπαίνει λοιπόν το νέο έτος από την Εγίρα, υπάρχουν πολλοί Μουσουλμάνοι, που αντί να χαίρονται, κλαίνε καθώς θυμούνται την απώλεια του Αθώου, του Μάρτυρα, του Δίκαιου….
Ο Ιμάμης Χουσεΐν αγωνιζόταν για το Δίκαιο και υπερασπιζόταν το πρωτείο του Πνεύματος και του Ήθους για τους Πιστούς, μα και για όλους του ανθρώπους, απέναντι σε κείνους, που πιστεύουν στη δύναμη του κτήνους και στην άρνηση της αλληλεγγύης και της ελευθερίας. Για τούτο και ξεκινά από την 1η μέρα του μήνα Μουχάραμ και για δέκα τουλάχιστον μέρες, μια περίοδος πένθους∙ οι μέρες του Ματέμ.
Το Πένθος εφέτος είναι
απόλυτα αισθητό, τραγικά οικείο, τουλάχιστον για τους ανθρώπους εκείνους, που
ανεξάρτητα από θρησκευτικά πιστεύω, νιώθουν αλληλέγγυοι με τα θύματα του
εμφυλίου στη Συρία, με τα θύματα της τυφλής βίας που εξαπολύουν οι τυφλωμένοι
απ’ τον φανατισμό και τη λατρεία του θανάτου τρομοκράτες του λεγόμενου
‘Ισλαμικού Κράτους’ (ISIS ή DAESH)
στη Συρία και στο Ιράκ και όπου αλλού. Ο Ιμάμης Χουσεΐν, αγωνίζεται για
ελευθερία και αξιοπρέπεια, χτυπημένος βάναυσα από την ένοπλη βία, στο τουρκικό
Κουρδιστάν ή στην περιοχή του Κομπάνι. Οι ματωμένοι νεκροί Κούρδοι, που
κείτονται άταφοι σε δρόμους, πολλοί έχοντας πέσει εντελώς ανυπεράσπιστοι εμπρός
από τη μανία καταδίωξης του τουρκικού κράτους, γυναίκες, άνδρες και παιδιά,
γέροντες και μαχητές της ελπίδας, είναι όλοι και όλες τους ο Χουσεΐν των ημερών μας. Όλη η Μέση Ανατολή που
βογκά από τον πόνο και τρέμει εξαιτίας του αναίτιου θανάτου είναι μια Κερμπελά!
Εφέτος, το «Για Ιμάμ»,
είναι για όλα τα θύματα της βίας και του τρόμου, και το «Για Χουσεΐν» είναι
κραυγή οργής, καταγγελίας και αγώνα!
Ο φτωχός διακονιάρης στο κατώφλι
του ευλογημένου Πιρ Σεγιέντ Αχμέτ Ριφαή
Αλή Οσμάν Ουαντούντ
No comments:
Post a Comment