ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ Ή ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΧΑΜΕΡΠΕΙΣ ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Όταν ξεντυθείτε χωρίς να ντραπείτε…

 τότε θα γίνετε γιοι του Ζώντος

 και δεν θα φοβηθείτε.

Ευαγγέλιο του Θωμά (37)

Νιώθω τυχερός που γεννήθηκα τον 20^ο αιώνα σε μια χώρα, στην Ελλάδα, όπου έλαβε μορφή το πολίτευμα της Δημοκρατίας και ο άνθρωπος, από υπήκοος αυταρχικών αρχόντων, έγινε πολίτης. Η Δημοκρατία στη Δύση, είναι μια πολιτική οργάνωση της κοινωνίας με ανοιχτούς ορίζοντες κι αυτό με ικανοποιεί. Η Δημοκρατία μας πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση εξέλιξης και να περιφρονεί τα στεγανά. Μοιράζομαι, μαζί με άλλους και άλλες συμπολίτες δυτικών χωρών, ως όραμα προοπτικής και κοινή πολιτική αξίωση συνάμα μια Ανοιχτή Κοινωνία…. Τέλος, δηλώνω βαθειά ικανοποίηση, που εκτός από πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας, είμαι συγχρόνως πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιας ένωσης δημοκρατικών κρατών, που πορεύεται με προοπτική την οικοδόμηση μιας συνομοσπονδίας ή ομοσπονδίας στην γηραιά Ήπειρο….

Καιρός βέβαια, μετά τις εξομολογήσεις μου ως προς το τί φρονώ πολιτικά και τί οραματίζομαι, να παραδεχτώ, πως ο τόπος μου, η Ελλάδα, ως δημοκρατία εμφανίζει αρκετά ελλείμματα και ανυπόφορες ανώριμες εφηβικές συμπεριφορές ως κράτος, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει, ακόμα και με διάλυση, αν υποκύψει στην λαίμαργη και αρπακτική πολιτική της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και στο βουλιμικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που κυριαρχεί στον καπιταλισμό των καιρών μας και επιχειρεί να καταστήσει τους κοινούς ευρωπαϊκούς θεσμούς όργανα των αδηφάγων συμφερόντων του εις βάρος των λαών της Ευρώπης.

          Στα πλαίσια της δημοκρατικής οργάνωσης του κράτους και στα πλαίσια του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος είμαι ικανοποιημένος, που περιφρουρείται πλέον ο σκληρός πυρήνας της προσωπικής ζωής των πολιτών, ώστε να αποφεύγονται οι αποκλεισμοί και οι διακρίσεις. Σύμφωνα με το νόμο που ισχύει στην Ελλάδα σήμερα, για την «προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα», χαρακτηρίζονται ως ευαίσθητα δεδομένα που συνθέτουν τον πυρήνα του προσωπικού αδύτου, οι πληροφορίες που αφορούν την φυλετική ή εθνική ταυτότητα, τις πολιτικές επιλογές, τις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις, την δραστηριοποίηση στο συνδικαλιστικό κίνημα, την κατάσταση της υγείας, την υπαγωγή στη μέριμνα φορέων κοινωνικής πρόνοιας, την ερωτική ζωή. Επίσης αφορούν πληροφορίες που αναφέρονται με εκκρεμείς ποινικές διώξεις ή καταδίκες. Τέλος, δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα θεωρεί ο νόμος πληροφορίες σχετικά με τη συµμετοχή του πολίτη σε συλλογικές πρωτοβουλίες που επιδιώκουν σκοπούς, σε συνάφεια με τις επιλογές που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

Προσωπικά, δεν συνηθίζω να κρύβω τις πεποιθήσεις μου, φιλοσοφικές ή μεταφυσικές, ή τις πολιτικές επιλογές μου. Αυτή η στάση μου βέβαια δεν σημαίνει πως αφήνω τον εαυτό μου εκτεθειμένο αδιάκριτα, στη χλεύη ή στην χυδαία έκφραση κριτικής απαξίας προς ό,τι με αφορά, από ανθρώπους φανατικούς ή εγκλωβισμένους σε δογματισμούς κάθε λογής.

Η αφορμή για όσα έγραψα πιο πάνω και όσα, θα προσπαθήσω να διατυπώσω στη συνέχεια, μου δόθηκε από την πληροφορία που έμαθα, ότι δημόσιοι λειτουργοί, παρά την ύπαρξη του πλαισίου προστασίας των προσωπικών μας δεδομένων, ασχολήθηκαν με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μου, καταλήγοντας σε αβάσιμα και αυθαίρετα συμπεράσματα, προέκριναν μεροληπτική εις βάρος μου τοποθέτηση. Κρίνω σκόπιμο να μην τους αναφέρω κατ’ όνομα.

Να εξηγηθώ. Πιστεύω πως το κράτος δεν έχει και δεν πρέπει να έχει λόγο για τα θρησκευτικά ή τα φιλοσοφικά πιστεύω των πολιτών, για κανέναν απολύτως λόγο. Όταν στην Ελλάδα απαλείφθηκε η αναγραφή του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες ήμουν ενθουσιασμένος. Μάλιστα, πριν από τη νομοθετική ρύθμιση για το παραπάνω ζήτημα, σκεφτόμουν να αντικαταστήσω την ταυτότητά μου, όπως είχα δικαίωμα, λόγω αναγραφής παρωχημένων και ανακριβών πληροφοριών στο παλιό δελτίο και σκεφτόμουν ως Δικηγόρος, ποια βάσιμα επιχειρήματα θα μπορούσα να προβάλλω, για να υποχρεώσω την Αστυνομική Υπηρεσία στην μη αναγραφή θρησκεύματος….

Αν προσδιόριζα τον εαυτό μου, ως προς τις φιλοσοφικές και θρησκευτικές αναζητήσεις μου, θα έλεγα πως είμαι ένας ταξιδιώτης, που από τα πρώιμα εφηβικά χρόνια, ακατάπαυστα περιηγούμαι ένα σωρό κόσμους. Παθιάζομαι όταν συναντώ κάτι που με γοητεύει και φθάνω πολλές φορές στα άκρα, προκειμένου να το γνωρίσω ζώντας το από μέσα. Δυστυχώς συχνά, αφού αφήνομαι στην ηδονή της γοητείας, γεύομαι την οδύνη της απογοήτευσης.

Μολονότι οι γονείς μου με βάφτισαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αρκέσθηκα σε μια δεδομένη παραδοσιακά σχέση με την Εκκλησία, αλλά αναζήτησα μια σχέση κατόπιν επιλογής. Η πνευματικότητα που ανθεί εντός της Εκκλησίας της Ανατολής, με κέντρο το πρόσωπο του Χριστού με γοητεύει συνεχώς, χωρίς κλυδωνισμούς. Αντίθετα όμως, οι σχέσεις μου με την ποιμαίνουσα (διοικούσα) Εκκλησία γενικά, αλλά και με συγκεκριμένους εκπροσώπους της, πολλές φορές μου έχουν προκαλέσει απογοήτευση και οργή. Ομολογώ βέβαια, πως το κύριο βάρος ευθύνης γι’ αυτές τις καταστάσεις αφορά εμένα, που όπως είχε πει άγια Γερόντισσα σε εκλεκτό φίλο μου κάποτε, «κακώς που γοητεύτηκα»….

Διάβαζα βιβλία για τον Σουφισμό που με εντυπωσίαζαν και με ενθουσίαζαν, ενώ αρκετές ιστορίες ήταν εξαιρετικά όμοιες και οικείες με τις ιστορίες του Γεροντικού. Τελικά δεν περιορίστηκα στην ανάγνωση βιβλίων περί Σουφισμού, αλλά τόλμησα να έρθω σε στενή επαφή με σύγχρονους Σούφι, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και να συμπορευθώ μαζί τους….

Ο Βουδισμός, ιδίως ως βιοθεωρία και φιλοσοφία του ανθρώπου δεν με άφησε αδιάφορο. Έτσι έκανα δυο μεγάλα ταξίδια. Το ένα στη Νταραμσάλα της βόρειας Ινδίας, έδρα του εξόριστου Δαλάι Λάμα, όπου είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ θιβετάνικα μοναστήρια και να εντυπωσιαστώ από μια επαφή με τον νεαρό τότε Κάρμαπα Ogyen Trinley Dorje. Το δεύτερο ταξίδι μου ήταν στο Ανόι του Βιετνάμ, όπου συμμετείχα σ’ ένα πολυεθνικό retreat υπό την καθοδήγηση του Thich Nhat Hanh. O Thay, που σημαίνει Δάσκαλος, όπως αποκαλούν τρυφερά και με σεβασμό τον   Thich Nhat Hanh μαθητές και μαθήτριές του, είναι μια προσωπικότητα που σέβομαι βαθύτατα και αγαπώ, γιατί στις δυο εβδομάδες που έζησα κοντά του, μαζί άλλα περίπου πεντακόσια άτομα από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, φύτεψε πολύτιμους σπόρους μέσα μου, που ακατάπαυστα καρπίζουν ανθούς, χωρίς να μου στερούν την ελευθερία μου και χωρίς να μειώνουν τη μέθεξή μου, είτε με την πάντοτε δροσερή παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είτε με την παράδοση του Σουφισμού, ως μοναδικού πολύτιμου ρόδου στον κήπο του Ισλάμ, είτε με τις ανεξάντλητες απορίες και με τους γρίφους δυσπιστίας, που γεννά ο ανήσυχος νους μου. Έκανα και άλλες περιηγήσεις σε κινήματα αναζήτησης, που ακόμα και στις περιπτώσεις που ορισμένα τα εγκατέλειψα οριστικά, εντούτοις, τώρα που νιώθω περισσότερο ώριμος από κάθε άποψη, ομολογώ πως κάθε στάση μου, στο υπέροχο ταξίδι των αναζητήσεων, με έχει καταστήσει όλο και πιο πλούσιο και μου έχει προσφέρει μια υπέροχη ευρυχωρία πνεύματος.

Σ’ αυτούς που αναρωτιούνται αν είμαι Μουσουλμάνος, όχι με καλές προθέσεις εκ μέρους των, αλλά με τη χυδαία διάθεση του πρόστυχου χαφιέ ή σε απλά ελληνικά, του χαμερπή καταδότη, έστω και αν κατέχουν τίτλους ή θέσεις κοινωνικά ζηλευτές, θα έδινα τις εξής απαντήσεις, για να μην τους απαξιώσω ως ανθρώπινα όντα, με την αδιαφορία μου. Θα μπορούσα να αυτοπροσδιοριστώ ως Χριστιανός της Ανατολής, που σέβεται τον Μωάμεθ, ως προφήτη που αναστήθηκε από την αραβική έρημο. Επίσης, θα ομολογούσα ότι η μετοχή μου στην Εκκλησία του Χριστού δεν μου απαγορεύει να βρίσκω κάθε τόσο ολοκάθαρα διαμάντια, μέσα σε σούρες του Κορανίου που μελετώ. Θα μπορούσα άνετα να αυτοπροσδιοριστώ ως Μουσουλμάνος που λατρεύω τον Ιησού Χριστό, σφραγίδα της συμπαντικής αγιότητας και στέκομαι τρυφερά στα πόδια της Παναγίας Μητέρας Του. Για να αποφύγω έστω και κατ’ ελάχιστον τις παρεξηγήσεις, δηλώνω πως δεν με αφορούν οι ταμπέλες, που δημοσιοποιούν τα πιστεύω των ανθρώπων, τις σιχαίνομαι, γιατί εκθέτουν κάτι εξαιρετικά και απερινόητα πολύτιμο σε κοινή αδιάκριτη θέα· αναφέρομαι σε ό,τι θεωρώ και ζω, ως τῷ ὂντι Ιερό.  Θα μπορούσα να αυτοπροσδιοριστώ και ως ένας άνθρωπος που θέλω να ανασύρω στην επιφάνεια την εντός μου βουδική φύση και να αξιωθώ να  ζήσω ως αφανής Μποντισάτβα.

Καθώς διάβαινα στα μονοπάτια που βαδίζουν οι Σούφι, έτυχε να συναντηθώ με έναν άνθρωπο, με τ’ όνομα Αλή Οσμάν. Τον έκλεισα στην καρδιά μου και γίναμε αυτάδελφοι. Καθώς τριγυρνούσα στην παλιά Ιερουσαλήμ και στα στενά καλντερίμια της πόλης Τσφαντ, γνώρισα τον Γιζρεέλ, έναν Καμπαλιστή, που τον αγάπησα και ανταλλάξαμε το αίμα της ψυχής μας. Στο Ανόι, ο δίδυμος αδελφός που γνώρισα και με συντροφεύει έκτοτε, ονομάζεται σε ελληνική παράφραση “Εμπιστευόμενος την Φροντίδα της Καρδιάς”.

Αγαπητοί μου καταδότες, φτηνοί μου χαφιέδες, έχετε ακούσει ή μάλλον έχετε κατανοήσει το τί σημαίνει κατά περιεχόμενο  “Homo Universalis”; Αυτό υπήρξε το ιδανικό μου από τα εφηβικά χρόνια μου, όταν άκουσα για πρώτη φορά να γίνεται λόγος για το αναγεννησιακό όραμα του καθολικού ή ώριμου ανθρώπου και παραμένει αειθαλές στις επιδιώξεις μου. Στα μάτια μου ο “Homo Universalis” είναι παρόμοιος κατά περιεχόμενο με τον “İnsan-ı Kâmil” αλλά και με τον “Bodhisattva”. Και αν καλοσκεφτούμε τα πράγματα, χωρίς αγκυλώσεις που περιορίζουν την θέασή τους, οι προηγούμενες ιδιότητες του σώου ανθρώπου, άλλων παραδόσεων, είναι ταυτόσημες, κατά την παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού, με τον άνθρωπο που έχει αξιωθεί συναίσθηση του νοῦ Χριστοῦ, του πνευματικού νου, που όλοι και όλες έχουμε λάβει ως χάρισμα, με την πνοή της ζωής κατά την πράξη της δημιουργίας και ως προίκα της θεοείδειας του κατ’ εικόνα, που φέρουμε όλοι στα τρίσβαθά μας, ἐν γνώσει ή ἐν ἀγνοίᾳ μας. Διότι «ὁ τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ -καί πάντα Κόσμον κάλλει κοσμήσας - ὁ Λόγος Χριστός - οὐκ ἒθετο αὐτῇ πέρατα· ὣσπερ γάρ ἀτέρμονα σύμπαντα περίκλεα τῆς Χάριτος εἰσίν - οὓτως καί Ἐκκλησία - ἡ πεπηγμένη αἳματι Ἰησοῦ σταυρωθέντος - περίκλεως Πνεύματος ὑπάρχει - οὐ δέ χωρεῖ ὁρίοις - καίτοι ὁρωμένη ἃμα».

Δεν ξέρω, άραγε ικανοποίησα την χυδαία απορία σας να μάθετε αν είμαι Μουσουλμάνος; Πάντως, για χάρη σας θα δήλωνα δημόσια πως είμαι ένας ασήμαντος Χριστιανός της Ανατολής ή ακόμα πως είμαι ένας ασκούμενος περιστασιακά κατά την παράδοση του Βιετναμέζου Βουδιστή Δασκάλου Thich Nhat Hanh, έτσι για να σας την «σπάσω»…. Αλλά σας λυπάμαι, γιατί θα παραμείνετε μάλλον ισοβίως μίζεροι μικροαστοί, … εκτός αν εκτεθείτε σε ένα θαύμα, που σας περιμένει, όπως όλους και όλες, λύνοντας τις αλυσίδες που σας κρατούν μακρυά από τα ουσιώδη και τα ωραία της ζωής….

©Γιώργος Α. Δούδος

06/02/2015

           

           

ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΘΗΚΕ Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ!

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Προκαλεί ιδιαίτερη ικανοποίηση η εξαγγελία της νέας κυβέρνησης της χώρας, ότι θα λυθεί κατά προτεραιότητα το ζήτημα της αναγνώρισης ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν μεγαλώσει εδώ.

Με την ευκαιρία αυτή τίθεται και ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που οφείλει να λύσει η ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα δίχως κόστος εις βάρος του προϋπολογισμού. Στον παλιό Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας του1955 υπήρχε ένα ρατσιστικό άρθρο, το περιβόητο 19, που προέβλεπε την αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας από "αλλογενείς" Έλληνες και Ελληνίδες πολίτες, με διαδικασίες αδιαφανείς και εξολοκλήρου αυθαίρετες. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 μέχρι και το 1998, υπολογίζεται ότι 60.044 συμπολίτες μας έχασαν την ελληνική υπηκοότητα με βάση το περιβόητο άρθρο 19 και απ' αυτούς περίπου 50.000 ήταν Μουσουλμάνοι από την Θράκη.

Μετά από επανειλημμένες πιέσεις κυρίως του Συμβουλίου της Ευρώπης, η Ελλάδα το 1998 κατάργησε το άρθρο 19. Ο νέος Κώδικας Ελληνικής Ιθαγένειας του 2004 δεν περιέχει όμοια διάταξη. Παρόλα αυτά, ενώ το άρθρο 19 έχει καταργηθεί, τα θύματά του δεν έχουν αποκατασταθεί. Όσοι από τους ανιθαγενείς πρώην Έλληνες πολίτες επιθυμούν να επανακτήσουν την ελληνική υπηκοότητα υποβάλλονται κατά κανόνα στη διαδικασία της πολιτογράφησής τους, η οποία είναι χρονοβόρα, βασανιστική, άκρως γραφειοκρατική και χωρίς ασφαλή αποτελέσματα ως προς την αποδοχή της σχετικής αίτησης. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που αποτελεί θεσμοθετημένο συμβουλευτικό όργανο της πολιτείας για θέματα δικαιωμάτων του ανθρώπου, με απόφαση της Ολομέλειάς της του 2003 είχε διατυπώσει ανησυχίες για την παράλειψη του κράτους να μεριμνήσει, ώστε μετά την κατάργηση του άρθρου 19 να υπάρξει μια απλή διαδικασία απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας στους πολίτες από τους οποίους αφαιρέθηκε. Επειδή, σύμφωνα με κείμενα αρχών του διεθνούς δικαίου, που είναι τουλάχιστον τυπικά αποδεκτά από τις λεγόμενες πολιτισμένες χώρες του πλανήτη, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η Ελλάδα η ιθαγένεια είναι ουσιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο άρθρο 6 διακηρύσσει ότι: «Καθένας, όπου και αν βρίσκεται, έχει δικαίωμα στην αναγνώριση της νομικής του προσωπικότητας». Η Διακήρυξη αναφέρεται στα φυσικά πρόσωπα και η προηγούμενη διάταξη αναγνωρίζει ότι στα πλαίσια της οργανωμένης με κανόνες δικαίου διεθνούς κοινότητας, ο άνθρωπος πέραν της φυσικής υπόστασής του, έχει δικαίωμα να είναι φορέας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων στα όρια ύπαρξης και λειτουργίας ενός ή περισσότερων κρατών. Προϋπόθεση αναγνώρισης νομικής προσωπικότητας σε έναν άνθρωπο είναι να έχει αυτός ιθαγένειας ενός ή ακόμη και περισσότερων κρατών. Επίσης στο άρθρο 15 η Διακήρυξη αναφέρει ότι «καθένας έχει το δικαίωμα μιας ιθαγένειας». Θα περιορισθώ να αναφέρω ακόμα τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που κατάρτισε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και την οποία η Ελλάδα έχει κυρώσει με νόμο το 1992.Στο άρθρο 7 της Σύμβασης γίνεται σαφής αναφορά στην ιθαγένεια ως δικαίωμα. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών το καλοκαίρι του 2014 είχε εξαγγείλει εκστρατεία για την εξάλειψη του φαινομένου της ανιθαγένειας. Τούτο το γεγονός καταδεικνύει την σοβαρότητα του προβλήματος να υπάρχουν ανιθαγενείς συνάνθρωποί μας, όσον αφορά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, συχνά δυσεπίλυτα, στην καθημερινότητά τους, αλλά και το γεγονός, ότι η ανιθαγένεια αποτελεί πλήγμα στο εδώ και χρόνια αποδεκτό σύστημα προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, στα πλαίσια της Διεθνούς Κοινότητας.

Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδος, πιστεύουμε πως είναι απαλλαγμένη από αγκυλώσεις που καθιστούσαν άτολμη την προηγούμενη κυβέρνηση να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να εφαρμόσει το δίκαιο, οφείλει να αποκαταστήσει όσους ανιθαγενείς πρώην Έλληνες και Ελληνίδες το επιθυμούν αποδίδοντάς του ελληνική ιθαγένεια με τρόπο απλό, συντομότατο και ασφαλή.

     

Ἀπαντοχή τῆς αὐγῆς

Τά δάκρυα χαράζουν βαθειά τό πρόσωπό σου·

σοῦ τά σκουπίζω μέ φιλιά.

Τό σῶμα σου ντυμένο κουρέλια

δέν ἀντέχει τό ψῦχος, τρέμει.

Ἁπλώνω τά χέρια νά σέ σκεπάσω

καί νά θερμάνω τά μέλη σου.

Σφαλίζω τό στόμα σου

μέ τίς ἂκρες τῶν δαχτύλων μου, ἁπαλά,

νά κρύψω τούς στεναγμούς τοῦ πόνου καί τῆς ντροπῆς

πού σέ πληγώνουν.

Κρατῶ τό χέρι σου

ψηλαφώντας στό σκοτάδι

μέ τόν φόβο, μήπως χαθεῖ τό μονοπάτι.

Ἀνεβαίνουμε ὧρες ἀτελείωτες

γιά νά προλάβουμε τήν αὐγή.

Ὃταν ἀποκάμνεις κατάκοπη

στενάζοντας 
σέ χαϊδεύω

καί σοῦ φιλῶ τά μάγουλα

ἀφήνοντας πάνω σου, ὃση τρυφερότητα κρατᾶ ἡ ψυχή μου.

Προλάβαμε ἐπί τέλους στήν κορυφή

τό ἀντίκρυσμα μέ τόν ἣλιο.

Τότε φωτίστηκα ἀπ’ τό πρόσωπό σου

τό κάλλος σου μέ μάγεψε

ὁ ἳμερος μέ παρέλυσε

φοβισμένος ψιθύρισα τό ὂνομά σου,

Ἑλλάδα…   

Γιῶργος Δοῦδος

23/01/15

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

            Πιο κάτω, παραθέτω τις τρεις τελευταίες από τις τέσσερις παραγράφους του τελευταίου άρθρου (120) του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

2.     Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3.     Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4.     Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Το Σύνταγμα είναι ο θεμελιώδης νόμος μιας δημοκρατικής πολιτείας. Η συνταγματική ιστορία δεν γράφτηκε πάντοτε σε σαλόνια διασκέψεων ή σε αίθουσες συνεδριάσεων της Βουλής. Είχαν προηγηθεί οι αγωνίες των φιλοπάτριδων πολιτών, που έλαβαν την μορφή αγώνων και επέβαλαν την συνταγματική τάξη σε άρχοντες, που είχαν προθέσεις υποταγής του λαού, χωρίς όρους, στα θελήματά τους. Είχαν προηγηθεί, πριν από την ψήφιση ενός νέου ελληνικού Συντάγματος, εθνικές καταστροφές, ταπεινώσεις του λαού, έκνομες δικτατορίες χάριν εξυπηρέτησης, κατά κανόνα, συμφερόντων των ξένων ισχυρών δυνάμεων.

Ένα Σύνταγμα, μπορεί να παρουσιάζει ελλείμματα και να προβλέπει ρυθμίσεις, που εκ των υστέρων, στο στάδιο της εφαρμογής, είτε προβάλλουν δυσλειτουργίες των θεσμών ή εμφανίζονται αδιέξοδα για την επίλυση χρόνιων αναγκών του δημόσιου βίου. Για τούτο, επειδή το Σύνταγμα καταρτίζεται και ψηφίζεται από ανθρώπους, που ενεργούν συλλογικά, ως ανθρώπινο έργο δεν μπορεί να είναι τέλειο και έχει ανάγκη επομένως κατά καιρούς από τροποποιήσεις, κάτι που ορθά προβλέπεται.

Οι εθνικές εκλογές για την ανάδειξη των μελών της Βουλής των Ελλήνων και την περαιτέρω ανάδειξη μιας νέας κυβέρνησης της χώρας είναι μια ουσιώδης διαδικασία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που αποτελεί τη μορφή του δημοκρατικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Αναμφίβολα, υπάρχουν μορφές διαδικασιών που θα εξασφάλιζαν ουσιαστικότερη πραγμάτωση της συνταγματικής πρόβλεψης του άρθρου 1, ότι:  Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία, και ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα σε συνεχή εξελικτική πορεία και τούτο θαρρώ πως είναι ιδιαίτερα θετικό. Για τούτο, μπορούμε να επιδιώκουμε βάθεμα των δημοκρατικών θεσμών, αλλαγή των δημοκρατικών διαδικασιών, ώστε η λαϊκή κυριαρχία να είναι αισθητή και αποτελεσματική στον συλλογικό βίο των Ελληνίδων και των Ελλήνων, χωρίς αποκλεισμούς και αγκυλώσεις που προκαλούν προκαταλήψεις κάθε προέλευσης και μορφής.

Έχουμε χρέος οι πολίτες αυτής της χώρας, που τα τελευταία χρόνια της, είναι πέρα ως πέρα δίσεκτα, να προσέλθουμε στις κάλπες με συναίσθηση της φιλοπατρίας και συνείδηση της ευθύνης αλληλεγγύης που πρέπει να μας διακατέχει και να μας καθοδηγεί.

Η τελευταία κυβέρνηση των δύο πολιτικών κομμάτων που νέμονταν την εξουσία έχει αποδειχθεί ότι υπήρξε ένα εθελόδουλα πειθήνιο όργανο στις αξιώσεις των δανειστών του ελληνικού κράτους. Ίσως, όμοια πολιτική συμπεριφορά με αυτήν των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου και των μελών των κυβερνήσεών τους θα μπορούσαμε να συναντήσουμε στις κυβερνήσεις που εξυπηρετούσαν τις δυνάμεις Κατοχής ή την κυβέρνηση της τελευταίας περιόδου της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974, που επί των ημερών της και με δική της προδοτική ευθύνη έχει προκληθεί η εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο και η συνεχιζόμενη ως τώρα τουρκική κατοχή του βόρειου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το διακύβευμα των επικείμενων εκλογών δεν είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς ή μια κυβέρνηση της Κεντροδεξιάς. Το διακύβευμα είναι αν το αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι τέτοιο, ώστε να αποδοθεί η εθνική αξιοπρέπεια στον Ελληνικό Λαό και η τιμή στην Ελλάδα, που έχει τραυματισθεί από το 2009 και μετά βαθειά ή αν εξαιτίας υποχώρησης στη διασπορά τρόμου εκ μέρους του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας του Α. Σαμαρά και αποδοχής ένα σωρό ψευδών πομφολύγων που  εξαπολύουν οι προπαγανδιστές αυτού του κόμματος, η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι το εργαστήριο πειραμάτων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και ο Λαός αυτής της χώρας το υποχείριο ανάλγητων κερδοσκόπων, που κινούνται είτε εντός των συνόρων, είτε εκτός…. Η ευθύνη είναι προσωπική και η απόφαση πρέπει να είναι νηφάλια και με πατριωτικό περιεχόμενο….

                                                              18/01/2015

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ: ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ…

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Η Ελλάδα φαίνεται πως παραμένει αδύναμη να απαγκιστρωθεί από τα αρνητικά χαρακτηριστικά που διακρίνουν τα κράτη της νότιας Βαλκανικής.

Η αμφίβολη εναρμόνιση της κυβέρνησης της χώρας, υπό συνθήκες κρίσης, προς τις λαϊκές απαιτήσεις και ανάγκες με επικεφαλής έναν ιδεολογικά εθνικιστή πολιτικό, τον Αντώνη Σαμαρά και συμβούλους του, ανθρώπους με καταβολές στο «Δίκτυο 21», έχει κάνει ορατές τις συνέπειες σε αρκετά σημεία του δημόσιου βίου.

Ας κάνουμε όμως μια παρένθεση. Η άτυπη οργάνωση με την κωδική ονομασία «Δίκτυο 21» ιδρύθηκε από πολιτικούς φίλους του Πρωθυπουργού, που υπήρξαν και συνοδοιπόροι του στο αποτυχημένο εγχείρημά του της ίδρυσης της «Πολιτικής Άνοιξης». Θα αναφέρω εδώ ορισμένους, που συχνά πυκνά προσελκύουν με λόγους και πράξεις τα φώτα της δημοσιότητας. Χρύσανθος Λαζαρίδης, βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ., ανανήψας αριστερός και εξ απορρήτων σύμβουλος του κ. Σαμαρά. Διονύσης Καραχάλιος, επικεφαλής της Γραμματείας Σχέσεων Κοινωνίας και Κόμματος της Ν.Δ.. Φαήλος Κρανιδιώτης, ο γνωστός δικηγόρος του Οτσαλάν, σύμβουλος του Πρωθυπουργού και υπερασπιστής επαναπροσδιορισμού του χαρακτήρα της Ν.Δ. ως ακραιφνώς δεξιού κόμματος…. Το «Δίκτυο 21» επιδιώκει να είναι ένα ελληνικό εθνικιστικό think tank (δεξαμενή σκέψης),  με επίκεντρο ενδιαφέροντος στα ελληνοτουρκικά θέματα, στο Κυπριακό, στο Κουρδικό, στο Θρακικό, στο Βορειοηπειρωτικό, στο ‘Σκοπιανό’ (Νεομακεδονικό) και στο Ποντιακό ζήτημα. Όταν δημιουργήθηκε κυβέρνηση το 2012, με πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, η επιρροή των εθνικιστών του «Δικτύου 21» είχε σχολιασθεί με την εξής φράση: Η Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση, το Δίκτυο 21 στην εξουσία!

Ο εθνικισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία και οι εθνικιστές όχι μόνο δεν έχουν δικαίωμα να μονοπωλούν την φιλοπατρία, αλλά πολλές φορές αποδεικνύονται εχθροί της πατρίδας τους! Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα ότι εθνικιστές έβλαψαν τραγικά τον τόπο τους. Προκάλεσαν πολέμους, κατέστρεψαν τον λαό τους οδηγώντας τον στην προσφυγιά, μετά από ταπεινωτικές ήττες στα πεδία των μαχών…. Ο εθνικισμός δεν εξαγιάζεται από τα χρώματα της σημαίας που κρατά. Ο εθνικισμός είναι προσκολλημένος στην φαντασιακή κοινότητα του έθνους, που ειδωλοποιεί, ενώ από την άλλη μεριά αντιμετωπίζει κυρίως του γειτονικούς λαούς με υπεροψία και επιθετικότητα….

Έχουν διοριστεί ήδη οι πρώτοι Μουσουλμάνοι ιεροδιδάσκαλοι στα δημόσια σχολεία της Δυτικής Θράκης. Αρμοδιότητά τους η διδασκαλία του Κορανίου στους Μουσουλμάνους μαθητές και μαθήτριες. Φαίνεται όμως, πως το ‘πνεύμα’ μιας Χριστιανής δασκάλας στο Μειονοτικό Σχολείο του Μεγάλου Δερείου, που έχει μετατεθεί από κει εδώ και καιρό, και μεταξύ των άλλων ποθούσε να διδάξει το Κοράνιο στα ελληνικά, περιφέρεται αδέσποτο σε γραφεία αρμοδίων ή και αναρμοδίων, στη Θράκη, ίσως και στην Αθήνα! Γιατί κάποιοι ‘σοφοί’, που ελάχιστη σχέση έχουν με την εκπαίδευση αλλά νομίζουν ότι εξυπηρετούν «εθνική» πολιτική, θέλουν να επιβάλλουν στους ιεροδιδασκάλους να διδάσκουν τα περί του Κορανίου στους μειονοτικούς μαθητές και μαθήτριες των δημοσίων σχολείων  στην ελληνική γλώσσα!

Για να κατανοηθεί κάπως το θέμα, φανταστείτε, κάποια στιγμή, ένας Τούρκος αρμόδιος να επιβάλλει στους μειονοτικούς μαθητές του Ζωγραφείου Λυκείου της Πόλης να διδάσκονται το μάθημα των θρησκευτικών (καθαρά ορθόδοξου χριστιανικού κατηχητικού προσανατολισμού)  στην τουρκική γλώσσα!

Το ελληνικό κράτος κατά το παρελθόν, όπως είναι γνωστό, αντιμετώπισε τους Μουσουλμάνους της Θράκης με δύο στόχους. Ο ένας ήταν να αναγκασθούν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και ο άλλος να αφομοιωθούν στο ετερόγλωσσο και ετερόθρησκο περιβάλλον των Χριστιανών. Είναι τα γνωστά επονείδιστα διοικητικά μέτρα που άρχισαν να εφαρμόζονται κατά τη δεκαετία του 1960. Η μεν αφομοίωση απέτυχε παταγωδώς, ενώ ο εξαναγκασμός προς μετακίνηση είχε κάποια αποτελέσματα, όχι  όμως τα προσδοκώμενα σε ποσοστά από τους διεστραμμένους εγκεφάλους που χειρίζονταν τους ανθρώπους της Θράκης λες και ήταν άψυχες μαριονέτες. Με την ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στο προσκήνιο της πολιτικής σκηνής της χώρας, εκτός από την μετεξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας σ’ ένα καθαρά δεξιό κόμμα, ασκούν επιρροή πλέον στα δημόσια πράγματα άνθρωποι που θεωρούν, πως όποιος διατηρεί εντός της ελληνικής επικράτειας διαφορετικά εθνοτικά, γλωσσικά, θρησκευτικά ή πολιτιστικά χαρακτηριστικά είναι δυνάμει εχθρός και εθνικά επικίνδυνος.

 Είναι αλήθεια πως τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια καταργήθηκαν τα θεσμικά μέτρα μεροληπτικών διακρίσεων κατά των Μουσουλμάνων της Θράκης. Απαλείφθηκε από τον Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας το ρατσιστικό άρθρο 19, με το οποίο χιλιάδες Θρακιώτες Μουσουλμάνοι στερήθηκαν την ελληνική υπηκοότητα, τις πιο πολλές φορές πέρα ως πέρα αυθαίρετα και με βάση την «ευγενική δραστηριότητα» των χαφιέδων, που πάντοτε συνέδραμαν στο έργο τους ελληνικές κρατικές υπηρεσίες. Οι γνωστές «μπάρες» του αποκλεισμού των Μουσουλμάνων που ζούσαν στο ορεινά έχουν καταργηθεί. Η μη χορήγηση αδειών οδήγησης ούτε καν τρακτέρ και η άρνηση χορήγησης οικοδομικών αδειών, αποτελούν πλέον παρελθόν. Η εκπαίδευση των παιδιών  της Μειονότητας αναμφίβολα βελτιώνεται και το κράτος ιδίως και με το γνωστό «πρόγραμμα Φραγκουδάκη» ανοίγει πύλες μάθησης και κατάκτησης της γνώσης. Τα γεγονότα που είχαν προκληθεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 με τα διδακτικά εγχειρίδια του Ευστράτιου Ζεγκίνη, που το Υπουργείο Παιδείας ήθελε να επιβάλλει στα μειονοτικά σχολεία φαίνονται κακός εφιάλτης….

Ορισμένοι κύκλοι στη Θράκη αισθάνονται τα τελευταία χρόνια άβολα. Ο λόγος είναι η αλματώδης αύξηση του αριθμού των νηπίων, των παιδιών και των εφήβων της Μειονότητας που φοιτούν στα δημόσια σχολεία προσχολικής, δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης. Πολύ ορθά λοιπόν το κράτος εμπλούτισε το εκπαιδευτικό προσωπικό των δημόσιων σχολείων με Μουσουλμάνους ιεροδιδασκάλους, ώστε και οι μειονοτικοί μαθητές και μαθήτριες να διδάσκονται τα σχετικά με την πίστη τους και κυρίως να εξοικειώνονται με τον πλούτο της σοφίας του ιερού Κορανίου.

Ήταν ένα ενδεχόμενο, που μαγείρευαν κύκλοι στην Θράκη και στην Αθήνα, να επιβληθεί η κορανική διδασκαλία από τους ιεροδιδασκάλους στα ελληνικά. Τελικά το πέτυχαν οι ανεγκέφαλοι, αμαθείς και ασεβείς…. Και μετά διαμαρτύρονται και ανησυχούν, οι κατά κανόνα ευκαίρως, ακαίρως ανησυχούντες εθνικά, γιατί οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, κάθε εθνοτικής καταγωγής κατά πάσα πιθανότητα, θα απωλέσουν εκ νέου την εμπιστοσύνη τους  προς το ελληνικό κράτος, με εξαίρεση ορισμένους συμπαθέστατους Πομάκους της Ξάνθης, που τους έχουν πείσει ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου….

Η Μουσουλμανική Μειονότητα της Θράκης ανέκαθεν ήταν ετερόγλωσση και ποτέ, για κανένα Μουσουλμάνο, μητρική του γλώσσα δεν υπήρξε η ελληνική. Η Συνθήκη της Λοζάνης κατοχυρώνει την ετερογλωσσία ως προς τους Μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες (άρθρα 39 εδ. δ και ε, 45 Συνθήκης Λοζάνης). Μάλιστα στο εδάφιο δ΄ του άρθρου 39 της Συνθήκης γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην ανεμπόδιστη και ελεύθερη χρήση της διαφορετικής γλώσσας σε σχέση με την επίσημη γλώσσα του κράτους, σε θέματα που άπτονται την θρησκεία των μειονοτικών πολιτών.

Η Ελλάδα ως κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνει ορισμένα δειλά βήματα για να ευθυγραμμιστεί με το διεθνές νομικό κεκτημένο, που θεωρεί ότι η προαγωγή των μειονοτικών γλωσσών αποτελεί βασικό παράγοντα αποδοχής ενός κοινού ευρωπαϊκού πολιτισμού, και εκδηλώνεται μέσα από τον σεβασμό του διαφορετικού. Στην ελληνική έννομη τάξη έχουν εισαχθεί δεσμευτικές διατάξεις προστασίας της γλωσσικής διαφοράς αρκετά αργά. Η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που κυρώθηκε με το νόμο 2101/1992, στο άρθρο 30 αναφέρει ως υποχρέωση και της Ελλάδος ότι δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα παιδιών που ανήκουν σε μειονότητες να χρησιμοποιούν τη δική τους γλώσσα. Με το νόμο 2462/1997 η Ελλάδα έχει κυρώσει το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που προβλέπει στο άρθρο 27 ότι, «στα Κράτη όπου υπάρχουν εθνοτικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες, τα πρόσωπα που ανήκουν σε αυτές δεν μπορούν να στερηθούν του δικαιώματος να έχουν, από κοινού με τα άλλα μέρη της ομάδας τους, τη δική τους πολιτιστική ζωή, να εκδηλώνουν και να ασκούν τη δική τους θρησκεία ή να χρησιμοποιούν τη δική τους γλώσσα».

Έτσι λοιπόν η Ελλάδα, πέραν των όρων της Συνθήκης της Λοζάνης, δεσμεύεται να σέβεται αποφασιστικά και στην πράξη, την γλωσσική διαφορετικότητα πολιτών της και με τα αυξημένης ισχύος νομοθετήματα που αναφέραμε πιο πάνω.

Το Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός έχουν την «ιερή» γλώσσα τους. Τα αραβικά ως γλώσσα του Κορανίου είναι η γλώσσα των Μουσουλμάνων, ενώ τα εβραϊκά είναι γλώσσα των Ιουδαίων. Η πλειοψηφία των τουρκικών λαών είναι Μουσουλμάνοι εδώ και αιώνες. Είναι φυσικό λοιπόν να υπάρχει στην τουρκική γλώσσα πλούσια θρησκευτική μουσουλμανική φιλολογία, όπως υπάρχει στη γλώσσα ουρντού ή στα φαρσί, γλώσσες μουσουλμανικών λαών. Πρωτεύουσα θέση στην ισλαμική φιλολογία έχουν τα «ταφσίρ», δηλαδή τα ερμηνευτικά σχόλια στο κείμενο του Κορανίου. Και τέτοια  «ταφσίρ» υπάρχουν πολλά στην τουρκική γλώσσα. Απεναντίας η ελληνική γλώσσα, δεν διαθέτει ισλαμική φιλολογία, αφού δεν υπάρχουν ελληνόφωνοι παραδοσιακά Μουσουλμάνοι.

Η διάθεση των νέων της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Θράκης να μάθουν ελληνικά και να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να εκληφθεί ως διάθεση αφομοίωσής τους μέσα στο ελληνόφωνο και χριστιανικό πληθυσμιακό στοιχείο. Ούτε σημαίνει πρόθεση απεμπόλησης της όποιας εθνοτικής τους ταυτότητας, της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας τους και της πιστότητάς τους στο Ισλάμ.

Η τουρκική είναι η γλώσσα των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης συμπεριλαμβάνοντας όλες τις εθνοτικές φυλετικές ομάδες (Τούρκους, Πομάκους και Ρομά). Αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα, που οφείλεται εν πολλοίς και στον μακαρίτη Γεώργιο Φεσσόπουλο και στην Κυβέρνηση Παπάγου. Οι διατάξεις της Συνθήκης της Λοζάνης, όπως και τα άλλα νομοθετήματα που ανέφερα προηγουμένως, προβλέπουν μια σειρά υποχρεώσεων, δεσμευτικών για την Ελλάδα που αντιστοιχούν σε δικαιώματα, που αποδέκτες τους είναι οι Μουσουλμάνοι της Θράκης. Μεταξύ των άλλων κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην ελεύθερη χρήση της μητρικής γλώσσας και στο δημόσιο σχολείο. Από την άλλη μεριά η τουρκική γλώσσα συγκαταλέγεται μεταξύ των γλωσσών που έχουν παράξει πρωτότυπη ισλαμική θρησκευτική φιλολογία.

Εφόσον οι φαντασιόπληκτοι εθνοκάπηλοι, αρμόδιοι και αναρμόδιοι για θέματα εκπαίδευσης στη Δυτική Θράκη, έχουν επιβάλλει το μάθημα του Κορανίου να διδάσκεται στην ελληνική γλώσσα από τους ιεροδιδασκάλους του Δημοσίου, τούτο αποτελεί ενέργεια πλήρους ασέβειας και απαξίας έναντι των Μουσουλμάνων. Αποτελεί παράβαση νομικών διατάξεων, που κάλλιστα μπορεί να προκαλέσουν στο μέλλον καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ή από την αρμόδια Επιτροπή του Ο.Η.Ε.. Μια τέτοια αψυχολόγητη πρωτοβουλία αποτελεί μια «αντεθνική» πράξη γιατί στρέφεται και εναντίον ενός μειονοτικού πληθυσμού της Ελλάδος που εμπλουτίζει αυτό που λέγεται ελληνικό έθνος, όσο ίσως και αν αυτό δεν αρέσει σε όσους  θα ήθελαν η Ελλάδα να είναι κυνοτροφείο ή ιπποφορβείο, που θα παράγει μόνον ελληνόφωνους κατοίκους και Χριστιανούς Ορθοδόξους….       

Η μουσουλμανική μινιατούρα του 13ου αιώνα, απεικονίζει τον Ιησού καθισμένο σε γαϊδουράκι και τον Μωάμεθ σε καμήλα, ως συνοδοιπόρους..... 

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΥΦΛΗ ΒΙΑ!

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Στις 7 Ιανουαρίου 2015 η παγκόσμια κοινή γνώμη, για μια φορά ακόμα πάγωσε από τον τρόμο! Τρεις άνδρες με καλυμμένα τα πρόσωπα, κραδαίνοντας καλάσνικοφ, κραυγάζοντας τη φράση Αλλάχου Άκμπαρ….είχαν εισβάλλει στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo. Ο απολογισμός της επίθεσης, δώδεκα νεκροί. Ανάμεσα στα θύματα ο διευθυντής του περιοδικού Στεφάν Σαρμπονιέ, πιο γνωστός ως Σαρμπ, οι σκιτσογράφοι Ζωρζ Βολίνσκι, Ζαν Καμπού, Μπερνάρ Βελάκ, γνωστός με το ψευδώνυμό του ως Τινούς, Φιλίπ Ονορέ, πιο γνωστός ως Ονορέ. Εκτός από τους συντάκτες του περιοδικού οι τρομοκράτες σκότωσαν δύο αστυνομικούς, απ’ τους οποίους ο ένας, ο Αχμέντ Μεραμπέτ ήταν Μουσουλμάνος….

Και… πριν συνέλθουν οι Παριζιάνοι και οι άλλοι Ευρωπαίοι από τον τρόμο του παράλογου θανάτου, μόλις μετά δυο μέρες, στις 9 Ιανουαρίου, δύο ένοπλοι εισέβαλαν σε εβραϊκό μικρό σούπερ μάρκετ, πάλι στο Παρίσι, Κρατούσαν έξι ομήρους. Μετά την επέμβαση της Αστυνομίας, βρέθηκαν δολοφονημένοι τέσσερις άνδρες, ο Γιοχάν Κοέν, ο Γιοχάβ Ατάμπ, ο Φρανσουά-Μισέλ Σααντά, και ο Φιλίπ Μπραχάμ,  όλοι τους Εβραίοι. Αναγνωρίσθηκε νεκρός ο ένας εισβολέας, που ήταν ο Αμεντί Κουλιμπαλί, ενώ ο άλλος που έγινε γνωστό αργότερα πως ήταν γυναίκα διέφυγε. Οι εισβολείς στο εβραϊκό παντοπωλείο που έσπειραν θάνατο και τρόμο ήταν επίσης Μουσουλμάνοι και η επίθεσή τους δεν ήταν άσχετη με την προηγούμενη κατά του περιοδικού.  

Τις τελευταίες δεκαετίες η αλλοίωση του Ισλάμ σε ολοκληρωτική πολιτική ιδεολογία, αυτήν του Ισλαμισμού, με ερείσματα στους Σαλαφίτες του Ουχαμπιτισμού (Σαουδική Αραβία, χώρες του Κόλπου, ‘Αδελφοί Μουσουλμάνοι’ της Αιγύπτου, Χαμάς της Γάζας, Συρία και Ιράκ) και των Ντεομπάντι (Ταλιμπάν Πακιστάν Αφγανιστάν) διασπείρει τον τρόμο και σκορπά τον θάνατο. Πίσω από κάθε μορφής θρησκευτικό Ολοκληρωτισμό, βρίσκεται η πίστη των στρατευμένων, ότι κατέχουν την μόνη αλήθεια του θεού και ότι όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους είναι άπιστοι και τους αξίζει η εξολόθρευση. Η βία είναι το μέσο για να εξωθήσουν τους αμαρτωλούς  άπιστους να δεχθούν την «αλήθεια»! Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις εμφάνισης οργανωμένων ομάδων που θέλουν να επιβάλλουν έναν Ολοκληρωτισμό με τα σύμβολα του Ισλάμ, οι μεγάλες δυνάμεις, κυρίως Η.Π.Α. και Μ. Βρετανία, όντας όργανα πολυεθνικών επιχειρηματικών κολοσσών, βρίσκονται στο παρασκήνιο για να αξιοποιήσουν την αδιαλλαξία των Ισλαμιστών για τα δικά τους συμφέροντα.

Η τρομοκρατία για να επικρατήσει ένας Ολοκληρωτισμός θρησκευτικής χροιάς δεν αποτελεί μονοπώλιο καμιάς θρησκείας, ούτε συνδέεται το εγχείρημα με ένα έθνος!  

Οι Μουσουλμάνοι, που είτε ζουν από αιώνες, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, είτε επιλέγουν να εγκατασταθούν σε μια χώρα της Δύσης, οφείλουν να δεχθούν και να σέβονται τις αρχές και τους κανόνες που ισχύουν σ’ αυτές τις χώρες.

Η προσωπική συνείδηση είναι τόσο σημαντική για έναν Μουσουλμάνο, όσο και για ένα Χριστιανό ή έναν άθρησκο ή άθεο, γιατί πολύ απλά είναι στοιχείο και γνώρισμα που ξεχωρίζει τον άνθρωπο. Την αξία της συνείδησης έχει επισημάνει ο Μπεντιουζαμάν Σαΐντ Νουρσί, όπως και άλλοι σύγχρονοι στοχαστές του Ισλάμ. Έτσι, καταργήθηκε ό,τι επικρατούσε παλιότερα, όταν κρυβόταν η ευθύνη του μεμονωμένου Μουσουλμάνου πίσω από την απρόσωπη συμπεριφορά της Ούμμα σαν ένα μόριο μιας μάζας.     

Το να σέβεται ένας Μουσουλμάνος που ζει στην Ελλάδα ή οπουδήποτε στην Ευρώπη, κοινές αξίες, που συχνά έχουν περιβληθεί το κύρος νόμου και η τήρησή τους είναι υποχρεωτική, δεν προϋποθέτει δουλική μίμηση των Χριστιανών ή των άθρησκων συμπατριωτών του. Η αφομοίωση και η απώλεια της θρησκευτικής ταυτότητας του Μουσουλμάνου δεν είναι απάντηση στην ανάγκη της συμμετοχής του στις εξελίξεις της κοινωνίας που ζει. Ούτε βέβαια αποτελεί λύση ο εγκλωβισμός των Μουσουλμάνων σε ένα γκέτο, με πρόσχημα την διατήρηση της καθαρότητας της πίστης ή της ηθικής που πηγάζει από τις επιταγές της ισλαμικής θρησκείας.

Οι Μουσουλμάνοι γείτονές μας πρέπει να καταλάβουν πολύ καλά, ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες της Ευρώπης και γενικότερα της Δύσης αποτελεί πολύτιμη κατάκτηση αγώνων, παρ' όλες τις ελλείψεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ακόμα, οφείλουν να δεχτούν, ότι θεμέλιο της Δημοκρατίας μας είναι η ελευθερία της σκέψης, της έκφρασης, της διακίνησης πληροφοριών, ακόμα και όταν οι ιδέες και οι γνώμες είναι αιχμηρές. Πιστεύουμε ότι είναι περισσότερο ιερή η ελευθερία από την επιβολή της σιωπής για να περιφρουρήσουμε ότι θεωρείται ή πιστεύεται ως ιερό. Άλλωστε δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι, οι όποιες αδυναμίες ή και μικρότητες ακόμα των ανθρώπων μπορούν να προσβάλλουν το μεγαλείο του Θεού…. 

Κανένας θεός, καμιά πίστη δεν μπορεί να γίνει το άλλοθι για τη δολοφονία, έστω κι ενός ανθρώπου παράωρα (Κοράνιο 5:32).

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ…

ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

g_doudos@yahoo.com

Στις 7 Ιανουαρίου 2015 πάγωσε η παγκόσμια κοινή γνώμη από τρόμο! Τρεις άνδρες με καλυμμένα τα πρόσωπα, κραδαίνοντας καλάσνικοφ, επιτέθηκαν στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι, την ώρα που οι συντάκτες του είχαν την καθιερωμένη σύσκεψή τους. Το ρεπορτάζ αναφέρει, ότι οι άγνωστοι άνδρες κραύγαζαν τη φράση Αλλάχου Άκμπαρ και καλούσαν έναν έναν τους συγκεντρωμένους δημοσιογράφους με τα ονόματά τους, πριν τους δολοφονήσουν πυροβολώντας τους. Ο απολογισμός της επίθεσης, δώδεκα νεκροί. Ανάμεσα στα θύματα είναι ο διευθυντής του περιοδικού Στεφάν Σαρμπονιέ, πιο γνωστός ως Σαρμπ, οι σκιτσογράφοι Ζωρζ Βολίνσκι, Ζαν Καμπού, Μπερνάρ Βελάκ, γνωστός με το ψευδώνυμό του ως Τινούς, Φιλίπ Ονορέ, πιο γνωστός επίσης ως Ονορέ. Εκτός από τα στελέχη του περιοδικού οι τρομοκράτες σκότωσαν δύο αστυνομικούς, απ’ τους οποίους ο ένας ήταν Μουσουλμάνος….

Στις 16 Δεκεμβρίου 2014, η παγκόσμια κοινή γνώμη είχε παγώσει και πάλι από τρόμο! Ένοπλοι Ταλιμπάν εισέβαλαν σε σχολείο στην Πεσαβάρ του Πακιστάν και δολοφόνησαν 132 παιδιά, μαθητές και μαθήτριες σχολείου, εννέα ενήλικες από το προσωπικό του σχολείου, ενώ τραυμάτισαν άλλα 125 άτομα!

Στο Ιράκ και στη Συρία, οι ένοπλοι μανιακοί του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους», που επαγγέλλονται επανίδρυση του Χαλιφάτου, μήνες τώρα σκορπούν τον θάνατο και τον τρόμο σε αθώους. Άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αναζητώντας στην προσφυγιά καταφύγιο σωτηρίας της ζωής τους. Οι ένοπλοι του  «Ισλαμικού Κράτους» τους κυνηγούν, τους καταδιώκουν μέχρι θανάτου, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι Μουσουλμάνοι, ή δεν θεωρούνται «καλοί» Μουσουλμάνοι. Τα θύματα των μανιακών είναι οι Χριστιανοί των Αρχαίων Εκκλησιών της Ανατολής (Συρορθόδοξοι, Ελληνορθόδοξοι και Ασσύριοι), οι Γεζίντι (μια εθνοθρησκευτική κουρδική κοινότητα ριζωμένη από αιώνες στη Μέση Ανατολή και κυρίως στο Ιράκ), οι Κούρδοι, οι Αλαουΐ της Συρίας….

Η επίθεση στο Παρίσι ξεσήκωσε έναν παγκόσμιο αποτροπιασμό κατά της τυφλής βίας. Ηγέτες, πολιτικοί και θρησκευτικοί, από κάθε γωνιά της γης έκαναν δηλώσεις καταδικάζοντας χωρίς υπεκφυγές τους τρομοκράτες και την πράξη τους. Ίσως είναι η πρώτη φορά, σύμφωνα με το σαουδαραβικό πρακτορείο ειδήσεων (SPA), που επίσημοι κύκλοι της Σαουδικής Αραβίας καταδίκασαν μια τρομοκρατική επίθεση Ισλαμιστών, δηλώνοντας πως μια τέτοια ενέργεια δεν έχει σχέση με τη θρησκεία του Ισλάμ…

Μπορεί ο καθένας να αναφέρει ένα σωρό αιτίες για να γίνει κατανοητό το ξέσπασμα βίας στους κόλπους του μουσουλμανικού κόσμου κατά της Δύσης τα τελευταία χρόνια. Όμως η απαξία της ανθρώπινης ζωής, με κριτήριο την άρνηση υποταγής σε ένα δογματικό σύστημα θρησκευτικής πίστης και πράξης δεν μπορεί να βρει καμιά δικαιολογία. Η στρεβλή ερμηνεία του περιεχομένου του «τζιχάντ», που επικαλούνται όλοι οι τρομοκράτες, τη στιγμή που αυτοπροβάλλονται σαν υπερασπιστές ενός καθαρού σουννιτικού δόγματος, είτε δρουν στο Πακιστάν, είτε στη Συρία ή στο Ιράκ, είτε στα παλαιστινιακά εδάφη, δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για την τυφλή διασπορά του τρόμου ή του βίαιου μαζικού θανάτου κατά ανυποψίαστων στόχων. 

Το γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo εκδίδεται εδώ και 45 χρόνια κάθε Τετάρτη στο Παρίσι. Ο δολοφονημένος πια διευθυντής του, ο γνωστός Σαρμπ, έδωσε νέα ώθηση στην έκδοση. Τα χαρακτηριστικά του  Charlie Hebdo είναι ο αριστερός προσανατολισμός του, χωρίς κομματικές δεσμεύσεις, το σατιρικό χιούμορ που το ξεχωρίζει και προπαντός ο σχολιασμός της επικαιρότητας ή η διατύπωση ιδεών μέσα από τα σκίτσα του περιοδικού. Τόσο ο διευθυντής, όσο και οι άλλοι τέσσερις σκιτσογράφοι που δολοφονήθηκαν θεωρούνταν ιδιαίτερα ταλαντούχοι και σημαντικοί στον χειρισμό της πένας που φτιάχνει σκίτσα κριτικάροντας την επικαιρότητα.

Στο παρελθόν, στις σελίδες του Charlie Hebdo είχαν δημοσιευθεί τα πολύ γνωστά σκίτσα με θέμα τον προφήτη Μωάμεθ, που είχαν ξεσηκώσει βίαιες διαμαρτυρίες Μουσουλμάνων γιατί είχαν θεωρηθεί βλάσφημα. Επίσης πολύ συχνά οι ταλαντούχοι σκιτσογράφοι του περιοδικού σχολίαζαν με τον δικό τους τρόπο κακώς κείμενα σε θρησκευτικές κοινότητες, -(δεν εξαιρέθηκε η Καθολική Εκκλησία, ή η Ισραηλιτική Κοινότητα και ιδίως οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι)-, σε πολιτικά κόμματα ή στη δημόσια ζωή της Γαλλίας…. Η επίθεση της 7^ης Ιανουαρίου θεωρήθηκε πράξη εκδίκησης για το «βλάσφημο θράσος» του περιοδικού και των στελεχών του, να φιλοξενήσει τα σκίτσα που «γελοιοποιούσαν», κατά τους κύκλους των φονταμενταλιστών,  τον Προφήτη.

Η μαζική δολοφονία 132 μαθητών και μαθητριών και ορισμένων από το προσωπικό του σχολείου στο Πεσαβάρ, πριν ένα μήνα, από τυφλωμένους Ισλαμιστές, αναμφίβολα είχε στόχο την εκπαίδευση, που αυτοί οι κύκλοι των σκοτισμένων φανατικών μισούν και εχθρεύονται. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που είχαν πυροβολήσει στο κεφάλι την μικρή Πακιστανή Μαλάλα Γιουσαφζάι στις 9 Οκτωβρίου 2012 γιατί διεκδικούσε το δικαίωμα στη μόρφωση, τόσο για τον εαυτό της, όσο και για τα άλλα κορίτσια στην περιοχή της, παρά την αντίδραση των Ταλιμπάν που είναι αντίθετοι στη μόρφωση των γυναικών.

Η τρομοκρατική επίθεση κατά του περιοδικού  Charlie Hebdo και η εν ψυχρώ δολοφονία των συντελεστών της έκδοσής του, στις 7 Ιανουαρίου από τους ένοπλους Ισλαμιστές, δεν υπάρχει αμφιβολία πως είχε στόχο την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την ελεύθερη έκφραση γνώμης από τα μέσα ενημέρωσης. Η επίθεση κατά του γαλλικού περιοδικού και η δολοφονία των σημαντικών  Γάλλων σκιτσογράφων που δούλευαν σ’ αυτό, υπήρξε ένα σοβαρότατο πλήγμα κατά του πολιτισμού των χωρών της Δύσης και του θεμελιώδους στοιχείου του, που είναι η ελευθερία του τύπου και η ελευθερία έκφρασης ιδεών και γνώμης, ακόμα και όταν οι ιδέες είναι δυσάρεστες ή ανίερες για συγκεκριμένης ταυτότητας κύκλους ή ομάδες της κοινωνίας.

Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να γίνει μια επισήμανση. Η Δύση, ως πολιτισμικό μέγεθος και όχι ως γεωγραφικό σύνολο χωρών του κόσμου, έχει οικοδομήσει ένα σύνολο αρχών, οι οποίες συνεχώς αναπτύσσονται και διευρύνονται. Μεταξύ αυτών των αρχών σημαντική είναι η θέση της ελευθερίας της έκφρασης, της ελευθερίας του τύπου και της ανεμπόδιστης διακίνησης ιδεών. Μετά την δολοφονική επίθεση κατά του γαλλικού περιοδικού, σε ανακοίνωσή της η Συνέλευση των Ορθοδόξων Επισκόπων της Γαλλίας, τόνισε ότι «η ελευθερία του τύπου και της έκφρασης αποτελεί θεμελιώδη ελευθερία της Δημοκρατίας» και ότι η επίθεση κατά του Charlie Hebdo «επιδιώκει να σπείρει τον τρόμο, την αμφιβολία και την διαίρεση» μεταξύ του λαού. Στη Γαλλία αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 6,5 εκατομμύρια Μουσουλμάνοι, που πολλοί είναι δεύτερης και τρίτης γενιάς και έχουν αποκτήσει την γαλλική υπηκοότητα. Μάλιστα όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ο αστυνομικός που σκοτώθηκε από τους Ισλαμιστές, προσπαθώντας να σώσει έναν από τους σκιτσογράφους του περιοδικού ήταν ο Γάλλος Μουσουλμάνος Αχμέντ Μεραμπέτ! Οι Μουσουλμάνοι της Γαλλίας προέρχονται κυρίως από τις πρώην γαλλικές αποικίες, πάρα πολλοί από την Αλγερία ή το Μαρόκο, αλλά και από χώρες της «μαύρης» Αφρικής, όπως η Σενεγάλη. Δεν είναι λίγοι από τους Γάλλους Μουσουλμάνους που ζουν στο περιθώριο της ευμάρειας της κοινωνίας και οι γειτονιές τους σε μεγαλουπόλεις είναι υποβαθμισμένες. Επομένως, ιδίως μεταξύ των νέων Μουσουλμάνων, αναμενόμενο να κυριαρχεί η απογοήτευση, η ανασφάλεια και η άρνηση ενός συστήματος που ελάχιστα θετικά θεωρούν ότι μπορεί να προσφέρει σ’ αυτούς.

Ο Ολοκληρωτισμός είναι ένας πειρασμός και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, που επικαλούνται τον Αβραάμ. Σε άλλες εποχές ο Ολοκληρωτισμός ήταν το κυρίαρχο στοιχείο που χαρακτήριζε τον εκκοσμικευμένο Χριστιανισμό στη Δύση, με τους διωγμούς αλλοθρήκων και αιρετικών, με την Ιερά Εξέταση και την επιστήμη των βασανιστηρίων. Οι Εβραίοι δεν είχαν την ευκαιρία σε παγκόσμιο επίπεδο να εκφράσουν τον Ολοκληρωτισμό που επίσης διακατέχει σέκτες και σχολές μέσα στους κόλπους του Ιουδαϊσμού. Στο Ισραήλ όμως, εκδηλώνουν το πλέον φρικτό και αδιάλλακτο προσωπείο τους, κυρίως ως έποικοι στα παλαιστινιακά εδάφη, είτε ως ακτιβιστές που μάχονται εναντίον πάντων προκειμένου να υπάρξει το Μεγάλο Ισραήλ. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, η αλλοίωση του Ισλάμ σε ολοκληρωτική πολιτική ιδεολογία, αυτήν του Ισλαμισμού, με θεολογικά ερείσματα στους Σαλαφίτες του Ουχαμπιτισμού και των Ντεομπάντι (Πακιστάν και Ινδία) διασπείρει τον τρόμο και σκορπά τον θάνατο. Πίσω από κάθε μορφής θρησκευτικό Ολοκληρωτισμό, βρίσκεται η πίστη των στρατευμένων, ότι κατέχουν την μόνη αλήθεια του θεού και ότι όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους είναι άπιστοι και τους αξίζει η εξολόθρευση. Η βία είναι το μέσο για να εκφοβιστούν οι αμαρτωλοί άπιστοι και να πιεσθούν στο να δεχθούν την «αλήθεια» των τρομοκρατών.  Και ενώ γίνονται οι ιδεολογικές διεργασίες για να υπάρξουν οι μαχητικές ομάδες που θέλουν να επιβάλλουν έναν θρησκευτικό Ολοκληρωτισμό, χρησιμοποιώντας σύμβολα του Ισλάμ, παρεμβαίνουν οι μεγάλες δυνάμεις, υποχείρια και όργανα των πολυεθνικών κολοσσών, που κρίνουν ότι θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν την αδιαλλαξία των Ισλαμιστών για τα δικά τους συμφέροντα.

Οι Ταλιμπάν του Πακιστάν που εγκαθίδρυσαν την πιο φρικτή δικτατορία στο Αφγανιστάν υπήρξαν κατασκεύασμα των Αμερικανών. Το «Ισλαμικό Κράτος» του Ιράκ επίσης είχε δεσμούς με την CIA και την Μοσάντ, σύμφωνα με πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό που έχει διαρρεύσει. Οι ένοπλοι Ισλαμιστές της Συρίας κατά του καθεστώτος Άσαντ, με συμμάχους πλέον δυνάμεις του «Ισλαμικού Κράτους», έχουν την υποστήριξη του κ. Ερτογάν, σύμφωνα με πληροφορίες που δεν έχουν διαψευσθεί πειστικά ποτέ.

Κατ’ αρχάς πρέπει να παραδεχθούμε, ότι η τρομοκρατία για την επιβολή ενός ολοκληρωτισμού θρησκευτικής χροιάς δεν αποτελεί μονοπώλιο καμιάς θρησκείας. Ούτε επίσης ο Ολοκληρωτισμός μπορεί να ταυτιστεί με ένα έθνος!   

Στις μονοθεϊστικές θρησκείες, όταν ερμηνεύονται εντός στεγανών απολύτου, είναι αλήθεια ότι οι παρεκκλίσεις προς μια ολοκληρωτική θρησκευτική ιδεολογία είναι πιο συνηθισμένες. Στους κόλπους του Ισλάμ λόγου χάρη, ο Σουφισμός ως πνευματικό κίνημα, αμφισβητείται ως προς την δογματική ορθοδοξία του, τόσο από Σουννίτες, όσο και από Σιΐτες. Και σήμερα, είμαι δυστυχώς βέβαιος, ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας μάρτυρας σαν τον άγιο Μανσούρ αλ Χάλλατζ, με θύτες «ευσεβείς» Μουσουλμάνους, που υπερασπίζονται και θέλουν να επιβάλλουν, ακόμα και βίαια, την απαρέκκλιτη και μονοδιάστατη τήρηση κάθε εντολής της Σαρία και κάθε υπόδειξη που προκύπτει από τα θησαυρίσματα της Σούννα (ιερή Παράδοση του προφήτη Μωάμεθ).

Η παρέμβαση των Αμερικανών και των Βρετανών, μαζί με τους συμμάχους τους, -(μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα)-, στο Αφγανιστάν και κατόπιν στο Ιράκ για να κατασκευάσουν νέας μορφής αποικίες με ό,τι σημαίνει τούτο. Η σκανδαλώδης πολύ συχνά παρέμβαση των Η.Π.Α. και  υπάκουων συμμάχων τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., προκειμένου να μην εκδοθούν ψηφίσματα καταδίκης του Κράτους του Ισραήλ για βάναυσες και μη νόμιμες δράσεις εις βάρος των Παλαιστινίων, που κατά πλειοψηφία είναι Μουσουλμάνοι, γεννά συναισθήματα οργής και ταπείνωσης σε πάρα πολλούς Μουσουλμάνους του κόσμου, που νιώθουν την αδικία στο πετσί τους…. Οι ηθικοί αυτουργοί που πρόσφεραν υποστήριξη και ενθάρρυνση για την δημιουργία των κάθε λογής ισλαμιστικών εξτρεμιστικών ομάδων, υπήρξαν κατά πρώτο λόγο οι Η.Π.Α. και η Μεγάλη Βρετανία με την συνεπικουρία συμμάχων τους.

Όσο και αν κατανοήσουμε του λόγους εμφάνισης του ισλαμιστικού τρομοκρατικού κινήματος, τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει την δαιμονοποίηση της Δύσης, ούτε τα τυφλά χτυπήματα βίας και θανάτου που επιφέρουν εδώ και χρόνια τυφλωμένοι και πωρωμένοι ανεγκέφαλοι δήθεν Μουσουλμάνοι. Γιατί η τυφλή βία δεν μπορεί να βρει έρεισμα στο Κοράνιο, ούτε σε άλλες πηγές της παράδοσης του Ισλάμ. Η προσφυγή στη βία και η διασπορά του χωρίς λόγου θανάτου με επίκληση του ονόματος του Αλλάχ, αποτελεί μια βρωμερή και ακραία βλάσφημη πράξη απιστίας!

Οι Μουσουλμάνοι, που επιλέγουν για οποιοδήποτε λόγο να εγκατασταθούν σε μια χώρα του Δυτικού Πολιτισμού, οφείλουν να αποδεχθούν και να σεβαστούν τις αρχές και τους κανόνες που ισχύουν σ’ αυτές τις χώρες. Δεν νομιμοποιούνται να επιχειρούν, έστω ως δυναμικές ελάχιστες μειοψηφίες, την βίαιη επιβολή των «δικών» τους αρχών, που θεωρούν κατ’ αποκλειστικότητα «ιερές», ενώ όσα ισχύουν στο κράτος φιλοξενίας τους ή στη δεύτερη πατρίδα τους κατόπιν δικής τους επιλογής, τα αρνούνται με πλήρη απαξία και ασέβεια….

Η προσωπική συνείδηση είναι τόσο σημαντική για έναν Μουσουλμάνο, όσο και για ένα Χριστιανό ή έναν άθρησκο ή άθεο. Αυτό έχει επισημανθεί από τον ανανεωτή της ισλαμικής πίστης, τον Μπεντιουζαμάν Σαΐντ Νουρσί, που πρόβαλλε την αξία της προσωπικής συνείδησης, επομένως και την ατομική ευθύνη κάθε Μουσουλμάνου, για τις πράξεις του και για τις παραλείψεις του. Έτσι, καταργήθηκε ό,τι επικρατούσε μέχρι τότε, δηλαδή η απόκρυψη του μεμονωμένου πιστού, ως προς την προσωπική  ευθύνη του, πίσω από την απρόσωπη συμπεριφορά της Ούμμα και η υπαγωγή του στους κανόνες της ψυχολογίας της μάζας.     

Ο πολιτισμικός χώρος του Δυτικού Κόσμου όχι μόνο δεν είναι ξένος προς το Ισλάμ, αλλά οφείλει η οικοδόμησή του παρά πολλά στις επιστήμες και στη σοφία που άνθισε εντός των κόλπων του Ισλάμ. Οι Μουσουλμάνοι είναι οικείοι της Δύσης και όχι επήλυδες. Οι αξίες που επέλεξε μακρόχρονα η Δύση για να οικοδομήσει τον πολιτισμό της και τους πολιτικούς θεσμούς της δεν είναι αντίθετοι προς την παράδοση του Ισλάμ, όπως εκφράζεται στις αρχές του περίφημου «Συντάγματος της Μεντίνα» ή στον γνωστό Αχτιναμέ (Διάταγμα), που φέρει την σφραγίδα του ίδιου του Προφήτη και δόθηκε στο Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά.

Το να σέβεται ένας Μουσουλμάνος που ζει στην Ελλάδα ή οπουδήποτε στην Ευρώπη, τις κοινές αξίες, που έχουν περιβληθεί το κύρος νόμου και είναι υποχρεωτικές, δεν προϋποθέτει δουλική μίμηση των Χριστιανών ή των άθρησκων συγκατοίκων του. Η αφομοίωση και η απώλεια της θρησκευτικής ταυτότητας του Μουσουλμάνου δεν είναι απάντηση στην ανάγκη της ενεργού συμμετοχής του στις εξελίξεις της κοινωνίας που ζει. Ούτε βέβαια αποτελεί λύση ο εκούσιος εγκλωβισμός του σε ένα γκέτο, με πρόσχημα την διατήρηση της καθαρότητας της πίστης ή της ηθικής που πηγάζει από τις επιταγές της ισλαμικής θρησκείας.

Ένας φίλος Μουσουλμάνος, μελετητής του Κορανίου και ισλαμικής θεολογίας,  που ζει στην πατρίδα του, στις Ηνωμένες Πολιτείες, μου είχε γράψει πριν από καιρό ένα μήνυμα που έλεγε: Αλχαμντουλιλλάχ που είμαι Μουσουλμάνος,  αλχαμντουλιλλάχ που ζω σε μια χώρα της Δύσης!

©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

Ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Φώτων

Σήμερον Φῶς ἀναδύεται ἐξ ὑδάτων

φωτισμόν φέρον ὀλβίοις.

Χριστός Ἰησοῦς

ὁ πρό αἰώνων Λόγος

ἐν σαρκί γενόμενος

ὑπό Ἰωάννου

ἐν ῥεῖθροις Ἰορδάνου

βαπτίζεται

ταπεινούμενος ὡσεί θνητός.

Λάμπρυνον ἡμᾶς Κύριε

τῷ Φωτί Σου

καθαρμόν ἐκζητοῦντες

οἱ τάλανες.

Γεώργιος Ἀναγνώστης ἐποίησεν

κατά τό ἑσπέρας πρό τῶν Θεοφανείων

ἐν σωτηρίῳ ἒτει  ̗βιε΄

Προσμένοντας την Χριστού Γέννα

Φίλες και φίλοι μου, οι γιορτές είναι στολίδια του χρόνου, ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας ραγίζοντας τη ρουτίνα της συνήθειας. Οι γιορτές που φέρνουν στο προσκήνιο ιερές αναμνήσεις ή ευφρόσυνες επετείους, στεφανώνουν με κάλλος τον ενιαυτό, μπολιάζοντάς τον αγιοσύνη ή χαρά. Δεν είναι ντροπή να χαιρόμαστε τις κάθε λογής γιορτές, όπως παλιά στα παιδικά χρόνια μας. Έτσι άλλωστε μπορούμε να ελπίζουμε, πως σώζοντας την όποια παιδικότητα αντέχει ο καθένας και η καθεμιά μας, θα αντικρύσουμε το Πρόσωπο του Θεού σε τούτη τη ζωή….

Εύχομαι σε όλες και όλους πολλές ευλογίες με την ευκαιρία της Γέννας του Χριστού, που μπορούμε να βιώσουμε μυστηριακά και φέτος. Και μια παράκληση: Κρατήστε καλά στο νου σας φυλαγμένο τον λόγο του παππού μας του Δημόκριτου που είχε πει, ότι «βίος ἀνεόρταστος, μακρή ὁδός ἀπανδόκευτος» (ζωή χωρίς γιορτές είναι δρόμος μακρύς και ατελείωτος, όπου κανείς δε συναντά ούτε ένα πανδοχείο για να ξεκουραστεί).

                Με την απαντοχή των Χριστουγέννων του 2014

Αλκμήνη Χρυσάφη και Γιώργος Δούδος