ΤΟ ΚΚΕ, ΑΝΥΣΤΑΚΤΟΣ ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΗΣΑΡΙΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ

Τελείωσε πριν λίγες μέρες το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Εκλέχτηκε εκ νέου Γενικός Γραμματέας ο Δ. Κουσούμπας, κάτι που συνέβαινε πάντα σ’ αυτό το κόμμα, ο γενικός γραμματέας του να είναι σχεδόν ισόβιος, με ορισμένες εξαιρέσεις, επειδή ο ηγέτης αποδείχθηκε απείθαρχος στο αόρατο διευθυντήριο του κομματικού μηχανισμού και ουσιαστικά αποπέμφθηκε (λ.χ. χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις Γιάννη Κορδάτου επί ΣΕΚΕ και Γρηγόρη Φαράκου).

Στο ΚΚΕ απόθεσαν πολλοί άνθρωποι ελπίδες και όνειρα για έναν δικαιότερο και πιο ανθρώπινο κόσμο. Πολλοί υπήρξαν εκείνοι, άνδρες και γυναίκες, που σαν τους Χριστιανούς νεομάρτυρες, πρόσφεραν τη ζωή τους για τις ιδέες τους και μάλιστα, αδιαφορώντας οι περισσότεροι για μια ιδεώδη μετά θάνατο ζωή.

Το Κόμμα, το ένα και μοναδικό κόμμα της εργατικής τάξης, όπως διακήρυττε πως είναι και επιμένει να διακηρύττει, φέρθηκε επανειλημμένα, απάνθρωπα σκληρά σε στελέχη και απλά μέλη του, που παρόλα αυτά παρέμεναν πιστά στο ΚΚΕ, μέχρι θανάτου.

Τελικά, αν το καλοεξετάσουμε το πράμα, το ΚΚΕ ποτέ δεν υπήρξε  πολιτικό κόμμα, μα ένα μόρφωμα, εμφορούμενο από μεταφυσική ιδεολογία, παρά τις επικλήσεις του της επιστήμης. Το ΚΚΕ, όπως και τα όμοια με τούτο κομμουνιστικά κόμματα ή όπως αλλιώς προτιμούσαν να λέγονται, είναι μεταφυσικοί οργανισμοί, φορείς απόλυτων αληθειών, δεν επιδέχονται τροποποιήσεις στα πιστεύω τους ή παρεκκλίσεις από τους στόχους που έχουν τεθεί εξ αρχής: Να επιβληθεί ο σοσιαλισμός, ως πρώτο βήμα για την επίτευξη της μεγάλης ουτοπίας, της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας!

Το ΚΚΕ έχει το δικό του αγιολόγιο, όπως έχει και στρατιά διαγεγραμμένων στελεχών και απλών μελών, που ορισμένα, έστω μετά θάνατο, αποκαθίστανται, όπως οι εκκλησίες ανακηρύσσουν αγίους, ανθρώπους, που ενόσω ζούσαν, οι χρυσοκάνθαροι δεσποτάδες τους αγνοούσαν προκλητικά και τους κρατούσαν στο περιθώριο της ύβρης.

Είναι γνωστό πως το 20^ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης είχε αποκηρύξει την κληρονομιά του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν, είχε αποκαλύψει τα φρικτά εγκλήματα του δικτάτορα και είχε επαγγελθεί μια διαφορετική πορεία, όπως είχε γίνει πιστευτό προς στιγμή, για την εξέλιξη του κομμουνιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ, ως απόλυτα υπάκουο στα κελεύσματα της σοβιετικής πατρίδας είχε αποδεχθεί τις αποφάσεις του 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Όταν όμως ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, στη Σοβιετική Ένωση και στην Ανατολική Ευρώπη, το ΚΚΕ παρέμεινε μόνο του, απόλυτα πιστό στον μαρξισμό-λενινισμό του και είναι αλήθεια πως επιβίωσε. Και σιγά σιγά, αφού πλέον δεν υπήρχε κανένας κηδεμόνας, άρχισε να τιμά την μνήμη του Στάλιν, φτάνοντας κάποια στιγμή στο σημείο, από τις σελίδες του ‘Ριζοσπάστη’ να κατηγορεί εκείνους που είχαν το ‘θράσος’ να κατηγορούν τον Πατερούλη, ως αντικομμουνιστές!

Το ΚΚΕ, με ένα σταθερό ποσοστό στο ελληνικό εκλογικό σώμα, από το 1974 και μετά, που κυμαίνεται περίπου στο 5%, είναι το μόνο σταλινικό κόμμα στον κόσμο. Ίσως να υπάρχουν και μερικά γκρουπούσκουλα, σε χώρες του τρίτου ή του τέταρτου κόσμου, που πλάι στον Μαρξ στον Ένγκελς και στον Λένιν φιγουράρει ο Στάλιν και ακολουθεί συνήθως και ο Μάο.

Στον διάλογο προετοιμασίας του 18^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, έγιναν παρεμβάσεις συντρόφων, που φιλοξενήθηκαν από τον ‘Ριζοσπάστη’.  Ο καθηγητής Γιώργος Ρούσης είχε διατυπώσει τις εξής σκέψεις εν όψει του παραπάνω συνεδρίου:   «Με πόνο ψυχής διαπιστώνω ότι οι Θέσεις της ΚΕ, επιβεβαιώνουν την εκτίμησή μου περί σταλινικής στροφής του Κόμματος, μια εκτίμηση την οποία είχα διατυπώσει και στη σ. Γραμματέα της ΚΕ, (αναφέρεται στην Αλέκα Παπαρήγα),  και με γραπτά κείμενά μου στις 17 Μάη 2006, και 9 Νοέμβρη 2006.Τη στροφή αυτή την είχα διαγνώσει μέσα από άρθρα, εισηγήσεις, ομιλίες στελεχών του Κόμματος, αγιοποιητικά για τον Στάλιν αφιερώματα του «Ριζοσπάστη», εκδόσεις…» (Ριζοσπάστης 2/11/2008).

Τελικά, ο Ρούσης αγνοήθηκε. Στην απόφαση μάλιστα του 18^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, που δημοσιεύθηκε στις 21/3/2009, περιέχεται ένα αγιολόγιο του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν.

Λίγους μήνες αργότερα, στον ‘Ριζοσπάστη’ της 20/12/2009 και στην ένθετη έκδοση "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ", υπήρχε αφιέρωμα στον Ι. Β. Στάλιν, για τα 130 χρόνια από τη γέννησή του, αναφέροντας επί πλέον, ότι «το όνομά του συνδέθηκε με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση».

Να τί έγραψε τότε το συναξάρι του Στάλιν: ‘Στις 21 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 130 χρόνια από τη γέννηση του Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Στάλιν, μπολσεβίκου ηγέτη, Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ και ηγέτη του παγκόσμιου προλεταριάτου. Το όνομά του συνδέθηκε αναπόσπαστα με τις λαμπρές σελίδες, αλλά και δύσκολες στιγμές στην Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δεδομένου ότι ο ίδιος ηγήθηκε της σοβιετικής εξουσίας και του ΚΚ σε μια σημαντική περίοδο σχεδόν 30 χρόνων από το 1924 έως το 1953, στην οποία περιλαμβάνονται από το τέλος του εμφύλιου πολέμου, την εφαρμογή της πολιτικής της ΝΕΠ, την αντιμετώπιση των οπορτουνιστικών ταλαντεύσεων και παρεκκλίσεων σε σχέση με το ζήτημα τού αν μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, έως την εκβιομηχάνιση της παραγωγής και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής παραγωγής, την όξυνση της ταξικής πάλης και τη συντριβή των δυνάμεων της «πέμπτης φάλαγγας» στο εσωτερικό της χώρας τη δεκαετία του 1930, το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και τη νίκη ενάντια στο φασισμό, που είχε ως αποτέλεσμα τις αντίστοιχες νίκες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος στις Λαϊκές Δημοκρατίες’.

Παρόμοιο ειδικό αφιέρωμα στον Στάλιν, με αφορμή τα γενέθλιά του, είχε κάνει ο ‘Ριζοσπάστης’ και στις 19/12/2004.

Δεν συμμερίζομαι τις απόψεις φανατισμένων αντικομμουνιστών, που συνήθως χωρίς γνώση, αλλά μονάχα με προκατάληψη, κατηγορούν καθετί σχετικό με το Κομμουνιστικό Κίνημα, με τον Λένιν, με τον Στάλιν, ακόμα και με τον Καρλ Μαρξ. Ο Καρλ Μαρξ έχει κακοποιηθεί αφάνταστα από τα κομμουνιστικά κόμματα που έκαναν δόγμα τους τον «μαρξισμό-λενινισμό», είτε ανέλαβαν κρατική εξουσία, είτε όχι όπως το ΚΚΕ, γιατί επικαλούνταν το όνομά του και τα γραπτά του, για να δικαιολογήσουν πολιτικές επιλογές, που ελάχιστη σχέση είχαν και έχουν με την μαρξιστική σκέψη και επιστημονική ανάλυση της κοινωνίας στην εποχή της καπιταλιστικής επιδρομής.

Αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την επίμονη λατρεία του ΚΚΕ για τον Στάλιν και να χαρακτηρίζει όποιον ασκεί κριτική ή πολύ περισσότερο κατηγορεί για εγκλήματα τον «μεγάλο ηγέτη», σαν αισχρό αντικομμουνιστή, σαν λακέ της αστικής τάξης κ.ά.ό..

Το ΚΚΕ είναι ένα σταλινικό κόμμα και δεν το κρύβει. Απεναντίας στα υπόγεια του Περισσού υφαίνονται πρακτικές, καθαρά σταλινικού τύπου και διακηρύττει αυτήν την λατρεία του με κάθε ευκαιρία και αφορμή.

Ποιος τελικά υπήρξε ο Στάλιν;

Ο Γεωργιανός ιστορικός Roy Aleksandrovich Medvedev, σε μελέτη του, έκανε την εξής τραγική λογιστική, που αναφέρεται στα θύματα του σοβιετικού καθεστώτος επί Στάλιν:

α.- 1.000.000 άνθρωποι φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν μεταξύ των ετών 1927 ως 1929,

β.- 9 ως 11.000.000 αγρότες διώχτηκαν από τη γη τους,

γ.- 2 με 3.000.000 αγρότες είχαν συλληφθεί ή είχαν εξοριστεί κατά την βίαιη επιβολή του προγράμματος κολλεκτιβοποίησης,

δ.- 7.000.000 δολοφονήθηκαν από έναν σκόπιμο και τεχνητό λιμό από το 1932 ως το 1934,

ε.- 1.000.000 εξορίστηκαν από τη Μόσχα και το Λένινγκραντ το 1935,

στ.- 1.000.000 εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια της ‘Μεγάλης Τρομοκρατίας’ των ετών 1937 και 1938,

ζ.- 4 ως 6.000.000 στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας,

η.- 10 έως 12.000.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν βίαια κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου,

θ.- 1.000.000 πολίτες είχαν συλληφθεί για διάφορα πολιτικά εγκλήματα. (πηγή: lifo.gr). Ζοφερό σύνολο θυμάτων 42.000.000 άνθρωποι!

Άλλες εκτιμήσεις σοβαρών ερευνητών αναβιβάζουν τον αριθμό των θυμάτων των σταλινικών διωγμών σε 60.000.000 ανθρώπους!

    

Στα παραπάνω εγκλήματα του καθεστώτος Στάλιν, πρέπει να προστεθούν, οι βίαιες μετακινήσεις Ελλήνων Ποντίων, οι μαζικές μετακινήσεις από την Κριμαία των γηγενών Τατάρων αλλά και των Τσερκέζων.

Ένα άλλο κεφάλαιο που αφορά τον Στάλιν και τις βίαιες επιλογές του, είναι ο Αντισημιτισμός και η πολιτική που ακολούθησε κατά των Εβραίων της Σοβιετικής Ένωσης.

Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, οι αντισημιτικές πρακτικές εντάθηκαν στην σταλινική Σοβιετική Ένωση, μετά την εξορία του Τρότσκι, που κατέληξε στη δολοφονία του στο Μεξικό, από πράκτορα του Στάλιν.

Όταν είχε συναντηθεί ο Στάλιν με τον υπουργό Εξωτερικών του Χίτλερ Ρίμπεντροπ, του είχε υποσχεθεί ότι θα απαλλαγεί από την «εβραϊκή κυριαρχία» κυρίως στους κόλπους των Σοβιετικών διανοουμένων. Στη συνέχεια, όταν ανέλαβε το σοβιετικό υπουργείο Εξωτερικών ο Μολότοφ, έλαβε σαφείς εντολές από τον Στάλιν να «εκκαθαρίσει το υπουργείο από τους Εβραίους». Ήταν μια απόφαση, που είχε σκοπό ελκύσει τη συμπάθεια του Χίτλερ και να πεισθεί η ναζιστική Γερμανία να προχωρήσει σε συνομιλίες με την Σοβιετική Ένωση, με στόχο το σύμφωνο μη επιθέσεως μεταξύ των δύο χωρών, που τελικά υπογράφτηκε.

Μετά την σοβιετική εισβολή στην Πολωνία, ο Στάλιν ξεκίνησε να εφαρμόζει μια πολιτική εγκατάστασης των Εβραίων στην ‘Εβραϊκή Αυτόνομη Περιοχή’, που είχε οριοθετήσει στην σοβιετική Άπω Ανατολή, όπως και σε άλλες περιοχές της Σιβηρίας. 

Θα ήταν σοβαρή παράλειψη αν σιωπήσουμε μπροστά στους απάνθρωπους και ακραίους διωγμούς, που επιφύλαξε ο Στάλιν εναντίον των Ανατολικών Χριστιανών, που αναγνωρίζουν το πρωτείο του Πάπα της Ρώμης, στην Ουκρανία. Μιλούμε για τους Ρουθήνους και τους Ελληνοκαθολικούς, που οι Ορθόδοξοι μειωτικά αποκαλούν ‘Ουνίτες’. Μετά το 1945 το σοβιετικό καθεστώς περιόρισε τους διωγμούς εις βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της πρόσφερε περιορισμένες ελευθερίες. Ήταν το δώρο του Στάλιν για την ενθάρρυνση των Ρώσων πιστών, κυρίως αγροτών, να ενταχθούν στον Κόκκινο Στρατό, για να αντιμετωπισθεί η γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδείχθηκε πειθήνια στον Στάλιν. Ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Α΄, ανέλαβε προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας το 1945, με την έγκριση του Στάλιν. Ένα χρόνο αργότερα, το 1946, ο Αλέξιος προέδρευσε μιας αμφιλεγόμενης και έντονα αμφισβητούμενης «επανένωσης» της Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας της Ουκρανίας με την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Το περιστατικό της «επανένωσης» θεωρήθηκε ως ενέργεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατ’ εντολή της σταλινικής κυβέρνησης. Με την ευκαιρία της παραπάνω πρωτοβουλίας, ο Πατριάρχης Αλέξιος Α΄, κάλεσε όλους τους Καθολικούς της Σοβιετικής Ένωσης να απορρίψουν την υποταγή τους στον Πάπα και να επιστρέψουν γρήγορα στην πραγματική μητέρα τους, την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι αρπαγές ναών και περιουσιών της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας και η απόδοσή τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν εκτεταμένες. Οι διωγμοί Ελληνοκαθολικών Επισκόπων αφάνταστα άγριοι, όπως και άλλων κληρικών αλλά και απλών πιστών. Πολλοί επίσκοποι στάλθηκαν σε στρατόπεδα στη Σιβηρία, μερικοί πέθαναν εκεί. Περιορίζομαι να αναφέρομαι τους παρακάτω Ελληνοκαθολικούς Επισκόπους που διώχθηκαν με μοναδική αγριότητα για την πιστότητά τους και για την άρνησή τους να δηλώσουν υπακοή στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, που είχε γίνει δυστυχώς ‘μαριονέτα’ του σταλινικού καθεστώτος: Nykyta Budka, Walter Ciszek, Potapy Emelianov, Leonid Feodorov, Clement Sheptytsky, Josyf Slipyi και Vasyl Velychkovs. 

Έτσι, παρά το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, αυτό το κόμμα δεν έχει αλλάξει σε τίποτε, όπως συμβαίνει με τις φονταμενταλιστικές θρησκείες, και απαιτεί να προσαρμοστεί η κοινωνία στα δόγματά του…. 

Υπήρξαν και άλλες εγκληματικές πρακτικές της Σοβιετικής εξουσίας επί Στάλιν, αλλά περιορίστηκα σε όσες έκρινα πιο σημαντικές και χαρακτηριστικά εμβληματικές του απάνθρωπου καθεστώτος, που επιμένει, χωρίς στάλα αυτοκριτικής, να υπερασπίζεται και να τιμά το ΚΚΕ….

©ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΔΟΥΔΟΣ

5/4/17